Dach szkoły

Serio ktoś wcześniej już tu był? No cóż, nasza Candy była o tyle zaaferowana barierką, czy raczej widokami pod nią, że totalnie nie zauważyła czyjejś obecności, poza własną. No, o ile własną obecność można zauważył, ALE NIEWAŻNE! Już uwiesiła się na poręczy, już nawet oparła się tak, że nogi fruwały jej w powietrzu, a ona balansowała na poręczy, leżąc na niej (w pewien sposób) na brzuchu i wymachując rękoma na boki, kiedy usłyszała za sobą czyjś głos. Obróciła głowę w tamtym kierunku... i zaczęła tracić równowagę, wychylając się coraz bardziej do przodu, ale co to dla Candice! Zamachnęła się nogami, złapała rękoma za barierkę i stanęła na równych nogach, poprawiając fryzurę jak gdyby nigdy nic. Spojrzała na nieznajomą... i wyszczerzyła się szeroko, widząc podobny kolor włosów.
- Trzeba złapać kontakt ze wszystkimi! Nie można pomijać betonu, bo byłoby mu pewnie przykro, ale może jednak NIE DZISIAJ! - oznajmiła wesoło i stanęła prosto w stronę dziewczyny. - Candice jestem. - przedstawiła się, wyciągając do niej żywo rękę. Nigdy nie przedstawiała się swoim prawdziwym imieniem, jakoś wolała, aby nazywano ją w ten sposób, który podała.
- Ty też z Dziennych? Przyjechałam tu ledwo co, chyba mam współlokatorkę, ale nie wiem kto to, w sumie to zapomniałam zapytać stróża... Ale co tam, yolo, prędzej czy później ją poznam. W ogóle to smacznego! - gadała jak nakręcona, opierając się tym razem już bezpiecznie plecami o barierkę i krzyżując nogi. Nigdy nie potrafiła usiedzieć w miejscu w ciszy... była zbyt krępująca.

Widząc jak dziewczyna kładzie się na poręczy i oraz jakie cuda odczynia przez głowę przeszło jej, że może wychowała się w cyrku i przyszła poćwiczyć tutaj czy coś w tym rodzaju. Widząc jak stoi na głowie przekręciła swoją łepetynkę uśmiechając się sztucznie i nieco creppy do niej. Pomachała również ręką podchodząc do niej kiedy ta stanęła w normalny sposób. -Jestem May.-uścisnęła dłoń dziewczyny. -Wiesz jak chcesz zapoznawać si z betonem, to nie będę ci przeszkadzać.-zaśmiała, poważniejąc gdy powiedziała, iż przydzielono jej współlokatorkę. -To pewnie mieszkasz ze mną, dzisiaj mnie też powiedzieli, że przydzielają mi współlokatorkę i tak jestem na dziennych.-stwierdziła biorąc kolejny kęs kanapki. -Chcesz gryzą?-spytała wcześniej przełykając kęs.

W cyrku? NIGDY NIE BYŁA W CYRKU! Nie no, serio, co za niedopaczenie, jak ona mogła nie być nigdy w cyrku... W sumie, przez myśl jej to nie przechodziło, chociaż nie raz nie dwa rodzice nazywali ją małpą, bo gdy była mała wchodziła na szafę, stół i komody razem wzięte, nie umiejąc usiedzieć w miejscu nawet minuty. To, że była taka żywotna, a przy tym całkiem wysportowana była zasługą tylko i wyłącznie determinacji Candy, toteż często odwalała takie maniany jak na przykład takie balansowanie na poręczy - ale na pewno nie stała na głowie! Chyba się źle zrozumiałyśmy, bo Candice, owszem, zachwiała się i zaczęła lecieć w dół, ale szybko odzyskała równowagę i stanęła na równe nogi, toteż nie było mowy o jakimś staniu na głowie. A żeby zobaczyć dziewczynę, odwróciła głowę normalnie w bok, ale trochę za szybko i właśnie wtedy straciła równowagę. No, wyjaśnione~.
- May... Skąd jesteś? Masz fajne imię! Tak radośnie się je wymawia! To japońskie? Nie znam się na japońskich imionach, wiesz, jestem z Danii, a jedyne co znam z japońskich rzeczy to sushi. Jadłaś kiedyś sushi? Ja nie, surowe ryby jakoś mnie obrzydzają... - tak, nadal trajkotała jak poplątana, nawet zapominając o słowach dziewczyny odnośnie betonu. To chyba nic złego, co nie? Usłyszała jednak (brawa dla niej) odpowiedź o współlokatorce i znów rozpromieniła się widocznie.
- Serio? Ale czad! Ale ostrzegam, czasami chrapię w nocy i śpię w dziwnych pozycjach, temu nie dzwoń po egzorcystę, ja tak mam. - oznajmiła, drapiąc się po głowie trochę zakłopotana. Na propozycję kęsa kanapki, kiwnęła głową, wzięła kromkę i... odgryzła trochę większy kęs niż należało. Ups?
- Pfory - takie "sory" po ichniemu, wiecie. Oddała kanapkę dziewczynie, przeżuła, połknęła i znów wychyliła się za barierkę, ale tym razem już normalnie, bez szaleństw.
- Poznałaś już tu kogoś? Jestem w ogóle ciekawa tych ludzi z Nocnych! Ponoć to jakieś szychy czy coś, kij ich wie, może włamiemy się do ich akademika?! - rzuciła, patrząc znów na May szeroko otwartymi oczami z przejęcia. GENIALNY POMYSŁ, NIE?!

