Dzień Duchów

Kotka łapki zabolały co też doskonale odczuł. Co jednak więźniowie mieli powiedzieć? Oni nie wiadomo co tutaj nie mieli przyjemnego odpoczynku. Dłonią wampirka co prawda wielka krzywda się nie stała, jednak ból będzie mu towarzyszył jeszcze przez jakiś czas. Może nie był on Bóg wie jaki, lecz sprawiał dyskomfort. Shiro wyraźnie się irytował, jednak mimo małych problemów zaczął męczyć się z kajdankami. Próbował je zerwać, lecz poległ, co sprawiło, że jego poziom niezadowolenia wzrósł. Ktoś kto złapał sobie więźniów widocznie dobrze zadbał, by ci czasem mu nie zwiali, bądź aby ich szybko nie uwolnili. Z użyciem mocy także miał problem, czyżby pomieszczenie w którym się znajdowali miało dodatkowe zastosowania? Tyle pytań, a jeszcze niej odpowiedzi, jak sobie kotek poradzi z tą sytuacją? Niebawem się okaże. Mężczyzna, który leżał na ziemi nie wykazywał żadnych chęci ucieczki. Nie ma co się dziwić, skoro był w takim stanie, wypompowany z sił. Po chwili jednak do uszu wampira doszedł pytanie wypowiedziane w dziwnym głosie.  Nastroszył swoje uszka, a postać powoli zaczęła się zbliżać i stanęła nieopodal okręgu, który płonął, dając tym samym jedyne światło w tym dziwnym miejscu bez końca. Co jednak było najciekawsze. Mimo iż mężczyzna wystarczająco blisko, by ogień nieco go oświetlił, to ujrzenie jego twarzy było niemożliwe, nawet jeśli stał przodem do Kotka. Tak właściwie wyglądał i mierzył możliwe że nawet z 2 metry, bowiem nie posiadał metra w oczach.
-Twoim koszmarem.
Zapewne nie takiej odpowiedzi się spodziewał, jednakże to lepsze nić nic. Jednak co się zaczęło dziać... Shiro po chwili mógł poczuć dziwny przypływ niepokoju, a nawet panikę, zwłaszcza kiedy po przypatrzeniu się w "twarz" ukrytą pod kapturem, mógł dostrzec parę zielonych, rażących punkcików.
-Przywiąż z powrotem tego śmiecia... Chyba że ja mam przypiąć ciebie....
Nie była to prośba do Shira, a rozkaz, mężczyzna jednak nadal stał i patrzył przez ogień co będzie robił kotołak. Tak tak... nie można zapominać o ogniu, który biegał wzdłuż  największego okręgu, odbierając tym samym drogę ucieczki.  

Shiro: Co tu więcej opowiadać... Chciałeś się dowiedzieć kim jest osoba która najprawdopodobniej cię tu sprowadziła, to się dowiedziałeś... Jeśli to tak można nazwać... postać ma wyrazistą mroczną, jak i niepokojącą aurę przez którą czujesz niepokój, lęk. Jak się zachowasz? Zwłaszcza gdy postać kazała ci naprawić coś zepsuł?

***********************************

Mężczyzna którego spotkał nie wydawał się być dzieckiem, choć tak się zachowywał, bowiem dorośli raczej nie bawili się w takie zabawy, a może jednak? Poza tym, prawie w każdej sytuacji zdążają się wyjątki. Gabriel szukał jedzenia drogi... A tu się pojawił wampir, czyżby wybawiciel? Niebawem się przekonamy, teraz jednak warto się skupić na tym co się działo pomiędzy ów dwójka. Wampir w masce widząc chłopaka dał swoje żądanie, widząc ile chłopak ma mu do przekazania uniósł brew.
-No chłopie co ja z tym cukierkiem mam niby zrobić?
Zapytał z nutą politowania jak i z kpiną, jednak po krótkim namyśle, westchnął i pokręcił głową, jakby się zdecydował na taką wymianę. Choć jego spojrzenie, jak i zmarszczone czoło potwierdzało jego niezadowolenie.
-Wrzucaj do środka.
Wyciągnął koszyk w jego kierunku, w chwili gdy Gabriel wyciągnął do niego dłoń z cukierkiem. Gabriel mógł spokojnie wrzucić do środka plecionego koszyczka dłoń, tuż pod chustką, jednak zaraz zaraz, co jest?! Czyżby nie mógł wyjąć ręki? Wszystko na to wskazywało zwłaszcza wtedy gdy coś zaciśnie się na jego  nadgarstku.
-Właśnie tak uważam dzieciaku.
Odparł mężczyzna na Gabriela, który w chwili gdy mocniej szarpnie koszykiem, mógł poczuć jak coś mu się wbija w nadgarstek. Jakaś igła może coś podobnego... Co więc będzie dalej?

