Pokój Chizuru (2 piętro)

Pokój wygląda jak każdy inny w tym budynku. Jego wyposażenie to jednoosobowe łóżko, szafka nocna biurko, krzesło, dwuosobowa sofa, szafa, regał, kwadratowy stolik wykorzystywany jako mały barek lub kuchenka. Znajduje się tutaj także wejście do łazienki, w której mieści się prysznic, umywalka, toaleta, lustro oraz dwie małe szafki.

Po wyjściu z sali chorych, Chizuru razem z Michaelem przemieszczali się kolejnymi korytarzami budynku. Robili to oczywiście powoli z uwagi na to, iż dziewczyna nadal była jeszcze trochę osłabiona, chociaż dochodziła już do siebie. Zresztą, taki układ bardzo jej pasował, ponieważ mogła dokładnie przyjrzeć się wszystkiemu. Nie obyło się oczywiście bez obowiązkowych 'ochów' i 'achów' i 'jak tu ładnie'. Budynek Oświaty był naprawdę bardzo duży, gdyby była tutaj sama z pewnością nie raz by się zgubiła. Ogólnie stwierdziła, że jest tutaj ładnie i jej się podoba a skoro tak, to nie będzie chciała szybko opuścić tego miejsca. Była kobietą, a kobiety rzadko kiedy zostawiają coś, co uważają za ładne. Aby przejść z prawego do lewego skrzydła, musieli minąć część centralną a później także kawałek terenu przed posiadłością. Tutaj zaczął się prawdziwy dramat, bowiem Chizuru miała ochotę zostać dłużej na dworze. Aż jej się te duże oczy zaczęły świecić. To chyba z nadmiaru emocji.
W końcu dotarli do skrzydła, w którym mieściły się pokoje łowców. Na początek do razu udali się na trzecie piętro, do pokoju Marcusa. Zgodnie z przewidywaniami Michaela, łowcy nie było w środku. Dziewczyna westchnęła ciężko i oparła się o ścianę obok drzwi. Po pięciu minutach odepchnęła się od niej plecami i stanęła na przeciwko mężczyzny.
- W takim razie chyba pójdę poszukać sobie jakiegoś pokoju. Pomoże mi pan? - spytała i nie czekając na odpowiedź ruszyła przed siebie. Żaden z wolnych pokoi jej się nie podobał, chociaż wszystkie wyglądały tak samo. Dopiero kiedy zeszła na drugie piętro i zajrzała przez pierwsze lepsze drzwi stwierdziła, że ten będzie w porządku. Pchnęła drzwi i weszła do środka.
- Naprawdę wszystkie pokoje wyglądają tak samo? - spytała. W jej głosie można było usłyszeć lekką nutkę rozżalenia.

W tym momencie, Chizuru zachowywała się jak duże dziecko. Bardzo lubiła takie stare budynki, które według niej były naprawdę piękne i w których zawsze można było znaleźć coś ciekawego. A ponieważ budynek Oświaty był ogromny, miał zapewne dużo starych rzeźb i malowideł, które dziewczyna uwielbiała oglądać. Niech tylko Michael nie zniechęci się do niej przez to dziecinne zachowanie, bo gdy się do tego wszystkiego przyzwyczai będzie mogła już normalnie chodzić po tych wszystkich korytarzach. I bardzo dobrze, że nie pokazał jej sal od chemii i alchemii. Dobrze dedukował, w swoim obecnym stanie wielkiego zafascynowania, Chizuru z pewnością przekopałaby te sale we wszystkie możliwe strony. Próbówki, nie probówki, wszystko. Tutaj bardziej potrzebny byłby Marcus a najlepiej sam doktor Matsushita. O tak, przy nim raczej by się pilnowała.
Chizuru pewnie i tak sama zwiedzi całe tereny znajdujące się przed budynkiem. Były ogromne a ona będzie potrzebowała dużo czasu, żeby to wszystko obejść. Naprawdę, kiedy jutro przypomni sobie jak fascynowała się każdym pomieszczeniem, zrobi się jej pewnie bardzo głupio. Niby nic w tym złego ale jednak tak jawne okazywanie entuzjazmu było trochę nie na miejscu. Przynajmniej w jej wieku. No już, Chizu, wdech i wydech. Uspokój się i idź dalej.
Dziewczyna odwzajemniła uśmiech i bez dalszych ceregieli weszła do środka. Założyła ręce na biodrach i rozejrzała się po pokoju.
- Chyba będę musiała zrobić tutaj małe przemeblowanie ale to już nie dzisiaj. - stwierdziła i usiadła sobie na dwuosobowej sofie.
- Madeline... Jaka ona była? - spytała. Wcześniej odniosła wrażenie, że siostra była dla jej ojca bardzo ważna a trochę bała zapytać się o to samego Marcusa. Nie dlatego, żeby na nią nakrzyczał za to pytanie, bo przecież nie było za co. Bała się, że pytając może na nowo otworzyć jakieś stare rany, no i gdyby już im tak zeszło na zwierzenia, Marcus zapewne chciałby się dowiedzieć więcej o śmierci matki Chizuru, a o tym zdecydowanie nie chciała jeszcze rozmawiać. Tak więc zdecydowała, że lepiej zapytać kogoś innego.

