Dom + Prywatna Klinika

Zakuty i zaklebnowany miał ponownie paść ofiarą sadystycznych zabaw rosyjskiego łowcy, lecz na szczęście(?) nie zdążył. Do podziemi wstąpiło trzech mężczyzn. Stwór nawet nie przyglądał się przybyłym, bowiem zbyt zajęty bólami, jakoś nie miał sił na nic. Dopiero zwrócił uwagę na jednego z nich, kiedy to oglądano jego oko. Rozpoznał łowcę, to był ten doktorek. Brak pomysłu oraz siły na ciętą ripostę odnoszącą się do słów medyka, zmusił go do milczenia. Potem już z górki.
Wynieśli wampira z lochów, lecz zanim całkiem opuścił ich kryjówkę, uśpiono go. Ileż protestów na widok strzykawki? Zapewne musieli przytrzymać olbrzyma, aby Yutaka mógł na spokojnie wstrzyknąć mu zawartość ampułki. Sen dopadł potwora niemal od razu...
Obudził się dopiero w nowym miejscu. Pachniało lekarstwami i innymi chemikaliami. Dziwny spokój jaki panował wewnątrz niego , otępienie oraz osłabienie nie pozwoliło na konkretniejsze myślenie. Spróbował wstać ale przymocowanie do stołu czy tam czego, uniemożliwiło wykonanie takiej czynności. Jedynie co mu pozostało, to rozglądanie się. Dostrzegł kroplówkę z krwią. Więc dlatego nie wstał z ogromnym pragnieniem.
Zwilżył wargi, nie czując już krwi na nich. Skoro opatrzono mu rany, także pewnie trochę go przemyto. Wreszcie wyczuł zapach naukowca. Hałas poruszanymi przedmiotami, szelesty i to rażące światło. Laboratorium.
- Co zaś knujecie?
Spytał słabym głosem, obawiając się odpowiedzi. Łowcy mają potworne plany, a może, może zwalczą mu głód? Nie miał pojęcia. W dodatku pozbawiono go ubrań.

Łóżko stworzono specjalne dla niego? Ah, co za gest! Chyba już się spodziewali olbrzyma i dlatego woleli się za wczasu przygotować. Choć czy bestia się uśmiechała? Skądże! Nienawidził lekarzy! Takie zimne typki zdolne do okrucieństw. Nawet przed znanym sobie lekarzem Hiro uciekał. Po prostu taki wstręt i złe skojarzenia, a zwłaszcza od tego od łowców. Mimo spokojnego wyglądu Yutaka miał w sobie coś przerażającego i to bestyjkę najbardziej niepokoiło.
No tak. Nie mieszać w to innych? Czyli sam doktorek coś zaplanował? Pytanie uzyskało odpowiedź poprzez kolejne słowa łowcy.
Nie odpowiedział na nie. Jedynie przełknął ślinę, widząc jeszcze te białe, gumowe rękawiczki mężczyzny. Stwór warknął i szarpnął się lekko. Chyba niebawem lek przestanie działać.
Został wepchnięty do jakiegoś urządzeni. Wiercił się na łóżku, niestety bez skutku. Chce go przypiec?!
- Doktorku, daj mi spokój! Chcę stąd wyjść!
Wrzeszczał ale bez nerwów. Obroża zacznie działać i co? Biedak nie wiedział, że ten tylko wykonywał zdjęcia wnętrza. Takie prześwielenie, ta? Darł się ile miał sił w płucach. Nikt mu tego nie zabroni! A kiedy było po wszystkim, potworzasty pozostał z zamkniętym ślepiem.
- Ja nie chcę umierać.
Mruknął bardziej do siebie. Czy się bał? Owszem, strachu przed igłami, lekarzami nie da się powstrzymać. Ah, a jak wyszły zdjęcia? Zapewne boskie. Może na obrazie wyjdzie ten długopis, który połknął?

Nie przeżyć? Stwór aż zaniemówił. Ci łowcy, nawet medycy, mieli za nic cudze życie. Ciężko mu uwierzyć iż trafił w łapy szarlatna, a nie lekarza. Eksperymenty na organizmach powinny być zakazane! Nie ma jak uciec, jak się bronić! Ten okularnik i tak zrobi z nim co chce. Raz jeszcze się szarpnął i potem kolejny. Nie da rady. Musi znieść te niemal niemieckie doświadczenia.