Gabriel: Zastałeś sprytnie przechytrzony przez nieznajomego wampira, który polecił ci osobiście wrzucić słodycz do koszyczka. Nie przypuszczałeś jednak że to była pułapka, no bo niby skąd przecież to zwykły korzysz, prawda? Tak czy inaczej zostałeś schwytany przez przedmiot. Mogłeś oczywiście próbować wyjąć rękę, jednak poczujesz po chwili że coś się w nią wbija, w żyle dokładniej. Mogłeś zerwać chustkę, jednak zobaczysz wtedy otwór w którym obecnie była twoja ręka, zaciśnięta przez jakiś kajdan. Nie mogłeś zobaczyć co jest w koszyczku, bowiem cała aparatura zasłaniała wnętrze, lecz ręką wyczujesz że jest pusty... Przypadek? Tal czy inaczej poczułeś ukłucie, po czym miałeś wrażenie że coś zostało ci wstrzyknięte do środka, więc co robisz?

************************************

Mężczyzna nie był wzruszony tymi widokami, a nawet śmiało można rzec, że był zawiedziony. Tyle tu szedł tylko po to? Irytujące i to nawet bardzo... A co on nie widział takich rzeźby już... rzeźba jak każda inna... Nic interesującego... Garruch zaczął składać części historyjki. Rzeźba tam, rzeźba tu. Miał racje, to nie mógł być przypadek. Jednak kolejne pytanie również były ciekawe... Dom był przeszukiwany i to niejednokrotnie, dlaczego tego nie znaleźli? Możliwe że o coś jeszcze chodziło... Może jakieś ukryte przejście. A kto to wie... Można się tylko zastanawiać, jakim cudem...
Gabriel zaczął się zapoznawać pomieszczenie, jak i rzeźbę, gdy do jego uszy dotrze kolejny trzask, jakby odgłos czegoś otwierania, bądź zamykania. Dziek dochodził ze strony którą mężczyzna przybył. Mógł się zastanawiać co to było, bądź iść nawet to sprawdzić, lecz teraz był zajęty. Rozglądał się po pomieszczeniu, w którym było słychać świsty, szepty. Mrok czaił się na każdym kroku. Niejednokrotnie dawał też wrażenie, jakby coś pełzało po ścianach, w chwili gdy te zostawały oświetlane przez światło pochodzące od łowcy.  Krok za krokiem, a potem jeszcze kolejny... mimo dziwnych odgłosów, nic tutaj się nie działo, dlatego też Gabriel postanowił zawrócić. Jedak czyżby wpadł w pułapkę? idąc drogą jaką przybył przez korytarzyk dotarł do ściany, która była jakby nie do ruszenia, jakby na miejscu. Choć umysł Gabriela dokładnie pamiętał że szedł tę dych. i ściany tej nie było. Po drodze minął rzeźby które już mijał, jak i luki w ścianach. Człowiek stanął przed ścianą, gdzie z prawej strony miał rzeźbę w ścianie, a po lewej miał wyrwę. To to dziwło dawało dziwne wrażenie jakby obecności, jakby patrzyło na niego. Jakby żyło. Co nie daleko odbiegało od prawdy. Wystarczyła chwila nieuwagi, zapatrzenia, a do ucho Gabriela mogło wyłapać jakby pękającą ścianę... Mógł się obejrzeć przez co ujrzy jak rzeźba ożywa, po czym sięga kamiennymi łapami do niego, by pchnąć go z impetem do wyrwy w ścianie, która okazała się o wiele głębsza niż mogło by się wydawać. W wyniku uderzenia Garrucha ciałem o ścianę, ten mógł wyczuć że ściana jakby się załamała, pękła, pozwalając człowiekowi wpaść dalej, jakby do kolejnego przejścia, które tym razem było ziemnym korytarzem.
Kolejne szmery, jak i dziwne odgłosy pękania ścian i już było za późno... Rzeźba która ożyła zastygła w miejscu gdzie do niedawno  była wyrwa, tym samym zabraniając łowcy na powrót...

