Kraina snów i marzeń

Czuła, że powinna ruszyć za Joffreyem. Już nawet nie chodzi o sam fakt pozostania tu samej, tylko o to, że zakonnik mógł wiedzieć coś więcej. Póki co to tylko on był kimś, kto może dać im jakąś wskazówkę. Nie może ich zgubić! Przecież... nikt inny raczej nie kwapił się coby podać kawę i zasugerować pokojowe rozwiązanie owego konfliktu. A czy tak nie było by łatwiej? No nic, stanie w miejscu niczego nie zmieni. Nie ma co czekać, Spiderman ma dzisiaj wolne.
Odepchnęła się od framugi i ruszyła tam, gdzie zniknął wampir. Jest dobrze. Krew zaczyna powoli działać, a ból choć bardzo silny - nie blokuje już jej ruchów. Powinna zaraz opatrzyć lepiej rany, ale najpierw znajdzie mężczyznę i zakonnika. Chciała wydostać się stąd jak najszybciej! Strach zostawał powoli zastąpiony rosnącą irytacją. Dlaczego akurat ona? Co komu przyjdzie ze znęcania się nad nią? Nie miała nikogo i niczego na sumieniu, więc do jasnej ciasnej - za co?!
Zacisnęła zęby i przyspieszyła nieco swoje człapanie. Nie lubiła być zła. To paskudne uczucie, niezgodne z jej charakterem. Ale są kuźwa granice. Zaczęła schodzić po krętych schodach, a kiedy znalazła się na dole; stanęła zszokowana. Drzwi zniknęły. Nie może się stąd wydostać. No to są chyba jakieś jaja! Ze złości kopnęła ścianę, zagryzając tak mocno wargę, że aż poczuła metalowy smak krwi w ustach.
- Czego ty chcesz do cholery? - warknęła na bogu ducha winną ścianę, odwróciła się na pięcie i zaczęła znów wspinać po tych paskudnych, skrzypiących schodach. Od dziś koniec z lubieniem starych domisk, zamczysk i barokokurwakoko. Teraz tylko Ikea i wystrój "wyżej sra niż dupę ma", ot co.
Wlazła z powrotem na górę, rozejrzała się i próbowała podjąć męską decyzję. Co dalej? Przecież nie będzie tu tak stać bo zapuści korzenie. Nie miała co prawda ochoty na wycieczkę turystyczną, ale gdzieś trzeba iść.
- Masz jakiś problem, he? To chodź i mi o tym powiedz! - zawołała jeszcze, nim zdecyduje co dalej. Zaraz ją szlag trafi. Jej jedyna szansa na dowiedzenie się o co chodzi uciekła. A nie może nawet skontaktować się z wampirem, bo nie wie czy ma on na imię Janusz, Mietek czy cholerny Gienek! Jak go wołać? "Ej, ty rozczochrany?". No nie bardzo. Na fejsie też raczej nie zaakceptuje jej zaproszenia w tej sytuacji. - Nie wstyd ci się tak zachowywać? - zapytała jak jej babcia, za każdym cholernym razem gdy zachowała się w jej mniemaniu niewłaściwie. Jasne, to nic nie da. Ale słowotok to jej drugie imię, no i głos ponosi ją na duchu. Co będzie milczała. Teraz przynajmniej pogada sobie do ścian. Z tej absurdalnej sytuacji aż zachichotała. Co za głupota.

Ani trochę nie podobało mu się to miejsce. Joffrey przez cały czas czuł się nieswojo, a w głowie miał obraz spadającego żyrandolu prosto na wampirzycę, którą swoją drogą zostawił samą. Nie chciał tego robić, ale musiał poznać odpowiedzi. Zakonnik wydawał się być oderwany od świata, mówiąc kilka słów, które jednak nie były odpowiedzią na żadne z pytań. Wampir nie chciał tutaj zostawać, ale opuścić miejsca nie mógł. Wizje i dziwne rzeczy mogły powrócić, więc trzeba poznać sekret tego miejsca.
