Z deszczu, pod rynnę.

Młoda wampirzyca widząc noc, która zapadła zbyt szybko zbliżyła się do ścieżki leśnej nie odchodząc od niej ani na krok. Odetchnęła słysząc dziwne dźwięki ptastw głównie sów i innych mieszkańców tego terenu. Nie czuła strachu zbytnio więc posiadała emocje na wodzy, a humor posiadała bardzo dobry, że szła dalej. W końcu ma okazję być na łonie natury. Podniosła wzrok na księżyc który raz świecił raz nie. Ysaverin jest ubrana w długie spodnie terenowe, bluzeczkę czarną posiadająca półczwartej rękawa sięgające do łokcia, a buty niskie czyli adidasy, żeby dobrze jej szło przez tereny. Przy sobie posiada przy sobie 15 mil linę uwiązana na pasku przy terenowych spodniach, katanę do obrony uwieszoną na plecach schowaną w pochwie, żeby nie kaleczyła, rękawiczki specjalne gumowe i skórzane, maści, flakonik usypiający, scyzoryk, mapę, miała za równo jedzenie na przynętę (owoce i mięso) i na wszelki wypadek latarkę w plecaczku swoim, jakby coś się stało w razie wypadku. Na razie nikogo nie wyczuwała żadnej osoby, żeby coś groziło na drodze. Myślała jedynie co dalej jest w głąb lasu nie zatrzymując się idąc spokojnym krokiem.

Cudny słoneczny dzień? Ten zawsze zostawiał parną aurę która utrzymywała się cały wieczór, dopiero później nocą można było liczyć na chłód, wtedy kiedy powietrze wypełniła para która rano stanie się na chwilę delikatną rosą, jednak póki co było zwyczajnie ciepło. Mimo to łowca był ubrany jak zwykle, czyli w klasyczne kimono, tym razem miało wzór w granatowe romby, na nim miał narzucony byle jak jednolicie granatowy haori.
Na szyi jak zwykle miał zawinięty szary szal z jedwabiu upodabniając się do ulotnej chmury.
Był tak ubrany głównie z tego powodu, ze nie szedł jakoś specjalnie walczyć z wampirami, szedł zwyczajnie na spacer jeden z wielu jakie sobie urządzał kiedy miał taką ochotę. Mimo to miał przy sobie swoją broń jak i artefakt, jak to mówią przezorny zawsze ubezpieczony? Albo zwyczajnie były to jedyne elementy stałe w jego życiu które go interesował dlatego się z nimi nie rozstawał jak nie musiał.
Nastrój miał spokojny, ani się z niczego nie cieszył, ani też nie złościł. Szedł by się zrelaksować oglądając dziką naturę, dobrze się tu czół, a i nie musiał tego mówić drzewom, ani zwierzętom, mógł zwyczajnie w świecie sobie trochę pomilczeć. Z pewnością nie przewidywał póki co żadnych spotkań, choć były takie możliwe, jednak nie były one celem nadrzędnym łowcy.
Był spokojny i nic na razie nie wskazywało by miało się to zmienić, wiedząc, ze las nie jest mały wziął ze sobą również małą paczuszkę teraz schowaną bezpiecznie w rękawie kimona z przekąską, gdyby tak się zdarzyło mu zgłodnieć. Nie było to wiele, bo w lesie też dało się znaleźć jedzenie w razie wypadku, lecz drobna przekąska z postaci 6 zawiniętych w płatki ryby kulek ryżowych oraz cztery trufle w sam raz na przekąskę oczywiście zapakowane odpowiednio, w końcu nie chciał mieć plam na ubraniu. Właściwie jak na siebie wyglądał normalnie i zachowywał się tak samo. Szedł przed siebie nie przejmując się tym, ze światło było nikłe, czasem go wcale nie potrzebował by wiedzieć gdzie jest, jego zmysły były na tyle wyczulone by poruszać się po lesie nawet z zamkniętymi oczami, jednak ile ładnych scenerii by nie zobaczył gdyby je faktycznie zamknął. Jedyne co towarzyszyło łowcy to cichy odgłos jego własnych kroków mieszający się z odgłosami natury płynących z samego lasu.

Noc była ciemna jak smoła, tylko dzięki księżycowi, który jakby bawił się w chowanego, na obecnej części ziemi, gdzie spotykała się para spacerowiczów, nie zapanowała kompletna ciemność. Oni sobie jednak radzili, choć osobno to nic nie stawało im na przeszkodzie by iść dalej. Sowy, jakieś świerszcze, czy też tupot kopyt innych zwierząt był tu całkiem normalny. Kronos, który przybył tu nie mając jakiegoś określonego celu, posiadał sobie typowy standardowy ekwipunek, podobny do tego co pewnie używał w innym dni. Coś do jedzenia, na wszelki wypadek. Co do Ysaverin, ta zaś miała ekwipunek podobny do osób które planowały wycieczkę gdzieś głębiej, do określonego celu.
Przemierzali kolejne metry lasu, w sumie jakby nic się nie działo, bo pozornie tak było. Chmury na niebie, zasłaniające niemalże całe niebo nie zawsze wróży deszcz, jednak w tym przypadku. Kiedy oboje weszli wystarczająco w głąb lasu, do ich uszy mogły dojść dźwięk grzmotów, co mogło zwiastować tylko jedno. Deszcz. Pierwsze krople zaczęły spadać na ziemie, coraz więcej i więcej, co też już po chwili zarówno człowiek, jak i wampirzyca poczuje na samym sobie.  
Co robić?

Ys- Spacerowałaś sobie po lesie jakby nigdy nic, twój wampirzy wzrok, jak i słuch mógł zlokalizować dźwięk czy to wiewiórek, czy to biegających saren, bądź jeleni. Miałaś pewność, że w lesie są zwierzaki, jednak tuż przed grzmotami wszystkie niemal dźwięki ucichły, jakby zwierzaki wyczuły w powietrzy ten deszcz i się pochowały.
Zaczęło padać a ty co? Myślałaś o wielu rzeczach, planowałaś nawet zawrócić, lecz nim się zorientowałaś zauważyłaś iż niezbyt dobrze wiesz gdzie masz iść, a mapa którą masz w plecaku również niezbyt ci pomogła. Zrobiło się jeszcze ciemniej i nic nie wskazywało by miało się poprawiać. Co zatem robisz?

Kron- Ty natomiast tak samo jak wampirzyca słyszałeś obecność zwierząt, jednak i w twoim przypadku one tuż przed pierwszym grzmotem ucichły. Zaczęła panować cisza, którą przerwały grzmoty. Jeden... Drugi... Trzeci... Nie miałeś wątpliwości, ze zacznie padać, co po chwili poczułeś. Do domu jednak miałeś daleko, nawet jeśli wiedziałeś gdzie iść, a mimo to na ratunek ujrzałeś małą grotę. Iść do niej, nie iść? Wracać się do domu? Masz chwile na przemyślenia.  
Chmury całkowicie zakryły niebo a ty wiesz że niebawem kiedy ziemia namoknie wodą, to będziesz miał problem z chodzeniem. Jedyne jakie światło oświetla las, jak i Tobie drogę to grzmoty, które zwiastują błyski na niebie i to one na chwile oświecą ci drogę.

