[JAPONIA] Opuszczona Rezydencja

Informacja o kolejnym zebraniu Rady Wampirów została rozesłana do wszystkich członków. Ciekawe tylko czy znów będą kogoś gościć czy pozostaną sami, aby dyskutować nad losami wampirzego społeczeństwa. Ostatnio nawet dobiegły Kyubiego pogłoski o powrócie Kaname, choć na dobrą sprawę nie wiadomo po co tak nagle powrócił. Zaszył się gdzieś w swojej norze, ze swoją panną, nie ingerując w ogóle w wampirzy świat i nagle mu się przypomniało. Zachciało mu się bawić w pana i władcę, choć nadal jego czyny były nikomu nie znane. Ważniejszą sprawą od strącanie Samuru z siedzenia burmistrza, było opanowanie rosnących w liczbę przemienionych ludzi w wampiry, a także innych krwiopijców, którzy postanowili rozpowszechnić swoje istnienie, ponieważ dostali anonimowy list zachęcający ku temu. Samuru był dopiero na dalszym miejscu, choć w sumie jego polityka nie była zła. Wampiry zawsze prowadziły wojnę z łowcami, acz usiłowały pozostawać w cieniu. Póki co, Samuru nie przekazał światu tej radosnej nowiny, że ludzie nie są jedynymi istotami na tym świecie. Karać kogoś, tylko dlatego, że postanowił zdetronizować Oświatę i ją sobie podporządkować nie było niczym złym. Rada powinna zająć się tymi wampirami, które bałaganiły i nie umiały po sobie posprzątać.
Kyubi dostawszy zawiadomienie o zebraniu Rady, udał się na lotnisko, by dotrzeć do opuszczonej od wielu lat rezydencji. Miejsce było doprawdy urocze. Lot nie trwał długo, może kilkanaście minut. Resztę drogi przebył teleportacją, choć musiał to robić co jakiś czas, bowiem nie do końca zapamiętał piwnice i lochy starej rezydencji. Gdy wreszcie się tam zjawił, zszedł na sam dół, nie rozglądając się dookoła. Znał już tutejszy wystrój, więc jakoś nie było nic ciekawego w kinkietach czy samych krzesłach, porozstawianych dookoła. Długowłosy wszedł do pomieszczenia, gdzie miało odbyć się zebranie i skinął głową na powitanie Victora. Ciekawe czy Nadria zdążyła już się pochwalić swojemu ojcu o zaręczynach. Wampir jednak nic się nie odezwał, tylko zasiadł na swoim krześle, ostatnim, z dala od innych. Zawsze preferował ciszę i spokój, bo inaczej doczeka się jedynie bólu głowy od natłoku myśli zgromadzonych tutaj wampirów. Rozsiadł się więc wygodnie, czekając, aż reszta łaskawie się pojawi.

Kolejne zebranie Rady... Tym razem Hiro nie był zadowolony z przyczyny powstania spotkania, bowiem tyczyło się to jego podopiecznego Samuru. Chłopak rozszalał się, zabawiał kosztem łowców ale nie chciał wydawać świata wampirów, ktoś zatem musiał źle odebrać poczynania burmistrza albo każdy atak innego wampira przypisywał pod Sam'a. To było niedorzeczne i absurdalne. I od kiedy łowcy stali się ważni dla nocnych istot?
Doleciał prywatnym samolotem na wyznaczone miejsce. Nie potrzebował ochrony, dlatego dotarł sam do pomieszczenia i bez przywitania zasiadł w wolnym miejscu. Także słyszał o powrocie Kaname, ten typ w ogóle nie powinien tutaj przylatywać. Nie dla niego sprawy się tutaj mają toczyć. Białowłosy w milczeniu siedział i skupiał swoje myśli. Był ciekaw jakie zdanie mają inne wampiry i w ogóle sam, zamierza dodać pewną informacje.

