Pokój Laurie

Ból rozdzierał jej serce. Dusza rozpadła się na miliony kawałków. Umarła, choć tak naprawdę jeszcze żyła. Oddychała głęboko, gdy tylko odzyskała świadomość. Spróbowała otworzyć oczy, lecz powieki wydawały jej się zbyt ciężkie.
Po czym odwróciła się na drugą stronę miękkiego łóżka. Jak się tutaj znalazła? Przykryta ciążącą kołdrą, starała sobie przypomnieć, co niedawno miało miejsce. Jeszcze wczoraj, gdzieś w innym świecie. Po drugiej stronie lustra.
Poczuła ból, do jej oczu cisnęły się łzy. Koszmar powracał, ponownie i ponownie. By ją jeszcze bardziej zadręczyć, przybrał to nową formę. Raz był marą, później jej mamą, a jeszcze dalej Dorkiem, spełniającym jej życzenie. Poczuła to, co powinna już wcześniej, za nim odleciała. Szkła rozdarły jej skórę, tkanki się rozpadały, a igła wchodziła coraz głębiej i głębiej, zatapiając się w białku. Za nim... Zasnęła.
Przekręciła się najpierw na bok, a potem gwałtownie za daleko, tak, iż jej ciało spoczęło na miękkiej podłodze.
Dłońmi zaczęła macać dywanik, a później okoliczne meble. Dotknęła łóżka, a później szafek. Podniosła się, ale tylko po to, by potknąć się o walizkę. Wylądowała na ziemi, uderzając pięścią o podłoże. Zabolało, zwłaszcza, gdy trafiła o deski. Natychmiastowo przygryzła swoją wargę i zauważyła, iż jej ząbki nie są takie jak wcześniej. Miała kiełki.
W obawie przed najgorszym odsunęła się panicznie w stronę ściany. Oparła się o nią plecami i się wzdrygnęła - była zimna. Rękoma sprawdziła włosy, a tam niespodzianka z tamtego koła śmierci. Królicze uszy przywitały ją z otwartymi ramionami, a tym samym i puszysty ogonek. Niewidoma pokręciła głową, po czym przeczołgała się do torby z jej ciuchami. W niej postanowiła znaleźć coś, czym zakryje swoje nowe atuty. Zaczęło się, więc od poszukiwania bluzy z kapturem, co dla ślepej nie było prostym zadaniem. W dodatku, roztrzęsiona kruszyna w ciemności widziała sceny z wspomnień. Kaleczyła się tym, sprawiała, iż emocje brały za szybko w górę...
- Laurie, ochłoń... Jeszcze to przemyślisz, dowiesz się wszystkiego. Szukaj, tak właśnie szukaj! - pocieszała się na głos, by w geście triumfu wyciągnąć upragnione ubranie. Spróbowała się ubrać - raz, drugi, trzeci. W końcu zakryta kapturkiem wcisnęła tam uszy, ciekawe tylko czy poprawnie.
Tak bowiem minuty, zamieniały się w godziny. Gdy nagle zabrzmiała jej komórka. Po omacku zaczęła jej szukać, aż poobijana znalazła zgubę. Spróbowała coś na nim kliknąć, chociaż odblokować. Cholera, gdzie jest opcja dla ślepych, myślała dłuższą chwilę. By na koniec poddać się i rzucić pandą przez pokój.
Ostatecznie... Skuliła się wśród bałaganu, który narobiła. Bujała się na boki, trzęsła. Rzewne łzy opadały dalej na podłogę.

To był dramat! Siedziała sama, wśród ciszy, bujana własnym rytmem. Cała drżała, ciągle płakała. Spróbowała raz za razem otworzyć powieki, lecz jej wysiłek był daremny. Ciężar, ogromny ból, sprawiały, iż wiła się w tym jednym miejscu, wśród stosu ubrań i porozrzucanych przedmiotów. Do niedawna panował tutaj porządek, teraz? Można było pomyśleć, iż huragan Sandy i ją nawiedził.
Patrzyła na ciemność. W ciemności ona żyła, aż do momentu, gdy do jej pokoju wpadło światło. Konkretniej ktoś, mówiąc prościej braciszek - osoba, za którą tęskniła przez dłuższy czas. Do momentu rozpaczy. Wtedy, gdy wszystko zmieniła swój bieg, porywając niewinne dzieciątko ze sobą. Zmieniła się, była inna, chociaż teraz przeżywała swój największy upadek.
