Psia watacha

Kojiro zamruczał uspokajany
-ale ja nie płacze, ja się cieszę, że spotkałem kogoś tak wspaniałego. głupie łezki...
Naburczał na własne łzy i naprawdę śmiał się mimo nich. To było cudowne uczucie, mieć kogoś tak blisko, być komplementowanym, nawet jeśli to zawstydzało, było to cudowne na swój sposób.
Widać obaj mieli te szczęście w nieszczęściu dwa samotne staruszki się dobrały ze sobą i dogadali na swój sposób. Dziwny był to sposób patrząc na to, że wcześniej najchętniej by się wzajem wybili, a teraz jeden pożądał drugiego bardziej niż czegokolwiek innego. Kojiro widząc niezadowolone wampira z powodu przerwanych pieszczot zamruczał i zjechał swoją łapką na tyły wampira drapiąc jego boczki i przyciągając zachęcająco z powrotem i jeszcze bardziej, a sam całowany i dopieszczany coraz bardziej mruczał, aż w końcu poczuł wampirzą rękę również na swojej intymnej części co wywołało kolejny głośniejszy jęk, sam trochę przedłużył oczekiwanie do tego momentu więc teraz jego podniecenie odezwało się jakby silniejsze, choć wstydził się tego i rumienił jeszcze bardziej przy uciekających dźwiękach to nie hamował ich, wiedział, że te nie są złe, nie jeśli powstawały za sprawą tego wampira, a im bardziej będzie się nim zajmować Lucjusz tym więcej pewnie ich będzie wszak było to przyjemne, tym bardziej, że Kojiro naprawdę zależało by to co się zdążyło wytworzyć między nimi przetrwało, sam zaczął muskać nosem wampirzą skórę, ramiona, a może nawet szyja, jeśli będzie mu to dane przyssie się do tej mięciutkiej skórki by z wielkim zadowoleniem i dumą zostawić swój pierwszy znaczek, niczym podpis. Bo w sumie czemu nie? Skoro sam przyznał, że należy tylko do niego. A na jednym się nie skończy.

-Cieszę się, że i ty się cieszysz. Widok twojego uśmiechu daje mi mnóstwo satysfakcji.  - Mruknął zadowolony, ale mimo to nie chciał by ten płakał, nawet jeśli to z dobrego powodu. Ale z drugiej strony cieszył się, że Kojiro jest tak szczęśliwy, że aż płacze. BYło to urocze, w każdym bądź razie dla Lucjusza. Mimo wszystko mając mężczyznę pod sobą było to nieco dziwne, zwłaszcza, ze Lucjusz miał zonę i dziecko. Ale nie mógł żyć przeszłością, może w końcu czas by pokochać na nowo, ta odpowiednią miłością, którą można przenosić góry.
Wiek dla Lucjusza nie miał znaczenia, wiec w skrócie miał go w dupie, czy ktoś miał 50 lat czy też 2000 lat, jeśli chodziło o wampiry. Może i na początku Lucjusz chciał jego śmierci, ale teraz zeszło to na plan, który nigdy nie zostanie zrealizowany. Chciał go chronić, mimo iż wiedział, że sam umie, ale mimo to chciał.
Wtulał się w niego i pieścił zadowolony jego ciało, poznając je i zostawiając na jego torsie mokre pocałunki. Zaczepiał ustami jego pierś a także sutek, który lekko podgryzał. Drugiego zaś złapał w palce i zaczął go lekko ściskać, mrucząc cicho. Na masaż również nieco mruczał, zadowolony i spragniony więcej. uchylił nieco głowie, kiedy ten zaczepiał jego czyje i zaśmiał się.
-Znakujesz mnie...- Mruknął z uśmiechem i uciekł mu ramionami schodząc pocałunkami na brzuch szlachetnego, na którym zostawił kilka malinek, wiedząc że i tak pewnie niebawem znikną... Szkoda, ale co zrobić z regeneracją nie można walczyć.
Słysząc jęk wampira, kiedy zaczął masować jego czuły punkt uśmiechnął się masując go dokładnie.