Hagen mało pamiętał w obecnej chwili. Zbyt bardzo skupiał się na pustej twarzy, kręcąc głową na boki. Chciał dowiedzieć się czegoś o snach? Kruczowłosy niechętnie się zgarbił i milczał przez dłuższą chwilę, próbując sobie przypomnieć.
- Widziałem w nich jakąś mapę, ołtarz.. tak, ołtarz. Te anioły się poruszały, a ten z pustymi rękoma.. - Przerwał, skupiając wzrok na czerwonej cieczy. Co to mogło być? Tego nie pamiętał. Nie wiedział też czy może się poruszyć czy nie, ale jednak postanowił nie tkwić dłużej w jednym miejscu i podszedł do posągu, który w dłoniach miał czerwoną ciecz. Powącha, może dotknie o ile nikt go nie skrzyczy i rzecz jasna cały czas będzie obserwował zakonnika, nie chcąc stracić go z oczu. Nigdy nie wiadomo gdzie znowu zniknie.
Na jego pytanie uniósł nieco głowę i pokiwał nią twierdząco. To miejsce było dla nich obce, a jednak w snach widzieli je z różnych perspektyw. Emilio nie wiedział do czego to wszystko prowadziło, ale z pewnością nie były to zwykłe sny. Coś ich nękało, tylko czemu akurat ich? Dłuższa wypowiedź zakonnika nie pomogła tak bardzo, ale najważniejsze, że rozmawiali. Może akurat czegoś się dowie, a przy okazji na temat mapy, która wydała się wzbudzić jego zainteresowanie.
- Nie, widziałem ją tylko w snach. Co to za mapa? - Przekrzywił głowę, przyglądając mu się z uwagą. Te dziwne oczy, nawet nie wiedział czy na niego patrzył. Kim w ogóle był i po co tu przybył? Kurosz nie zamierzał stać bezczynnie, więc lekko poruszył barkami i spojrzał w stronę sufitu.
- Dlaczego tutaj jesteś? Szukasz jej? - Rzecz jasna chodziło o pergamin, który wydawał się być cenny. Do czego jednak niby miała prowadzić ta mapa? To wszystko nie miało sensu! Wampir opuścił głowę i zagryzł dolną wargę, starając się nie stracić cierpliwości. Nie zapomniał, że ktoś chciał ich zabić i też nie mógł mieć pewności czy zakonnik nie będzie chciał dokończyć swojego czy tam nie swojego dzieła. Gdzieś w głowie przewinął mu się obraz rannej wampirzycy, która chyba umierała ze strachu. Joffrey nie pobiegł daleko, więc może się odnajdą? Nic nie jest stracone, chyba.

Przygryzła mocno wargę, zastanawiając się co dalej. Szkoła miała przygotować ją na kryzysowe sytuacje, jednak takie wydarzenia sporo weryfikują... Ok, najpierw musi poprawić opatrunek. Co prawda krew pewnie już nie leci, ale lepiej zabezpieczyć ranę w razie gdyby musiała się forsować. Rozerwała więc bandaż założony przez Joffa, zsunęła kurtkę i ściągnęła przez głowę top. Krzywiła się przy tym niemiłosiernie i zaciskała zęby, żeby nie jęczeć. Ze swojego wyposażenia wyciągnęła dodatkowy bandaż, po czym owinęła go wokół klatki piersiowej i ramienia. Ograniczenie ruchu spowodowane bólem nie pozwoliło jej wykonać tego perfekcyjnie, ale z pewnością tak wystarczy. Potem założyła zakrwawiony top i wsunęła kurtkę. Owinęła udo bandażem i umocowała w nim nóż myśliwski w ochronce. Dobrze będzie mieć go pod ręką, w razie czego jednym ruchem może go wyciągnąć. Zabezpieczony pistolet umieściła w luźniejszej części bandaża znajdującej się z boku, na wysokości żeber. Straciła złudne wrażenie, że to co ich tu ściągnęło potrzebuje pomocy bądź czegoś równie naiwnego. Teraz będzie lepiej przygotowana. Plecak umieściła teraz na plecach, nie jak wcześniej - luźno na jednym ramieniu. Gdyby był na swoim miejscu od początku, to prawdopodobnie zamortyzowałby w sporej mierze wbicie się kryształów. Ale cóż, mądra rosjanka po szkodzie.
