Sala tortur [Piętro -1 (Podziemie)]

Prawdziwy raj dla sadystów. Wielkie przestronne pomieszczenie bez okien. Szaro, czarno i krwawo tutaj. Oświetlane lichymi żarówkami, ale dla wampira słabe światło nie szkodzi. Spora ilość narzędzi oraz machin do zadawania tortur. Żelazna dziewica, krzesło żelazne, piec etc. Znajduje się też lodówka z chemikaliami jak i urocza wanna. Lepiej nie wiedzieć do czego ona służy.

Wampirek był całkowicie bezradny wobec tego, co nastąpiło w tym czasie. Przerażająca aura sparaliżowała go całkowicie, a potem... Nastąpił jedynie uścisk i spory ból, zanim całkowicie stracił kontakt z rzeczywistością i stał się jedynie bezwładnym ciałem...
...
Klepnięcia w policzek sprawiły, że Shiro odzyskiwał "przytomność". Wcześniej całkowicie nie wiedział, co działo się wokół niego... Jedynie co, to ciało odruchowo zareagowało na nieznaną substancję drżeniem. Bądź co bądź, ostrożnie rozchylił powieki, patrząc przed siebie. Poczuł pod sobą coś klującego i zarazem powoli wbijającego się w jego ciało. Miał wrażenie, że całe jego wnętrze płonie żarem. Efekt powoli zanikał, ale...
Jego wyczulone zmysły nadal wychwytały aurę, która sprawiała, że miał ochotę gdzieś uciec. Jednakże... Jego chciało nie chciało się go słuchać. Miał wrażenie, że cała wampirza siła gdzieś z niego uleciała. Dodatkowo bolała go głowa, a obraz przed oczami dziwnie wirował. Ciężko było mu skupić teraz się na jakiejkolwiek myśli wymagającej większej uwagi... Więc nie było również mowy o tym, że zdołałby wykorzystać moc. Miał wrażenie, że umykała mu każda myśl związana z próbą użycia mocy. Ogień stawał się nieuchwytny, a on... Zupełnie bezradny.
Żółte ślepia były już typowo kocie. Pionowe, rozszerzone źrenice próbowały się skupić na czarnym mężczyźnie, jednakże nawet ta czynność nie wydawała się być prosta. Nawet go nie widział poprawnie. Wirująca, czarna, zamglona postać.
Jedno było niezmienne. Bał się... Cholernie się bał.

Był całkowicie bezradny. Ciało nie reagowało w ogóle na polecenia od umysłu... Który ani trochę nie radził sobie lepiej. Zawirowania i ból powodowały problemy z koncentracją. Nie tylko uniemożliwiło mu to używanie mocy, ale również skupienie się lepiej na wampirze, który go tak urządził. Był jednak świadom tego, co zaczęło się dziać tutaj. Nie stracił przytomności, jedynie przestał być zdolny do samoobrony...
Kocie ślepia z trudem skupiły się na mrocznej postaci. Nie odpowiadał również na nic. Nie był zdolny. Właściwie to stał się jakby taką bezwładną laleczką, zależną od działania zewnętrznych sił, dopóki ta dziwna mieszanka nadal działała. Nie zdawał sobie jednak z tego sprawy, że ten stan, jaki prezentował aktualnie był sprawką Barabala. Był nieprzytomny, gdy zafundowano mu to...
Część ciała rudowłosego uderzyła bezwładnie o podłogę. Poczuł pod policzkiem chłodną podłogę, dającą delikatną ulgę w tym wszystkim. Miał wrażenie, że ból rozsadzi mu czaszkę. Jego organizm nie doświadczał zwykle czegoś takiego, więc nie mógł poradzić sobie z miejsca niespodziewaną sytuacją. Mimo wszystko jedno się nie zmieniało. Czuł lęk i on był wręcz doskonale wyczuwalny.