Prawdę mówiąc każdy z nas ma w sobie coś z dziecka. Niektórzy potrafią to ukryć a inni, jak na przykład Chizuru jeszcze nie. Zresztą, mieszkała teraz w Japonii, więc miała całe cztery lata na to, żeby stać się dorosłą. To całkiem dużo czasu.
Rozejrzała się po ścianach i nieco skrzywiła z niesmakiem. O tak, zdecydowanie musiała je przemalować. W ogóle, trzeba tu było wszystko pozmieniać. I oczywiście miała zamiar poprosić kogoś o pomoc. Samemu się z tym męczyć? No jasne i co jeszcze! W Oświacie było tylu panów, że na pewno nie zabraknie rąk do pracy. Przynajmniej tak pomyślała sobie Chizuru, bo kobiety wśród łowców należały raczej do rzadkości.
Dziewczyna pokiwała głową, słuchając opowieści o ciotce, która jak się potem okaże, nadal stąpa pośród żywych. Wyglądało na to, że Madeline musiała być dobrą i troskliwą osobą. Tak trochę jak matka Chizuru, chociaż Haruka w czasach swojej młodości bardziej przypominała swoją córkę. Nie, nie zachowywała się jak duże dziecko. Działała jednak impulsywnie i także pakowała się w różnego rodzaju kłopoty, z których ciężko było jej wyjść. Zmieniła się dopiero po urodzeniu dziecka ale tego Marcus już nie wiedział.
Zmarszczyła lekko brwi. Jej poważnie ranny ojciec miałby uciekać ze skrzydła szpitalnego? No cóż, przynajmniej już wiedziała po kim to ma.
- Dlaczego? Co się stało? - tak, nie byłaby sobą gdyby nie zainteresowała się okolicznościami, w jakich Michael i jej ojciec znaleźli się w szpitalu. W ogóle, ranny łowca mógł sobie usiąść obok dziewczyny na sofie. Była ona dwuosobowa, a Chizuru na tyle drobna, że zajmowała tylko jedno miejsce.

Na twarzy Chizuru pojawił się lekki uśmiech, kiedy Michael zdecydował się usiąść na kanapie. Najwyraźniej nie zamierzał uciekać gdzie pieprz rośnie i zostawiać ją samą w pustym pokoju. Pustym? Zważywszy na fakt, iż nie było tutaj żadnych rzeczy dziewczyny, można było uznać go za pusty. Niby były tutaj meble i tak dalej ale co miałaby robić tutaj sama? No chyba tylko leżeć plackiem na łóżku i gapić się w sufit.
Jak zawsze z zaciekawieniem słuchała kolejnej opowieści mężczyzny. Życie łowcy wampirów wydawało jej się takie ekscytujące, że już teraz, natychmiast miała ochotę stać się jednym z nich. A jeśli nie, to przynajmniej potowarzyszyć na jakimś patrolu czy coś w tym stylu. Chizuru będzie miała okazję popatrzeć na prawdziwą walkę a Marcus nie będzie musiał zamartwiać się o jej bezpieczeństwo, skoro będzie z nim albo z jego najlepszymi ludźmi i wszyscy będą zadowoleni! Z drugiej jednak strony, trochę ciężko by było walczyć z wampirami i jednocześnie uważać na mało zaradną dziewczynę, która może i jest w stanie postrzelić wroga jednak nie na tyle, żeby go zabić. Tak, to chyba byłaby największa przeszkoda, dlatego najpierw musiała się nauczyć samoobrony, a przynajmniej przyswoić sobie jej podstawy.
No to pięknych się historii nasłucha. W ogóle, jak mogła sobie wcześniej pomyśleć, że sama jedna da sobie radę z Testamentem, kiedy jej ojciec i Michael, doświadczeni łowcy zostali bardzo ciężko ranni w pojedynku z dwoma wampirami znajdującymi się praktycznie na samym czubku hierarchii krwi. Powaga, dziewczyna była naprawdę szalona.
- Dlaczego pozwoliliście, żeby jeden z nich rządził miastem? - palnęła nagle pytanie w ogóle z dupy. Wiedziała, że burmistrzem jest wampir, a ponieważ zajmował dosyć wysokie stanowisko, musiał należeć do tych szlachetnej krwi albo wyższej czystej. Dlaczego o to spytała? Prawdę mówiąc trochę zaintrygował ją fakt, że w mieście o niemałej ilości łowców wampirów to właśnie przedstawiciel tej drugiej rasy zasiada na najwyższym stanowisku. W sensie, czy łowcy nie powinni się go w jakiś sposób pozbyć? Albo przynajmniej spróbować?