Zebrali się już chyba wszyscy, którzy zasiadali w Radzie. Może brakowało dwóch osób, kto wie czy im się nie znudziło albo zdziadzieli na tyle, że po prostu zrezygnowali. Może szaleństwo uderzyło im do głów i nie są już w stanie racjonalnie podejmować ważnych decyzji.
Po wejściu reszty, Kyubi skinął głową tym, którzy sami mu skinęli, bo skoro przylazł tutaj jako drugi nie widział sensu, aby jako pierwszy kłaniać się szlachetnym. Zresztą to nie było celem zebrania. Oby to zebranie okazało się ważne, choć pewnie i tym razem zamierzają wtrącać się w czyjeś prywatne życie.
Wreszcie głos zabrał Victor, oddając go Mariusowi. Wampir spojrzał uważniej na szlachetnego, czekając, aż ten zabierze głos i nakreśli obecną sytuację, nad którą pewnie będą musieli się wspólnie zastanowić. Wysłuchał go zatem uważnie, spoglądając w stronę Hiro, który był przedstawicielem rodu Kuroiaishita. Pewnie także będzie miał coś do powiedzenia, skoro już oczerniono burmistrza pod pewnym zarzutem.
Długowłosy oparł łokieć na oparciu fotela, po czym położył głowę na dłoni, przyjmując pozę dość frywolną.
- Dobrze zrozumiałem? Oskarżacie Samuru o wszystkie napady w mieście, bez dowodów?
Tyle póki co wyciągnął, między słowami Mariusa, oczywiście szlachetny zapewne przekazał informacje, które zasłyszał od Kaiena.
- I od kiedy to wampiry ingerują w sprawy łowców, którzy są na tyle słabi, że nie potrafią poradzić sobie i wychwytać tych, którzy grasują po mieście, mordując, pozostawiając po sobie ślady.
Raczej tym powinni się zająć, a nie prywatną wojną i utarczkami między burmistrzem, a dowódcą łowców. Wampiry przecież miały pozostawać w ukryciu, jeśli włączą się do tej wojny, zostaną wciągnięci w to zamieszanie także ludzie, a więc tajemnica o wampirach, chcąc nie chcąc, wyjdzie na jaw.
- Ostatnio nawet, pojawił się dość ciekawy artykuł. Oświata handlarzem narkotyków. Poza tym, zapewne każde z Was dostało anonimową zachętę do ujawnienia naszego istnienia. Może to być zwykła propaganda, zrzucająca winę na burmistrza. Bo przecież o nim zapewne wszyscy wówczas pomyśleli.
Ciągnął dalej swój wątek, będąc ciekawe, co reszta o tym wie i jakie posiada informacje na ten temat.

- Gdybyście od początku nie pozwolili temu wampirowi robić co mu się żywnie podoba, teraz nie mielibyście problemu. - nagle rozszedł się głos, przerywając zebranym tu spokojną rozmowę. Zapewne w tamtym momencie oczy wszystkich skierowały się w stronę skąd owy głos dochodził. Oczom wszystkich ukazał się więc sam Kuran, stojący w wejściu. Towarzyszyła mu kobieta, również wampirzyca krwi szlachetnej. Wysoka; o zgrabnej figurze; gęstych, długich włosach koloru blond, faliście rozlewających się po jej ramionach i plecach oraz z wyraźnie widoczną, pobłyskującą w zielonych oczach pewnością siebie. Stała o pół kroku za Kuranem, mierząc wszystkich swoim badawczym spojrzeniem. Kaname zrobił parę kroków wgłąb obszernego pomieszczenia. Przystanął kilka metrów przed stołem i obrzucił wszystkich przelotnym spojrzeniem, charakterystycznie spokojnym i nieprzeniknionym.
- Zapewne wszyscy mnie znają, jednak przedstawię się. Jestem Kaname Kuran, przedstawiciel królewskiego rodu wampirów krwi szlachetnej. - odezwał się na tyle głośno, by jego słowa wyraźnie dotarły do każdego z zebranych tu wampirów. Marie stanęła obok niego i przyglądała się wszystkim obecnym, co jakiś czas dyskretnie zerkając na Kaname. Sama nie zabierała głosu. Może również była wampirem szlachetnym, jednak wiedziała, że nie musi nic mówić. Zgadzała się z każdym słowem wypowiadanym przez mężczyznę stojącego obok niej. Jej jedynym zadaniem więc było towarzyszyć mu i zapewnić ochronę, w razie gdyby zaszła taka potrzeba.
