Nieczynne kino

Wampirowi całkiem urwał się film, jak tylko padł na twardą podłogę szpitalną. Ciężko będzie się po tym wszystkim pozbierać, w dodatku już chyba nie ma możliwości zdobycia szpitala. Cała sprawa się rozejdzie po mediach i nazwisko Kanibala zaś się pojawi. Cóż... Nie ma się wszystkiego co się tylko wymarzy.
Nie wyczuł kiedy łowca nałożył na niego kaganiec oraz szczelnie związał linkami. Nooo z tym rodzajem uwiązania to sobie może poradzić.
W każdym bądź razie kanibal zmienił położenie ze szpitalnego na slamsowe, o czym oczywiście też nie wiedział. Ba, gdyby był na zdrowym umyśle i nie sparaliżowany, całkiem inaczej by to wszystko wyglądało. Powrót do normalności przybył wtedy, kiedy upadł z samochodu. Nie widział nic, nie słyszał ani nie czuł. Totalny zanik wszystkiego. Wampir wpadł w niemały szok! Sam wstał, zanim ten go kopnął i jeszcze chwiejnie pozbierał się na nogi. Ciężko było mu ustać w miejscu, wpadł raz na jakiś przedmiot, to na ścianę aż w końcu łowca chwycił za line i pociągnął olbrzyma za sobą.
Wylądował na ciasnym krześle, które aż zaskrzypiało pod ciężarem wampira. Niedługo rozleci się i to dopiero będzie upokorzenie. Mało tego, on utknął. Nie ruszał się, czekał jedynie na dalszy rozwój wydarzeń i chyba na cud. Wtem nagle zaczął słyszeć, czuć lecz wzrok nadal nie istniał, bowiem założono na jego głowę czarny materiał. Choć tyle dobrego, że mógł węszyć i słyszeć!
- Ty gnido! Wypuść mnie!
Ryknął wściekle, wiercąc się na krześle. Ono zaś skrzypiało i trzeszczało. Bestia nie mogła wstać i to go jeszcze bardziej denerwowało. Dyszał głośno, by niedługo zaś zacząć węszyć. Dym papierosa? Prychnął zły, oblizując usta. Czuł krew swoją i ofiar. Uroczo.

Normalnie czuł się jak pies! Kaganiec! Też coś, no ale właśnie on jest jak zwierzę! Dzikie i nieokrzesane! W dodatku wredny łowca zabronić mówić, ale przecież zostało mu jedynie wyzywanie! Prychał i charczał pełen złości, szarpiąc się ponownie na tym starym, biednym krześle. Wreszcie ustał, odchylając łeb w tył. Obroża zaś raziła, a wtedy nerwy się powiększyły, poza tym Gerard mógł właśnie dostrzec te iskry. Lecz on się nawet tym nie przejmie bo kto takim skrzywdzonym przez niesprawiedliwy los bydlakiem się przejmie?!
Wyrok śmierci? Bestia go wyśmiała. Jasne, już się bał. Chroni go Regulamin!
- Goń się łowco.
Warknął w odpowiedzi, mając gdzieś co ten tak na serio myśli. Wampir już tyle w życiu przeszedł, już przez tyle tortur się przewinął. Ach... No i nie mogło braknąć igły! Na samk uklucie zawył tak przeraźliwie i nie ludzko jakby ściągano z niego na żywca skórę. Fobia... Straszna, wstydliwa fobia przed którą nie umie się obronić. Przeklinał, wrzeszczał i błagał na przemian, a kiedy woda świecąca przeszła przez żyły.... To już nie było bata. Zaczęła się bestyjka rzucać! Na ślepo próbował ugryźć łowcę, lecz w kagańcu guzik może. Zaś się poddał opadającej łbem tym razem ku przodowowi. Dłonie w pięści zaciskał.
Nie odpowiedział mu na pytanie. Był zbyt rozzłoszczony i przerażony. Można by rzec, że nawet dygotał.
Zaraz zepsuto jego koszulę, a pet ugaszono w jego ramieniu. Zero słów, zero jęków. Może kanibal zaś odleciał?