No tak. Połknął długopis, trudno. Nie pojmie czemu ten przedmiot tam się znalazł, a Bestia nie odzywała się zupełnie nic. Odwrócił wzrok od człowieka, nie mogąc znieść tego chłodnego wyrazu twarzy. Taki obojętny.
Nic nie poradzi. A kiedy chciał uśpić kanibala, zrobil to bez problemu. Nie zdążył pokręcić głową na boki, bowiem już miał maskę przy twarzy. I jak na pecha, zapadł w twary sen.
Pogrzebać w trzewiach, ta? Będzie mieć utrudnione. Kwasy trawienne są nadzwyczaj żrące, jeżeli Yutaka nie zachowa ostrożności, może nieźle go poparzyć nawet przez rękawiczki. Dodam także iż same narządy wewnętrzne mogą być uszkodzone enzymami. Coż, jak wampirek nic nie je, sam się trawi. I dlatego w jego ciele znalazł się długopis. Kwasy zajmowały się przedmiotem, a nie narządami. Zatem doktorka czeka trudne zadanie, ha.

Cóż... Nie ma co się zbytnio rozpisywać w kwestii operacji. Łowcy mieli niezły widok na poniszczone kwasami wnętrzności potwora. Snuli także swoje teorie. Czy były prawdziwe? Po części tak, ale w tej chwili nie jest to ważne. I tak bestyjka nie miała nic do gadania, leżał na stole, przykuty do niego. Spał sobie w najlepsze, nie mając bladego pojęcia co uszykowali dla niego medycy.
Godziny mijały... Co się śniło uśpionemu wampirowi? Zapewne jakieś głupoty, których nie jestem w stanie opisać. Nie ruszał się, rzadko co oddychał. A gdyby dowiedział się, że grzebano mu w bebechach, z całą pewnością nie byłby z tego zadowolony. Co gorsza, pozamieniali mu wnętrzności. Musieli się spieszyć, wampirze komórki zajmowały organy ludzkie przetwarzając je na wampirze. I jak na pecha kanibala, uporali się z czasem. I nie będę opisywał wszystkiego skoro mamy wszystko w poprzednim poście.
Dopiero zacznę od reakcji na ten nagły ból, jaki powstał podczas przemiany z pomocą magii. Nagle otworzył ślepia, czując przeszywającą katuszę ciało. Palił się? Nie wiedział co się dzieje. Obraz stawał się rozmazany i odczuwał coś wyjątkowo dziwnego. Tracił kontakt z rzeczywistością, wszystkie wspomnienia kasowały się jedno po drugim, aż wreszcie ten głód.. Głód na krew znikł. Ileż im wrzasku narobił? Może umarł? Nie, raczej nie. Utracił przytomność.
Sporo czasu minęło od zakończenia rytuału odwampirzenia. Uśpiony potwór odstąpił miejsca człowieczeństwu. Nigdy, przenigdy nie był człowiekiem. Kto wie ile pożyje, jak tylko zwrócą mu wolność. I czy wypada się teraz o to martwić? Na razie łowcy sprawdzali czy przeżył. Oczywiście. Serce słabo biło, powoli oddychał. W dodatku był taki... taki ludzki! Niemal kremowy choć twarz chorobliwie blada.
Kiedy ściągnięto mu maskę tlenową, złapał oddech! Chyba organizm automatycznie wykonał taką czynność. Nowość! Cholera. Jakie to dziwne, serio.
Pstryknięcie, zajrzenie pod powiekę. Milutko, gadzie ślepko on jeszcze miał. Urodził się taki, a zwykle takie cechy nie ulegają zmianie. Jak kolor włosów itd.
Padło pytanie. Wampir... Nie, nie tym razem. Człowiek uchylił powoli powiekę, spojrzał na mężczyznę który się nad nim nachylał. Kim był? Tak w ogóle, to jak on się znalazł w tym miejscu. W pamięci nie ma nic. Została zablokowana, a jak tylko próbował do czegoś wrócić, dostawał migreny. Nie mógł się poruszyć, bo nadal był przygwożdżony do stołu. Klatka piersiowa piekło go niemiłosiernie, a trzewia? Szkoda gadać.
