Babcine kłopoty

Nawet ona próbowała gdzieś myknąć, gdzie będzie sucho. Najlepiej do jakiegoś miejsca, gdzie również zje coś smacznego... Może jakaś knajpka? Nawet nie najgorszy pomysł. Smaczny, ciepły posiłek... Warto wydać trochę pieniędzy... No i też się rozgrzeje!
Ale co? Jej plany miałyby być zniszczone? Nagłe zaczepienie trochę ją skołowało, ale pokiwała głową.
- Dobrze. Chwileczkę - zwróciła się do niej. Dziewczyna szybko przeskoczyła pomiędzy przechodniami, po czym złapała parasolkę i wróciła do staruszki. Uśmiechnęła się do niej. - Proszę - oddała jej własność.
Podrapała się po policzku, poprawiając jednocześnie swój strój. Miała na sobie czerwoną kurtkę, pod nią czarny sweter jak również pod nim znajdowała się zielona podkoszulka, obecnie niewidoczna dla świata. Nie można zapomnieć o czarnych spodniach i tego samego koloru adidasów czy też trampków. A bielizna... Khem, po prostu biała, ale kogo to obchodzi? Również we włosach miała specjalną szpilkę, wyglądająca na dość niepozorną, lecz dla wtajemniczonych to był jej artefakt. No i na sobie miała płaszcz przeciwdeszczowy, jeden z tych foliowanych i typowo dla dzieci.
- Poszukuje pani kogoś? - zagadnęła, zauważając ulotki. Szczerze mówiąc, nie wiedziała, czemu nie poszła dalej. Może powinna? W końcu, co ją to interesuje?

Ekwipunek:

Midori wysłuchiwała słów staruszki, jednocześnie zastanawiając się, czy to jej dobroć sprawiła, że ciągnęła się w ową rozmowę przez zupełny przypadek. Na początek zareagowała jak po prostu każda istota - znużenie, które ukrywała dość dobrze. Mimo wszystko i tak nie mogłaby poradzić na zachowanie obcych. Nikogo nie obchodziły cudze problemy, a i pewnie ona by przeszła obojętnie, gdyby kobieta nie zwróciłaby się do niej bezpośrednio.
Dlatego chcąc, nie chcąc wysłuchała ją. W sumie sama była sobie winna, skoro spytała się z czystej uprzejmości. Chociaż... Może to był przypadek, że los postawił przed nią ową staruszkę... Ale jej słowa właśnie sprawiły, że powoli zaczęła się interesować. Pokiwała lekko głową oczywiście, biorąc kartkę papieru.
- Dobrze, proszę pani - powiedziała.
No, ale ciekawość ciekawością, dlatego też spojrzała na to, co podarowała jej staruszka. Zamrugała oczami, po czym przetarła czoło...
- Hm... W sumie... - mruknęła sama do siebie. Schowała kartkę do kieszeni kurtki i...
Skończyło się na tym, że pobiegła ku oddalającej się babuni.
- Przepraszam panią! - zawołała. - Może... Może ja się tym zajmę? - zaproponowała jej, już zatrzymując się przy niej. - Jeśli pani nie przeszkadzałoby to - uśmiechnęła się do staruszki. Możliwe, że Midori wyglądała naprawdę młodo... Ale pozory mylą!