Ona tryskała energią tylko i wyłącznie na widok zewnętrzny budynku jak i środka, nie licząc pokoi. Owe pomieszczenia zdecydowanie nie przypadły jej do gustu. Chociaż kto wie jak będą wyglądać po remoncie? Pewne było tylko to, że nie gorzej niż teraz. Patrząc na te brzydkie, przypominające surowy beton ściany, Chizuru już myślała sobie jaki wybrać kolor. Zielony? Niee... Będzie się czuła jak krowa, pasąca się na łące. Żółty znowu za jasny. To może niebieski? O, to jest bardzo dobry kolor. Tak, przemaluje pokój na niebiesko i będzie cacy. Problem w tym, że ona nigdy nie malowała ścian. Ale nie powinno być to jakieś specjalnie trudne, prawda?
Chizuru często przeskakiwała z jednego tematu na drugi, zadając pytania kompletnie wyrwane z kontekstu. Michael, jak i reszta łowców, nie-łowców, którym przyjdzie dłużej porozmawiać z dziewczyną musieli się do tego po prostu przyzwyczaić. Panna Namikaze nie grzeszyła również taktem, więc często zdarzało jej się palnąć coś głupiego, zupełnie bez zastanowienia. Tak ostrzegam na przyszłość żeby potem nie było, że coś tam.
Pokiwała głową ze zmarszczonym czołem.
- No tak ale... Nie powinniście go jakoś pilnować? Mieć oko na jego działania? - spytała. To była śliska sprawa, więc Michael nie musiał jej odpowiadać. Przynajmniej tak zrobiłaby Chizuru, która od czasu śmierci rodziny ze strony matki nie ufała nikomu, oczywiście nie licząc Marcusa.

Właśnie, brzoskwinia! Przecież to taki ładny kolor, dlaczego nie pomyślała o nim wcześniej? Jest jaśniejszy niż czerwony i ciemniejszy niż żółty. Chociaż nie, chyba i tak pozostanie przy niebieskim. Niby chłopięcy kolor ale Chizuru wybierze takie odcienie, że nikt nie będzie się czepiał. Marcus na pewno nie będzie miał czasu, żeby pomóc córce w remoncie. Był dowódcą i miał pewnie na głowie tyle spraw, że raczej nie da rady. Trochę jej będzie smutno, bo chciałaby spędzić z ojcem więcej czasu, ale jak mus to mus, pracy się nie wybiera. Przynajmniej będzie miała okazję, żeby poznać nowych i zapewne interesujących ludzi. Oczywiście Michaela też poprosi o pomoc. Wprawdzie krótko ze sobą rozmawiali, ale łowca wydawał się być w porządku.
Chizuru uśmiechnęła się lekko do mężczyzny i kiwnęła głową na znak, że zrozumiała jego słowa. Ta to od razu chciałaby wszystko wiedzieć. Nawet to, co zdecydowanie nie było przeznaczone dla jej uszu. Po raz drugi pokiwała głową przystając na prośbę Michaela, chociaż oczywiście lekko przy tym westchnęła.
- Chyba powinnam niedługo wracać do Akademii. - powiedziała. Nie wspomniała jednak ani słowem, że właśnie w tej chwili powinna, razem z resztą uczniów, znajdować się w dużej sali balowej, w której odbywała się impreza Halloweenowa. Szczerze mówiąc nie miała ochoty tam iść. Wszyscy na pewno przyjdą parami i tylko ona będzie sama, jak ta ostatnia ofiara losu.

