Nietypowe spotkanie

Naizen zerknął na niego, kiedy usłyszał jego odpowiedź o braku pojęcia, jak to się stało, że został na wpół zwierzakiem.
- Ile pamiętasz z tamtego zdarzenia?
Też ważna kwestia. Jeżeli nic nie pamięta, nawet uprowadzenia czy coś, to mogłoby znaczyć, że grzebano mu nawet w umyśle. Jemu nie skasowano pamięci. Był jakby... Pierwszym królikiem doświadczalnym Hiro? Takie odnosił wrażenie. Ponieważ nie spotkał przed sobą innego takiego przemienionego. Zdarzały się tylko spotkania z wampirami, posiadającymi transformację jako swoją moc. I najczęściej to były pełne przemiany.
- Wjeżdżamy do miasta.
Odpowiedział mu na ostatnie pytanie, kiedy widać było w oddali oświetloną dzielnicę. Wyjechali właśnie z lasy i dojeżdżali do miasta. Naizen już nie ciągnął tego tematu, widząc że pewnie młody nie chce już o tym rozmawiać. Za dużo się pewnie dowiedział, ale niech wie, że sam z tym problemem nie jest. Bo kto wie, może więcej takich osób jest z jego przypadkiem? Mógłby oskarżyć Hiro przed radą wampirów, za wykorzystywanie swoich chorych eksperymentów na wampirach, ale czy to coś da? Nie miał w tej chwili siły głosu przebicia. A tym bardziej, że Hiro jest przewodniczącym Rady...

Ile pamiętał...? Właśnie... Nie wiedział. Nic nie przychodziło mu do głowy, gdy próbował skupić się na tej kwestii. W jednej chwili nie miał tych cech... W drugiej obudził się, całkowicie skołowany tym wszystkim. Nie tylko dochodziły do tego zewnętrzne elementy, ale również inne spojrzenie na sam świat, czy też doznania... Nie było nawet źle, był już przyzwyczajony do wyostrzonych zmysłów, a pomoc bliskiej pomocy jeszcze tylko bardziej mu pomogła to znieść. Ba, nawet udało mu się przyzwyczaić do nieco zmienionego słuchu.
Pokręcił lekko głową, skupiając znów swoją uwagę na rozmówcy.
- Nie... Nie wiem. Po prostu... W jednej chwili tego nie było, a w drugiej już się stało. Jakby to wszystko było przez sen... - mruknął, zastanawiając się nad tym. Jedynie przychodziła mu na myśl postać wampira, napotkanego tam... Dlaczego właściwie doszło do tego spotkania? Nie pamiętał. Dziura w pamięci była i... Właściwie, czy kiedykolwiek poznałby prawdę?
Pokiwał lekko głową, słysząc odpowiedź.
- To chyba dobrze... - wyszeptał cicho, opierając się wygodnie o fotel. Jego uszy nieco oklapły, a sam wampirek wydawał się być zmęczony. Za dużo rewelacji go spotkało jak na jedną noc.
- Myśli Pan, że jakieś sklepy będą otwarte jeszcze? - spytał się, skupiając żółte oczy na widoku na zewnątrz. Czuł, że głód coraz bardziej się nasilał. Tak, głód, nie pragnienie.
- I... Czy mogę poznać Pana imię? - dodał po chwili, trochę nieśmiało.