Taka jak ja? Trochę dziwne... Ale pewnie wszystkie tak staruszki mówiły. Midori nie znała własnej babci i nigdy nie poznałaby... Smutna historia jej klanu, ale najważniejsza jest teraźniejszość, nie przeszłość... Nieprawdaż? Przynajmniej tak wydawało się jej. Była zbyt młoda, by zastanawiać się nad czymkolwiek takim.
- Dobrze. Dziękuję - zgodziła się na to. A co jej szkodziło? I tak chciała się dowiedzieć o co z tym chodzi. No i też coś ciepłego... Przydałoby się. W końcu pogoda nie była zbyt przyjemna. Deszcz i takie tam... Działało trochę dołująco.
Dlatego też powędrowała z staruszką aż do jej domu. Uśmiechnęła się lekko do niej, słysząc jej słowa.
- Dobrze. Przepraszam za najście - wymamrotała cicho, ściągając z siebie foliowany płaszcz, potem kurtkę, a no i buty. Jednakże ekwipunek wzięła ze sobą. Mimo wszystko czuła się lepiej, wiedząc, że miała swoją włócznię pod ręką. Nigdy nie wiadomo, co mogło ją spotkać, nawet tutaj! A przecież ów pokrowiec wyglądał niewinnie... W końcu mogłaby być wzięta za jakąś wokalistkę czy coś w tym stylu.
- Dziękuję - zwróciła się do staruszki, będąc już w salonie, no i usiadła. Pomimo że przedpokój ją nie zainteresował, z chęcią rozejrzała się po salonie. Nie ma co opisywać, nie skupiła na niczym dłużej uwagi. - Przyjemnie tutaj - skomentowała.
No i skupiła na niej swoją uwagę.
- Midori - powiedziała do niej, posyłając uśmiech. - Albo po prostu Mi. Jak babcia Matilda woli - no więc, chyba pozostało poznać szczegóły owej sprawy, prawda? I czy ów album jest z tym powiązany?

Ciemnowłosa posłała jej lekki uśmiech, kiwając lekko głową. Nie chciała być oczywiście nieuprzejma, jeśli chodziło o gościnę. Dlatego też ujęła do łapek gorącą herbatę i podmuchała trochę, by ostudzić ją. Nie chciała przecież poparzyć sobie języka. To nie jest zbyt przyjemne uczucie.
Wysłuchiwała również jej słów. Była bardzo spokojna, nawet gdy usłyszała o imieniu. O dziwo.
- Miło to słyszeć, że podoba się Babuni moje imię - odparła łagodnie, upijając łyk herbaty. Przypadek? Celowo? Czarnowłosa nie miała pojęcia, ale szczęście mogło spowodować, że staruszka wypowiedziała jej prawdziwe imię, które znała jedynie jej rodzina i nikt więcej. Jednak można być jedynie ostrożnym, jeśli chodzi o ten fakt.
No i też wysłuchała jej słów, kompletnie nie przerywając. Lepiej wszystko zapamiętać, prawda? Ale jakoś rodzinna historia nie jest aż taka ciekawa... Nic nie mogła na to poradzić, wysłuchała ją, ponieważ to też mogłoby się przydać w owym zadaniu.
- Spokojnie Babunio - odezwała się cicho, widząc jej zachowanie. Nie wiedziała jak ją pocieszyć. - Proszę, nie płacz. Z pewnością uda mi się jakoś ci pomóc - wymamrotała jeszcze. Nie wiedziała jak pocieszyć kogoś, po stracie ukochanej osoby. Tego się nie dało zrobić.
Wzięła głębszy wdech i odłożyła filiżankę w połowie opróżnioną.
- Czy mogłabym zobaczyć jej zdjęcie? Jak również ów list... Wszystkie szczegóły są przydatne, nawet jeśli wydają się być z pozoru. Oczywiście, jeśli mogę się tym zająć - przecież nie mogła naciskać! I też ten stan... Czy zechce pomocy młodej łowczyni? Chociaż to niby nie dla niej praca... Ale co jej szkodzi? Przynajmniej spróbuje. O ile też to nie jest jakaś dziwna pułapka.