- Shiro! - krzyknęła, kładąc dłonie na kolanach. Mokre policzki nabrały różowego odcienia, zaś ona po pociągnięciu nosem, zaczęła majtać głową. To na lewo, to na prawo, tam, z którego dobiegały hałasy.
Drzwi się otworzyły, a ona od razu ,,spojrzała" w tamtym kierunku. Nie widziała, ale przynajmniej na słuchu mogła polegać. Z resztą miała do tego uszy, które były czulsze, niż jej poprzednie. Chłopak wszedł, na dywan, co utrudniło jej zadanie. Nie słyszała kroków, ale.. mogła śledzić go po barwie głosu. Wystarczyło tylko słuchać, wczuć się w natężenie.. Znaleźć odpowiedni kierunek. Przesunęła się bliżej końcowego skraju łóżka, a następnie wtuliła ręce w siebie. Bała się, a co.. jeśli w tym stanie zostanie, tak na zawsze?
- Nikt mnie chyba nie zaatakował... - wydukała po chwili, nie wiedząc jak ma wytłumaczyć obecny stan. Co mu powie? Opowie o panu Dorianie, o tym jak zniknęła z tego świata i znalazła się w odmiennym świecie? Nie, to głupie, przecież jej nie powie. Z resztą, co z darem, co z prawdą? Jak miała zacząć?!
Wtedy zorientowała się, że jest już przy niej. Ukucnął, a ona zaskoczona podniosła głowę, przylgnęła bliżej oparcia łóżka i szybko wzięła nogi pod siebie. Pogłaskał ją, co sprawiło, iż oddech jej przyspieszył. Tak kiedyś robiła kobieta, której nie było. Nigdy więcej nie będzie. Zabito ją na jej oczach. A później jak lalce wymazano wspomnienia, by bawić się nią dalej. Zawyła. Znowu popadała w furię. Co teraz? Co teraz? A miała się uspokoić...
- To nikt ze szkoły. To oni... Oni ośmieli się ją tknąć. Oni ją zabili, a ja..a ja...  Nie mogłam nic zrobić!
Nowa rzeka łez spłynęła w dół, gdy nią przeszedł spazm rozpaczy. Była sama, choć zawsze myślała, iż ma kogoś. Został jej tylko Shiro, jedyna osoba, której mogła zaufać. Do czasu - prawdy.
- C-co mam teraz zrobić? Ja... Straciłam dom, Shiro...
Mimowolnie opuściła głowę i wystawiła do niego rękę. Szukając... jego ramienia, by móc się przyciągnąć i znaleźć na nim oparcie.

Chaotyczny przekaz wiadomości, brak konkretów, dość zawiły ciąg reakcji. Z minuty na minutę było coraz to gorzej i gorzej. Aż sama dziewczynka się gubiła. Szalała, a to oznaczało, iż nic dobrego z tego nie wyniknie. Emocje - osiągały nowe poziomy, nie spadając nawet centymetr w dół.
- Nie wiesz? Jak to nie wiesz?! To oni - wampiry! Zabili ją na moich oczach. Ona krwawiła, patrzyła na mnie! Nie mogłam nic zrobić! Takie one są! - wykrzyczała przez łzy, kręcąc przy tym głową. Nie mogła tego pojąć, ciągle nad tym myślała, analizowała jeden wątek. I co? Na nic, bo doszła do miejsca, gdzie uznała, iż jest po prostu słaba. Również wtedy była małą, ale czy to ważne? Powinna jej pomóc, ale Kurenai ją powstrzymała.
- Mamę... - wyszeptała smutno, po czym wbiła paznokcie sobie w rękę. Może i nie miała ostrych, jak to króliki, ale użyła wystarczającej siły, by powstało zaczerwienie. Jeszcze moment i dobierze się do krwi, a co wtedy?
Przestała, opuściła dłonie na podłogę i od razu paluszki wbiła w mięciutki dywan. Z nerwów, wyrywając z niego miękkie włoski. Co teraz? Ciężko powiedzieć.