Czyli jednak musiał to być eksperyment, gdzie na dodatek usunięto młodemu z pamięci całe wydarzenie. Sprytne posunięcie Hiro, aby nie brać odpowiedzialności za swoje czyny. Teraz to nawet ciężko byłoby go oskarżyć, skoro chłopak niczego nie pamięta, a stary wampir będzie się wszystkiego wypierał. Naizen wtedy mógłby wyjść na idiotę, którego wezmą jeszcze za niedoświadczonego i tego, który z powodów prywatnych między rodowymi, chce upokorzyć Kuroiaishitów.
Westchnął po usłyszeniu odpowiedzi młodego wampira. Czemu ten świat stał się jeszcze bardziej dokuczliwy i skomplikowany?
- W nocy przeważnie wszystko jest zamknięte. Jakieś dobowe powinny być otwarte. Trzeba się tylko rozejrzeć.
Odpowiedział mu na pytanie. Nie wiedząc w sumie, czemu o sklepy pytał. Może był głodny? Odczuwał taki głód, jaki przeważnie odczuwają zwierzęta? Zrozumiałby go. Sam przez to przechodził i zmuszony był do zjedzenia mięsa. Nawet, jeżeli tego nie chciał i brzydził się tym.
Na pytanie o imię, Naizen krótko spojrzał na niego, po czym powrócił do pilnowania trasy.
- Naizen Shiroyama... A ty? Jak się nazywasz?
Przy okazji, zapytał o imię i nazwisko swojego pasażera.
Samochodem wjechali już w głąb miasta, gdzie mogli rozejrzeć się za jakimś otwartym w nocy sklepem.

Pokiwał lekko głową, gdy uzyskał odpowiedź. W sumie, nie powinno mnie to dziwić. Jest już naprawdę późno dla ludzi... - pomyślał, wzdychając cicho. W najgorszym wypadku będzie po prostu głodny aż do rana, gdy otworzą pierwsze sklepy. Potem jedynie szybko tam pobiec, zanim pojawi się słońce... I być po prostu zadowolonym i najedzonym. To jest nie najgorszy plan.
Ucieszył się w duchu, że rozmowa na temat pochodzenia zwierzęcych elementów już zniknęła. Przez większość tego tematu, nie wiedział, co właściwie mógłby powiedzieć wampirowi... I przez to wszystko oczywiście zaczęły go nachodzić wątpliwości. No bo... Czy to dobrze, czy źle, że tak wyglądał? Na razie schylało się ku temu drugiemu...
Usłyszawszy pytanie o swoje imię, skierował żółte tęczówki na wampira.
- Shiro Fuyuki - przedstawił mu się. No bo, czemu nie? I przynajmniej poznał nową osobę, chociaż w dość nietypowy sposób.
I znów zerknął na widok za oknem pojazdu. Zauważył, że byli już w mieście, a nie w lesie, dlatego też zaczął rozglądać się za sklepem, gdzie mógłby zrobić drobne zakupy... Właśnie! A właściwie miał jakieś pieniądze? Sięgnął ostrożnie do kieszeni spodni... Pogrzebał chwilę w jednej, a potem w drugiej, wyczuwając jakieś monety i papierowe pieniądze. Można założyć, że mam. Wtedy właśnie skierował swoje spojrzenie na nogi... Gdzie nadal nie miał butów.
Westchnął cicho i oparł się wygodniej o fotel.
- Chyba i tak mogę na razie zapomnieć o zakupach - żachnął cicho. - Raczej nie pozwolą mi na swobodne zakupy, gdy jestem w takim stanie - zauważył cicho. Nie był pewny co teraz zrobić... Może po prostu wrócić do Akademii?

Sklepy obuwnicze raczej byłyby zamknięte o tej porze, a Naizen nie był z tych, by się włamywać. Chyba, że byłaby taka konieczność. W tej chwili takowej nie widział.
Także poznał imię swojego pasażera, więc formalności mają za sobą. Spojrzał na chłopaka, kiedy zakomunikował o rezygnacji z zakupów. Szlachetny przyjrzał się mu i rozumiał ten problem. Nie gość, że wygląda jak kot, to jeszcze butów nie ma.
- Najwyżej pomyślą, że wracasz z jakiejś imprezy przebierańców. W sklepie nie będą sprawdzać, czy masz sztuczne uszy i ogon, czy prawdziwe.
Powiedział i zatrzymał się przy jednym ze sklepów otwartych całodobowo. Był to co prawda monopolowy ze spożywczym.
- Jeżeli nie chcesz iść, to Ci kupię co potrzebujesz.
Zaoferował mu kolejną pomoc. Młody poczeka na niego w samochodzie, a Naizen zrobi dla niego zakupy. Pieniędzmi się nie przejmował. Miał ich pod dostatkiem, odkąd prowadzi się własny klub nocny, oraz wykupiło lunapark.

