Sala Chorych nr2 [parter]

Niestety, ale Marcus był upartym człowiekiemi  nie dawał się tak poprostu położyć na łóżko. Nawet jeżeli miał spory ubytek krwi, to jeszcze potrafił stawiać upór. Był wściekły, że na siłe go chcą tutaj trzymać. I sam jeden lekarz nie mógł go powalić na łoże. Jeżeli zaś przyszła mu w tym pomoc w postaci pielęgniarek czy kogoś tam jeszcze, dopiero wtedy można było go położyć i zapiąć w pasy bezpieczeństwa. Podane leki zmusiły jego organizm do wyciszenia. Ale jak dojdzie do siebie, to zapewne poryzywa im ręce za takie potraktowanie.
Przypięty nie miał szans się wyrwać, więc musiał znieść to, co mu podawano. Kilka godzin zapewne go trzymano. Ale nie odzywał się już do nikogo. Cały czas będąc wściekłym na taką sytuację.
Po kilku godzinach trzymania go w takim stanie i stwierdzając, że może opuścić salę, uwolniony, zrobił to natychmiast, waląc kurwami na tutejszych lekarzy.


[z/t]

Usiadł posłusznie na łóżku wskazanym przez pielęgniarkę. Poczuł lekkie ukłucie wenflonu, zadziwiająco mało bolesne. Może to wciąż adrenalina? Nie, chyba opadła, bo był dosyć śpiący.

- Miło mi. - uśmiechnął się zmęczony.

Spojrzał na swoją kartę i dokumenty oświatowe. Tak, pewnie sama lekarka nie miała dostępu do wszystkich danych, więc ze spokojem wypowiedział swoje tutejsze nazwisko:

- Zorah Kioto.

Kroplówka spokojnie płynęła, wypełniała jego tętnice, żyły, cały układ krwionośny, mieszając się ze szkarłatem w ciele młodego. Po chwili było mu nieco lepiej. Dalej obserwował poczynania lekarki.

Spojrzała na lekarza półprzytomnie. W sumie to nie wiedziała, co ma teraz ze sobą zrobić. Z pewnością długo tu nie posiedzi, bo fizycznie nie było z nią jakoś bardzo źle - była jedynie zdezorientowana i osłabiona, nic ponad to. Czuła się zagubiona, a nowe bodźce i brak poprzednich dość mocno jej mieszał w głowie. Zawahała się na słowa mężczyzny. Przez chwile poruszała ustami, jakby chciała coś powiedzieć, ale z jej gardła nie wydobył się żaden głos. Spojrzała przed siebie i chwile wpatrywała się w przestrzeń. Zaczęła się zaraz potem rozglądać i jej wzrok padł na Hayate. Przez moment przyglądała mu się i temu, jak się budził, ale zaraz potem ponownie spojrzała na lekarza i pokręciła głową.
- Nie mam nikogo bliskiego... znałam tylko Hayate... - rzuciła przelotne spojrzenie łowcy. - Ale nie znam go zbyt dobrze i... - znów pokręciła głową.
Zdecydowanie nie miała nikogo znajomego z ludzi. Z nikim nie utrzymywała kontaktu, trzymała się z boku i starała się nie rzucać w oczy. A jej krótkie romanse? Tych wszystkich mężczyzn, na których się pożywiała, nie ma co wliczać.
- Mam małe mieszkanie. Pracowałam dorywczo... - westchnęła i zamilkła na moment, by po chwili podjąć, to co przerwała. - Mój Pan... może on będzie mnie szukał?
Mężczyzna mógł dojrzeć błysk w jej oczach. Mógł się domyślać, że wampir, który ją przemienił, był dla niej kimś ważnym, przynajmniej kiedyś, bo gdyby było inaczej, to czy An decydowała się na powrót do ludzkiej formy? Ciężko było to stwierdzić, bo nie znał on jej historii. An, gdyby ktoś ją spytał, też nie do końca wiedziała wszystko.
Mówiła wolno, ciągle przerywała, wpadała w zamyślenie, albo gwałtownie zaczerpywała powietrze w nagłych spazmach. Lekarz musiał nieźle uzbroić się w cierpliwość, a An wyglądała i zachowywała się jak ofiara w wielkim szoku, która nie do końca wie, co się wokół niej dzieje.