- Domyślam się, że o moim przyjeździe każdy z was już słyszał. Domyślam się również, jakie myśli chodzą wam po głowach. Ukrywałem się, nagle zjawiłem i teraz będę chciał wtrącać się w wasze sprawy. Podkreślam jednak, że nie są to tylko wasze sprawy i problemy a każdego wampira, który chce żyć w spokoju. - kontynuował, naciskając na słowo ,,wasze" wypowiedziane w ostatnim zdaniu. - Przyjechałem tu aby zapanować nad sytuacją jaka tu zaistniała. Wszystkim tym, którzy nadal będą twierdzić, że powinienem na nowo zniknąć z tego miasta, przypomnę tylko, że gdy przebywałem tu wiele lat temu, w mieście tym było o wiele spokojniej mimo, iż wampirów szlachetnych było o połowę mniej.
Kuran ruszył z miejsca. Zrobił parę kroków w jedną stronę, potem zawrócił i przeszedł parę kroków w drugą stronę. Chwilę nie odzywał się, aż znów przystanął, tym razem przy samym stole. Założył ręce na klatce piersiowej i skierował wzrok na mężczyznę, który wcześniej przedstawiał wszystkim obecną sytuację.
- Nawet ja, który przebywałem daleko stąd, wiem w jak beznadziejnej sytuacji jesteście. Miastem rządzi wampir, który łamie kodeks wampirzy, bawi się z łowcami i o mały włos nie ujawnił tajemnicy naszego istnienia. Nie rozumiem co robiliście, że dopuściliście do tego by taka osoba objęła władzę w tym mieście. Nie powinniście do tego dopuścić ani wy, ani łowcy. Widzę jednak, że źle podchodzicie do ważnej sprawy. Oświata nie jest waszym wrogiem ani instytucją, z której należy szydzić i którą należy lekceważyć. Jeśli tylko nie robicie niczego, co zagraża pokojowi między ludźmi i wampirami, możecie śmiało z nimi współpracować. Łowcy są dużo przydatniejsi jako sojusznicy niż wrogowie, pamiętajcie o tym.
Kuran nie przedstawiał im jeszcze swojego planu. W głowie miał ogólny zarys działania. Nie mógł jednak już w tej chwili zaplanować niczego szczegółowo, nie wiedząc jak członkowie Rady zareagują na niego. W tej chwili zerkał jedynie na zebrane tu osoby, oczekując reakcji. Jeżeli przyjmą go w pozytywny sposób, zdradzi im swój plan i pomoże im. Wszystko zależało teraz od tego jak przebiegnie dalsza część owego spotkania.

Cierpliwie oczekiwał na rozpoczęcie spotkania. Nie wtrącał swoje kilka groszy. Słuchał, interpretował i trzymał nerwy na wodzy. Umiejętnie opanował swój gniew i z wyraźnym, zimnym spokojem wpatrywał się w Sharpa, a potem w Kyubiego. Nie otwierał ust do momentu pojawienia się niespodziewanego gościa. Szlchetny zmarszczył brwi, by potem wreszcie przerwać swoje milczenie.
- Jak bardzo trzeba upaść, by prowadzić sojusz z Tą Oświatą?
Rzekł tonem opanowanym lecz stanowczym. Dla niego nie istnieje coś takiego jak pokojowe stosunki wampirów, a pogromców. Poza tym ta Oświata pod dowodzeniem Namikaze, nigdy nie była przyjazna dla wampirów, nawet tych łagodnych.
- I raczej powinniśmy wspierać Samuru w walce z tyranami, którzy najchętniej wymordowali by naszą wampirzą społeczność.