Bal przebierańców? Shiro... Nie pomyślał właściwie o tym. Kompletnie. Z drugiej strony jednak, gdyby się tak zastanowić, to to rozwiązanie było trochę niebezpieczne. A co, jeśli napotka jakiś idiotów, którzy postanowią pociągnąć za ogon czy uszy? I wtedy się to wyda. Cóż... Możliwe, że nie przejąłby się zbytnio tym, ale słowa wampira jedna mu dały trochę do myślenia, a nadal tkwiąca w nim dziecięca mentalność sprawiała, że zaczął to patrzeć ze strony bardziej negatywnej. Pokręcił jednak głową, nie chcąc, by za bardzo się zdołował przez to wszystko.
W końcu się zatrzymali, a jego żółte oczy powędrowały w stronę sklepu. Przełknął ślinę, jakby wahał się nad czymś... Ale mimo to, uśmiechnął się do wampira.
- Nie trzeba, już dużo uzyskałem pomocy z twojej strony. Nie chcę przesadzać - odezwał się, odpinając pasy bezpieczeństwa.
Nie chciał naciągać na jeszcze więcej wampira... I tak możliwe, że już przesadzał...? Nie wiedział, nie umiał od tak ocenić własnego zachowania. Bądź co bądź, skupiając się już na swoim celu.
- Jeśli chcesz... Znaczy się, jeśli Pan chce, może już odjechać. Myślę, że trafię stąd do Akademii - nie musiał przecież mieć nadal na głowie kotowatego! A mógłby mieć już przecież dość jego obecności. Nigdy nie wiadomo, a sam Shiro nie umiał czytac w myślach innych, czy też rozpoznawać ich intencji.
Wysiadł z samochodu i ruszył w stronę sklepu. Spuścił nieco głowę i przygryzł dolną wargę. Nadal się obawiał, by po prostu od tak tam wejść. Jednak, mimo własnego wahania, udał się tam.
O dziwo, nawet przebiegło to spokojnie. Kupił odpowiednie rzeczy... Na szczęście lub nie, nie było tutaj nikogo innego niż kasjerka, która jedynie krytycznie spojrzała na nietypowe dodatki u wampira, mrucząc coś o głupocie i durnym naśladowaniu jakiejś mody. Ale wszystko się udało, mimo faktu, że rudowłosy był całkowicie spłukany.
W końcu wyszedł z pomieszczenia, rozglądając się i zastanawiając się, czy będzie musiał powrócić na piechotę czy też nie. Jeśli samochód tutaj nadal był, zamierzał podejść do niego, chociaż z wyraźną niepewnością.

Naizen będąc pół zwierzęciem, najbardziej starał się uniknąć kontaktu z wszelkimi osobami. Ludźmi i wampirami. Unikał przebywania w miejscach publicznych. A w ogóle, pozostał w domu siostry. Nie wychodził nigdzie, nie mogąc pogodzić się z tym, co z niego zrobiono. Gdyby nie kontakty syna, pewnie nadal byłby w zwierzęcej formie.
- Jak chcesz.
Naizen nie zatrzymywał młodego. Kiedy Shiro wysiadł, blondyn obserwował go, jak się oddala od samochodu i zmierza do sklepu. Był czujny i czekał w samochodzie, aż ten zrobi potrzebne zakupy. Najbardziej pilnował tego, by młody nie próbował kogoś tam zaatakować. O różny głód może chodzi w tej postaci, więc wolał nie oddalać się teraz od tego miejsca. Czekał cierpliwie, bo w sumie nie spieszyło mu się nigdzie.
Shiro zrobiwszy zakupy, wyszedł ze sklepu. Naizen spojrzał w jego kierunku, widząc go obładowanego zakupami. Może i nie wykupił połowy sklepu, ale pewnie to co potrzebował.
- Wskakuj. Podwiozę Cię do Akademii.
Powiedział ze spokojem i lekkim uśmiechem. Shiro miał u Naizena na razie duży plus, że nie zaatakował nawet kasjerki, jeżeli nie było tam żadnych innych ludzi. Chłopak widocznie wie co mu wolno a czego nie i kiedy.

