Czy świat potrzebuje bohaterów?

Klientów nie było zbyt wielu z racji na pory w jakich pracowała, ale chociaż mogła spokojnie wysprzątać jak co drugą noc całe zaplecze i samą strzelnicę. Przestrzelić bronie, zamówić naboje poprzez mail i inne nudne z reguły rzeczy. Wracała więc do domu z wdzięcznością... teraz tylko kąpiel, szklanka ciepłej krwi z pigułki i spać. Przez to, że ostatnimi czasy odmawiała sobie ludzkiej posoki była drażliwsza niż zwykle. A ponoć pigułki miały pomagać wampirom. Wsunęła dłonie w kieszenie i szła. Jedyne co ją interesowało to droga przed nią... nie ważni byli przechodnie, ani też to co działo się wokół oprócz jednej istotnej kwestii. Zmarszczyła swój zazwyczaj idealny nos i zerknęła w bok, wprost na wystawę u jubilera. Dźwięki, światło... to było bardziej niż podejrzane, towar przywozili za dnia i przed drzwiami stałoby kilku ochroniarzy. Nie! To nie jest twoja sprawa, niech ludzie się o to martwią. Tknął ją jednak jeden drobny fant. Przecież ona sama przez tyle lat polowała na kłusowników... Wampiry w porównaniu do policji miały o wiele barwniejszy wachlarz możliwości. Niech ją grom strzeli. Stała przez chwilę jak ten słup i gapiła się na sklep podczas gdy inni ludzi po prostu ją wymijali, oprócz jednego jegomościa. Czy to stanął czy ruszył w kierunku sklepu, jego zachowanie było inne no i... nie żył, łatwo to było stwierdzić jak wyczuwało się wkoło tyle bijących serc. Swoją drogą ich bicie doprowadzało ją do szewskiej pasji.
Wracając do tematu! Przyjemny ciężar pistoletu pod ciemną kurtką dał o sobie znać. Dość dumania. Sama ruszyła powolnym krokiem w stronę sklepu. Ciekawe czy jegomoście w środku spodziewali się kogoś o wiele gorszego niż policja!

Pele nie szedł ulicą tak po prostu. On patrolował. To zepsute miasto, gdzie policja zdaje się nie mieć szans przeciwko bandzie szczurów jego rasy nie zasługiwało na takie bohatera, ono go potrzebowało.
Uzbrojony w pięć haków rzeźniczych, gruby i długi łańcuch oraz kilka „nożyków” (czyli tak rozmiarowo patrząc coś w stylu tasaków dla zwykłych ludzi) maszerował trochę markotny i z nudów nucąc sobie themesong z supermana. Czemu taki kloc mógłby być smutny? No Laczek musiał zostać w bazie. Podobno bardzo źle się czuła i musiała nawet zażywać magiczny, biały proszek mocy aby w ogóle mogła stać na nogach. Wraz z Jackiem miała ogarnąć ich supertajną kryjówkę. No cóż, służba nie drużba.
Pele nie był nawet zmęczony, bo ciągle jarała go zabawa w herosa, a posiadanie trzech członków sprawiło, że w głowie rysowały mu się piękne sceny batalistyczne.
Norka pachniała może jak wampir, ale będąc w swojej bajce i na wiecznym głodzie nie miał ochoty patrzeć na kobiety. Chyba, że jako żarcie. W końcu jednak półgoły olbrzym usłyszał co się działo w ładnym i bogatym sklepie z błyskotkami dla samic.
Wszyscy traktowali go chyba jako kolejnego dziwaka albo lumpa, głównie przez zapaszek. Ale przyzwyczajony zaraz pociągnął powietrze przez dziurę w twarzy, gdzie niegdyś miał nos. Zapach przestępstwa!
Od razu ruszył w ich stronę zauważając dziewkę, która zdecydowanie nie wyglądała jakby była częścią napadu. Położył jej rękę na ramieniu i zwinął łańcuch z dłoni.
- Dobrze wiedzieć, że nie jestem sam na patrolu. – Warknął patrząc przed siebie z uśmiechem i klepnął ją według siebie lekko. – Rózowy Kanarku, musimy uratować te biedne świecidełka przed przestępcami!
Ruszył szybszym krokiem wyglądając przez witrynę gdzie stali przestępcy. Jeśli któryś stał w drzwiach taranował go razem z drzwiami, jeśli któryś stał przy witrynie to przeskoczy przez nią i od razu walnie piąchą w ryło.
Że przydałby się jakiś mądrzejszy plan? A może wymyśli coś na poczekaniu? A widzieliście jak wygląda?
Goła klata z wypalonym „P”, kobiece majtki na głowie i wrośnięte w obojczyki gwoździe na których trzymała się damska sukienka. Pele to nie typ któremu myśli przeszkadzają w szerzeniu zniszczenia.

