Nietypowe spotkanie

Piękna noc na spacer... Cisza, spokój, gwiaździste niebo, brak niepotrzebnego oświetlenia, które by zakłócało widok, czy typowych odgłosów panujących w środku dnia. Jedynie gdzieś w oddali było słychać sowy, czy świerszcze, a nic innego nie zdradzało, że ktoś lub coś tutaj było. Tak właśnie wyglądał las na obrzeżach o tej porze...
Wtedy rozległo się przeciągłe miauczenie. Skąd się brało? By tego się dowiedzieć, trzeba nieco unieść głowę... By ujrzeć leżącego na jednej z gałęzi... Chłopaka? Wampira? I znów miauknięcie. Dla osób, które mają lepszy wzrok, było bardzo dobrze widoczne, że nie do końca była to zwyczajna osoba... Pomijając same miauczenie, na jego rudej czuprynie znajdowały się dwa kocie uszy, a przy nim kręcił się długi ogon. Ubrany był w niebieskawą bluzę, czarne spodnie, tylko gdzieś mu się buty zapodziały.
Mniej więcej w ten sposób prezentował się Shiro... Który utknął na drzewie.
- W co ja się wpakowałem? - wymruczał sam do siebie, wbijając pazury w samą gałąź, która niebezpiecznie się zatrzęsła, po czym przeciągnął się nieco. Ponownie miauknął i położył się, ziewając. - I świetnie, nie zejdę... - westchnął cicho, zastanawiając się, co go podkusiło, by wdrapać się tak wysoko. To chyba była wina tamtej sowy... Nagle nabrał ochoty, aby na nią zapolować i skończył w ten sposób, co na swój sposób go denerwowało. Nie umiał sobie wyjaśnić, czemu uległ chwili, zamiast zastanowić się nad tym wszystkim.
- Meow - i jak tutaj zejść teraz? Shiro wpatrywał się ponuro w ziemię, jakby nagle ona miała sama się do niego przybliżyć i ułatwić sprawę.

Rzadko kiedy Naizen ostatnio wychodził na jakieś spacery. Zawsze o tej porze przebywał na mieście, w klubie czy innych nocnych spotkaniach. Dzisiaj byłoby tak samo, gdyby nie to, że potrzebne były pewne dokumenty z klubu. Nie były one pilne, więc nie musiał po nie jechać do zamku. Jednakże postanowił się przejechać, widząc że w klubie panuje spokój a zastępcy sobie z jego prowadzeniem i pilnowanie poradzą.
Jechał przez miasto, docierając do lasu. By dotrzeć w góry, zawsze musiał prze las jechać. Przejeżdżając, natchnęło go na rozmyślania. W końcu zatrzymał się w którymś momencie, jakby tego nakazywała mu intuicja. Wysiadł i zapalił sobie papierosa, ruszając sobie małym spacerkiem, wsadzając ręce do kieszeni. Na sobie miał białą koszulę i czarny garnitur. Wtem usłyszał miauczenie kota. Początkowo zignorował, ale to się powtarzało, postanowił sprawdzić, czy biedactwu nic nie jest. Ruszył więc za dźwiękiem, ale zapach mu coś nie bardzo pasował do zwierzęcia. Kota nigdzie w pobliżu nie widział, ale kiedy uniósł głowę, dostrzegł młodego... wampira?
- To Ty miauczałeś?
Zapytał, wyjmując papierosa z ust i wypuszczając po chwili dym ustami. Ten wampir wydawał mu się być w wieku nastolatka. Czemu więc, nie jest w Akademii? A jeżeli nie chodzi, to poluje na zwierzęta o nocnej porze? To by wyjaśniało, jego obecność w lesie. Wątpliwe, by teraz trafił na jakiegoś człowieka. Naizen nie myślał, że ten młody, ma obecnie problemy z zejściem na ziemię.

