Uliczka

Samael nie musiał ukazywać swoich emocji. Rosa znała go wystarczająco dobrze. Gdy kroczyła przez znajome korytarze czuła jak jej myśli szaleją. Nawet nie próbowała ułożyć skrawki wspomnień. Byłoby zbyt ciężko. Przed komnatą rodziców puściła dłoń brata. Była już duża dziewczynką nie musi się ciągle na nim opierać. Jego słowa ją nie zdziwiły. Każdy by się rozpadł na części po takim przeżyciu. Uśmiechnęła się do brata i kiwnęła głową.
Rozejrzała się po pokoju a jej wzrok spoczął na sylwetkach rodziców. Kolejne ukłucie w sercu i słaby uśmiech, który ledwo co powstrzymywał łzy. Rosa nie zauważyła swojego podobieństwa z matką, z podziwem w oczach obserwowała jej władczą postawę. Była taka piękna. Zawsze chciała być jak ona i niezmiernie cieszyła się z tego, ze ma takie włosy jak rodzicielka.
"Dziecko drogie"
Zdołała zaledwie zrozumieć znaczenie tych słów a kobieta już przytulała się do jej ciała. Rosa zamknęła oczy i odwzajemniła pewnie uścisk. Była lekko zdziwiona, nigdy nie widziała by królowa płakała. Ale może to właśnie są te skutku uboczne. Delikatnie głaskała lśniące włosy władczyni. Robiła to tak samo jak mama niegdyś z nią. Chciała ją uspokoić.
Dziewczyna po chwili podniosła wzrok i kiwnęła głową Aidzie z uśmiechem. Po chwili napotkała oczy ojca. Jego czuły dotyk wycisnął z oczu Rosy łzy wzruszenia. Mocniej przytuliła matkę i uśmiechnęła się szeroko.
-Też się cieszę...- powiedziała cichym głosem -Tak bardzo się bałam, że więcej was nie zobaczę...-
Jej głos brzmiał nad wyraz szczęśliwie. Rosa do tej pory uważała, ze nie ma życia poza grobowego. Że gdy zamykały po raz ostatni oczy mózg się wyłącza i kończy się wszystko. Odetchnęła z ulgą i przytulała rodzicielkę tak długo jak miała na to ochotę. Gdy w końcu kobieta się odsunie od niej dziewczyna skrzywiła się nieznacznie. Chciała o coś spytać ale strasznie się obawiała odpowiedzi. W końcu jednak spuściła wzrok i podziwiała posadzkę.
-Dlaczego...dlaczego nas zaatakowano?-
Jej pytanie odbiło się echem od ścian. Kiedy była mała nie rozumiała tego co się stało, ale teraz rozumiała, ze to był zamach. Chociaż jego powód jak i sprawcy byli dla niej owiani tajemnicą. Do tego wszystkiego wzmianka, że jej mistrz był przyjacielem rodziny cały czas ją uwierała. Czy to był przypadek, ze Darren okazał się łowcą?

Jej myśli szalały i niezbyt potrafiła określić to co czuła. Z jednej strony ciągnęło ja do prawdy, a z drugiej strony bała się, że ją to przerośnie. Zamknęła oczy i westchnęła, chciała odsunąć od siebie rodzicielkę, ale kobieta ją wyręczyła. Ta cała sprawa zaczynała być coraz bardziej dziwna i niedorzeczna. Poczuła się nagle oszukana i okłamana. Przejechała dłonią po prawej ręce czując pod palcami nierówną fakturę blizn.
-Matko...już nie jestem tą małą dziewczynką co dziewięć lat temu...urosłam oraz zmieniłam się...proszę was powiedźcie mi o co chodzi...nie mogę, żyć w ciągłej niepewności, w końcu jestem waszą córką...-
Odezwała się zdecydowanym głosem zaraz po Samaelu. Ale niestety nie uzyskała odpowiedzi. Matka tylko ją uścisnęła a ona poczuła jak oddychanie staje się cięższe. Coś niedobrego działo się z królową. Rosa spróbowała w jakikolwiek sposób uspokoić kobietę. Mówiła do niej kojącym głosem i głaskała po plecach.
Księżniczce się krajało serce. Niegdyś silna i potężna kobieta, teraz jest duchem samej siebie. Cieniem wielkiej świetności. Poczuła jak jej serce powoli pęka a łzy zaczynają ponownie spływać po policzkach. Wszyscy byli na wyciągnięcie dłoni a ona starała się zapomnieć, podczas gdy cały świat mówił jej by tego nie robiła.
Westchnęła ciężko, gdy zdała sobie sprawę, jak ciężkie są te słowa, które ma zamiar w tej chwili powiedzieć
-Mamo...już jest za późno żeby ukrywać prawdę. Po Krwawej Kolacji poznałam stronę świata, która była mi obca. Mroczne i niebezpieczne istoty nocy żyją wśród nas...wiem o wampirach naprawdę dużo, wiem że to one mi was zabrały...ale dlaczego?!-
Nie chciała odpuścić, chociaż słowa ledwo przechodziły jej przez gardło.