Kolejność: Dowolna.

Ysaverin weszła prawie w środek lasu odczuwając dziwną wilgoć w powietrzu. Na początku myślała żeby poczekać jak przestanie padać ale to by było za piękne dla wampirzycy. Po pewnym czasie miała dziwne odczucia, że coś stanie się, jednakże co? usłyszała tylko grzmot i pierwsze krople spadające z nieba. Musiała wtedy coś powiedzieć do siebie:
- Zaraz mnie szlag trafi - odpowiedziała krótko i na temat. Nie cackała się ze słowami bo akurat deszcz pokrzyżował jej szyki. Na dodatek zapomniała wziąć ze sobą peleryny przeciwdeszczowej ale mówi się trudno. Aż deszcze zbytnio jej nie przeszkadzał, nie ma zamiaru wycofać się nie ma takiej opcji. Zacisnęła rękę jedynie robiąc gest, że nie podda się ale co teraz. Wzrokiem spoglądała w teren, a w dodatku nasłuchiwała jednakże dźwięki niestety ucichły. Nie podobało się jej to wręcz przeciwnie. Brwi zmarszczyła jedynie myśląc szybko, żeby działać na otwartym terenie. Po chwili wpadając na pomysł idzie powolnym krokiem szukając wpierw schronienia, żeby dalej iść jednakże którędy. Zdając się na swój zmysł wzrokowy i bo niestety nie mogła liczyć już na słuch w tym momencie ponieważ deszcz zniszczył jej pierwszy plan działania. Pomyślała niezadowolona mówiąc głupia pogoda. Zamyślona cały czas idzie ścieżką na północ mając nadzieję, że dobrze idzie bo jeśli nie to będzie totalną porażką. Cały czas wypędzała swoje złe myśli bo nie może przegrać ze swoją słabością, która panoszyła się pod postacią słabej orientacji w terenie. W końcu musi ją zwalczyć do cholery. Ys wzięła się garść w końcu chcąc odnaleźć prawidłową drogę w tym terenie.

Nagła cisza... nie zdziwiła łowcy, zwierzęta były najlepsze w rozpoznawaniu zagrożeń, również i tych związanych z pogodą. Jedak łowca szedł dalej, było parno, a na niebie jawiły się chmury, a więc deszcz był tylko kwestią czasu. Tak jednak postanowił spłatać figla i zacząć padać już jak tylko wszedł dalej w las.
Jednak w przeciwieństwie dla wampirzycy która niezbyt się zachwyciła owym faktem, tak Kronos uśmiechnął się szczerze czując łzy płynące z nieba. Po drodze zauważył grotę. Pewnie by nawet ja minął bez większego zastanowienia gdyby nie to, że prócz deszczu błysła również błyskawica. Nic mu nie robił deszcz bo się w nim praktycznie wychował, nawet nie czół zimna jak większość ludzi w takim wypadku, jednak błyskawica jeśli uderzyłaby w jego okolicy mogłaby zrobić mu krzywdę jak i każdemu innemu, nawet wampiry nie były bezpieczne w takim wypadku. Chłopak postanowił zachować swoją zwyczajową rozwagę i skierował swoje kroki do groty, a czując, że robi się zbyt wilgotno zwyczajnie ściągnął swoje geta i dalej szedł boso, tak było łatwiej w podmokłym terenie. Jeśli nic go nie zatrzyma dotrze do groty i rzuci obuwie na ziemię, sam zaś rozejrzy się w środku czy nie ma ona jakiegoś dzikiego lokatora który mógłby go zaskoczyć podczas przebywania w jej wnętrzu.

Jeśli Ysaverin myślała, że dotarła do środka lasu, to się grubo myliła. Aby dojść do jego środka zajęło by jej to o wiele dłuższy czas, niż ten co przeznaczyła na dzisiejszą podróż. To niezbyt było teraz istotne, a wampirzyca powinna się skupić na tym co ją otacza i co się dzieje wokół niej. Padało. Powietrze jak słusznie zauważyła wampirzyca stało się wilgotne, jak i o wiele przyjemniejsze dla nosa. Mruknęła sobie coś pod nosem, wyrażając swoje niezadowolenie. Deszcz, krople zaczęły bez przeszkód nawilżać ziemie, co też doskonale odczuł Kronos. Ten jednak w przeciwieństwie do wampirzy nie pozwolił sobie aby deszcz zniszczył mu humor, a nawet go poprawił. Oboje jednak postąpili podobnie w tej sytuacji. Nie zamierzali wracać do domu, a brnąć dalej. Oboje zaczęli szukać schronienia, choć mężczyzna miał o wiele bardziej ułatwione zadanie, mając grotę pod nosem, nic dziwnego że czując pewne obawy przed błyskawicami, postanowił się w niej schować by przeczekać cały okres burzy na którą się zapowiadało. Wampirzyca tyle szczęścia nie miała, dlatego też podążyła ku obranemu kierunkowi.

Ys- Byłaś niezadowolona faktem spadających kropel na ziemie, były bezlitosne dlatego też i ciebie obrały na cel, zacząć moczyć twoje odzienie. Mokłaś, dlatego też chciałaś się schować by nie przemoczyć siebie, co do suchej nitki. Skierowałaś się ku północy. Nie poddałaś się, zaciskałaś dłonie, myśląc sobie, że nie ulegniesz pogodzie.  Szłaś.
Szłaś ścieżką, wydeptaną przez innych, lub tez przez mieszkańców lasu, jednak i w twoim przypadku droga jaką obrałaś zaczęła pokrywać się błotem, co utrudniało chodzenie co też doskonale poczujesz. Poczujesz również, jak przy unoszeniu obuwia te dziwnie ciężko ważyły. Dla wampira nie była to znaczna różnica, jednak uczucie, jak i podejrzenia że stracisz zaraz buta da Ci do myślenia. Jeśli nic z tym nie zrobisz możesz w niespodziewanym momencie zostać bez buta.
Patrząc w kierunek w którym szłaś zauważysz iż za nim nic nie ma, mimo to pójdziesz dalej, by to sprawdzić co jest dalej, bo coś musi nie? Z każdym następnym krokiem, niezależnie czy masz buty czy nie, ujrzysz w końcu iż dalszy teren jest ułożony o wiele niżej, a ty stoisz na szczycie wału ziemnego. Z tego miejsca będziesz mogła ujrzeć spory kawał lasu, lecz jeśli będziesz zaglądała za jego końcem to się go nie dopatrzysz. Wał zarośnięty krzewami, krzakami, jak i drzewami, a woda nazbierana w wyższym poziomie, zaczęła ciec w dół...

Masz możliwość stania w miejscu oczekując cudu, iść dalej, bądź zawrócić.