-Jak Ty się słodko rumienisz psinko.- Mruknął oczywiście pieszczotliwie, po czym wyprostował się nieco i spojrzał na jego krocze. -Chętnie zobaczę jak mocniej się rumienisz i usłyszę więcej Twoich jęków...- Mruknął i uśmiechnął się tajemniczo, po czym masując jego krocze jeszcze chwile, wciął go zwyczajnie do ust, patrząc na Kojiro. Pragnął go i chciał mu dac wiele przyjemności, a mieli dużo czasu...

Słysząc jego słowa znów się oblał rumieńcem
-Mruu... nie myślałem, że tak szynko mogę cie usatysfakcjonować.
Wymruczał, aż dziw, ze był w stanie teraz używać tak skomplikowanych słów patrząc na sytuację, na dodatek ta się coraz bardziej rozwijała i już chwilę później wampir nie miał szans na powiedzenie zbyt wiele, z resztą gadanie teraz nie było ważne, ważniejsze było to co robili, a Kojiro faktycznie znakował sobie Lucjusza, skoro był jego jak sam oświadczył, więc na słowa wampira tylko się uśmiechnął słodko
-Boś teraz mój...
Wymruczał z ciężkim oddechem, jednak po chwili Lucjusz mu uciekł trochę dalej a Kojiro dosyć niepewnie przyglądał się jego działaniom, właściwie nie bardzo się spodziewał bo nim aż takiej śmiałości, ale skoro już sie działo nie oponował przeciw, jego dotyk sprawiał mu przyjemność nawet jeśli był dla Kojiro dosyć wstydliwym faktem, że młodszy wampir zdecydowanie nad nim obecnie górował. Jednak najbardziej wstydliwym było to co się stało chwilę później, poczuł na swoim członku usta wampira i znów mimowolnie głośniej jęknął poruszając się przy tym niespokojnie, było to bardzo podniecające co i wprawiało szlachetnego w lekkie zakłopotanie bo sam już nie wiedział co ma poczynić z rękami, z resztą w ogóle przez chwilę miał ochotę się schować gdzieś jak mała dziewczynka, jednak mu nie przystało więc pozostał tak jak siedział czerwony jak burak nie panując nad sytuacją, ani nad głosem ani nawet nad ciałem którego jedyną reakcją było to iż okazywało, że to bardzo przyjemne
--Baa..kaa..
Wymruczał między jękami i przymknął jeno oko patrząc na niego tylko jednym jeszcze nadal trochę załzawionym, przez co wyglądał niechcący bardziej słodko niż poważnie. A to ponoć on był tym starszym bardziej doświadczonym, jednak tu chyba nic to nie znaczyło.

-To dobrze, bo nie mówię, tego byle komu...- Mruknął zmysłowo i przyległ do ciała wampira, starszego od siebie, z przyjemnością. Na znakowanie, mruczał, bo sprawiało mu to wiele przyjemności. Tak wiele, że pragnął ich więcej, jednak sam postanowił zająć się pięknością, którą miał pod sobą, na ławie. Z tej perspektywy, zarumieniony Kojiro wyglądał nie tyle co słodko, jak i podniecająco, uwodzicielsko. Można było jeszcze użyć, mnóstwo słów, które doskonale by pasowały.
-Yhym... Jak i Ty mój...- Mruknął cicho, spoglądając na ciało Kojiro, które coraz mocniej kusiło i podniecało. Nic dziwnego, skoro ma się przed sobą, coś co tak się zachowuje, jak  wygląda pięknie... Pragnął je dotykać i poznać, każdy nawet, najmniejszy cm, jego ciała, a skoro nie widział sprzeciwów, to sobie na to pozwalał, biorąc wampira organ do ust.
Aby było mu wygodniej, klęknął sobie przed ławą, przyciągając wampira, na krawędź mebla, jak i objął jego uda, zarzucając je sobie na ramiona. Spoglądał na wampira, powoli poruszając głową, jak i zaczął masować podbrzusze wampira. Pożerał go wzrokiem, biorąc go, raz do czasu głębiej. Widząc, jak Kojiro spogląda na niego, jednym okiem oderwał sie na chwile od jego organu i wstał. Musiał go pocałować, zwłaszcza widząc go w takim stanie, dlatego, podnosząc się wpije się w usta wampira, obejmując go w stalowym uścisku.