- O-o-odblokowano mi wspomnienia. Teraz... Wiem wszystko... - odpowiedziała rozdygotana. Cała się trzęsła, okazując strach, obawę oraz rozpacz. Nie bała się braciszka, ale wystarczyło, że raz sobie przypomniała jedną scenę zza drzwi i wtedy cały stoicki spokój runął. Nie potrafiła się ogarnąć, nawet słysząc jego zaniepokojony głos. Czy dojdą do kulminacyjnego momentu?
Przytuliła się do niego, chociaż w jej stanie było to naprawdę ciężkie. Splotła ręce na jego szyi, po czym zaczęła mocować się z oczami. Kiedyś musiały się otworzyć, nie mogła zostać w tym stanie!
Od oczu, odwiódł ją jednak głos Shiro i jego propozycja. W odpowiedzi tylko skinęła  głową, po czym jedną dłonią mocniej ścisnęła jego wierzchnie ubranie. Zapłakała dość głośno, tak by i korytarz ją słyszał. Potoki leciały w dół i w dół. Aż nagle otworzyła oczy.
Ona naprawdę tego dokonała! Ale jaki szok nastąpił, gdy obraz był zamazany. Potarła jedną dłonią swoje oczy, bo może to przez łzy? Ale.. to nie pomogło. Wręcz przeciwnie, zepchnęło ją bardziej w dół.
- Braciszku! Ja.. prawie nic nie widzę! Wszystko jest zamazane, czemu wszystko jest zamazane?!
Tak, oto przeszła z paranoi w paranoję. Czy kiedyś to się skończy? Kto wie...

Gdy tylko kichnął, ta cichutko wyszeptała ,,Na zdrowie". Tak oto zaczęła wchodzić w normalną siebie, oprócz tego, iż w głębi siebie ciągle panikowała. Wszakże wzrok był tym czego potrzebowała bardziej, niż specjalnej zdolności. Cholerny Dorian! Wiedziała, że nie można mu ufać, a mimo to wierzyła, iż jej nie oszuka. Był jedyną nadzieją, przynajmniej w tamtym momencie. W końcu, kto inny mógłby jej dać, to co on jej ofiarował? Chociaż.. Od początku nie miała gwarancji, że bolesna operacja się powiedzie. Na samą myśl o niej, już się wzdrygnęła. To naprawdę był jeden z najgorszych momentów w jej życiu.
Także cóż, nieco osamotniona ze swoim problemem dalej się wtulała w swojego braciszka. W tej chwili, był jej jedyną opoką, fundamentem, który swoją obecnością sprawił, iż było jej lepiej. Wszakże pamiętała ich pierwsze spotkanie. Gdy po raz pierwszy się spotkali, a wszystko podczas zimowej nocy. Blisko nadchodzących Świąt Bożego narodzenia.
Gdy otarł jej łzy z policzków, ta pociągnęła nosem i oparła się o jego ramię. Niestety, nie było jej dane dłużej na nim poleżeć. Wszak, ktoś musiał zająć się nieznośnym światłem - rażącym jej ,,nowe" oczy. Tak, więc przykryta jego płaszczykiem czekała, aż ją odsłoni. Bowiem dopiero wtedy mogła wyrazić swoją radość, wobec tego, co do niej powiedział. Naprawdę, była w tym momencie szczęśliwa, choć.. Nie do końca.
- Dziękuję, Ni-ni. Jestem Ci wdzięczna, choć pewnie nie przygarniesz mnie do swojego domku.. Wiesz, podczas ferii, czy wakacji nie mam dokąd wrócić. Trochę.. głupio mi zostać w szkole - potarła swojego polika palcem, a następnie spojrzeniem natrafiła na zasłonę. Słońce starało się ją przebić, lecz niekoniecznie mogło. Było w potrzasku, tak jak ona, gdy oglądała własne wspomnienia.
Wróciła oczami do Shiro i choć wzrok jej nie wrócił do normy, to starała się coś dostrzec. Zamrugała parę razy. Może ten półmrok nie będzie jej straszny? Usłyszała pytanie, na które pokręciła na boki głową. Nie chciała mówić, o tym jak bardzo jej źle, ale starała się przezwyciężyć ból oraz poczucie straty.
