Apartament.

No cóż, młodej, drobnej blondi udało się zniknąć na kilka tygodni, usuwając się w ten sposób w cień ze swojej własnej, nieprzymuszonej woli. Nic więc dziwnego w tym, że pozostawiła nieślubnej córce męża łatwą drogę do jego osoby. Wierzcie mi, gdyby miała choćby odrobinę chęci i coś, co zmotywowało ją do działania, już dawano zjawiłaby się w apartamencie burmistrza, a tak? Pozwoliła sobie na znacznie dłuższe wakacje, pogrążając się co rusz w swoich błahych przemyśleniach, którym naprawdę daleko było do postaci Sam'a, jego córki i nawet samego Elliot'a. Kanapa była skupiona w zupełności na sobie. Nie interesował jej nikt i nic, jakby w całej swojej pełnej krasie odcięła się od świata zewnętrznego. Nie dopływały do niej nawet najmniejsze plotki i informacje z Japonii. Nie wiedziała, co się dzieje z jej synem ani jak daleko posunęła się już znajomość słodkiej Corn z podłym ojcem. Wszystko stało się dla niej obojętne. Prócz Kanapy nie liczyło się już nic. Niektórzy mogliby powiedzieć, że dziewczyna w końcu wzięła się za siebie. Nie mijałoby się to zbytnio z prawdą. Niemniej, żadne jej zmiany, przemiany i cholera wie, co jeszcze nie wyszły jej na lepsze. Nawet w najmniejszym stopniu. Sophie na nieszczęście wszystkich ze swojej rodziny stała się jeszcze bardziej wulgarną, wyzywającą panną o zbyt czepliwym charakterze z niepowstrzymanym popędem do alkoholu i narkotyków. Jej świat kręcił się tylko wokół tych rzeczy na które tylko ona miała ochotę, natomiast zaczepki innych traktowała z kpiną, a natrętnych zalotników zawsze zbywała niedbałym, jakże dużo mówiącym, machnięciem ręki. Nie robiła tego jednak ze względu na Sam'a. Raczej burmistrz postawił za wysoko poprzeczkę, przez co w stosunku do mężczyzn Sophie stała się nader wybredna. Naprawdę rzadko bywało tak, by jakikolwiek facet wpadł jej w oko. Aczkolwiek i na nią w którymś momencie przyszedł czas. Wampirzyca bardzo niechętnie opuściła Seszele, by powrócić do Japonii jak nowo narodzone dziecko. Zdzierżyła wytrwale kilka godzin w samolocie, po czym prosto z lotniska skierowała się w stronę ratusza. Walizki kazała natomiast odwieź pod wskazany przez siebie adres, by nie taszczyć ich wszędzie ze sobą, bo i po co? Byłoby to dla niej wybitnie uciążliwe zajęcie.
Będąc na miejscu, na odpowiednim piętrze pod odpowiednim drzwiami, Sophie jak gdyby nigdy nic wkroczyła do 'firmowego' mieszkania męża, przywołując na swoją słodką mordkę perfidny, a zarazem niezwykle lubieżny i kuszący uśmieszek. Zakręciła jakby od niechcenia biodrami, zerkając przelotnie na wampirzyce w rogu pomieszczenia, którą obdarzyła niezwykle obojętnym spojrzeniem niebieskich tęczówek, po czym skierowała swe kroki na taras, by tam - jakże by inaczej - zawisnąć na plecach burmistrza. Oblizała z wolna górną wargę, zahaczając niby to przypadkiem ustami o ucho wampira.
- Nie ma mnie ledwo kilka tygodni, a ty obracasz kolejne panny. - mruknęła jakby była wielce niezadowolonym dzieckiem, po czym przemieściła się niezwykle płynnie i zwinnie tak, by wylądować twarzą w twarz z Samuru. Kochany kociak, doprawdy. Powinna przykuć go do łóżka i wytatuować mu na klacie tekst 'Tu była Sophie, nie dotykać' W każdym razie Kanapa zawsze się do niego klei, więc nie dziw, że bez większego 'ale' pozwoliła sobie na tak bliskie bądź, co bądź powitanie z burmistrzem. Jego krzywe miny przyjmie z istnym spokojem. Jedynie na pocieszenie strzeliła sobie gumką od bokserek wampira, którą ówcześnie niezauważalnie naciągnęła sobie na palec. Zachichotała, przenosząc wzrok na jego - zapewne - niezbyt zadowoloną minę.
- Odnoszę wrażenie, że wyciągniesz mnie stąd szybciej niż przyszłam. - rzuciła, przeskakując z nogi na nogę jakby w gruncie rzeczy nie mogła się tego doczekać. W końcu Samur pójdzie wtedy z nią i będzie spędzał czas tylko z nią.