Wzięła od staruszki fotografię i przyjrzała się jej. Nie zdziwiło jej, gdy doszła do wniosku, że jej nie znała. Ale zdjęcie było z przed lat, więc... Wtedy nie miałaby okazji poznać jej... Ale cóż, oddała zdjęcie, zastanawiając się. Co mogłoby się stać, że zdecydowała się odejść? Zwykłe nastoletnie problemy, czy może nie chciała narażać ukochanej rodziny? Nigdy nie wiadomo.
Wstała z miejsca, zabierając ze sobą pokrowiec i ruszyła za babcią. Chwilkę później już miała okazję podziwiać mocno zakurzony, a zarazem opuszczony pokój. Typowa, dziewczęca sypialnia. Westchnęła cicho i kichnęła. Kurz naprawdę nie jest przyjemny. No, ale... Czas zająć się pracą!
- Rozejrzę się tutaj, dobrze? - zwróciła się do niej i ostrożnie weszła do środka. Rozejrzała się po nim, widząc owe rzeczy... Na chwilę jej wzrok zatrzymał się na przypominajce. Typowy pokój. I nic nie wskazywało na to, dlaczego chciała opuścić. Nawet ów liścik, który przeczytała. W dodatku to przekreślone... Gdyby się dało to odczytać... Ale jak? Midori na daną chwilę nie miała pomysłu.
- Mogę załączyć ten komputer? - spytała się. Może akurat w nim coś więcej było? Niemożliwe, że zostawiła to wszystko od tak, bez żadnego śladu. No i też ostrożnie przejrzała pozostałe papierki. Może coś w nich byłoby?
Gdy je wreszcie zostawiła w spokoju, położyła sprzęt przy biurku i zaczęła przeszukiwać pokój. Zaglądnęła pod łóżku, szafę, do środka... Lekko mówiąc wszystko. A co szukała? Ukrytej skrytki. Obluzowanej deski. Cokolwiek. Zaglądała nawet za szafki. Miała tylko nadzieję, że to nie zdenerwuje owej osoby.
- Czy Maya prowadziła pamiętnik? - owe pytanie skierowała do staruszki. Może tam coś też byłoby zapisane?

Nawet jeśli nie odnalazła drzwi do Narnii, to mimo wszystko z czymś miała do czynienia. Westchnęła cicho. Zaczęło to być dziwne. Sama wiadomość... Szkic. Adres. Sam adres i ową wiadomość przepisała na komórkę. Warto to sprawdzić. No, ale... D.? Dziwne. Wychodziło również, że to męski inicjał... Obstawiała, że to M. to była właśnie Maya. I również recepta... Czy to są narkotyki? A może coś innego? Kto wie?
No, ale również zrobiła zdjęcie owemu szkicowi, zanim schowała sprzęt. Również notes... Otworzyła go, by sprawdzić, co w nim jest. Jednakże, jeśli jest pusty, zabrała jeden z ołówków i rysikiem, układając go na bok, pomalowała kartkę pierwszą kartkę. Jeśli była tutaj napisana wiadomość i wyrwana, to na drugiej z kartek musiało się coś odbić, dlatego też taki zabieg pozwoliłby odkryć sekretną wiadomość.
I po tym założyła na plecy znów futerał i wzięła ze sobą szkic, receptę i adres, po czym skierowała swoje kroki powoli do kuchni.
- Przepraszam, ale chciałabym się dopytać coś - o ile gdzieś się nie zgubiła, właśnie tam trafiła. No i też pozostawało jedno...
- Czy Maya miała chłopaka? Lub wspominała cokolwiek o jakimś? Albo o szantażowaniu? - zaczęła pytać. - Znalazłam ów szkic w jej rysunkach. Zgaduję, że on musiał mieć z nią coś wspólnego. Dlatego też chcę wiedzieć wszystko, co wiadome na ten temat - cokolwiek mogłoby to być... Szczerze mówiąc, nie wiedziała kim jest ów D., ale mogłaby na spokojnie nawet obstawić, że chodzi albo o miłość, albo o prześladowanie. I, że z jego powodu odeszła. Ale co dalej? Równie dobrze mogłaby założyć, że ma do czynienia z wampirem. Ale nie powie tego na głos. Czekała na reakcję staruszki.
Uśmiechnęła się niemrawo.
- Również sądząc po tym co znalazłam, wydaje mi się, że babcia jednak cokolwiek wie - przyznała się. Dużo niewiadomych. I tyle.