Minęło tyle lat. Rosa zdołała się przyzwyczaić do straty, chociaż ta rana ciągle krwawiła to już nie wpadała w szał gdy ktoś poruszał ten temat. Myślała, że jest przygotowana na wszystko. Nie była. stanowczo nie była. Wyznanie brata zwaliło ją z nóg. Nie potrafiła odpowiedzieć ani się odezwać. Powinna co prawda się domyśleć. Może i nawet o tym wiedziała, ale świadomość, ze jej rodzice byli niegdyś łowcami. Sama wypierała się tego, ze jest zabójcą a tu się okazuje, że ludzie których kochała nie są lepsi niż ona sama. Ale chcieli ją chronić. Nie wiedziała co powiedzieć. Miała mętlik w głowie
-Ł...łowieckim?-
Wydukała sama nie wierząc, ze te słowa przedostają się przez jej usta. Przełknęła ślinę czując jak w gardle rośnie jej wielka gula. Cofnęła się pod ścianę i spojrzała wielkimi oczami na brata i rodziców. Nie zmienili się, byli tacy jakich ich pamiętała. I że niby ci ludzie byli łowcami wampirów? Nie odwzajemniła uśmiechu brata. Momentalnie pobladła. Miała ochotę krzyczeć, ale przygryzła policzek i się powstrzymała. Nie wiedziała do końca jakie słowa padłyby z jej ust, więc wolała milczeć.
W końcu westchnęła. To był mały reset dla jej emocji. Zaczęła sobie wszystko układać dopóki Samael nie wyskoczył z kolejną propozycją. Zostałaby. Zobaczyła kto zabił jej rodzinę i wreszcie by się zemściła. Przez chwilę się wahała, ale rozpaczliwi krzyk matki i późniejsze słowa ojca pomogły jej podjąć decyzję. Schowała twarz w dłoniach i przymknęła oczy.
"Ja pierdole co się tutaj porobiło. Co za chory psychol wymyśla to przeznaczenie. Musze go odwiedzić i pogratulować dragów bo na trzeźwo to ciężko takie popierdolone rzeczy wykombinować"
Pomyślała i prychnęła. Podniosła zmęczony wzrok na rodzinę i omiotła wzrokiem salę. Być może już nigdy tutaj nie wróci aż do śmierci. Jeżeli los będzie łaskawy nadejdzie to za wiele lat kiedy będzie stara i pomarszczona. Podobała się jej ta perspektywa.
-Chce to zobaczyć...dowiedzieć się w końcu prawdy. Jestem zmęczona tym wszystkim. Kłamstwami i niewyjaśnionymi sprawami...- odparła spokojnym, ale stanowczym głosem. Po chwili wahania dodała -No i chciałabym się przebrać w coś bardziej praktycznego niż sukienka...-
Wiedziała, ze ta prośba się nie spodoba. W końcu to była odwieczna wojna jak ich życie przebiegało normalnie, ale dziewczyna nie potrafiła sobie odpuścić. Nie w tym temacie. Miała paskudne przeczucia co do tej kolacji i wolała być przygotowana. I gdzie do cholery był jej tessen?!

Nie dość, ze jej świat nagle przewrócił się do góry nogami to jeszcze jej ociec dobił ją prawie całkiem. Każde słowo był jak gwóźdź do trumny. Król był dumny swojego dziedzictwa a Rosa nie potrafiła zrozumieć dlaczego. Ale kiedy już znalazła się na granicy wytrzymałości i już miała zacząć histeryzować- zdołała się opanować.
Skoro ta informacja jest prawdziwa trzeba ją przyjąć na klatę i utrzymać na barkach. Kiwnęła głową. Musiała to sobie wszystko uporządkować i ułożyć, ale nie było teraz na to czasu, więc zostawi to na później.
Ważniejsza kwestia czeka, czyli kolacja. Dziewczyna rozejrzała się po pomieszczeniu. Ostentacyjnie nie zwracała uwagi na fakt, ze ogień jest zielony. Chciała mniej więcej określić, która jest godzina. W każdym razie trzeba było się śpieszyć.
-Nie ojcze. Będę na tej kolacji...ale nie pogardzę również wiadomościami...-
Tym razem nie będzie tak łatwo. Nie odpuści chociażby miała na siłę usiąść na tym krześle. Wiedziała, ze to na co się pisze jest niebezpieczne. Podejrzewała, ze nawet bardzo, ale zdążyła się już przekonać, ze zamykając się w strefie komfortu nic nie zyska a może tylko stracić.
Gdy usłyszała słowa brata nawet nie musiała na niego patrzeć by zrozumieć, ze nie jest mu przykro. Rzuciła mu mordercze spojrzenie z pod przymrożonych oczu. Jednak on i tak wiedział, ze to tylko żarty.
-Zawsze mogę założyć coś twojego braciszku-
Po tych słowach przechyliła głowę na bok i przyjrzała się mu jak sowa. Charakterystyczny dla niej ruch. Zastanowiła się jeszcze chwilę nad sobie tylko znanym temacie. W końcu westchnęła jakby podjęła najcięższą decyzję swoje życia i potarła czoło dłonią. Była już zdecydowana w stu procentach.