Garruch: Nie wiedziałeś co tutaj się odpierdala, jednakże jak mogłeś zaważyć twoje wołania pomogły bowiem ktoś "żywy" Ci się tutaj pojawił, jednakże raczej nie miał dobrych planów, skoro wrzucił cię do kolejnego korytarza, który zaślepił sobą, zabraniając Ci wrócić. Warto tutaj dodać, ze jesteś prawie na kucach, a powstanie jest zwyczajnie niemożliwe, a to dlaczego? Korytarz jest za niski. Jesteś nieco obolały, bowiem jakby nie było miałeś zderzenie z kamieniem, który pchnął Cię na kolejny, ale spokojnie do wesela się zagoi. Jedynym pocieszaniem dla Ciebie jest światło które wiernie podąża za tobą i przyda ci się, jeśli chcesz wędrować dalej, a tak czy inaczej nie masz wyboru. Korytarz biegł przez z dobre 25 metrów, jak i z każdym metrem miał wyżej sufit. Był także krętym.


Kolejność: Oby Garruch na kocu.
Czekam do : 19 lutego

Shiro czuł obawy i słusznie, bowiem coś ograniczały jego moce. Dziwne... Bardzo dziwne, lecz co powoduje iż Kotka moce zaczynając się psuć?? Może samo pomieszczenia ma jakąś pieczęć, która blokuje moce. Cholera wie nie? tak czy inaczej, jego obawy wzrosną w chwili gdy ujrzał jednak kogoś. Jego głos nie był krzepiący, obcy...
Nieznajomy wydawał polecenie... Shiro odmówił wykonania go, lecz co na to nieznajomy? Jego racja była nikła, jednak Kot nie wiadomo czemu ale mógł śmiało pomyśleć, że mężczyzna tylko uśmiechnął się widząc opór Kotka. Co na pewno nie dobrze wróży...
-W takim razie umrzesz. A miałem wobec Ciebie o wiele lepsze plany... Wobec Ciebie i tych reszty co przybyli tutaj z tobą.
O kim mówił, o tych na belkach, czy o jeszcze innych... Może też mówił o samym Garruchu, którego spotkał przed domem. Tyle pytań, a tak mało odpowiedzi. Co za cholerny dzień... Shiro mógł śmiało żałować że jednak odważył się zawitać do domu mimo plotek.
-Jak Cię zwą?
Głos nie zmieniał się, nadal był tym chłodnym, i przekształcony. Może faktycznie miał jakąś aparaturę na ustach  która zmieniała barwę głosu... Eh kolejne pytania.
-Twój opór mnie bawi... Ale chętnie zobaczę jak działasz...
Oczywiście, że nie wierzył w działalność wampirka... Dla niego nadal był słabym gównem. Poza tym jego wygląd... Mały wystraszony koteczek, który by chętnie spierdolił... A tu nie ma gdzie, lecz czy na pewno? Tak czy inaczej, mężczyzna niebawem nieco rozłożył ręce po czym zaczął coś mówić w obcym języku, na co sam ogień okręgu robił się niespokojny, a wszyscy w nim obecni, zaczęli się szarpać dość wyraźnie, lecz niebawem przestali z tą różnica iż wampiry które były przywiązane do beli, jak i ten który leżał, zwyczajnie się spopielili... Shiro też nim był, lecz czemu nadal żył?