Międzyczasie, gdy szła do staruszki, Midori jeszcze wysłała SMS-a do jednego z medyków z Oświaty (NPC*). W wiadomości znajdowała się zawartość owej recepty i prośba o wyjaśnienie, do czego służą takie lekarstwa. Jej samej to niestety nic nie mówiło. A gdyby ktoś się zastanawiał, skąd ma numer... To się nie dowie! To tajemnica Midori i tyle. Bądź co bądź miała nadzieję, że dowie się coś konkretnego. Zaczynała mieć do tego wszystkiego złe przeczucia.
Zapach potrawy sprawił, że zdołała trafić na miejsce, gdzie była staruszka. Pewnie gdyby nie to, pobłądziłaby trochę... Ale wracając do sprawy...
Dlatego też postanowiła dowiedzieć się więcej od staruszki. Musiała. By zacząć od czegoś sprawę. I też... Damon? Ha! Prawie jak "Pamiętniki Wampirów". Szkoda tylko, że nie skończyłoby się to miło.
- Może mi babcia powiedzieć coś więcej o tym Damonie? - spytała się jej. - Jak często zaczepiał Mayę, co chciał od niej... Wszystko, co przyjdzie na myśl. I co masz na myśli, mówiąc "zły człowiek"? - śmierć ludzi również była zaskakująca i zastanawiająca jednocześnie. - Ci wszyscy ludzie umierali na zawał serca? - to było zaskakujące. Kim on był? Tajemniczy D., a raczej Damon. Na razie wiedziała zbyt mało, by cokolwiek rozważać. I czyżby to skrzywienie zawodowe, że na myśl przyszedł jej wampir?
- Jaki stosunek Maya miała do niego? - spytała się również. Sądząc po owych serduszkach, mogła ustalić jedno - dziewczyna się w nim zakochała. - I kiedy właściwie zaczęli się spotykać? - skrzyżowała ręce, myśląc nad tym wszystkim. Ba, nawet to nie musiałoby być jego prawdziwe imię.
I to zachowanie...
- Czy również w czymś zmieniło się zachowanie Mayi? - tak dużo pytań, tak mało odpowiedzi... Znów skupiła swój wzrok na szkicu. To wszystko było coraz to dziwniejsze. I oby też ona sobie dała rady.
- Proszę się nie załamywać! - rzuciła. - Nie można zakładać najgorszej wersji. Dowiem się co się z nią stało i jeśli to będzie możliwe, przyprowadzę z powrotem - powiedziała. Ale oby to się nie okazały jedynie puste słowa.
*Bo jeśli chodzi o fabularnego, to jestem zbyt nieogarnięta by wiedzieć jak to porobić ==

Wymiana SMS-ów z dwójką medyków z Oświaty (nadal nie pytać, skąd zna numery, tego i tak nie powiedziałaby) nie skończyła się tak, jakby chciała. Jednakże miała już jakieś podstawy. Zastanawiała się również czy nie pójść do owego gościa, o którym wspomniała pani Esmeralda. Tylko, czy to czasem nie kosztowało sporo pieniędzy? Ale wiedziała więcej. Ale i z tego mogła jedynie wysunąć teorie. Bardzo możliwe, że młoda Maya zaszła w ciążę z Damonem, co by wyjaśniało jej dziwne zachowanie ostatniego razu, gdy widziała ją jeszcze jej babcia. Z wiedzy teoretycznej wiedziała, że owe typu lekarstwa wywoływały depresję u korzystających. Ale... Mogło chodzić o coś jeszcze, czego nie widziała złotooka dziewczyna. Ale na daną chwilę nic więcej nie przychodziło jej na myśl. No, oprócz wampirów, ale bez przesady! Przecież one wszędzie się nie czają. Ale fakt, że wszystkie owe osoby umierały na zawał serca był co najmniej dziwny.
Westchnęła cicho, widząc w jakim stanie jest staruszka.
- Dziękuję babuni za pomoc. Wezmę również te kartki, przydadzą się - zwróciła się do niej, widząc, że więcej się nie dowie. Uśmiechnęła się do niej lekko. - Ja już babunię opuszczę - powiedziała jeszcze. - Zacznę poszukiwanie. Dziękuję również za poczęstunek - nie potrafiła dodać żadnych słów na pocieszenie. Dlatego też jedynie skinęła głową i jeśli tamta nie wyraziła sprzeciwu, wyszła stamtąd. Zresztą, nawet jeśli miałaby jakieś uwagi, wysłuchałaby je i tak by poszła. Oczywiście nie zapomniała ani o kurtce, ani o płaszczu przeciwdeszczowym. Po tym myknęła. A, no i wcześniej zapisała swój numer na kartce, którą zostawiła w kuchni, gdyby tamta chciała się jakoś skontaktować.
Będąc już tak na zewnątrz zastanowiła się co dalej. Zerknęła na jedną rzecz, którą miała. Adres. Chyba czas od tego zacząć!
Dlatego też ciemnowłosa (o ile nie wystąpiły problemy) po pewnym okresie czasu znalazłaby się w owym miejscu. I teraz czas powypytywać o owego mężczyznę! Tylko od czego zacząć?