-Wiesz szczerze, to moim rodzicom po prostu spodobało się to imię i mi je nadali. Nic szczególnego w nim nie ma ale faktycznie radośnie się je wymawia. Ale twoje tez jest ładne.-uśmiechnęła się do niebieskowłosej, szczerze to nigdy nie zastanawiała się nad swoim imieniem nie rozkminiała zbytnio czemu właśnie tak się nazywa, a nie w jakiś inny sposób. Po prostu nie myślała nad pochodzeniem i genezą swojego imienia jakoś zbytnio ją to nie interesowało, a może całkiem niesłusznie? -Nie, to chyba nie japońskie imię zresztą jak twoje prawda? I tak wcinałam sushi i tow hurtowej ilości.- zaśmiała się słysząc jak dziewczyna trajkocze niczym nakręcona lalka.-Wiesz, bo te ryby jak je połkniesz to w twoim brzuchu poczną ożywiać i trzepotać ogonkami w twoim brzuchu.-stwierdziła z poważną ale oczywiście to był głupi i schizowy żart, poklepała, więc Cand po ramieniu uśmiechając się szeroko.-Spoczko , a ja pierdzę w nocy, wiec jak umrzemy w czasie snu, to pewnie przez zaczadzenie.-uśmiechała się i mówiła tak samo porąbanie jak Cand, a co. May podstawiła koleżance kanapkę by ta spokojnie mogła sobie odgryźć kawałek. Pokręciła przecząco głowa kiedy ta przeprosiła i w ten do jej uszu dobiegły dźwięki wchodzenia po schodach. Odwróciła się wiec w tamtym kierunku widząc jak na dach wchodzi grupka trzech dziwnie ubrany facetów, a raczej chłopaków o bardzo specyficznej urodzie. Dziewczyn się tak zagadały, że nawet nie zauważyły szybko przemijającego czasu, a May przysięgła by, że wyszła tylko zjeść kanapkę na szkolnej przewie. Tak czy siak widząc spojrzenia chłopaków oraz wnioskując ich z zachowania nie będzie to raczej nic przyjemnego, przynajmniej takie miała przeczucia dziewczyna. Czując zimny wiatr na swojej skórze poprawiła i zawiązał mocno płaszcz spoglądając na Cand porozumiewawczo. Zaraz, to wyciągnęła z kieszeni komórkę spoglądając które godzina i wtedy do niej dotarło, iż zajęcia dziennie dobiegły. -Zobacz które godzina-pokazał koleżance, po chwili chowając telefon do kieszeni. Spojrzała na chłopaków odganiając włosy z twarzy. -A co macie zamiar pić, alkohol?-spytała uśmiechając się do nich. Słysząc kolejne stwierdzenia zaśmiała się. [b]-Skąd możesz o tym widzieć, sprawdzałeś?[b/]-spytała śmiertelnie poważnie spoglądając liderowi grupy prosto w oczy.

Otworzyła szeroko oczy ze zdumienia, kiedy May opowiedziała jej o ożywających w brzuchu rybach. Jasne, że wiedziała, że to niemożliwe... Ale to całkiem fajnie zabrzmiało! Udała więc zaskoczenie, a całkiem dobra aktorka z niej była, krzywiąc następnie z równie udawanym wstrętem.
- FUUUUUJ, ALE OHYDA! - zakrzyknęła. - Chyba już nigdy nie tknę sushi... - dodała ciszej, poprawiając kapelusz na głowie. Zerknęła kątem oka na wejście na dach, również słysząc jak ktoś wbiega na górę. Wolny kraj, wolny dach, niech se wbiegają. Zmrużyła oczy, widząc trójkę chłopaków, którzy jakoś dziwnie wyglądali. Spojrzała na May i szepnęła jej do ucha:
- To chyba ci z Nocnych, nie? - po czym obróciła się przodem do chłopaków, oparła plecami o barierkę i skrzyżowała nogi i ręce. Całkiem przystojni byli, nie można powiedzieć, że nie, zwłaszcza przywódca całej bandy, no ale... Właśnie, zawsze te cholerne ALE! Czemu wydawali jej się takimi bezmózgami na jakich po części wyglądali? Westchnęła ciężko, zerkając na wyjście. Dupa, tamci dwaj je zastawili. Pięknie!
- "Ruchać", mówisz... - mruknęła, oblizując dyskretnie wargi. No cóż, gdyby prowodyr był sam... Ale los nie był taki łaskawy, a i Candy nie była taka głupia, by narażać dziewczynę obok niej na niebezpieczeństwo; nie wyglądała jej na taką co to woli nutkę niebezpieczeństwa.
- Lepiej dawaj mi ten alkohol, o ile jakiś masz, cukiereczku, zaschło mi w gardle. - oznajmiła, mierząc najstarszego ostrym, śmiałym wzrokiem. Przecież nie będzie po sobie pokazywać, że jej się nagle zaczęło spieszyć, to by ich jeszcze bardziej rozjuszyło!

Kiwnęła głową na stwierdzenie Cand, no bardziej było prawdopodobne, że to chłopaki z nocnej klasy. Tak czy siak szybko oni rozgościli się na dachu. -Może, a może nie?-skomentowała słowa czarnowłosego. Spojrzała jedynie jak jego koledzy wyjmują sporo zakazanego towaru, na sam widok alkoholu uśmiechnęła się. Szybko jednak powstrzymała i powściągnęła swój uśmiech. Kiedy mieli już coś wybrać chwyciła butelkę i upiła z niej spory łyk alkoholu krzywiąc się nieznacznie Potem usiadła dupą na zimnym betonie poczynając przyglądać się tabletką. -Ładne kolorki trzeb przyznać.-zaśmiała się po czym połknęła niebieska pastylkę.