Wtedy nastąpił moment przełomu. Obraz zaczął nabierać jasności, barw i odpowiednich konturów. Ostrość podwyższyła się przynajmniej tysiąckrotnie. Odzyskała wzrok, lecz jakim kosztem? To, co zobaczyła wstrząsnęła jej umysłem oraz sercem. Natychmiastowo wstała, a strużka łez poleciała po jej policzkach.

O co chodziło?

Oczywiście nie poszło o kocie uszy, czy ogon. Choć, to też było nietypowe, wyraźnie zobaczyła, coś gorszego. Jej nowe oczy zaczęły działać, ujawniając braciszka. Pokazując, że nie jest taki jak ona. Trzęsąc się nieco, przypomniała sobie słowa Atasuke, odnośnie nocnych uczniów. Zapytała go wtedy, czy to są dzieci nocy. Odpowiedział jej twierdząco, a przecież.. Shirek tamtego dnia.. Wyznał jej, że właśnie na takie zajęcia uczęszcza. Dostała potwierdzenie, choć zdobyła się na to, by móc z nim porozmawiać. Przekonać się do tego, że i go nie straci. W końcu był taki ważny, obronił ją wtedy. Nie chciała o nim myśleć jako celu do odstrzału, przecież to był Shiro! Ale jednocześnie był wampirem.. Miała taki mętlik w głowie.
- B-braciszku, odpowiedz mi szczerze. Czym ty jesteś? Wampirem, człowiekiem, czy hybrydą? Jeśli tym trzecim... To byłeś człowiekiem, czy dziecię nocy? - zapytała go, o każdy rodzaj, biorąc pod uwagę i swój przypadek. Patrząc, chociażby na jego uszy czuła się zdeterminowana, by dodać trzecią grupę.
Jednocześnie postarała się delikatnie uśmiechnąć, jakby wierząc, że odpowie jej szczerze. Czyżby się myliła?

Czy znajdzie się dla nich Happy End?

Wizja wspólnej przyszłości, spędzonej razem w Akademii, wydawała się tak realna. Oczywiście, do jednego momentu, który zniweczył przyszłe plany. Dziewczynka nieco skołowana, starała się nie patrzeć w oczy Shiro. Zwyczajnie łatwiej jej było leżeć na łóżku, oczami lustrując sufit, niż przyglądać się obrazowi, który wskazywał jej niebezpieczeństwo. Cienka powłoka otaczająca chłopaka, również wyraźny napis nad jego głową. Wystarczyło, by się jeszcze skupiła, a otrzymałaby jego prawdziwe dane osobowe. Jednakże, nie chciała tego robić, resztką dawnej siebie ciągle ufała kotełowi.
Przykryta poduszką słuchała tego, co ma jej do powiedzenia i muszę przyznać szczerze, że po raz kolejny dziecinie chciało się płakać. Mimo, iż miała niespełna lat piętnaście, to czuła jak gdzieś głęboko w niej są zakorzenione uczucia do Fuyukiego. Kiedyś miała nawet wobec niego poważne plany, co z tym teraz miało się stać?
- Wiem, ale.. Zrozum, że to boli. Staram się Ciebie zrozumieć, nawet w myślach Cię ciągle bronię. Ale.. powiedz, wiesz jak to jest być przez całe życie oszukiwanym?! Cholera, usunięto mi wspomnienia, tylko po to, bym była bronią na łowców - przeturlała się na bok, a następnie odstawiła poduszkę. Oczami spoglądała to na ścianę, to na sufit. Gdy jej serce nagle pękło na pół, słysząc kolejne słowa. Puls jej momentalnie przyspieszył, tak samo jak oddech. Chyba się dusiła.
- K-kochasz mnie, braciszku? - odwróciła się do niego, by spojrzeć mu w oczy. Swoimi obserwowała go wyraźnie, powstrzymując swoją moc przed zmianą tęczówek. Nie mogła się ujawnić, jeszcze nie teraz. Wyciągnęła, więc do niego rączkę, by móc nią przejechać po jego poliku. Tak właściwie, kiedy on znalazł się tak blisko jej łóżka?
