Plac przed Akademikiem

- W tym akurat nie ma niczego złego, ale... Prędzej czy później ktoś się dowie, że spędzasz w moim pokoju więcej czasu niż powinieneś. Z resztą nie będę ci niczego tłumaczyć. Jak nie rozumiesz to trudno, ale jeżeli ktoś zszarga mi reputację przez wymyślanie niestworzonych historii na nasz temat, chyba nigdy ci tego nie wybaczę.
Przedstawiła sprawę jasno, mając nadzieję, że powstrzyma to nieco chłopaka. Czuła, że jako dziewczyna, jest w gorszym położeniu od niego. Nie chciała wyjść na "łatwą", coś takiego by ją zniszczyło. Owszem, nie robili niczego nieprzyzwoitego, jednak plotki rozsiewane wśród uczniów potrafią być dalekie od prawdy i niezwykle bolesne.
Rubinowe oczy wampirzycy, zaszkliły się delikatnie, a sama dziewczyna objęła swoje kolana, przysuwając je bliżej klatki piersiowej. Po raz kolejny zamilkła, tworząc niezręczną ciszę. Tym razem jednak była poruszona słowami chłopaka. Razem? Przyjaciel? Nie była pewna co zrobi, jeżeli całkowicie otworzy przed nim swoje serce, a on ją zostawi, tak jak wszyscy inni z jej otoczenia. Żałowała, że wszystko doskonale pamięta. Utrata wspomnień jest uciążliwa, ale w tym przypadku byłaby dla niej zbawienna.
- Jak możesz być tego taki pewien? - zapytała lekko łamiącym się głosem. - Skąd wiesz, że uda nam się przebrnąć przez wszystko? Nadzieja? Wiara? Pewność? Przed chwilą sam mówiłeś, że to nic nie warte, głupie pojęcia...
Przegryzła dolną wargę, powstrzymując się od płaczu. Nie chciała uronić ani jednej łzy, nie w jego obecności. Już dawno nie płakała, zapomniała jak to jest. Jednego była pewna - łzy niczego nie zmienią. Nadal będzie tak jak jest, nie przywrócą nikogo do życia, nie złagodzą bólu, są zbędne. Mimo to nie potrafiła teraz zapanować nad tym potwornym uczuciem.
- Jak możesz... - powtórzyła ledwo słyszalnie dla człowieka, ale wystarczająco dla wampira.
W końcu wzięła się w garść, zajęło jej to trochę, ale smutek goszczący na jej twarzy zniknął, zastąpiony radością ze stworzonego przez chłopaka rysunku.
- Oczywiście - odparła z niewinną szczerością. - Jest uroczy.
Bardzo jej się spodobał. Znów nie potrafiła pojąć chłopaka, a raczej jego nastawienia do rysowania. Potrafił to robić, jeżeli tylko chciał.
- Powinieneś częściej to robić - dodała z uśmiechem.
Ponury nastrój całkowicie ją opuścił. Wspólne rysowanie z chłopakiem doskonale poprawiło jej nastrój, który dzisiaj miał naprawdę duże wahania. Wszystko zaczynało wracać do normalności, a raczej pędzić w zupełnie nowym, bardziej świetlistym kierunku. Natsuki robiła się coraz szczersza w stosunku do swoich uczuć.
- Tak - zapewniła.
Odwróciła wzrok od towarzysza i starannie ukryła twarz w kapturze, czując lekkie wypieki na twarzy.
- Czy... - zaczęła nieśmiało. - Będę mogła go zatrzymać?