Kron- Niewzruszony pogodą, byłeś nawet w lepszym humorze, czyżbyś lubił deszcz? Możliwe a nawet bardzo. Potrafiłeś jednak posiada instynkty, które uaktywniały u Ciebie najniższy poziom zagrożenia, kiedy do Twoich uszu dobiegały kolejne grzmoty. Nie chciałeś ryzykować więc czas szukać ukrycia. Było ono blisko, nic dziwnego że się do niego skierowałeś. Czułeś utrudnienia w chodzeniu, jednak postanowiłeś bez większych oporów zdjąć obuwie i iść do obranego celu. Spokojnie szedłeś, stąpając po błotku, początkowo przyjemnym dla twoich stóp. Po chwili jednak lekko się pośliznąłeś i poczułeś ból na swojej stopie. Czyżbyś ją zranił, poharatał o coś? Jeśli się obejrzysz, to dostrzeżesz, że to o co zahaczyłeś było kamieniem. Na razie nie wiesz w jakim stanie jest twoja noga, wiesz że pobolewa.
Dotarłeś do groty, rzuciłeś bucikami chcąc po chwili się rozejrzeć. Tu zaczynał być lekki problem, boś nie mógł za wiele widzieć. Nawet jeśli miałeś dobry wzrok, a nawet nieco lepszy od ludzkiego, to twój widok był również ograniczony.  
Znajdując się na początku groty, czułeś zimny powiew, jakby przeciąg. Mrużyłeś, przecierałeś, zaciskałeś na chwile oczy, by móc ujrzeć cokolwiek. Ujrzysz zarysy ścian, po swojej prawej i lewej stronie, jednak jeśli zaczniesz szukać końca, czyli to co przed tobą, będziesz widział czarną dziurę, co mogło oznaczać jedno. Grota jest nieco większa, niż ci się wydawało. Najlepiej by było mieć jakieś światła przy sobie. Światło z błyskawic pomagało Ci jedynie upewnić się iż nie widzisz końca groty.
Do twoich uszu dobiegał teraz już nie tylko odgłos upadających kropli wody na liście, ziemie, kamienie itp. Słyszałeś też grzmoty, lecz to nie wszystko. Słyszałeś jeszcze wyraźny i jednostajny odgłos spadających kropli do jakiegoś zbiornika z wodą, jak echo każdej z kropli.

Masz możliwość stania w miejscu oczekując cudu, iść dalej, lecz Twoim największym problemem jest brak oświetlenia.



Kolejność: dowolna

Gdy Ysaverin szła cały czas czując wkurzający deszcz który spadał na jej ciało nie było jeszcze aż tak najgorzej ponieważ humor trochę się poprawił myśląc żartobliwie nie będę musiała  iść pod prysznic, ale to tylko pierdolenie. Szukała cały czas schronienia jednakże nic nie znalazła konkretnego bo wyczuwała w powietrzu dziwne zderzenia powietrza pomiędzy ciepłem, a zimnem.. czyżby burza? To niemożliwe.. powiedzcie, że to nie prawda?! Krzyknęła nie aż tak głośno słowo "Kurwa" i zamknęła się szybko bo wypłoszy zwierzaki. Miała nadzieję, że to tylko chwilowe zachmurzenie, bo woli naprawdę ten deszcz ale nie cierpi grzmotów. Ścieżka wyglądała na wydeptaną przez mieszkańców i ludzi czy wampirów wszystko jedno dlatego szłam nią. Wyczuła w butach niestety błoto, zatem oparła się o pień drzewa zdejmując obuwie bo jeszcze faktycznie straci jeden z butów. Trzymała teraz w rękach je idąc dalej. Musi wytrzymać tak naprawdę, mokre podłoże na ziemi. Bleh. Z drugiej strony nie może marudzić przecież jest dumna z siebie co robi więc zamknęła się idąc dalej. Dam radę! powtarzała sobie kilka razy w myślach. Spojrzałam się w kierunku którym idę powiedziała w dziwnej części drogi:
- No dobrze co teraz? Muszę dobrze obrać drogę - odparła zamyślona, ale na początku była wkurzona ale przeszło jej, ponieważ nie miała czasu na nerwy bo nie mają żadnego pożytku w tym momencie. Po czasie Ysaverin weszła na szczyt wału ziemnego spojrzała się na kawał lasu, na razie nie wiedziała co teraz zrobić, ponieważ musiała obrać prawidłową drogę dlatego nie cofnęła się przed niczym. Zaczynała ostrożnie przechodzić przez krzewy, krzaki i te zarośnięte drzewa. Spojrzała się na wodę nazbieraną na wyższym poziomie chcąc ją przejść. Musiała niestety zacisnąć dłonie znowu i przymknęła oczy z determinacji wchodząc nogami do wody próbując przechodzić na drugą stronę, ponieważ skok chyba nie byłby najlepszym wyborem.

Kronos poczuł wyraźnie, że obtarł nogę o coś twardego, jak się okazało był to kamień ukryty w powstającym błocku. No trudno, nie dało się nic już z tym zrobić, jednak dalej szedł już ostrożniej. Doszedł do groty i kiedy już odłożył buty, oraz rozejrzał się wstępnie po grocie stwierdził, że grota musi mieć dalej korytarz, jednak nie był w stanie stwierdzić gdzie i jak on wyglądał, dalej za pewne było bardziej wilgotno, bo było słychać kapiącą wodę a nie było to związane z deszczem padającym za nim.
Nie zamierzał iść tam od razu, najpierw postanowił spojrzeć na nogę w jakim jest stanie i na swój sposób ją opatrzyć. Na szczęście zawsze w rękawie miał parę drobnostek przydatnych w terenie, do takowych należała też maleńka fiolka z ziołowym płynem którym przetarł nogę w miejscu obtarcia, być może zapiekło, jednak nie zareagował na to, był przywykły do tego. Wziął też kosę i obciął część ze spodniej części ubrania, bawełniane spodnie kimono było idealne jako prowizoryczny bandaż, opatrzył jedną nogę, ale również obwiązał dla zabezpieczenia drugą, w końcu jeśli pójdzie dalej w jaskinię może być więcej takich kamiennych pułapek. Jeśli chodzi o światło które by się przydało, i na to trzeba było znaleźć sposób, w najgorszym przypadku za źródło światła mógł posłużyć artefakt chłopaka który wszak miał w sobie ów kolorowy kryształ który może nie dawał wielkiego światła, ale zawsze jakieś. Jednak może uda mu się znaleźć lepsze źródło światła. w tym celu zaczął obmacywać okolice wejścia do groty przy samym sklepieniu. Zazwyczaj w tym miejscu potrafiły się przedostać korzenie drzew, dodatkowo pięły się na nich pająki zostawiając swoje sieci, jeśli je znajdzie to odetnie parę takich korzeni, część z nich należało do starych drzew a ta były łatwopalne, kwestią inną było to by podpalić łatwopalne korzonki. Tyle ze łowca nie posiadał czegoś takiego jak zapalniczka, zamiast tego miał znalezione kiedyś w lesie krzesiwko które próbował teraz wykorzystać uderzając o nie kamieniem. Pytanie tylko czy nie było już zbyt mokro by nawet suche korzenie się zapaliły, było bardzo prawdopodobne, że zapalą się tylko pajęczyny a korzenie zgasną, jednak, trzeba było chociaż spróbować, w końcu na pewno światło z tego będzie bardziej efektywny. Od tego czy się uda będzie zależeć co łowca zrobi dalej, czy pozbiera więcej materiału by mieć czym palić dalej i pójdzie tak przygotowany wgłąb jaskini, czy będzie musiał się zdać na dużo słabsze światło artefaktu.