Zamruczała sugestywnie, słysząc jak prowodyr nazwał ją kocicą. Co prawda było to tandetne jak kupowanie swetrów na święta, ale nie zamierzała go nazbyt prowokować, tym bardziej, że nie wyglądał na zbyt normalnego, a i przywlókł ze sobą dwóch innych bezmózgów. Westchnęła w duchu. No serio, czemu nie mógł przyjść sam?! Wtedy zaciągnęłoby się takiego w ciemny kąt i heja. I nie to, że była jakąś tanią dziwką czy nimfomanką - po prostu koleś był niczego sobie, żal nie skorzystać. Tak, pokręcone było z niej dziewczę, temu też mamusia i tatuś wysłali ją tutaj, licząc że z dala od swoich kolegów zmądrzeje. Ehe, pozdrawiamy za takie myślenie!
No, ale wracając do rzeczy: Spojrzała na May szczerze zdumiona jej nagłą zmianą postawy, obserwując jak najpierw sięga po alkohol, a potem po tabletkę. Zmarszczyła nieznacznie brwi, kląc też w myślach. Cholera, tego ostatniego nie powinna była robić! Kij go wiedział co przyniósł, a jak dziewczyna będzie mieć potem taki zjazd, że zakrztusi się własnymi wymiocinami albo coś jeszcze gorszego?! Nie dałaby nawet małego palca za to, że tamci trzej by jej wtedy pomogli. Proszki były niebezpieczne i nawet taka osoba jak Candy unikała ich w miarę możliwości. Gdy więc May MOŻE na nią spojrzy, Candice pokiwa ledwie widocznie, serio, przecząco głową. Oj nie, nie...
A co do niej samej, szybko zreflektowała się, jak gdyby miała wszystko w dupie i podeszła do chłopaków, odbierając butelkę wódki. Na propozycję zażycia proszku, uśmiechnęła się do najstarszego rozbrajająco, a potrafiła to robić jak nikt inny!
- Dzięki, kochasiu, ale nie zdradzam mojej jedynej miłości. - tu zamachała delikatnie trunkiem i usiadła niedaleko May, otwierając butelkę. - Jestem Candy. Nocni z was, co nie? No i pewnie jesteś tu od dawna, słonko, więc na bank znasz jakieś fajne miejscówki, nie tylko w szkole, ale i na mieście. Polecisz coś? Najlepiej jakąś dyskotekę, pełną ludzi i dobrego techno. Lubisz techno? Ja grywam nieco. - gadała jak naturalniej potrafiła, upijając łyk wódki. Skrzywiła się, wyciągnęła przed siebie nogi i położyła dłonie za siebie, opierając na nich ciężar ciała. Rozmowa z Nocnymi nie jest zła, ale cały czas kontrolowała możliwość opuszczenia dachu, gdyby tylko tamte osiłki raczyły przesunąć swoje cholerne zady. Trzech dziwnych kolesi na dwie dziewczyny... Cóż, podejrzane!

Faktycznie trunek był bardzo mocny, przez co palił niemiłosiernie w gardle trzeba było to przyznać. Chwilę, więc zajęło zanim całe to uczucie minęło, złagodniało tak by być znośnym i do zniesienia. Tak czy siak chyba w płynie nie znajdowało się nic niebezpiecznego. Bo nie dosypali tam niczego, prawda? Tak czy siak May spojrzała na Cand i uśmiechnęła się do niej widząc jak również chwyta alkohol. Spojrzała tylko jak upija go z butelki, a następnie swoja uwagę skierowała na pastylki. Długo nie zastanawiała się nad niebieską zaraz ja połykając o dziwo nie było to nic zbytnio ohydnego. -Ej, to są cukierki czy co?!-spytała spoglądając na chłopaków. Szczerze właśnie takie wrażenie odniosła smakując tego niebieskiego cukiereczka. - Chyba ktoś was wrobił i dał cukierki.-stwierdziła krzyżując nogi na które założyła ramiona spoglądając na chłopaków, a potem na Cand. -A ja jestem May.-stwierdziła zaraz po tym jak dziewczyna się przedstawiała. Słysząc o wampirach uśmiechnęła się. -Tak wyglądają na wampiry tylko jakieś takie niedorobione.stwierdziła śmiejąc się zaraz. No cóż taka była prawda. Czarno włosy wyglądała na ogarniętego typka, a tamci jak marionetki w jego rękach. Słysząc kolejne pytanie uśmiechnęła się. - Byłam, faktycznie jest kilka fajnych miejsc.-stwierdziła kiwając twierdząco głową. Spojrzała na niebieskowłosą przekręcając głowę w bok. Później do głowy przyszło jej dziwne pytanie. -Jaką krew lubisz i z którego miejsca pić?-spytała marszcząc lekko brwi.