Cóż, opisywać jakie upokorzenie zniósł kanibal? Nie, nie ma sensu. Wampir upodlony, pobity i niemal na śmierć porażony... Ledwo żył, niemal na pograniczu wampirzej śmierci. Na szczęście uspokoił się, więc i obroża przestała działać, choć i tak czasem drżał, co jak co prąd jeszcze przepływał przez okaleczane cielsko.
Z całą pewnością nie pozbiera się po czymś takim i nie chodzi tu o ciało, a o dosyć kruchą psychikę wampira. Nic nie widział, jedynie czuł smród starej wody zmieszanej z fekaliami oraz starocią budynku. W prawdzie był bliski zwymiotowania.
Ostatni cios na ciało? Przewiercenie ramienia na wylot. W prawdzie już nie rzucał się, nie miał na to siły. Utrata przytomności byłoby jak koło ratunkowe, no ale nic takiego nie chciało przyjść. Bestia jest dosyć wytrzymała fizycznie na ból.
I pora na niszczenie psychiki kanibala. Nie odpowiedział nic, może dlatego że słowa łowcy dobiły olbrzyma i "wyłączył" się na świat. Zwykła ucieczka, ot co - Stosowana w naprawdę trudnych, ciężkich sytuacjach. Siedział w bez ruchu, z głową opadniętą w przód.

Gerard już się wampirem nie nacieszy. Odleciał sobie umysłem w kraje ciepłe i za prędko to on nie wróci. Dlatego łowca może sobie gadać do upadłego, a ten nie zareaguje. W prawdzie jeśli się nie pozbiera, zostanie takim mięsnym warzywkiem i nic innego niż spalić bydkaka w trumnie. Bo po co funkcjonować jak się z życiem nic nie chce zrobić?
Poza tym wampir i tak już jest skrzywiony psychicznie przez najbliższą osobę, temu też bez różnicy co się teraz z nim stanie. Totalna lalka dla losu.
Na każde ciosy ludzkiego tyrana nie zwracał uwagi z jedynie ciało pod wpływem bólu czuło się strasznie.
A jak nasz łowca podniósł go za kudły... wiele nie zobaczy skoro ten miał zasłonięte oczy materiałem. Może to i lepiej? Oberwanie za pustkę w oczach również może wchodzić w grę.
Co do słów łowcy... Miał po trochu rację. Nie czuł się winny za śmierć, nie miał znajomych i był obrzydliwy. No trudno. Przyswoił, że takim jak on jest ciężko zdobyć akceptację i nie zwracał już uwagi na innych, na imprezki i tak dalej.
Co najgorsze nawet nie dotarł do niego fakt iż ten mógłby skrzywdzić Hachiko. Niestety... Taki wampirek stał się nudny jak flaki z olejem, którymi to tak się zajada codzień.

O tak, kanibal przeżył bardzo smutne czasy i to będąc nawet małym brzdącem. I kto wie czy czasem nie stąd ma tak silne zapędy destrukcjne. Wiadomo... syndrom katowanego co odbija się w dorosłym życiu.
Gerard się świetnie bawił, a wampir cierpiał nie tylko fizycznie ale o psychicznie, w sumie drugie gorsze od pierwszego, bo rany fizyczne się zagoja, psychiczne zostaną do końca. Ale najśmieszniejszy fakt jest taki, że katując tego wampira, zataczmy krwawe koło. Wytłumaczyć? Nie ma takiej opcji. Może ktoś w końcu się zorientuje co jest grane? Wątpliwe pytanie, bo każdy tylko gnębi tego obrzydliwego gada, mając gdzieś psychikę wampira. A to podstawa... Dowiedzieć się, jak działa Morderca... no aleee... Tu nie ja zajmuje się władzą i kryminalistyką.
Ostatnia tortuta? Spalenie na słońcu. Brutal i sadysta. I on ma dzieci? Niemal jak niemiecki SS man! Bije więźnia, a potem przytula dziecko. Nie, nie mówicie mi, że łowcy to dobrzy ludzie.
W każdym bądź razie Kanibal ma dosyć. Gdyby miał siłę zapewne by próbował walki! No ale uwięziony... Jebany tchórzliwy Gerard. W dodatku ma czekać na promienie? Nigdy! Zaś oblany śmierdzącą wodą... To go rozbudziło. Otrząsnął się, wracając umysłem do świata żywych i to nie przestraszony, a wściekły.
Wyrwanie prętu przytrzymał. Bestia jest silna i to bardzo w dodatku przekroczono granicę. Ma pozwolić na pomiatanie sobą? Dawniej był postrachem miasta i teraz też tak powinno być. Chociaż niech słynie z determinacji!
Kolejny krzyk rozbudził bombę. Stwór prychnął, następnie napiął wszystkie mięśnie. Nie, on nie ma tylko tłuszczu. Dźwiganie ofiar, długie spacery, rozwalanie murów etc.To buduje oraz wzmacnia mięśnie! Dlatego Gerard mógł zaobserwować, jak bestia wraca do życia. Mimo bólu, mimo zadanych mu ran i ciosów, nie poddał się! Krzesło uległo zniszczeniu, dosłownie się pod nim rozpadło. Wiadomo waga i siła idą w parze, Stwór stawał na nogach, choć na ranna drżała, krwawiła mocno, lecz to nie było czymś co powstrzyma olbrzyma! Skierował łeb tam, gdzie znajdował się łowca. Widział? Nie. Gadzi wampir ma doskonały węch! Pora na kolejne przedstawienie (o ile mu u licha stary cwaniak nie przeszkodził, choć co może mi zrobić ranny wampir?). Pozbycie się kajdanek... Jeśli ma się tak rozbudowaną odporność na fizyczny ból, dzięki torturom, walkom jakie przeżywał, doświadczenie rosło i dodawało niewielkiej otuchy. No ale do rzeczy, do rzeczy... Stwór mając ręce za plecami, zaczął je wykręcać! Od góry oczywiście! Kości strzelały, pękały... głównie ta ranna, to na nią naciskał większy opór i kto wie czy nie będzie musiał mieć amputowanej kończyny... Nie nadawała się do użytku. Natomiast ta druga. Trochę lepiej. Kiedy zawisły ręce z przodu, bestia na swój triumf zaryczała chrapliwym, dosyć cichym głosem. Z bólem ściągnął materiał z głowy, by móc ujrzeć wroga. Teraz się zacznie. Bo w końcu została kwestia kajdanek.