Padało i padało... Nic nie wskazywało na to, że miało by się uspokoić, choć w sumie... Kiedy poruszaliście się dalej, dało się wyraźnie odczuć, że czasem częstotliwość spadania kropli, zmniejszała się, przez co można było sobie pomyśleć o kończącej się burzy. Jednak czy na pewno? Póki co nadal pada, raz mocniej, raz raz słabiej. Ach ta pogoda... Najwyraźniej bawi się z Wami, dając wam głupie nadzieje. A wy co? Jedno z was niezadowolone, a drugie natomiast neutralnie nastawione do całej sytuacji. Żadne z was jednak obrało swoje cele, po czym zaczęło do nic dążyć. Co to tam pogoda... PO każdej burzy kiedyś musi wyjść słońce, prawda? Choćby nie wiadomo jaka ta burza była, kiedyś się zakończy, lecz powstaje tutaj kluczowe pytanie.
Kiedy?

Kronos:
Poczułeś dyskomfort nogi doskonale, jednak póki nie dotarłeś do groty nie zająłeś tym. Nic dziwnego skoro na zewnątrz lało jak z cebra, a ty skoro widziałeś okazje do schrony, to wykorzystałeś ją i dopiero wtedy zająłeś się skutkami wykorzystanej szansy. Zająłeś się nogą dość sprawnie, stosując maść, po czym założyłeś prowizoryczny bandaż. Musiało tyle wystarczyć. Nie wiadomo co by mogło się stać, gdybyś nadal łaził z gołą, poranioną nogą. Zdecydowanie wiedziałeś jak sobie doskonale poradzić z problemem, oby tak dalej!
Poradziłeś sobie z pierwszą kłodą, jaka wylądowała pod twoimi nogami, jednak niemal od razu za nią wylądowała kolejna, o wiele większa. A ty co? Nie zamierzałeś stać jak kołek, przez co zacząłeś kombinować i słusznie.
Byleś pełny spokoju, niczym stoik, którego ciężko wprowadzić w iny stan, niż ten, który obecnie ciebie nie opuszczał. Może to właśnie przez ten spokój, twoje pomysły były bardziej sprecyzowane. Brak światła? Dla ciebie nie problem, za pomocą artefaktu, jaki ci towarzyszył, mogłeś otrzymać światło, nawet jeśli miało wiele do życzenia, jednak lepszy rydz niż nic jak to mówią, nie?
Grota... W lesie, wiedziałeś, że nie jest tutaj od wczoraj dlatego też wiedziałeś, że była porośnięta z zewnątrz roślinnością, krzakami, a nawet drzewami. Korzenie nie mogły się przebijać przez kamień, lecz pędziły po nim, co też w efekcie końcowym pozwalało im się dostać do jaskini. Ich stan był różny, dlatego musiałeś trochę dłużej pomacać ściany skoro szukałeś suchego chrustu. Naruszywszy jednak pewną pajęczynę powinieneś wyczuć iż po Twojej łapce, zaczęły biegnąć niewielkie pajączki, czyżbyś wsadził dłoń w gniazdo? Było to jednak zwykłe, nieszkodliwe pająki, dlatego wystarczyło je ino strzepać.
Drewno zostało jednak nazbierane, ale brak Ci było zapalnika. Ba... I tutaj sobie poradziłeś, za pomocą  krzesiwa. Pomęczyłeś się dłuższą chwile, kiedy mogłeś zauważyć pierwsze iskry, których przybywało, co pozwoliło aby gałązki zajęły się słabym ogniem. Mogłeś się cieszyć, jednak tylko przez chwile, bowiem pogodzie chyba niezbyt się spodobało to co robiłeś...
Poczułeś dość porywczy podmuch wiatru, który już po chwili "zdeptał" sobą Twój efekt pracy, a ogień zgasł pozostawiając po sobie tylko lekko tlące się gałązki. Jednak w czasie kiedy gorący żywioł udzielił Ci trochę światła, ujrzałeś że jaskinia nieco powadziła w dół, lecz po zgaszeniu światła, twoje pole widzenia diametralnie się zmieniło, więc co robisz dalej?

Ysaverin:
Ty należałaś znacznie do tych Panienek, które na widok deszczu od razu miały typowy wkurw. Lalunia zapewne z miasta, która nie wie czym jest deszcz, brud w takich warunkach. Ys wie, nie wie? Niezależnie od tego, będzie miał okazje się zapoznać z dziczą podczas pory deszczowej.
Mokłaś co też doskonale odczułaś, co też podwyższyło twój poziom niezadowolenia, ale ty nie miałaś co tracić czasu na czekanie, kiedy się uspokoi więc szukałaś schronienia, póki co z niezbyt zadowalającym skutkiem. Nie mogła się jednak poddać.  
Maszerowałaś zatem bo tylko to ci zostało. Szukałaś, rozglądałaś się dookoła i to co widziałaś, to drzewa, krzaki i jakieś tam inne roślinki, co mogło się wkurzyć jeszcze bardziej. Powiedzenie do siebie kurwa, mogło się okazać za mało, a pogoda i tak miała w nosie to, ze ci się to nie pogoda.
Podczas drogi wyraźnie czułaś iż twoje buty mogą już po chwili niebawem spaść, dlatego też zwyczajnie się podparłaś o drzewo i je zdjęłaś. Kierowałaś się dalej na boso, krzywiąc się czując jak błotko przeciska się pomiędzy Twoimi paluszkami. Bleh... Pojawiłaś się na szczycie wały, który odkrył przed tobą piękny widok, kawału lasu, który jakby nie miał końca, jak i pędził w dół i dół... Rozejrzałaś się i postanowiłaś zejść w dół. Droga była bez wątpienia nie łatwa, śliska i niewiadome jak długa.
W momencie schodzenia, stanęłaś w małej kałuży, przez co zaliczyłaś orła, jednak to nie wszystko. W chwili upadku, zaczęłaś się staczać w dół. Wszelka próba zatrzymania się spełznie na niczym, bo śliskie podłoże nie pozwalało Ci się zatrzymać. Poczujesz nagle jak coś pod tobą pęka, a ty zamiast się turlać w błocie nadal, zaczęłaś spadać.
Wylądowałaś o dziwo na suchej ziemi, lecz twardo, dookoła jest ciemno, a ty widzisz jedyne światło z góry, które jest otworem z dziury do której wpadłaś. Jesteś lekko obolała i cała z ziemi, brudu niczym dzik. Otwór znajdował się z jakieś 3 metry nad tobą, ale jak się wydostaniesz?
Po rozejrzeniu się, zobaczysz kontury ino takiego miejsca


Kolejka: Kronos po nim Ys.
ps: Ys, masz pierwsze ostrzeżenie, co do czytania mych postów.