Wzruszyła ramionami na słowa chłopaka o tym, że nie spodziewał się, że tak szybko się przyłączą. Skoro mieli alko to żal było nie skorzystać, nie? To przecież byli tylko uczniowie (a przynajmniej tak wydawało się nieuświadomionej Candice), więc i co mieli tam przynieść? Arszenik? Inny chloroform? Znaczy, nie to, że im bezgranicznie ufała, ale skoro oni sami to pili, był to dostateczny powód dla dziewczyny, że nie jest to żadna wielka trucizna. Chyba.
Uśmiechnęła się półgębkiem kusząco do Southa, sącząc kolejny niewielki łyk trunku. Jasny gwint, dziwny był... Taki jakiś lepszy od ohydnej, skrzywiającej gębę wódy. Czy istnieją jakieś smaczne spirytusowo podobne alkohole? Pewnie tak, nie znała się na nich całkowicie, a kojarzyła jedynie te podstawowe czy najpopularniejsze.
- Co to jest? - spytała, stukając sugestywnie paznokciem w szkło "swojego" alkoholu. Kiedy jednak usłyszała, że chłopak jest wampirem... Skamieniała na moment, a w głowie wybuchła jej istna bomba. KUŹWA, ŻE JAK?! TO WAMPIRY ISTNIEJĄ?! I JEDEN SIEDZI TU PRZED NIĄ, Z OBSTAWĄ?! Rozluźniła się w miarę możliwości, jak gdyby nie zrobiło to na niej wrażenia, chociaż wewnątrz trzęsła się jak osika. Chwila, moment, pomyślmy - co robią wampiry? Piją ludzką krew... Zabijają... Znowu piją krew... I znowu zabijają... I boją się słońca! Spojrzała kątem oka na nieboskłon, kląc w myślach jeszcze siarczyściej niż przed chwilą. Jasne, przyszli akurat kiedy było już po zachodzie! Bożeświęty, i ona tu jest (prawie)sama na trzech takich typów?! Już chciała napić się porządnie, żeby jakkolwiek ochłonąć, ale kiedy zorientowała się CZYJ był to alkohol, odstawiła butelkę, nieco trzęsącą się dłonią. Kuźwa, no...
- Zimno się zrobiło. - zatrzęsła się, próbując ukryć w ten sposób przerażenie. MAMO, TATO, PRZEKLINAM WAS ZA TEN DZIEŃ, W KTÓRYM MNIE TU WYSŁALIŚCIE! Chciała jak najszybciej się stąd wydostać i zaszyć pod łóżkiem, albo najlepiej wrócić do Danii i tam zaszyć pod łóżkiem, oczywiście ze swoim ulubionym pluszakiem, Panem Żyrafą, obrońcą ludzkości. I JESZCZE TO PYTANIE MAY! Wierzyła w wampiry już wcześniej, ale nigdy nie dałaby wiary, że one NA SERIO istnieją! Spojrzała spode łba na Southa, tracąc wcześniejszy entuzjazm, chociaż próbowała, naprawdę próbowała, aby jej głos zabrzmiał tak jak poprzednio. Nawet ochota na seks jej przeszła!
- Rodzice mnie tu wysłali... Za niewłaściwe zachowanie. Ta szkoła to dla mnie jak poprawczak. - odpowiedziała, łapiąc za brzegi kapelusza i nasuwając go głęboko na niebieską łepetynę. - Ooooch, wiele bym dała za odrobinę techno... - mruknęła bardziej do siebie niż do "towarzyszy". WPADŁAŚ, CANDY!

Pokręciła przecząco głową na propozycję zażycia pastylki. Jak bardzo kusząca by ona nie była, nie brała prochów i już, chyba, że był to sprawdzony towar, a tutaj nie miała żadnej pewności. Nawet ten przeklęty alkohol był podejrzany... Ale to tylko alkohol od jakichś uczniaków, prawda? Nic się jej nie stanie, prawda?
- Dzięki, nie biorę dragów. - odmówiła, zerkając od czasu do czasu ukradkiem na May. Tabletki smakujące jak cukierki... Spoko. Zmrużyła oczy, gdy odpowiedział (znowu) wymijająco, ale nie odezwała się w związku z tym. Zaczęło jej jednak kręcić się nieco w głowie... Naprawdę aż tyle wypiła, że tak już trzepie jej mózg? Przecież nigdy nie miała słabej głowy! Ale to coś, które przyniósł było całkiem dobre... Pociągnęła więc znowu łyka, nabierając powoli, powoli na nowo wcześniejszej odwagi i śmiałości, chociaż bardziej pijackiej niż jej prawdziwej. Przełknęła niewidzialną gulę, kiedy zaczął pieprzyć o krwi, ale nie uwierzyła mu. Jasny gwint, dopiero co dowiedziała się o istnieniu wampirów, o których tyle wcześniej się nasłuchała, naczytała i naoglądała! Nie mówimy tu o tym całym Zaćmieniu czy czymś tam, ale o historiach, opowiadających o PRAWDZIWYCH wampirach! Tych krwiożerczych bestiach, które wypijają z człowieka krew do cna i potem zostawiają na pożarcie leśnym zwierzętom czy Bóg wie czemu jeszcze! Co prawda do ogólnego opisu nie pasował jej tylko wygląd chłopaków, bo wyglądali jak sklonowany razy trzy Edward (ciekawe czy faktycznie się błyszczeli?), co JESZCZE BARDZIEJ ją przerażało jakie szczwane są z nich bestie, że tak umieją się zakamuflować! A jeśli przez całe swoje życie cudem unikała śmierci? JEZUSMARIANICJUŻNIEBĘDZIETAKIESAMO!
Skuliła się automatycznie, gdy prowodyr wstał i tak szybko do niej podszedł. BożeŚwięty, zabije mnie! Spojrzała na chłopaka niepewnie, czując na sobie jego płaszcz. Akt miłosierdzia czy co?
- Jesteś dilerem? - palnęła nagle, zupełnie niezwiązanie z całym tym wampiryzmem, czując jak coraz bardziej kręci jej się w głowie i jak coraz bardziej chce jej się pić tego czegoś...