Nikt nie powiedział, że będzie tutaj łatwo z tym osobnikiem. I na dodatek był trochę naburmuszony, ale również i zamyślony. O czym zaś myślał rudowłosy maruda? Niestety, lecz to aktualnie pozostanie jedynie słodką tajemnicą.
- Nie, nie jestem uczulony - mruknął natomiast w odpowiedzi, czując, że poirytowanie w nim rosło. Co jest? Ah tak. Serafiel miał już dość szpitali i tak dalej. Przecież niedawno wylazł z jednego i teraz trafił do drugiego! Pięknie, co nie? I dlaczego właściwie jego podłączyła?
Posłał jej znużone spojrzenie wymieszane z irytacją.
- Nic nie chcę. Nic mnie nie boli - burknął. - I czuję się do kitu. Jak długo muszę tutaj tkwić? - spytał się jej. Dobra, co z tego, że sam tutaj przyszedł, a nie został wniesiony? Kogo to obchodziło? Na pewno nie jego, przylazł, bo musiał. I chciał się stąd jak najszybciej zwinąć.
Nawet nie wiedział, dlaczego zdecydowała się tutaj być. Nie miała ciekawszych zajęć niż siedzenie blisko takiej marudy jak on? A co, jeśli to jest zaraźliwe? Albo biedna po prostu nie wiedziała, z kim mogła mieć teraz do czynienia. Jednak, jeśli o to chodziło... Niedługo miałaby pewnie okazję, by się przekonać.

Szmery, hałasy, przesuwania, podawania, rozmowy. Szumiało mu trochę tego wszystkiego w głowie. Przebudzał się powoli, ale problemy ze wzrokiem mu nadal pozostawały. Usłyszał czyjś głos. Kobieta go o coś pytała? Zadała z chyba dwa pytania. Jak one brzmiały? Czy go słyszy? Na pewno. Dobrze ją słyszał.
- Tak...
Odpowiedział słabo i lekko ochryple. A chwilę później padło kolejne pytanie. O miejsce obecnego przebywania, oraz jak on się nazywa? Tuż obok ujrzał kobietę, którą sprowadził na odwampirzanie. Jej głos wymawiający jego imię, zwrócił na niego uwagę.
- Hayate...
Pamiętał swoje imię. Fałszywe imię, jakby powtórzył po dziewczynie z sąsiedniego łóżka. Żyła. Była cała. Przeżyła odwampirzenie. To go wewnętrznie ucieszyło. Przeniósł w jej kierunku swoje spojrzenie, lecz nadal nie widział zbyt dobrze. Zaraz też przypomniał sobie o siostrze.
- Midori? - Zaczął kręcić głową, aby ją odnaleźć. Nawet próbował się podnieść, na łokciach, aby odnaleźć jej osobę. Nawet, jeżeli ze wzrokiem miał kiepsko.
- Gdzie jestem?
Zapytał. Bo tego akurat nie wiedział.

Wszystko z nim OK? No to super. Wysłuchał tego, co miała do powiedzenia lekarka. Jak trzeba, to trzeba łyknie witaminy i tyle. A z opatrunkami powinien sobie poradzić, zależy co mu nawtykają pod plaster/bandaż. Ale żeby mu tylko dali to, co jest potrzebne i już, młody jest zaradny.

To, o czym marzył, to porządny sen.

- Nie, niczego nie trzeba. - pokręcił spokojnie głową - Chciałbym tylko się na chwilę położyć. - no tak, był nieco zmęczony, a ta godzina czy dwie to dobry pomysł na leżakowanie, bo nic innego teraz nie chciało mu przyjść do głowy.

Kiedy kroplówka zleciała, poczekał, aż mu ja odłączą i podszedł do stolika obok, aby wysłuchać zaleceń i odebrać tabletki. Pożegnał się i wyszedł Poszedł prosto do swojego akademika, spać.