Nie spodziewał się, że jego miauczenie przyciągnęłoby kogoś. Miauczał... Bo miał na to ochotę. Nawet nie zastanawiał się nad tym... Może to była forma proszenia o pomoc? Kto to tam wie... Nie zastanawiał się zbytnio nad tym.
Odczuł jednak zaskoczenie, gdy usłyszał nieznajome słowa. Na początku rozejrzał się z niepewnością, sprawdzając, czy nie ma kogoś innego tutaj. Gdy do niego dotarło, że jednak nie... Zamrugał oczami i nieco przekrzywił głowę.
- T-ta... - odpowiedział mu z wahaniem.
Nie wiedział, jak właściwie zareagować na to, co się działo. Dorosły mężczyzna... Wampir... Zaczęło go zastanawiać, czy nagle nie jest zły. Środek nocy, a on napotyka miauczącego nastolatka, nie umiejącego nawet zejść z drzewa. Sama myśl zaczęła go tak denerwować i stresować, że w ruch poszedł jego ogon, zdradzający tym samym jego emocje. Uczepił się jeszcze mocniej gałęzi, jakby ta miała zapewności mu bezpieczeństwo przed wszelakim zagrożeniem.
Przygryzł nieco dolną wargę, nie wiedząc nawet, co jeszcze powinien dodać. Pokręcił lekko łebkiem, starając się pozbyć niepotrzebnych myśli... A w sumie... Może warto spróbować?
- P-pomoże mi Pan stąd zejść? - spytał się, czując już w duchu odmowę. Dlaczego miałby spełniać prośbę jakiegoś dzieciaka, który z logicznego punktu widzenia po prostu kpił sobie i udawał kota?
Zakaszlał cicho, gdy dym papierosa dotarł do jego nosa, po czym prychnął cicho.

Dzieciakowi zachciało się zabawy w kota. Wlazł na drzewo i.. nie potrafił zejść? Po jego odpowiedzi, Naizen miał już zadać mu kolejne pytanie, a tu padła ze strony chłopaka prośba o pomoc? Tutaj młody nieźle zaskoczył szlachetnego, który uniósł brew w zaskoczeniu na jego prośbę. Nie był zły.
- Przemieniłeś się w kota, wlazłeś na drzewo i nie potrafisz zejść?
Musiał się go zapytać, bo to było co prawda komiczne. Śmiać się można było, ale Naizen nawet się nie uśmiechnął. Ta sytuacja go nieco zaskoczyła. Jeszcze z takim przypadkiem wampira chyba się nie spotkał. W końcu wampiry potrafią wchodzić na drzewa, jak i również schodzić.
Zauważając też, że dym papierosowy nie służy dobrze młodemu, westchnął i zgniótł go w dłoni, nie odczuwając zbyt wielkiego bólu, jako że w dłoni z reszty papierosa zrobił popiół, zrzucając resztki na trawnik. Czekał na odpowiedź młodego, ale nie zamierzał odmawiać mu pomocy.

A co na to Shiro? Był trochę zaskoczony słowami wampira. Z prostego powodu - przedstawiona wersja wydarzeń nie pasowała do realnej, mimo że była bardzo prawdopodobna.
- Nie... Nie umiem zmieniać się w kota - odpowiedział mu, przekrzywiając nieco łebek. Nadal się stresował, pomimo że był wyżej... Więc chyba był też bezpieczniejszy, prawda?
Westchnął cicho i ledwo co powstrzymał się od miauczenia... Ostatnio go kusiło, by często to robić, a gdy uświadamiał sobie, czuł się z tym ciut dziwnie.
- Po prostu... Nie umiem - miał wrażenie, że coś mentalnie go blokowało. Przecież normalnie powinien umieć... Więc czemu teraz nie?
Wtedy usłyszał odgłos, który wydawała sowa. I to gdzieś blisko. Uniósł uszy i głowę, zaintrygowany, jak również zaczął się rozglądać za źródłem dźwięku. Po chwili jednak skupił żółte oczy na rozmówcy.
- To aż takie dziwne? - spytał się cicho.

Dla Naizena było dziwne. Rozumiałby dosłownie małego wampira, dziecko, które jeszcze uczyło się życia i chodzenia po drzewach, ale nie tego chłopaka. On był blisko pełnoletności, jeżeli się nie mylił i nie potrafił zejść z drzewa?
Zastanawiająca była jego odpowiedź.
- Nie umiesz...?
I wtedy go olśniło. Normalnie jak piorunem strzelił. Przypomniało mu to sytuację, kiedy sam przez to przechodził. Ale pewności nie miał, żeby to było to, o czym myśli.
- Ale.. też nie urodziłeś się taki?
A może miał zablokowaną moc lub nie nauczył się kontrolowania jej odpowiednio? Tak, to powinno być logiczne wyjaśnienie. Jego reakcja na dźwięki wydawane przez ptaka, nie umknęły uwadze Naizena. Coraz bardziej obawiał się najgorszego, co spotkało tego młodego. Sam będąc "dzikim kotem", miał podobne zwierzęce zapędy.
Podszedł bliżej drzewa.
- Pamiętasz jak wszedłeś? Spróbuj tak samo zejść. W razie upadku, złapię Cię.
W sumie jakby spadł, to i tak by się mu nic nie stało. Jest wampirem, to na pewno niczego sobie nie złamie.