Szlachetny obojętnie spoglądał na widok, jaki miał z tarasu. Oparł się o barierkę, obserwując wszystkich na dole. Stąd doskonale widział Kto kieruje się do Ratusza, choć ta osoba nawet nie dostrzerze obserwatora z dołu. Taki o to psiksu...
I kiedy ujrzał nadchodzącą Sophie, zaciągnął się mocniej, zagryzając kłami filtr papierosa. Zatem przybyła męczennica...
Odsunął się od barierki, czekając aż spadnie na niego grom tulasów i innych pieszczot, wszak szlachetna to lubiła, a ten z biegiem czasu zdążył się przyzwyczaić. Zamknął oczy, jak tylko wyczuł mocniejszy zapach oraz ruch małżonki. Jak zareagowała na widok Cornelii... Nie przejął się tym. On teraz musi znieść rzepa zwanego Sophie.
Od niechcenia uchylił powieki, wciąż trzymając papierosa w ustach. Nie szkodzi, że niedługo się wypali, dzięki temu jakoś nerwy nie rosną...
Sofa zaczęła zaczepiki. Zawisła na plecach wampira.
- Znikasz na tak długo, a ja muszę jakoś zaspokajać swoje męskie potrzeby.
Rzekł w odpowiedzi tak spokojnie, jakby była to najszczersza prawda i świadomy fakt... No sorry, koledzy... bo TO była prawda. A niezadowolonie żony w całe mu nie przeszkadzało, choć... utrata tego Gremilna mogła by jakoś wpłynąć na burmistrza.
I co zrobić, już zaczęła tańczyć przy jego osobie, znajdując się teraz twarzą w twarz z mężem. Ten jedynie przesuwał oczyma, obserwując beznamiętnie wampirzycę. Na strzał z gumki, zareagował krótkim warknięciem. Niespecjalnie bawiło to szlachetnego.
- Naprawdę czytasz mi w myślach.
Syknął złowieszczo, jednak mina pozostawała bez wzruszenia. Chwycił żonę za jej chudą łapkę, uniósł ją z łatwością i przewiesił sobie przez ramię. Niemal jak worek z kartoflami! Skierował się do wyjścia z tarasu, po czym z mieszkania. Lecz za nim wyszedł, zaczepił słowem córkę.
- Idziemy trzepać dywan, wrócimy... późno.
Ot, nie ma jak dwuznaczność w trzepaniu! No i co dalej? Opuścili apartament... I jeśli Corn też, to także dla niej:

Z/T wszyscy

Sprawa ze szpitalem rozpoczęta. Właśnie szlachetny został poinformowany o wybuchu pięciu bomb, kiedy to w budynku znajdowali się łowcy. Biedacy, wszystkie podejrzenia spadną na nich, nie na wrednego burmistrza, jaki to niedługo po tym zdarzeniu będzie ubolewał nad śmiercią tylu niewinnych osób. Nooo i takie tam, lecz zanim przejdzie do swojego gabinetu, udał się w stronę budynku, w którym to znajdował się jego apartament. Przebierze się, ogarnie i Witaj praco! Ostatni strasznie ją zaniedbał.
I byłoby wszystko fajnie, gdyby nie woń Morgany. Szlachetny jakoś nie miał ochoty z nikim się teraz widzieć, bo przecież zaczną zajmować jego zajebisty, cenny czas! No i w dodatku przybył Fabio! Tak, dokładnie przybył ten wstrętny fioletowo włosy wampir z jakimiś papierami. Samuru zabronił mi mówić, dopóki nie znajdą się w środku. Może zleci Morganie aby wysłuchała i wszystkim się zajęła, a Samuru będzie mieć jak zwykle na wszystkich i wszystko wyjebane. Toć to wredny gad, ot co.
Po wejściu do środka od razu uderzył do niego zapach krwi. Czemu wcześniej nie dostał się do jego nosa? Fabio szybko skierował się do kuchni, gdzie to przebywała Morgana, natomiast Samuru... wolnym krokiem, podszedł do barku, wyciągnął flaszkę burbona i pociągnął z niej łyka.
- Panie Kuroiaishita! Morgana rodzi!
Krzyknął czystokrwisty, znajdując się przy wampirzycy. Chwycił ją za ramię i ostrożnie wprowadził do salonu, kładąc na leżance.
- Tylko spokojnie, wiesz że jestem lekarzem i Ci pomogę.
Zakładał, że nie ma sensu wieźć ją do szpitala. Odbierze jej poród tutaj... Samuru oczywiście był przy tym i z kamienną miną patrzył na Morgana i kręcącego się przy niej Fabio.
- Ujebie mi całą podłogę... zresztą już do zrobiła.
Burknął niezadowolony, zerkając w stronę kuchni. Krew zmieszana z wodami płodowymi... Aż się skrzywił i poczuł... głód. Zmrużył oczy, ściskając w łapie butelkę z burbonem. Fabio nie powiedział nic, zajął się za to w pełni wampirzycą.
- Trzeba pomóc wyjść dziecku na świat, muszę ściągnąć Twoje spodnie i bieliznę...
Ach, mimo wszystko Fabio musiał zapytać. Taka z niego dobra duszyczka.