Na słowa brata tylko przejechała po nim wzrokiem. Po czym podniosła drobne ręce na wysokość twarzy. No może jednak miał rację...westchnęła ciężko i oparła dłonie na biodrach w buntowniczym gestem. Może i wygrał bitwę, ale w wojnie zwycięży ona!
Ponownie spojrzała na swoją sukienkę i i przewróciła oczami. No nic będzie musiała to zaakceptować.
Ale czas na żarty dobiegł końca. Mieli teraz poważniejszy problem a mianowicie kolację. Wiedziała wystarczająco dużo by się domyślić, ze skutki mogą być opłakane. Ale chyba, każdy się zgodzi z nią, ze jak nie spróbuje to się nie dowie, co gorsza może stracić cenną okazję. Przestałaby wtedy podążać po omacku, tylko miałaby jakiś punkt odniesienia. A to już jest naprawdę dużo. Odgarnęła do tyłu włosy i spojrzała się na ojca. Już miała otworzyć usta, żeby coś powiedzieć, kiedy odezwała się panna Aida. Dziewczynie aż zrobiło się ciepło na sercu, gdy usłyszała tego gadania. Brakowało jej takiego człowieka w życiu. Ale pomimo to nie dała się pociągnąć za rękę. Pokręciła głową i uśmiechnęła się do kobiety przepraszająco.
-Przykro mi Aido...mam wiele pytań do rodziców...uważam, ze ten strój jest jak najbardziej adekwatny...-
Czuła się dziwnie po tych słowach. Jakby przerwała nić, która łączyła ją z zamkiem. Zawsze pozwalała się kobiecie zaciągnąć do przebieralni, a tym razem odmówiła. Czy to jest to sławne dorastanie? W każdym razie odwróciła się do ojca przy okazji obejmując poważnym wzrokiem brata. Widać było, ze jej mózg zaczyna obmyślać skomplikowany plan działania zapominając całkiem, że jest w towarzystwie dwóch geniuszy strategii.
-Powiedz proszę ojcze co wiesz...-
Gdy się w końcu odezwała jej głos był zimny a twarz nie przedstawiała nic. Jedynie fiołkowe oczy czujnie oglądały obecnych co jakiś czas zapatrując się na zielonych płomieniach, które ni cholerę jej nie pasowały.

Rosa odprowadziła smutnym wzrokiem swoją opiekunkę. Bardzo chciałaby jej pozwolić się ubrać, ale czuła, ze czas się kurczy co raz bardziej a ona ma jeszcze tyle pytań. Westchnęła gdy płomień wydał z siebie skwierczenie, to nienaturalne światło zaczynało działać jej na nerwy, ale stłumiła to uczucia w zarodku nie czas teraz na ujawnianie cholerycznej części swojego charakteru. Spojrzała fiołkowymi oczami na ojca gdy ten zaczął mówić. Mimowolnie zobrazowała wszystko i ten widok ścisnął jej żołądek.
Widziała wiele śmierci i zdążyła już się przyzwyczaić do zapachu ludzkich zwłok, ale na nowo rozdrapana rana, jaką była śmierć jej rodziców krwawiła stanowczo zbyt szybko. Przez chwile miała wrażenia jakby zrobiło jej się słabo, ale skupiła się na charakterystyce tego wampira. Jeżeli nadal żył to musiała go zabić. Zacisnęła pięści czując jak zalewa ja nienawiść. I pewnie trwałoby w tym stanie do końca świata, gdyby nie dotyk brata, który podziałał jak uziemienie. Rosa poczuła jak złość ją opuszcza i ledwo się powstrzymała przed rzuceniem się chłopakowi na szyje ze szlochem.
Oczy ją zapiekły gdy została sama z rodzicami, nie tylko dlatego, że zdała sobie sprawę z tego, że mordercą jej rodziny jest namacalna istota, ale dlatego, że zaraz pozna jego twarz i była pena, ze nie zdoła wyzbyć się tego obrazu z głowy. Czy byłą na to gotowa?
-Nie rozumiem...jak jeden wampir mógł zrobić coś takiego?-
Zbyt późno zdała sobie sprawę z tego, ze mówi na głos swoje myśli. Ale niestety to było pytanie, które ją nurtowało. Uniosła bezbarwny wzrok na rodziców. Czyżby byli aż tak słabi? Czyżby ludzie, którzy przez całe życie jej imponowali byli zwykłymi porcelanowymi figurkami, które przy byle uderzeni się stłukły? Widziała w akcji wielu łowców i na pewno jeden wampir nie mógłby zabić całej rodziny łowieckiej.
Poczuła jak w klatce piersiowej rośnie jej gula, która utrudnia złapanie jakiegokolwiek oddechu. Nie mogła powstrzymać pełnego rozczarowania spojrzenia jakie teraz malowało się na jej twarzy. Czuła się jak dziecko, które właśnie dowiedziało się o tym, ze Święty Mikołaj nie istnieje. Miała ochotę tupnąć nogą i wybyć z pomieszczenia. Zamiast tego dygnęła sztywno.
-Zajmę miejsce przy stole-
Po tych słowach spuściła głowę i odwróciła się w stronę drzwi nie słuchając już żadnych rozkazów udała się do jadalni i przeszedł ją zimny dreszcz. Zaraz miało się wszystko zacząć a ona nie była gotowa.