Dziwne... Poprosił o pomoc, a skończyło się na wypytywaniu go. To dopiero niecodzienne... Owszem, fakt, że nie umiał zejść, mógł też uznać, że był po prostu zbyt niezdarny. Nie każdy wampir musiał przecież być perfekcyjny, a jemu zdarzało się wywracać parę razy, gdy za bardzo się zamyślił.
- Huh... - pokiwał lekko głową. - Nie, nie urodziłem się taki... - tak brzmiała jego odpowiedź. Nie był pewny czy chodziło o fakt, że nie umiał zejść, czy też o jego kocie cechy. Nie zastanawiał się zbytnio nad tym, chociaż nawet nie pamiętał, kiedy stał się w połowie kotem. Pozostawał jedynie list... Z którego i tak niewiele się dowiedział. Pozostawało jedynie zaakceptowanie tego.
- Spróbować... - jego uwaga odwróciła się od ptaka, a za to postanowił skupić się i przypomnieć, jak tu wszedł. Reagował wtedy bardziej instynktownie niż myślał, co robi.
W końcu jednak odczepił się od gałęzi, starając się wycofać. Ona sama zatrzęsła się, grożąc, że zaraz się załamie, ale nie zwracał na to uwagi. Z kocią zwinnością skoczył na inną i tak ciągle, aż znalazł się na najniższej z nich. I wtedy ogarnęła go obawa. Jak zejść na sam dół, skoro...Nie było innych gałęzi, które mógł wykorzystać?
- Ee... - i co zrobić teraz? Rozejrzał się, znów skupiając się na wampirze. - Może... - zawahał się na chwilę. - Może jednak nie... - zwątpił po prostu.

To już coś, że nie urodził się taki. Więc istnieje szansa na cofnięcie tego czynnika, który zrobił z niego koto-wampira. Pozostała jedna z dwóch opcji. Blokada jego mocy i nie opanowana, lub padł ofiarą Hiro, który zrobił z biednego chłopaka swoją zabawkę. Naizen przechodził już przez to i długo musiał powalczyć o odwrócenie całego zabiegu. Gdyby nie kontakty syna... Do teraz by pewnie wyglądał jak pół-tygrys.
Uważnie przyglądał się ruchom młodego wampira, obserwując jak sobie radzi. I trzeba przyznać, że szło mu dobrze, do momentu aż gałęzie mu się skończyły.
- Jesteś już parę metrów nad ziemią. Skocz po prostu. Nic Ci się nie stanie. Zaufaj mi.
Wyjął drugą rękę z kieszeni, będąc w razie czego gotów, na złapanie chłopaka, gdy będzie skakał. Bądź też użycia mocy artefaktu, aby siłą telekinezy, pomóc mu wylądować na nogach. Teraz właśnie liczyło się to, aby ten nauczył się także schodzić z drzewa. A im częściej będzie to ćwiczył, nie będzie miał takich problemów w przyszłości.

Zaufać, tak...? Shiro obserwował niepewnie ziemię, zastanawiając się, czy warto spróbować. Ogólnie to jest on bardzo ufny, ale w tym przypadku dochodziły jeszcze kocie instynkty, które nie były zbytnio zachwycone tym pomysłem. W końcu, na górze było mu tak dobrze... Nie musiał się martwić, że nagle coś mu się stanie, gdyby skok nie udał się.
- Łatwo powiedzieć - burknął kotowaty wampir, znów poruszając ogonem. Co tutaj zrobić... Co...
Skończyło się na jego westchnieniu. Nie umiał znaleźć innego rozwiązania, które pasowałoby do tej sytuacji. Chyba, że pozostaje zamieszanie na drzewie. Miauknął cicho, sfrustrowany tym, co się działo.
- Dobra, próbuję - podjął jednak decyzję.
Przykucnął na gałęzi, patrząc uważnie w dół, by móc dobrze wylądować. Gest samego blondyna dopiero sprawił, że poczuł się zachęcony do działania. Więc skoro tak... Skoczył. Jeśli został złapany - okej, nic się nie stało. Jednak, jeśli nie, to upadł na kolana, wyglądając jakby chciał lądować na czterech łapach. Starałby się wtedy podnieść na obie nogi i otrzepać.
- C-chyba się udało - wymamrotałby niezależnie od tego, co się stało. No i mógł dzięki temu przyjrzeć bliżej wampirowi... Był... Duży. Bardzo. Z góry nie rzucało się to jakoś w oczy, a teraz byłby zmuszony unosić głowę, by widzieć go lepiej. - Przepraszam za problem... - dodał cicho. I co teraz?

