Korytarz [1 piętro]

Serafiel zdecydował się posłuchać słów Carlosa (ku własnej niechęci i utrapieniu), po czym niechętnie skierował swoje kroki w miejsce gabinetu dowódcy, w głębi siebie czując, że powinien iść... Ale zdecydowanie w drugim kierunku. No bo co mogło go dobrego spotkać tutaj? Dosłownie... Nic. Był wręcz przekonany, że będzie żałował tej decyzji.
Mimo to, ruszył się w tym kierunku. Zmęczony, zniechęcony, w paskudnym nastroju przez dołowanie samego siebie... Nie widzę tego. Cholernie tego nie widzę - miał przynajmniej w duchu nadzieję, że nie napotka się na nikogo tutaj. Dobra, z pewnością będzie ciężko, ale pomarzyć można, prawda? Chyba...
Westchnął cicho, stawiając tutaj pierwszy krok. Wbity wzrok w ziemię, wleczenie się, jedynie co jakiś czas unosił głowę, by zobaczyć, gdzie dokładnie był. Głupio byłoby, gdyby przeoczył odpowiednie drzwi, prawda?

Ostatnimi czasy Vladislau wciąż był w drodze. Mnóstwo spraw na głowie powiązanych z Oświatą zostało dodatkowo uświetnione problemami osobistymi, do których zazwyczaj stawał się dystansować. To sprawiało, że w swoim gabinecie bywał jeszcze rzadziej niż dawniej choć starał się by można było go tam czasem zastać. Nie dziś jednak. Otóż miał do omówienia parę kwestii i niedawno opuścił swoje dotychczasowe schronieni z myślą o opuszczeniu murów tego przybytku. Na korytarzu jednakże zobaczył nikogo innego jak rudego kapłana z nosem spuszczonym na kwintę. Bywał zazwyczaj marudny, ale w tej chwili wyglądało to jak ocieranie się o stan depresyjny.
- Wszystko w porządku Serafielu? - zapytał Vlad zatrzymując łowcę wyciągniętą otwartą dłonią by ten przypadkiem nań nie wpadł.

Do Serafiela fakt, że ktoś tutaj jeszcze się pojawił, dotarł dopiero w chwili, gdy pozostał zatrzymany. Zamrugał oczami, unosząc głowę... By ujrzeć dowódcę. Oh. Jedna część zadania wykonana - pomyślał jeszcze. Ah. Tak. Czas zareagować dalej.
- Um. Tak. Nie. Nie wiem - odpowiedział nieco chaotycznie. Skrzywił się mimowolnie, słysząc plątaninę słów w własnym wykonaniu. - Właściwie... To szedłem akurat do ciebie - dodał jeszcze rudowłosy.
Mógł uznać, że plusem napotkania się akurat tutaj na jasnowłosego było to, że nie musiał już szukać gabinetu. Jednakże właśnie to zmuszało go do zmierzenia się już teraz z tym... Wszystkim.
- Medyk kazał mi zgłosić się - dodał jeszcze. - W sprawie ataku wampira... - ostatnie wypowiedziane słowa były o wiele ciszże niż wcześniej, jak również nie sprawiły, że nagle zaczął wyglądać lepiej... Można by stwierdzić, że działało to wręcz na odwrót.
- Nie chcę ci zawracać dużo czasu, ale też nie wiem, czy powinienem mówić o takich rzeczach na korytarzu - mruknął na dodatek.

Vladislau zmierzył Serafiela wzrokiem.
- Rozumiem, że chcesz złożyć raport, tak? - zapytał wprost. Żaden atak wampira nie powinien ujść jego uwadze. Łowcy powinni przyzwyczajać się do składania raportów. Samodzielne działania w mniemaniu Vlada są nieefektywne. Każdy z łowców powinien współpracować z pozostałymi. Sam Serafiel nie wyglądał najlepiej.
- Nie musimy rozmawiać na korytarzu jeśli nie chcesz. - rzekł po czym odwrócił się w kierunku, z którego przyszedł zamierzając wraz z rudowłosym udać się do swojego gabinetu. Los jednak zechciał by było inaczej. W połowie drogi do celu kieszeń Białowłosego zawibrowała. Wyciągnął telefon komórkowy i sprawdził wiadomość po czym schował go.
- Zmiana planów. Idziemy do gabinetu medycznego. Raportuj w drodze. Masz swoją maskę? - powiedział wyjmując wilczą osłonę twarz. Jego głos jak zwykle był beznamiętny i nie zdradzał czy sprawa w medlabach była aż tak ważna czy też po prostu zmienił zdanie.

- Tak - odpowiedział mu Serafiel, ciut zmęczonym głosem. Ciągły kontakt z innymi był naprawdę męczący! Najpierw z medykami, teraz tu. To nie jest coś dla niego, ale nie będzie płakać... A przynajmniej postara się tego nie robić.
- Hm - trochę powstało zawirowania. Wychodziło na to, że jednak kierowali się w stronę skrzydła medycznego, zamiast do gabinetu, a chcąc nie chcąc, musiał powiedzieć po drodzę o tym. Ale dobra! Trzeba to zrobić!
- Um. Nie, nie mam - nie miał kiedy wziąć to. Trochę... A dobra, nieważne. - A co do tego... Zostałem... Zostałem zaatakowany przez wampira - zaczął, powoli opowiadając o tym, co pamiętał i co się dowiedział. Sprawa z przebudzeniem. To co usłyszał od medyka, o swoich obrażeniach i o tym, że on sam nie pamiętał tego wszystkiego. Wspomniał również o tym, że według innego medyka istniała możliwość odzyskania tych wspomnień - chociaż sposób nie należał do najbezpieczniejszych... Cichy głos Tsudy zdradzał, że nie łatwo było mu o tym wszystkim mówić, a niepewność podkreślała tylko fakt, jak sam się z tym wszystkim czuł.
I tak międzyczasie dotarli na miejsce.


z/t x2