Obserwowała wszystko pustym wzrokiem. Nagle ściany jej pałacu stały się puste i nic nie znaczące. Kartonowe pudełko, w którym odbędzie się przedstawienie. Śmierć rodziny Valentine. Gniew w niej wzbierał, czuła go pod skórą. Łzy podeszły jej do oczu gdy głos ojca odbił się za nią echem. Chciała się odwrócić, podbiec i przytulić. Ale poczucie bezradności jakie teraz ją ogarnęło nie pozwalało jej zbaczać z drogi do jadalni.
Czułą się słaba. Jak nigdy wcześniej. Ręce jej się trzęsły i miała wrażenie, że gorset sukni ją uwiera wszędzie. Aż warknęła pod nosem z frustracji. Była kruchą porcelaną. Zabawką w rękach wampirów. Omiotła wzrokiem salę i zwęziła oczy. Schowała się za rogiem i dała upust swoim nerwom, jak zwykła to robić od kiedy Darren zaczął ją szkolić. Zamachnęła się i bardzo mocno uderzyła pięścią w ścianę. Z jej gardła wydobył się jęk. Nabrała kilka razy głębszych wdechów i wyprostowała się. Zdrową ręką potarła czoło i z dumnym wyrazem twarzy weszła do jadalni.
Dłonie splotła za plecami chowając przy okazji kostki, które zaczęły puchnąć. Ta część sytuacji jest jej jeszcze znana. Przygotowania, zapach potraw kwiaty. To wszystko wydawało jej się takie niewinne i normalne. Ale wystarczyła chwila by przed oczami stanął jej obraz krwi mażącej się po podłodze. Wzdrygnęła się i obraz zniknął.
Postanowiła, więc podejść do obecnych już gości, i jak dobra gospodyni zabawić ich rozmową na jakikolwiek temat. Czuła się dziwnie odsłaniając wszystkie swoje blizny, ale nie mogła nic na to poradzić. Fiołkowym wzrokiem wodziła po zebranych i nawet przykleiła na twarz ten delikatny kobiecy uśmiech.
-Miło mi, ze postanowili Państwo przybyć...- zaczęła stając przed gośćmi i dygnęła lekko. Podała dłoń do ucałowania, jak to powinno się robić. W końcu miała już ukończone osiemnaście lat. Pomimo dobrej gry cały czas czuła na sercu ciężar. Było to dobre kilka kilo strachu wymieszanego z ołowiem -Rodzice zaraz przybędą- Dodała jeszcze i ponownie się uśmiechnęła. Rozejrzała się nerwowo. Czyżby ktoś z obecnych był wampirem? Mordercą jej rodziny? Mało brakowało a skrzywiłaby się, ale zdołała utrzymać ten pogodny wyraz twarzy, którego od niej wymagają.

Pisnęła gdy tak zerwał ją na ręce. Zabawne. Zabijała wampiry od lat dziesięciu a zwykłe wzięcie na ręce spowodowało, ze straciła równowagę i musiała się przytrzymać ramion mężczyzny. Gdy usłyszała słowa kobiety roześmiała się głośno. Zdziwiła się. Jej śmiech brzmiał dziwnie. Dawno go nie słyszała. Dlatego po chwili umilkła analizując to co się przed chwilą stało. Po czym stwierdziła pierdole nie przejmuje się. I ponownie się zaśmiała tym razem dłużej.
-Panienko proszę się nie denerwować... nie mam nic przeciwko siedzenia tutaj. Bóg pokarał mnie małym wzrostem, więc jak czasem ma okazję popatrzeć na wszystko z góry to korzystam- odparła z miłym uśmiechem.
Następne słowa Herolda wbiły się głęboko w jej głowę. Niby nic, takie tam powiedziane pod wpływem chwili. Ale przeszedł ją dreszcz. Dotarło wtedy do niej, ze zaraz jednak pojawi się "ktoś" kto odbierze nie tylko radość, ale i całe życie. Ścisnęła nieświadomie mocniej ramie mężczyzny i westchnęła. Gdy weszła para królewska nagle nabrała ochoty by się zerwać do sadu, ale stłumiła to uczucie w zarodku. Napotkała wzrok brata i lekko kiwnęła głową. Jakby brali udział w jakiś spisku. zacisnęła zęby i zaczęła się przygotowywać na to co miało nastąpić. Czyli krwawa masakra i śmierć osób które kochała. Ale zanim to nastąpi, postanowiła się zachowywać jak na księżniczkę przystało.
-Jak mija wam ten letni czas pani?- spytała w stronę kobiety. Bo tak nakazywała tradycja, by pytania kierować wpierw do kobiet po czym do starszych i na końcu do młodych. Pomimo neutralnego tematu czuła jaj je serce bije szybciej a nie z podniecenia a z żalu. Dalej czuła zawód w sercu z powodu wyznań rodziców i nie potrafiła im spojrzeć w oczy.

