Dzień adopcji

Jego oczy zostały dosłownie porażone niebieskością i przez chwile zastanawiał się czy przypadkiem nie ma autyzmu. Niebieskie ściany, niebieskie dywany, niebieska lada. W sumie on sam niewiele był lepszy. Niebieska koszula, ciemnoniebieskie jeansy, granatowy pasek... jedynie czarne buty ratowały całokształt.
-Co jest, kurwa? - zapytał cicho sam siebie.
No pięknie. Nawet gada sam ze sobą. Przetarł dłonią oczy, zastanawiając się ile wczoraj wypił. Czy alkohol może tak długo szaleć w jego organizmie? Co dziwne nie czuł się pijany. Nie czuł nawet kaca, a jak powszechnie wiadomo kac to morderca. Doskonale pamiętał, jak jakaś śliczna panienka dała mu zaproszenie na adopcję zwierząt. Lubił zwierzęta, więc nie wyrzucił zaproszenia przy najbliższej możliwej okazji. Nie planował jednak tu przychodzić, a przynajmniej nie dziś. Rozejrzał się w około. Był zupełnie sam, a w okół niego kartony ze zwierzakami. Każdy z nich zdawał się mówić "Błagam! Przygarnij mnie.", ale to białe szczenię zwróciło na siebie uwagę Lucyfera. Zdawał się być wystraszony. Gab zrobił krok w jego kierunku i przykucnął. Wyciągnął rękę w kierunku zwierzęcia, nie zrobił tego jednak szybko. Powolnie wyciągnął dłoń dając zwierzęciu się powąchać.
Nagle do jego uszu dotarł głos.
-Nie widać, że wybrałem?- powiedział Gab.
Nie bardzo był pewien co do nadawcy groźby, ani nawet co do tego czym ktoś właściwie mu grozi, no ale cóż...

Ekwipunek:

Gab,trzeba było przyznać, miał podejście do zwierząt. Nie naciskał na zwierzę, nie chciał w końcu by wystraszone ujebało mu łapę. No cóż mógł zrobić. Poczekał aż zwierzak oswoi się z jego zapachem i uzna, że mężczyzna wcale nie chce wyrządzić mu krzywdy. Kędzierzawy nawet nie zwracał uwagi na tak proszące o uwagę zwierzęta. Zawsze taki był. Nieczuły gnojek, który gdy już sobie upatrzy cel, to nic go od niego nie odciągnie. W końcu zwierzak przestał widzieć w nim wroga. Lucyfer spojrzał z czułością na bestię i wyciągnął w jej stronę powolnie dłoń z zamiarem pogłaskania malucha. Nie wykonywał gwałtownych ruchów. W końcu.... lubił mieć wszystkie palce. Dotknął dłonią miękkiej, puszystej sierści i przesunął delikatnie po łepku. W końcu zdecydował się podrapać go za uchem.
- Bo tylko on potrafił pokornie poczekać, aż na niego spojrzę - wyjaśnił z uśmiechem. - Może jest wiele innych, ale taki jest tylko jeden.
Nie był pewien, czy osoba mówiąca go słyszy, jednakże odpowiadał ze spokojem na każde pytanie.
Rozejrzał się uważnie. Był niemal pewien, że dźwięk dochodzi z głośników ustawionych w rogach sali. Fundowali takie przeżycia wszystkim klientom? Nic dziwnego, że ruch był zerowy.
- A nie mogę wyjść zwyczajnie drzwiami? - zapytał głosu.
Sczeniak wyglądał na spragnionego, dlatego Gab niewiele się zastanawiając nalał wody na swoje dłonie i wystawił je przed maluchem.
-Pij, młody, pij, bo nie wiem co będzie dalej - westchnął.
Gdy już napoi psa, postanowi wziąć go na ręce, o ile ten nie będzie się go bał.