Tatusia też zapyta, spokojna głowa. Tak właściwie to planowała trochę wymusić na nim pomoc w remoncie ale to będzie jej ostateczna broń, jeśli innymi sposobami się nie uda. Miejmy jednak nadzieję, że Marcus wygospodaruje czas dla swojej córki i Chizu nie będzie musiała uciekać się do takich metod.
Zmarszczyła śmiesznie nosek kiedy Michael poczochrał jej włosy. Gdy zabrał rękę, natychmiast poprawiła uczesanie. Mogło wyglądać to trochę śmiesznie, ale nie przepadała kiedy ktoś targał jej włosy.
- Do zobaczenia! - zawołała za łowcą, który już zniknął za drzwiami. I co ona ma teraz robić sama? Spać nie pójdzie, bo jej się jeszcze nie chce. Zwiedzać dalej? Nie, samemu to już nie to samo co z kimś. Wstała z kanapy, zrobiła dwa kółka wokół pokoju, po czym zatrzymała się przy oknie. Tak, będzie sobie podziwiać widoczki, póki nie zmorzy jej sen. Jak pomyślała, tak zrobiła. Wlazła na parapet, usiadła na nim po turecku i wyglądała przez okno. W końcu stwierdziła, że chyba jednak pójdzie spać, co uczyniła.
Następnego dnia wstała trochę za późno, więc nie było większego sensu, żeby wracała do Akademii na zajęcia. Posiedzi tutaj sobie jeszcze troszkę i dopiero wtedy wróci. O, może nawet jeszcze ojca odwiedzi! To był bardzo dobry pomysł, więc wstała z łóżka, ubrała się w mundurek szkolny, bo tylko to obecnie posiadała i wyszła z pokoju.

[z/t]

Chizuru raźnym krokiem zmierzała w stronę swojego pokoju. W jednej ręce trzymała torby z zakupami, których było na tyle dużo, że prawie jej się w tej ręce nie mieściły. W drugiej zaś trzymała nowo zakupioną książkę, co by jej się bardziej nie zniszczyła. W głowie nadal miała obraz nieznajomego, białowłosego wampira. Niby nie powinna się przejmować, jednak nadal nie dawało jej spokoju pytanie, dlaczego uparcie uważał ją za kogoś, kim nie jest i kto to jest ta cała Kat? Dlaczego uwziął się właśnie na nią? I ile znaczyła dla niego ta dziewczyna, że nie chciał przyjąć do wiadomości, iż Chizuru wcale nią nie jest. Rozmyślając tak dotarła w końcu do drzwi swojego pokoju. Na całe szczęście nie spotkała po drodze taty, brata ani żadnego innego łowcy.
Weszła do środka, od razu odkładając torby z zakupami na łóżko. Sama również na nim usiadła i zaczęła przeglądać swoje zdobycze. Była tam bielizna i jakieś ubrania na co dzień. Dodatkowo jedna para nowych butów. Chiz nie przepadała za zakupami, więc kiedy już się na nie wybrała od razu robiła większy zapas. Schowała wszystko do szafy, po czym powróciła na łózko, na którym się rozłożyła i zaczęła czytać przerwany ciąg książki. Tak się wciągnęła, że zapomniała o odbytej przed chwilą rozmowie z Michaelem, więc kompletnie nie przyszło jej do głowy, by pójść do taty i od razu załatwić sprawę.

Jacob po spotkaniu z matką, wrócił do Oświaty bezpiecznie. Przynajmniej ten się posłuchał ojca i dotrzymał słowa. Chłopak nie wiedział jednak, że i jego siostra postanowiła zabalować sobie na mieście.
Mimo tego złego i dobrego, Jacob nie mając w tej chwili co robić, postanowił odszukać pokój siostry i z nią pogadać. Trochę mu zaszło, ale chyba trafił w odpowiednie drzwi. Jak mu powiedziano, jej pokój mieścił się na drugim piętrze. Stanął więc przed nimi i zapukał. Jeżeli otrzymał pozwolenie, to otworzył i zajrzał do środka.
- Hej. Można? - Zapytał z kulturą, której mu jak widać, nie brakowało.