- Słyszę...
Burknął niewyraźnie, odwracając głowę. Co czuł? Narastająca panika, szok? Owszem. Gwałtownie obrócił łeb w stronę doktorka. I co ma zrobić? Gapił się na mężczyznę w milczeniu czekając na co? No właśnie sam nie wiedział. I w tej chwili powinno paść tradycyjne pytanie po utracie pamięci...
- Kim... Kim ja jestem? I czemu nie mogę się ruszyć?
Taadaaam. Głos mu drżał, a na dodatek miał dreszcze. Coś nie tak z jego ciałem? Pojawiła się gęsia skórka, dolna szczęka drżała. Po prostu było mu zimno, ale jakoś nie znał tego odczucia. Temu też denerwował się. A, a obroża? Ona też mrowi! Chcą go zabić? Jako człowiek nie wytrzyma porażenia prądem, zginie na miejscu.
- P-proszę mnie wypuścić. Ja, ja się spieszę.
No tak, gdzie się spieszy. Szarpał się, chcąc uciec jak najdalej od tego miejsca. Sadyści jedni, czy oni wiedzieli co najlepszego uczynili? Ta bestia wolałaby śmierć, niż uczynienie go pokarmem, mięsem... Człowiekiem! W życiu nie dowie się jak ma żyć, co robić. Skazali go na powolną, okrutną śmierć. Nawet najgorsi złoczyńcy (nie licząc niemieckich SS - manów czy ich naukowców) nie zasługiwali na takie okrucieństwo.

Od tej chwili nic nie będzie takie samo. Dawny wampir musi zmierzyć się z nowym życiem jako prosty człowiek, a że nigdy nie miał do czynienia z czymś takim, nie czeka go prosta droga.
Już odczuwał zimno. Potrzeby posiłku wcale nie było, bowiem pożerał go stres. Przełk się zaciskał i po narkozie chciało mu się bardzo pić, jednak spożywanie płynów po wybudzeni nie są wskazane.
Więc z winy łowców stracił pamięć? A niech ich diabli wezmą, czarty jedne. Zakaszlał krótko, mrużąc ślepie (drugiego oka zapewne nie miał).
Miał wypadek? Kiedy? Czemu? I gdzie? Wpatrywał się w lekarzy, starając się im wierzyć. Poruszył się raz jeszcze, nie było mu wygodnie.
Zaraz poczuł ukłócie. Drgnął natychmiastowo i zwrócił uwagę na doktorka wykonującego zastrzyk. Najwidoczniej fobia przed igłami zostawiła po sobie ślad. W dodatku nie wiedział co mu robią.
Małe badania... Środek uspokajający zaczął działać. Myślenie zwolniło tempo, nerwy opadły.
- Wszystko...
Ciężko nazwać mu części ciała, olbrzym w poważnym stopniu utracił pamięć. Westchnął bardzo ciężko, krzywiąc się. O! Co z zębiskami? Są mniejsze i to idzie dostrzec. Dłonie także nie miały mocnych pazurów. A blizna na twarzy stała się wyraźniejsza. Co do krzywienia twarzy? Klatka piersiowa mocniej zapiekła.
- Jak wyjdę, gdzie mam iść?
Musiał wiedzieć. Chce znać swoje schronienie. Gorzej jeżeli będzie bezdomny, wtedy na tym mrozie zginie.

No nieźle. Zabawił się kosztem wampira? Choć może to i lepiej? Gdyby teraz wszystko pamiętał, nie wiadomo jakby mógł się zachowywać, a na pewno na zdrowie by mu to nie wyszło. Teraz jest czyściutki jak łza, tylko gorzej co zechcą wykonać osoby w otoczeniu z tą jego pustą pamięcią. Zapewne wlepią coś od siebie, łowcy to takie podstępne kreatury. W każdym bądź razie eks-wampir musi zostać poddany badaniom, a potem, potem co?
Kolejny raz potraktowano go igłą. Zaś odruchowo wzdrygnął się, patrząc na mężczyznę ze strzykawką w sposób karcący. Nie podobało mu się to nic, a nic. I chyba jedyna rzecz jaka pamiętał, to strach przed tym małym, kującym przedmiotem. Jednakże po działaniu leku, zaczął czuć się lepiej. Wszystkie bóle jakie do tej pory odczuwał, zanikały z każdą minutą. Mógł ochłonąć, lecz uczucie zimna dalej nie schodziło. Więc co dalej? Może wreszcie dadzą mu się ubrać? Przecież chyba ma jakieś ubrania.