Shiro nie odczuwał aktualnie ochoty, by rzucić się na kogokolwiek dla krwi. W tym przypadku, sporą przewagę miał jego nieco dziecięcy charakterek... A kocie cechy nie ciągnęły go do takiego zachowania. Może dlatego, że miał w sobie geny małego kotka? I najwyraźniej stał się takim udomowionym. Również miało to wpływ na niego, kogo spotkał i kto nim się zajął, gdy ocknął się, będąc już w takim stanie.
Wracając do aktualnej sytuacji, chłopak był zaskoczony, że jednak poczekał na przybycie wampirka. Nie musiał i dobrze sobie z tego zdawał sprawę rudowłosy. Mimo wszystko, to sprawiło, że łagodnie uśmiechnął się, sam do siebie.
Po krótkiej chwili już znalazł się przy pojeździe.
- Gdzie mogę dać zakupy... Czy mogę je trzymać przy sobie? - spytał się go, z lekką nutką wahania. Nie wiedział czy czasem ten zapach mu nie będzie przeszkadzać... Bo młodemu aż ślinka ciekła na myśl o tym. Oczywiście, nie dosłownie. I możliwe, że gdyby zatrzymał się i zastanowił nad tym, uznałby, że jest to nienormalne, ale jednak tego nie zrobił. Nie zwrócił na to kompletnie odpowiedniej uwagi.
- Naprawdę dziękuję - wyszeptał jeszcze. Był wdzięczny za tyle pomocy z jego strony. Nie wiedział czy będzie coś chciał od niego za to, czy też nie... Ale mimo to, jak na razie, doceniał to i to bardzo. Był jego bohaterem tej nocy!
I jeśli nie doszło do jakiś komplikacji, niedługo kotołak znalazłby się w samochodzie, więc mogliby ruszać dalej.

Naizen mógł być dumny z młodego wampira, który potrafił się kontrolować i nie zaatakował żadnego człowieka. Gdyby było inaczej, wyczułby to i od razu zareagował, zmierzając do sklepu. Sam od lat uczył się kontroli nad sobą i bardzo rzadko, kiedy atakował ludzi. Jeżeli musiał, nie zabijał ich. Pożywił się, skasował im pamięć i pozostawiał gdzieś, by mogli otrzymać opiekę od razu. W wyjątkowych sytuacjach zabijał. Jednakże od takich metod już dawno temu odszedł.
Szlachetny nie zamierzał zostawić Shiro samego. Jak mu powiedział, że odwiezie do Akademii, dotrzyma słowa. Nie chciał, by ten się szlajał po mieście, kiedy wiadomo gdzie obecnie powinien przebywać.
- Na tylne siedzenie, albo do bagażnika. Nie mam nic przeciwko, jeżeli chcesz mieć je przy sobie.
Powiedział spokojnie i pochylił się w stronę drzwi od samochodu pasażera, otwierając je Shiro, bo pewnie był trochę obładowany swoimi zakupami.  Otwierając mu drzwi, Naizen zapraszał go do samochodu ponownie. Nie robił to za jakąś cenę. Niczego od niego przecież nie chciał.
Gdy Shiro zajął swoje miejsce i drzwi zostały zamknięte. Naizen poczekał aż ten uporządkuje swoje zakupy na kolanach, a bardziej jak zapnie swoje pasy. Dopiero wtedy odpalił silnik i wjechał na jezdnię, kierując się do centrum miasta. Stamtąd przejadą dalej, wprost do Akademii.
- Masz tutaj jakąś rodzinę?
Podczas dalszej podróży, Naizen zagadał do niego.