Przez kolejnych kilka minut siedziała w ciszy na łóżku, rozkoszując się czytaniem książki. Wciągnęła ją, nie można było powiedzieć, że nie. Razem z bohaterami przeżywała każdą ich emocję. Czuła się tak, jakby stała tuż obok nich, widząc i czując dokładnie to samo. Nie to, żeby nie lubiła czytać, ale ciężko było jej znaleźć historię, która aż do tego stopnia jej się spodoba. Ta była wyjątkowa. Miała w ręce zaledwie drugi tom, a już czuła jakby główni bohaterowie zostali jej przyjaciółmi, których tak na dobrą sprawę nie miała. Nie wiedziała czy to z powodu jej zachowania, czy może niebezpieczeństwa, jakie niosło za sobą bycie córką dowódcy wampirów. Jedno było pewne. Od śmierci mamy nie miała nikogo, komu mogłaby zwierzyć ze swoich zmartwień. Jasne, byli tata i Jacob, z którym łatwo złapała wspólny język, jednak pomimo więzów krwi nie znali się, więc trochę trudno było jej się otworzyć. No i szczerze mówiąc, wcale nie wyobrażała sobie rozmowy z Marcusem na temat sympatii, jeśli już jakąś znajdzie. Potrzebna jej była przyjaciółka, zdecydowanie.
W każdym razie, tak bardzo wciągnęła ją lektura książki, że na początku nie usłyszała pukania. Dopiero gdy stało się nieco głośniejsze i przeszkadzało w skupieniu się, westchnęła ciężko i wkładając zakładkę w miejsce, gdzie skończyła czytać, odłożyła książkę obok.
- Proszę - odezwała się, a gdy w drzwiach stanął Jacob, lekko naburmuszoną twarz Chizuru rozjaśnił szeroki uśmiech.
- Ekiguchi! Jasne, wchodź - zaprosiła brata do środka. Pamiętamy, że nadal nie znała jego prawdziwego imienia. Mniejsza. Przesunęła się na łóżku i poklepała miejsce obok siebie, by chłopak usiadł obok. Miała zamiar wypytać go o szczegóły spotkania z matką.

Przez moment chłopak miał wrażenie, że chyba przeszkodził siostrze, ale ta jak widać, chętnie zezwoliła mu na wejście. Zatem wszedł zamykając drzwi za sobą, chowając ręce do kieszeni spodni. Jak to mają w zwyczaju chłopcy. Podszedł bliżej i usiadł na łóżku, przyjmując zaproszenie siostry.
- Nudzę się, to pomyślałem że wpadnę do Ciebie.
Rzucił wytłumaczenie, co by nie odebrała tego jakoś inaczej. Chociaż wątpił. Z drugiej strony, dobrze byłoby poznać siostrę bliżej. Skoro łączy ich wspólna krew ojca.
- Tak się jeszcze upewnię. Nie przeszkadzam?
Dostrzegł książkę, jaką trzymała ale tytułu nie zdołał wychwycić. Jednak z grzeczności zadał pytanie, ponieważ z dziewczynami bywało różnie.

Szczerze mówiąc, na początku jej przeszkodził. Miał szczęście, że był kim był, bo w przeciwnym razie Chiz pewnie by na niego nakrzyczała i kazała spadać. Brata tak przecież nie potraktuje. Zwłaszcza, że była ciekawa jego spotkania z matką.
- Jasne, że nie! - zawołała może trochę zbyt entuzjastycznie. Jak wiadomo, kłamać nie potrafiła.
- No dobra. Czytałam właśnie super książkę, więc byłam zła, że mi przeszkodziłeś. Ale teraz wolę usłyszeć relację z Twojego spotkania - odpowiedziała pozwalając, by na jej twarzy pojawił się szeroki, nieco sugestywny uśmiech.

A więc jednak jej przeszkodził! Wspaniale jest mieć rodzeństwo, którego się nie miało, że też siostra go za drzwi nie wyrzuci. Aż się uśmiechnął na jej słowa o tym mówiące.
- Spotkanie? A tak... Widziałem się z mamą.
Teraz zajarzył o jakie jej spotkanie chodziło. Widać po niej ciekawość z jego przebiegu. Co miałby jej powiedzieć? Kłamać na pewno nie zamierzał.
- Szczerze powiem, że byłem mocno zaskoczony jej zmianą. Może i wyglądała tak elegancko jak zawsze, kiedy przyjmowała gości, to jednak wobec mnie wydawała się być inna niż wcześniej. Bardziej ciepła.
Z początku patrzył przed siebie, ale zaraz przeniósł wzrok na Chizuru. Uśmiechnął się jakby nie wiedział czemu. Jakby nie wiedział jak opisać to dziwne uczucie. Nie wiedział jak to jest mieć u swego bogu kochającą matkę. Przez całe życie traktowała go jako dodatkową gębę do wykarmienia, czy pomoc domową. A teraz? Nadal nie mógł uwierzyć w jej zmianę.
- Jaka była Twoja mama? - Może i nie powinien o to pytać, co szczerze zdawał sobie z tego sprawę poważniejąc, ale chciał wiedzieć, jaką matkę miała jego siostra.