Spojrzała jeszcze raz w kierunku schodów i założyła włosy za ucho, wyraźnie z czymś się gryząc. Czy Joffrey jeszcze żyje? Czy ten zakonnik faktycznie chciał im pomóc, czy też skorzystał z okazji i capnął wampira gdy tylko się rozdzielili? Wolałaby żeby żył. Jeśli przez osłabienie spowodowane udzieleniem jej krwi on zginie, to Alicia nigdy sobie tego nie wybaczy. No cóż, pozostaje jej tylko ruszyć dalej i modlić się o to, by go napotkać po drodze.
Wróciła do feralnego pokoju, w którym spadł na nią żyrandol, szukając jakiejkolwiek wskazówki. Rozejrzała się, a kiedy uniosła głowę - serce jej zamarło. Tego się nie spodziewała. Karykaturalna kobieta (okrutne, lecz prawdziwe: miss to to nie jest) spoglądała na nią z dziury, uśmiechając się. Doprawdy, urocze. Jak miło z jej strony, że postanowiła jej towarzyszyć w tych trudnych chwilach. Kiedy kobieta zaczęła ją zachęcać słowami by za nią poszła, nabrała ochoty żeby ściągnąć buta i rzucić nim prosto w jej nos! Powstrzymała się jednak (bezsensownie tak chodzić na boso) i odetchnęła głęboko, podejmując szybko decyzję.
- Lepiej żebyś miała ciastka - burknęła pod nosem, a potem powoli ruszyła w stronę sznura zwisającego z góry. Chwyciła go, podskoczyła nieco by szybciej znaleźć się wyżej, a potem oparła najpierw jedną dłoń o drewno na suficie, a potem drugą. Podciągnęła się mocno i już była u góry. Jak dobrze, że jest tak wyćwiczona. Zajęło jej to krótką chwilę, więc kobieta nie mogła oddalić się za bardzo.
Rozejrzała się, starając być gotową na wszelkie nowe niespodzianki. Nogi nadal zwisały jej z dziury i trzymała mocno sznur, w razie gdyby musiała szybko się wycofać z powrotem.
Co dalej?

Jeśli był tam święty artefakt to Leon musiał go zabezpieczyć przed niepowołanymi rękoma. Już kiedyś miał przyjemność zetknąć się ze wstydliwą częścią przeszłości swoich przełożonych i dość powiedzieć, że sam potrzebował po tym długie prysznica i Xanaxu przez jakiś czas. Równie dobrze mogła to być pułapka, ale skoro facet znalazł go w niezarejestrowanym nigdzie domku to równie dobrze mógł go cupnąć tam, gdy był już na widoku. Sprawa śmierdziała i na pewno nie chciał oddawać artefaktu do rąk kogokolwiek innego niż kwatermistrza albo przeora zakonu.
Klasztor wyglądał zaskakująco ładnie, zniszczony i powoli nadgryzany przez naturę, która próbowała odebrać co jej stawał się tylko bardziej urokliwy. Nigdy o tym nie słyszał, a przełożeni milczeli więc sprawa była tym bardziej ciekawa i wymagała zbadania i opisania.
Wysiadł z auta w swoim kostiumie turysty, jeden gnat w torbie a drugi przy pasie (ten większy), ale ukryty pod długą koszulą.
Wszedł na maskę samochodu rozglądając się dokładnie, by przeszukać teren wokół dla znalezienia potencjalnych wejść i wyjść oraz sygnałów że ktoś tam przesiaduje.