Wymownie spojrzał na Kaname. Ten typ nie mówił źle, ale jak widać nie zna tutejszych łowców.
- Nie rozumiem także tych wszystkich oskarżeń. Samuru nie prowadzi do zdradzenia naszego istnienia, nie chce łamać wampirzego kodeksu. Te wszystkie ataki jakie powstają w mieście nie są z jego winy, to samo może tyczyć się akademii. Świat polityki jest trudny i okrutny, ktoś po prostu chce zniszczyć obecnego burmistrza... Tego młodego chłopaka z ambicjami. A może zżera was zazdrość, że ktoś z rodu Kuroiaishita zasiada na stanowisku burmistrza? I stąd ta cała narada Rady?
Uniósł brew, krzyżując ręce. Nie podobało mu się nic, jedynie Kyubi okazywał jakąś stronę za Samuru.
- Poza tym działanie szarych w celu wyłapania łowców nie jest tylko sprawą narkotykową, ale także gniewem Samuru. Łowcy zgwałcili wampirzą naturę, a mianowicie odwampirzyli wampira czystej krwi! Jeśli dla zebranych ta wiadomość nie jest szokująca, jesteście warci fałszywych łowców!
Zapewne jego wypowedź nie spodoba się, trudno. Ale niech wiedzą, że mimo minusów, ta cała wojna ma też i plusy.

Zaczęło się komplikować. Pojawienie Kurana w niczym tutaj nie pomogło, a jedynie dodało kolejnych pustych słów, jakby chciał się usprawiedliwić, że przez wiele lat miał w dupie to miasto jak i kraj i nagle pojawia się po to, aby... no właśnie, po co? Wiadomo, że tego pana zawsze pociągała władza, sam przecież miał ochotę wybić Stowarzyszenie, ale my przecież nie o tym.
Kyubi nie był tak zaskoczony jak reszta. A nawet jeśli był, nie pokazał tego po sobie. Jego zapach dało się już wyczuć kilka chwil temu, zapach jak i myśli. Kyubi musiał jednak rozczarować "przedstawiciela królewskiego rodu szlachetnego", ponieważ jego spojrzenie nie powędrowało na niego, a jego złotowłosą towarzyszkę. No właśnie. Blondynka. Może przerobią zebranie na orgię? Jednak kobieta i pięciu chłopa, lepiej być nie mogło. Poza tym, kto poinformował Kaname o tym tajnym zebraniu jak i wydał mu pozwolenie na zjawienie się i to z przydupaską? Nie podobało mu się to, zmarszczył wyraźnie brwi, słuchając wypowiedzi szlachetnego. Wiedział o czym myślą? Wiedział, że Kyubi właśnie wymyślał na jakie sposoby zerżnąć tę śliczną blondwłosą pannę?
- Znikasz na wiele lat i nagle pojawiasz się wtrącając w nie swoje sprawy.
Stwierdził na spokojnie, wciąż poświęcając uwagę blondwłosej piękności. Była teraz znacznie ciekawszym tematem niż sam Kaname, naprawdę.
- Łamie wampirzy kodeks? W którym miejscu? I czemu oskarżasz go zdradzenie naszego istnienia?
Spytał, kierując swoje słowa do Kaname, jednak wzroku nie spuszczał z piersi wampirzycy. Trudno, najwyżej oberwie w mordę, taki już po prostu był.
- Marcus Namikaze nie będzie z nami współpracował. Nienawidzi wampirów, co podkreślał już nie jeden raz.
W dodatku jego słowa podkreślił Hiro, który zdradził coś, co już zaskoczyło Kyubiego. Odwampirzenie Testamenta. Doprawdy, była to okropna podłość, jaką łowcy mogliby tylko wymierzyć w stronę krwiopijców. Na taką karę musiał zgodzić się dowódca, a więc odpadała wszelka współpraca z łowcami, którzy nie wiadomo w którym momencie nagle wpadną na pomysł, aby odebrać wampiryzm wszystkim wampirom.
- Nie będę współpracował z łowcami. Nie ufam im, a przede wszystkim ich dowódcy.