Cały czas się uśmiechała jak gdyby nigdy nic ale wampiry to wampiry nie było co udawać, że są niegroźni i mili dla ludzi. Kiedy więc czarnowłosy wspomniał o tym, że jest mało niebezpieczny i żywi się jakimiś tabletkami May roześmiała się na głos. -Nie żartu podobno burmistrz na spotkaniu pokazał zamiast ciastek i słodyczy całą stertę ludzkich, zakrwawionych ciał stwierdzając, że wampiry istnieją.-stwierdziła chwytając kolejnego cukierka, którego smak rozpłynął jej się w ustach. Słysząc jaka krew preferuje westchnęła kręcąc głową. -Widzisz kolejny dowód na to, że pijesz krew lub przynajmniej piłeś, masz upodobania.-stwierdziła wstając, otrzepała tyłek i spojrzała jak chłopak zakłada na ramiona Cand płaszcz. Zakręciło jej się również w głowie przez co nadepnęła na różowe pastylki. -Ups!-stwierdziła spoglądając jak kilka z „cukiereczków” zostało ubrudzonych, a inne popękały mniej lub bardziej. Zaraz, to też uśmiechnęła się do wampirów. -Cand chodź nie mam ochoty tu przebywać, gorzej się czuje.-stwierdziła wyciągając do dziewczyny rękę by ta ja chwyciła. May chciała stąd się jak najszybciej ulotnić i napić się czegoś ale na pewno nie tych procentów, które nie ukoją pragnienia.

Widzą jak na jej słowa zareagował wampir wystraszyła się nie na żarty. Zanim jednak zdążyła cokolwiek zrobić już dawno jej nogi nie dotykały podłoża, a raczej dyndały sobie w powietrzu. Wpatrywała się w wampira kiedy ten się odgrażał by po chwili mieć bliskie spotkanie z ściana. Gruchnęła zdrowo w ścianę, więc pewnie bez siniaków nie obejdzie się. Jednak May nic nie poczuła, podniosła się i otrzepała niczym bohater z filmu podchodząc ponownie do wampira i Cand. Każde słowo której jednak wypowiadała czarnowłosy było co najmniej 2 razy mocniejsze i kilka razy bardziej wkurwiające i to strasznie. Dziewczyna szybko, więc zatkała uszy dłońmi by trochę stłumić dźwięki. Nie zauważyła nawet, że na jej ciele pojawiły się jakiś paskudne chrosty jednak jej uwadze nie uszedł fakt iż Cand zamieniła się i to bardzo. Widząc jak odrażająca się stała odsunęła się od niej. - Nie, nie, nie zabijesz mnie.-poczęła się odzywać lekko drżącym głosem cofając się jak najdalej od nich. Drżała jednak nie miała niczego czym by się mogła obronić. Miała jedynie torbę, która nie była jakoś mega ciężka. Szybko jednak usłyszała za sobą dziwne chrobotanie, a kiedy się obróciła zauważyła dziwny widok, który był bardzo szokujący. Poczęła się więc cofać w kierunku kolejnego rogu dachu by być miedzy grającymi w pokera oraz wampirem i Cand.

Czuła w kościach, że incydent ze strony May nie obejdzie się bez kłopotów... Nawet jeśli wampir nie był dilerem, cały towar jaki przyniósł, czyli alkohol i dragi, należały do niego, a kto normalny nie wkurzyłby się, gdyby ten nagle został zniszczony? No, o ile to jeszcze jakimś naprawdę boskim cudem udałoby się załagodzić, jeśli wampir faktycznie był taki miłosierny na jakiego się podawał, tak współlokatorka Candy popełniła fatalny błąd, porównując chłopaka do obecnego burmistrza, co wyraźnie uraziło jego dumę. Nasza biedna dziewczyna nie miała jednak pojęcia kim jest rządzący miastem i co tak naprawdę uskuteczniał w swoich rządach. Była tutaj nowa, jak nowa i zielona była trawa na wiosnę, dlatego też nagły atak ze strony chłopaka na May tak bardzo ją zszokował. Wybałuszyła oczy ze szczerego przerażenia, trzeźwiejąc na ledwie minutę. Wstała z trudem na chwiejne nogi, automatycznie łapiąc za szyjkę "swojej" butelki, tylko... dlaczego nagle zrobiło jej się tak ciepło? I czy ona przypadkiem nie czuła znajomego, całkiem przyjemnego uczucia między udami? To przecież jakiś absurd! Obróciła natychmiastowo głowę w kierunku, w którym została rzucona May, jęknąwszy cicho, jak gdyby ją samą to uderzenie zabolało. Z chwili na chwilę obraz zamazywał się Candice coraz bardziej, chyba nawet zachciało jej się wymiotować, lecz siłą woli powróciła wzrokiem do wampira, który zwracał się teraz do niej, odpinając koszulę. Jasny gwint, przecież nie będzie płaciła za błąd May dawaniem dupy, tym bardziej, kiedy w końcu po osiemnastu latach dowiedziała się, że wampiry istnieją, a jeden stoi tu przed nią i chce zrobić jej krzywdę! Była cholernie przestraszona, ale nawet pomimo ogólnego otępienia, musiała jakoś dać osobom trzecim znać, że coś dzieje się na dachu... Albo zwiać.
Uśmiechnęła się do chłopaka prowokacyjnie, jak gdyby propozycja przypadła jej do gustu i podniosła butelkę do ust, chcąc się napić... Lecz w ostatnim momencie zamachnęła się i z całej siły próbowała uderzyć wampira w bok głowy! Było to o tyle trudne, że 1. była naćpana niechybnymi proszkami, jakie były w alkoholu, 2. chciało jej się pieprzyć, 3. miała do czynienia z wampirem, którego percepcja była na pewno lepsza od człowieka w jej stanie, NOALE istniała zawsze ta szansa, prawda? Aby tego było mało, obróciła się w kierunku barierki i wrzasnęła, tak, WRZASNĘŁA na całe możliwości swego gardła, które na pewno zdarła, mając szczerze gdzieś co mówił wcześniej chłopak, że dach był najbardziej ustronnym miejscem w całej szkole. Ktoś musiał przecież usłyszeć ten pełen przerażenia krzyk i jeśli nie pobiegnie na pomoc samodzielnie to chociaż powiadomi kogoś innego. Cóż, obie dziewczyny nie były sobą, nie miały jakiejkolwiek broni, a w dodatku były same na 3 wampiry. Nawet jeśli dałoby się załatwić to polubownie (co było wątpliwe), nie przegadasz dziewczynie na haju i skrajnym podnieceniu. A teraz - niech się dzieje wola nieba, nie?