Nie czuł się komfortowo robić to zupełnie sam, bo jeśli coś wiedział to że śmierć czeka w takich miejscach wszędzie, a do tego przeczucie paskudnej aury nie dawało wcale większego pocieszenia.
Łowca wsadził wszystko co się dało do torby i plecaka zostawiając sobie w kieszeniach tylko podręczne rzeczy (notesik, ołówki i długopisy, browara, telefon), a w ręce trzymał brewiarz na szyi trzymając krzyż.
W notesiku zaczął rysować sobie mapkę terenu, tak mniej więcej gdzie da się wejść, a gdzie jest ciężko zbliżając się powoli do pierwszego lepszego budynku, nasłuchując co tam ciekawego w trawie piszczy.

Z wielką ulgą w końcu otrząsnęła się z wrażenia, że to wszystko jest kontynuacją jej koszmaru. Przez to nie brała wszystkiego na serio; bała się, a nie racjonalnie myślała. Pewnie gdyby nie Joffrey, a potem odniesione rany, to zaśmiewałaby się na dole do rozpuku, nie wierząc, że to rzeczywistość. No bo przecież takie rzeczy to tylko w Erze (lub w filmach sci-fi, ewentualnie horrorach klasy ziet), a to taki szok. Trochę czasu zajęło jej wyjście z tego, ale już jest w porządku. Już wzięła sprawy w swoje ręce. Teraz jest ten tego... silną i niezależną kobietą (kot został w domu), a pozostał tylko czysty i intuicyjny strach, który kopie adrenaliną w odpowiedniej chwili. Sporo myślała też o Joffreyu, miała nadzieję, że żyje, ale nie mogła zbyt zaprzątać sobie tym głowy, bo zacznie biegać w koło i go wołać. Musi przez chwilę skupić się sama na sobie, bo inaczej zginie. Choć... może zdołał stąd wyjść? Być może jest już na zewnątrz i uciekł? Nie, dość. Pomagając sobie możliwe że i jakoś pomoże jemu. To jest najważniejsze w tym momencie.
Trzymała się mocno sznura, kiedy poczuła, że strop zaczyna się walić. Dłoń na szczęście miała mocno owiniętą, dzięki temu mimo zaskoczenia, a potem chwilowej mgły wywołanej kurzem - wciąż się trzymała. Skrzywiła się lekko czując szarpnięcie. Cóż, w porównaniu do bólu sprzed jakiejś pół godziny, to to jest tyle co nic.
Usiadła na deskach, a potem zerknęła w dół. Na samym dole jest Joffrey. Gdyby teraz skoczyła... najprawdopodobniej nie połamałaby się, ale bardzo osłabiłaby nogi. Nie, nie ma co ryzykować. On poszedł za swoją wskazówką, a ona uda się za swoją. Jej przynajmniej nie ma guzików zamiast oczu. Rozejrzała się więc, mrużąc obolałe jeszcze trochę oczy. Miała też ogromną ochotę kaszlnąć, ale powstrzymała ten odruch i postanowiła przez chwilę nie oddychać. Nie to, że była szczególnie cicho - walący się strop pewnie słyszeli kilka ulic dalej, ale kaszlanie to taka... oznaka słabości. Nie chciała być słaba. Trzymała w dłoni wciąż mocno sznur, mając nadzieję, że gdyby coś się działo to jednak zdąży skoczyć, a ten skróci nieco długość bezwładnego lotu.
Strych? Co? Już?! Przecież... to nielogiczne. Zmarszczyła mocno brwi. Wydawało jej się, że klasztor ma przynajmniej ze 2 piętra... no cóż. W tym miejscu sporo rzeczy nie jest tym na co wygląda. Wstała, trzymając nadal sznur i stanęła pewnie na desce. Dzięki tańcu, jodze, jest mistrzynią balansu i delikatnego stąpania. Powinna dać sobie radę nawet z łamiącymi deskami. Taką przynajmniej miała nadzieję.