Shiro zapakował siebie i swoje zakupy do samochodu wampira. Nie ma co wiele tutaj się rozpisywać na ten temat, po prostu znalazł się tam, grzecznie zapiął pasy i... Mogli właściwie ruszać w dalszą drogę.
Rudowłosy nie zaatakował ludzi... Możliwe, że jego głód nie był aż tak silny, ale też drugiej strony, nawet nie pomyślał o tym, by to zrobić. Kocie geny w nim nie przejęły nad samą psychiką... Przynajmniej, nie w większości i nie aktualnie. Chyba po prostu za krótko był jeszcze hybrydą...
Jego wzrok skupił się na wampirze, gdy usłyszał kolejne pytanie, po czym pokiwał lekko głową.
- Tak, mam starszego brata. Niedawno zapisał się do Akademii - odpowiedział mu. Cieszył się, że miał okazję ujrzeć Kohaku. Z nim wiązała się dłuższa historia, której efektem jest to, że tylko jego widział ostatnim razem z osób z bliskiej rodziny... Znaczy się, tej najbliższej. Ojca ani matki nie widział od jakiś dziesięciu lat.
Uśmiechnął się jeszcze.
- Nie wiem, czy ktoś jeszcze jest z mojej rodziny tu - dodał jeszcze.
Jego myśli jednak ponownie skupiły się na wcześniejszej kwestii. A dokładniej... Co będzie, jeśli od niego wszyscy się odwrócą? Czy to już nie będzie dla niego koniec? Nie wiedział, jak to będzie wyglądać i czy nie zacznie tracić nad sobą panowania. Może jego charakter zmieni się całkowicie? Albo po prostu martwił się na zapas, lecz... Trudno inaczej reagować, gdy wcześniej usłyszał takie słowa, które dawały mu mocno do myślenia.
- Myślisz... Myślisz, że kiedyś zatracę granice... Przez to, kim jestem? - spytał się go nagle.

Dobrze że młody wampir miał tutaj swoją rodzinę. Tylko jeszcze pytanie, czy oni wiedzą o jego obecnej sytuacji? Ma brata. Zapisał się on pewnie do tej samej Akademii, co Shiro. Więc czy wie, w jakiej obecnie sytuacji jest jego brat? I to jeszcze starszy. Może zmieniał szkołę, przeprowadzając się do tego miasta?
Naizen skinął głową w zrozumieniu na jego odpowiedź. Choć musiał patrzeć na drogę jak jedzie i pilnować, gdzie skręcać.
- Czy Twój brat wie o Twojej sytuacji? To, jak się zewnętrznie zmieniłeś.
Dopytał jeszcze, jakby chciał się upewnić, że z bratem Shiro ma dobre relacje i wspierają się nawzajem. I czy ten jego brat mu pomaga w takiej sytuacji.
Słysząc pytanie, zerknął na chwilę na niego, po czym znów na drogę, skręcając na inną ulicę. Zbliżali się właśnie do centrum miasta.
- Nie wiem Shiro. Ja na przykład traciłem granicę w sytuacji, kiedy wzmagał się we mnie zwierzęcy głód. Nie chciałem jeść tego, co muszą tygrysy. Było to coś nowego, czego pierwszy raz doświadczałem i nie wiedziałem jak się tego pozbyć. Także, nie wiem jak będzie w Twoim przypadku. Każdego z nas, organizm reaguje inaczej. Ale radziłbym Ci się pilnować i obserwować zmiany u siebie.
Odpowiedział spokojnie, tym samym przypominając sobie ten sam swój problem. Nie wspomniał jednak, że to za namową syna, zjadł to co musiał. Że właśnie syn musiał oglądać w takim stanie ojca.
W tym momencie wjechali do centrum miasta, gdzie można było zauważyć dużo więcej sklepów, ale zamkniętych i wysokich budynków. Bardziej żywe w kolorach ulice i budynki. Naizen zrobił kolejny zakręt, kierując się na północną dzielnicę. Gdzie znajdowała się szkoła.