I pięknie podsumowując... Midori wędrowała sobie w deszczyku z starą parasolką i parującym obiadkiem. Milusio, prawda? Mimo wszystko... Zdążyła podziękować staruszce za to. No bo czemu nie? Przecież to naprawdę miłe, że chciała coś przygotować zupełnie obcej osobie. Ale ten uśmiech... Bała się o nią? Dziwne trochę. Powinna chyba bardziej martwić się o własną rodzinkę, a nie o małą dziewczynkę. Aż dziwne, że pozwoliła się jej wziąć za to. Nie wydawała jej się za młoda? A może... Jakoś inaczej na to patrzyła? Lub była wystarczająco zdesperowana, by wziąć każdego, kto się zgłosi do tego zadania?
Ale skupiając się na głównym problemie... Od łowców-medyków niewiele się dowiedziała, ale to jest zawsze to "coś". Ale co nie zmieniało faktu, że wszystko musiała jedynie opierać na właśnie domysłach i wyobraźni łowczyni. Przynajmniej na ową chwilkę. Czy może coś dalej jeszcze przybędzie?
- Meh... Ale to upierdliwie - mruknęła do siebie, rozglądając się. Może iść coś zjeść? Albo coś... Musiała cokolwiek wymyślić do dalszych działań. Ów adres czy "kraina żebraków" była dla niej tak tajemnicza jak Komnata Tajemnic z "Harry'ego Pottera". Nie znała owego miejsca, ale... Co nie zmieniało faktu, że owe miejsce akurat mogło istnieć. A może to jakaś alternatywna nazwa? Bądź co bądź, jeśli samemu się nie dało...
Tak! Postanowiła spytać się wujka google o to! Dlatego też skierowała swoje kroki do wyjścia z tej ulicy, w poszukiwaniu najbliższej kawiarenki internetowej. Nawet jeśli nie znalazłaby takiej... Nic nie szkodzi. Ma przecież internet w fonie. Więc wystuka te parę słów związanych z nazwą i adresem... I pozostaje poczekać, co odpowie na to.
Początek najczęściej był trudny, ale nie zamierzała się poddać od tak. Nawet jeśli swoje poszukiwania zaczynała z parującym rosołkiem i starą parasolką. Chociaż i tak nie była pewna co z tym zrobi. Może coś potem wymyśli?