Nic nikt nie usłyszy, tak? No jeśli ma się na myśli ludzi to faktycznie warunki oraz koniunkcja planet musiałyby być sprzyjające by ktokolwiek usłyszał krzyk z dachu gmachu Akademii. Na szczęście Kres nie jest człowiekiem... No może jest nim w dwóch procentach, niemniej nadal jest to wielki pies bojowy szkolony do odnajdywania i eliminacji zagrożenia, a skoro o zagrożeniu mowa...
Wielki psiak czekał w spokoju na swego Pana bardzo blisko Akademii wbrew zakazom szkolnym przebywając na jej terenie. W końcu ma on pomagać Vladowi w poszukiwaniach toteż zezwolenie na pobyt dostał. Niemniej dla porządku nie był on wprowadzony do budynku i nie miał najmniejszego zamiaru do niego wkroczyć, nawet gdy poczuł z daleka drażniącą woń alkoholu. Niemniej gdy do uszu naszego czworonoga doszedł rozpaczliwy krzyk wołający o pomoc nie mógł tego tak zostawić. Vladislau by nie zostawił i on także nie. Nie ma czasu na szukanie przyjaciela toteż pies zastrzygł uszami i zaczął węszyć by przy pomocy swych niemalże niezawodnych psich zmysłów odnaleźć źródło dźwięków i zapachów tak niepożądanych w tym względnie spokojnym miejscu. Alkohol, podobnie jak woń wampira są na tyle charakterystyczne, iż mniemać można że Kres szybko podjął trop i ruszył na spotkanie przeznaczenia - czyli przez drzwi wejściowe jakie nie problem otworzyć mając jego gabaryt, schodami na piętro, prosto, w lewo, prosto i ponownie schodami aż na dach. Wyjście na dach zapewne ma drzwi. Drzwi w pobliżu których stoją cebulomózdzy przydupasowie... No to nie powinni już stać. Kres biegł. Czując świeży powiew powietrza niosącego ze sobą jednocześnie woń alkoholu, narkotyków i... hormonów [You must be registered and logged in to see this link.], iż bezpośredni kontakt z nim mógłby dla co wątlejszych skończyć się kalectwem bądź choćby siniakami. Kres staranował bliźniaków niczym owłosiona kula do kręgli zbijająca obłe bloczki. Wypadł niemalże na sam środek dachu. Wyczuwając ewidentny swąd wampira od czarnowłosego lowelasa Kres wydał z siebie gardłowy dźwięk jaki porównać można jedynie do odpalonego traktora... bardzo dużego traktora, któremu zdjęto tłumiki w  ramach wiejskiego tuningu. Nie trzeba tłumaczyć, że dźwięk ten wyraża daleko idącą dezaprobatę wobec tego co na dachu się wyczynia, a zarazem pełną pogardę dla osobnika przed nim. Pies postąpił już po krótkiej chwili krok naprzód pochylając głowę i nie przestając buczeć. Więcej ostrzeżeń nie będzie.

Ups, obsunęła jej się butelka... ALE TRAFIŁA! Wow, osiągnięcie życia - będąc naćpaną, trafić w cel, znaczy, trochę niedokładnie, ale przynajmniej ten powalony napaleniec dostał w ryło. Gdy więc wrzasnęła na całe gardło, mając nadzieję na przybycie pomocy, już w sumie modliła się po cichu do Boga o wybawienie i odpuszczenie grzechów. Przecież kiedy tylko ten debil naprostuje sobie nos, niechybnie zabije najpierw ją, a potem May! Traciła powoli resztki świadomości, chociaż strach ściskał jej żołądek tak bardzo, że tylko to trzymało ją jeszcze jakoś, aby całkowicie nie zemdleć. Nie zdając sobie sprawy z tego, że ktoś lub raczej coś usłyszało jej rozpaczliwy krzyk, podskoczyła w miejscu, usłyszawszy wyłamywanie się drzwi. Z prawdziwym trudem spojrzała w kierunku skąd dochodził hałas i... zamarła, widząc jakiegoś ekshibicjonistę z ogonem w tyłku! Wybałuszyła oczy ze szczerego zdumienia, stojąc jak słup soli i przyglądając się "temu czemuś" z na pewno tępym wyrazem twarzy. Kiedy dotarło do niej również to, że jej oprawca zwiał gdzie pieprz rośnie, a razem z nim jego przydupasy, rozluźniła się trochę, dzięki czemu zwymiotowała cały strach, jaki skumulował się w jej biednym, nadwrażliwym żołądku, oraz na pewno część alkoholu, wymieszanego z dragami. Nic przyjemnego, srsly. Przeklęła siarczyście pod nosem, ledwo co podchodząc do May, przy której padła z impetem na kolana.
- Jezu, dziewczyno, na c**j brałaś to gówno? - wybełkotała, próbując z całych swoich obecnych sił przewrócić młodą na bok. Rozejrzała się dookoła, a widząc zostawioną torbę, wyciągnęła ku niej rękę, lecz na tym się skończyło - Candice padła twarzą na zimny beton, tracąc również przytomność. Ciekawe czy ktoś je tutaj znajdzie czy będą zdane same na siebie aż do (mniej więcej) odzyskania choć w części świadomości przez samą Candy?