Nie wiedziała dokąd pójść i co ze sobą zrobić. Powrót do domu nie wydawał się być dobrym pomysłem, ale jeśli nie tam to gdzie się udać? Podjęła złą decyzję… Mogła zostać w barze, bądź wybrać jakiś klub gdzie zabawa zawsze trwa do białego rana. Ale kto by pomyślał? Przystanęła mając wrażenie, że droga wiruje jej przed oczami. Oparła się o ścianę, zjeżdżając po niej plecami.
- Kurwa!!! - krzyknęła ukrywając twarz w dłoniach. Nienawidziła siebie i tego kim się stała. Dlaczego?
Setki myśli krążyły w umyśle, ale żadna z nich nie potrafiła znieść składnej odpowiedzi. Tak, powinna zostać. Może wrócić do Oświaty i zająć się jakąś pracą. Odruchowo wyciągnęła telefon patrząc na zegarek. 23. Późno…
Ulica była opustoszała, gdyż wszyscy porządni ludzie spędzali czas w swoich domach albo bawili się  wraz z przyjaciółmi. Ona była sama. Nie miała dziś przyjaciół, ani nikogo z kim mogłaby spędzić swój wolny czas.
Chociaż…
Przygryzła dolną wargę wystukując powoli wiadomość.
- Nie, to jest bez sensu… - Prawdę mówiąc jej stan był daleki od ideału, dlatego nie warto niepokoić kogoś, kogo dopiero co się poznało. Westchnęła chowając ze złością telefon. Nie zauważyła nawet wysłanej wiadomości, która z pewnością zdążyła już trafić do adresata. Kolejny wstyd.
Nie miała nawet siły wstać, ale gdzie właściwie miała się śpieszyć?

Panna Green nie była sama w ciemnej, odludnej uliczce. Mrożąca krew w żyłach, klimat wyciągnięty jakby z horroru. Czy to przypadek, ze w kolo nie było ani jednej osoby? A jeśli już, to zawracała? Prawdopodobnie o tej porze rozsądni ludzie woleli właśnie siedzieć w domu, spać lub też ciężko pracować na nadgodzinach. Ale jak takowy czas odnosił się do wampirów... One żyły. Niektóre stwory czekały tylko gdy słońce zejdzie za horyzont, wpuszczając na pierwszeństwo księżyc. Teraz nie było go zbyt widać, gdyż zasłaniały go wolno płynące chmury. Możliwe, że zapowiadało się nawet na deszcz, a wilgotne, nieco ciężkie powietrze nie ułatwiało pijanym osobnikom. Zwłaszcza samotnym kobietom.
Stukot znajdował się na dachu budynku, przy którym to stałą rudowłosa. Raczej nie zachowywała się nadto cicho, by nie zwrócić na siebie uwagi potwora kryjącego się wyżej. Warto wspomnieć, że nadal miał przy sobie zamordowaną, młodą dziewczynę. Jej twarz wykrzywiona w grymasie bólu... te oczodoły pozbawione gałek wyrażały niczego więcej poza chłonącymi, krwawymi dziurami. W ustach brakowało języka, wszak Stukot lubił je zjadać.
Z reszty ciała ofiary był jeszcze obdarty z ubrań korpus oraz ręce. Nogi niestety pozostały w barze wraz z niektórymi częściami wnętrzności. Toć przy korpusie u dołu zwisały jeszcze ciepłe jelita. Wampir wsłuchiwał się w oddech pijanej, słuchał także kolejnych słów. Wychylił się nawet odrobinę by zauważyć ten irytujący ekranik telefonu. Błysk światła drażnił go niesamowicie. Ale czy nie wypadałoby przywitać się z kobietą?
Stukot uformował dookoła siebie cienistą formę, która pochłonęła oraz nadała "życia" częściom ciała. Korpus kompulsywni zadrżał, usta otworzyły się szerzej lecz nie wydały z siebie ani odrobiny dźwięku. Niemy krzyk ofiary miał nie być słyszalny dla nikogo, no... poza Stukotem. Toć on słyszał w swojej chorej głowie nawet martwych.
Ostrożnie zsuwał się po ścianie. Bezszelestnie, bez grama oddechu. Wreszcie gdy znalazł się na odpowiedniej wysokości, gwoli ścisłości z metr nad głową Green, spuścił pierw głowę dzierlatki. Gdy kobieta odwróci wzrok na swoją lewą stronę ujrzy ów znędzniałą twarz ofiary. Śmierdząca krwią głowa, która to znajdowała się zaledwie kilka centymetrów. Zechce wstać? Uciec? Zderzy się z wampirem, a wtedy te oderwane ręce chwycą kobietę za rude włosy, mając ochotę wciągnąć ją na sam szczyt budynku. Tak, Stukot chciał porwać ja na dach.