- Hmm, możemy zawrzeć umowę, pakt, obietnicę? No wiesz, coś w tym stylu. Chcę żebyś mnie chronił, skoro nie zamierzasz mi zrobić krzywdy. Również pragnę byś obiecał, iż nie zwrócisz się przeciwko mnie.... W ramach tego, możesz żądać czego tylko chcesz. Nawet mogę zostać Twoim sługą, jeśli tak będzie Ci łatwiej - przyjrzała mu się zarumieniona, wyglądając na skrępowaną obecną sytuacją. Może i była poważna, ale ciągle nie wyszła ze swojej słodkiej formy.
- Hum? Kiedyś jeden z uczniów powiedział mi, że uczniowie nocnych zajęć to wampiry. A potem przypomniałam sobie Twoje słowa i musiałam się upewnić. W dodatku te uszka. Są prawdziwe, prawda? - przeturlała się do niego, pokazując tym samym mały puszysty ogonek. Następnie z rączkami rzuciła się do jego kocich atrybutów. Zaczęła je głaskać, a potem za nimi drapać. Z zainteresowaniem mu się przyglądając. Wyglądała tak.. jakby nie miała zamiaru przerwać.  

Laurie widziała dużo w swojej wizji, a raczej w wspomnieniach, które pokazał jej Duncan. Znała przez to intencje rodziny, to co ona jej zrobiła oraz wszystko to, co zostało wymazane. Czuła, iż istnieje coś, czego jeszcze nie wie. Coś co ciągle znajduję się poza jej zasięgiem. Bezsilnie chciała tego sięgnąć, ale koniec końców nie dała rady. Brakowało jej klucza. Przepustki, by wniknąć dalej.
- Słyszałam jak to mówili. Byłam świadkiem tak wielu okroonych rzeczy. Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jacy oni są. Jak wiele kryją za swoimi uśmiechami. Pomyśleć, że jednego z nich miałam być narzeczoną - westchnęła lekko podłamana, by następnie zerknąć na niego. Tylko w nim widziała nadzieję, choć znała jeszcze jedną osobę, której chciałaby zaufać. Również musi się z nią skontaktować, ale póki co wolała jej o niczym nie wspominać. Jeszcze by wymazała jej pamięć, a wtedy... Ona stworzyłaby wroga. Wystarczyłoby na nią spojrzeć i już mała dziewczynka postawiłaby ją sobie za cel. Smutny obraz, prawda?
- Dobrze, że po tej akcji nadal mnie kochasz.... Braciszku, wiesz, że nie chcę Cię stracić. Nawet jeśli w głębi duszy nie cierpię wampirów - posłała mu słaby uśmiech i przybliżyła się do niego. Wystarczyło się dwa razy przeturlać i już mogła być koło niego. No prawie.
- Chcę tylko jeśli żaden wampir mnie nie tknie - powiedziała poważnie, choć w środku cieszyła się niezmiernie. Skoro już jemu zaufała, to akceptacja z jego strony była bardzo miłą odmianą. W końcu, nikt inny nie pomoże jej tak jak on, prawda?
- W porządku, z resztą musiałam o tym wiedzieć. Moim marzeniem szkolnym to zostanie Prefektem. Zobaczysz, jeszcze bez zapowiedzi będę wchodzić do Twojej sypialni i szperać Ci po szufladach. Kyuuuun - rozmarzyła się trochę za bardzo, gdyż można by rzec, iż odleciała. Na obłoku poszybowała wysoko, pod same chmury! A gdy nagle z niej zleciała, wtedy wróciła cała rzeczywistość. Zamrugała gwałtownie, by resztki pary nie przesłoniły jej wizji.
Tak oto zaczęła swoje harce, które przyniosły efekt w postaci mruczenia jej braciszka. Słysząc to nachyliła się nad jego uszkiem i delikatnie je przygryzła. W tym wypadku, że dla niej było to czułe okazanie siostrzanych uczuć, niż celowe wywołanie przyjemności.
- Ni-ni, wiesz, że kiedyś chciałam być Twoją dziewczyną. No wiesz jak dorosnę. W tamten zimowy dzień sobie to postanowiłam. Wiedziałam, że każdy inny mnie zrani, a ty w dodatku mnie ocaliłeś. Dziękuję Ci za wtedy... - wyszeptała mu do uszka, by na koniec odsunąć się nieco od niego. Nie wiedziała jak na to zareaguje. W końcu... miała niespełna piętnaście lat i tyle życia przed sobą.[/color]

Widziała w jego oczach, że powoli łapał, o co jej chodziło. Przynajmniej w jakimś minimalnym stopniu, jednak mimo tego, co mówiła wciąż bronił swoją rasę. Było to dla niej normalne, wiecie.. Chleb powszedni. Mimo to na jego słowa tylko pokręciła głową, oczami wskazując, iż jeszcze nie do końca mu wierzy. Ufała mu owszem, ale nie jego rasie. To byli podstępni ludzie.