Shiro:
Czujesz się bez wątpienia zagrożony, zwłaszcza kiedy zobaczyłeś, jak mężczyźni przywiązani do belek, jak i leżący jeden na ziemi, spopiela się, zostawiając po sobie kupkę ubrań... Mężczyzna nadal coś szeptał, a ty mogłeś wyraźnie słyszeć  jak serca ludzi także coś się z nimi dzieje? A co... po diametralnym przyspieszeniu, zwyczajnie się zatrzymały, a ciała na belkach zaświadczały. Stałeś w okręgu jako jedyny żywy i czułeś uczucie lekkiego uderzania w ciebie niewidzialnej siły, która jakby pchała, bądź przyciągała przyciągała Cię na środek okręgu, gdzie okrąg w którym na początku leżałeś zaczyna się jeżyć kolorem Czerni.


***********************************
Szukał jedzenia i to on miał byś Tym drapieżnikiem, a jak się jednak okazało sam został ofiarą i to czego? Koszyczka... Co za paradoks... Wilk w przebraniu owcy, i owca w przebraniu wilka. Było jednak za późno... Łapa wampira, została pochwycona przez dziwny koszyk, jak to sam ujął. Nie mógł wyjąc dłoni, co też doskonale odczuł. Zaczął warczeć, jak i szarpnął ręką, zapewne uruchomiając kolejną aparaturę w koszyczku, przez którą coś mu się wbiło do ręki. Oj wampirek się denerwował, a nieznajomy obserwował go uważnie, jak i z podłym uśmiechem którego oczywiście ten nie mógł zauważyć.
Gabriel był wściekły, no w końcu coś mu łapę atakowało, nic dziwnego więc, że próbował się uwolnić, biorąc na pierwszy odstrzał właściciela koszyka. Użył mocy, by go odrzucić od siebie, jak i aby zniszczyć koszyczek... Sam jednak mógł również odczuć sile odrzutu. Choć była ona skierowana głównie na nieznajomego, który owszem został odrzucony na najbliższe drzewo, po którym też zjechał, lecz i sam zatoczył się kilka kroków w tył. Jeśli będzie również rozwalić Koszyk to i to mu się uda, przez co uwolni rękę, a kawałki kosza opadną na ziemie.

Gabriel: Tak samo jak pozostali i ty masz niezbyt ciekawie. Zostałeś zraniony, więc jak to się mówi, najlepszą obroną jest atak, przez co i ty zaatakowałeś. To przyniosło obfite plony, bo nie tylko rozwaliłeś, tym samym uwolniłeś dłoń, ale też mogłeś patrzeć, jak mężczyzna z impetem wylądował na drzewie, a w sumie pod nim, wijąc się chwile pod nim. To jednak nie był koniec. Miejsce zranienia zaczęło Cię piec i to dość niemiłosiernie, a jakby tego było mało, czułeś jak ta ci drętwieje. Nie minęła chwila, a ty miałeś pewność że coś zostało Ci wpuszczone do ciała, bowiem poprzez krwiobieg, wystarczyła niecała minuta, by trucizna rozeszła się po całym ciele, sprawiając że masz problem z ustaniem, jak i dopada Cię senność, która rośnie, zmuszając najpierw byś upadł po czym pewnie zaśniesz.