- To możesz przychodzić do mnie - odpowiedział jej na to, stosując dziecięcą logikę. - Wtedy nie będą plotkować, że za często przychodzę do ciebie. I spokojnie, nic takiego nie będzie. Więc nie martw się tak bardzo.
Widział jej zachowanie, jednak nie dotknął jej ani trochę. Coś przeczuwał, że nie mogła być tak łaskawa i pozwolić na to, a jeszcze tylko bardziej by się wkurzyła. Jednakże obserwował ją uważnie. Naprawdę nie wiedział, co mogło się z nią stać w przeszłości, ale wychodziło na to, że mocno wpływało to na jej psychikę.
Dlatego też na jej słowa uśmiechnął się przyjaźnie.
- Szczerze? Nie wiem - przyznał się. - Ale czuję to. Czuję to właśnie tutaj - uniósł dłoń i przytknął ją do miejsca, gdzie znajdowało się jego serce. - Nawet jeśli wiara, nadzieja czy pewność to tylko słowa, nam wampirom, zawsze pozostaje intuicja i instynkt. I właśnie im wierzę. Natsuki, jeśli ty nawet i w to nie wierzysz, możesz pokładać wiarę we mnie.
Nie wiedział, czy w coś całkiem poważnego się nie pakuje, ale nie interesowało go to. Nie chciał, by czymś zielonowłosa się zamartwiała. I tyle.
I na dodatek... Samo malowanie poprawiło jej nastrój. On? Niekoniecznie był zachwycony. Nie lubił tego często robić. Ale jednakże na jej sugestię pokiwał głową. I tak nie wierzył, że jeszcze za to się kiedyś weźmie.
Zerknął na nią pytająco, gdy odezwała się do niego. Znów zachowywała się nietypowo, dlatego też lekko wzruszył ramionami.
- Pewnie. Jeśli chcesz - zgodził się od razu. Jemu było to obojętne.

Uśmiechnęła się lekko, słysząc jego pomysł. Było to jednak najlepsze rozwiązanie, sama doskonale wiedziała, kiedy należy zakończyć rozmowę i udać się na spoczynek. Chłopak niestety nie wiedział o której porze należy wrócić do swojego pokoju. Trochę było to dla Natsuki irytujące, jednak jego bliskość wywoływała w niej przyjemne poczucie bezpieczeństwa.
- Lepiej będzie, gdy udasz się do swojego pokoju, kiedy cię o to poproszę. Więcej mi nie potrzeba.
Ziewnęła lekko, zasłaniając usta dłonią. To przypomniało jej, że nie spała najlepiej. Najwyraźniej udało jej się zbudzić Shiro, skoro dość szybko pojawił się przy niej.
- Wampirom... - odezwała się, wyławiając właśnie to słowo z jego wypowiedzi. - Nie mam takiej intuicji i instynktu jak ty. Może dlatego, że wciąż postrzegam siebie jak człowieka? - Na jej twarzy znów zagościł delikatny uśmiech. - Szczerze mówiąc nie czuję specjalnej różnicy pomiędzy tym, a poprzednim życiem. Jedyne co się zmieniło to fakt, że coraz bliżej mi do poznania tego, kim tak naprawdę jestem...
Jej pogodny nastrój szybko jednak zniknął, gdy uświadomiła sobie, że powiedziała o jedno słowo za dużo. Nie chciała, aby ktokolwiek wiedział o jej "małym" problemie z pamięcią. Trzymała to jako sekret, który teraz ujrzał światło dzienne. Wampir z amnezją... Nie wiedziała jak bardzo jest żałosna w oczach siedzącego chłopaka.
- Mówisz, że im wierzysz, co? - zaczęła zmieniając temat. - W twoich ustach zabrzmiało to niezwykle sztucznie. Więc jak w końcu? Wiara jest dla ciebie jedynie głupim pojęciem, czy może czymś więcej?
Naprawdę ciężko jej było zrozumieć rozmówcę, ale to właśnie to nietypowe zachowanie Shiro sprawiało, że coraz bardziej pragnęła go poznać, jego prawdziwe "ja" i w stu procentach przyzwyczaić się do dziwactw rudowłosego wampira.
Spojrzała na stworzony przez niego rysunek, a później na samego chłopaka.
- Naprawdę? - spytała, patrząc mu prosto w oczy. Chciała się upewnić, czy nie żartuje.
Ostrożnie wzięła ołówki i gumkę z trawy, po czym wstała. W lewej ręce trzymała blok, który przyciskała do swojej piersi, jakby był dla niej najcenniejszą rzeczą, jaką posiadała w całym swoim życiu.
- Idziemy do mnie?
Sama nie potrafiła zrozumieć dlaczego go zaprosiła. Jeszcze chwilę temu była temu tak bardzo przeciwna. Uśmiechnęła się na samą myśl, że szaleństwo Shiro zaczęło jej się udzielać.