Tak, był ostrożny. I co z tego? Na dobrą sprawę właśnie jego przezorność, którą obdarzał wszystkie istoty stąpające po tym niewdzięcznym padole ziemskim uratowała mu jego zacną rzyć niezliczoną ilość razy. Przyjmowanie najgorszych scenariuszy w jego ryzykownym zawodzie zdecydowanie umożliwiało dalsze cieszenie się z życia, a w szczególności kolejne okazje do napicia się w okolicznych barach. Tak więc z wymalowanym uśmiechem na ustach, delikatnie głaskał białą kulkę futerka. Co jakiś czas lekko drapiąc za uszkiem, bo skoro to cieszyło zwierzaka, to czemu miałby przestać wykonywać tą czynność?
- Nie mam bladego pojęcia kim jesteś, ale uwierz mi. Nigdy nie żałuję swoich decyzji.
Odpowiedział na słowa wydobywające się z głośnika. Ton głosu zdecydowanie mówił, że jest poważny w swoim wyborze. Oraz można było wyczuć nutkę zirytowania całą tą sytuacją. Bo co to ma znaczyć, że jest zamknięty w jakimś pieprzonym pomieszczeniu? Do tego jest tutaj pełno zwierzaków, a zegar odlicza kolejne minuty, świadczące o jakimś końcu. Co? Zastrzelą go? Może ma im zwiać?
I w tym momencie praktycznie puściły mu nerwy. Uśmieszek delikatnie zszedł z jego uroczej mordy, dołeczek na policzku schował się ukazując rysy twarzy. Poprawił ręką okulary na nosie, zmierzwił swoją czarną grzywę. Wyprostował swoje ciało i rozejrzał dookoła. Znowu postanowiły go błagać o wybranie ich? Co za upierdliwce. Tak, uwielbiał zwierzęta, ale bez przesady. Te bardziej przypominają jakieś zaprogramowane roboty, których celem jest przekonanie go do swojej osoby. Wszakże nie wszystkie psiaki w schroniskach tak chętnie wyskakują do obcych, ba! Można się szarpnąć nawet o stwierdzenie, że właśnie większość jest nieufna. Stąd też właśnie ten mały białasek zwrócił jego uwagę, zachowywał się zdecydowanie najnormalniej ze wszystkich.
- Teraz to mnie wkurwiłeś.
Nie, nie przebierał w słowach, kompletnie. Podszedł kilka kroków do przodu, w kierunku rogu całego tego pomieszczenia. Tam gdzie był umiejscowiony jeden z głośników. Jakoś ten głos chyba go najbardziej irytował. Została minuta, jeszcze im spierdoli. Także podszedł do jednego z tych przeklętych, elektronicznych sprzętów. Ciężkimi, wojskowymi buciorami zasadził mu porządnego kopa, tak aby zepsuć go. To samo zrobił z resztą, coby to już nikt mu nie pierdzielił głupot. Zręcznie omijając wszystkie te zwierzęta, coby to nie podeptać ich.
Kiedy już wykonał swoją robotę, podszedł do wybranego zwierzaka, przykucnął przy nim. Powolnym i delikatnym ruchem zbliżył swoją rękę do niego i ostrożnie zaczął głaskać go po główce.
- Już dobrze Blanc, zabiorę Cię z sobą.
Blanc? Oh, wait. Właśnie go nazwał? Tak! Nie mylicie się, Gabriel przed chwilą nazwał tego malucha, po francusku. Co oznacza nic innego jak biały. Może nie jest to nic wybitnego, ani oryginalnego, ale chociaż pasuje jak ulał, nieprawdaż? Także, tego. Powoli zbliżył drugą rękę do Blanc'a i spróbował go wziąć na swoje ręce. Wciąż upewniając się, żeby szczenię nie wystraszyło się go za bardzo i nie zwiało mu, czy coś w tym guście.

// Zaznaczę przy okazji ekwipunek o którym wcześniejszy właściciel konta nie wspomniał. Także tego: Niebieska koszula, granatowe jeans'y, tego samego koloru pasek. Czarne, wojskowe buty, bielizna i to z takich pierdół wszystko. Z 5 przedmiotów, które mogę mieć: telefon, paczka papierosów, zapalniczka (wszystko to w kieszeni spodni), nóż motylkowy w prawym bucie (złożony, schowany, więc raczej dopuszczalny, wszakże nie przypomina ostrza, ani nie wystaje.), dodatkowo posiada wytrych, bo przezorny zawsze ubezpieczony jak to mawiają. Również umiejscowiony w kieszeni spodni, lel.