No i... Młoda patrzyła się w ekranik, dziękując w duchu jakiemuś geniuszowi, który wpadł na pomysł wynalezienia internetu. Gdyby nie to, to co byłoby w dzisiejszych czasach? Zupełna ciemnota. A tutaj, wpiszesz sobie wygodnie hasło i szukaj!
Chociaż tym razem nie szło tak łatwiej. Nie bardzo przejęła się ceną, ale tym co znalazła... A właściwie co to było? Wpis niewiele jej mówił. Ani adresu, ani nic... I gdzie są te wszechmocne intenety? Czyżby całe to miejsce było tak tajemnicze, że nawet tutaj nie było nic?
Zastukała palcami o klawiaturę. Co tutaj jeszcze sprawdzić... I ci wszyscy ludzie... Na co tutaj by wpaść? Rany...
Wtedy jej uwaga skoncentrowała się na jasnowłosych chłopaku. Nie znała go... No, ale gdy skupił się na niej, posłała mu lekki uśmiech. Mała, urocza dziewczynka. I tyle. Nie rozumiała, czemu tak ciągle zerkał... Ale to nieco podejrzane? A może coś wiedział? Nie... Chyba niemożliwe. Bądź co bądź jeśli tak, nic by jej nie powiedział. No bo czemu miałby?
Ale jednakże postanowiła tutaj nie posiedzieć. Dlatego też, gdy tamten wyszedł, postanowiła ruszyć. Szczerze mówiąc, trochę zaintrygowało ją jego zachowanie. Nie rozumiała tego. Chciał coś od niej, czy może... Chodziło mu o treść tego, co szukała.
No więc, po wyczyszczeniu przeglądarki, pożegnała się i biorąc wszystkie swoje rzeczy ruszyła przed siebie. Jej czarna czuprynka rozglądała się wokół, w poszukiwaniu owego chłopaka... Jeśli go dostrzegłaby, poszłaby za nim, ale jeśli nie... Skierowała swoje kroki ku mniej uczęszczanej uliczki, mając w głowie opis z forum. Może tutaj cokolwiek napotkałaby? A takie miejsca jej nie straszne!

Oczywiście, nic nie mogło iść z gładka! A szkoda. Byłaby wdzięczna, gdyby nic się tak nie komplikowało. Samo zadanie wydawało się być trudne, a tutaj nawet Los nie chciał w niczym pomóc! Dlatego też jej kroki powędrowały ku takich, a nie innych ulic. No i też zastanawiała się, gdzie wywiało nieznajomego. Musiał naprawdę szybko się poruszać, skoro zdołał jej umknąć...
Ale wracając. Miejsce, do którego przywędrowała nie wyglądało zachęcająco. Dość ponuro... Wydawało jej się, że trafiła do części mieszkalnej. Ale co gorsza... Cóż, jej nietypowy strój mógł rzeczywiście zwracać uwagę wśród biedniejszych mieszkańców... I też nie minęła chwila, gdy też ktoś się nią zainteresował.
Ale nie zareagowała z obrzydzeniem, czy też negatywnie. Wszystkie swoje odczucia schowała w głąb siebie, a na jej twarzy pojawiła się niewinność w czystej postaci.
- Poszukuję "krainy żebraków" - odpowiedziała mu. - Może pan wie, gdzie się znajduje? - taka miła i grzeczna! Nie odpowiedziała na pytanie o ucieczkę z domu. Jedynie patrzyła spokojnie, mając zamiar iść dalej. Ale nie, nie mogła! Jakaś wredna kobieta musiała się przyczepić!
- Nie rozumiem o co chodzi. Jeśli coś pani ode mnie potrzebuje, to mogę jedynie oddać obiadek od babuni - trzymała nadal w łapkach poczęstunek od staruszki. Jak na to zareagują? - I byłabym wdzięczna, by mnie panowie przepuścili - a najlepiej po dobroci. - Ponieważ mi się dość spieszy.
No niestety... Coś trzeba było zrobić. I co zrobią tamci? Zgoda czy nie? Jeśli któryś z nich ośmieli się chociażby dotknąć w złych zamiarach, dostałby lanie od czarnowłosej! Potrafiła się obronić, a co to kilka ludzi dla niej? W najgorszym przypadku przebije się siłą, a kilkoro z nich skończy z ranami. Przecież zabijać nie będzie! A parasolka to też dobra broń.
Bądź co bądź teraz wyglądała na zupełnie bezbronną i malutką. I co nadejdzie teraz? Nawet przez myśl jej nie przeszło, by chciało się komuś jej pomóc! No bo czemu jakieś nieznajomej?