Przekrzywił nieco głowę, zastanawiając się nad jej słowami. Wracać o porze, kiedy prosiła? Nie wiedział, czy da radę. To nie było tak łatwe, jakby się zdawało, ale nie wspomniał o tym. W dodatku, jej obecność wpływała na niego kojąco.
- Jesteś sobą! - zapewnił ją chłopak. Nie zauważył ani przez chwilę, że dziewczynie coś się wymsknęło. Natomiast posłał jej uśmiech. - Jeśli uważasz, że nie ma różnicy, więc nie masz tym bardziej się czym przejmować. Różnica pomiędzy wampirem a człowiekiem... Najprościej. Wampirki piją krew i nie lubią słońca. I tyle - podsumował prostymi słowami owe różnice. Oczywiście ich było o wiele lepiej, ale rudowłosy nie zagłębiał się w to.
Za to wytknął język w jej stronę. Trudno było zrozumieć Shiro, gdy nawijał, ciągle "zmieniając się". On sam się nie gubił w tym, ale z tłumaczeniem... Cóż, nigdy nie nadawał się na kogoś takiego.
- Huh? - przekrzywił głowę, patrząc na nią. - Nie wyjaśniłem? - przetarł dłońmi oczy. Po czym ziewnął. Przebywanie w tym czasie sprawiało, że robił się senny.
Skinął lekko głową.
- Pewnie - jeśli chodziło o rysunek, mógł dać. Nie rozumiał, czemu jej tak bardzo na nim zależało, ale... Może to jakieś ulubione zajęcie? Zbieranie rysunków?
Również wstał, gdy ona to zrobiła. Zaskoczyło go to pytanie. Nie spodziewał sie go po tej całej przemowie, ale kiwnął głową.
- Dobrze - zgodził się na to. Tam mogłoby być lepiej niż przed akademikiem. Przynajmniej tak on uważał w duchu.

- To jestem naprawdę nietypowym wampirkiem - przyznała. - Gdyby słońce nie robiło mi krzywdy, nie miałabym powodu, aby go unikać.
Spojrzała na złotą tarczę, po czym szybko odwróciła wzrok, widząc ciemną plamę przed oczami. Było to niezwykle ryzykowne posunięcie, jednak nie była w stanie się powstrzymać.
- Czasem zastanawiam się jak to jest się opalać. Z miłą chęcią bym tego kiedyś spróbowała. Szkoda tylko, że to niewykonalne. Nigdy nie będę mogła zażywać kąpieli słonecznych, ani śmiało za dnia chodzić w krótkim rękawku.
Ucieszył ją fakt, że chłopak nie zrozumiał jej słów. Czuła się bezpieczniej i jednocześnie pewniej. Strach przed zdradzeniem się zniknął, tak samo jak nieprzyjemne uczucie towarzyszące potwornej myśli o odejściu chłopaka.
- Nie - odparła i szybko poszła w ślady Shiro, ziewając.
Jego senność robiła się dla niej zaraźliwa, a panująca na dworze pora tylko ją pogłębiała. Podczas gdy inni uczniowie z klasy nocnej spali w najlepsze, oni chodzili po dziedzińcu akademii jak w nocy.
- Dziękuję!
Nie ukrywała radości jaką sprawił jej ten drobny gest. Blok z rysunkiem, który trzymała w dłoni, był dla niej niezwykle cenną rzeczą. Dla większości osób jej zachowanie mogłoby się wydawać dziecinne, w końcu komu jeden, mały rysunek mógł sprawić aż tyle przyjemności?
- Więc postanowione!
Z uśmiechem na ustach pochwyciła jego dłoń. Nie zamierzała tracić czasu, ani psuć humoru Shiro przez zbędne narażanie się na działanie promieni słonecznych. Wykorzystała to, czym natura ją obdarowała - własną moc. To była też dobra sposobność do poćwiczenia swoich mocy.