W końcu dostrzegła kobietę, za którą tu przyszła. Ta zaczęła wbiegać na górę (czyli jednak?!).
- Hej! - zawołała za nią, choć wątpiła, by ta grzecznie się zatrzymała. To był raczej taki odruch. No nic. Ostatni raz spojrzała tęsknie w dół i ruszyła za uciekinierką, ostrożnie stawiając stopy, z szeroko rozstawionymi rękami, gotowymi złapać inną belkę, gdyby któraś z desek postanowiła się pod nią załamać.

Zbyt wiele nie rozumiał. Wiedział jednak, że im dłużej przebywał w tym miejscu, to było mu gorzej. Kościoły i katedry już tak na niego działały. Jak na nieszczęście losu w jednej został zamknięty i jeszcze musiał dowiedzieć się o kolesiu, który chciał ich przerobić na mielonkę. Nic fajnego.
Spojrzenie wampira ponownie utkiwło w misie, a następnie przeniósł wzrok na zakonnika.
- We śnie widziałem krew. - Sapnął, wskazując ręką na puste naczynie trzymane przez anioła. Tak wiele nie rozumiał, a z chwili na chwilę miał coraz więcej pytań niż odpowiedzi. Rozmowa o dziwnej mapie ożywiła obcego, lecz Emilio wciąż wydawał się być ponury. Przewrócił oczami, znowu gapiąc się w posągi.
- Nie spotkałem tutaj nikogo wcześniej prócz tamtej wampirzycy. Może to coś, co chciała nas zabić.. zajęło się już nimi. - Westchnął, przypominając sobie moment kiedy na Ali spada ogromny żyrandol. Gdyby była człowiekiem to z pewnością by tego nie przeżyła. Szybko jednak otrzeźwiał, marszcząc lekko nos. Sama myśl o krwi sprawiała, że czuł ochotę na pożywienie się.. ale za nic nie tknąłby tego sflaczałego typa!
- Wrota krainy snów i marzeń? Chyba sobie żartujesz. - Palnął, lecz spoważniał. Zakonnik mówił całkiem serio i nie wydawał się być ani trochę rozbawiony. Wampir przystąpił z nogi na nogę, mrużąc czerwone ślepia.
- Ta mapa jest nam potrzebna aby je odkryć? - Joffrey Ty myślisz, brawo! Kurosz nie wydawał się być tym jednak zafascynowany, bo za cholerę nie wiedział gdzie może znaleźć kawałek starego papieru. Przecież ten budynek był za ogromny! A jeszcze mieli tutaj niewidzialnego zabójcę..
- Czy ja Ci wyglądam na ochotnika? Wcale nie mam zamiaru szukać jakiś głupich wrót! - Niemal krzyknął, czując złość. A gdyby tak spalić to wszystko? Wtedy już nic nie mogłoby go męczyć, a złe sny odeszłyby w niepamięć. Hagen aż się skrzywił, widząc jak ten wyciera nadmiar śliny. Dlaczego w ogóle tak wyglądał? Ile miał lat? Kim był? Kruczowłosy podszedł zacznie bliżej, przyglądając mu się.
- Mogę odszukać kobietę z którą tutaj wszedłem. To już dwie osoby. Trzecią mógłbyś być Ty, a czwartą.. to coś co nas ściga. Super plan nie? - Na jego bladej twarzy pojawił się krzywy uśmiech i choć wiedział, że to raczej niemożliwe to zdał sobie sprawę, że musi odnaleźć Alicie. Zakonnik im już raczej nie pomoże. Podżarty nieco przez czas za pewne sam nie wiedział co gada.
Wampir wzdygnął się gdy usłyszał głośny huk i spojrzał w dół.
- Co to do cholery? - Syknie, wbijając wzrok w zakonnika.