Wszystko co chce wiedzieć? Nie odpowiedział nic na jego słowa. Bo po co? I tak nie znalazł jakoś wspólnego języka do tego lekarza. Czemu miał przeczucie iż są źli dla niego? Może to zwykłe obawy stworzone po tak silnej amnezji? Ciężko mu stwierdzić. Po prostu się ich bał, serce zaczęło szybciej bić, co było aż nadto dziwnym uczuciem.
Kiedy został zabrany na wszystkie badania, nie mógł protestować. ba, on nawet nie wiedział co mu robią. I nie słyszał rozmowy łowców! Gdyby był wampirem, bez trudu wyłapał by ich niecne plany... Zaraz, zaraz... Testament łowcą? Zabijać swoich? On i tak za bycia wampirem atakował swoich pobratymców ale w celu zjedzenia, a teraz? By chronić innych?! Tuż to gwałt na jego prawdziwej naturze! Biedny kanibal, biedny...
jak tylko zakończono wyczerpujące badania, przyniesiono mu ubrania. Pierw uwolniono z pasów zabezpieczających. Biedak aż musiał rozprostować kręgosłup. O tak, teraz bardziej wyjdzie jego zła forma. Jak tylko usiadł, złapał się za plecy. Gdyby nie lek neutralizujący ból, zapewne kręgosłup dawałby o sobie znać o wiele mocniej.
Mając w łapach materiał, oglądał go ze wszystkich stron. Znalazł nawet dziury po kulach! O! Tylko szkoda iż nie pamiętał tego faktu. Wsadzał jedynie palce w otwory, mając tą zamyśloną minę. Nie no, kompletne zero. Totalna pustka w główce. Otrząsnął się, ubierając się jakoś niezręcznie. Ruchy powolne, szybciej się męczył. Może załapie się na cukrzycę? Zapewne wszelakie badania krwi wyszły nieprawidłowo. Wysoki cholesterol, zadatki na miażdżycę etc. Ach te choroby XXI wieku.
Po walce z ubraniem, siedział sobie w milczeniu. Przeszukał nawet kieszenie - puste. Zabrali matrioszkę? Zresztą, i tak nie wiedziałby co z tą zabawką zrobić.
Kolejne pytania... Olbrzym spojrzał zmęczonym wzrokiem na doktorka. Czy coś pamięta? No nic. Nie wiedział kim jest, kiedy się urodził, czemu tutaj jest i co się działo w jego życiu, w przeszłości. Tak jakby ktoś nasunął blokadę na wspomnienia i jedynie drobne skrawki zdołały się przecisnąć. Mianowicie... Strach przed igłą i intensywna biel. Może jakaś postać? Duch? Mniejsza.
- Jedynie co, że to kujące nie jest moim przyjacielem oraz taki jasny kształt. Pewnie nic nie oznacza. A reszta? Nie, nie pamiętam.
Pokręcił głową na dopełnienie swoich słów. Popatrzył zmieszany na wszystkich, zastanawiając się kim oni są. Może już iść? Wstał powoli z łóżka na nogi. Nieco się chwiał, było mu ciężko. W dodatku działały jeszcze leki uspokajające.
- Co teraz?
No tak. Niby sobie wstał, czuł się niezbyt dobrze, wręcz fatalnie. Kręciło mu się w głowie, że aż ponownie sobie usiadł. Doprawdy, nie miał bladego pojęcia co z sobą zrobić. Może chociaż powiedzą mu gdzie ma dom? Wróci jakoś... Chyba.

Jacy oni słodcy po fakcie. Dosłownie jak kanibal wróci do siebie (bo na pewno musi się tak stać) podziękuje im bardzo ładnie. No ale o czym ja tu pisze? Teraz przestraszony baranek musi pozbierać się psychicznie oraz fizycznie, aby móc normalnie funkcjonować, co niestety do łatwych nie należy. Nie wie co ma robić, jak zachowywać się w różnych ludzkich sytuacjach. Takie to nieporadne stworzonko jest.