Oho. No pięknie. Czyżby to był test jej cierpliwości? Bo jeśli tak, to ona niestety, ale go zawaliła. Trudno było od tak stać i pozwalać się obrażać.
- Nie. Ale zacznę mieć za idiotów - odpowiedziała natomiast. - Pytam się o miejsce, o takiej nazwie, a nie, że was obrażam. Chyba, że trafiłam w czuły punkt? - mogło to zabrzmieć złośliwie, ale gdzie z ust tej istotki? Jeszcze nie. - Jeśli nie potraficie zrozumieć co do was mówi się, to nie mój problem, a wasz - dodała jeszcze. Kobieta już ją wkurzała. Ona jest głupia, czy jak? Kwas jej przeżarł mózg? Zupełnie przekręcała słowa biednej Midori! Co tylko działało jej na nerwy. Czyżby chciała, by zaatakowała? - Zgłupiałaś do reszty? - nie wytrzymała. Zwłaszcza, gdy jakieś śmieci poleciały na nią. Ohyda. Dotykali ją. I w dodatku próbowali zrobić jej krzywdę. Nie wstyd im? W pięciu na jedną, młodszą dziewczynkę?! Cóż za akt odwagi! Z nóg zniewala.
Płaszcz przeciwdeszczowy (ten foliowany), poszedł się paść. I na tym miało się skończyć. Zwłaszcza, że chcieli zabrać jej cenny futerał z bronią i innymi rzeczami. I to właśnie był ostatni raz, gdy miała zachować spokój.
Zaatakowała. Złożyła parasolkę między czasie i wycelowała kopniaka w najbliższego przeciwnika. Na szczęście znała karate, a czy jakaś banda mogła cokolwiek zrobić więcej? Wątpiła.
Machnęła starą parasolką, uderzając w tamtych za nią, by puścili futerał. To nie było lekkie uderzenie. Czy ich trafiło? Jeśli tak, powinni ją puścić, a w najgorszym wypadku mieć trochę połamanych palców. Nie szczędziła siły. Wiedziała, że teraz od tak nie sięgnie po broń... Która i tak była jedynie na wampiry. Ludziom zbytniej krzywdy nie zrobi... Nie licząc oczywiście ostrza.
Ale wracając. Zaszarżowała i uderzyła mężczyznę przed nią reklamówką z jedzeniem prosto w głowę. Unik? Nie? Nie przejmowała się. Swoją uwagę skupiła na kobiecie. Gdyby ta spojrzała jej prosto w oczy, zauważyłaby jedynie chłód. I oczywiście, bez słowa, uderzyła ją prosto w żołądek. Niestety, ale czarnowłosa miała w sobie tyle z anioła, co i z diabła.
- Dlatego nie znoszę dziewczyn - mruknęła jeszcze do siebie. Jeśli ktokolwiek odważy się jeszcze do niej podejść, oberwie. Ale jeśli nie - młodsza ucieknie wystarczająco daleko, by być samej i móc pozbyć się wszelakiego paskudztwa z włosów i z ubrań. I nawet nie miała zamiaru zrezygnować z tego planu - zrobi i już. Po trupach do celu. Oczywiście nikogo nie zabiła, jedynie trochę okaleczyła i nokautowała. I niestety, ale oba płaszcze poszły w cholerę - przeniosła jedynie do sakiewki to, co miała w kurtce, którą wraz z płaszczem przeciwdeszczowym wywaliła do kosza na śmieci. Nie wiedziała co jeszcze z parasolką i jedzeniem... Ale chyba też się nie nadawało, prawda? Sprawdziła swój stan
Wzięła głębszy wdech. Musiała również pomyśleć co dalej - przejście przez slumsy nie było najlepszą decyzją. I co ma biedna zrobić?