Chizuru również powoli zaczęła odkrywać uroki posiadania rodzeństwa. Od zawsze chciała jakieś mieć, nie ważne starsze czy młodsze. Ważne, żeby w ogóle jakieś było.
Kiedy Jacob przypomniał sobie, że widział się z mamą, na twarzy jego starszej siostry ewidentnie widać było ciekawość zmieszaną z napięciem. Cieszyła się, że chłopak postanowił się zobaczyć z matką. Chizuru była przekonana, że już sam fakt, iż kobieta wyraziła chęć spotkania świadczył o tym, że się zmieniła. No i w końcu to była jego mama. Nawet jeśli w przeszłości go skrzywdziła, na pewno darzyła go miłością bezwarunkową. Może po prost nie umiała tego okazać?
Uśmiech brunetki stał się jeszcze szerzy niż przed chwilą.
- Widzisz? Mówiłam, że nie będzie źle! - zawołała i aż podskoczyła na łóżku. Cieszyła się. Naprawdę szczerze cieszyła się z czyjegoś szczęścia, chyba po raz pierwszy w życiu. Nie, to żeby myślała tylko o sobie. Znaczy, jasne, była samolubna i tak dalej, ale jeśli jej na kimś zależało, potrafiła się z nim cieszyć. Na ogól oznaczało to jej matkę, co wynikało pewnie z faktu, że tylko z nią widywała się codziennie i znała najlepiej. Czas chyba to w końcu zmienić.
Szeroki uśmiech, który jeszcze przed chwilą widniał na porcelanowej twarzy Chizuru, przyblakł nieco po pytaniu Jacoba.
- Była... Nadopiekuńcza. Nie pozwalała mi nigdzie wychodzić bojąc się, że ktoś się o mnie dowie - odpowiedziała, po czym zaśmiała się cicho pod nosem i pokręciła głową.
- Wkurzało mnie to, ale... Ale mimo wszystko ją kochałam. Była najlepsza, wiesz? Pełna ciepła i miłości. Była też tchórzliwa, ale nie wtedy kiedy polowała. Gdy nie chodziło o mnie nie potrafiła nazwać własnych uczuć. Zawsze uciekała przed ważnymi rozmowami czy bezpośrednimi konfrontacjami. Wiem, że kochała tatę, ale bała się mu o mnie powiedzieć. Być może dlatego, że nie chciała zostać odrzucona. Znaczy... Nie pomyśl źle. Wiem, że tata nas kocha i jest w stanie zrobić wszystko, byle tylko bylibyśmy bezpieczni, ale wiesz... Ciężarne zawsze mają ten problem, jeśli jesteś wpadką - zakończyła wypowiedź niezbyt udanym i na miejscu żartem, z którego sama nawet się nie śmiała.

Nie będziemy ukrywać, że i Jacob by także chciał mieć rodzeństwo. Jak się trafiło, oboje się spotkali i mimo posiadania różnych matek, być może znajdą wspólne zainteresowania i tematy. A teraz mieli kolejną okazję do wspólnej rozmowy i bliższego poznania nawzajem.
- No mówiłaś...
Aż głupio było mu się przyznać, że aż uciekł spojrzeniem od jej szczerego i szerokiego uśmiechu. Ale też i sam się uśmiechnął. Lekko zawstydzony, ale jednak.
Potem wysłuchał jej odpowiedzi na swoje pytanie. A dzięki temu, mógł sobie wyobrazić, jaka powinna być matka. Chizuru w przeciwieństwie do niego, miała o wiele lepiej. Otrzymywała od swojej rodzicielki miłość, wsparcie i bezpieczeństwo. On od swojej tego nie miał. Może czasami, ewentualnie przy ostatnim spotkaniu. Zaśmiał się cicho na wzmiankę o wpadce. Spojrzał na siostrę, jakby się w tym temacie dobrze rozumieli.
- Więc także byłaś wpadką?
Pytanie brzmiało tak, jakby i jego ta sprawa dotyczyła. Także był wpadką, przez związek matki z ojcem, który wtedy był jej klientem. Nawet nie wiedział jakim cudem miała jego zdjęcie. Zapomniał o to się zapytać. A wątpił by tata rozdawał swoje zdjęcia każdej spotkanej kobiecie.
- W każdym razie, miałaś o wiele lepiej. Moja mama taka nie była jak opisałaś swoją. Nie wiem jak to się stało, że przeżyłem u jej boku, ale w większości za mieszkanie i przeżycie, ja musiałem odpowiadać. Wiele pieniędzy przepijała i wydawała na luksusowe stroje i kosmetyki, mnie pozostawiając grosze. Musiałem dorabiać, by cokolwiek móc sobie kupić. No ale było minęło. Mam nadzieję, że teraz będzie lepiej.
Przez moment spoważniał zatracając się we wspomnieniach, jednak powinien do wyrzucić w przeszłość i dać sobie i matce szansę, że może być lepiej. Że ona odbuduje ich związek matki z synem. Pierwszy krok już zrobiła. Teraz trzeba czekać na kolejny.
- A właśnie. - Spojrzał na siostrę.
- Moja mama chciałaby Cię poznać. Przy rozmowie wspomniałem, że mam siostrę. Nie miałabyś nic przeciwko udać się ze mną do niej na kolejne spotkanie?
Zapytał przy okazji, a dzięki temu Chizuru będzie mogła sama ocenić jaka jest matka jej brata. Jak wygląda, jak się prezentuje i zachowuje.