-Kojiro... musisz tak kusić. - zapytał miedzy pocałunkami. Ręką zjechał na pośladek wampira i zaczął go masować. Także, złapał za męskość wampira, po chwili, by namoczyć sobie palce, po czym powoli wsunie w Kojiro pierwszy palec, nie chcąc by ten czuł wielki dyskomfort. Spoglądał w w oczy, rozpalonym spojrzeniem pożądanie, nadal zaczepiając jego usta. Wsuwając w niego, palce zacznie nim lekko poruszać, zginać, by po chwili dodać kolejny, bo chciał dobrze rozciągnąć szlachetnego. Nie chciał mu zadać niepotrzebnego bólu.
Jego oddech przyspieszył, ale mimo to starał się nad nim panować, by nie zacząć sapać czasem, ale patrząc an Kojiro ciężko było go w jakikolwiek sposób opanować. Oczywiście mógł zamknąć oczy, ale wtedy nie widział by jego twarzy, która tak go podniecała...

No i biedny w swym szczęściu wampir zdał się na tego drugiego, pozwolił się wygodniej ułożyć, lecz kiedy w końcu poczuł zabiegi jakimi poddał go kochanek musiał zdusić w sobie pierwszy wstydliwy odruch by uciec od tak wstydliwego dla psowatego zabiegu, choć za razem tak przyjemnego. Na szczęście jakoś udało mu się powstrzymać przed nieodpowiednim zachowaniem, a za to spoglądał na wampira który tak czule i seksownie go pieścił. O ile dla Lucjusza widok Kojiro był seksowny, tak dla Kojiro widok był po prostu zniewalający, Lucjusz był również piękny i podniecający, do tego jego pewność siebie nadawała również pewności samemu szlachetnemu który sam również stawał się coraz bardziej podniecony i o opanowaniu czy czymkolwiek takim można było zapomnieć, nawet przy wszelkich staraniach i próbach nie okazywania z nadmiarem pragnieniem jakie odczuwał w stosunku do bliskości tego drugiego, jego ciało samo z siebie to mówiło, a wampir poddał się w końcu temu. W ostateczności doprowadzając najwyraźniej Lucjusza do tego, że ten wrócił w ramiona Kojiro który z dzikim wręcz pomrukiem oddał pocałunek który zaczął Lucjusz. Dodatkowo przytulił go mocniej czując jak ten zaczyna go przygotowywać do czegoś więcej, choć na początku uczucie jakie towarzyszyło dotykowi w tym miejscu było dosyć dziwne i niepokojące co odbiło się w nerwowych ruchach ogona który ostatecznie znów przylgnął do ciała tego drugiego drżąc jakby niepewnie. Jednak wystarczyło trochę czasu by palce Lucjusza zaczęły stopniowo przynosić inne o wiele bardziej intrygujące i przyjemne doznanie. Kojiro bezwarunkowo zamruczał i jęknął cicho kiedy palce tego drugiego znalazły się głębiej, poczuł jak ogarnia go coraz większe ciepło, a poliki mrowiły nieznośnie do tego stopnia, ze miał ochotę się schować w ramionach wampira by tam cichutko tylko wyrażać swą rozkosz, po chwili nawet przygryzając ramię wampira trochę mocniej. Rękami obejmując go zszedł niżej i wpił pazurki w pośladki Lucjusza jakby chcąc już go ponaglić by przestał się nim już bawić, stawał sie coraz bardziej niecierpliwy i choć nic nie mówił to okazywał swoje potrzeby bardzo zwierzęcy i naturalny sposób.