Nie pragnęła teraz niczego poza świętym spokojem. Zapomnieniem feralnych zdarzeń, zapiciem dnia i całkowitym zamknięciem tego kłopotliwego rozdziału. Prawdopodobnie jednego z najgorszych jakie dane jej było przeżyć w zaledwie trzydziestoletnim życiu. Noc była chłodna, ale nie odczuwała niskiej temperatury. Alkohol szumiał nie tylko w głowie, ale migrując z krwią bardzo dobrze rozgrzewał całe ciało. Kto by pomyślał, że ona – z pozoru twarda babka wyląduje w jakiejś obskurnej bocznej uliczce. Z milionem planów, które w jednej chwili rozsypały się jak zbiór zapomnianych puzzli. Miała wyrzuty sumienia, ale nie dlatego że wypiła szklankę whiskey, czy nawet pięć. Nie sprawdziła dźwięków w barze, mimo że przeczucie jasno podpowiadało, że powinna otworzyć drzwi i sprawdzić co się tam działo.
A jak on kogoś zabił? Nie, to niemożliwe…
Bełkot w jej głowie co chwila zmieniał front podsyłając nowe spostrzeżenia. Wejść i wpakować się w kolejny burdel? To właściwie nawet w jej stylu, ale nie dziś… Czuła że wszystkie ciemne chmury zebrały się w jednym miejscu i brakowało tylko deszczu mogącego ją zmoczyć do ostatniej suchej nitki.
Wokół nie było żywego ducha, a jedynym towarzyszem był wiatr stukający gałązkami o szyby. Co jakiś czas na horyzoncie mignęły sylwetki roześmianych ludzi, ale nie dbała o to. Nikt również nie skręcił w tę część ulicy. Nikt nie zauważył opartej o mur kobiecej sylwetki.
Może to i lepiej?
Westchnęła cicho dusząc się własną bezsilnością. Czasem walka ze słabością już od początku była skazana na porażkę. To dziś. Ten czas przegranej trwał w najlepsze, studząc wszelkie nadzieje poprawy.
- Weź się w garść kobieto, błagam… Weź się w pierdoloną garść. - zacisnęła palce na włosach próbując przywołać się do porządku. Wielokrotnie szydziła z kobiet rozpijających się do kiepskiego stanu, ale teraz i ona dołączyła do tego mało ambitnego grona. Rozejrzała się lekko nieobecnym spojrzeniem, a jej wzrok trafił na coś… czego zobaczyć nie planowała. Krzyknęła. To odruch, jakiego nie była w stanie pohamować. Dopiero przyciśnięcie otwartej dłoni do ust stłumiło dźwięk, który zdążył się już odbić echem wśród ulicznej ciszy.
- Co to… ma być do jasnej pierdolonej w dupę jebanej cholery… Nie… Nie… Nie, kurwa… To mi się wydaje. Esme, ty głupia kretynko… - starała się wytłumaczyć obecność zwisającej głowy i reszty kobiecego ciała, ale ta wizja była zbyt rzeczywista… Zbyt realna. A ten zapach krwi? Esmeralda przygryzła wargę i automatycznie cofnęła się w tył uderzając głową w powierzchnię za nią. Ściana. Pierdolona ściana i trup naprzeciwko niej. Była przerażona o czym świadczyło podniesione ciśnienie i oddech…
Skąd? Jak?!
Chwiejąc się, bez żadnej płynności ruchów próbowała wstać z planem bardzo szybkiej (jak na pijacze zdolności) ucieczki. Niestety, kiedy zachwiała się na swoich szpilkach poczuła kolejne uderzenie i coś… ciągnęło ją za włosy. Ponownie krzyknęła szarpiąc się i wyrywając z uścisku obcych łap. Ale czy miała szansę z wrogiem którego nie widziała?