/zt x2

Dziewczyna odrobinę zmartwiła się, że jasnowłosy nie chciał przyjąć jej pomocy. Posmutniała odrobinkę, ale starała się nie pokazywać tego po sobie. Bał się jej? Brzydził jej dotyku?  W sumie nie dziwiła mu się. Matka zawsze mówiła jej, że jest potworem. Jednak starała się prowadzić dalej milą i grzeczną rozmowę z nieznajomym. Szła za nim starając się utrzymywać jego tempo, jednak była od niego zdecydowanie niższa, a co za tym idzie jej nogi były zdecydowanie krótsze, dlatego chwilami nie nadążała.  Uśmiechnęła się widząc gmach akademii.
-Dziękuję  ci - powiedziała. Z perlistym uśmiechem.
Dziewczę oczywiście wciąż podtrzymywało swoje zaproszenie na herbatę, dlatego pociągnęła nieznajomego za rękę i pociągnęła w kierunku akademika.
-Spokojnie. Nie zrobię ci krzywdy- obiecała - Wysuszysz się i napijesz herbaty.
[z/t x2] (o ile nie protestuje) ----> https://vampireknight.forumpl.net/t2471-pokoj-arielki-i-mei

Siedziałam w samotności przed budynkiem akademiku, co jakiś czas spoglądając na bawiące się przede mną dwa kotki. Nienawidzę być nowa, wtedy jest się takim samotnym...
- Przynajmniej tutaj jest cicho
Bardzo lubiłam samotność więc byłam zadowolona z tego że nikt nie był zainteresowany moją osobą. Przyglądając się kotkom ze spokojem wsłuchiwałam się w śpiew ptaków. Oparłam się delikatnie o ścianę budynku, by móc w ciszy i spokoju obserwować otoczenie. Ściągnęłam delikatnie naszyjnik i zacisnęłam na nim rękę.
- Tęsknię za wami...
Zamknęłam oczy a po moim policzku spłynęło parę łez. Wytarłam delikatnie łzy i spojrzałam na niebo.
- Chciałabym być taka silna jak inni...
Szepnęłam do siebie po czym założyłam ponownie naszyjnik. Wzięłam jednego kotka do ręki i delikatnie go głaskałam. Uspokajało mnie to trochę. Pogoda nie była zadowalająca ale podobała mi się. Położyłam kotka na swoich kolanach i opatrzyłam jego ranną łapkę. Było to wsumie jedno z moich ulubionych zajęć, czyli pomaganie zwierzętom. Dzięki temu moje myśli były bez przerwy zajęte czymś i także tym właśnie zajęciem mogłam zamknąć się w moim ulubionym świecie. Moim świecie.