************************************

To miejsce na prawdę było dziwne, zapewne Gabriel nie miał co do tego wątpliwości. Tak czy inaczej został wepchany do jakieś ściany,która go gdzieś przeniosła? Wtf? Co o tym można myśleć? Gdyby nad tym się zastanowić, to może to być główna przyczyna plotek. W końcu Garbiel gdzieś zniknął czyż nie?
Garruch nie wiedział zbytnio gdzie wylądował, bo niby stąd. Odwrócił się i popukał ścianę... Nic jednak nie wskazywało że coś było za nią... Skoro jednak nie miał innego wyboru to musiał iść dalej. No cóż...
Skierował się korytarzem, zapewne też czując chociażby nutę ciekawości, gdzie dojdzie. Nic dziwnego. Szedł, krok za krokiem, aż do momentu gdy mógł się wyprostować, przez co przeszedł go nikły ból, spowodowany dłuższym pochyleniem. Przeszedł on jednak tak szybko jak się pojawił. Katem oka jednak mogłeś zauważyć iż widzisz kontury jakiś drzwi lub coś podobnego. Dzieliło Cię od tego miejsca nie więcej jak 5 m.
Podchodząc do niego, zauważyłeś drzwi. Drewniane, o zwyczajnych zawiasach, które pewnie łowca dałby wyważyć z użyciem nie wielkiej siły. Jednak nie musiał, bowiem drzwi były normalne, otwierały się do środka. PO otworzeniu uch, mógł zobaczyć światło, ba niebo... Jak i maksymalnie 5 schodków kamiennych przed sobą, które prowadziły wyżej. Jeśli jednak Gabriel chciał je liczyć, to było ich aż 4! TAk dokładniej wyglądało wyjście i w sumie pustkowie, które otaczało Gabierla NA terenie nie było nic w sumie. Kilka drzew, suchy już mech, który porósł także suchą ziemie. Lecz było coś co mogło zdziwić łowce, bowiem niedaleko były tory, które bez wątpienia gdzieś prowadziły, lecz gdzie?

Gabriel:
Szedłeś dzielnie, wiedząc, że tunele tego typu muszą się gdzieś kończyć. To Cię nie zwiodło, dlatego też doszedłeś do wyjścia, do drzwi, które przepuściły Cię w sumie bez większych problemów. Mogłeś wyjść na zewnątrz powdychać sobie świeżego powietrza, jak i mogłeś odczuć lekki powiew wiatru na swojej twarzy. No i co dalej... Pustkowie... Tory, których koniec widziałeś, zwyczajnie jakby się kończyły właśnie nieopodal. Biegły jednak w stronę pagórka, okrążając go, po czym ginęły za nim. Nie było tutaj nic... Lecz nie miałeś wątpliwości. Miejsce to było opuszczone, jak i stare. Tory zardzewiałe... Jeśli jednak podążysz nimi, dotrzesz do Tego miejsca


Kolejka: Gabriel, Shiro, po nim Garruch.
Posty mają być do dnia 10 marca.

Gabriel poczuł smak zwycięstwa, lecz tylko przez chwile, bowiem potem nastąpiła gorysz. Poczuł skutki jakie ofiarował mu koszyczek chwile przed tym, jak został uszkodzony. Ta niewiedza czym został zatruty... Co robić, szybko! czas się liczy... Co teraz będzie? Wampir czuje słabość, ciało odmawia mu posłuszeństwa... Co jeśli to nie tylko usypiać, a jakiś wirus? Klęknął sobie czując wyraźnie działanie dziwnej substancji. Na ucieczkę było już za późno o czym Gabriel doskonale wiedział. Nie zamierzał jednak czekać aż substancja całkiem sprawi że będzie bezbronny.
Mężczyzna mimo wszystko był ogłuszony, widocznie nie spodziewał się takiego ataku od swojej ofiary, która również wycięła mu psikusa. Gabriel mógł próbować podać wampirowi Krew, przez co ten odzyskując jasność umysłu choć trochę, złapie Gabriela za rękę po czym się wgryzie w jego nadgarstek, nie chcąc puścić, a nawet zacznie z niego pić, no chyba że ten postanowi wyrwać mu swoją rękę, raniąc ją bardziej. Zerknie na Gabriela nieco otępiałym spojrzeniem, lecz ten mógł poczuć, a może raczej wyczuć zadowolenie nieznajomego.
-Zabawimy się dłużej...
Co oznaczały te słowa? Tego wampir nie mógł być pewny, lecz nie miał wątpliwości, Czerwony Kapturek ma jeszcze coś w rękawie...