Siedział sobie w domciu bo jakoś nie planował dzisiejszej nocy żadnego ratowania niewinnych dusz. Odpalił sobie konsolę i postanowił w spokoju pograć w najnowszą Fifę, bo czemu nie? Kto mu niby miał zabronić chociaż takiej formy rozrywki. Grał w najlepsze podjadając owocowe żelki, kiedy usłyszał sms. Westchnął odkładając pada i sięgając po telefon, cóż znowu się takiego działo. Człowiek jednego wieczoru nie mógł w domu spędzić. Wiadomość była jednak na tyle zaskakująca, że zapomniał o dalszej grze. Co do... uniósł brew i wstał powoli z kanapy. Czyżby pani doktor przesadziła z trunkami? Cóż kobiety w potrzebie nie zostawi, zwłaszcza jeśli jego podejrzenia co do pijaństwa się sprawdzą. Włożył na swoje czarne bokserki ciemne jeansy, na górę poszedł biały tshirt, na to skórzana czarna kurta. Na nogi skarpety i motocyklowe, ciężkie buciory. Złapał dwa kaski, kluczki, komórkę i wyszedł. Kabury z dwoma nożami oraz kajdanki zawsze nosił przy pasku który był w spodniach, więc nawet nie musiał się przejmować czy ma broń czy też nie. Z resztą jego pięści też byłby całkiem dobrą bronią...

Odpalił motocykl i ruszył w ciemną noc, chociaż to miasto raczej nie narzekało na oświetlenie. Pojechał najpierw do baru w którym rozbito mu nos, potem do drugiego... cholera, jak igła w stogu siana. Centrum... dobra chyba miał jeszcze kilka miejsc w głowie mimo słabej znajomości miasta. Jechał raczej powoli jak na możliwości motocyklu Kawasaki H2R (Harleya zostawił w Ameryce) i rozglądał się, jego twarzy nie było widać spod czarnego kasku. Mimo iż motor hałasował, on miał kask na głowie to i tak usłyszał krzyk. Wow, ależ ta dziewczyna miała płuca! Skierował pojazd w kierunku skąd dobiegł krzyk, zaparkował przed uliczką i niemal nie rzucił kaskiem o ziemię. Co to kurwa miało być?! Te pierdzielone wampiry coraz to nowe idiotyzmy wymyślają.
Podbiegł do Esmeraldy niemal w ostatniej chwili bo już znajdowała się trochę nad ziemią. Jedną ręką złapał ją w pasie by nie odfrunęła ku górze, a drugą ręką wyciągnął jeden z noży (ten anytwampirzy, nie trujący).
-Puść ją albo tam wlezę i wepchnę ci tą rękę w dupę!- krzyknął patrząc ku górze. Widok rozczłonkowanej dziewczynki nie był przyjemny. Gdyby to jeszcze był ktoś dorosły... Eric sam przecież specjalizował się w patroszeniu wampirów. Pociągnął kobietę ku dołowi (biedne włosy) aż nie mógł sięgnąć nożem dziwnych dłoni. Miał zamiar przejechać po nich ostrzem noża. Esmeralda z kolei mogła czuć oprócz niezbyt przyjemnego ciągnięcia za włosy... również silną rękę Erica który trzymał ją w pasie. Śmierdział fajami na kilometr choć dało się też wyczuć przyjemną wodę kolońską...

Trupie łapy sterowane przez wampira mocno trzymały upatrzoną ofiarę. Stukot wciąż kleił się ściany budynku, wlepiając swój szaleńcy wzrok w miotającą się kobietę. Wciągał ją ku górze, prosto na dach i stałoby się tak, gdyby nie obecność trzecia. Nie tego chciał.
Mężczyzna, który zechce zgrywać bohatera, rzucił się w wir walki o przetrwanie. Stukot zacharczał niewyraźnie, obnażając zębiska. Nie spodobał się mu fakt przerwania porywanej ofiary, ale co zrobić. Musi powalić też i dryblasa.
- Człowieku! Nie! Nie wtrącaj się! Ona jest moja!
Krzyknął histerycznie, pociągając ją mocniej. Wrzasnął też dość nieludzko, siłując się z Rycerzem płomiennowłosej.
Zaczynał się wąpierz denerwować, na co dłonie trupa wbijały się boleśniej w ciało Esmeraldy, a sam Stukot był już gotów dorzucić i swoje szponiaste paluchy, ale błysk noża został zauważony.
Nim zostanie ciachnięty, dłonie umarłej puszczą ciało kobiety, jednakże nie by to koniec. Stukot wyskoczył, odbijając się od ściany prosto na odważnego maczo. Zamierzał przylgnął całym ciałem, gwoli ścisłości tą czarną masą która wciąż miała w sobie części ciała zmarłej i pokryć go sobą z zamiarem odnalezienia grubego karku oraz wbicia kłów w niego. Nie oszczędzał przy tym swojej wampirzej siły, a skurczybyk nie należy do słabych jednostek.
Nie był oto za przyjemne uczucie, bo Stukot śmierdział krwią oraz śmiercią, innymi słowy zalatywał trupem. Jeśli typ ma słaby żołądek, to może pożegnać się z niedawnym spożytym posiłkiem. Wszak białowłosy nie dbał o to czy teraz pachniał lub nie, w sumie nigdy się o to nie martwił.
Teraz była walka o posiłek.