Cóż... Morgana powinna się cieszyć, że Samuru nie chciał jej odrzucić od siebie, wszak skończyło by się to dla niej bardzo źle. W końcu podpisała umowę o pracę, a to niemal jak cyrograf z Diabłem! Samcio trzyma do końca, czyli do momentu śmierci. Dlatego lepiej niech mroczne piękności nie marudzą...
Fabio starał się jak potrafił, nawet jego psychika była gotowa na wszelkie bluzgi i krzyki, zresztą nie ona pierwsza. Wampir nie jeden poród odebrał. Ileż to razy oberwał czymś w głowę albo o włos nie został mężem samotnej matki? Różne przypadki, zatem Morgana niech krzyczy ile sił, to pomaga rozładować ból i emocje. Choć burmistrz się krzywił na twarzy we wszystkie strony, toć to hałasu nie lubi, zwłaszcza kiedy pochodzi od kogoś.
- Bierz głębokie wdechy i wydechy, pomoże Ci to.
Rzekł najspokojniej Fabio na tyle ile umiał. I oczywiście nie dał jej dosięgnąć burbona, zresztą sam szlachetny nie pozwolił. Cofnął się z butelką, by być jak najdalej od wampirzycy. Nie jemu dane się dzielić z innymi.
Kiedy kobieta wylądowała na leżance, Włoch od razu przeszedł do działań. Zajął się jej dolną częścią ubrania, ułatwiając sobie dostęp do wrót Morgany.
- Nie ma takiej opcji.
Rzucił sucho na ryki wampirzycy. Samuru nie zamierzał ingerować w poród Morgany, poza tym Fabio sobie poradzi... I się zaczęło...
Po wielu godzinnych torturach w krzyku bólu i wrzasków, czystokrwisty wreszcie wydobył na świat małego wampira. Na pomoc szlachetnego nie mógł liczyć. Dopiero Burmistrz się ruszył, kiedy Fabio z ogromnym szokiem spojrzał na buzię noworodka.
- Panie burmistrzu... niech pan spojrzy na tego chłopca.
Powiedział cicho, podając małe zawiniątko szlachetnemu. Odsłonił rąbek koca z mordki. Widok także nieco zaskoczył wampira... lewa strona twarzy dziecka była zdeformowana. Szarawa, szorstka niczym łuski... w dodatku maleństwo nie miało siły płakać.
- Trzeba natychmiast powiadomić pana Hiro!
Oznajmił poważanie Fabio, który to wrócił do Morgany. Okrył zmęczoną kobietę kocem i podał jej krwi w litrowej szklance. Wampirowi więcej nie trzeba, są silniejsi niż ludzie. Natomiast co do Samuru, który z lodowatą miną wpatrywał się w chłopczyka, skierował się ku kuchni. Ułożył kwilące cichutko dziecko na stoliku, następnie znalazł w szufladzie sporej wielkości tasak. Raz jeszcze spojrzał na chłopca i z zimną krwią na jaką było go tylko stać, odrąbał... swoją lewą dłoń. Woń szlachetnej krwi od razu rozniosła się po apartamencie, na co zareagował Fabio. Pędem rzucił się w stronę kuchni i widok szlachetnego miksującego odciętą dłoń momentalnie doprowadził do skurczu żołądka. Z trudem powstrzymał mdłości. Widok krwi na stole, zakrwawiony tasak i widoczny kikut, na którym niedawno istniała dłoń. Wciąż sączyła się krew.
- Panie...
Dosłownie brakło mu słów na wyczyn burmistrza. Czemu to uczynił? Podszedł do dziecka, chcąc sprawdzić czy czasem Samuru i jemu nie wyrządził krzywdy. Na szczęście było całe...
- To tylko lewa dłoń, Fabio. Nie była mi potrzebna.
Co za opaniwanie, lecz i tak dało się wyczuć w głosie wampira szaleństwo. Zresztą mówił o tym jego wzrok - szeroko otwarte oczy, przerażający grymas który niby miał być uśmiechem. Wreszcie przestał tworzyć krwawy koktajl, jaki natychmiast wylądował w szklanym naczyniu. Podszedł do nowego syna i podał Fabio szklankę.
- Nakarm go tym... Ojcowskie ciało, ojcowska krew... czy nie ma lepszych witamin?
Chyba nie było nic bardziej strasznego niżeli troska w głosie Samuru. Fabio oczywiście wykonał polecenie, ale nie mógł wymazać z siebie przerażenia. Kątem oka obserwował, jak szlachetny lizał starannie zakrwawionego kikuta, który w szalonym tempie goił się.

Fabio dałby jej dziecko, gdyby nie zabrał je Samuru. Oczywiście także zaniepokoił się zachowaniem wampira, zważywszy na to, że ten bywa naprawdę nieprzewidywalny. Dlatego szybko ruszył w stronę kuchni, a tam zastał właśnie ten makabryczny widok miksowania ręki, a później dostał zadanie napojenia owym "koktajlem" małego, ledwo żyjącego chłopca.
Morgana jak widać także przeżyła szok, widząc szalone zachowanie burmistrza. Chłopak wcale nie przejmował się podwładnymi, swój obłakany wzork wbijał w to "cudo", jakie niedawno się narodziło. Jego nikczemny plan wejdzie w życie.
- Chłopiec potrzebuje siły, moja krew go ożywi.
Rzekł cichym tonem, zapominając o bólu odciętej dłoni. Fabio oczywiście wykonał polecenie i utulił chłopca, lecz jak rozłożyć troskę? I czemu Morgana wstała, a teraz osuwa się na podłogę.
- Morgano, masz natychmiast wróci do salonu i się położyć!
Warknął rozgniewany czysto krwisty, choć jego ostatnie słowa została zagłuszone płaczem dziecka. Jak widać podarunek od ojca działał. I właśnie wtedy jak na szczęście, do apartamentu wszedł... Hiro. Drzwi pozostawiono otwarte, więc je tylko pchnął, wszak wyczuł krew! W salonie mnóstwo czerwonej cieczy, wody płodowe i w kuchni leżąca na podłodze Morgana, Fabio z małym, płaczącym chłopcem na rękach i Samuru wpatrujący się w kikuta. To ostanie dosłownie zmroziło krew w żyłach Włocha. Choć i tak podszedł do wampirzycy, ostrożnie podnosząc ją na nogi.
- Co tu u licha się dzieje?!
Warknął surowym tonem, patrząc na wampiry. Fabio uspokoił chłopca, którego wciąż mocno trzymał. Malec zasnął.
- Zostałem po raz kolejny ojcem, Hiro.
Odezwał się pierwszy burmistrz, posyłając diaboliczny uśmiech szefowi. Na co ten tylko zmarszczył brwi.