//To poproszę na priv zalecenia.//
ZT

W odpowiedzi na bardzo "kuszącą" propozycję ze strony lekarza była reakcja Serafiela w postaci posłanego mu morderczego wzroku, którego pewnie i tak nie zobaczył. Czy już nie po ostatnim razie miał go dosyć? A nie, chwila, tak właściwie to wszyscy medycy go wkurzali własnym zachowaniem i postępowaniem. Eh. Dlatego go niespecjalnie ciągnęło do tego, by powrócić tutaj.
Jego pomarańczowe oczy skierowały się z powrotem na pielęgniarkę. Czuła się lepiej? Szczęśliwsza? Może jeszcze uważała, że da radę z takim marudą i samym osobnikiem, jakim był Tsuda? Z nim akurat niewielu umiało się dogadać, a fakt, że on od siebie nie potrafił nawet grzecznie kogoś potraktować, sprawiało to, że za wielu przyjaciół to nie miał... O ile jakiś w ogóle posiadał.
- Podziękuję - fuknął w odpowiedzi. Nie miał ochoty na czegokolwiek, by wkładano mu do ust... A najlepiej by nic mu nie wkładano! Brr...
Rudowłosy skupił uważnie na niej swoje spojrzenie, które zmieniło mu się na znużone. Po jaką cholerę ja tutaj przyszedłem? I właściwie, dlaczego ona tutaj nadal jest?
- Pfff - prychnął cicho. - Czyli tak, że psychicznie źle się czuję - czyli właściwie to była norma w jego przypadku. - A fizycznie nic mi nie jest. Coś jeszcze? - ugh... Naprawdę miał dość. Z minuty na minutę odczuwał się coraz to gorzej, a ta rozmowa nie sprawiała, że czuł się lepiej.

Tak, znała Hayate, a raczej poznała go przypadkowo, ponieważ to on ją zdybał, gdy pożywiała się na człowieku i zabrał ją ze sobą, ale zamiast wtrącić An do lochów czy innego więzienia dla wampirów, postanowił jej pomóc. Pytał ją o jej dawne życie o to, czy nie chciałaby być znów człowiekiem i to on ją zaprowadził na ceremonię. A teraz leżał ledwo żywy, z kolei ona miała potężny mętlik w głowie. I chyba zaczynała wpadać w dół. Czuła się prawie jak pacjent na odwyku. Czy tak się czują narkomani na głodzie? Dół moralny, psychiczny i fizyczny. Powinno być lepiej z czasem, prawda?
Na słowa o mieszkaniu tylko niezrozumiale mruknęła i kiwnęła głową. Jej wzrok znów powędrował do łowcy, by po chwili znów wbić się w ścianę. Na jej obecny stan psychiczny pewnie istniała jakaś nazwa medyczna, która jednak miała niewiele wspólnego z rzeczywistością, ale mniejsza o to.
- Nie mam dokumentów. Żadnych.
A przynajmniej nie miała ich teraz. Kiedyś tak, potem życie jej się pokomplikowało i je straciła, a że i tak przestała podróżować, to i nie wyrabiała nowych. Uznała, że i tak nie będą jej potrzebne. Na wspomnienie o jej byłym już Pany zacisnęła mocno usta. Nie chciała mówić o Kainie. Może i podjęła taką, a nie inną decyzję, ale nie zamierzała go zdradzać, dlatego też uparcie milczała. Hayate również ją pytał o to, ale jemu też niczego nie zdradziła.
Brak reakcji więc był jasnym sygnałem, że więcej nic nie powie na ten temat. Ale w innych kwestiach owszem, mogła zabrać głos.
- Skończyłam tylko Akademię Cross. Zostałam przemieniona na ostatnim roku szkoły i nie podejmowałam potem żadnych studiów.
Podkuliła nogi pod brodę i objęła je rękami. Miała kiepskie wykształcenie i co tu dużo mówić. Właściwie była już dorosłą, wręcz dojrzałą kobietą, ale z wyglądu nadal przypominała licealistkę, albo dziewczynę, która liceum dopiero skończyła, w rzeczywistości mogłaby już być dawno po studiach. Nawet dwa razy. Ale co z tego? Teraz czuła się jak zagubione dziecko i jak dziecko miała ochotę wyć z rozpaczy.