I zdania nie zmieni. Sam zaś nie miał nic przeciwko, aby nadzorować władzę, jaką sprawuje Samuru. W sumie nadal nie rozumiał dlaczego oskarżali młodego szlachetnego o to, że złamał kodeks wampirów.

Tak jak on miał swoją kolej na wypowiedzenie się, tak następnie wysłuchał tego, co do powiedzenia mieli zebrani tu członkowie rady wampirów. Słuchał każdego po kolej, za każdym razem przenosząc swój spokojny wzrok na aktualnego rozmówcę. Każde słowo, każde, niby niezbyt ważne zdanie, miało dla niego ogromne znaczenie. Według niego sytuacja w tym mieście była wręcz beznadziejna. Spotkanie to było dla niego więc sprawą najwyższej wagi. A zwłaszcza jego rezultat, który teraz był pod znakiem zapytania. Nie cieszyła go ta niechęć do jego osoby, którą wszyscy starali się ukryć, a którą on po prostu wyczuwał. Zamierzał przedstawić wszystkim cel swojego powrotu i swoje zamiary aby wiedzieć kto stoi po jego stronie, a kto jest przeciwko niemu. Póki co nikt nie wiedział co kryło się za jego powrotem. Nawet Kyubi, którego umiejętność czytania w myślach na niewiele się zdała przy Kaname. Nie mógł pozwolić komukolwiek na wtargnięcie do jego umysłu dlatego gdy wychodził gdziekolwiek, zawsze "uaktywniał" jedną ze swoich mocy, blokując dostęp do jego umysłu każdemu, kto chciałby go uzyskać.
- Co planuję? Planów mam dużo, inaczej nie przyjeżdżałbym tu z powrotem. Przede wszystkim do tej pory znałem jedynie suche fakty, a na własne oczy chciałem zobaczyć postawę wampirzej arystokracji. Ktoś musi otworzyć oczy tym, którzy jak przez mgłę widzą problem, lecz umywają od niego ręce i nie chcą nic na niego zaradzić. Przede wszystkim łowcy. Owszem, nie mieli prawa odbierać wampiryzmu jednak równie dobrze mogli odebrać owemu osobnikowi życie, a nie zrobili tego. Łowcy nigdy nie byli aż tak negatywnie nastawieni do naszej rasy. Jednak kiedy wampiry stały się agresywniejsze, oni również musieli, taka ich rola a inaczej by nie przetrwali. Odnowienie dobrych stosunków z Oświatą Łowiecką to podstawa! Możliwe, że nowy przywódca może nie być skory do współpracy, jednak jeśli pokażemy mu, że poważnie traktujemy tę sprawę, jego postawa powinna się zmienić. Dodatkowo mam poparcie Kaiena Crossa, a to dość znacząca persona u łowców. - mówił, spoglądając na wszystkich po kolei. Ponownie ruszył z miejsca i okrążył niejako stolik, by zając pierwsze lepsze miejsce. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej i wbił wzrok w jakiś punkt, mówiąc dalej.