Tego wszystkiego było za dużo, zdecydowanie za dużo jak na biedną May. Wyciągnęła, więc w pospiechu telefon, wyciskając pierwszy lepszy numer i wrzeszcząc na pomoc. Potem było tylko grzej, telefon wylądowała na ziemi a sama dziewczyna poczęła rzygać jak kot zwijając się z bólu już po chwili. W końcu miała dość, nawet nie zauważyła jak wampiry zwiały i ktoś nowy pojawił się na dachu. Po chwili powiem leżała nieprzytomna telepiąc się niczym człowiek podłączony do prądu. Tak się to wszystko skończyło przynajmniej dla niej w obecnej chwili.

Stało się. Wymoczki uciekły w popłochy widząc potęgę i majestat Kresa. Jedyna w miarę przytomna dziewczyna także była pod wrażeniem. Pies przebiegł kilka metrów za cwaniakami niejako na rozpęd dla nich po czym powrócił zaniepokojony do dziewcząt. Szczęście, że były to młode samice ludzi, a nie dorodne samce. Pozbawione przytomności nie mogły się przemieszczać, a Kres wyczuwał, że jedna z nich jest w fatalnym stanie i uznał, że trzeba coś uczynić. Trącił nosem najpierw jedną, potem drugą z dziewczyn. Widząc, iż nie reagują przerzucił sobie obie po kolei przez grzbiet i zaczął powoli i ostrożnie iść w kierunku schodów. Musi je pokazać Vladowi.. On będzie z pewnością będzie wiedział co trzeba zrobić. Wobec tego Kres powoli, acz konsekwentnie przemieszczał się w dół budynku by odnaleźć swego Pana. Balast jednakże mu tego nie ułatwiał...

[zt Kres, Candice i May]

Odpuściła sobie dzisiaj lekcje. Nie miała siły ani ochoty siedzieć kilka godzin w twardej ławce, udawać skupienie i rozmawiać z innymi ludźmi. Potrzebowała spokoju.
Wczoraj, po jakimś czasie od wyjścia Mir i Rapha, udało jej się w końcu usnąć. Była potwornie zmęczona i spała jak kamień przez wiele godzin, więc obudziła się dopiero niedługo przed południem. Bolała ją głowa, zabandażowana ręka i rana na dekolcie, oprócz tego cholernie chciało jej się pić, ale przynajmniej czuła się odrobinę spokojniejsza niż poprzedniego dnia, choć nadal miała w głowie niezły zamęt. No i nadal wspomnienia jej szwankowały.
Mir nie było w pokoju, a jej łóżko było jak zawsze czyste i pościelone – Nea nie wiedziała, czy jej koleżanka w ogóle wróciła na noc, czy poszła już na zajęcia, czy może siedziała u dyrektora lub pielęgniarki. Nie miała pojęcia, co ostatecznie stało się z nią i Raphem. Martwiło ją to, zwłaszcza że nadal nie wyjaśnili sobie wszystkiego i pewnie współlokatorka ciągle uważała ją za świruskę.
Gdy w końcu, po jakiejś godzinie, się ogarnęła, umyła i coś zjadła, poczuła, że jeśli nie wyjdzie z pokoju i nie zaczerpnie świeżego powietrza, to zwariuje. Głowa nadal jej pękała, a ona sama czuła się dziwnie osaczona przez cztery ściany własnego pokoju. Musiała wyjść na świeże powietrze.
Tuż przed wyjściem wypiła jeszcze jakąś herbatę uspokajającą i sięgnęła po tabletki przeciwbólowe. Nie jedną, nie dwie. Kilka. Nawet nie pamiętała ile. Normalnie by tego nie zrobiła, w końcu dobrze wiedziała, że nie powinna, ale w tamtym momencie to pieprzyła. Przeżywała właśnie jeden z najdziwniejszych okresów w swoim życiu i jeden z najgorszych bólów głowy – nie dałaby rady bez żadnych leków.
Przypomniała sobie, że obiecała Mir iść do pielęgniarki, a potem do dyrektora, ale teraz, z rana, stwierdziła, że to zły pomysł. Fergal opatrzył jej rany całkiem sprawnie, a wizyta u Crossa jej już tak nie pasowała, gdy była nieco bardziej wypoczęta – wcale nie czuła się w porządku z wsypywaniem Fergala, nawet pomimo tego, że wczoraj zwariował. Przyłapała się nawet na tym, że martwiła się, dokąd polazł.
Założyła cieplejszy, czerwony płaszcz i szybko wymknęła się z pokoju. Wolała nawet nie patrzeć na pobojowisko na korytarzu, wystarczył fakt, że prawie potknęła się o pierdoloną gaśnicę leżącą na podłodze. Kuźwa, Mir, umiesz zaskoczyć człowieka.
Lekcje trwaly w najlepsze, więc nie mogła iść na spacer wokół szkoły czy do ogrodów, bo ktoś mógłby ją przyuważyć z okna, zwłaszcza że wszędzie wokół leżał śnieg, a w płaszczu dość mocno by się wyróżniała. Słyszała za to kiedyś od uczniów, że wagarowicze często udawali się na dach szkoły, gdzie nauczyciele rzadko zaglądali. Przemknęła więc najciszej, jak potrafiła, schodami i ostrożnie otworzyła skrzypiące drzwi. Normalnie wybrałaby inne miejsce, w końcu była zima, chłód, śnieg, ślisko i w ogóle, ale przez fakt, że włóczyła się w czasie zajęć, to była raczej jedyna opcja, zwłaszcza że szkoły opuszcać nie chciała. No i po drugie – bała się, że może być teraz na ustach całej szkoły jako potencjalna ukochana Rekina, więc tym bardziej wolała być sama.
Wychodząc na zimne, rześkie powietrze, poczuła, jak ból głowy w końcu zaczyna ustępować. Odetchnęła więc z ulgą, nawet się nie rozglądając, i ukucnęła w miejscu. Przyjrzała się dokładnie zabandażowanej ręce, a kiedy upewniła się, że rana się nie otwarła, zwróciła wzrok w stronę nocnego akademika.
Wyglądał na najspokojniejsze miejsce na świecie. Żaden z nocnych uczniów się wokół niego nie kręcił. Usiadła na jakimś suchym fragmencie dachu, gdzie śnieg nie napadał, gdy tylko pomyślała o tym, jaką rzeczywiście skrywa tajemnicę.
Cholerne wampiry. I cholerny Fergal, którego musiało ponieść akurat przy Mir. Ciekawe, czy udało mu się spokojnie wrócić, zastanowiła się. Zaczynała czuć się coraz bardziej winna wczorajszym wydarzeniom. Może Raph miał jednak rację i to przez nią tak się wszystko skończyło?