Wampir potrzebuje porządnego bodźca aby się poruszyć, a przynajmniej teraz, bo dawniej, jak chodził jeszcze do Akademii, nie musiał zmuszać się do ataku. W każdym bądź razie psychika znalazła ratunkową linkę i uwolniła się z dołu, jaki to powstał na skutek słów łowcy.
Ach, zapominamy, że ten wampir jest bliższy zwierzęciu niż człowiekowi. Więc także trzeba spojrzeć pod tym kątem, że bestia powinna być w klatce, a nie na wolności. Nie żadne tam krzesło, to nie człowiek. Ach i oczywiście zostaje dotkliwa przeszłość, bo w końcu i zwierzę bite będzie nieprzyjazne. Ale mniejsza już o to, Wampirzysko nabrało nowych sił.
Łowca się nieco zdziwił, hmm? Albo już znał na tyle wampiry, że wie iż te umieją się pozbierać nawet z najgorszego bagna! Tak jak właśnie ten okaz. Mimo ran, uwięzienia... wstał! Wszak nie miał już żadnych szans, ale to lepsze niż płacz o litość.
Jakikolwiek ruch pow potężny ból rannej nogi, czy piekące żyły, w końcu woda święcona z czosnkiem działała. Nie ma co wspominać o rękach. Te były w tragicznym stanie.
Zaś prowokowł olbrzyma. Ten dysząc z wściekłości, wlepiał ślepia w łowcę. Więc to taki jest ten gostek! Ach, cwaniak. Jest wolny, jedna rana i masa uzbrojenia. A kanibal? Szkoda gadać. Łowcy to tchórze.
Nie stał jak słup soli, ruszył do ataku na mężczyzne i w sumie to było żałosne. Bestia kulała, wręcz ciagnęła za sobą przebitą nogę, lecz to nie powstrzymało przed próbą ataku. Gerard nie pozostał bierny. Rzucił w wampira butelką z wodą święconą, która podziałała. Wampir z wielkim sykiem spowodowanym pieczeniem, rzucił się w stronę łowcy zamierzając chociaż go uderzyć połamanymi rękoma. Zamachnął się i wiele go to cierpienia kosztowało... Może gdyby nie kaganiec? Byłoby lepiej? Druga butelka jeśli poleciała, także wampira uderzyła, parząc jego skórę.