Dopiero kiedy koleś się do niej zbliżył, a raczej podszedł... i walnął w plecy, a walnął tak iż myślała, że wypluje płuca... dopiero wtedy uzmysłowiła sobie co dokładnie zobaczyła. Nie, nie chodziło o okradziony sklep. Chodziło o to monstrum w dziwacznym stroju, ze sprzętem rodem z filmu grozy i w ogóle chodziło o całe jego jestestwo... Walnięcie w plecy jakby ją ocuciło i dobrze, że w sumie framuga sklepu była na tyle blisko, że oparła się o nią by nie rozłożyć się na ziemi jak śledź.
Owszem chciała wejść do sklepu po cichu, rozejrzeć się wyczuć ilu jest w nim ludzi, ale... widać jej pomocnik (no bo sami zobaczcie, wypisz wymaluj pomocnik nie główny bohater) wparował za witrynę i już zdzielił jakiegoś gościa w twarz. Noriko zmarszczyła nos czując przyjemną woń krwi która wkrótce pojawiła się na kominiarce człowieka. Nie było jednak czasu by ckliwie do siebie podchodzić. Wielkolud zdążył już dopaść następnego klienta.
Dziewczyna uniosła dłoń i otwarła lekko usta chcąc jakoś skomentować sytuacje, ale koniec końców westchnęła tylko ciężko i kręcąc głową weszła za nim do sklepu.
-Różowy Kanarku?- parsknęła kiedy zgrabnym, szybkim ruchem wyminęła wampira sięgając jednocześnie do kieszeni. Odkąd odbyła trening z łowcą zawsze nosiła przy sobie różne ziarna i pestki by szybciej i łatwiej było tworzyć jej rośliny.
-Tak to się robi śliczny.- uśmiech pojawił się na jej twarzy gdy oparła się o ścianę obok wejścia na zaplecze. Woreczek który trzymała w dłoni nosił nazwę C, nie zastanawiając się już dłużej wrzuciła go do środka pomieszczenia (czyli na zaplecze) zanim wparował tam Pele. Przymknęła oczy, spod powiek popłynęły jej smużki krwi ale dzięki temu woreczek powinien właśnie pęknąć i... wypełnić jak największą część pomieszczenia wielkimi jak ramiona Pelego cierniami. Czy kogoś trafiła? To się chyba okaże. Jeśli usłyszy jakieś jęki, albo jej pomocnik postanowi tam wparować cofnie ciernie. Nie to, żeby bała się o jego zdrowie (no widać, że chłop się nie opierdziela) ale chyba wygodniej będzie mu iść przez korytarz uwolniony od cierni.
Nie da mu przecież całej roboty odbębnić samemu! W końcu też chciała coś zrobić skoro już się zainteresowała, że ktoś tu kogoś okradał.

Właśnie za takie akcje „wal potem przemyśl sprawę” siedział chwilę w pierdlu. Nie można jednak powiedzieć, że pobyt w zacnej madziarskiej placówce penitencjarnej (w postaci ciasnej i ciemnej jaskini) nie wpłynął na niego dobrze. Właśnie teraz zamiast siać zamęt i śmierć tam gdzie się zjawił był superbohaterem, który za niewielkie szkody ratował warty sporo kasy sklep z zawartością.
A mówią, że w więzieniu to dopiero rodzą się kryminaliści!
Oczywiście, że to Norka była pomocnikiem. Tak jak Laczka była jego Dickiem Greysonem to Norka to taki Jason Todd. Kolejny Robin, którego potrzebował taki genialny detektyw i przenikliwy umysł jakim oczywiście mógł się poszczycić, Pele.
Scena była zabawna choćby dlatego, że leżał tam denat. Trochę jak czarna komedia i do tego dziwna. Nie marnując czasu wbił zaostrzone zębiska wprost w gardło chyba martwego typa. W jego umyśle już zaczęła tworzyć się historia, gdzie za tym wszystkim stoi jakiś dziwny arcyzły, który kradnie świecidełka aby zrobić wielką lupę, którą będzie próbował usmażyć dobrych ludzi albo sprzedawać im wodę po zbyt dużych cenach! Nie na jego warcie. Problem taki, że pele nie do końca rozumie ideę mocy przejmowania wspomnień (nigdy nie próbował jej używać) za to odkąd stał się bohaterem korzysta z niej będąc przekonanym o tym, że to jego zdolności do superdedukcji. No cóż, długotrwałe cierpienie i głód wypacza umysł i sprawia że nie da się spamiętać wszystkiego. Nawet własnego dziedzictwa.
Po wszystkim spojrzał na kobietę, która rozsypała ziarenka maku czy czegoś takiego i zrobiła coś dziwnego z roślinkami. Były tylko dwie opcje: Poison Ivy, ale ona raczej nie ratowałaby uciśnionych…
- Grootgirl, zacnie że przybyłaś w sukurs! – Wyryczał wstając i ciągle trzymając biedną czujkę w zębach traktując go jak soczek i dodatkowy pancerz, jakby ktoś wpadł na użycie przeciwko nim broni. Czemu zachowywał się jakby ją znał? Bo superbohaterowie w filmach zdawali się zawsze znać i współpracować. No i jego chora wyobraźnia pracowała już intensywnie by znaleźć odpowiedni scenariusz dla tego spotkania!
Bez krępacji z resztą trzasnął butem drzwi, jak nie puszczą za pierwszym razem to wali do skutku.
- Tylko ich jeszcze nie zamorduj. Potem dostaną należną im karę. – Zdanie to znaczyło mniej więcej tyle, że wyssie im krew, odgryzie twarz i powiesi na haku rzeźnickim jak ubrania w pralni. Dobrze, że Laczka nie była biedna i ciągle mogła kupować mu nowe haki.