Jeżeli nie spróbuje, to tym samym się nigdy nie nauczy samemu schodzić z drzewa. A obecnie to miał niezapowiedzianą lekcję. Naizen nie zamierzał po niego wchodzić na drzewo, bo po co? Młody wampir jest na tyle już duży, że sam powinien się nauczyć tak prostych rzeczy.
Trzeba było trochę poczekać, aż ten podejmie decyzję i zgodził się skoczyć. Naizen uważnie przyjrzał się temu, jak on skoczył. Jeżeli nogami ku dołowi, to nie musiał go łapać i ten mógł upaść na stopy, kucając po chwili. Jedynie w tym przypadku, mógł pomóc mu podnieść się na nogi. Jeżeli zaś skoczył rękoma do przodu, niczym zwierzę, to wtedy go złapał. Fakt, różnica widzenia postaci z góry a z dołu jest bardzo duża.
- Nie szkodzi. Mam nadzieję, że zapamiętasz dzisiejszą lekcję?
Powiedział spokojnie, lekko się uśmiechając. Mając na myśli to schodzenie z drzewa. Jednakże, jak tylko się mu przyglądał, widząc te kocie uszy i ogon... Te jego trochę zwierzęce zachowanie.
- Wybacz, że tak Cię wypytywałem. Ale Twój wygląd raczej powinien być używany na codzień. Masz problemy z kontrolą swojej mocy?
Przede wszystkim, chodziło mu o pokazywanie się publicznie. Nie zdziwiłby szlachetnego fakt, gdyby młodzieniec ukrywał się w lesie, polując na ptaki, bo nie umie radzić sobie z mocą, która mogła mu się niedawno uaktywnić.

Niespodziewana lekcja, która napędziła mu trochę strachu... Mimo to, udało mu się zejść i nawet nie skorzystał z pomocy dorosłego, więc nawet nie najgorzej... Otrzepał jedynie ręce i oparł się o drzewo, szurając pazurami ziemię. Uroki zapodziania gdzieś butów.
- Postaram się zapamiętać.
Podrapał się po policzku, po czym wziął głęboki wdech, by opanować się, jak również nie pozwolić, aby zakłopotanie nagle tutaj się pojawiło.
Słysząc zaś jego kolejne słowa, przekrzywił nieco głowę, zastanawiając się nad tym.
- Zależy z jaką- odparł mu. Nie bardzo zrozumiał pytania i za pierwszym razem nie domyślił się, że jego cechy mogłoby być uznane za jakąś moc. Mimo to, zaczął się zastanawiać... Może to zły pomysł, by zdradzać się, skąd te cechy - pomyślał. W sumie... udawać, że to po prostu moc... Nikt nie wypytywałby go niepotrzebnie. Może to nie jest najgorszy nawet pomysł?
- Właściwie... Która jest teraz godzina? - spytał się. Chyba nie ma co liczyć na to, że zdąży na dzisiejsze lekcje... Zwłaszcza, że będzie musiał się najpierw przebrać i coś zjeść. Nie udało mu się nic upolować, przez co jedynie głód się nasilał. Nie chodziło o samą krew - chciał skosztować mięsa. - Chyba jest bardzo późno... - swoje oczy skierował na gwieździste niebo. Stracił trochę poczucie czasu.

Kolejne uwaga została przykuta na stopy młodego wampira. Nie miał butów. Sierota, czy zgubił je biegnąc za zwierzęciem? Naizen pokręcił lekko głową, nie wiedząc już w sumie co myśleć o tej sytuacji. Młodego na pewno tak nie zostawi, póki nie będzie miał pewności, że on na serio ma problemy z mocami, bądź zwyczajnie zgubił się w lesie i koniec opowieści.
- Jaką? Na pierwszy rzut oka widać, że chyba chciałeś... przemienić się w kota?
Tak, zgadywał, wskazując na jego uszy i ogon. Poza tym to miauczenie. Nawyk? Wampir przemieniający się w zwierzę, rzadko kiedy używa cech zwierzęcych, używając inną formę swojego ciała jako kamuflaż.
Pytając o godzinę, Naizen zerknął na swój zegarek.
- Po pierwszej.
Spojrzał na chłopaka, chowając dłonie do kieszeni.
- Zgubiłeś buty?
Zapytał. Choć odpowiedź chyba była oczywista.