Taka tam sielanka, ale nie zapominajmy, że nie zawsze tak jest. Mogli się lubić, mogli się nawet do siebie przywiązać, ale w końcu będą mieli siebie dość i jak to rodzeństwo, częściej będą się kłócić niż normalnie ze sobą rozmawiać. Taka prawda, no co zrobisz.
Chizuru spojrzała na Jacoba, gdy ten zadał swoje pytanie i nagle na jej twarzy znów pojawił się uśmiech, tym razem nieco rozbawiony.
- Ano. Najwyraźniej jest to domena naszego ojca. Ciekawe czy mamy jeszcze jakieś rodzeństwo - odpowiedziała parskając śmiechem, po czym przyciągnęła kolana pod brodę i oplotła je ramionami. No cóż, z Jacobem było o tyle inaczej, że jego matka widziała się z ich ojcem zaledwie dwa razy, natomiast z matką Chizuru byli parą przez jakiś czas. Na dodatek to nie on zniknął, tylko ona. Gdyby tylko nie była tak uparta i tchórzliwa, Chiz już dawno przywlokłaby mamę siłą na spotkanie z ojcem. Kto wie jak to dzisiaj by wyglądało?
Brunetka pokiwała głową na słowa brata, gdy ten zaczął opowiadać o swoim życiu. Nie powiedziała, że rozumie, bo przecież tak nie było. Wiodła życie zupełnie różne od niego i chociaż całym sercem stała po jego stronie, nie mogła powstrzymać się od usprawiedliwiania jego matki.
- Nie miałeś lekko - stwierdziła bardzo mądrze, kiwając głową.
- Wiem, że nie powinnam tego mówić, bo nigdy nie byłam w Twojej sytuacji, ale nie uważasz, że może wcześniej nie potrafiła pokazać, jak kocha swojego syna? Bądź co bądź urodziła Cię, a potem sama wychowała. Nie usunęła ciąży ani nie porzuciła Cię na ulicy - dodała, opierając brodę na kolanach. Następne słowa Jacoba sprawiły, że szybko uniosła głowę z kolan i wbiła w chłopaka spojrzenie szeroko otwartych, brązowych oczu.
- Jasne, że nie. Również chętnie poznam Twoją mamę - odpowiedziała po chwili krępującej ciszy. Niby nie powinno to być nic dziwnego, ale była trochę zaskoczona. Nie spodziewała się, że tak szybko pozna matkę swojego przyrodniego brata.

W przypadku takiego rodzeństwa jak oni, może nie dojdzie do żadnej kłótni czy sprzeczek. Nie mieszkają w jednym pokoju. Nie dzielą tych samych rzeczy, zabawek czy książek. Każde z nich ma inne zajęcia i zainteresowania. Jednak może odnajdą w sobie coś wspólnego, kiedy będą ze sobą częściej przebywać.
- Taaa. - Spojrzał na nią i tak się dokładniej przyjrzał
- Gdyby był świadomy tego, że ma jakieś jeszcze lewe dzieci, to byśmy może o tym już wiedzieli.
Także się zaśmiał i pozwolił sobie usiąść wygodniej. Tak bokiem na łóżku, co by lepiej widzieć siostrę, wyjmując tym samym ręce z kieszeni. Już zdążył polubić Chizuru.
Pokręcił głową na nie, potwierdzając jej słowa, że nie miał lekko. W większości musiał sam sobie radzić. Chwilę też zastanowił się nad słowami siostry, która widziała to jednak na swój sposób poprzez jego opowieść.
- Sam nie wiem co o tym myśleć. Zawsze się zastanawiałem, czemu mnie urodziła, skoro mogła usunąć ciążę. Nawet nie chcę myśleć czy nosząc mnie w sobie piła czy paliła...
Jak na swój wiek, wiedział więcej. Mogło to być także wynikiem przesiadywania w bibliotekach i czytania ciekawych książek. Tutaj miał w sumie dużo czasu na nadrobienie zaległości z dzieciństwa. I nawet na spokojnie może skończyć podstawówkę i przejść do następnej szkoły.
Chizuru na jego propozycję odnośnie spotkania z jego matką aż nie ukrywała zaskoczenia. I co więcej, wpatrywała się w niego dużymi oczami.
- Jak będzie okazja, to dam Ci znać.
Ciekaw był także jednego. Czy ojciec spotka się z jego matką. Czy istnieje szansa aby ich połączyć i stworzyć prawdziwą rodzinę?