Lucjusz niemal płonął z satysfakcji, widząc, jak jego kochanek reaguje na to co robi. Zapewne postara się o wiele bardziej, by sam Kojiro nie mógł panować, nad swoim ciałem, głosem. Chciał go dotykać, jak i chciał go słyszeć. Dźwięki te, połączone z widokiem tak pięknego i wyjącego się ciała, powodowała iż poziom podniecenia Lucjusza, rósł. Z każdą sekundą pragnął szlachetnego, jeszcze bardziej. Mieć go blisko, jak najbliżej i dla siebie, tylko dla siebie. Nie odda go nikomu, a jeśli spróbuje odejść, to Lucjusz go nie będzie zatrzymywał, ale na pewno zemści się za to, że w tak podły sposób zranił wampira, który się przed nim otworzył, pokochał. Kojiro nie wiedział jeszcze Lucjusza, podczas szału gniewu. Wiele by osób przy tym ucierpiało, jak i może sam Kojiro, który został by znienawidzony. Póki co Lucjusz cieszył się, że Kojiro okazał się takim uroczym i słodkim szlachetnym, który na pewno potrafi pokazać pazury. I to podniecało jeszcze bardziej...
Teraz było już za późno, aby się wycofać. Obaj byli podnieceni i obaj pragnęli drugiego z obecnych. Jeden dla drugiego, był seksowny i podniecający, przez co, gdyby mogli pokazywać swoje obecne emocje, za pomocą żywioły, to obaj płonęli by ogniem pożądania i namiętności!
Starał się mu dogadzać, jak najlepiej potrafił. Zasysał się na jego męskości, a także lekko, z wyczuciem podgryzał. Jako stworzenia nocy, mogli sobie pozwolić, na o wiele więcej niż ludzie, podczas seksu i nie tylko, jednak Lucjuszowi jakoś nie zależało na brutalności, agresywności w obecnym zbliżeniu, jak na czułości i delikatności. Nie był masochistą i uważał po zachowaniu Kojiro, że temu tez bardziej przypadają czułości, niż coś o wiele agresywniejszego. Może innym razem!
Odwzajemniał każde muśniecie ust, które nabierało na namiętności i w pewnym stylu dzikości, co oczywiście spodobało się młodszego, co okazał mruknięciem, a także pogłębieniem pocałunku, do tego stopnia, by złączyć ich języki, które zapewne zaczną wojnę o dominacje tego pocałunku, której Lucjusz nie przegra...
Nie przerywając pocałunku, który trwał i trwał, zaczął go rozciągać, powoli bez pośpiechu. Dodawał po czasie kolejne palce, tak by zmieścić ich trzy, po czym zaczął nimi poruszać, jak i lekko zginać. Nie obeszło się bez patrzenia na twarzyczkę Kojiro.
Mruknął gardłowo, czując, jak kąsa go po ramieniu, a potem, jeszcze to wbicie pazurów w jego pośladki... Az go przeszedł dreszcz po kręgosłupie, był to przyjemny dreszczyk. Widząc, że Kojiro jest gotowy na coś więcej niżeli palce Lucjusza, to wysunął je i złapał starszego za uda, przyciągając go do siebie.Spoglądając z pożądaniem na Kojiro, zacznie się o niego ocierać, aż nawet obliże łakomie usta. Pochyli się nad nim i obejmie, łapiąc za ramie by wejść w niego, powstrzymując go od ucieczki, aż d końca, po czym zastygnie by dać mu czas, na przyzwyczajenie się.
-Jesteś taki ciasny...- Sapnął, co nie oznacza że to było nie przyjemne. Wręcz przeciwnie! Właśnie ta ciasnota, spowodowała, że zaczął się w nim powoli poruszać, by sprawić mu w końcu przyjemność, której obaj pragnęli!

Kojiro daleko było do myśli o zostawieniu tego skarbu który teraz złapał w swe słodkie sidła. Chciał mieć tego wampira tylko dla siebie i z pewnością gdyby ten uciekł do innego spotkałoby się to z równie mocną reakcją co i w wypadku porzuconego Lucjusza, oby jednak młodszy wampir któremu szlachetny pozwalał na tak wiele w swym pożądaniu, nie musiał nigdy oglądać tej najmroczniejszej strony Czerwonej bestii.
Póki co miał przed sobą tą najlepszą ze stron Kojiro, lekko dziką, kosmatą, i bardzo pragnącą więcej czułości, co już zdołał poczuć przy pocałunku w którym psowaty również nie miał zamiaru się łatwo poddać i zdominować, chyba w tej wojnie nie było wygranych i przegranych, w końcu obaj mogli mieć siebie nawzajem, a to była nagroda za ryzyko jakie obaj podejmowali rodząc uczucie tak płomienne i niebezpieczne za razem.