Żeby mu teraz było potrzebne jaki doktor się nim zajmuje. No ale dobrze jednak wiedzieć. Próbował dojść do siebie, co jednak ciężko mu było. Nawet pamięcią próbował sięgnąć do ostatnich wydarzeń, jakie pamiętał. A że pytał o siostrę, to znaczy że coś w głowie mu pozostało.
"Sala medyczna..." - powtórzył w myślach. Głęboko zaczynając się zastanawiać.
- Jedynie to, że objąłem siostrę, by pomóc jej przy runie... Dalej nie pamiętam.
Tutaj akurat miał pustkę. Zapewne był wybuch, ale tego jego mózg nie zdążył zaprogramować.
Kolejna fala ulgi, kiedy dowiedział się, że z siostrą wszystko w porządku i że opuściła to pomieszczenie. Czyli że przeżyła i ma się dobrze. Tyle dobrego.
Podniósł się do siadu i podparł dłonią głowę, mrużąc oczy.
- Później...
Odparł w sprawie skontaktowania się z siostrą. Sam jeszcze osłabiony i musiał w pełni dojść do siebie, więc na razie nie miał siły rozmawiać przez telefon. Najwyżej siostrze później wyśle smsa.
- Nie pamiętam co się stało. A czuję się słabo. I słabo widzę.
Chętnie też skorzystał z pomocy pani doktor, która pomogła mu się napić wody. Bardzo pomocne, zwłaszcza, że poczuł ulgę i pozbycie się suszy w gardle.
- Dziękuję. - Podziękował też i skkierował spojrzenie w kierunku Anais, kierując się bardziej usłyszanym rozmowami, jej głosem. Skoro ją słyszał, to znaczy że i z nią było wszystko dobrze.

Oplatała nogi rękami, a brodę oparła na kolanach i w tej pozycji wpatrywała się przed siebie. Rozmawiała z lekarzem, ale prawi na niego nie patrzyła i choć odpowiadała w miarę przytomnie i sensownie była na granicy wytrzymałości psychicznej. Gdy mężczyzna wspomniał o wyrobieniu nowych dokumentów kiwnęła nieznacznie głową. Było jej to jedno, mogła mieś nawet dokumenty na swoje prawdziwe dane i tak nie była nigdzie odnotowana i nie miała za sobą żadnych śladów świadczących o jej poprzednim życiu. Nikt już jej pewnie nawet nie szuka, a rodzice uznali, że umarła. Mimo wszystko miała dość nietypowe imię i nazwisko - nietypowe, jak na mieszkankę Japonii, co mogło zwracać uwagę.
- Jeszcze nie wiem... - te słowa odnosiły się do dalszej nauki. Głupia nie była, znała kilka języków, ale nie miała żadnego wykształcenia, poza średnim. Miałaby podjąć studia? Może. A może nie. Nie miała planów na przyszłość, choć teraz jako człowiek powinna się nad tym głębiej zastanowić, w końcu nie będzie miała tyle zapasu czasu co wampir, który mógł żyć wiecznie.
Na wspomnienie o Hayate spojrzała na leżącego mężczyznę. Nie wyglądał najlepiej. An słuchała lekarza jednym uchem, by po chwili niespodziewanie puścić nogi i wstać ze swojego łóżka. W pierwszym momencie się zachwiała, ale utrzymała na nogach. Do łóżka Hayate nie miała daleko. Stanęła nad nim, przypatrując się jego twarzy.
Wyglądał kiepsko, ale An też nie wyglądała najlepiej, choć w jej przypadku to nie ciało odmawiało posłuszeństwa, a dusza. Pustka w oczach, w których można było też dojrzeć przerażenie i rozpacz.
- Hej... - powiedziała cicho. - Popatrz co mi zrobiłeś. Dopiąłeś swego, jestem człowiekiem. Tak, jak chciałeś.
Zamilkła, a w jej oczach pojawiły się łzy. Zaczęła głębiej oddychać, zupełnie jakby zaczęła się dusić. Patrzyła na Hayate wielkimi przerażonymi oczami. Po chwili wybuchła.
- Słyszysz mnie?! Patrz!! - zaczęła potrząsać jego łóżkiem. - Jestem taka, jak chciałeś!!
Atak, miała atak. Była zła na Hayate? A może na siebie? Może przemiana namieszała jej w głowie? Może wpadła w silny szok i teraz odreagowywała? W każdym razie Hayate dość boleśnie to odczuł, a w jego oczach An pewnie stanie się wariatką. Wydzierała się na niego i telepała jego łóżkiem, aż nagle przestała i upadła na ziemie. Płakała i tuliła głowę do zimnej ramy łóżka Hayate. Nawet nie próbowała powstrzymać spazmów, które nią potrząsały. Po prostu płakała.

