Plac przed Akademikiem

Nie lubiłam, gdy mi odmawiano. Rozumiałam, że większość osób chce dla mnie dobrze albo po prostu jest mną zmęczona. Byłam pozytywnym dzieckiem, jednakże czasami, chyba za bardzo się narzucałam. No cóż, taka już byłam, chociaż naprawdę, staram się, by wszyscy po spotkaniu ze mną, czuli się jak najlepiej.
- W takim razie zakradnę się do Ciebie, by podarować Ci cukierka. Z resztą.. bardziej wspominałam o przyszłości, niż o teraźniejszości. Rozumiem, że łatwo się nie dostaje przepustek do akademików Księżycowych? - zapytałam nieświadoma, tego, na co się naprawdę pisałam. Wiedziałam o tym świecie wiele, ale sekrety szkoły, wciąż do mnie nie dotarły. Miałam nadzieję w najbliższym czasie to sprawdzić.
- Kanno-san, nauczyciele są straszni? - popatrzyłam na nią z niepewnym wyrazem twarzy. Nie obawiałam się ich, ale wolałam wiedzieć z czym będę się mierzyć, gdybym przypadkiem za długo pozostała w ramionach Morfeusza. Przezorny zawsze ubezpieczony, prawda? Nawet jeśli miałam mniej, niż 16 lat.
Zaraz potem klasnęłam w dłonie, myśląc o wycieczce pod drzwi dyrektora. Oczywiście, przed tym trzeba było coś zrobić z moją walizką. Nieco ważyła, przez co niekoniecznie chciałam ją nosić na wyższe piętro. No nic mój kłopot i tak miał się wkrótce rozwiązać, lecz za nim to nastąpiło, cofnęłam się o krok z podekscytowaniem w złotych oczach. Nie spodziewałam się dostania numeru telefonu, szczególnie od Chiyomi. Dopiero się poznałyśmy, ale skoro powiedziała, że w razie czego mogę dzwonić, to w takim razie.. nie pozostało mi nic innego jak dodać ją do kontaktów.
Wyciągnęłam rękę po skrawek papieru, ale za nim to zrobiłam to odruchowo chwyciłam ją za nadgarstek. Mój chwyt był lekki, więc mogła spokojnie się wyrwać. Z resztą, nie trwało to długo. Po siedmiu sekundach, niczym poparzona zabrałam dłoń, tym samym, porywając numer telefonu. Z lekkim rumieńcem, wyjęłam telefon i niczym maszyna wystukałam numer. Robiłam to szybko i zgrabnie, przez co już po kilku sekundach zaczęłam do niej dzwonić. Po dwóch sygnałach się rozłączyłam i szybko schowałam ,,pandzi" smartphone.
- Chcesz, żebym jeszcze zapisała swój numer na kartce? Zawsze możesz do mnie napisać lub zadzwonić, Kanno-san - posłałam jej uśmiech, po czym podałam walizkę. Miałam tylko nadzieję, że się nie przemęczy albo, że nie rzuci nią we mnie.
- Bądź ostrożna, proszę? - przechyliłam głowę, mrużąc słodko oczka. Następnie wraz z nią udałam się na górę, gdzie znalazłyśmy drzwi do gabinetu Głowy szkoły.
Prze moment chciałam tam zapukać i poinformować, że już dotarłam, ale nie mogłam ot tak zostawić uczennicy.
Cichutko, odsunęłam się od drzwi, po czym ruszyłam w drogę powrotną. Balerinki wydały cichy dźwięk, podczas schodzenia po schodach, natomiast ja sama zaczęłam nucić jedną ze znanych mi piosenek. Gdy dotarłyśmy na dół, ukłoniłam się jej w dowód wdzięczności i chwyciłam za rączkę walizki.
Nasze kroki zostały skierowane na plac przed akademikiem. Tam przystanęłam, przyglądając się oświetlonemu budynkowi.
- Hontoni Arigatou [naprawdę dziękuję] - przyjrzałam się wejściu,  z którego aż biło ciepłem. Nie chciałam się rozstawać z nową koleżanką, ale było jeszcze tyle do zrobienia. Spojrzałam na nią ze zmartwieniem, jakby to było nasze ostatnie spotkanie.
- Demoo.. [ale..] - otrząsnęłam się z chęci pójścia sobie i swoim tonem postarałam się jakby zaprotestować.
- Myślę, że dyrektor chciałby bym najpierw się zameldowała u niego. W końcu jestem nową uczennicą, powinnam się chyba u niego stawić - przystawiłam palec do ust, jakby głęboko się nad czymś zastanawiając. Dyrektor nie spał? Było lekko po północy, więc w sumie.., ale czy będzie w gabinecie?
- Najwyżej grzecznie poproszę dyrektora, by mi go przedstawił. Nie chcę sprawiać problemów... - dodałam niewinnie, zerkając co chwila na swoją rozmówczynię.