Gabriel: Wykonałeś cwany ruch przeciwko swojemu oprawcy, który na obecną chwile był nieprzytomny. postanowiłeś to wykorzystać, przez co przyczołgałeś się do niego. Postanowiłeś mu podać swoją krew, na którą wampir zareagował jak na wabik, przybliżając się do rany, by się w nią wgryźć, póki co nadal otępiały. Napił się a to chyba było najważniejsze. Po całym akcie oprze się z powrotem o pień drzewa, przymrużając oczy, czując także to co ty. Jednak jakby tego było mało... Zacząłeś odczuwać dziwne ciepło, a osłabienie dalej Cię się opuszczało, lecz tez nie pogłębiało, przez co nie powinieneś zasnąć. W zamian tego zaczniesz odczuwać nic innego jak pobudzenie. Czyżby mężczyzna nafaszerował Cie afrodyzjakiem i to mocnym? A teraz zamiast samemu być pobudzonym, pobudzisz niebawem i mężczyznę...

***********************************
Umrzesz... To chyba jednoznaczne określenie. Kotek się zastanawiał wątpił w możliwości mężczyzny? niezależnie od tego, mimo wszystko żył, a to chyba było najważniejsze. Sytuacja była wyrwana niczym z koszmaru, który Shiro wolałby oglądać, a nie w nim uczestniczyć...
-Plany... Jesteś młodziakiem, masz tyle energii w sobie... Potrzebuje Twej siły by obudzić coś co zniszczy was raz na zawsze...
Czyżby plan dotyczący wiele więcej osób, a Shiro był naczyniem? Czy coś podobnego? Co sobie ten pomyśli? Jego sprawa zaś odpowiedzi na pytania Kotołaka były ubogie, okrojone, co bez wątpienia wzbudzi niepokój chłopczyka
-Obchodzi mnie to tyle, bym wiedział jak podpisać słój z twoimi prochami... Oj zapewne niezbyt optymistyczna opcja. popiół oznaczał śmierć jak nic. Czyżby Kotek miał tutaj umrzeć... O jejku, nieznajomy niezbyt wydawał się być tym wzruszony, a jedynie co zauważył, to to że jego wiezień zadawał coraz więcej pytań i nie dziwiło go to...
-Jestem tym co włada tym domem od lat...
Takiej odpowiedzi an pewno nie mógł się spodziewać, jednak czy to faktycznie była prawda o ginących dzieciach, młodzieży? Czyżby mężczyzna był odpowiedzialny za ich zniknięcie? Kolejne jednak jego działanie mogły potwierdzić tą tezę, bowiem wampir był świadkiem śmierci kolejnych 6 istot.
Shira ciągnęło w okrąg w którym się obudził, walczył z tym, lecz siła jaka nim pchała była silniejsza, przez co ten będzie czuł jak pazury osuwają się po kamienistej podłodze. Tak czy inaczej kot zostanie wciągnięty do okręgu, a czarne znaczenia okręgu zaczęły wydawać z siebie wydawać smród przepalonego popiołu. Mężczyzna nadal coś cytował.
Nagle Bum!


Shiro: Nie miałeś szans z tym co tutaj się działo, wiedziałeś że mężczyzna ma wobec ciebie nieczyste zamiary, dlatego też twój strach był ponad normą. Co to będzie się działo? Dlaczego było tak? Czy wyjdziesz stąd? Nie byłeś niczego pewny. Siła magi jaką operował mężczyzna, wciągnęła się do okręgu w którym zacząłeś swoją historie w tym pomieszczeniu. Nagle jednak nastąpił wybuch, a jego siła spowodowała odrzut, który wyrzucił Ciebie poza wszelkie okręgi, przez co twardo opadniesz na kamienne płyty. Poczujesz ból uderzenia, przez który nie będziesz mógł w pierwszej chwili stać, lecz przy rozejrzeniu się, zobaczyć iż nastała ciemność... W oddali jednak dało się słyszeć ciche szmery, jak i syknięcie, bez wątpienia nieznajomego. Czyżby też został poczęstowany siłą odrzutu...