Niestety, ale Shiro nie posiadał mocy, która pozwoliłaby mu się przemienić. Jednak teraz ogarnęły go wątpliwości... No i miał tutaj zupełnie obcego wampira... Chyba nie powinien mu mówić za dużo, prawda?
Wzruszył lekko ramionami.
- Może tak miało właśnie być? - odpowiedział nieco tajemniczo. Może ktoś próbował sprawić, by z wampira zrobił się kot? Mógł jedynie zgadywać. Mimo to, uśmiechnął się lekko.
- Dziękuję - rzekł, gdy uzyskał odpowiedź na swoje pytanie. Dość późno... Lekcje już dawno się zaczęły. No nic, mówi się trudno i żyje się dalej.
Pokiwał niepewnie głową.
- Głupia sprawa... Nawet nie zauważyłem, w którym momencie - westchnął cicho. Dobrze, że miał jakieś w pokoju, przynajmniej tym się pocieszał.
- Hm... Chyba nie powinienem Panu zajmować więcej czasu - zauważył z niepewnością w głosie. - Pewnie jest Pan i tak dość zajęty - właściwie, na kogo trafił? Nie wiedział. I trochę tak dziwnie byłoby pytać... A co, jak się jeszcze wkurzy, bo uzna to za bezczelność?

Też prawda. Może miał taki zamiar by pozostać w tej postaci? I w tej postaci próbował sobie zapolować na ptaka? Dziwne myślenie nastolatka, ale Naizen próbował go zrozumieć. Młody wampir musiał być wychowywany w innych warunkach, skoro takie ma pomysły na polowanie. Bądź też sam od siebie ćwiczył przemianę. Można by wtedy odetchnąć z ulgą, że nie padł ofiarą szalonego Hiro.
- Nie ma za co.
Odpowiedział mu na podziękowanie. Przy pierwszej jego odpowiedzi, skinął jedynie głową, oznajmiając że rozumie i niech mu tak będzie.
- Nie jestem zajęty. Mogę Cię podrzucić do domu, albo do Akademii Cross. Chodzisz tam?
Zaoferował młodemu transport. Przecież nie pozwoli, by ten w takim stanie zwracał na siebie uwagę i co więcej, chodził na bosaka. Wampirom to pewnie nie przeszkadza, ale Naizen by tak nie potracił. Musiał mieć coś na stopach.
- Nim wjedziemy do miasta, lepiej byś cofnął swoją przemianę. Lepiej jest nie straszyć ludzi takim przebraniem. Nawet jeżeli mamy teraz noc i większość śpi.
Powiedział ze spokojem i ruszył w stronę swojego pojazdu, licząc na to, że młody wampir ruszy za nim. Upewniając się, obejrzał za nim. Młody może być spokojny o swoje bezpieczeństwo. Naizen nie jest z tych, to wywiozą go nie wiadomo gdzie. Nie sprawiał przecież takiego wrażenia i nie pomógł mu przecież z jakiegoś powodu. Nic przecież od niego nie chciał.

Nie był pewny, czy fakt, że nie przyznał się, że to wcale nie jest moc, był w porządku. Wampir nie wykazywał nic negatywnego... Ale z drugiej strony, sam nie wiedział, skąd wzięły się kocie cechy, które na swój sposób miały wpływ na jego zachowanie. Chociaż, pomimo tego, że nie skłamał, również nie powiedział prawdy. Jak na to zareaguje nieznajomy, gdy dowie się?
Słysząc propozycję transportu, na początku lekko pokiwał głową.
- Chodzę do Akademii - potwierdził. - I dziękuje za to... Jeśli nie sprawia to Panu problemu, to skorzystam z oferty.
Nie wiedział, czego mógł się spodziewać po mężczyźnie, ale postanowił zaufać... I w najgorszym wypadku liczyć na własne moce, że pomogą mu się wygrzebać z nieciekawej sytuacji. Ale jego kolejne słowa... Jakbym jeszcze wiedział, jak... Cóż, będzie się chyba później martwić... Bo sam nie wiedział, co powinien zrobić.
Ruszył za nim do jego pojazdu, wbijając wzrok w ziemię.
- Ludzie czy wampiry są przyzwyczajeni do takich widoków - odpowiedział cicho Shiro. - W tych czasach nienormalność... To właśnie normalność - uśmiechnął się blado, idąc dalej.

Prędzej czy później, ta sprawa z jego mocą czy nie mocą, wyjdzie na jaw. Na razie Naizen postanowił jakoś mu wierzyć na słowo, że ta jego przemiana, miała tak wyglądać. Nie dawał jednak całkowitej wiary w jego słowa. Naizen jest wyczulony na kłamstwa. A to, w jaki sposób odpowiadał mu wampir, dawało mu przeczucie, że ten nie chce się do prawdy przyznać. Także nie wierzył młodemu do końca, że tak ma wyglądać w chwili obecnej jego wygląd. Do tego tematu jednak wrócą.
- W takim razie podwiozę Cię do szkoły. I nie sprawia mi to problemu.
Najwyżej po dokumenty pojedzie później, albo dostarczy je jutro. Nie miał nic pilnego w planach. A lepiej by uczeń trafił do szkoły nim wzejdzie słońce.
Ruszyli zatem do jego pojazdu, idąc leśną ścieżką.
- Właśnie to mnie niepokoi. Wyjawienie naszej rasy nie jest dobrym pomysłem. A już tym bardziej przypominanie w połowie kota. Ludzie bywają sprytniejsi i mogą te informacje wykorzystać przeciwko nas.
Otóż, chodziło przede wszystkim o polowania na wampiry, jakby miała nastąpić powtórka ze średniowiecza. Tyle, że w obecnych czasach, to polowanie nie miałoby celu by zabić wampira, ale dla jego krwi, która dawała długie i młode życie. W najgorszym przypadku, mogliby paść szlachetni.