- Wie... I to bardzo dobrze... - odpowiedział. - To na niego pierwszego napotkałem się... Gdy obudziłem się, będąc już po części kotem - jedna niespodzianka za drugą. Wtedy to trochę spłynęło na niego, mimo to, nie skończyło się to negatywnie, a wręcz przeciwnie.
Uśmiechnął się lekko, jednakże nie patrzył na wampira. Po prostu... Cieszył się ponownie, że nie został odrzucony przez brata, a od razu zaakceptowany. Nie każdy musiał to zrobić, mógł zostać wyśmiany i odrzucony przez innych, a nawet nie umiał określić, jakby się wtedy zachował.
I ciekawe czy hybrydy mogą mieć wściekliznę?
Jego uszy poruszyły się, gdy uzyskał odpowiedź na swoje pytanie. Więc to zależy...
- Rozumiem... - mruknął. - Czyli pozostaje jedynie czekać na to, co się stanie ze mną.
Jedzenie? Jak reagował... Pomijając fakt, że to jest ciastkożerca, co i tak jest nietypowe jak dla wampira to... Jak sięgał pamięcią, zaskoczyło go, że zapach mięsa wzbudzał jego apetyt i kusił go. I gdyby nie głód i ciekawość... Czy odważyłby się tego skosztować? Nie umiał sobie na to odpowiedzieć.
Jego wyobraźnia nie obejmowała jednak tego, że mógłby zacząć atakować ludzi. Po prostu... Nie pomyślał teraz o tym.
Żółte tęczówki śledziły przewijający się obraz za oknem. Wychodzi na to, że już dojeżdżamy - pomyślał jeszcze, widząc już znajome budynki. Większość była pozamykana, ludzie w końcu słodko sobie spali... Ciekawe, czy obawiali się o siebie i swoje życie? W końcu, obok nich żyły sobie wampiry...
Uniósł dłoń, by stłumić ziewnięcie. Nie było późno, ale wcześniejsze wydarzenia spowodowały, że zaczął odczuwać zmęczenie... Trochę się tego wszystkiego uzbierało.

Dostrzegając uśmiech u Shiro, Naizen mógł stwierdzić, że tę chwilę chłopak wspomniał dość pozytywnie, kiedy jego brat zobaczył go w innej postaci niż zwykle. Więc miał w nim wsparcie. To bardzo dobrze. Nie jest sam i jakoś to brzemię zniesie.
Wścieklizna? Tego nie wiadomo, czy wampir przy takiej mieszance genów, mógłby na coś takiego zachorować. By musiał chłopak uzyskać także informacje od swojego "stwórcy" eksperymentu. Naizen długo nie był pół tygrysem, ponieważ walczył o to, aby cofnięto ten cały zabieg. Z pomocą znajomości syna, udało się. Wniosek taki, że można to wszystko cofnąć.
- Albo próbować wywalczyć cofnięcie tego wszystkiego. Musiałbyś tylko się spotkać z osobą, która Ci to zrobiła.
Wiedział, że Shiro nie ma pojęcia, kto mu to zrobił i dlaczego. Nie pamiętał tego zdarzenia, co może być problematyczne. Ale że Naizen przeszedł przez to samo, tylko jedna osoba mu przychodziła na myśl, że mogłaby tak potraktować Shiro. To musiał być Hiro.
Mijali kolejne ulice, aż opuścili centrum miasta, zmierzając prosto w północnym kierunku. Do Akademii, było w sumie już niedaleko.

- Wydaje mi się, że w moim przypadku nie będzie to zbytnio możliwe - zauważył, nawet dość spokojnie Shiro. - Nie mam z tego wydarzenia wspomnień... - zaczął z nutką wahania w głosie. Co właściwie pamiętał lub nie? Nie był pewny aktualnie. - Ale również dlaczego miałby mnie posłuchać? Nie jestem kimś istotnym, a na dodatek... Mam niewiele lat.
Wzruszył lekko ramionami. Z tym całym faktem... I taką teorią było mu się ciężko pogodzić. Najprawdopodobniej... Mógł po prostu po jakimś czasie ją odrzucić i tyle.
- Wampiry z takimi mocami dają sobie radę... Więc może i mi się uda? - wyszeptał cicho.
Jego uszy się poruszyły, gdy wypowiedział te słowa, po czym sam Shiro ponownie się uśmiechnął. Nie mógł przecież załamywać się czy coś!
No i chłopak już zaczął zauważać, że oddalali się od centrum miasta, więc niedługo zobaczyłby bramę... I to byłby już koniec tej jazdy, prawda?