- Tutejsze wampiry już dawno straciły panowanie nad tym, co się tu dzieje. Samozwańczy burmistrz musi mieć przycięte skrzydła, inaczej pozwoli sobie na zbyt wiele i sprowadzi na wszystkich wielkie nieszczęścia. Przybyłem tu aby przypomnieć wszystkim wampirom w tym mieście, że niegdyś przedstawiciele rodu Kuran byli władcami wampirzej rasy. Zrezygnował z tego jeden z nas i utworzył Radę Wampirów. Teraz wychodzi na to jak wielki był to błąd. Jako pierwszy z Kuranów zamierzam na nowo przejąć władzę nad społecznością wampirzą. Ci, którzy będą za mną zostaną nagrodzeni, zaś Ci przeciwko mnie zlikwidowani. - Słowa Kaname były przepełnione zdecydowaniem i pewnością siebie. W tym czasie Marie, która przez cały czas przebywała parę kroków od Kurana, stanęła przy nim i ułożyła dłoń na jego ramieniu. Przyglądała się każdemu uważnie, by w razie potrzeby móc zareagować. Na Kyubiego nie patrzyła w ogóle. Nie interesowali ją mężczyźni, którzy na widok kobiety ślinili się niczym psy widząc kość. Chwilowo tylko posłała mu chłodne spojrzenie, nie tracąc przy tym czujności. Kuran zaś mówił dalej:
- Zamierzam nie tylko odnowić współpracę z łowcami. Wampirom w tym mieście należy przypomnieć o istnieniu hierarchii w naszym społeczeństwie. Niższe warstwy powinny zdawać sobie sprawę z tego gdzie ich miejsce i nie szczekać do tych, którzy stoją wyżej od nich.- Tu chłodno spojrzał na Kyubiego, który wcześniej raczył odezwać się do niego w niezbyt przyjemny sposób. - Kodeks Wampirzy również jest rzeczą zapomnianą, a więc dlatego nie przestrzeganą. Nie zamierzam odbierać burmistrzowi tej roli. Należy go jedynie przytemperować i odpowiednio wykorzystać. Wszak rola ta to nie tylko władza i przywileje, ale również obowiązki. Utworzymy specjalną grupę, która będzie zajmować się poziomami E i bardziej uciążliwymi wampirami. Łamanie kodeksu będzie surowo karane, aż Ci bardziej rozbrykani będą musieli się uspokoić.
Kuran wreszcie podniósł wzrok. Przelotnie tylko popatrzył na zebranych, swój wzrok zatrzymując na Kyubim.
- Oczywiście dotyczyć to będzie również wampiry krwi wyższej, jak B czy A, nie tylko tych niższych. Przypominam, że to ja jestem w dużej mierze twórcą spokoju, który panował tu zapewne gdy się urodziłeś i który leniwe wampiry, nie znające swojego miejsca zaprzepaściły. Nie umiecie poradzić sobie sami więc ktoś musi zaprowadzić tu porządek. Zaś wszystkie przeszkody, również tych, którzy mi się przeciwstawią, zlikwiduję.
Marie poruszyła się przy nim niespokojnie, jakby obawiając się reakcji zebranych. Słowa Kurana były ostre i nie koniecznie mogły spodobać się zebranym tu wampirom. Od tego zresztą była właśnie ona. By użyć swoich umiejętności i zareagować w odpowiednim momencie, gwarantując Kaname bezpieczeństwo.

Zdania były różne i wyjątkowo denerwujące ale Hiro nie uniosił się. Jako osobnik ooanowany, umie radzić sobie z nerwami. W prawdziwym spokoju, wysłuchak wszystkich i aż uniósł kącik ust. Nie pójdzie im łatwo z Samuru ani też z innymi trudnymi wampirami, w dodatku dalej naciskają na współpracę z Oświatą. Te wampiry zgubiły gdzieś rozum.
- Oświata nas zdradzi. Im naprawdę nie należy ufać. To nie te czasy, kiedy łowcy są przychylni na sojusz z naszym gatunkiem. Dlatego trzeba jakoś wyminąć wszelaką wspópracę z tą organizacją.
Co jak co, ale on nie widzi Oświaty z Radą. Namikaze nie umie trzymać zgody z wampirami. Jest zbyt okrutny, to nie Kaien...
- Samuru nie posłucha nikogo, ani też nie stanie się niczyją marionetką.
Już mu się tu nie podobało. Spochmurniał wyraźnie i już sam jest gotów, by porozmawiać z burmistrzem, aby ten nie miał do czynienia z Radą. Własna rasa przeciwko swoju, uroczo. Nie odzywał się nic i kto wie, czy niebawem opuści to spotkanie arystokratów.
- Ty także jesteś ignorantem, panie Kuran. Nikt nie kazał ci wyjeżdżać.
Wkurzy się? Nie powinien skoro naszła ich chwika szczerości...