Obaj panowie byli śmiertelnie poważni, choć Gerard panował nad sobą w przeciwieństwie do bestii. Mimo tak wielu odniesionych ran, kagańca i kajdanek, dawał radę i pokazywał łowcy jak potrafi być niebezpieczny.
W dodatku łowca rzucił w niego buteleczkami ze święconą wodą, oczywiście nie miał jak uniknąć i dostał. Ciało aż krwawiło, bowiem poparzenie miało taką siłę jak gorący olej! Lecz to nie powstrzymało potwora przed atakiem. Zaś Gerard oberwał, tyle że o wiele mocniej. Ten odpowiedział kolejną porcją wody. Stwór już z ledwością wytrzymywał, choć to i tak nie pomogło. Nie pozwolił na sięgnięcie po broń, gdyż wykonał kolejny atak, tym razem przygniótł go zdrowym kolanem, to zmusiła łowcę to upadku i nie zabrania broni.
Stwór oczywiście nie zostawał. Był tak ranny iż nie da rady dłużej tutaj zostać. Temu też skierował się ku wyjściu i trzymając się cienia, jakoś zdołał z ledwością się oddalić. Zapewne do zamku nie trafi,
temu też z całą pewnością ukrył się w jakimś innym ociemnionym budynku. Jeśli Gerard chciał go szukać z musiałby iść po śladach krwi wszak sporo jej tracił.

z/t

Kto by się spodziewał, że tchórzliwy Garruch od razu zbuduje sobie bazę na Bogi winnego wampira przechodnia? Oczywiście owym przechodniem okazał się jednooki Ringo, szlachetny wampir ze sporym doświadczeniem życia na karku. Znał sztuczki łowców, znał działanie inkwizycji, zatem nie straszne mu krzyże czy święte sztuczki kapłanów tudzież inkwizytorów.
Gdy tylko zbliżał się do miejsca, które aż ociekało zapachem ludzkim, zatrzymał się. Nie zamierzał pakować się do środka. Co jeśli owe dwie damy z samochodu miały być podpuchą na złapanie wampira? Parsknął śmiechem, nie ruszając się o krok. Postara się go ktoś zaskoczyć? Spokojnie, Jednooki też jest dobry te gierki. Czekał aż ta darmowa krew uraczy się go przywitać, bo on kroku nie postawi. Głupi nie jest żeby dać się nabrać na proste sztuczki. W końcu nie jadł chleba z jednego pieca. Zacisnął mocniej palce na materiale trzymanej marynarki i zmrużył jedyne ślepie, łypiąc groźnie. Z całą pewnością się ktoś pokaże. Czuł to.

Miał poczuć, ale nie poczuł. Bowiem od kiedy wrogowi patrzy się prosto w oczy? Nawet psu nie wolno, bo prowokuje się go w ten sposób do ataku. Dlatego drogi kolego, Ringo nie popatrzy w oczy łowczyni. W dodatku chyba komuś NPC się pomyliły z magią... Dora czy Tora przywołuje pożądanie. W każdym bądź razie, szlachetny wyczuwał woń ludzi. Stanowczo było ich tutaj więcej i z całą pewnością jednym z nich nie był zwyczajnym człowiekiem. Capił również wampirem. I czemuż to Garruch zasłaniał się damskim uzbrojeniem? Nie umiał sam stanąć do walki twarzą w twarz ze szlachetnym? Co za oznaka tchórzostwa. Ringo aż zaklaskał w dłonie, radując się przy tym wyśmienicie.
- Jednak ludzie są tacy zabawni. Próbują wykorzystać sztuczki bez wyobraźni. Myślicie, że macie do czynienia z prostym wampirem? Jednak i takiemu daleko do kogoś, kto capi wampirzą krwią, a zasłania się tymi bezmózgimi dziewczętami. - skrzywił się w grymasie obrzydzenia. Nie zamierzał wychylać się pierwszy. Czekał na konkretnego przeciwnika, który odważy się stanąć twarzą w twarz ze starym Kuroiashita. Powinien go znać z akt łowców. Wszakże także bywał na ich liście i po konkretnych przestępstwach.
- Pokaż mordę, tchórzu, a pomyślę czy jest z Tobą w ogóle sens walczyć. - Dodał szybko, zanim ten cokolwiek zdążył powiedzieć. Jak zareaguje na prowokację Garruch? Jednooki niebawem na pewno się przekona. Nie ma łatwo.