Spokojnie, nikt dziecka wampirzycy nie odbierze, a przynajmniej tak uspokajał ją Fabio, bo w końcu po Samie nic nigdy nie wiadomo. Zresztą, jak na razie to nie był wśród nich, szaleństwo szlachetnego nadal się trzymał i stanowił nie lada zagrożenie dla otoczenia, zważywszy na to iż co niedawno uczynił. Poza tym nie teraz o tym trzeba się martwić, a małym noworodkiem, który wymaga w tej chwili stałej opieki.
No i właściwie w tej chwili odnalazł się Białowłosy. Zszokowany całą zaistniałą sytuacją, starał się zachować zimną krew i nie wybuchnąć paniką na widok umęczonej Morgany, walczącego o życie noworodka i Samuru bez dłoni. Istny horror...
Jaka twarz? Spojrzał zaskoczony na wampirzycę, a później na Fabio, który to podszedł do szlachetnego, chcąc pokazać mu chłopca.
- Muszę go przebadać, żeby cokolwiek wiedzieć.
Rzekł Włoch, patrząc z troską na malca. Oczywiście pomógł Morganie wstać i nakierować na krzesło. Wreszcie zerknął na Samuru, który to przymierzał tasak na miejsce dłoni.
- A Ty co sobie myślisz, Samuru? Dlaczego odrąbałeś... swoją dłoń.
Spytał na tyle spokojnie ile mógł. Młodszy szlachetny pokręcił głową, parskając śmiechem. Naprawdę, nie było widać, żeby burmistrz był w pełni sobą. Hiro później porozmawia z Fabio i dowie się wszystkiego, bo od tej dwójki raczej nic nie wyciągnię... Morgana zbyt zszokowana i przejęta dzieckiem, a Samuru w obłędzie.. typowe dla takiego świra.
- No cóż... przejdziemy do samochodu i jedziemy do zamku. Tam zajmę się chłopcem, a wy macie dojść do siebie. Fabio, pomoże Morganie się pozbierać. Daj jej ubranie.
Po tych słowach odebrał od niego dziecko, po czym razem z Samuru udali się w stronę wyjścia. Fabio wykonał rozkaz, pomagając wampirzycy po czym dołączyli do reszty.

zt wszyscy

Pora odpocząć w ciszy i samotności. Szlachetny Samuru przyjechał do ratusza, a dokładniej to do swojego prywatnego apartamentu, znajdującego się w pobliżu miejsca pracy. Nie chciał się z nikim widzieć dopóki nie odpocznie.
Wszedł do swojego mieszkania, rzucił marynarkę na wieszak, po drodze do salonu, zostawił buty. I zanim spadł na wymienioną na nową leżankę, rozwinął krawat oraz rozpiął koszulę. Upadł twarzą prosto w miękkie poduszki i czekał na senne zbawienie. Niestety sen nie przychodził. I tak właściwie kiedy dostanie swoją nową rękę? Fabio wraz z nieokrzesanymi naukowcami spóźniał się. Westchnął ciężko, zamykając oczy raz jeszcze. Może teraz się uda? O ile jednak mu nikt odpoczynku nie zaszkodzi, wszak los ostatnio lubił odbierać szansę na zdrowy, wampirzy krótki letarg.

Spokój nadszedł. Oczekiwane odrętwienie także... stało się i Samuru miał w chuja radości, bo w końcu zapadał w sen! A osoby cierpiące na bezsenność, dosłownie ubóstwiały dni w których był ich czas na chwilowy odpoczynek. Burmistrz. właśnie takową chwilę otrzymał i zamierzał jak najlepiej wykorzystać. Niestety nawet nie miał bladego pojęcia, że ktoś zamierza zakłócić mu spokój...
Błogość odeszła, wraz z atakiem na jego osobę. Ktoś bezczelnie rzucił się na jego ciało, okazując tyle miłości, że aż zakręciło mu się w głowie. Dobrze, że leżał, inaczej mógłby upaść. I dosyć szybko zorientował się z kim ma do czynienia. Matka. Ta prawdziwa.
- Zaraz stracę przytomność.
Burknął wciśnięty twarzą do poduszki. Gdyby nie fakt bycie wampirem, udusiłby się i nici z synka! Ale... serio. Beatrice chyba pamiętała o uczuleniu na przesadne okazywanie miłości/czułości itp. Choć tak patrząc na to z drugiej strony, matka zawsze na niego dobrze działała. Czyżby Samuru był ukrytym mamisynkiem? Kto wie... przekonamy się wkrótce.