Kyubi z powrotem przeniósł wzrok na Kaname. Świdrował go swoimi, dwukolorowymi źrenicami na wylot, jakby właśnie zamierzał go ukatrupić na miejscu. Oczywiście nie poruszył się. Nie zmienił swej postawy, a jego twarz nie drgnęła ani razu w trakcie przemowy szlachetnego. Miał na sobie jedną z wielu masek, więc nikt nie był w stanie odkryć, co on tak naprawdę myślał o tym wampirze, stojącym sobie tutaj przed radą. Szczerze? Gówno mógł. To właśnie oni mieli władzę, więc jeśli będą chcieli albo też uważali za stosowne, to nawet wyrzucą stąd tego szlachetnego, któremu chyba poprzestawiało się w głowie. Wreszcie wampir uśmiechnął się podle, kręcąc nieznacznie głową, niby to na znak niedowierzania.
- Nadal konkretnie nam nie powiedziałeś, czego chcesz przychodząc do nas, na tajne zebranie, na które nie zostałeś zaproszony. Jest wielu innych szlachetnych, którzy zasługują na większy szacunek niż Ty, więc nie wymagaj tego i od nas. Pojawiasz się po wielu latach nieobecności i zaczynasz się rządzić. Wprowadzasz zamieszanie w nasze spotkanie, przez co nie możemy ustalić najważniejszych rzeczy, po które tutaj tak naprawdę się spotkaliśmy. Dodatkowo żądasz wręcz od nas całkowitego szacunku i poddaństwa, pod Twoją władzę, za którą nagle zatęskniłeś? Właśnie w tej chwili, między słowami, stwierdziłeś, że dążysz do władzy absolutnej nad wampirami. Bądź sobie królem, to Twoja sprawa, ale to nie jest już Twój, Panie Kuran, interes. Nie widzę sensu wyrzucania Samuru Kuroiaishita z jego stanowiska, tylko po to, abyś to Ty mógł objąć władzę. Przynajmniej tak to wynika z Pańskich słów.
Zamilkł. Jego słowa były chłodne i dość ostre, ale w głównej mierze pokrywały się ze zdaniem innych wampirów, którzy wcześniej się już wypowiedzieli. Poza tym, Kyubi stwierdził także to, o czym myślał Marius, ale czego nie wypowiedział na głos, woląc nie wprowadzać kłótni na zebranie. Długowłosy wysłuchał reszty zebranych, po czym skinął głową w trakcie wypowiedzi Kazuyoshiego i Mariusa, zgadzając się z nimi bezwarunkowo.
- Nadal nikt nie przedstawił dowodów winy Samuru, przez co powinien zostać usunięty ze swego stanowiska. Uważam, że powinniśmy jedynie wprowadzić chwilowy nadzór w jego poczynania. Co do współpracy z łowcami, nadal nie sądzę, by można było im ufać z Namikaze na czele. Cross to całkiem inna persona. On odpowiada za pokój między ludźmi, a wampirami. Namikaze nas likwiduje. Prędzej zgodziłbym się na współpracę z Crossem i jego Akademią.
Tutaj spojrzał na Victora, jakby oczekując wreszcie tych dowodów "winy" burmistrza. Wiadomo było od samego początku, że ród Shiroyama i Kuroaishita za sobą nie przepadają. Nic więc dziwnego, że Vicotr wręcz żądał zdetronizowania Samuru. Ale stanowili władzę w świecie wampirów, więc musieli wydawać jednogłośne wyroki na podstawie dowodów, a nie własnych widzimisię. Wreszcie ponownie przeniósł wzrok na Kuarana, nie kryjąc swojej niechęci do jego osoby, wprowadzającej jedynie niepotrzebne zamieszanie.
- Póki co, to Ty szczekasz na nas, którzy stanowimy władzę. Po drugie, oczekujesz od zebranych tutaj szlachetnokrwistych tego, że będą Ci bezwzględnie posłuszni, niczym Twoje marionetki, a jeśli nie, to ich wyeliminujesz? Zdajesz sobie sprawę, że w tej chwili nam grozisz?
Wytknął wprost wszystkie śmieszne słowa, jakie zdążył wypowiedzieć.