Ysaverin odetchnęła schodząc w dół ale poczuła, że jest stromo i ślisko przez dzisiejszy deszcz więc chciała ostrożnie zejść. Oczywiście nie było jej to dane, ponieważ stanęłam w małej kałuży, ale straciła równowagę, że upadła na nią bywając cała mokra po pasa i niestety poczuła spadanie w dół i jeszcze raz w dół. Nie mogła niczego złapać się była bezradną wampirzycą, zatem nie miała innego wyjścia jak krzyczeć podczas ślizgu. Gdy Ysaverin sekundowo miała nadzieję, że przestanie spadać było tylko iluzją, bo niestety spadła w najgorszy otwór na ziemi ładując dalej w dół. Poczuła suchą zimę co była na początku zaskoczona, ponieważ dotknęła lewą ręką ścianek ale spoglądając wzrokiem spojrzała się w górę mówiąc:
- Cholera.. jestem pod ziemią. No to pięknie - odparła. Na początku poczuła ból kręgosłupa i tyłka . Spojrzała się, że jest cała w błocie aż po cichu zaśmiała się w tej sytuacji bo przecież płakać nie będzie. Ohh ironia losu normalnie, że ja jako wampirzyca będzie śmiać się z takiej sytuacji pomyślała i zaczynała zastanawiać jak wyjść stąd. Naturalnie wpadła na pierwszy pomysł, żeby załączyć latarkę, żeby sprawdzić jak sięga ta nora. Miała tylko jedyną nadzieję, że nie wpadła do zwierzęcej, bo wtedy będzie mieć nie lada kłopot. Westchnęła rozglądając się widząc ciemność co nie przeraziło jej na razie, ponieważ jest wampirem. Można rzec kocha ciemność i lubi w niej przebywać. Z drugiej strony była ciekawa jak sięga ta bardzo ciemna nora.

Pająki? Yusuke nie przeszkadzały pająki, te też nie atakowały chłopaka tylko uciekały w popłochu. Pewnie były bardziej wystraszone niż on sam, więc pozwolił maluchom uciec nie zatrzymując ich, zrzucił tylko parę tych które obrały zły kierunek idąc po jego rękawie.
Zapalanie światła częściowo się udało, co znaczyło nie mniej nie więcej że zobaczył fragment wejścia do jaskini, większy niż ten wcześniej. Jednak wiatr był zbyt duży, szybko zgasił ogień. Yusuke przymknął oczy próbując odtworzyć w powidoku wejście do jaskini. Szło gdzieś w dół, lecz wiele dalej nie było widać. Mógł spróbować zapalić jeszcze raz, jednak jeśli był tu wiatr to bardzo prawdopodobnym było, że zgasi jeszcze raz ów płomyk, do tego jeśli był tu przeciąg to było też inne duże prawdopodobieństwo, że gdzieś w jaskini jest inne wyjście lub przesmyk tworzący ów ciąg.
Zastanawiał się chwilę co robić. Z jednej strony wchodzenie do jaskini było niebezpieczne, z drugiej słyszał tam wodę, więc jeśli była tam wilgoć to ciemność może nie stanowić dla niego większego problemu. Mimo to samo zejście wydawało się czymś brawurowym nie mając oświetlenia innego niż artefakt. Poza jaskinią jednak nadal padało i raczej nie było mowy o szybkim powrocie. Pozostało mu więc zaryzykować drogę w dół. Poruszał się coraz bardziej po omacku wchodząc powoli w czerń jaskini. Poruszał się niezwykle ślimaczym tempem, jednak miał na względzie raz to, ze jego wzrok musiał przywyknąć do półmroku rozświetlanego słabym żółtawym światłem jakby od małej świeczuszki, dwa nie chciał bardziej uszkodzić sobie nóg na jaskiniowych kamieniach więc wymacywał sobie drogę niczym pantera najpierw sprawdzając słabo widoczne podłoże, idąc cały czas w pozycji "skradającej" się by skupić swą postać w tym nikłym świetle. Tego mu jeszcze brakowało by wystraszyć jakiegoś jadowitego węża. Lepiej by go światło szybciej wywabiło. Po trzecie nawet bardziej niż słuch był przydatny w jaskini węch i słuch bo te informowały łowcę o tym jak może wyglądać dalej otoczenie.

Deszcz można by i przeczekać, dla Kronosa nie stanowiło to problemu, deszcz go nie zniechęcał do niczego. Jednak skoro można było poznać jakieś nowe miejsce to czemu nie? Nic nie stało na przeszkodzie do tego by spróbować skoro była okazja. Kronos bardzo dobrze znał las, jednak tego miejsca nie kojarzył, to były kolejne tereny kryjące w sobie swoje tajemnice, gdzie wystarczyło przejść parę metrów dalej i odkryć skarb, albo by nie znaleźć kompletnie nic. Tym razem miejscem eksploracji była jaskinia, dosyć ciekawa jak się okazało w trakcie drogi. W końcu nie w każdej jaskini spotyka się mosty... bardziej łowca się spodziewał, ze gdzieś trafi na jakąś rozpadlinę i będzie musiał zwyczajnie wrócić. Jednak skoro tu dotarł i zastał tak zaawansowaną technikę jak na miejsce zdaje się by wydawać mogło, opuszczone przez świat i wszelką cywilizacyjną duszę. Niespodzianka dosyć interesująca co i niepokojąca. Kronos przystanął na "wejściu" przed mostem. Nie widział zbyt wiele więc wolał nie ryzykować zbyt mocno, nie było by zbyt mądrym pomysłem wejść na ów most nie mając pojęcia czy nie jest zepsuty. Widział tylko parę pierwszych desek które dalej ginęły w wilgotnej ciemności jaskini. Początkowo zrobił chyba podstawową rzecz jaką mógł po prostu ciągnąć na próbę jedną z lin, czy wytrzyma to mocne pociągnięcie? Nie był delikatny przy tym, bo wszak most powinien utrzymać ciężar człowieka, więc nie było potrzeby się cackać z tym. Na dole widniała dla niego tylko dziura gdzie było słychać wodę. Gdyby się tam wpadło nie byłoby zbyt miło, nawet jeśli łowca lubił wodę i był z nią jak za pan brat, to dobrze zdawał sobie też sprawę z tego, że zwyczajnie jest ona niebezpieczna, szczególnie w takich warunkach. Skoro jej nie widział mogła to być głęboka rozpadlina, upadek taki mógłby się zwyczajnie skończyć śmiercią, a do tego się jednak mu jeszcze nie śpieszyło. Dopiero upewniwszy się że most jest wytrzymały może spróbować go przejść, choć i tak to zrobi z ostrożnością podobną panterze która bada teren łapami nim te postawi na niepewnym podłożu. Pomału, bo nigdzie mu się nie śpieszyło.