Siedziałam w ciszy pod ścianą mojego akademiku rozmyślając o mojej rasie oraz o walkach z łowcami, w których sprawie nie mogę skłamać... boję się ich i to bardzo tym bardziej że ci dranie zabili moją rodzinę, lecz wiedziałam że tutaj jestem chociaż trochę bezpieczna. Spoglądałam na wcześniej opatrzonego przeze mnie kotka, był słaby, prawdopodobnie z głodu i wielu chorób które były w różnym stadium.
Rozejrzałam się po okolicy i w tym momencie ujrzałam białowłosego wampira. Wiedziałam że mi się przyglądał, moje zmysły dobrze mnie o tym informowały lecz wolałam odpuścić sobie prośbę do niego o nie przyglądanie się mi, nie wiedziałam jak silny był przecież. Głaskałam cicho chorego kotka, co jakiś czas spoglądając na białowłosego. W tym momencie wiele myśli przechodziło przez moją głowę. Pierwsza z nich to to czy mnie zabije czy nie. Jakoś tak miałam mało zaufania do innych wampirów. Mimo że widziałam że był zmęczony to wolałam nie ryzykować, nie byłam jeszcze za dobra w walce. Mimo iż się bałam to mój wzrok zatrzymał się na nim a kącik moich ust delikatnie uniósł się ku górze. Zawstydzona swoją reakcją na niego spuściłam głowę zasłaniając się ręką. Prawdopodobnie przez moje zachowanie uzna mnie za wariatkę ale nie potrafiłam się nie uśmiechnąć. To był jedyny wampir który nie chciał mnie zabić. Przyglądałam się mu kątem oka próbując nie zwracać jego uwagi, nienawidzę tego że jestem taka wstydliwa do innych.

Spojrzałam cicho na niego i odrazu było widać że coś się dzieje, to jak się zachowywał i jak wyglądał właśnie na to wskazywało... Wstałam cicho z ziemi odkładając kotki i podbiegłam do nieznajomego.
- Nic panu nie jest ?
Zapytałam zmartwiona stając za nim, po jego oczach mogłam powiedzieć że był wyczerpany.
Mimo iż wiedziałam że może być on niebezpieczny to wolałam zaryzykować. Nie chcę by mu coś się stało, a czułam że jest to bardzo możliwe że coś mu się przydarzy jeśli pójdzie dalej sam.
- Pomóc panu ?
Dopowiedziałam po chwili przyglądania się temu jak marnie wyglądał. Nie potrafiłam patrzeć jak inne wampiry są w takim stanie, łamało to trochę moje serce. Nienawidzę jak inni cierpią i nikt im nie pomaga, mimo że są tej samej rasy.

- Jestem uczennicą tej akademii.
Powiedziałam cicho przyglądając się mu.
- Wygląda pan kiepsko.
Dopowiedziałam po chwili zastanowienia. Widziałam że jest z nim bardzo kiepsko lecz on zdaje się tego nie zauważać, przynajmniej dla mnie to tak wygląda. Spojrzałam nie jego oczy które były widocznie zmęczone lecz widziałam w nich także zdziwienie które było prawdopodobnie spowodowane moją nagłą zmianą zachowania.
Mój wzrok co jakiś czas kierował się na jego oczy, które były w niezwykłym dla mnie kolorze. Nigdy takiego właściwie nie widziałam ...
po chwili ogarnęłam się i spowrotem zaczęłam zastanawiać się jak mu pomóc i czy wogóle tej pomocy chce, lecz w głębi serca liczyłam że ją przyjmie, martwiłam się o jego stan w jakim aktualnie się znajduje.

- Wygląda pan bardzo kiepsko. Kiedy ostatni raz pan normalnie odpoczywał ?
Zapytałam jeszcze bardziej zmartwiona po jego odpowiedzi.
Przyglądałam się dalej nieznajomemu, a kącik moich ust uniósł się delikatnie ku górze czego skutkiem było to że spojrzałam na ziemie zawstydzona. Jak dla mnie wydawał się miły, lecz wolałam nie oceniać go jeszcze bo mogą to być tylko pozory, teraz ważniejsze był jego stan, na tym powinnam się skupić lecz było to trudne, ponieważ dawno z nikim nie rozmawiałam.
- Mogę jakoś panu pomóc ?
Zapytałam cicho, kiedy już moje myśli doszły do siebie. Przyglądałam się mu cicho, nie był ubrany jak inni uczniowie więc pewnie był ode mnie starszy... no i z tego co już zauważyłam wyższy i silniejszy.