Umawianie się za pomocą telefonów? Jak dla mnie, pomysł wydawał się trafiony. Nigdy nie było wiadomo na kogo bym natrafiła, z resztą.. zawszy gdybym chciała się z nią spotkać i ją zaskoczyć, miałam pretekst, by się podkraść do księżycowych akademików. Chociaż, z tego co mówiła prawdopodobnie byłby to moment łamania regulaminu, ale i na to miałam swój własny, unikalny sposób.
Jednakże jedna sprawa nie dawała mi spokoju. Moment złapania nadgarstka dziewczyny, nie był tak naprawdę przypadkowy. Chciałam ją sprawdzić, dowiedzieć się, czy czegoś nie ukrywa i jednocześnie, w tym momencie dotarło do mnie, że nie powinnam jeść tak dużo lizaków. Byłam jeszcze młoda i zdecydowanie głupia.
Moment, w którym sprawdziłam Chiyomi, nie różnił się od tego, co robią lekarze, by zmierzyć puls, sprawdzić jak serce bije. Chwilowo, póki nie do końca mogłam rozróżniać wampiry, było to moje jedyne zabezpieczenie, które niestety odsłaniało moje nieco gorsze cechy. Co prawda, nie chciałam jej oceniać, mogła być dobra, ale dlaczego, dlaczego ona? Dopiero ją poznałam..
Gdy doszłyśmy na miejsce, odstawiłam białą walizkę, z motywem słodkiego króliczka, prawie pod same drzwi. Zaraz potem wróciłam bliżej rozmówczyni, by po raz ostatni zamienić z nią parę słów. Oczywiście, na jej pierwszą propozycję, przytaknęłam, wszakże starałam się patrzeć obiektywnie.
- Ojej, postaram się zrobić, co w mojej mocy, by im nie podpaść. Straszni ludzie, sprawiają, że dostaje gęsiej skórki.
Udałam, że drżę, a następnie się uśmiechnęłam, jakby będąc zachwycona ze swojego przedstawienia. Zaraz potem, znowu kiwnęłam głową i tak wylądowałyśmy tutaj. Zaczęłyśmy rozmawiać na temat dyrektora, w końcu czułam się winna, że do tej pory się nie zameldowałam, z resztą, czy kluczyk będzie w drzwiach, a może muszę jednak skoczyć do drugiego budynku? Kurcze, nie chciałam żadnych problemów, przynajmniej na starcie.
- Demo.. [ale..] - znowu zaprotestowałam, jakby chcąc znaleźć argumenty na uzasadnienie swojej nocnej wyprawy - Nie uważasz, że to nie w porządku? Dopiero, co się tutaj przeprowadziłam. Jutro mam zajęcia, więc.. chciałabym załatwić wszystko jednej nocy - zrobiłam minkę zbitego pieska, a następnie zauważyłam, że mamy towarzystwo. Odwróciłam szybko głowę i cofnęłam się o krok. Patrzyłam niczego nieświadoma na chłopaka z klasy dziennej. Cóż, przypomniał mi tak naprawdę, że w tym momencie albo zaraz zaczną się zajęcia.
- Kanno-san, będziemy kontakcie, proszę, nie chcę żebyś się przez mnie spóźniła - ukłoniłam się, posyłając łagodny uśmiech, a zaraz po tym podeszłam do swojej ciężkiej walizki.
- Gambatte [powodzenia]- wyszeptałam, korzystając z jej wcześniejszej oferty. Teraz czekał na mnie pokój i niebieskowłosy.
- Kim jesteś i czemu łamiesz regulamin? - zapytałam słodkim głosem, korzystając przynajmniej z części poznanej przeze mnie wiedzy.