Shiro nie wiedział co zrobi, gdy przyjdzie ponowne poruszenie kwestii dotyczącej jego kocich cech. Skłamanie wprost... Nie, to byłoby stanowczo złe, zwłaszcza, że ten wampir był dla niego taki miły... Nawet jeśli to mogłyby być jedynie pozory, to i tak.
- Wszystko ma swoje plusy i minusy - odpowiedział za to. Nie zastanawiał sie nad tym, że to mogłoby odwrócić się i zadziałać negatywnie na ich rasę. Za to... Może to pozwoliłoby, by te dwie rasy się zbliżyły? Jeśli znajdą się przeciwnicy, to również i tacy, którzy by chronili wampirów. Z każdą rzeczą taką na świecie tak jest, nie ma jednolitej zgodności.
- Na dodatek mogą to uznać po prostu za jakieś przebranie - zauważył jeszcze. Mało tego w dzisiejszych czasach? Chociażby w internecie wystarczy sprawdzić... Eh, ale może rzeczywiście powinien coś na to wymyślić? Niewiele się zastanawiał nad tym, bardziej już akceptując to. Stało się... I tyle. I nie mógł tego odkręcić, skoro nie pamiętał, jak się to stało.
Stłumił dłonią ziewnięcie, rozglądając się. Zmysłami ciągle wyczuwał tutaj panujące tutaj życie. Starał się jednak, by nie dać się temu ponieść i nie myknąć nagle, znów próbując polować na jakieś ptaki nocne. Aż potarł łebek, jakby to sprawiło, że jego chęci znikną i pomoże mu się opanować.
Nie odezwał się już więcej, póki nie dotarli do pojazdu. Czuł się za to naprawdę głodny, przez co powoli w głowie planował, co zrobi, gdy wróci do Akademii. Może również jakaś kąpiel? Przydałoby się.

Temat ten zapewne zostanie poruszony. Wampir w drugiej wypowiedzi, wspomniał o kocich cechach, jako przebranie. Być może ludzie w to uwierzą, ale co, jeżeli trafi na takich upierdliwców, którzy będą próbowali zdjąć z niego te uszy, lub pociągną za ogon? Jak się wtedy zachowa?
Zbliżyli się do czarnego samochodu, marki Renault Fluence Sedan. Naizen otworzył młodemu drzwi od strony pasażera, obok kierowcy. Jeżeli młody wampir zajął miejsce, Naizen zamknął drzwi i zasiadł za kierownicą. Dopiero wtedy podjął się kontynuacji ich tematu.
- Mogą uznać to za przebranie. Ale jeżeli Cię poproszę, byś wrócił do swojej pierwotnej formy, zrobisz to?
Zapytał, przenosząc spokojnie wzrok na jego postać. Ciekaw był, co młody teraz zrobi. Przyzna się w końcu do prawdy, czy będzie dalej kombinował?

Chwilę później obserwował z lekkim zaciekawieniem samochód wampira. Od dawna nie miał okazji widywać jakiegoś lepszego typu, więc skupił na nim na chwilę swoją uwagę, przestając w końcu rozpraszać się przez nocne dźwięki. Po czym ruszył się i podszedł do drzwi, które mu otworzył mężczyzna.
- Dziękuję - mruknął na ten gest i wsiadł do pojazdu. Może już będzie chwila wytchnienia?
Najchętniej by już nie powracał do tamtego tematu... Jednakże nie miał takiego wygodnego przywileju. Zrozumiał to lepiej w chwili, gdy wsiadł już do samochodu. Powrót do poprzedniego tematu... Skrzywił się nieco, zapinając już pasy. Jego wzrok skupił się na chwilę na widoku zza szyby, zarazem w ten sposób zamierzał odwlekać swoją odpowiedź. Mimo to, westchnął głęboko, jak i nieco zrezygnowany.
- Nie - odpowiedział mu. - Nie zrobię tego - mogło to zabrzmieć nieco niegrzecznie jak i szorstko, co niespecjalnie mu się spodobało... Ale co mógł innego na to poradzić?
Zastukał palcami o udo i zerknął na nie. Długie pazury... Kolejny z efektów, jakie doznał... Może powinienem je w końcu ściąć? - pomyślał. - I zacząć próbować zachowywać pozory normalności... Tylko jak?
- Nie potrafię - dodał kilkanaście sekund później, uzupełniając w ten sposób swoją wypowiedź. Nie skłamał. Nie umiał powrócić do poprzedniej formy... No bo jak, skoro nawet nie pamiętał, jak się to stało.