Minęło troszkę czasu od ostatnich wydarzeń które przytrafiły się młodemu troszkę zwariowanemu chłopakowi. Dzisiejszy dzień postanowił spędzić troszeczkę inaczej niż normalnie, chciał sobie troszkę odpocząć, poleżeć i porozmyślać nad wszystkim. Najtrudniejszy czas jest już za nim, zaakceptował to kim się stał, a nawet można by rzecz, że bardzo to lubi i nie chciałby żeby czas się cofnął tak jak to było na początku. Teraz im dłużej z tym żyje coraz bardziej chciałby zagłębić sekret tego kim się stał i spróbować pójść krok dalej.. Choć na to przyjdzie jeszcze czas, El dobrze o tym wiedział więc na razie chciał żyć tak żeby coraz lepiej wykorzystywać siebie oraz swoje nowe zdolności przy okazji pogłębiając je i rozwijając w każdej wolnej chwili.
Zdecydowawszy w końcu na co ma ochotę i gdzie chciałby się udać chłopak zarzucił na siebie czarną koszulkę z krótkim rękawkiem, ciemne jeansy i najzwyczajniejsze czarno białe trampki. Nie chciał się dzisiaj za bardzo rzucać w oczy, ale z drugiej strony planował wyjść na dach w krótkim rękawku co już mogło wydawać się troszkę dziwne, ale jakoś mu to umknęło.
Przed wyjściem jeszcze psiknął się czym trzeba żeby jakoś pachnieć, poprawił włosy, zabrał telefon,
portfel i małą bransoletkę na cieniutkim sznurku z bardzo małym, drewnianym znakiem "plus".
Wychodząc zamknął za sobą drzwi na klucz, schował go do kieszeni po czym przypomniał sobie, że powinien schować swoje lisie cechy zanim w ogóle zdecyduje się na dalszą drogę, posiadając taką możliwość chłopak nawet się nie zawahał.
Następnie będąc już całkowicie normalnym uczniem po cichutku niczym cwany lisek ruszył w stronę schodów żeby potem szybciutko pokonać je i dotrzeć na samiutką górę gdzie były drzwi na dach.
Podszedł do nich powolutku i spokojnie, jak najciszej spróbował je otworzyć. Uchylił je dosłownie troszeczkę żeby tylko się przecisnąć i raz dwa trzy był już na dachu.
Pomimo tego, że był ubrany bardzo cieniutko jak na te porę roku chłopakowi nie było zbyt zimno, możliwe, że ze względu na jego polarno liskowe zdolności, a może po prostu dziś był dla niego dzień w którym nie czuje w ogóle zimna, a następnego dnia wyląduje z zapchanym nosem w łóżku..
Chociaż próbując się dowiedzieć troszkę o tym więcej i przeanalizować dotykał się w różnych miejscach po swoim ciele, ku jego zdziwieniu wszędzie był ciepły tak jakby chłód w ogóle go nie opatulał.
Rozglądając się jego uwagę przyciągnęła inna osoba znajdująca się w tak odludnym jak na szkołę miejscu, zdawał sobie wcześniej sprawę, że ktoś tu jest bo dało się to wyczuć, ale dopiero teraz postanowił w ogóle sobie coś z tego zrobić. Miał nadzieje, że nie widziała tego co ten błazen przed chwilą robił.
Nie zastanawiając się dłużej postanowił przełamać pierwsze lody, zależało mu na nutce spokoju i lekkiej samotności w takim miejscu, ale skoro nie ma na to sposobności spróbuje wykorzystać ten czas troszkę inaczej, poznając nową osobę. Podszedł więc spokojnie stawiając ciche kroki. - Cześć, co tu robisz? - Zapytał zaciekawiony El stojąc tuż za nieznajomą. Po chwili wpadając na genialny pomysł o co mógłby dodatkowo zapytać. - Nie jest Ci przypadkiem zimno? To chyba nie jest odpowiednie miejsce do odpoczywania o tej porze roku.. - Chwilkę po tym zdał sobie uwagę z tego w co sam jest ubrany, w duszku troszkę go to zażenowało, ale chciał spróbować wyjść z opresji w którą sam się wprowadził obronną ręką, jednak wszystko pozostawało w rękach dachowiczki.