W końcu młodszy wampir zdecydował się na coś więcej niż jego palce i przyciągnięty tak mocno Kojiro przylgnął mocniej do niego kiedy ten w końcu zagłębił się w nim. Uczucie z pierwszego razu z pewnością nie należało do najbardziej komfortowych jednak podniecenie sprawiało iż ten dyskomfort umykał gdzieś na dalszy plan, a sama świadomość tak mocnej bliskości sprawiała, że psowatemu robiło się gorąco. Na słowa Lucjusza wręcz jęknął głośno, jeszcze tylko brakowało, by mówił więcej, a szlachetny tu chyba oszaleje z podniecenia. W końcu ten zaczął się w nim poruszać, co po chwili zaczęło dawać to czego nie dało w pierwszej chwili, przyjemność fizyczna była niczym w porównaniu do tego, że ta łączyła się z tworzącym się coraz mocniej uczuciem do drugiego wampira. Uczucia która sprawiało, że szlachetny pozwalał sie zawstydzać młodszemu wampirowi choć mógł go przecież łatwo zdominować gdyby chciał, a jednak tego nie robił, wolał otrzymywać te pieszczoty od których jego umysł pogrążył się w stanie coraz większego rozkojarzenia i tego jedynego pragnienia. Z czasem zaczął coraz bardziej wiercić się pod swoim kochankiem ocierając się o niego i wręcz samemu na niego napierając kiedy przyjemność jaką mu dawało zbliżenie wzrastała.

Tyle myśli, emocji, każde z nich równie mocne, jak i gorące. Jedno szalało za drugim i to coraz bardziej. Z każdym dotykiem... Słowem, a nawet szeptem. Pożądanie swojego kochanka również rosło wraz z kolejnymi aktami namiętnej gry wstępnej, która już po czasie przemieniła się jeszcze w bardziej namiętny akt. Lucjusz nie był ze skały dlatego też, Kojiro każdy swoim gestem pozornie spokojnym, słodkim, nakręcał młodszego wampira, dając mu pozwolenie, jak i chęci by kontynuować, tą przyjemną zabawę. Oczy wampira wpatrywały się w ciało, które leżało przed nim i zapamiętywały każdy nawet najmniejszy fragmencik ciała. Mimo iż obaj mężczyźni byli zimni, to sytuacja w jakiej się znaleźli była wyjątkowo gorąca. Tak bardzo, że uczucia które wcześniej były uważane za zniszczone, wymarłe mogły się zrehabilitować. A to zasługo szlachetnego, który mimo iż Lucjusz na początku był oporny, krnąbrny, to próbował przełamać się przez barierę, którą sam postawił Lucjusz i to mu się udało! Jednak czy to dobrze, czy źle? W końcu ani Lucjusz nie zna Kojiro, ani Kojiro nie zna Lucjusza. A to co zdążyli już o sobie się dowiedzieć, to tylko mogą być detale ich całej osobowości, prawda? W teraźniejszej sytuacji Lucjusz był po prostu zachwycony charakterkiem szlachetnego, który teraz mimo iż jest dziką, kosmatą, i bardzo pragnącą więcej czułości psinką, to jeszcze do niedawna pokazał już Lucjuszowi swoje pazurki w postaci pnącza!  
Nie potrzebował tlenu do życia, więc i nie widział potrzeby by przerywać kosztowania ust szlachetnego z którym uparcie walczył o dominacje w pocałunku, choć nie chodziło mu tu o wyłączne zdominowanie psiska, jak pokazanie mu, jak bardzo go pożąda. Ostatecznie wojna nie została rozstrzygnięta, a pocałunek trwał nadal.
Kiedy w końcu znalazł się w szlachetnym zastygając, by Kojiro mógł się przyzwyczaić, czuł się wyjątkowo. I miał ku temu powody. Mimo iż na początku nie w głowie były mu takie figle, to teraz z przyjemnością patrzył, jak bardzo może posiąść wampira i to nie tylko słowami. Czuł się wyjątkowo też dlatego, że to właśnie mu się udało, że udało mu się uwieść Kojiro, choć chyba było na odwrót. I w tej chwili to Kojiro należał do Lucjusza!