Naizen mógłby darować sobie ten temat z jego wyglądem. Możliwe, że za bardzo naciskał, by poznać prawdę. Chciał widocznie młodemu pomóc, ponieważ sam przechodził przez coś podobnego.
Wampir się przyznał, że nie potrafi cofnąć przemiany. Nie zrobi tego, bo nie umie. Jeżeli to cechy mu wszczepione w jego dna, to nic dziwnego, że tego potrafi.
W końcu Naizen odpalił swój pojazd i w milczeniu, ruszył dalej, by znaleźć dobre miejsce do zawrócenia. Dopiero podczas trasy, zawracając w stronę miasta, podjął na nowo ten temat. Ale w trochę innym kierunku.
- Mam pewne podejrzenie, co do Twojego... zwierzęcego wyglądu. Skoro nie potrafisz tego cofnąć, to albo masz zablokowaną moc, albo padłeś ofiarą szalonego naukowca. Od jak dawna masz z tym problem?
Zapytał ponownie. Jeżeli młody nie będzie chciał ciągnąć tego tematu, to niech powie.

To nie był koniec tej rozmowy. Shiro mógł jedynie się łudzić, że jednak będzie w chwilach, gdy mężczyzna milczał. Mimo to... Dlaczego? Dlaczego się tak dopytywał? Nie rozumiał tego, a sam oczywiście nie wiedział, że mógł mieć już w tym pewne doświadczenie.
Westchnął jednak, słysząc pytanie i wbił pazury w swoje ramiona, jednak nie do krwi. Lepiej nie ryzykować, bo jeszcze mógłby tym wkurzyć nieznajomego i przestanie być taki miły.
- Nic mi o tym nie wiadomo, bym miał taką moc - odpowiedział mu na to. Jego uszy się nieco poruszyły, a on, pozostawiając swoje ramiona w spokoju, ujął w dłonie długi, nieco nerwowy ogonek. - Ale tego nie jestem pewny. Mogę mieć, a nie być świadomy.
Skrzywił się delikatnie.
- Nie pamiętam. Po prostu... Jednego dnia nie było ich, drugiego już były - mruknął cicho. Jakiego szalonego naukowca? Nic nie pamiętam o czymś takim! I chwila, nie mogłem po prostu mieć tych cech w sobie...? Nie, to niemożliwe. Chyba, że to uaktywnia się rzeczywiście inna moc.
Potarł nieco łebek, zastanawiając się nad tym wszystkim.
- Właściwie, dlaczego Pan mnie o to tak wypytuje? Czy to rzeczywiście coś bardzo istotnego? - spytał się go z nutką niepewności w głosie, jednakże się zapytał... Może i jemu przyjdzie się cokolwiek dowiedzieć?

Nie wiedział nic o takiej swojej mocy. Każdy wampir wie jakie posiada i ile z nich, daje mu przewagę w walce nad przeciwnkiem. Tutaj jednak młody nie był do końca pewny, czy to jest jego moc, ale jakimś cudem zablokowana?
W końcu zapytał, dlaczego Naizen go tak wypytuje. Chwilowo oderwał wzrok od drogi, by spojrzeć na wampira. Wyglądał na nieco zdenerwowanego. Powrócił więc spojrzeniem na drogę.
- Ponieważ przechodziłem przez to samo. Podobnie jak Ty wyglądałem i nie była to żadna z moich mocy.
Zdradził mu swoją prawdę. Może to da młodemu do myślenia, co się tak właściwie z nim dzieje? Dlaczego tak wygląda i zachowuje, skoro wcześniej takich cech nie przejawiał? Tych zwierzęcych.
- Normalny wampir, nie miauczał by na drzewie, nawet jeżeli dokonał niekompletnej transformacji. Chyba, że ma wyćwiczony głos.
Dodał jeszcze od siebie.