- Od wczoraj... Ale wracając do tematu, może powinien pan więcej spać ?
Powiedziałam cicho. Domyśliłam się że chciał zmienić temat ale nie teraz... teraz musimy pomyśleć o jego zdrowiu ...
- Może chciałby pan się czegoś napić czy coś ?
Spojrzałam ponownie na niego próbując wyczytać cokolwiek z jego mimiki twarzy ale tym razem na marne.
Martwiłam się o niego tym bardziej że on najwidoczniej nie martwił się swoim zdrowiem.
Mimo tego, że próbowałam to kontrolować to mój wzrok sam z siebie co jakiś czas kierował się w stronę jego, jak dla mnie niezwykłych oczu. Wsumie ... może naprawdę nie jest zły ?
Po paru sekundach zaczęłam znowu myśleć czy mogę jakoś mu pomóc, lecz domyśliłam się że on tej pomocy nie chce.

- Z różnych miejsc mogłabym powiedzieć ... byłam w różnych miejscach i tak gustuje ale szczerze wole krew
Na swoje ostatnie słowa spojrzałam cicho na ziemie,prawda byłam młodym wampirem i nie kontroluje głodu całkowicie ale mogłam powstrzymać się przed powiedzeniem tego.. co one sobie o mnie pomyśli..... żałuje czasami że nie mogę ugryźć się w język.
Byłam wściekła na siebie za to co powiedziałam ... nie wiem czemu ale byłam wściekła...
może wsumie tego nie usłyszał ? lub pomyśli że to był żart ?... oby tak...
Cóż teraz najważniejsze to udawać że wszystko okej dlatego też spojrzałam na niego w ciszy i przyglądałam się mu.

- Raczej jest dobrze... Trochę tak ...
To było trochę dziwne uczucie.. dawno nikt mnie o to nie pytał... dziwne lecz miłe.
Wiem że jak dotąd moje szkarłatne oczy wiele o mnie mówiły ale może się to zmieniło ?
Zaczęłam czuć się przy nim bezpiecznie, nie tak jak na początku. Teraz wiem że on nic mi nie zrobi. Nie bałam się już jego spojrzenia dlatego spojrzałam w ciszy na niego.
Jego oczy wydawały się być takie spokojne, nie tak jak moje w których inni widzieli tylko chęć walki i nienawiść co było niestety nie prawdą. Miałam nadzieję że on tego tak nie uzna, miło by było wkońcu się z kimś zaprzyjaźnić a nie siedzieć ciągle z kotami, może to wkońcu czas dla mnie by zmienić się lecz to nie będzie łatwe, tego jestem pewna i to bardzo. Z powodu zimna na moich policzkach pojawiły się lekkie wypieki co w porównaniu z moją bladą skórą mogło wyglądać troszeczkę dziwnie. Poprawiłam delikatnie bluzę by móc bardziej się ogrzać lecz nie bardzo to pomogło.

- Nie , nie mam jeszcze współlokatora narazie.
Powiedziałam cicho pociągając delikatnie noskiem z zimna. Na moich policzkach pojawiły się trochę mocniejsze wypieki czego przyczyną była niska temperatura.
- Oraz nie , jeszcze nikogo nie poznałam oprócz pana.
Dopowiedziałam po chwili namysłu. Schowałam ręce do kieszeni bo i tak było mi zimno przez to jak byłam ubrana a nie chciałam jeszcze bardziej marznąć. Próbowałam nie pokazywać mu że jest mi zimno bo przecież powinnam być silna i nie narzekać jak małe dziecko na pogodę... Przetarłam delikatnie policzki z nadzieją że moje wypieki nie będą tak bardzo widoczne. Nienawidziłam kiedy te mi się robiły ponieważ mam bladą karnację i jak dla mnie wtedy wygląda to brzydko i często przez to inni wyśmiewali się ze mnie. Poprawiłam delikatnie włosy które co jakiś czas opadały mi na oczy. Mam nadzieję że nie uzna mnie za jakąś wariatkę czy coś...