Wraz z pierwszym pchnięciem Lucjusza, sam jego oddech przyspieszył, jak i niebawem ruchy. Z każdym głębszym ruchem z ust młodszego wampira wydobywał się gardłowy pomruk z przyjemności, a nawet sapnięcie. Odgłosy jakie słyszał z ust Kojiro, zachęcały młodszego do szybszych i bardziej dzikich ruchów, przez co nawet biedna ława, na której leżał szlachetny, może dać po cobie poznać, wydajać z siebie dźwięki trzeszczenia. Mimo iż to nie był jego pierwszy raz z mężczyzną, to jego umysł odczuwał to bardzo, co również  powodowały że instynkty, zmysły Lucjusza zaczęły wariować, a w samym centrum jego myśli był Kojiro i tylko on.
W końcu się oderwał od jego ust i zjechał swoimi na szyje szlachetnego, by zacząć ją pieścić, zostawiać po sobie malinki, które niebawem i tak znikną. Aby Kojiro bardziej popieścić, jednocześnie szybciej doprowadzić do spełnienia, złapał za męskość starszego i zaczął energicznie ruszać po niej ręką, w rytm swoich pchnięć, które były szybkie i głębokie. Będąc nad nim pochylonym, jego włosy opadały na lawę, jak i na starszego. Do tego przy każdym ruchy, ocierali się swoimi torsami. Chciał dać szlachetnemu jak najwięcej przyjemności, pokazać mu że jest skupiony na nim i na jego doznaniach, by czuł się jak najlepiej!
Poruszając się w szlachetnym, co jakiś czas ocierał się o jego czuły punkt -prostatę, co pewnie nieco wzmocni odczucia Kojiro, który do tego zaczął się wić pod nim. Ten widok spoconego ciała, pięknego i kuszącego, połączony z pchnięciami, powodował iż do Lucjusza finału nie brakowało wiele, ale mimo to nie chciał dojść pierwszy.
-Jesteś cudowny...- Szepnął do ucha szlachetnego, szturchając jego płatek ucha swoim językiem. Nawet po chwili złapał lekko zębami ten jego płatek ucha, zasysając się na nim.-Oszaleje przy tobie kochany...- Sapnął już to, czując kolejne dreszcze, które przebiegały po jego kręgosłupie.

może i nie znali się jeszcze dobrze, lecz coś tam już poznali, wystarczająco, by młodszy wampir przypadł do gustu szlachetnego tak by się o niego starać na ile mógł. Kto kogo tu miał mogło być kwestią sporną, lecz jedno było bezsprzeczne, obaj pragnęli bliskości, Kojiro czuł się wyśmienicie przy Lucjuszu i to mu starczyło by próbować więcej i więcej. Może było to naiwne marzenie, mimo to psowaty chciał za tym podążyć i poznać lepiej swojego obecnie już kochanka którego serce udało mu się uwolnić z owych kamiennych okowów które ten chciał stworzyć po poprzednich nieprzyjemnościach, chciał rozpalić to serce, by nigdy więcej nie musiało czuć zimna, żeby Lucjusz mógł się czuć dobrze, ogrzany przez uczucie tak zwierzęce i naiwnie lojalne w swej wierze, że to właśnie młodszy wampir jest tym któremu warto się oddać by sobie go pozyskać na dłużej niż drobna chwila tego wieczora.
A ten wieczór przerodził się w prawdziwie chaotyczną i namiętną noc za razem. Kojiro wijąc się pod Lucjuszem dał się zdominować nie ustępując mu jednak w pieszczotach, sam również chciał poznać dokładnie ciało wampira, wszak i ciało młodszego prezentowało się wręcz wyśmienicie, jedna z dłoni powędrowała po plecach kochanka wzdłuż kręgosłupa zatrzymując się na karku i zanurzając w jego włosach, drugą za to pozostając na dole wciąż zajmował się jego tyłeczkiem co dawało mu też trochę możliwość dodatkowego pobudzenia wampira do działania które było tak przyjemne dla nich obojga.
