Czas pogardy.

Gdzie się znajdowała? Cóż mogła jedynie snuć domysły, bo owe miejsce spotkania było jej nieznane. Została tutaj przewieziona z czarną chustką na oczach. Wszystko było tajne, jednak Katherine była przyzwyczajona do tego lekkiego zastrzyku adrenaliny owianego tajemnicą. Pracowała dla Rządu, na polecenie angielskiej Oświaty. Dzięki temu miała całkiem niezły, wręcz nie oceniony, dostęp do różnych ważnych informacji. I tym razem wpakowała się w jakieś gówno, ale cóż. Nie mogła na to nic poradzić, uwielbiała takie sprawy. Ta niepewność sprawiała jej ogromną przyjemność.
Katherine jednego była pewna: nie zamierzała zawalić. Nie obchodziło ją, co sobie myślą inni, w końcu była świadoma swoich możliwości. Wampiry czy nie, również miały swoje słabe punkty. W końcu zabijała je i to nie raz. Dziewczyna nie bała się śmierci, dlatego też podjęła się tego fatalnego zadania. Nie znała powodów innych zebranych - swoich nowych towarzyszy, jednak wierzyła, że współpracą mogą na prawdę dużo zdziałać, tak więc poznanie ich wydało jej się jak najbardziej słuszne.
Spojrzała na innych, zawieszając wzrok na Kainie. Szlachetniak, trzeba będzie na niego uważać. W końcu wampiry to wampiry, a zwłaszcza tak wysoko postawione. Niby miały ten swój honor i te pe, ale kto wie. Lubiły też dbać o własny tyłek. Kath miała nadzieję, że ten okaże się inny. Wydawał jej się twardzielem, oby się nie pomyliła. Najbardziej nie rozumiała, co robiła tutaj ta białowłosa nastolatka - dokładnie teenager! W sumie droga wolna, jednak z tego co pamiętała Katherine, nie było jej na liście łowców ani nic. Nie wierzyła, że była to zwykła dziewczyna, ciekawe czym wyróżniała się od innych, że przyjęto ją na tak niebezpieczną misję. A może nie było innych chętnych?
- Jestem Katherine Pierce. Miło mi was poznać.
W końcu ktoś musi zacząć, skoro mają już spędzić te dwadzieścia cztery godziny razem.

- Zastanawiam się czy 24 godziny to nie za dużo - mruknął w komentarzu wampir. Cała doba to kupa czasu. Zdążą tam wparować, spotkać się z tym łowcą i zlikwidować cel. Zbyt dużo czasu może skutkować opieprzaniem się zespołu. No ale nie on ustalał tu reguły gry tak więc nie było większego sensu nadal narzekać.
- Ta jest. Szeregowy Dracula gotowy do samobójczej misji - zakpił nieco salutując żartobliwie. Chciał zabrać się jak najszybciej do roboty. W końcu jakaś rozrywka nie? Walka, rzeźnia, latające flaki, te sprawy. A oni zbędnie wszystko przeciągają. Widocznie zasady i reguły niczym z wojska funkcjonują nawet tutaj. Trudno.
Prześliznął się arktycznie błękitnymi oczami po zebranych. Tak więc to będzie drużyna, z którą będzie zobligowany współpracować? Cóż, ufając swemu zmysłowi powonienia stwierdził, że jest tutaj jedynym wampirem. No kurwa pięknie. Miał niańczyć zgraję ludzi? Przynajmniej ten sporych gabarytów Murzyn wyglądał na takiego, który potrafi o siebie zadbać. To jednak nie będzie tak proste jak mu się na początku wydawało. Nie spodziewał się, że wrobią go w rolę niańki ludzkich szczeniąt.
- Kain Vlad IV Dracula, do usług - rzucił formułką grzecznościową od niechcenia po czym odpalił papierosa. Widać było, że niecierpliwi się by w końcu rozpocząć zadanie. Był zdania, że nie musieli się znać i lubić by razem pracować. Mogło to wręcz przeszkadzać. Uczucia zwykle we wszystkim tylko przeszkadzają. Szczególnie te pozytywne.
Zastanawiał się też co dwie ludzkie dziewczynki mogły robić w takim miejscu jak to. Zdawał sobie sprawę, że gdy jest się młodym ciągnie do przygód i ekscytujących przeżyć ale to co mieli zrobić było raczej niebezpieczne. Oczywiście nie zdawał sobie sprawy, że jedna z tych "dziewczynek" to łowczyni ale z pewnością nawet gdyby wiedział nie wpłynęłoby to znacząco na jego stosunek do tej sprawy. W ciągu swego długiego żywota poznał sporo łowców a tylko mizerny procent spośród nich był warty uwagi. Jak to jest z ich kadrą szkoleniową, że łowców z prawdziwego zdarzenia tak mało na świecie...