Gdy Ysaverin przebywała w norze, włączyła jedną ręką guzik od latarki, kierując światło prosto na tunel, żeby go oświetlić, w którym znajdowała się, chcąc zbadać go. Poczuła lekki niepokój, zastanawiając, gdzie jest naprawdę, ale nie miała żadnego wyjścia jak wejść w głąb, żeby przekonać na swojej skórze. W końcu unormowała oddech, ale zapewne nie na długo, bo coś nowego wyskoczy z ciemności, myśląc sobie pod nosem. Nie zauważyła nawet tego, że zgubiła buty, bo to, był mniejszy szczegół w dodatku, ma ich dużo w domu, zatem przejmowała się tym w ogóle. Ysaverin myśląc w końcu, że trzeba iść, w drogę zaczynała, maszerować ostrożnie po korytarzu szukając wyjścia. Ogólnie wampirzyca lubiła ciemność i nie czuła żadnego przerażenia, ale wciąż towarzyszył jej niepokój. Po chwili usłyszała dziwny szmer, jakby coś tupało po suchej i twardej ziemi. Miała dziwne odczucia, jakby widziała królika, ale to nie mógłby być zwykły zwierzak, tylko niespotykany gatunek dlatego musi być ostrożna, żeby nie zostać zaatakowana przez niego. Musiała szybko obmyślić plan strategiczny wtedy wpadła na pomysł, żeby wyciągnąć smakołyk. Przy włączonym świetle wyciągnęła z plecaka kawałek mięsa jaszczurczego na przynętę. Później Ysaverin założyła na plecy swój plecak ponownie, trzymając w jednej ręce owoc, a w drugiej latarkę jednak nie wyłączając, bo musi wiedzieć, gdzie jest mieszkaniec lub ich mieszkańcy? To pewnie to drugie pomyślała sobie przez chwilę. Nie miała zamiaru czekać na cud, bo to nie wyjście z sytuacji. Nie miała zamiaru wkraczać do czyjeś nory po prostu, wpadła przez durny poślizg, jak schodziła w lesie. Ysaverin rozglądała się, po norze mając nadzieję, że nic złego nie wydarzy, ale to nikła szansa na to. Wampirzyca próbowała skupić się i wyczuć ten właściwy moment możliwe ataku czy obrony zwierzaka, bo na pewno ona nie była mile widziana, ale mając smakołyk może, udobrucha mieszkańca tej nory. Jednakże nie okazywała nadal żadnego strachu czy czegoś podobnego, bo była opanowana i spokojna, ale nie oznacza, że straciła czujność i ostrożność w terenie.

Wampirzyca nie potrafiła odgonić myśli swoich kto naprawdę mieszka w tej norce za zwierzątko, które przeszło niedaleko jej ale musiała w końcu odnaleźć drogę do wyjścia z tego miejsca. Na razie było wręcz za cicho jak dla niej w tym momencie.
Trzymając w ręce przynętę położyła na ziemi chcąc odejść od miejsca gdzie miało przyjść zwierzątko niedługo. Podczas obserwowania poczuła dziwne uczucie jakby coś po niej łaziło i spojrzała się w dół wtedy była w szoku, że to są czerwone mrówki.
- Niech to szlag - powiedziała w myślach niezadowolona wampirzyca. Odsunęła się od tego miejsca gdzie ją zaatakowały mrówki, żeby nie miały dostępu durne mrówki musiała je odgonić jak potrafi ale czuła ugryzienia za ugryzieniami w dodatku ona czuła jak wchodzą pod spodnie wampirzycy. Dziewczyna była w szoku czując nadal te przeklęte stworzenia łażące po ciele. Próbowała odganiać cały czas je z rąk ale też oświetliła na chwilę mięso na którym też oblazły i musiała szybko zareagować dlatego rzuciła w te miejsce gdzie ją oblazły może skuszą się na mięsko te małe stworzenia. Jednakże nadal trzymała się planu dlatego trzymała owoc ale czuła cały czas gryzienia małych istot, które są tak uparte, że nie wyrabiała. W danym momencie usłyszała kolejną istotkę tej nory i te niuchanie jak oświetliła je widząc oczy zwierzaka trzymając owoc usłyszała jakby lekkie warczenie z pyszczka. W danym momencie usłyszała tuptające łapki i poczuła jak złapała ząbkami owoc wyrywając z jej rąk i niestety nie miała szans zauważenia tej istoty z tego powodu, że musiała odganiać niesforne mrówki, które gryzły niemiłosiernie ją licząc na koniec boleści.
- Kurcze.. czemu - pomyślała w myślach dlaczego te mrówki muszą ją tak gryźć. Wtedy poczuła spuchnięte łydki i stopy co spowolnią jej ruchy przy chodzeniu.

Kronos przekonał się, że most był zbudowany z metalowych lin jako poręczy, co z jednej strony było uspokajające jeśli chodzi o ich wytrzymałość, z drugiej strony kiedy zaczął iść każdemu człowiekowi zaczynały sztywnieć palce. Inna sprawa to mocowanie lin na słupach które choć same były solidne nie współgrały w pełni z podłożem które się wyrabiało niezależnie od miejsca podobnych konstrukcji. trzeba więc było zachować uwagę w korzystaniu z niego co też łowca próbował uskutecznić. Jednak im dalej tym sytuacja robiła się mniej przyjemna. W końcu też i najuważniejszemu obserwatorowi mogła się obsunąć noga... w tym wypadku aż nazbyt dosłownie. Odruchowo czując że zjeżdża na dół złapał mocniej liny zgrabiałymi już rękami, bo choć przyzwyczajony do chłodu i wilgoci nawet on odczuwał przykre konsekwencje obcowania z bezlitosnym lodowatym metalem. Na szczęście się utrzymał choć, nagłe posiedzenie nie było najprzyjemniejszą rzeczą na świecie. Podciągnął się do góry na linach i starał ustać mimo bolącej go nogi. Tym razem już dla pewności wolał wykonać sobie choć prowizoryczne zabezpieczenie, drugi raz wolał nie ryzykować lotu w dół, szczególnie, ze niewiele brakowało by ten upadek skończył się takim lotem. W myślach łowca klął na siebie samego i swoją głupotę, choć jego życie i prawdziwy zawód były pasmem ryzykowania, to to było zupełnie zbędne ryzyko. Czuł też kołysanie mostu które go wcale nie uspokajało, jeśli znów most się przechyli to może to być marne w konsekwencjach dla niego. Poza tym zaszedł zbyt daleko by wracać, choć nie widział przed sobą drugiego brzegu to nie widział też tego co było za nim, na brzegu z którego przyszedł. Łowca póki jeszcze miał okazję i spokój w sobie na tyle duży by nie spaprać niczego rozwiązał pas ze swojego zewnętrznego odzienia by zawiązać go jedną stroną na swoim pasie tak by jego wystarczająco długi koniec zawiązać na samej linie. to samo zrobił z sznurem który wcześniej oplatał pas. Może nie było to profesjonalne zabezpieczenie, ale licząc na to, że połączenie bawełny i jedwabiu jest wytrzymałym materiałem da radę robić za im prowizoryczny sznur ratunkowy gdyby sytuacja z upadkiem miała dojść do bardziej przykrej powtórki. Dopiero sprawdzając czy wszystko trzyma jak powinno, oba supły które stworzył i na sobie i na linie, upewnił się że wszystko gra, po czym ruszył dalej, choć właściwie jeszcze bardziej zwolnił tempa. Raz przez kołysanie które z początku wydawało się łowcy konsekwencją własnego upadku, a później prześladowało jako bardziej obce. Ale z której strony pochodziły owe obce wibracje? i co je powodowało? Tego nie wiedział. Być może prowodyr huśtanej zabawy w końcu pojawi się przed oczami łowcy? Kronos skupił się głównie nie na patrzeniu na otoczenie co na jego "wyczuciu" tutaj bardziej przydawał się słuch czy węch niż wzrok. Trochę zachowywał się przy tym więc jak zwierze które czujnie smakuje otoczenie na rożne sposoby by wiedzieć jak zareagować. Choć w zasadzie jeśli pojawi się coś niebezpiecznego nie bardzo miał szans ucieczki i z tego również zdawał sobie sprawę. Musiał więc być gotowy się bronić, co w tej sytuacji też nie było zbyt na jego stronę, póki co jednak był daleki wykorzystywaniu łowieckiej magii do wspomożenia siebie, choć z pewnością ułatwiłoby mu to teraz życie. Mimo to wyczekiwał niczym zwykły człowiek zmian sytuacji i próbował się posuwać dalej w wybranym przez siebie kierunku, jeśli umiał na dwóch nogach choć niemal zawieszony rękami na linach, rękami które wraz ze zmarznięciem postanowił choć trochę ochronić owijając najbardziej ziębiące miejsca kolejnym skrawkiem materiału, choć część musiała zostać odsłonięta by nie stracił czasem "przyczepności". Tak nie wiedząc do końca co spotka parł do nieznanego sobie celu.