Muzyka dla jej uszu... ktoś jednak się nadział na jej pułapkę i zapewne właśnie się wykrwawiał na posadzkę. Dlatego też słysząc tekst rosłego, potwornego wampira uniosła brew i pokręciła głową. Co on myślał, że ona też czuje gdzie roślina uderza? Po prostu rośnie tyle ile jej rozkaże, nie wie w kogo trafi i tym bardziej gdzie (kiedy nie patrzy).
-Jeśli chcesz tego jednego poskładać to proszę cię bardzo.- wzruszyła ramionami i rozkazała swoim roślinkom wrócić do formy ziarenek. Skoro w pomieszczeniu wył tylko jeden facet nie było sensu trzymać tam tylu cierni i utrudniać samemu sobie zadanie. Krew miło załaskotała jej nos, ale zacisnęła zęby nie chcąc dać ponieść się pokusie. W sumie to niesprawiedliwe. Ten gość był zły... może powinna móc selekcjonować z kogo można było się napić, a z kogo nie wypadało? Ech te rozterki wampira na rozdrożu.
Widząc jak Pele trzyma w paszczy zezwłok i włazi sobie do pomieszczenia zaczęła się w sumie zastanawiać co też ona tu robiła. Nie to żeby to było jakieś mega straszne... wojna pokazała jej wiele gorsze oblicze. Po prostu wampir wyglądał jak połączenie Crugera z Jasonem.
-Moglibyśmy poucinać im palce albo dłonie by więcej nie kradli chyba że... wolisz ich po prostu ukatrupić.- nie wiedziała jeszcze czy nowy bohater w mieście lubuje się w sadyzmie czy może szybko załatwi złodziejaszków. Oczywiście policja nie wchodziła w grę. Nie wiedzieć czemu korciło ją by zmienić się w wilka i po prostu zjeść tego którego Pele trzymał w paszczy. Cholera od tej całej krwi kręciło ją w nosie. Sięgnęła do kieszeni po dwie tabletki które od razu łyknęła. Idąc za Pele w końcu doszli do gościa podziurawionego przez ciernie. Kucnęła obok niego patrząc nań z chłodno.
-Trzeba było nie kraść.- syknęła. Zaczekała jednak zanim coś zrobiła bardziej z ciekawości co też chciał z nim zrobić Pele niż prośby wielkoluda o pozostawienie złodzieja przy życiu.
Nasłuchiwała też przy okazji czy ktoś przypadkiem nie chciałby się do nich zakraść. Kto ich tam wiedział? Może w akcie desperacji by im odwaliło? Wolała nie dostać kulki w plecy.

Pele wpadł do pokoju trzymając w zębach ich kolegę. Patrzył na nich z uśmiechem, a krew formowała coś w stylu piany wokół jego wiecznie uśmiechniętej szczęki. Wyglądał tak jak się czuł – opętany szałem wariat ze wścieklizną.
- Trzeba ich wypytać Groot! – Krzyknął w jej stronę i rzucił truchłem w stronę faceta trzymającego broń. – Kto stoi za tym niecnym uczynkiem?! Dla kogóż to pracujecie podli rzezimieszkowie!
Ryknął wyciągając maczetę. Chciał odciąć nogę jednego z nich, w imię posłuchu u wszystkich i dobrego efektu. Jeśli to nie zadziała to mieli dużo czasu na zrobienie z tego miejsca prawdziwej jatki.
Czuł, że to początek wspaniałej historii. Groot i Superman walczący razem ze złem i nieuczciwością. Cała historia o Batmanie i Robinie, którzy walczą z Black Maskiem albo próbują powstrzymać kolejne szaleństwo Jockera.
- Kradzież na mych ziemiach karano wymordowaniem rodziny i odrywaniem kończyn. Powiedzcie rzesz jaki to was diabeł przysłał, liczyć wtedy możecie na sąd boży, który może odkupi wasze brudne od grzechu dusze!
Perorował Peluś patrząc na nich jak na mrówki. Bardzo podobało mu się to, że Batman straszył wszystkich kryminalistów. Taktyka znacznie lepsze niż umoralnianie, ale z drugiej strony komiksy The Specter, które czytała mu laczka zakładały zabijanie złych, co podobało mu się jeszcze bardziej. To oto właśnie geneza SuperPele - amalgamatu wszystkich najlepszych cech superherosów, których tylko widział na tych dziwnych płaskich kartonach z małymi ludzikami w środku.