************************************

Wampiry się rozwijały, jak i posiadały coraz większy plecach mocy. Gabriel doskonale o tym wiedział i nie wydawał się być zaskoczony jakąś sytuacją w której się znalazł. Nic dziwnego, doświadczenie robi po prostu swoje. Gabriel był pełen spokoju, jak i pełen myśli, które i tak odganiał na bok, bowiem nie an teraz było rozmyślanie o niektórych kwestiach. Nie miał innego wyboru szedł dalej, tak jak prowadził go ziemny korytarz, przez co dotarł do drzwi, które były jakby wybawieniem dla mężczyzny. Nie mógł określić ile przeszedł ale najważniejsze chyba było to, że jednak znalazł wyjście z tego przeklętego kanału.
Wyszedł an zewnątrz będąc w niemałym szoku, bowiem wiedział że nie przebył odpowiednio tyle drogi by wylądować gdzie? Na pustkowiu. Dookoła poza tym wejściem nie było tak na prawdę nic... To mogło jedynie potwierdzić iż łowca został ofiarą dziwnego teleportu, który go przerzucił, jednak gdzie? Garruch postanowił wyjąc komórkę. Mógł była ona na swoim miejscu i w doskonałym stanie, lecz o zasięgu na takim zadupiu mógł zapomnieć... Mógł sprawdzić nawet godzinę, lecz była ona nocną porą, nieco późniejsza niż tą którą przybył pod dom. Ze zdziwieniem też mógł zauważyć że czas w telefonie został wstrzymany. Chwila rozmyślań nad tym co się działo z Garruchem, może faktycznie był jeszcze w tym domu, a ktoś kto go zaatakował mógł nawet uśpić czy coś. Może to sen, może faktycznie iluzja. łowca nie był głupi, wiedział jednak że coś jest nie tak. Dziwne, a raczej nielogiczne konstrukcje przed nim... Ktoś kto się z nim faktycznie bawił, musiał mieć sporo wyobraźni, bądź nie miał dobranych dobrze szczegółów dla swojej ofiary. Tak czy inaczej wracając do Grrucha ten postanowił iść.
przez całą drogę nić się jednak nie działo, nikt go nie atakował, a po wejściu do praktycznie wraku statku, mógł odczuć ponowne czyjąś obecność, ba nawet mógł kogoś wyczuć, lecz czy on wyczuwał człowieka? Po pokonaniu pierwszego wejście, mógł dostrzec iż starek był niedokończony w środku, bądź był w czasie rozbiórki, przez co pojawił się w dość dużym pomieszczeniu. Pełno okien, gdzieniegdzie zardzewiałych części...  
-Czekałem na Ciebie... Sprowadzenie Cię tutaj jednak było nadmiar proste... Mężczyzna póki co nie pokazywał się, a jego głos lekko roznosiło się przez echo. Był jednak nie daleko...

Gabriel: Nie byłeś głupi, lecz doskonale wiedziałeś że ktoś się tobą bawi co mogło cię wkurwić. Nie zamierzałeś jednak stać w miejscu, dlatego ruszyłeś przed siebie. Dotarłeś do statku, który jednak nie nadawał się do użytkowania. Niekompletny, zardzewiały i bez wątpienia stary. Wszedłeś do środka, widząc iż statek został po części rozebrany, a ty sam wylądowałeś na drewnianych deskach, które jednak miały już sporo do życzenia. Wyczuwałeś kogoś, a nawet po chwili usłyszałeś nie byłeś tutaj jedynym człowiekiem, jednak mimo iż posiadałeś światło zlokalizowanie nieznajomego wydawało się być trudne.


Kolejka: Gabriel, Shiro, po nim Garruch.
Posty mają być do dnia 17 marca.