- Dobrze. Dla mnie jesteś braciszkiem, kotkiem, może kiedyś czymś więcej - uśmiechnęła się radośnie, jakby zapominając o wszystkich smutkach. Starała się być wesoła, jak i taką przypominać. Ciężko Laurie było w pełni się pogodzić, z tym, czego się dowiedziała, zwłaszcza, iż jej oczy niemal huczały, iż ma przed sobą jednego z nich. Było to trochę... Dziwne, ale z przyzwyczajeniem zajmie jej to znacznie dłużej.
- To dobrze.. W takim razie możemy zawrzeć taki układ - skinęła parę razy główką, a następnie wyciągnęła w jego stronę dłoń. Chciała by ją uścisnął, w końcu póki co tylko tak potwierdzała wszelkie umowy, obietnice, innego sposobu nie było.
- Shiro... Jak wygląda życie sługi wampira w waszej społeczności? I jeśli chcesz.. to możesz się napić mojej krwi, ale tylko z ręki. Oczywiście, o ile jesteś głodny i naprawdę tego potrzebujesz... - powiedziała nieco cichszym i tym samym słodszym głosem. Jednocześnie odwróciła główkę w stronę okna i to cała rumiana! Dziewczynka niemal paliła się na myśl, że mógłby jej ,,skosztować".
- Um! - zgodziła się z nim, na kwestię dotyczącą bielizny, a następnie przechyliła nieco główkę. Ciągle patrzyła na zasłonki, które z jasnych odcieni zaczynały nieco ciemnieć. Zupełnie tak jakby dzień im przebiegle uciekał.
Później już tylko wzruszyła ramionami. Nie chciał, to trudno, ale podziękowała mu. Czuła gdzieś w środku, że tak należy. Wszakże podczas powrotu do domu mogła zamarznąć, a tak.. Została zabrana w bezpieczne miejsce i jeszcze dalej...
Wstała, a raczej podniosła się, schodząc ze swojego mięciutkiego łóżeczka. Popatrzyła w oczy Shiro, by później znowu się nieco zawstydzić. Jej uszka wtedy oklapły i nie chciały się podnieść. Były bez siły, chyba.
- Mam, tak samo jak i króliczy ogonek. Oba są prawdziwe, co jest... takie dziwne. Chociaż o tym, iż je dostanę wiedziałam za nim to się stało. Tak wyszło.


Usłyszała jak coś łupnęło w okno, czy to kamień, ptaszysko? Niespokojna skoczyła do zasłon, a skok był na miarę żywego królika. Wszakże nie każda nastka skakała przez prawie cały pokój. No ba, większość z nich z miejsca nie skacze dalej, niż dwa metry. Ona to bezproblemowo biła.
Przejdźmy, więc dalej do momentu, w którym maluch został prawie przyprawiony o zawał. Odsłonięcie delikatnie żaluzji, skończyło się... No źle. Jednakże, nie chodziło o słońce przez, które zmarszczyło czoło. Zobaczyła bowiem lwi ogon. To sen? Mara?! Otworzyła framugi i wtedy jej włosy poleciały do tyłu. Na dworze wiało. Jednakże nie zniechęciło to jej, bowiem wyjrzała za określone ramy i wtedy zobaczyła Jego. Osobę z lwimi łapami, ogonem i skrzydłami nietoperza. Był czymś ponad nich. Mimo to skupiła się na nim, zapominając o Bożym świecie.
Od początku wiedziała jedno, to wampir. Teraz zatem chciała sprawdzić jego tożsamość. A więc, głęboki wdech i wtedy odwrócona tyłem do kotka, zmieniła swe tęczówki na fiołkowy. Powoli oprócz komunikatu, widziała jak się pojawia napis.
- Onii-san, to jeden z Nich - lekko zadrżała, gdy jej oczy pokazały jej to, co chciała zobaczyć....