Kojiro jęczał wtedy głośniej, a słysząc szept wprost do jego ucha skulił je lekko i zamruczał
-Więc oszalej, oszalej tak bys już mnie nigdy nie zostawił. Jak mnie zostawisz zabiję cię...
Odpowiedział mu z delikatnym warkotem na końcu, było to ostrzeżenie a za razem ukazywało to jak bardzo psowaty przywiązywał się do jego osoby na tyle by emocje w nim zbierające osiągnęły w końcu swoje apogeum doskonałości. W końcu i szlachetny był u skraju swych możliwości, co miało swój niechybny finał który zakończył się kolejnym wbiciem pazurków i gardłowym jękiem przechodzącym w coś na podobieństwo wycia, było to doznanie jakiego do tej pozy nie miał okazji doznać, a kiedy już sam nie miał na nic więcej siły wtulał się po prostu mocno w drugiego wampira jakby miał mu zaraz po tym uciec jak tylko sam skończy.

Niby jeden wieczór, jedno spotkanie, pozornie zapowiadające się na wrogie, ale życie jak to ono lubi płatać figle. Raz wychodząc one na dobro nam, a raz jak to każdy z nas pewnie doświadczył, potrafią ów figle skopać nam dupę. Nie raz tak mocno, że nie mamy siły by żyć dalej. W tym przypadku był to doby figiel, który spodobał się obu wampirom. Bez wątpienia nie doszło by d tego, gdyby Kojiro nie zaczął od tego szatańskiego pocałunku, który wywołał burze myśli u Lucjusza jak i zniesmaczenie. Nie chciał miłości, czułości. A mimo to dopadło go to. Jednak jakie przyniesie plony? Tego dowiemy się z czasem.
Teram miał pod sobą rozpalone psisko, które łaknęło pieszczot i bliskości Lucjusza. Młodszy nie zamierzał mu odbierać tej przyjemności bo sam nie lepiej się czuł. Pożądał swojego kochanka na tyle mocno, że nawet się w nim zakochał. Jednak tu rodzi się jedno pytanie. czy to wszystko nie okaże się tylko zauroczeniem? Uniesieniem podczas jednej chwili, a potem pęknie jak mydlana bańka? Tyle pytań, a tak mało odpowiedzi. Lucjusz mimo wszystko nie potrzebował ich, nie teraz.
Po jego kręgosłupie przeszedł przyjemny dreszcz, kiedy tylko Lucjusz poczuł jak dłoń Kojiro wędruje po jego ciele. Wpłynęło to na młodszego, który pragnął też takiego dotyku. Do tego ta dłoń na pośladkach...
Za słowa wampira nieco drgnął, ale te słowa wywołały u niego po chwili przyjemne uczucie z ich usłyszenia. Mruknął do ucha szlachetnego, które wyjątkowo go kusiło, zwłaszcza widok, jak one drgają, kulą się co przy ludzkich szach jest ciężkie do zaobserwowania.
-To tobie bym to odradził. -Szepnął cicho do jogo uszka, bo jak sam Kojiro to stwierdził. Lucjusz miał charakterek i nie pozwoli sobie w kasze dmuchać. Zraniony, albo odrzucony może wywołać nie przyjemną sytuacje, co można przewidzieć.
Nie wiele Szlachetny musiał czekać by i Lucjusz doszedł. Zrobił to chwile po Kojiro którego mięśnie przyjemnie zacisnęły się na męskości Lucjusza, który przyciągając starszego do siebie, wszedł w niego jak najgłębiej, po czym się w nim wylał z głośnym syknięciem. Oparł się ręką koło głowy szlachetnego, by nie leżeć na nim całym ciężarem. Uspokajał powoli oddech, wysuwając się z kochanka, którego drugą ręką obejmował go mocno.
-Jesteś mój Kojiro i radze Ci nie zapomnieć o tym.- Szepnął do niego, patrząc mu w oczy. Na pewno nie pozwoli wampirowi tak łatwo odejść, a jeśli będzie trza będzie o niego walczył! Szlachetny należy do Lucjusza, który nie podzieli się nim.