Racja. Dlaczego Hiro miałby posłuchać Shiro, którego po przemianie i tak zapewne porzucił? Z drugiej strony dobrze byłoby się zastanowić, dlaczego go przemienił i wypuścił. Czyżby Shiro był dla niego niezbyt interesującym eksperymentem, by zatrzymać? Dlaczego też nie dał mu wskazówek do życia w takiej formie, tylko wystawił go na próbę życia? Nic przyjemnego.
- Właśnie to mi się nie podoba. Jesteś młody i zrobiono z ciebie hybrydę. Albo się z tym pogodzisz, albo będziesz szukał sposobu na odwrócenie tego zabiegu. Może i wampiry z taką mocą żyją, ale jest bardzo niewielu, którzy z taką mocą mają problem... Zastanów się dobrze, czy chcesz tak wyglądać do końca życia.
Dał młodemu do myślenia i wybrania sobie samemu drogi. Czy takie życie mu pasuje, będąc hybryda, czy może lepiej byłoby postarać się o walkę zostania na powrót wampirem? To już jego decyzja.
W oddali można było dostrzec bramę szkolną. Naizen podjechał, parkując przy jej wejściu. Zgasił pojazd.
- Jesteśmy.
Nim jednak pożegnał się z chłopakiem, wyjął z kieszeni spodni swój portfel i wyciągnął z niej swoją wizytówkę, podając Shiro.
- Weź to, w razie gdybyś potrzebował pomocy, albo w innej sprawie chciał ze mną skontaktować.
Powiedział z lekkim uśmiechem, dając Shiro kontakt do siebie. Na wizytówce było napisane "Naizen Shiroyama, właściciel klubu nocnego Night Crow". Do tego zaś dołączony był jego numer telefonu.

Shiro nie zastanawiał się wcześniej, gdy poznał alternatywną wersję tego, co się z nim stało, dlaczego właściwie został wypuszczony po tych "zmianach". Nie zaprzątało to jego łebka, więc nawet nie pomyślał, że mogłoby to oznaczać, że mógłby zostać uznany za niepotrzebnego, nieudanego... Czy coś w tym guście. Kto to tam wie, co miał na myśli twórca rudowłosego. Może miał własny, ukryty plan... A może i nie.
Pewnie i tak niedługo zapomni o czymś takim i przestanie zastanawiać się nad własnym losem. Póki nie jest źle, nie było potrzebne, by zamartwiać się o własną przyszłość. Z takiego teraz wyszedł założenia chłopak.
- Szukać sposobu... Tak? - mruknął, myśląc jednak nadal o tym. Co mógłby zrobić... Właściwie, nic. Nie pamiętając wydarzenia, niewiele mógł zdziałać. A Hiro...? Czy cokolwiek pamiętał? Próbował się zastanowić nad tym, gdy wtedy żołądek przypomniał mu, że nadal jest pusty. Na szczęście, odbyło się bez burczenia, ale trochę go zabolał. Auć... Chyba i tak nic z tego nie wyjdzie. Może rzeczywiście powinienem porozmawiać z panem Kojiro...
Z rozmyślań wyrwało go kolejne słowo wypowiedziane przez Naizena. "Jesteśmy" . Uniósł głowę, widząc, że znaleźli się już przy bramie szkolnej. Już miał wychodzić, gdy wtedy zobaczył, że wampir daje mu... Swoją wizytówkę? Rudowłosy nie zastanawiał się na tym zbytnio, po prostu ją przyjął.
- Dziękuję... Będę o tym pamiętać - odezwał się tyle na ten temat.
Po czym wyszedł z pojazdu, zabierając ze sobą zakupy. Uśmiechnął się lekko do blondyna.
- Dziękuję za przywiezienie mnie tu - po tych słowach pożegnał się z nim i udał się w kierunku szkoły, słysząc swoim wyczulonym słuchem przy okazji jak Naizen odjeżdżał. Na jego twarzy ponownie zagościł lekki uśmiech, gdy spokojnym krokiem powracał do Akademika. Dość... Niecodzienne spotkanie, prawda?

KONIEC RETROSPEKCJI