Spodziewał się takich reakcji. Był nawet z nich zadowolony, choć oczywiście nigdy by tego po sobie nie pokazał. Nie lubił gdy sprawy szły zbyt prosto. Wtedy wszystko stawało się nudne, bezbarwne. Gdyby zaś członkowie rady od razu spuścili głowy i zgodzili się z nim, poddając się, okazaliby się nędznymi wampirami bez charakteru i woli walki, którymi można było jedynie pogardzać. W takim wypadku wcale nie dziwiłby się, że w mieście tym działy się takie rzeczy, że burmistrz doprowadził miasto do takiego stanu, że wampirom groziło ujawnienie i niebezpieczeństwo ze strony łowców. Może jednak była jeszcze nadzieja na poprawę.
Tymczasem Kuran ze stoickim spokojem wysłuchał tego co każdy z obecnych miał do powiedzenia. Był zadowolony z ich słów? Nie, to było raczej obojętne. Choć spodziewał się, że nie będzie łatwo i wcale tego nie oczekiwał, ich słowa oraz oskarżenia skierowane w jego kierunku nie podobały mu się. Od zawsze był osobą uczuloną na punkcie braku szacunku do jego osoby. Był zwolennikiem zachowywania i respektowania hierarchii w wampirzej społeczności. Uważał, że Ci, którzy stali najwyżej powinni byc traktowani niczym królowie, gdy Ci niżej byli mniej lub bardziej znaczącymi osobistościami na ich dworze. Marie poruszyła się niespokojnie, zerkając nieco zimnym spojrzeniem na Kybuiego oraz na resztę zebranych. Ten wampir szczególnie jej się nie podobał. Od początku w zły sposób zwracał sie do jej Kaname, w dodatku patrzył się na nią jak na zwierzynę. Nie lubiła takich osób. Choć reszta zebranych także ją denerwowała. Dopiero gdy wszyscy wypowiedzieli się, Kuran wstał z miejsca.
- Wyjechałem ufając niegdysiejszej radzie i pozostawiając wszystko w ich rękach. W tamtym momencie mój wyjazd był im na rękę. Miałem także osobiste powody do wyjazdu, z których nikomu nie muszę się tłumaczyć. Teraz jednak widzę, że był to błąd, bo nie potrafili zapanować nad sytuacją i nauczyć tego młodsze pokolenie rządzących.
Odszedł od krzesła, zerkając na Marie, która nie bardzo wiedziała co zamierza Kuran i co sama ma zrobić. On natomiast znów stanął przy brzegu stołu i popatrzył na wszystkich zebranych.
- A więc róbcie co uważacie skoro, jak twierdzicie, nie potrzeba was prowadzić za rączkę. Pytaliście mnie o moje zamiary, więc wam je szczerze wyznałem. To jak postąpicie będzie już waszą decyzją. Ja swoich planów nie zmienię i to od was zależy czy będziecie stać po mojej stronie, czy przeciwko mnie. Tymczasem państwo wybaczą. Wprosiłem się na wasze spotkanie tylko na chwilę, inne sprawy także mnie wzywają.
Odwrócił się i wolnym krokiem skierował swe kroki w stronę wyjścia z sali. Marie oczywiście podążała tuż za nim, nie odezwawszy się ani słowem. Zawsze podążała za Kuranem w ciszy. Była jedynie jego tarczą i jej zadaniem była ochrona go w razie potrzeby.

zt Kuran i Marie

Och i Ach...

Hiro nie udzielał się już w ogóle.
Zebrał się z krzesła i opuścił opuszczoną rezydencję. Niech ta szlachta dalej żyje w pyszności i dąży do pokoju, który nigdy nie zaistnieje. Bo od kiedy drapieżnik żyje w zgodzie z ofiarami? Tuż to łamanie praw natury i wiele wampirów powinni się wyrzec swojego wampiryzmu, bo wstyd być z kimś w zgodzie, kto chce trzymać sojusz z łowcami.

z/t Hiro