Zamrugał oczami, czując całkowite zaskoczenie. Nie spodziewał się usłyszeć czegoś takiego... Przechodził przez to samo? Czyli był kotem? Ale nie wyglądał, jakby miał kocie uszy. No i to wspomnienie o naukowcu... Czy może to się z tym wiązało? Shiro nie był pewny tak właściwie.
- Przypominałeś w połowie kota? - spytał się go chłopak, czując się nieco dziwnie. - I uważasz, że mnie spotkało dokładnie to samo... - to trochę dawało do myślenia. Na dodatek jasnowłosy mężczyzna wiedział dobrze, czym to zostało spowodowane, przeciwieństwie do samego rudowłosego. No i na dodatek udało mu się to cofnąć, skoro tak właśnie teraz wyglądał... Zakładając, że nie oszukiwał, tylko mówił prawdę.
- Huh... Nie wiem czemu miauczałem - mruknął, czując się ciut zażenowany, gdy sobie przypomniał tamtą sytuację. Coś go podkusiło, by tak się zachować... Jak i wdrapać się na drzewo, z którego potem nie umiał zejść. No i normalny wampir... A który zwykły wampir zjadałby ciągle słodycze jak Shiro?
- Zresztą i tak nic na to nie poradzę - zauważył, zerkając przez okno obok niego. - Muszę się do tego przyzwyczaić - Może wcale nie jest to takie złe... Gorzej będzie jednak, gdy te cechy przejmą nade mną całkowitą kontrolę...

Naizen mówił prawdę. Nie miał powodu do kłamania i oszukiwania młodego, skoro sam nie znosił kłamstwa. Nawet po twarzy można było dostrzec, że jest poważny. Że tę sytuację traktuje poważnie.
- Tak samo jak Ty, miałem takie uszy i ogon.
Odpowiedział, zerknąwszy na sekundę w kierunku rozmówcy. Ponieważ musiał zaraz wzrokiem wrócić na jezdnię i skręcić w odpowiedni kierunek. I dopiero teraz zapiął też pasy. Prawie by się zapomniał, a trochę drogi jeszcze było do miasta.
- Bardziej przypominałem tygrysa niż zwyczajnego kota.
Czyli że miał tygrysie uszy i ogon. I w najgorszym przypadku, jego żywnością było mięso. Jak on tego nienawidził. Od tamtej sytuacji z przemianą, ma wstręt do jakiegokolwiek mięsa. I tak dobrze, że jest wampirem to jeść go nie musi.
- Idzie na to coś poradzić. Jeżeli przemieniła Cię ta sama osoba co mnie, trzeba na niej wymusić cofnięcie tego "zabiegu".
Rzucił rozwiązanie, gdyby czasem młody chłopak był tym zainteresowany. Na jego miejscu Naizen by dociekał informacji, co się z nim stało. Było już tak i pamiętał, jak bardzo był wściekły na Hiro, kiedy zrobił z niego prawie tygrysa. To były najgorsze dni jego życia.

Widział jego powagę, co sprawiało, że tym bardziej czuł zaskoczenie. Nie żartował sobie z niego? I zarazem... Czy los naprawdę mu dał spotkać osobę, która przechodziła przez to samo co teraz miał Shiro? Jego słowa sprowadzały się do jednej odpowiedzi - tak. Jasnowłosy wampir również posiadał kiedyś w sobie zwierzęce geny. Tygrys? Trochę różniło się od małego kota.
Pokiwał lekko głową, gdy usłyszał jego słowa. Rudowłosy miał w sobie cechy typowego kotka... Co również wiązało się z tym, że jego zachowanie przypominało go. Mimo jednakże tego faktu, dodatkowe cechy sprawiały, że wcale najgorzej nie wyszedł na tym. W końcu, mało kto wyglądał źle z kocimi uszami jako dodatek do uroku.
- Zakładając, że spotkało mnie to samo, to... Ja i tak nie wiem, kto mnie przemienił - odpowiedział mu po prostu, wzruszając lekko ramionami. Usunięto mu wspomnienia z tamtego wydarzenia, za powód zostawiając jedynie list z jakimś wyjaśnieniem. A, że po przebudzeniu spotkał dawno niewidzianego brata... To sprawiło, że zamiast dobijać się, że stał się kocim wampirem, po prostu zaakceptował to i przestał dalej w to wnikać.
I właściwie to mu przypomniało, że nadal nie pokazał się Kojiro... Ciekawe jak zareaguje na fakt, co się stało z jego sługą?
- Więc to niewiele da - mruknął jeszcze. Czy wampir zdawał sobie sprawę, że rudowłosy może po prostu wypierać z siebie fakt, że stał się obiektem eksperymentu? W końcu zaakceptować fakt, że stał się hybrydą, że został w tym celu pobrany i przemieniony... To może być trochę za dużo jak na umysł siedemnastolatka.
- Gdzie właściwie jesteśmy? - spytał się, zmieniając temat. Miał nadzieję, że szybko dojadą na miejsce, bo robił się coraz to bardziej głodny. A jak zacznie mu burczeć w brzuchu, to chyba spali się ze wstydu... W przenośni.