Nie wiedział, dlaczego tak skończył. Czemu właściwie trafił w jego łapy i dlaczego zdecydował się go tak potraktować. Jego pamięć nie podsuwała niczego, co by nadawało się na logiczne wyjaśnienie, a nigdy nie uczestniczył w żadnych intrygach - nawet własnej rodziny, która go odrzuciła. Dlatego też nie mógł wymyślić niczego, nie licząc faktu, że przerażający, mroczny pan chciał to robić, bo tak. I tyle.
Ciało nie słuchało się go, umysł odmawiał działania, zmysły wampirze i kocie wariowały z tego wszystkiego. Chłód podłoża przyniósł jedynie chwilową ulgę, zanim został - wbrew własnej woli - podniesiony... I władowany do worka.
Dosłownie. Kot w worku.
Gdyby był czas, zapewne byłby zdziwiony, zaskoczony i miał takie "co się tu odwala" wypisane na twarzy. Jednakże Shiro... Nie miał tego czasu. Zamknięcie worka wystarczyło. Naprawdę. Ciasnota i mrok powodowały, że czuł uścisk w żołądku i narastającą panikę. Gdyby ino mógł, zacząłby się rzucać jak szaleniec i próbować się wydostać. Gdyby tylko mógł... Pozostawiony sam sobie, poczuł, że znajdował się w powietrzu - świadczyło o tym brak twardego podłoża pod sobą. Jednakże na tym kończyła się jego wiedza, a co dalej...
Nie chciał już w to wnikać.
Uderzenie pojawiło się znikąd. Wystarczająco mocne, by wydał z siebie bliżej nieokreślony dźwięk, ni to wrzask, ni to jęknięcie. Nie mógł mówić przez podany mu środek, ale coś, co sprawiło, że jego ciało było bezużytecznie, nie przyczyniło się do jego strun głosowych.
Był przerażony, a na dodatek czuł pulsujący ból w miejscu, gdzie oberwał kijem. Głowa prawie mu pękała z bólu, a umysł szalał przez zamknięte miejsce. Ledwie początek tego wszystkiego, a rudowłosy już ledwo co się trzymał...
Kolejny dźwięk wydany z gardła. Uderzenie trafiło go w nerkę. Fala bólu zalała jego ciało. Przez moment, przez jego głowę przemknęło jedno ze starych wspomnień, ale wirowanie, które nadal odczuwał, nie pozwoliło mu się skupić na nim. Może i lepiej...

Ciemność, ciasnota i ból. Udręka dla ciała i obolałego umysłu. Rudowłosy już na starcie zaczynał wariować... Gdyby mógł, brałby głębsze wdechy i zamknąłby oczy, próbując się uspokoić. A tak...? Nic. Kompletnie nic. Wydawał z siebie również dźwięki wskazujące na to, że uderzenia sprawiały mu ból. O ile nie łamały kości, o tyle tworzyły nieprzyjemne sińce na jego ciele.
A nawet chwila przerwy była jedynie ułudą.
Królik...? - ciężko było mu zebrać myśli i zrozumieć, o czym ten wariat mówił. - Lau.. Laurie... - zrozumiał po dłuższej chwili. Nie wiedział. Kompletnie nie wiedział, dlaczego z nią pisał, ale poczuł nieprzyjemny uścisk w zołądku. - Nie... Nie... Nieeee... - nie chciał, by tu przybyła. Nie. Nie mogła wpaść również w łapy tego szaleńca. Nie rozumiał, czemu właściwie zdecydował się ją zagadać i czemu wiedział, że to ona. Nie zdawał sobie z sytuacji też takiej, że dziewczynka do niego wcześniej pisała.
Nieważne. Skupmy się na tym, co teraz.
Przez zmianę narzędzia, Shiro zaczynał krwawić z niektórych miejsc. Oczywiście, rany goiły się, dzięki wampirzej regeneracji, ale nie zmieniało to faktu, że worek zaczynał się wypełniać zapachem jego własnej posoki.
Zdecydowanie też wolał nie wiedzieć, co miał na myśli przez "lepsze atrakcje".
Momentalnie wyczuł jakieś stworzenie w worku, po czym nagle drapanie i gryzienie. Wydał z siebie krótki pisk. Rusz się. Rusz się. Rusz się - chciał zmusić własne ciało do ruchu, ale... Raczej mógł jedynie pomarzyć o tym. Jak o fakcie o wolnych myślach, bo oprócz bólu, martwił się o siostrzyczkę.
A żyły ciągle wydawały się wręcz palić go od środka...