Kiedy będą ze sobą więcej przebywać, na pewno zdarzą się między nimi jakieś zgrzyty. Może nie takie jak w przypadku, gdyby znali się dłużej, ale może też na to wpływać ich wiek. Chociaż z drugiej strony, Chizuru pomimo swoich siedemnastu lat nadal miała w sobie bardzo dużo z dziecka. Poza tym była cholernie uparta i samolubna, więc... No nic, pożyjemy zobaczymy.
Zaśmiała się na słowa brata.
- Naprawdę tak myślisz? Bo ja bardzo w to wątpię - odpowiedziała z rozbawieniem widocznym na twarzy i słyszalnym w głosie. Ją poznał całkiem niedawno i pewnie gdyby nie tragedia, jaka wydarzyła się w Londynie, do dzisiaj nawet by nie wiedział, że ma córkę. Jacob też dał o sobie znać po dwunastu latach, więc gdyby się okazało, że mają jeszcze jakieś rodzeństwo, raczek szybko się tego nie dowiedzą.
- Nie wiem co czują matki, więc Ci nie powiem. Może sam ją zapytaj? - zasugerowała, jednocześnie wzruszając lekko ramionami.
Pokiwała głową, że zgadza się na jego propozycję i uśmiechnęła się lekko. Chciała poznać kobietę, o której tak niepochlebnie wypowiadał się jej brat i którą tak zawzięcie broniła. Miała nadzieję, że okaże się tego warta. Co się zaś tyczyło połączenia matki Jacoba i ich wspólnego ojca... No cóż, Chizuru na pewno nie będzie ukrywać, że jej się taki pomysł nie podoba. Nawet jeśli polubi Emmę, nie będzie patrzeć na to przychylnym okiem. Owszem, może w ten sposób zrobić przykrość bratu, ale tutaj niestety na pierwszy plan wysuwa się jej samolubna natura, która zamiast na szczęście rodziny będzie kazała jej patrzeć na własne cierpienie. Prawda, jej mama już nie żyła i nie wstanie z martwych, jednak mimo wszystko nie chciała oglądać ojca z inną kobietą w momencie, kiedy nigdy nie miała okazji zobaczenia go ze zmarłą rodzicielką. Nawet jeśli miałaby to być matka jej przyrodniego brata.

Poznając się wspólnie, mogliby nawet pobawić się w to, kto ma więcej cech po ojcu. Mimo faktu, że Chizuru z charakteru go poniekąd przypominała a Jacob z wyglądu, to pewnie coś wspólnego po tacie mają.
Miała rację w odpowiedzi. Zastanowił się przez chwilę i faktycznie. Nie dowiedzieliby się, bo to przed ojcem ukrywano fakt, że pozostawił gdzieś nieświadomie potomstwo a kobiety te, nie poinformowały go o fakcie. Dopiero dowiaduje się on tego od swoich dzieci.
- W sumie to mam nadzieje, że więcej rodzeństwa nie mamy. Patrząc na niego, widać jak go to osłabia. Pamiętasz jak chciał nas wysłać za granicę.
Im więcej miałby własnych dzieci, tym więcej zmartwień i obaw o nie. Instynkt ojcowski musiał się mu włączyć i nie jest wstanie panować nawet nad sytuacją w mieście. Gdyby tylko wiedzieli co on teraz robi...
Westchnął sobie a później skinął głową siostrze w odpowiedzi. Przez jakąś chwilę trwało milczenie, jakby oboje o czymś myśleli, albo też o tym samym. Może warto byłoby podjąć tego tematu, żeby czasem w przyszłości wiedział jak zareagować na propozycje swojej matki? Zdawał sobie sprawę z tego, że dla jego siostry, ta sprawa może nie być do końca zadowalająca.
- Chizuru. Tak na poważnie. Miałabyś coś przeciwko, gdyby nasz ojciec znalazł sobie kobietę? Byłabyś gotowa na nowa mamę? Może i pytam za wcześnie, ale...
Nie wiedział jak to dokończyć, drapiąc się zaraz w tył głowy. Jakieś słowa jednak mu wpadły.
- Po prostu chciałbym wiedzieć.
Nic mądrzejszego teraz nie wymyślił. A chcąc pociągnąć temat z Chizuru, zaszedł głębiej. Oby tylko nie walną gafy, bo już pierwszy raz się jej narazi.