Oczywiście, on i Cornelius tak bardzo się uwielbiali, że to było wręcz niesamowite! Te uczucia! Emocje! Fakt, że chętnie oboje by się pozabijali! Nie ma to jak cudowne traktowanie siebie nawzajem. Ah, i jeszcze to pierwsze spotkanie! I jego efekty. Cudowne.
I jak na ironię, to miało również miejsce w sali medycznej. To miejsce zdecydowanie jest przeklęte.
I kolejne nieprzyjemne spojrzenie posłane ku panu doktorowi. Świetnie, nie minęło pięć minut, a ten mężczyzna już zdążył go wkurzyć. Brawo. Super. Jeszcze trochę i stąd pójdę. Nie znoszę tego miejsca.
Więc dlatego też pielęgniarka została uraczona spojrzeniem zdradzającym niechęć.
- Nie chcę - warknął w odpowiedzi. Dlaczego muszę być tutaj z jakąś durną osobą? Cholera jasna z tym wszystkim. Po co przylazłem tutaj!? - Mam paskudny humor. Nie chcę nikogo do tego. Daj mi już spokój.
Czy to tak ciężko zrozumieć? Naprawdę? Głupia kobieta.
- Nie chcę żadnego jedzenia. Chcę za to wiedzieć, ile to wszystko potrwa - wydawał się już być zmęczony tym wszystkim. Zwłaszcza obyciem z tą osobniczką.

Warto zaznaczyć, że Hayate nie leżał ale siedział na łóżku. O szanowna Pani doktor nie nakazała mu się położyć. Cichy głos Anais dotarł do jego oczu. Przeniósł na nią swoje spojrzenie, kierując się bardziej za dźwiękiem jej słów, niżeli obrazu. Więc mniej więcej wiedział, gdzie stanęła. A już bardziej to odczuł, kiedy zaczęła szarpać za jego łóżko.
- A czy Ty tego nie chciałaś? Uwolniłem Cię od bycia krwiopijcą... Masz szansę żyć lepiej.  Obiecałem Ci w tym pomóc. Dać Ci dach nad głową. I dotrzymam słowa, jeżeli mnie wypiszą.
Odpowiedział jej spokojnie, bowiem nie miał siły się z nią przekrzykiwać. Był osłabiony i nie miał na to siły. Lecz czy Anais nie była mu wdzięczna? Nie chciała tego? Wahała się a on postawił wszystko na jedną kartę. Pojawił się jednak inny problem. Mimo patrzenia na dziewczynę, nie widział jej obrazu dość wyraźnie. Aż przestał na nią patrzeć, zamykając oczy. Tak, jakby go coś bolało. Prawda była taka, że taki odruch był spowodowany problemem z normalnym widzeniem. Może to z powodu tego ostrego światła w pomieszczeniu? Anais w jego oczach nie była wariatką. Miała prawo zareagować tak, a nie inaczej.

Szok, adrenalina, a przede wszystkim całkiem zwyczajny w świecie strach. Miała w sobie tak wiele emocji, z którymi nie potrafiła sobie poradzić, że w końcu wybuchła, a obiektem jej negatywnych odczuć padła osoba, która jej zdaniem miała najwięcej wspólnego z jej obecnym stanem. Może An nie była tak wściekła na Hayate, tylko mężczyzna miał to nieszczęście, ze zdezorientowana dziewczyna wybrała jego na obiekt swojego wybuchy. Krzyczała, przeklinała i w końcu się rozpłakała, całkowicie załamując, aż w ostatecznie nie miała już sił by dalej krzyczeć, tylko spazmatycznie płakała. Istne załamanie nerwowe.
Nawet nie zauważyła, gdy lekarz do niej podszedł, ale zareagowała dość gwałtownie, gdy postanowił wbić jej igłę. Krzyknęła i szarpnęła się, ale po już po krótkiej chwili podany jej środek zaczął działać. Została odstawiona do swojego łóżka, choć nie bardzo rejestrowała ten fakt. Nie miała sił i leciała przez ręce jak szmaciana lalka. Ponownie leżała, a głowa bezwładnie poleciała jej na bok.