- Chyba też sobie ufam... - powiedziała niepewnie, jakby nie wiedząc zbytnio, czy może to zrobić. Jej plan ściśle wiązał się z unicestwieniem tych, co byli winni śmierci jej rodziców. Tym samym, będzie musiała zrobić dużo złych rzeczy... Miała nadzieję, że żadna z podjętych akcji nie skrzywdzi Shiro. Ciekawe, tylko czy ukaże ją lub pozbawi człowieczeństwa, gdy dowie się, co tak naprawdę zamierza. Oj bała się, a przecież niemal się w nim zakochała! Króliczek popadł z niewiedzy w dezorientację i obawę, bała się spotkania z jutrem.
- Sama nie wiem.. Potrafi jednak dużo dziwnych rzeczy, wydaje się, że jest wszechpotężny.. Trochę jak los. Wiem! Można powiedzieć, iż jest partnerem Losu. Wspominał o czymś takim - zamyśliła się, próbując sobie to przypomnieć. Póki co miała jednak pustkę, była wyczerpana. Tle rzeczy ją spotkało, iż teraz najchętniej położyłaby się spać. Jeszcze nawet ziewnęła na tego dowód, aż zapomniała o tym w momencie najścia.
Uwagę swoją skupiła na ich gościowi. Jej zainteresowanie przykuwały jego atuty, które zdecydowanie powinien maskować. Może gdyby ubierał się w ciemniejsze odzienie, jakieś płaszcze. Może spróbował udawać, iż ma na sobie cosplay albo zrobić tak, by ludzie o nim w ten sposób myśleli. Może i dostanie łatkę dziwaka albo kogoś podobnego, ale ograniczy to ich negatywne odczucia w stosunku do niego.
Zaczęła nad tym się zastanawiać, myśląc co można podrasować, by wyglądało na sztuczne. Tym samym nie chciała mu ograniczać ruchów, w końcu musiał zachować funkcjonalność.
- Zostań cosplayerem. W Japonii ich pełno, z resztą tym samym staniesz się ,,normalny". Wystarczy Ciebie podrasować, dołożyć elementów, które sprawią, iż ludzie nie będą od Ciebie uciekać. Co o tym myślisz? - przechyliła główkę zaciekawiona, jak na ten pomysł zareaguje. Chwilę później spojrzała z nadzieją na Shiro, chciała by ją pochwalił, tak jak wtedy, gdy przyznał jej rację. Potrzebowała w tym momencie jego atencji. Nawet nie wiecie jak bardzo!
Następnie nakryła na siebie kapturek, jakby chcąc zakryć swoje królicze atuty. Puszystym ogonkiem zetknęła się z ciałem Shiro, tak jakby chciała powiedzieć ,,Ale o czym mówisz". Potrafiła się maskować, również już przez to, iż w tym wieku zaczęła swoją edukację w Akademii wyszła na jedną z przebierańców. Ciekawe, czy gdyby komuś powiedziała, iż się postarzała magicznie o dwa lata. To czy by to łyknęli...
- Co to za budynek? Może..- przełknęła ślinę - Ci pomożemy? - zagadnęła go, choć nie była przekonana do tego pomysłu. W końcu, nie ufała mu.
- To po części moja wina. Widzisz, wczoraj stało się coś strasznego. Bardzo strasznego, powiedziałabym, iż największego kalibru. Dlatego mimo, iż nie chcę, oceniam wszystkich przez pryzmat tego wydarzenia. Nie chciałam Cię urazić, po prostu musi minąć trochę czasu.. - dodała pośpiesznie.
Wiedziała, iż popełnia błąd. Również to co robi jest szkodliwe, ale nie mogła od tak powrócić do swojego wcześniejszego życia. Psychicznie była załamana, więc udawała, iż wszystko jest dobrze. Miała również plany, jak wrócić do ,,normy". Do tego czasu, jednak musiała się trzymać, unieść główkę do góry i przede wszystkim się nie poddawać. Szukała perspektyw w ciemności.
- Czyli miałeś wiele imion? - zamrugała parę razy, zaskoczona, a następnie się uśmiechnęła. Tak by nieco rozjaśnić ten ponury pokój - Miło Cię poznać, Rei.. znaczy Zero! - podrapała się po poliku, mocniej ściskając dłoń kotełka.