Matka pełna miłości we własnej osobie. Będąc małym dzieckiem niespecjalnie przeszkadzała mu nadmierna matczynna miłość, no ale teraz jest odrobinę na nią za stary... nie, nie na matkę ale na jej traktowanie Samuru jak małego dziecka. Ale ciężko przemówić tej kobiecie do rozsądku, dlatego na razie niech pozostanie tak jak jest.
Sole trzeźwiące? Miał już coś rzec, kiedy kobieta wreszcie go puściła. Oczywiście nie na długo... Poklepała młodego po plecach, obdarzyła buziakiem, po czym bez jego zgody pociągnęła za sobą do kuchni.
- Nie potrzebuję niczego prócz snu, oduść sobie.
Rzekł sucho, rozglądając się po kuchni, jakby conajmniej nie było go tutaj z rok i szukał wszelkich zmian. Wreszcie jego gadzi wzrok spoczął na matce, która umieściła biednego, zmęczonego burmistrza na stołku. Odrętwienie spowodowane zmęczeniem jeszcze nie za bardzo chciało odejść. Rozmasował odniechcenia swój kark, wzdychając bardzo ciężko.
- Mam już żonę.
A niech wie! Tylko jakoś Samuru nie mówił tego z entuzjazmem... w końcu jakby Sophie go nudziła i oczywiście tak było. Małżeństwa są naprawdę takie nudne i monotonne.
Nie sprzeciwił się, kiedy dostał od matki ciekawy... napój. Upił parę łyków i od razu poczuł, że wraca do gry. Wymacał w spodniach paczkę fajek, jaką natychmiast rzucił na stolik. Wyciągnął papierosa, zapalił go za użyciem zapalniczki i mocno się zaciągnął. Życie jeszcze kocha wrednego szlachetnego, skoro nie odebrano mu fajek oraz alkoholu.
- Mam być tak gruby jak ojciec? Nie doczekanie Twoje.
Aż nim zatrzęsło na samą myśl, brrr... miałby tracić swoje ciałko? Nie, nigdy. Był zbyt zajebisty żeby to psuć.
- Nie rób mi żadnej zupy i nie lubię mleka.
No masz, Samuru Barbarzyńca Niszczyciel Trosk Dobrej Matki Beatrix. Ale czy ona go posłucha? A no właśnie... w końcu to po niej odziedziczył tą upartość i przesadność... Choć on nie poszedł w kierunku miłości, a okrucieństwie. Ach... a może i ona jest okrutna? W końcu zaczęła męczyć jego twarz, a on z rezygnacją wpatrywał się w jej oczka. A później cóż twarz w cycach. Na szczęście w palcach miał odpalonego papierosa i nie zmarnuje się przez ubranie matki.
- Zajekurwabiście...
Burknął niezrozumiale, skoro wciąż Beatrix odbierała mu wcale niepotrzebne do życia powietrzę.

Nie miał jej za złe, ba, nawet nie obchodziło go, dlaczego Beatrix tak się zachowała w stosunku do własnego dziecka. Miał to głęboko w nosie... Zresztą od zawsze utrzymywał daleki stosunek do kłopotów odnośnie swojego dzieciństwa. Wolał skupić się na przyszłość, na władzy i bogactwie. Ot, takie prezenty od losu.
- Pewnie tak.
Odparł na jej słowa, nie chcąc dalej tego ciągnąć. Rozmowa o miłości, uczuciach. Nie, to stanowczo nie dla niego. Dosłownie dostaje mdłości na samą myśl. Dziwaczne uczulenie. Temu też kiedy pogłaskała włosy burmistrza, odsunął jej rękę, dając wyraźnie znać, że nie chce takowych czułości. Już nie jest tym małym dzieckiem, choć... nawet jako dziecko był chłodny i zamknięty.
- Nie dasz rady. Ta szczeniara jest gorzej zepsuta od nie jednej dziwki.
Co za chłód! I owszem, mówił o swojej żonie, która stanowiła jedynie dodatku do całego, jego życia. Jakby zginęła, owszem, coś by tam pomyślał, wszak jest jak stara, para wygodnych butów, do której ostatnio Sophie porównał. Ale czy czasem ból po utracie przedmiotów szybko nie topnieje? A no właśnie bardzo szybko, zwłaszcza w przypadku Samuru.
- Mam dzieci. Córkę i trzech synów. Na razie żaden nie szykuje się na otrzymanie statusu głowy rody.
Niech się raduje chociaż matka, bo Samuru nic, a nic nie brał pod uwagę, że ma jakiekolwiek potomstwo. Nawet ojca zaliczał do gówniarzy... z charakteru.
I niestety nie zapali. Burmistrz otworzył szerzej ślepia, patrząc co ta wyrabia z paczką fajek.
- Jestem wampirem! Zapominasz się? Nie zachoruje na żadną chorobę.
Naprawdę... Nie powinna odebrać mu papierosów. Sam się od nich uzależnił. Aż zacisnął szczęki. I myśli, że nie sięgnie po fajki? Ha! Grubo się myli. Kiedy przytuliła jego czarny czerep do biustu, wampir zgrabnie wyciągnął jednego papierosa z paczki i wcisnął go do ust. Za pomocą mocy, odpalił jego końcówkę. I kto by się spodziewał, że zostanie skarcony za przeklinanie? Ha, było do przewidzenia, że lekko trzepnie dłoń matki. Nie pozwoli sobie na takie traktowanie, no i poza tym to było odruchowe. Rozmasował swoje ucho, patrząc ponuro na wampirzycę. Postanowiła mu ugotować zupę mleczną. A jednak... Westchnął cicho, kładąc się głową na stoliku. Dopiero jak wyczuł mdły zapach zagotowanego mleka, podniósł się i odsunął miskę, jak najdalej od siebie. - Nie jestem głodny. Chyba już o tym mówiłem.
Warknął nieco ostrzej, posyłając matce karcące spojrzenie. Ale czy to pomoże? No tak. Ciekawe kiedy które z nich się podda jako pierwsze.
- Są nudni.
I weź tu pogadaj, co? Samuru zaciągnął się papierosem, którego zabrać tym razem nie da, po czym z ulgą wypuścił dym ustami. O tak, nie ma to jak nikotynowa walka ze stresem.
- A po co chcesz się z nim spotkać?
Spytał od tak, opierając głowę o rękę, którą to usadowił na blacie stołu.