Ysaverin bywając w wielkiej norze zaczynając powątpiewać kto naprawdę tutaj mieszka, ponieważ mogłaby zliczyć  z od groma. Myśli wampirzycy tłumiły się cały czas zastanawiając co teraz będzie tak naprawdę w tej sytuacji. Niestety swędzenie było strasznie upierdliwe i wkurwiające dla wampirzycy, bo nienawidziła tych mrówek, które kąsały niemiłosiernie. Ys zaczynała teraz myśleć jak usunąć całkowicie te paskudne mrówki pod spodniami bo na ramionach było bogu dzięki mniej ale dolne kończyny. Na razie musiała zająć tymi stworzeniami, a że słyszała inne ciche ruchy w norze to o tym nie zapomniała. Westchnęła cicho pod nosem. Oczywiście nie zauważyła stworzenia, które skradło owoc, dlatego na drugi raz musi bardziej postarać. Wkurzona kobieta zaczynała uderzać z wyczuciem gdzie były mrówki na spodniach żeby pozabijać, że nie poczuje już żadnego na sobie po tych ruchach. Jednakże odnosiła dziwne wrażenie, że miała ochotę poznać kto jest mieszkańcem lub mieszkańcami tego miejsca, ale ciekawość to pierwszy stopień do piekła. Na ciele niestety czuła pieczenie, ból i inne cały czas mając nadzieję, że kiedyś przestanie ale to nikła szansa na to. Powoli optymizm wampirzycy zaczynała opadać, jednakże zależało jej nadal na wyjściu z tej nory cała i zdrowa. Oczywiście nie zapominała o uciążliwym bólu jak wspominała wcześniej w myślach. Sytuacja dla niej była strasznie nieznośna w tej norze, w dodatku musi pilnować swoje plecaka. Nie może dopuścić do kolejnego ataku przeklętych mrówek czy też innego zwierzęcia z powodu, że ma smakołyki w plecaku i inne potrzebne rzeczy. Dziewczyna zaczynała odchodzić od mrówek, żeby być z dala od nich oczywiście mając nadzieję, że jej się to udało.

W zasadzie wszystko by było dobrze, gdyby tylko cokolwiek było dobrze. Kiedy już łowca stał na deskach po których próbował się przemieścić dalej po prostu klął na siebie i pytał w myślach własną osobę po cholerę w ogóle wlazł na ten most... ludzka ciekawość plus zwykłe nudy potrafiły być bardzo zdradzieckie. Za to teraz nie mógł narzekać na nudy. Dopiero co powstał na własne nogi by w niedługim czasie potem poczuć.... że właściwie nie czuje podłoża. Most się przechylił wpierw w jedną stronę przez co Kronos znów omal nie zjechał trzymając się jednak lin by po chwili poczuć że i druga lina przestała być stabilnym podłożem... mocowanie mostu pękło, a Kronos w ciągu tych sekund zdając sobie sprawę że spada jedyne co mógł to zasłonić własną głowę by próbować chociaż ją osłonić od upadku, choć nie miał pojęcia... czy w ogóle przeżyje. W tej chwili nie myślał o niczym, ani tym bardziej się nie modlił, szczególnie, że jakoś nie wierzył za bardzo by to w czymś miało pomóc, jedyne n co był gotowy to na ból który na pewno nastąpi. Dlatego w momencie kiedy go już poczuł raz w postaci niezbyt przyjemnego ale na pewno ratującego mu życie szarpnięcia jego pasa, a sekundę potem uderzenia barkiem w drewno przeplatane skałą. Naturalnym było że z jego gardła wydobył się zduszony impetem dźwięk który w normalnym przypadku byłby pewnie zwykłym krzykiem. Kiedy w końcu się już uspokoiło złapał się nieobitą ręką za szczebel mostu który jeszcze jakimś cudem się trzymał. Druga ręka bolała, zdecydowanie to mu nie było teraz na rękę, ale musiał sobie dalej radzić. Zdał sobie też sprawę z tego, że znikł jego sztylet, na szczęście nie poleciał do wody, zobaczył jego blask na dole wśród skał i przełknął ślinę... gdyby tam spadł... było raczej bardziej pewne że by nie przeżył, a nawet jeśli to nie pożyłby długo. Właściwie przez chwilę zwyczajnie "wisiał" na moście próbując się otrząsnąć z nieprzyjemnego wrażenia i dopiero po chwili próbował ostrożnie zejść z mostu... najpierw zdjąć z zaczepu lin pas by móc w ogóle się przemieścić niżej. Kiedy był już na końcu mostu starał się wybrać miejsce gdzie mogłoby być najbezpieczniej co nie było zbyt łatwe. Jednak w końcu wybrał to miejsce i stanął już na ziemię, a właściwie to praktycznie usiadł na niej między skałami masując już wolną ręką obolały bark, czy był ranny? było to bardziej niż możliwe, szczególnie jeśli uderzył przy okazji w jakąś skałę, w końcu był w kimonie a nie w zbroi, a te mogło być ciepłe ale na pewno nie było zbyt dobrym ochraniaczem. Starał się również rozejrzeć po okolicy jaką uwydatniało światło... właściwie jaki kolor miał teraz sztylet? przypomniał sobie, że czuł jakby coś kołysało mostem, lecz czy faktycznie coś było w okolicy? jeśli tak to sztylet powinien zareagować na emocje tej istoty, a może tylko mu się wydawało? Sytuacja jego nie była zbyt miła więc miał prawo trochę schizować, mimo to starał się zachować dalej swój spokój, póki co rozsądek już mu trochę pomógł w tej niezbyt dobrej sytuacji. Żył, a to póki co najważniejsze... tylko właściwie gdzie teraz był? i co powinien zrobić? Na początek zabrać sztylet który dawał mu potrzebne światło, w tym celu musiał się przemiesić w jego stronę, choć i to nie będzie raczej łatwe, do tego niedaleko była rwąca woda. Tym razem też lepiej było się zabezpieczyć, ale czym? Pas owinął już na sobie normalnie, on tu by się nie przydał, na linie zdawał egzamin lecz z wodą mogło by być gorzej. Tym razem pomocna może się okazać jego broń którą postanowił użyć trochę niczym sprzętu wspinaczkowego zahaczając kosę wśród skał i trzymając się łańcucha w celu nie objechania do wody. miał zamiar zabrać sztylet i jak najszybciej lecz i ostrożnie wrócić pod "ścianę" Tylko czy właściwie będzie mu to dane?