Czy mogło być jeszcze gorzej? Nie dość, że schlała się, ignorując wszelkie przejawy zdrowego rozsądku… Odeszła, mimo przeczuć które jasno wskazywały by zostać i sprawdzić co się stało... Potem polazł za nią istny stwór, w dodatku nastawiony na wytworną kolację w akompaniamencie słodkiej krwi i czerwonych włosów. To zdecydowanie nie był jej dobry dzień. Szarpała się z wampirem próbując uszkodzić ciągnącą ku górze łapsko. Co z tego? Ręka, podobnie jak właścicielka była martwa. Nie czuła bólu, a Esmeralda owszem. Jej nogi nie dotykały już nawet podłoża, za to siła i zdecydowanie wampira przewyższały standardowe możliwości zwykłych ulicznych wyjadaczy.
Początkowo nie słyszała motocyklu. Nie była świadoma nadejścia odsieczy w postaci mężczyzny o którym wcześniej pomyślała. Dopiero mocny uścisk i znajomy głos wyrwały ją z transu… I niemal natychmiast otrzeźwiała. Chciała coś powiedzieć, ale głos utkwił w gardle przez co nie mogła wydusić z siebie żadnego słowa. Ból się skończył, a ona ponownie odzyskała równowagę. Zdążyła tylko spojrzeć na swojego wybawcę, kiedy coś ją odepchnęło i rzuciło się na mężczyznę.
Pięknie…
Znalazł ją na tym końcu świata, a teraz oczywiście z jej własnej osobistej winy miał na karku niezrównoważonego i śmierdzącego wampira. Silnego wampira, bowiem pierwsza lepsza popiedółka nie powali takiego chłopa. Miała dwie opcje… wyciągnąć broń i zastraszyć, albo zaatakować. Szum w głowie nie sprzyjał celności, dlatego zrezygnowała z szalonego pomysłu. A co jeśli trafi przypadkiem Erica?
Esme, myśl do cholery!
Wstała na równe nogi i po wzięciu odpowiedniego rozbiegu rzuciła się na wampira chcąc przewrócić go na ziemię. Przygnieść, przygwoździć, unieruchomić.
- Zatłukę… - wycedziła przez zęby, rozsiadając się na nim tak by nie mógł się ruszyć. Trzymała zarówno dłońmi jak i nogami. Od tak, profilaktycznie jak przyszła mu do głowy ucieczka.
- Pierdolony...bydlaku...ZATŁUKĘ...Cię...Rozumiesz to?! - zaciskała uścisk i uderzała wampira z każdym kolejno wypowiadanym słowem. Ręce, albo głowa o uliczny bruk? Świetnie! O to chodziło. Nie myślała racjonalnie, ale było w niej coś wyjątkowego – upór i wola walki. Nawet po pijaku… no dobra, szczególne po.

Jakby to powiedział na swojej amerykańskiej wsi? That escalated quickly! Od kiedy niby Esmeralda należała do kogokolwiek, a już tym bardziej do jakiegoś obskurnego wampira. Żeby on chociaż przystojny jeszcze był, a nie takie nie wiadomo czarne coś z pouczepianymi szczątkami jakiejś biednej dziewczynki. Do tego capił... na wszystkie świętości śmierdział gorzej niż rozkładający się w przyczepie kojot.
Wampir skoczył na niego i chyba dlatego, że był zbudowane z jakiejś czarnej mazi nie wykonał odpowiedniego chwytu by go przerzucić bezpiecznie przez ramię. Trzymał też kobietę... to nieco ograniczało ruchy. Gruchnął więc o uliczkę niewiele jednak czując. Esmeralda była wolna, a Eric nadal w dłoni trzymał swój nóż na wampiry. Cóż... skoro nie mógł go przerzucić, a krwiopijca skóry mu raczej nie przebije dzięki łowczej magii... mógł zacząć wbijać mu nóż w... maź? Gdzieś tam musiało być chyba jego ciało. Zanim więc kobieta w furii rzuciła się na wampierza mężczyzna ugodził go kilka razy nożem. Nie do końca niestety wiedząc gdzie.
-Cuchniesz gorzej niż zalatywało mojej babce z ust.- warknął przy okazji, a potem Esme wkroczyła do akcji niczym ta Walkiria. Z okrzykiem na ustach tylko włóczni brakowało. Eric uniósł brew widząc jak dziewczyna okłada wampira. Wstał, otrzepał spodnie i odchrząknął przez uśmiech
-Skoro mówiłeś, że jest "twoja".- stał nad nimi by w odpowiednim czasie ugodzić bydle w czoło. Na razie... łowczyni chyba całkiem nieźle sobie radziła. Chyba, że wampir zechce teraz przewrócić ją... wtedy raczej łowca nie da mu szansy na jakieś podgryzanie.
Czemu Eric nie wkroczył już teraz? Życie mu było miłe, a połomiennowłosa wyglądała jakby rzeczywiście się zagotowała.