Niech i będzie starym dziadem! Przynajmniej był sobą, nie udawał kogoś kim nie jest, a że jest ponury... No cóż. Nie zmieni się. Urok Samuru, dlatego nie skomentował słów matki, a jedynie obdarzył ją nieco chłodnym wzrokiem.
Terapia uśmiechu? Uniósł brew, patrząc co takiego wyrabia Beatrix. Pierw zamęczała jego kąciki ust, później wymyśliła inny sposób. Taśma klejąca?
- Chyba nie masz zamiaru...
Warknął i niestety uczyniła to, czego się spodziewał. Wymusiła na nim uśmiech, przyklejając do twarzy taśmę. Szybko zerwał ją z policzków, krzywiąc się i masując skórę. Nie podobało mu się takie zachowanie matki, a jak wiadomo, Samuru może skrzywdzić każdego, niezależnie kim ta osoba może być.
- Nie ma takiej siły żebym zmienił zdanie.
Uciąl, dając wyraźnie znak o zakończeniu tematu. Samuru nie zmieni zdania o Sophie, nie zamierza nic naprawiać. Może jedynie poprzez rozwód. Z całą pewnością znajdzie lepszą kobietę, która nie tyka masakrycznej sporej ilości narkotyków oraz alkoholu. Totalna żenada.
- Wiem, że wrócił i jest bardzo chętny odzyskać swoją władzę.
Wzruszył ramionami, jakoś niespecjalnie się tym przejmując. Chociaż fajnie jest być Głową Rodu, ale z drugiej strony, nic w sumie w niej nie robi. A Barabal może wprowadzi jakąś swoją rewolucję? Zresztą Sam także może, ha! Lipa... No i burmistrzowi wcale do śmiechu nie było, nie jest i nie będzie, ot co.
Dbanie o dzieci? Jeszcze czego. Samuru miał setki tysięcy innych spraw, niż dzieci. Poza tym ostatnim potomkiem Damienem zajmuje się matka, a on od czasu do czasu przychodzi i wpaja swoje mądrości. Chłopak musi mieć zatem naprawdę nieźle pomieszane w mózgu, zwłaszcza po tym jak dowiedział się, że jego własny ojciec nakarmił go swoją dłonią. Schiz totalny.
Zaś wzruszenie ramion. Niech będzie popielniczką, niech śmierdzi papierosami. Ale palić musi! Westchnął nerwowo, poddając się. Zapali najwyżej później, nie przy tej kobiecie. W dodatku ciągle podsuwała mu miske z mleczną zupą. Szlachetny pokręcił głową, robiąc tzw. facepalma.
- Nie mam bladego pojęcia po co chcesz cokolwiek zrobić. I tak zawsze będziesz na przegranej pozycji.
Co za pewne słowa wypowiedziane w sposób spokojny. Chyba nigdy się nie wyśpi... a jak wiadomo, zmęczony umysł o wiele gorzej pracuje.
- Ojciec już dawno jest po ślubie. Więc wątpię czy tak łatwo się zgodzi na Twoje pomysły.
A niech wie. Może unikną powrotu do zamku? Co było raczej wątpliwe. Znając Beatrix i tak uczyni co chce, a biedny Samuru o wyłaczonym umyśle przez zmęczenie, musi jej towarzyszyć. Niemal był teraz jak szmaciana lalka, który miała zostać nakarmiona! Samuru uchylił się, omijając łyżkę z mleczną papką. Każda jej próba będzie równała się z unikiem, aż wreszcie za użyciem swojej gorącej mocy, roztopi łyżeczkę. I tyle by było, ot co.