Podszedł kolejny mężczyzna. Białe włosy, zmęczony wyraz twarzy. Czemu? Może wykonywał jakąś ciężką prace? Na przykład pielił grządki? Zamrugał kilka razy, by zaraz przetrzeć oczy. Trochę go bolały.
Postrzelony?! Na Ulicy?! Normalnie na jego bladej buźce wymalował się jeszcze większy strach i szok. Kto mógłby do niego strzelać? Nie, nie miał pojęcia, nie znał żadnych powodów. W dodatku miał upaść i rozbić sobie głowę. Dodatkowo pytali go o jakieś nazwisko.
- Kuroiaishita? Nie znam, nie pamiętam ich. Oni mi to zrobili?
Mają teraz dowód, że wampir całkowicie stracił pamięć. Spuścił nieco łeb, patrząc na podłogę. Niefajnie jest nic nie pamiętać, nie wiedział co się z nim działo tuż przed wypadkiem. Były wampir nieco się podłamał.
- Nic nie wiem. Nie pytajcie mnie już o nic.
Ta, rozbolała go już głowa. Nawet złapał się za nią, kręcąc nią z niedowierzaniem na daną sytuację. Co gorsza ciężej mu się oddychało, denerwował się okrutnie. Obroża lekko zamrowiła, nie szkodzi. Łapą złapał za ozdóbkę na karku, próbując ja jakoś ściągnąć.
- Ściągnijcie mi to.
Posłuchają? W końcu to była obroża do rażenia, kiedy wpadał w szał. Przecież teraz tego nie będzie, prawda? Nie mogą jej jakoś chociaż wyłączyć? Wziął głębszy wdech, wciąż nie mogąc spojrzeć na lekarzy ani na tego białowłosego. Nie podobało mu się to i tak, wszyscy... Wszyscy byli straszni, choć wmawiali mu (i olbrzym wierzył) różne niezaistniałe fakty.

Nazywa się Testament? Co to za dziwaczne imię? Cóż, żadnych potwierdzeń to on nie miał, zero dokumentów, nic! Nowy prawie człowiek pokiwał głową, udając zrozumienie. Ale co gorsza, zaskoczył go kolejny powiedziany fakt. Syn burmistrz? Potwór? Popatrzył po łowcach, nie potrafiąc przyjąć do siebie tej wiadomości. I niby jak powstrzymać własnego syna?
- Nie chcę podejmować decyzji skoro mało wiem na temat własnego syna.
Rzekł w odpowiedzi, łapiąc się zaś za głowę. Niech tak na niego nie naciskają tak poważnych odpowiedzi. Nowy człowiek musi się odnaleźć we własnym świecie. W dodatku kręciło go w nosie. Co to za u licha dziwne ludzkie uczucie? Schował nos wraz z ustami w dłonie. Normalnie panikował! A, a jak się zezłości? Wiadomo, olbrzym to jest silny. Może im poprzestawiać kilka mebli i on sam padnie trupem bo prąd popieści. Ale niby jak tutaj się nie denerwować? Stracił pamięć, jacyś ludzie wypytują go o dziwne rzeczy, ma im pomóc powstrzymać szalonego burmistrza.
Więc oni wiedzieli kto założył mu obrożę? To było podejrzane, lecz czy ta bestia... raczej pseudo bestia, mogła przypuszczać jak bardzo ci panowie są źli i podli i skąd wiedzą o takich rzeczach?
- Kto mi ją założył? Przecież to... zadaje ból. Dlaczego mam to na szyi?
Kolejne pytania. Mogli by być bardziej milsi. Przecież nie mają już przed sobą żarłocznego potwora, tylko człowieka, który jest wystraszony, ba, dostałby zawału nawet gdyby ujrzał własny cień. I nie, na pewno nie stanie się on potulny. Niech tylko jego umysł się uspokoi.
Zaraz otrzymał lekarstwo. Aspiryna? Gdyby pamiętał co to jest. Wziął szklaneczkę od mężczyzny, przyglądając się zawartości. Wypił ostrożnie lek, by po chwili oddać puste naczynie w łapki Arata. W życiu by nie odgadł, że właśnie go uśpiono. Po prostu poczuł senność i zanim się zorientował co jest grane, padł na łóżko jak martwy. Po prostu sobie zasnął.