Widocznie dziewczyna się przestraszyła, ponieważ znacznie szybciej zaczęła się wycofywać. Widocznie zrozumiała, że zaplątała się we własne sidła zaraz po minięciu progu pognała byle szybciej na piętro do siostry.
Garruch jednak nie zareagował. Stał w środku na korytarzu odchrząknął cicho po czym się uśmiechnął sam do siebie. Ruszył dopiero w momencie w którym kroki dziewczyny przestały być słyszalne.
-Prosiłem raczej o krew B, albo C. Nie o krew A...- Skomentował sam do siebie, po czym ruszył w stronę wejścia. Zatrzymał się w starych, wyważonych drzwiach i oparł się o popękaną futrynę.
Coś tam czytał o wampirze zwanym Ringo, ale zdjęć żadnych nie było. Poza zapewne go po jego 'umiejętnościach'. Błysnął już tym, że tak łatwo nie dał się wsadzić w pułapkę.
-Nauczą się w swoim czasie, że powinny bardziej dbać o szczegóły...
Zagaił chłodnym tonem trzymając w dłoni swoją broń. Łańcuch nadal był zwinięty, ale mógł go uwolnić w każdej chwili. Wtedy na ziemię spadnie dobre dwa metry łańcucha dodając do tego metr wiszący w powietrzu. Ni to bat, ni miecz. Stara broń inkwizycji. Bardzo stara...
-Po takim starcu spodziewałem się bardziej... wyszukanych słów prowokacji.
Gabriel uśmiechnął się półgębkiem, choć nie był rozluźniony. Był gotowy na atak, ale nie spodziewał się na razie jego. W końcu Ringo widocznie 'bał się' wejść do środka. Tym lepiej dla Garrucha.

To, że nie wchodził do środka nie znaczyło o braku odwagi. Po co się pakować w pułapkę? Łowca myślał, że trafił na jakiegoś bezmózga, który pakuje się w kłopoty przez własną głupotę oraz naiwność? Gdyby tak go nazwał, jednooki z całą pewnością by go wyśmiał i raz jeszcze wytknął błędy jakie popełnił. I o jaką prowokację chodziło? O atak? Ubliżenia? Ten ludzki paszczur najwidoczniej nie wie z kim ma styczność. Bardzo dobrze. Pozna szlachetnego w trakcie... walki?
- Nie wiem czego się spodziewałeś... człowieku. - westchnął, przeczesują wolną ręką i tak już mocno zmierzwione kłaki. Ten koleś zaczynał jednookiego mocno denerwować. Może jego wyższość? Dzięki wampirzej krwi ma taką siłę, bo inaczej byłby nikim. Może i nadal jest nijakim, pospolitym człowieczkiem? Jeśli ktoś zabierze mu sterydy w stu procentach takim się stanie.
- Wysyłasz dwie panienki jako przynęta, które daremnie usiłują przekonać wampira aby szedł za nimi. Darmowa krew. Też coś... I nie, nie myśl, że na mnie to podziałało. Jestem tutaj z ciekawości cóż takiego wymyślił jakiś frajer aby ściągnąć wampira. No i mam! Cześć Frajerze! - błysnął kłami, odrzucając marynarkę gdzieś na bok. Podwinął bardziej rękawy, aby nie przeszkadzały w razie czego. Garruch był znacznie wyższy od szlachetnego ale za to jednooki był mięśniakiem. Pierwszy atak. Odrzucenie telekinezą. Prowokacja fizyczna. Teoretycznie zero szans na uniknięcie, no chyba że Łowca jest magikiem albo ma znacznie inną grawitację niż ta która panuje na ziemi. Jaki będzie tego finał? Się okaże. W dodatku nie był to zwyczajny, pokazowy atak. Jednooki już wiedział co zrobi, był dosłownie gotowy na wszystko. Wszakże wiele w życiu widział i z wieloma łowcami miał do czynienia. Ale każdy oczywiście był inny, bardzo rzadko trafiał na podobnych łowców, no chyba że byli to młodziki jacy chętnie zachowywali się jak ich mentorzy.
Miłe czasy.