Z roku na rok Beatrix ma gorzej z umysłem. A skoro się tak długo nie widzieli, musiała nieźle oszaleć, na co Samuru dostawał białej gorączki. Wyraźny brak szacunku do jego osoby, brak tolerancji na jego charakter, równało się odwzajemnością. Innymi słowy szlachetny przestanie okazywać szacunek własnej matce, a to w stu procentach równa się walką.
- Nie mam ochoty bawić się w Twoje durne gierki.
Oznajmił chłodno, nie chcąc tego dłużej ciągnąć. Powinna wziąć na luz, bo Samuru nie żartował. Sama jego mina zdradzała irytację. A wojny z własnym synem mieć nie chciała, prawda? I kto powiedział, że burmistrz da się tak łatwo? Może to i on złoi skórę matce? Lepiej więc żeby nie była taka hop do przodu, bo jej w tyle zabraknie.
- Nie chcę mieć żony. Niepotrzebny dodatek do życia, który zadręcza. Poza tym nie mam czasu.
No tak, wiecznie zapracowany Samuru, który nawet nie ma wolnej chwili dla siebie. Ba, teraz też nie było łatwo, skoro matka nie dawała mu spać, tylko zadręczała. I miał mieć żonę? Nie, nigdy. Kiedy ma chcice po prostu idzie do swojego klubu i tam się zabawia z kobietami, nie szukającymi związku oraz odpowiedzialności. Co do utracenie statusu głowy rodu? Nie odpowiedział. Sam da sobie radę, nie musi zasłaniać się matką, toć nie w jego stylu. Zresztą, kiedy zaś okazała mu czułość, szlachetny warknął nerwowo, wyrywając się.
- Oczywiście, że wiem. Do kobiety która potrzebuje kolejnego dzieciaka. Zrób je sobie i wklej całą swoją miłość, ale najpierw nie oddawał go do innej matce, a później zastępczej rodziny.
Wytknął jej oczywisty problem, który szlachetny zrozumiał aż za dobrze. Beatrix po tylu latach, najpierw lekceważenie jego małej istoty, postanowiła być super, idealna? Nigdy się nie da na to nabrać. I nie, nie obawiał się osoby szlachetnej.
- Jedź do niego i o to zapytaj.
Wzruszył ramionami, mając przed sobą mini walkę. Matka nie rozumiała jego niechęci do zjedzenia mlecznej zupy? Musiała siłą wlać do ust Samuru, na co ten się aż mocno zakrztusił, ba wzięło go nawet na mdłości. A to równa się przejściem przez granicę cierpliwości. Samuru nie dał dotknąć własnych spodni. Wstał z krzesła, które nogą odrzucił dalejo od siebie.
- Zapominasz się, Beatrix.
Syknął złowieszczo, zgrabnie wymijając wampirzycę. Skierował się do swojej sypialni, zatrzaskując za sobą drzwi, dając wyraźnie znak, że ma się nie wtrącać! Będąc w środku pokoju, ściągnął brudne spodnie od zupy, porzucając je na podłodze. Zrzucił także koszulę, żeby móc ulokować się w łóżku. Tu sobie odpocznie, w ciszy... Choć znając swoje parszywe życie... Szlachetna przejdzie przez drzwi, zadręczając syna jeszcze bardziej. Cóż... on się odwróci tyłkiem i uda że śpi. Ot co.

Dobre pytanie. Dlaczego się ożenił? Bo może wcześniej było inaczej? Albo po prostu był ciekawy jak to jest mieć żonę? Nie odpowiedział, wzruszył obojętnie ramiona, jakby ta cała sprawa nie dotyczyła wcale jego osoby. Jakby to były sprawy błahe, wcale nieważne. Jaka była prawda... to tylko Samuru wie. Nie zdradzi się z niczym wszak to chodzący głaz. I owszem. Nie dała rady uchronić przed szalonym życiem. Szaleństwo przyciągało burmistrza jak muchę. W każdym razie pamiętał, momenty wspólne spędzone z matką. Należały do przyjemności, niestety Samuru tak piekielnie się zmienił, że przestał brać je pod uwagę. Stał się chłodny, obojętny i bezwyrazowy. Totalnie mu odbiło.
Nie znał całej prawdy? Uderzenie w twarz wcale nie rozwścieczyło szlachetnego. Raczej dało do myślenia, że miał rację. Próbowała się tłumaczyć, wciskając kity, choć zapomniała o swoim jednym synu, który bądź co bądź... potrzebował jej kiedy dorastał.
- Oczywiście. Tylko szkoda, że nie mogłaś pojawić się wtedy, kiedy potrzebowałem Cię najbardziej. Tłumacz sobie jak chcesz, ja już mam na to w y j e b a n e.
Zaś go uderzy? Uniknie. Toć ten szlachetny w kasze długo dmuchać sobie nie da, nawet własnej matce, gad może nie odpuścić. I nerwy w kobiecie były coraz bardziej widoczne. Po kim miał swoją cierpliwość?
- Nie podnieca mnie fakt, że mam przytulić własne dziecko. Jest to nudne, nie dla mnie.
Co za drań! Ale niech się Beatrix zastanowi... lepiej jak Samuru trzyma się z daleka od własnych dzieci. Przynajmniej nie robi im krzywdy. Może to taka niby... troska? Ano nikt tego nie wie.
Nie dbał już o to co zrobi kobieta. On sam się zmył do sypialni, kładąc się natychmiast do łóżka. Leżał, nie spał... najgorszy sen odszedł i nie chciał wcale nadejść. Innymi słowy nadeszła niechciana bezsenność. Westchnął cicho, mrużąc oczy. Nie miał wcale ochoty wstawać, wolał udawać że śpi, a kiedy po tych kilku godzinach usłyszał hałas... dosłownie szykował się do zmiany pokoju albo i nawet całego budynku! Lecz niestety nie uda mu się. Beatrix jak ten rzep, usiadła na łóżku, a po chwili już leżała obok, obejmując szlachetnego... tak jak dawniej. Upragniona złość nadeszła. Czego się wyzbył? Słabości! Potrzeby bliskości! Ślepia zalał szkarłat! Tego było za wiele!
- Masz w tej chwili mnie zostawić! Do cholery! Zostaw mnie w spokoju!
Co za gniew. Oczywiście wyrwał się, a jeśli to nie pomogło, ugryzie ją w rękę. W dodatku w coś tej samurowatej skale zakuło i właśnie tego burmistrz najbardziej się... przestraszył, toć dawno się tak nie czuł.