Biedna kobieta. Jej życie zmieniło się strasznie odkąd musiała mieć do czynienia z rudowłosym. Oby nie miała teraz traumy przez to wszystko. Może zafundować jej wizytę u psychologa czy coś w tym stylu? Możliwe, że jej by się przydało.
Albo dostanie przeszkolenie, jak radzić sobie z rudowłosym i innymi jego typu... Cóż, na nieszczęście Tsudy, był ktoś, kto umiał. I akurat zdecydował się nim zająć. Cudownie, tego brakowało do szczęścia.
- I raczej nie zobaczysz - tak właśnie brzmiała jego odpowiedź, jeśli chodzi o ten temat. Jak widać, brakowało mu nadal tej umiejętności do zaprzyjaźniania się z innymi. Chociaż, co do jego paskudnego nastroju... Może warto kiedyś mu podać jakieś środki uspokajająco-rozweselające? Ciekawe, jakby to na tego księdza zadziałało?
Wysłuchał jego zaleceń i prychnął cicho. Ta, już leci tutaj z tą całą radością, jaką w sobie posiadał. Widzicie ją? Nie? Nic dziwnego.
Westchnął cicho.
- I tyle? - mruknął. Przynajmniej nie zostanie tutaj zatrzymany.
Jednak... Coś nagle go naszło. Przygryzł dolną wargę i zacisnął dłoń w pięść, przez krótką chwilę walcząc ze sobą. Ale...
- Poczekaj. Mam do ciebie pytanie - trzymał już te rzeczy, które mu dał. Ale... Jednak nie odchodził. I odezwanie się do tego medyka wyraźnie sprawiało mu trudność. - Potrafisz coś poradzić na narkolepsję?

Na to co stało się z Anais, jak zainterweniował lekarz, Hayate nie miał wpływu. Nic nie mógł zrobić. Jedynie słyszał, że podano jej środek uspokajający. Konsekwencje swojego czynu będzie później odczuwał, kiedy uda mu się ją przekonać do zamieszkania u siebie. Skoro wymusił na niej przemianę, jego obowiązkiem będzie zapewnienie jej bezpieczeństwa i dachu nad głową. Pokazać jej na nowo życie ludzkie i do tego przyzwyczaić.
Na polecenie pani doktor, zgodził się na krople do oczu i położył z powrotem.
- Obraz jest zamazany, niewyraźny. Nie widzę dobrze na oboje oczu. Mam wrażenie że obraz jest również przyciemniony. Chyba że w pomieszczeniu jest ciemniej.
Odpowiedział na pytania i pozwolił podać sobie krople, zaś opaskę to lekarka powinna położyć mu na oboje oczu a nie jedno. Zgodnie z tym, co jej powiedział. Nie był jednak lekarzem, więc to już od Pani doktor zależało co i jak mu podała. On jedynie po otrzymaniu kropli, zamknął powieki. Odpoczynek mu się przyda. Więc na te kilka godzin, postanowił się przespać.

Stał się cud pewnego razu, Carlos nie chciał dręczyć Serafiala... Dobra, może przesada z tym, ale nie zmieniało to faktu, że zachowanie zaskoczyło rudowłosego. Był praktycznie pewny, że zrobiłby mu na złość... W sumie, od pewnego czasu miał wrażenie, że to pewnego rodzaju cel, jak i atrakcja tutejszych medyków.
Więc to był jeden z powodów, przez które ciężko było mu się zmusić do poproszenia o pomoc w sprawie własnej słabości. Shin był pewny, że Carlos po prostu odmówi mu pomocy, o ile nie wyśmieje z takiego powodu. No bo... Teoretycznie, czy nie powinien sam sobie rudowłosy z tym poradzić, patrząc na jego wykształcenie?
Co z tego, że nadal był niedoświadczony?
Wlepił w niego pomarańczowe tęczówki, lecz nie odezwał się, po prostu idąc na miejsce, które mu wskazał... By zostać zasypany gradem pytań. Aż westchnął cicho, milcząc na chwilę, by zdołać przetrawić i przypomnieć sobie odpowiednie rzeczy.
- Nie wiem. Nie przypominam sobie, by ktoś z nich na to cierpiał - warto wspomnieć, że rodziców ostatni raz widział, gdy był dzieckiem, prawda? Albo i nie. U innych tego nie widział. - Odkąd jestem dzieckiem - i to właśnie sprawiło, ze Serafiel nie mógł zajmować się bezpośrednią walką. - Za leki się nie brałem, ale kiedyś próbowałem z ziołami. Niespecjalnie poskutkowało. Nie wydaje mi się, by było mnie trudno wybudzić, ale niekiedy zdarza mi się pogubić w rzeczywistości po przebudzeniu - mruknął, łudząc się międzyczasie, że owe odpowiedzi wystarczyły, by to było w miarę szczegółowe. Tsudzie było ciężko od tak mówić o takich rzeczach. Niestety.