Dziewczyna oddalała się od przeklętego mrowiska w końcu ale powoli idąc z tego względu, że czuła swędzenie, ból i jeszcze na dodatek początkowe zdrętwienie oraz dziwne osocze, które ścieka z jej nóg normalnie zaczynało powoli irytować dlatego zdała sobie sprawę, że nie może teraz poddać chcąc w końcu wyjść z tego piekielnego miejsca wiedząc doskonale, że przygoda zaczyna się rozkręcać w tej norze. Gdy zaczynała iść mając na plecach plecak z różnymi rzeczami to szła do przodu chcąc odnaleźć prawidłową drogę dlatego po pewnym czasie zaczynała zbliżać do kolejnej części nory i rozglądała się pod nogami czy znowu nie wdepnie w jakieś mrowisko. Dziewczyna niestety była zmęczona powoli tą wędrówką ale wracać nie ma zamiaru chcąc znaleźć złodziejaszka smakołyków i chcąc dowiedzieć co to naprawdę było bo nie miała szans tego zauważyć w poprzedniej akcji jak gryzły ją przeklęte mrówki. Wyczuwała jakby lekkie mdłości ale szła dalej cały czas chcąc w końcu na przód i zauważyła w końcu strażnika na swej drodze mówiąc sobie w myślach:
- Ahh tutaj jesteś mały złodziejaszku - odparła spoglądając na zwierzątko z lekkim niedowierzaniem, że jednak mały futrzak nie da za wygraną. Niestety zaczynała myśleć co z tym teraz fantem zrobić bo miała właściwie wyjście czyli dyskretnie wyjąć jedną ręką kolejny owoc i rzucić gdzieś w bok żeby dał przejść jej lub dowiedzieć kim jest właśnie owy mieszkaniec tej norki. Spoglądała się na zwierzątko jakby cały czas mając wrażenie, że ten mieszkaniec gapił się raz na plecak raz na nią. Wampirzyca dyskretnie ręką wyciągnęła z kieszonki plecaka drugie jabłko a miała szczęście, że jeszcze kilka posiada ponadto w nim. Gdy pilnowała owego mieszkańca chciała do niego podejść ale czuła niestety ten ból w nogach bo czuła jad mrówkowy wstrzyknięty w jej ciele ale nie ma zamiaru poddać kolejny raz z rzędu bo zależało mocno na utrzymaniu tej sytuacji jaka jest teraz.

Ogłąszam wszem i wobec iż zawieszam Even.

Droga do swojego artefaktu nie miała być widać drogą łatwą... no trudno, takie było życie, lubiło dawać w kość w najmniej przewidywalnym momencie. Krew na ubraniu... cholera jasna a tkanina była taka ładna, teraz już na pewno nie pójdzie w tym na żadne party, ba nawet poduszki z tego nie będzie, krew nie była zbyt ładnym ozdobnikiem tkanin. Ale teraz i tak ważniejsze było co innego. Wilgoć była raczej mało przyjaznym środowiskiem, za równo dla poruszania się jak i to, że ranny nie miał raczej ze sobą apteczki. Choć plusem tutaj był chłód panujący w jaskini, ten sprawiał, że powietrze działało jak okład, może nie spuchnie tak szybko. Właściwie o wiele bardziej się bał upału, upał źle działał na rany i bakterie szybciej się rozwijały. Tylko w zasadzie czy cokolwiek mu to da skoro nawet nie wiedział gdzie tu jest wyjście? Kilka kroków w stronę wody i dostrzegł za sztyletem dwa nikłe punkty, oczy gada odbijały krwiste światło sugerując jasno, że stworzenie czymkolwiek było nie wydawało się pałać miłością do osobnika na którego obecnie patrzyło. Z drugiej strony Kronos zaczął się zastanawiać skąd w Japonii wziął się krokodyl, bo to przypominała sylwetka stwora. To nie było naturalne środowisko takowego. Jakkolwiek nie zraził się za bardzo obecnością stworzenia. Nie może pozwolić się ugryźć gadu, a ten na pewno doskonale czuł jego zapach, jednak z tego co sobie przypominał to krokodyle były dosyć sztywne w ruchach, nie był bez szans o ile nie da się złapać od razu szeregowi ostrych kłów. Po chwili sobie przypomniał o jedzeniu które ze sobą wziął. Może nie jest to nie wiadomo co, ale zawsze mógł przynajmniej chwilowo odwrócić uwagę stwora. Wyciągnął więc z rękawa swój niedoszły posiłek... no cóż po klapnięciu w ścianę pakunek nie był już w doskonałym stanie, ale i tak ryż dało się skleić w całość, w końcu taka była natura dobrego ryżu, ryba dawała dobry aromat więc krokodylowaty mógł się skusić. W każdym razie warto było spróbować. Rzucił rybną kulką obok łba stwora, będąc już nieco bliżej, a jeśli ten się skusi podczas jego nieuwagi spróbuje sięgnąć po sztylet. Może się uda, a może nie... zobaczy. Nie bardzo miał ochotę tracić przedmiot rodzinny, ale jeśli krokodyl nie będzie chciał spuścić z niego oczu nie będzie ryzykował utratą życia. Mimo wszystko była to tylko rzecz. Jeśli nie uda mu się odwrócić uwagi gada postara się znaleźć stabilny element podłoża na dole i zdrową ręką szarpnie łańcuch który go wcześniej chronił przez zbyt szybkim zejściem i połamaniem się. Nie próbując zbyt daleko się przenosić będzie obserwować gada, zwierzęta jego pokroju nie były zbyt cierpliwe, a on nie miał ochoty być obiadem. Przyciągnął kusargamę do siebie głównie po to by mieć do dyspozycji cały łańcuch broni, obciążnik zwisał luźno i kołysząc się lekko czekał na mocniejszy ruch łowcy w odpowiedzi na jakiś gwałtowniejszy ruch gada. jeśli by tak udało mu się zarzucić łańcuch na jego pysk... choć w warunkach gdzie mógł stracić światło dobrym będzie jeśli w ogóle go trafi przy ataku. Uderzenie stalowym obciążnikiem podobnym do maczugi mogło skutecznie zniechęcić mniej zapalczywego przeciwnika. Choć krokodyl mógł być głodny, to mimo wszystko mógł też pomyśleć, że Kronos jest łatwym posiłkiem. Jednak łowca wcale takim posiłkiem być nie zamierzał. Jednak póki co nie próbował używać niczego poza fizycznymi działaniami. Nie chciał używać magii jeśli nie było to konieczne.