Typowa matka. Samuru już nie mógł słuchać tych wszystkich uwag, jakby nie wiedział co ma robić. Poza tym nie znosi, kiedy ktoś go poucza. Spoglądał na matkę krzywym okiem, czując ogromne niezadowolonie. Mogła to wyczuć, wszak chyba zna swojego synka, prawda?
- To się nimi zajmij, jak tak bardzo Ci zależy.
Stwierdził ponuro, zamykając temat raz na zawsze. Choć nasza słodka Beatrix nie znała jednego faktu, Samuru już zajmuje się swoim najmłodszym synem Lucienem. Chłopak przechodzi terror, kiedy żyje razem z ojcem. Ale właśnie o to chodzi. Ma wyrosnąć na prawdziwego Kuroiaishite, a nie stać się jakąś pipą. No i także chłopak ma mnóstwo nauki już w tak młodym wieku, przejaw sadyzmu - pielęgnowany jak niemowlaczek. Samuru naprawdę czuł, że chłopak może pójść w ślady ojca i stać się najgorszym z najgorszych. Burmistrz po prostu o tym marzy i dąży do tego marzenia, nawet i po trupach, dosłownych trupach.
Niestety, nie podda się tak łatwo, o ile w ogóle to uczyni. Matka nie zatrzymała go w swoich objęciach, co na swój sposób były naprawdę ciepłe oraz kojące. Ale to Samuru - głaz na nogach. Każda pieszczota zamiast uspokoić, irytowała co raz bardziej. Zresztą nie tylko on się wkurzył. Beatrix także poczuła złość, lecz całkiem inną niż jej syn. Została zawiedziona. Trudno, zresztą już jej wspominał, że nie jest tym samym typem co dawniej. Swoje wewnętrzne zło wyszlifował i całkowicie zszedł z drogi harmonii. Dusza na pozór spokojna, lecz dla niej otoczenie... chaotyczne.
Miał już coś rzec w odpowiedź, kiedy rozległo się pukanie. Samuru machnął ręką, kierując się do drzwi. Otworzył je natychmiast, a za nimi stało Fabio wraz z Lorenzo, drugi trzymał czarną, skórzaną walizkę. Burmistrz już wiedział co to. Wpuszczeni do środka i od razu skierowani do salonu, jeśli Beatrix wyszła z sypialni dwa czystokrwisto wampiry przywitały się ukłonem i przedstawiły, w końcu nie znali matki Samuru.
- Otwórz to wreszcie.
Ponaglił szlachetny Lorenzo, ten nat osobiście natychmiast położył walizkę na blacie stolika, wpisał kod zabezpieczający walizkę, po czym ją otworzył. Wewnątrz leżała... dłoń. Delikatna, barwy mlecznobiałej, włożona w aksamitny materiał, tak żeby się nie zniszczyła. Obok miało miejsce małe pudełeczko. Drewniane, koloru czarnego. Szlachetnemu aż zaśniły ślepia szkarłatem, kiedy wyciągnął protezę z wnętrza walizki. Fabio nie czekając na polecenie, pomógł panu ściągnąć hak, po czym "wmontował" dłoń na jego miejsce.
- Nasi genialni naukowcy, inżynierowie... a nawet biotechnolodzy, zajęli się stworzeniem tej dłoni. Po przyczepieniu jej do ciała, jej maleńkie druciki i wszelkie mechanizmy łączą się z każdym mięśniem, tkankami, żyłami, a nawet stawami, czyniąc z niej normalną dłoń. Tyle że...
Przerwał Lorenzo, łapiąc ostrożnie rękę Samuru. Wskazując na doskonały mechaniczny wyrób.
- Jest ona udoskonalona. Każdy palec może przeistoczyć się w ostre i twarde szpony, wykonane z unikatowych materiałów. Niemal nie do zniszczenia! Mało tego! Kolejny dodatek... są uzbrojone w truciznę, która po kontakcie z zadrapanym ciałem, atakuje niemal od razu. No i możliwości przeistoczenia dłoni w miecz, niewielkich rozmiarów ale rani jak miecz samurajski.
Dodał, puszczając wolno szlachetnego. Musiał przecież przyjrzeć się swojej nowej broni. O tak, to jest to czego porządał. Samodoskonalenie. Miał już plan, kolejny mroczny plan, który może okazać się naprawdę... potworny. Fabio przyglądał się z uwagą swojemu panu, a Lorenzo... jak to on, sprawdzał zawartość pudełeczka. Trucizna była.