Nie odpowiedział mu. Bardziej jego uwagę zwracał pewien gryzoń, który zaczynał zadawać mu coraz to bardziej poważniejsze rany... Nawet jeśli to są po prostu liczne ślady po ugryzieniach i drapaniach z jego strony. Gdyby ktoś teraz go zobaczył, ujrzałby zakrwawionego kotołaka, wyraźnie zmęczonego. Regeneracja wampira krwi B zdecydowanie działała cuda, ale... Pytanie, jak długo sam Shiro zniesie to wszystko?
Odpowiedź mogłaby być nieco niezadowalająca...
Nie chciał, by Laurie się tutaj pojawiała. Nie wiadomo, co ten wariat będzie chciał jej zrobić... Zwłaszcza, że pewnie nie zniósłby, gdyby i ona cierpiała. Będzie musiała obserwować to, co się z nim dzieje? Może jego zmusi do jakiegoś działania na jej szkodę? Właściwie... A sam rudowłosy przeżyje do tego czasu?
- Dla... cze... go... - wykrztusił z siebie, a właściwie wydał głównie dźwięk, który świadczyłby o takim pytaniu. Mimo wszystko niełatwo było mu mówić teraz gdy jego ciało nadal było pod wpływem działania substancji. Dodatkowo... Nie wyglądało to najlepiej.
Zwłaszcza to, że nagle rozległ się dźwięk łamanej kości, a chłopak krzyknął jeszcze głośniej niż wcześniej. Lewe ramię, złamanie zamknięte. Bolało straszliwie. Nawet nie potrafił stwierdzić, czy właściwie zaczął płakać teraz.
Dodatkowo zafundowano mu dodatkowe turbulencje. Od wstrząsów zrobiło mu się niedobrze. Gdyby nie to, że miał pusty żołądek, zwymiotowałby. Dodatkowo, jeszcze po tym ciasnym miejscu, od jego ciała odbijało się ciało zwierzęcia.
Głowa bolała coraz to bardziej, a wzrok zrobił się pusty. Rusz się. Działaj. Rusz się - zaczął powtarzać sobie w myślach... A raczej próbował, bo nie umiał zebrać żadnej sensownej myśli teraz.

Im większy ubytek we krwi oraz więcej ran, regeneracja może zacząć się psuć. Barabal jednak na tą chwilę nie interesował się stanem ofiary, wszak zbyt była dobra zabawa aby ją przerywać.
A gdy padło pytanie "Dlaczego?", wampir bez zastanowienia odpowie wyszczerzony.
- Ciekawi mnie czy kotołaki też mają dziewięć żyć. Poza tym już dawno nie miałem dobrej rozrywki, a ty wydajesz się odpowiedni. Wampir czystej krwi a zachowuje się jak ofiara losu.
Trochę mogło zaboleć, ale Kuro najmniej się tym przejmował. Zaprzestał na moment dręczenia kota, bowiem znowu zabrzmiał telefon. Czarne ślepia zgromiły małe urządzenie, a on sam zrzucił worek z haka. Rozwiał go szybko, wywalając następnie kota na zewnątrz. Chwycił za złamaną rękę, aby zadać bólu.
- Gramy dalej.
Zaśmieje się i naturalnie, że skorzysta z mocy przejęcia ciała. Puste ciało szlachetnego z hukiem opadnie na podłogę, a jego podświadomość powędruje do ciałka Kota. Dopiero teraz Shiro mógł poczuć się odepchnięty i to dosłownie, we własnej głowie. Barabal jako kot sięgnie po telefon odbierając go.
Krótka rozmowa, przekonanie i Królik już biegł. Wybrała naprawdę paskudną decyzję, aczkolwiek nie miała pojęcia z kim tak naprawdę miała do czynienia. I jako kot, skierował się do wyjścia z sali. Nie miał dużo czasu, więc trzeba się uwijać.

zt (w postaci Shiro)