Wiele się działo, oj wiele. Można nawet rzec, że zbyt dużo jak na tak małe pomieszczenie. Minęła zaledwie chwila kiedy rozwalił wszystkie głośniki, zgarnął Blanc'a na ręce, a zwierzęta momentalnie ucichły. Widać było po nich, że są przerażone, Gabriel dał plamę po całości. Nie sprawdził odpowiednio całego terenu, choć mógł to zrobić na samym początku. Nie był jednak zbyt ostrożny, jego rozkojarzenie sięgało zenitu, można mu wybaczyć taką gafę. Choć sam sobie nie popuści, bo właśnie stracił jedne z ulubionych spodni, a na dodatek doznał uszczerbku na zdrowiu. Jedna z bomb umieszczonych w kartonach wybuchła nieopodal niego. Jego prawa noga została ranna, momentalnie jego ciało przeszył silny ból spowodowany oparzeniem.
- Kurwa...
Syknął przez zaciśnięte zęby, nie puszczając malucha z objęć, chroniąc go w miarę możliwości, aby sam nie ucierpiał. Gabs z ranną nogą chwycił jedną z bomb, która miała zaraz wybuchnąć i rzucił nią w drzwi tak, aby wybuchła tuż przed zderzeniem, a może i nawet zdążyła natknąć się na drewnianą dechę. Nieważne, a przynajmniej dla niego. Obrał w miarę możliwości najbezpieczniejszą z tras, starając się unikać bliskiego kontaktu z resztą kartonów, w których podejrzewał, że czają się kolejne ładunki wybuchowe.
Nie, nie zapomniał o bólu. Wciąż sprawiał mu wielki dyskomfort, jednakże należy pamiętać, że jest on łowcą nie od dziś. Swoje zdążył przeżyć i można wierzyć mi na słowo, już z gorszymi ranami dawał sobie radę. Także ruszył w stronę wyrwy, która się wytworzyła z powodu wybuchu przy drzwiach, bo raczej nie wytrzymały one tego. A jeśli są tam nadal, to najprawdopodobniej już w pewnym stopniu naruszone. Więc zdrową nogą staranował je, uderzając ciężkimi butem. Wyczłapał się z tego pomieszczenia idąc cały czas przed siebie, jak najdalej od tego miejsca, trzymając blisko swojej klatki piersiowej tego malucha jedną ręką, lewą. Prawą natomiast wyciągnął nóż motylkowy z buta i rozłożył go, tak na wszelki wypadek. Nie może sobie pozwolić na więcej błędów, już wystarczająco ucierpiał. Był przygotowany na wszystko, uważnie obserwował co jest dookoła niego. Kuśtykał powoli do przodu, skupiając się nie na bólu, lecz na tym, co się dzieje. Cóż, nie był pewien czy osoba przemawiająca przez głośnik nie postanowi się ukazać i nagle mu wyskoczyć naprzeciw.

Wszystko poszło zgodnie z planem jaki się objawił w jego głowie. Zmierzwił czarną czuprynę, przetarł czoło na którym pojawiały się pierwsze krople potu. Sytuacja nie jest kolorowa. Należy raczej do tych dość stresujących i wymagających przemyślenia dalszych ruchów. A sumienie gryźć go nie będzie, to tylko zwierzęta. Meh. Dobra, uwielbiał zwierzaki, ale nie będzie się rozczulał nad każdym stworzeniem, które zginęło na jego oczach, czy nawet z jego własnej winy. Wszakże jednego szczeniaka wyratował z opresji, wciąż przyciskając go do swojej klatki piersiowej, tak aby czuł się jak najbezpieczniej w jego objęciach.
Także tego. Już się nie odwracał, parł przed siebie, w jednej ręce trzymając wcześniej wspomnianego białaska, a w drugiej trzymając nóż motylkowy. Najgorsze, że nie ma przy sobie ani pistoletu, ani katany, bo samym nożem nie zawsze można wiele zadziałać. Zatrzymał się na chwilę, oparł o ścianę i wyciął kawałek koszuli. Następnie obwiązał nim ranę jaka powstała w wyniku jego braku ostrożności. Prowizoryczny opatrunek zawsze na propsie, bo bandaży przecież nie ma żadnych przy sobie. To chociaż pozwoli odrobinę zatrzymać upływ krwi oraz ochronić przed niechcianymi zabrudzeniami. Dobre i tyle, co nie?
Następnie podszedł do drzwi, rozchylił je za pomocą swojej nogi. Ostrożnie rozglądając co się znajduje w środku. Nie, nie wchodził. Wolał sprawdzić najpierw co tam jest, wciąż nie tracąc swojej czujności. Bo przecież jeszcze ktoś go zaatakuje od tyłu, a to nie byłoby zbyt przyjemne w obecnej sytuacji.