Pokój Chizuru (2 piętro)

Chizuru w zamyśleniu pokiwała na słowa brata. Tak, to prawda. Mimo, iż dla niej liczyła się przede wszystkim uwaga i miłość ojca, to z drugiej strony jego nadstawianie karku za dzieci było czymś, czego w przyszłości chciałaby uniknąć.
- Tak byłoby chyba najlepiej. Nie wiemy do czego jest się w stanie posunąć, jeśli chodzi o nasze bezpieczeństwo - odpowiedziała kiwając głową. Znaczy, ona wiedziała. Sama była świadkiem, jak brutalnie potraktował Marcusa Samuru, gdy ten po raz pierwszy chciał wyrwać córkę ze szponów wampira. Drugiego razu na szczęście nie widziała, ale ojciec sam jej powiedział o tym, co się wydarzyło. Wiedziała to wszystko, ale co z tego? Nawet jeśli bardzo nie chciała do takich sytuacji dopuszczać, to charakter nie pozwalał jej siedzieć na tyłku w jednym miejscu i grzecznie czekać aż do zakończenia wojny. Poza tym, jeśli Kuroaishita chcieliby ją porwać to i tak to zrobią niezależnie od tego czy będzie się wychylać czy nie. Elliot tak zrobił, chociaż Chiz spędzała wtedy czas w szkole, nie wychylając się na żadne niebezpieczeństwa.
Następne pytanie tak bardzo zaskoczyło brunetkę, że przez kilka sekund wpatrywała się w Jacoba szeroko otwartymi oczami, jakby nie usłyszała pytania. Kiedy się ocknęła przeniosła spojrzenie na łóżko. Trwająca cisza stała się zbyt ciężka i przytłaczająca, więc w końcu zdecydowała się odezwać.
- Szczerze? Miałabym - odpowiedziała w końcu, ponownie przenosząc twardy wzrok na brata.
- Nie to, żebym nie lubiła Twojej mamy, nawet jej nie znam. Nie zakładam też z góry, że nie przypadniemy sobie do gustu, po prostu... Ciężko mi będzie zaakceptować ten fakt. Byłam bardzo przywiązana do mojej mamy i lubiłam wyobrażać sobie jakbyśmy wyglądali jako pełna rodzina. Chodzi o to, że trudno mi będzie oglądać tatę w towarzystwie innej kobiety, kiedy nigdy nie widziałam go razem z moją matką - odpowiedziała na tyle na ile potrafiła wyrazić swoje obawy. Miała nadzieję, że Jacob nie odbierze jej słów w negatywny sposób, przecież nie miała na myśli go obrazić.

Chciał szczerości. I kiedy o to zapytała, skinął głową. Wolał wiedzieć teraz, by później nie zrobić czegoś, kto miałby przez to cierpieć. Widział w niej to zaskoczenie i cierpliwie czekał na jej odpowiedź. Jeżeli nie chciała o tym teraz mówić, był wstanie to zrozumieć. Najwyżej pytanie by powtórzył później, albo Chizuru sama wytknie swoje odczucia, gdyby przyszło co do czego.
Gdy skończyła mówić, Jacob uśmiechnął się w jej kierunku.
- Też nie widziałem ojca ze swoją matką razem. Nie miałem pełnej rodziny, więc także nie wiem jak to jest. Zapytałem Cię, ponieważ mama zapytała mnie o to podobnie. Czy chciałbym pełną rodzinę.
Miała w sumie prawo wiedzieć, dlaczego poruszył ten temat. Przynajmniej będzie ona przygotowana na spotkanie z Emmą, gdyby czasem takowy temat był poruszany. Wstał zaraz z łóżka i przeciągnął się.
- Może już pójdę. Nie będę Ci czasu więcej zabierał.
Gestem głowy dał jej znać, że chodzi o jej książkę. Pójdzie sobie, aby ta mogła poczytać dalej. A on poszuka jakiegoś zajęcia. Pozwiedza sobie Oświatę a nóż widelec, może trafi do jakiegoś interesującego pomieszczenia?

Nawet gdyby nie chciał szczerości i tak powiedziałaby mu prawdę. Nie lubiła niczego ukrywać i uważała, że o ważnych sprawach każdy ma prawo wiedzieć. Nie tyczyło się to oczywiście jej własnych wybryków, o których ojca w ogóle nie zamierzała informować. Po co ma się złościć i nie spać po nocy? Nie wiem czy dostała nauczkę, by nie wychodzić poza obręb Oświaty. Nie, inaczej. Na pewno dostała taką nauczkę, dzięki której nie będzie już wychodzić sama. Natomiast o tym, że grzecznie będzie siedziała na tyłku w swoim pokoju Marcus mógł co najwyżej pomarzyć.
Pokiwała głową na znak, że rozumie. I rzeczywiście, rozumiała. Które dziecko nie chciałoby mieć pełnej rodziny? Jacob miał taką szansę, ona? Niby też, przecież tata się jej nie wyrzeknie czy coś. Po prostu czuła, że to jednak nie będzie to samo, niż gdyby partnerką Marcusa została jej matka. Mogła mieć tylko nadzieję, że Emma okaże się w porządku i modlić się o to, by nie wybuchło nagle między nimi żadne uczucie. Bez obrazy dla Jacoba oczywiście, ale bardzo wątpiła, by kiedykolwiek byłaby w stanie to zaakceptować. Rozumiała, że tata nie jest jeszcze taki stary i ma pełne prawo się z kimś związać, jednak mimo wszystko miała nadzieję, że nigdy do tego nie dojdzie.
Podążyła za wzrokiem Jacoba, który to zatrzymał się na leżącej obok książce. Prawda, miała ogromną ochotę powrócić do lektury, jednak nie mogła wiecznie spędzać czasu sama.
- Umiesz gotować? - wypaliła nagle, bez większego zastanowienia. Mogliby zrobić sobie jakiś deser czy coś i przy okazji spędzić trochę czasu razem.