Tak, i na dodatek taki kochany! Gdyby Serafiel go nie znał, pewnie by uwierzył w to... Jednak nie pierwszy raz miał do czynienia z tym człowiekiem, co powodowało właśnie, że patrzył na niego z ostrożnością, jak i nieufnością. Ba, nawet lekko uniósł brwi, zaczynając powoli rozważając, czy to nie jest jakiś podstęp. W końcu... Dość poważnie do tego podszedł, zamiast zbyć rudowłosego.
I właściwe, gdyby nie fakt, że narkolepsja dała po sobie znać podczas rytuału, nie odezwałby się z tym nadal.
- Nie pamiętam, ale wiem, że towarzyszyło mi już to od dzieciństwa... - odpowiedział mu Tsuda. - I nie. Nie wywołuje u mnie ani stres, ani inne silne uczucie tego zjawiska. Nie potrafiłem się dopatrzeć logicznego działania w tej przypadłości.
Pokręcił lekko głową.
- Sam się tym zajmowałem... No, może nie do końca- mruknął. - Konsultowałem to z profesorem, gdy byłem jeszcze na studiach.
Więc raczej to nie zaliczało się do "pseudo uzdrowiciela", prawda? Patrząc na to, że to były studia medyczne. Albo teraz to on sam się mylił.
Westchnął cicho.
- Tak, zgadzam się - dlaczego nie? Sam chciałby móc się z tego "wyleczyć"... A raczej złagodzić na tyle objawy, by nie odleciał w nieodpowiednim momencie.
- Mam jeszcze pytanie z innej strony - ale się ksiądz zrobił rozgadany! Aż jego samego to przerażało, co też spowodowało, że mimowolnie wzdrygnął. - Istnieje możliwość odzyskania wspomnień usuniętych przez wampira?

Zamknął na chwilę powieki, starając się wspomnieniami powrócić do tamtej chwili, by zdołać mu dobrze odpowiedzieć. Nawet jeśli nie za bardzo przepadał za tym osobnikiem, to jednak potrzebował jego pomocy. Niestety.
- Eh, nie mam aż tak rewelacyjnej pamięci, ale wydaje mi się, że pierwszy raz było wtedy, gdy miałem jakieś pięć, sześć lat - odpowiedział mu, po czym spojrzał na niego z obojętnością w oczach. - Nie wiem. Wtedy już nie miałem do czynienia z rodzicami - odparł krótko.
Westchnął cicho.
- Że da się złagodzić objawy dzięki temu, ale nie zniwelować na tyle, ile trzeba - tak brzmiała jego odpowiedź. W skrócie? Że coś tam zadziała, ale nie na tyle, by móc skakać z tego powodu z radości. Niestety, ale tak na teraz to mniej więcej wyglądało.
O dziwo dość grzecznie i posłusznie wziął, i zapisał swój numer telefonu na podsuniętej karteczce. Tylko niech Carlos nie padnie z zawału z powodu, że Serafiel aż tyle nie marudził.
I na dodatek dowiedział się coś więcej. Po prostu szok i niedowierzanie go ogarnęły. Serio, co się dzisiaj z Carlosem działo?
I co teraz? Ukryć prawdę czy nie? Może lepiej nie, skoro i tak mógłby się dowiedzieć to.
- Jakiś czas temu podobno zostałem zaatakowany przez wampira - rzekł Tsuda, unosząc dłoń i pocierając kark, wyraźnie zdradzając, że to nie jest coś, o czym chciałby rozmawiać. I na dodatek w jego głosie dawało się wychwycić niepewność. - A tak mi powiedział medyk, gdy się ocknąłem - dodał. - Problem jest taki, że kompletnie nie mam z tego wspomnień. Mógłbym to zwalić na narkolepsje, gdyby nie mój stan z wtedy i to... Że najwyraźniej wdałem się w potyczkę i przegrałem. Wampir zabrał moją broń - po ostatnich słowach skrzywił się i wbił w podłogę, wyraźnie przybity tym wszystkim.