-Nie do Ciebie mówiłem...- Odpowiedział z lekkim uśmiechem wciąż gotowy na atak, a szczególnie kiedy wampir zrzucił marynarkę. To jasne co kombinuje- na pewno zaatakuje, tylko w jaki sposób?
-Mam w poważaniu działanie tego sposobu. Niemniej przyprowadziły mi kogoś. Obyś był lepszy, niż Twoje marne odzywki...
I po chwili doświadczył tego co kilkukrotnie już sam używał, aby zdezorientować przeciwnika. 'Odrzucenie', a więc wepchnął Garrucha znów do kina(ponieważ stał w końcu w wyważonych drzwiach). Dość ciekawy sposób na rozpoczęcie walki... No więc wielki łowca zniknął gdzieś w środku, nie mając najmniejszego zamiaru używać jeszcze magii na tak 'słaby' atak. Przeleciał w powietrzu trzy metry, a potem telekineza się urwała i pozwoliła Garruchowi na szybki ruch. Oczywiście ustawił się tak, aby się nie połamać i nie stracić przytomności.
Ściany starego kina nie były niczym miękkim, dlatego dzięki szybkości mógł jeszcze zakryć głowę. Trzasnął o ścianę i po chwil po niej zjechał na moment tracąc orientację. Zanim jednak wampir by wszedł, już był gotów żeby się bronić.
Będzie teraz miał siniaka na łopatce, ale lepiej z początku nie zdradzać się z magią. Mógł jej nie zauważyć jeśli bał się wejść do środka, ale zawsze należało dmuchać na zimne. Może uzna, że nie jest godny walki i spróbuje nieuważnej zabawy co niechybnie doprowadzi do jego klęski.
Gabriel jednak wiedział, że przeciwnik to nie byle jaki. Chwilę po wylądowaniu na ziemię upadł też łańcuch. Łowca trzymał w dłoni rękojeść... Broń była gotowa do ataku...
Wszystko zależy co Ringo postanowił zrobić. Wszedł czy nie. Może jeszcze jakąś sztuczkę chciał wykonać. Garruch świadomie nie użył magii, ale jeśli nie znajdzie innego rozwiązania to wykorzysta ją do uniku.

Jednooki nie odpowiedział już. Skupiony na ataku, władował przeciwnika z powrotem do kina. A nuż trafił na jakiś ciekawy seans? Jak na przykład dramat o śmierci łowcy wampirów! Suchar dnia! Ale mniejsza już o to. Szlachetny wiedział, że taki kawał mięcha ciężko będzie od tak powalić i mimo iż typ jest człowiekiem. Ruszył oczywiście na przód ale nie wchodził jeszcze. Wolał poczekać aż ten opuści budynek, bo przecież mogła być to jego baza! Dlatego wolał nie pakować się od razu na atak przeciwnika. Spłoszy go po prostu. A jak? Już piszę. Ringo przykucnął, kładąc obie dłonie na ziemi. Wówczas ona zaczęła się poruszać! Ściślej pisząc, jednooki przywołał niewielkie trzęsienie ziemi, wkładając w to dość sporo energii. Chciał naruszyć kondygnację kina aby po prostu zaczęło się zawalać! Ile będzie miał czasu na ucieczkę? A może zna jakieś sztuczki? Czekał na to. Przecież nie może cały czas się ukrywać, poza tym chyba nie chciał zginąć pod gruzami. Prawda?

Widać, że wampir nie patyczkował się i miał gdzieś zużycie swojej mocy. Telekineza to jeszcze kropla w morzu sił, ale takie trzęsienie? Garruchowi wydawało się to dość nierozważne, aby tak gwałtownie i szybko wypuszczać z siebie moc. W końcu i ona nie jest nieograniczona.
Niemniej osiągnął pożądany efekt. Cały budynek zaczął się ruszać, chodź żelbetonowe ściany i  piętro, które pozbawiono na prawdę wielu ciężarów( w końcu to opuszczone kino. Wiele przestrzeni, a mało niepotrzebnych pierdół typu mebli), wytrzymało. Zapobiegawczo Garruch jednak pozwolił sobie przerwać zabawę Szlachetnego.
Dzięki swojej szybkości wampira B, zbliżył się na około trzy metry od Ringo w raptem jedno uderzenie serca, a następnie sam użył telekinezy, która (choć słabsza) miała podnieść i odrzucić wampira do tyłu. Brak kontaktu z podłożem na pewno spowoduje przerwanie umiejętności szlachcica. Dzięki temu budynek zostanie uratowany, a Gabriel będzie mógł się wydostać z kina. Te kilka metrów odrzutu wykorzystał właśnie na to, aby wyjść z budynku i skierować się nieco bardziej na ulicę. Otwarta przestrzeń mu się nie podobała, przede wszystkim przeciwko wampirowi krwi A. Poza tym czytał tylko o jednym wampirze, który posługuje się taką mocą trzęsień ziemi.
-Przynajmniej mam teraz pewność z kim walczę-Chociaż pewność to stan absurdalny.
-Czy Twoja rodzina potrafi sprawiać tylko problemy...?
Pytanie było oczywiście retoryczne i niezbyt przywiązywał do niego wagę. Bardziej skupiał się na obserwacji poczynań wampira. Dzięki swojej nadludzkiej szybkości będzie w stanie go na pewno zauważyć...
Czy Ringo w ogóle zwróci uwagę na to co się stało? Czy będzie choć trochę zaskoczony tym, że człowiek potrafi dorównać szybkością wampirowi krwi czystej?