Nowy osobnik, cóż był nietypowy. Chiyomi obdarzyła mnie opieką, starała się być miła i pomocna, od niego natomiast poczułam chłód, tak strasznie niecharakterystyczny dla wszystkich ludzi/wampirów, których spotkałam. Z resztą, moje pytanie zostało zignorowane, przez co wypadało mi poczekać, aż oni sobie pogadają. Jak tylko skończą, to wtedy wkroczę i postaram się zaprezentować, tak jak te utalentowane osoby przed jurorami.
Znowu się podekscytowałam, jednocześnie przyglądając się swojej koleżance. W końcu, chyba tak mogłam ją nazwać, prawda? Uśmiechała się jak normalna dziewczyna, śmiała i rozładowywała napięcie. Pozwoliłam sobie na nieco rozmarzony wyraz twarzy ([url=https://media2.giphy.com/media/pBOzrFN0DOe8U/200_s.gifklik[/url]), który potrwał dopóki nie usłyszałam o niańczeniu mnie. Tęcza zniknęła, a jednorożce przestały być takie słodkie, znowu wróciłam do siebie.
- [color=#00CCCC]Dziękuję za słowa otuchy i.. czemu mag lodu ma się mną zająć? - jednakże, pytanie było retoryczne, więc szybko dodałam - [color=#00CCCC]Ach, no tak. Dobrze, oby tylko nie mroził!
W taki sposób oceniłam nieznajomego. Może i zachowałam się jak dziecko, które jest niczego nieświadome, ale.. miałam pełną świadomość, z kim mniej więcej przebywam. Huh, tak to jest gdy się ocenia tylko po okładkach. Westchnęłam, robiąc butem półkole na ziemi.
- Postaram się nie wychodzić, ale nawet jeśli przekroczę ten próg, to nie pójdę do dyrektora.. Załatwię to rano - powiedziałam spokojnie, wyciągając z kieszeni malinowego lizaka - Liczę na Ciebie, Kanno-san. Oyasumi nasai.(Dobranoc)
W taki oto sposób się pożegnałam i ruszyłam za chłopakiem. Gdy ten zamykał drzwi, ja zdjęłam opakowanie i posmakowałam swej słodyczy. Była pyszna.
- To teraz poznam Twoje imię? - zaczęłam rozmowę, od tego, co naprawdę zostało pominięte. Nie miałam ochoty mówić o sobie, więc najłatwiej było jego zaczepić. Zrobiłam słodką minkę, co chwila, liżąc swego lizaka.
- Wszyscy uczniowie zajęć nocnych są tacy jak Kanno-san?
Odezwałam się cicho i dopiero po dłuższej chwili. Nie tłumaczyłam, o co mi chodziło. Po prostu zapytałam, czekając na reakcję mojego nowego przewodnika.

Tak jak wcześniej określiłam. Chłopak wydawał się zimny. W moim mniemaniu nazwanie go magiem lodu, było poprawne. Jednakże, z tego, co zauważyłam niebieskowłosy nie zareagował na to negatywnie. Może to zbył, na rzecz słów, które padły później? Tylko on sam mógł odpowiedzieć na to pytanie. No, ale nie rozdrabniajmy się nad jego myślami, w końcu zaraz miałam przekroczyć próg budynku, gdzie odnalezienie pokoju powinno pójść łatwiej i szybciej, niż zorientowanie się, iż poszłam złą drogą.

Gdybym miała GPS.. to strzałki zaprowadziłyby mnie do celu! Byłam tego pewna..

Po raz kolejny polizałam swojego lizaka, delektując się jego słodkim i wyraźnym smakiem. Miałam takich o wiele więcej, ale.. póki co nie chciałam się dzielić. Wszystkie były moje! A raczej będą do czasu, aż nie poznam większej liczby osób.
- Watashi wa Laurie desu. Hajimemashite [Nazywam się Laurie. Miło mi Cię poznać]
Słodki głosik, lekki ukłon i uśmiech. Trzy rzeczy, które sprawiały, że wydawałam się typowym grzecznym dzieckiem. Szkoda tylko, że w sytuacjach patowych wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Zupełnie tak, jakbym szybko dorosła, co teraz zdecydowanie nie było widoczne.
Walizka nieco hałasowała, gdy przejeżdżała po małych kamyczkach, także nawet cisza nam nie doskwierała. Z resztą w powietrzu zawisło pytanie skierowane tylko do mnie. Co miałam na myśli, wypowiadając tamte słowa? Chciałam powiedzieć, nawet wykrzyczeć jaki straszny uraz miałam do ludzi, którzy mnie wychowali, ale póki co milczałam.
Dopiero po dłużej chwili, gdy robiło mi się niezręcznie skierowałam swoje spojrzenie w jego oczy i odezwałam się spokojnym głosem.
- Nie powiedziała mi tego, co prawda, ale czy wszyscy nocni uczniowie to dzieci nocy?
Przełknęłam ślinę, nie bojąc się, lecz obawiając, że któryś z nich ma powiązania z moją dawną rodziną. Nie chciałam, by mnie obserwowano, a tym bardziej, by ktoś za chwilę miał mi zrobić krzywdę. Z resztą nie byłam w pełni świadoma, czy pani Kurenai ma tutaj swoich szpiegów, którzy byliby dla mnie tylko kłopotem..
- Jak wyglądają zajęcia w tej szkole?
Zmiana tematu w obecnej chwili sprawiła, że mogłam się rozluźnić, pomyśleć o przyszłych lekcjach, które jako pierwsze spędzę ze wszystkimi uczniami.