Być może kiedyś będą mieli szansę mieć pełną rodzinę, ale zważając na to, że oboje z Chizuru dorastali, dzieciństwa im nikt nie zmieni. Oboje dorastali u boku swoich matek, które ich urodziły a dalsze dokształcanie i opieka, przypadła wspólnemu ojcu. Gdyby Jacob nie zdecydował się uciec z domu w poszukiwaniu ojca, nadal by tkwił u matki, która zapewne robiłaby nadal to co zawsze. A tak, zmusił ją tą ucieczką do spojrzenia w przyszłość i na siebie. Co ze sobą zrobiła. Chizuru jednak miała o tyle gorzej, że jej matkę zamordowano, ale na szczęście dowiedziała się iż ma drugiego rodzica. Jakby nie patrzeć, lepiej im chyba jak nie mają pełnej rodziny.
Pytanie siostry go zaskoczyło, bo widocznie czytanie książki ją nie wciągało teraz. Zatem rozluźnił się patrząc na twarz Chizuru.
- Tak. Umiem. Ktoś w domu musiał, kiedy moja mama... no wiesz.
Uśmiechnął się kącikiem ust, jakoby chciał jej dać do zrozumienia, że kiedy jego matka odlatywała przez alkohol czy prochy, to sam musiał zadbać io swoje obiady, kolacje czy śniadania, a także i dla rodzicielki. Więc od dziecka się wszystkiego uczył. Nawet naprawy sprzętów i remontowania pomieszczeń.

Jeśli chodziło o dzieciństwo, to Chizuru nie miała go aż tak złego. Co prawda nie miała zbyt wielki koleżanek jako, iż po szkole wracała prosto do domu, to jednak była przy niej mama. Haruka starała się zapewnić córce wszystko, czego potrzebowała. Starała się zastępować jej ojca, więc miłości rodzicielskiej Chiz miała aż zanadto. To Jacob był tym skrzywdzonym przez matkę dzieckiem, nie Chizuru. Dziewczyna doskonale zdawała sobie z tego sprawę, jednak... Jednak mimo wszystko jej samolubna natura zawsze zwyciężała, nie ważne z której strony by na tą historię patrzyła. Nie chciała, żeby ich ojciec wiązał się z jakąkolwiek kobietą, nawet jeśli miałaby to być Emma.
Kiedy jej odpowiedział, Chizuru otworzyła buzię żeby coś powiedzieć i szybko ją zamknęła, kiedy dotarło do niej, co chłopak chce powiedzieć. No tak, kompletnie o tym nie pomyślała.
- Przepraszam. Nie pomyślałam, że... W każdym razie, co powiesz na jakiś mały deser? - zapytała, zrywając się z miejsca.
- Mam dwie lewe ręce do kuchni, więc przydałaby mi się pomoc - dodała, posyłając Jacobowi szeroki uśmiech.

Wyszczerzył się na słowa siostry i pokręcił głową. Jemu umiejętności gotowania nie przeszkadzały a wręcz sprawiały nawet przyjemność. Wolał krzątać się po kuchni, niż zbierać matkę pijaną z podłogi. Czasami i takie rzeczy się zdarzały, kiedy zasnęła pod ścianą, nie dając rady już dotrzeć do łóżka czy kanapy. Wiele razy nawet musiał jej pomagać na schodach, bo nie była wstanie ich policzyć i trafić w odpowiednie stopnie.
- Oj tam. Nawet lubię bawić się w kuchni. A skoro masz ochotę a deser, to nie ma problemu.
Zgodził się. Skoro siostra ma dwie lewe ręce, to może przy nim się czegoś nauczy i kiedyś, w przyszłości będzie gotowała lub piekła ciasta swojemu chłopakowi? Jacob z tym problemu nie miał. Książki kucharskie mu dużo pomagały a i nawet ciasta pyszne byłby wstanie upiec. Teraz zostanie jedno pytanie. Gdzie oni ten deser zrobią? Pójdą do kuchni, gdzie już kucharze pracują, czy zakupią składniki i zrobią... No właśnie, gdzie? W jej pokoju?

Chizuru nigdy nie wątpiła w to, że kulinarne zdolności pomagają w życiu. Co więcej, sama bardzo chciałaby umieć gotować, ale niestety, geny. Niby wszystkiego można się nauczyć i brunetka wiele razy próbowała, ale jak za którąś z kolei próbą przypaliła całą jajecznicę dała sobie spokój. Najwyżej znajdzie sobie męża znającego zbyt trudne dla niej techniki kulinarne. O ile w ogóle jakiegoś będzie miała.
Prawie zaklaskała w ręce, kiedy Jacob zgodził się jej pomóc.
- Świetnie! - zawołała, jednak za chwilę jej entuzjazm nieco osłabł. No tak, przecież nie mieli gdzie gotować! Znaczy jasne, była kuchnia, ale czy nie będą przeszkadzać pracującym już tam kucharzom? A czy coś albo ktoś kiedykolwiek powstrzymał Chizuru przed kręceniem się wszędzie jak smród po gaciach? Oczywiście, że nie! Tak więc jak najbardziej wybieramy kuchnię.
- Chodźmy na dół. Może pozwolą nam skorzystać ze swoich składników - muszą pozwolić, przecież Chiz nie mogła sama wychodzić poza Oświatę, nie? Nie to, żeby komukolwiek udało się ją powstrzymać, ale i tak narobiła już tacie niezłego bałaganu.
W każdym razie, Chizuru razem z Jacobem wyszli z pokoju i udali się do kuchni, gdzie możesz zacząć.

[zt x2]