Pokój Marcusa [3 piętro]

Po spotkaniu i pogawędce z Rie, Marcus udał się do swojego pokoju z zamiarem odpoczęcia po tylu sprawach i niemal pełnym wrażeń dniu. Zamknął pokój, rozebrał się do gaci i wlazł pod kołdrę do swojego łóżeczka. Problemów z zaśnięciem nie miał. Więc spał bardzo dobrze przez kolejne ubywające godziny.
Dnia następnego przebudził się wypoczęty. Poleżał jeszcze z paręnaście minut rozmyślając nad wieloma sprawami. W końcu trzeba się wziąć za tego burmistrza i wysadzić go z posady i ratusza. Będzie trzeba już utworzyć jakiś plan. Znów będzie musiał pobawić się w informatora i włamać do zabezpieczeń Ratusza by dowiedzieć to czego potrzebuje. Łatwe nie będzie ale zaryzykować trzeba.
Wygramolił się w końcu ze swojego łózka. Udał do łazienki gdzie wziął prysznic i się umył. Z ręcznikiem na szyi wrócił do pokoju i zaczął szukać czegoś do ubrania. Czarnego już nie włoży. Wyjął błękitną koszulę i czyste granatowe spodnie od munduru. To zaś na siebie włożył. Ogarnął się, zabrał swoje podręczne rzeczy i opuścił wtedy swój pokój.


[z/t]

Całą drogę z podziemnego laboratorium przemierzył wolno w stronę głównego budynku. Po akcji ze wstrzyknięciem tego czarnego raka potrzebował solidnie odpocząć a dodatkowo dokuczały mu mdłości. Ma nauczkę, ale przynajmniej jakoś się zabezpieczył gdyby atak na Samuru się nie udał.
Dotarł w końcu do budynku i skierował się do skrzydła lewego a tam na same trzecie piętro. Gdy znalazł się już w swoim pokoju, zamknął drzwi i skierował się do łazienki mając potrzebę się wyrzygać. Plus jednak że środek przeciwbólowy zaczął działać i całe wnętrze ciała go nie piekło jak zaraz po wstrzyknięciu eliksiru. Umył się i wrócił do pokoju kładąc się na łóżku spoglądając w sufit. Gdyby Madeline go teraz widziała albo Chizuru, obie by się zaczęły zamartwiać albo opieprzać. Najlepiej jak przez dwa dni nie będzie się im pokazywał. Zamknął oczy i pozwolił sobie na drzemkę.

Chizuru zaraz po przebudzeniu pomyślała sobie, że zanim wróci do Akademii fajnie byłoby odwiedzić jeszcze tatę. W końcu nie wypada wyjeżdżać bez pożegnania, prawda? Niby zawsze mogli się zobaczyć i tak dalej, a sama Chizu niedługo miała zacząć szkolenie, no ale jednak nie byłoby to zbyt grzeczne. Jeszcze Marcusowi przykro się zrobi i o, smutno się zrobi. No ale nieważne. Jak pomyślała, tak zrobiła. Nie wiedziała oczywiście, gdzie jej ojciec ma pokój, więc na początku błąkała się od drzwi do drzwi, aż w końcu spotkała kogoś, kto wskazał jej drogę na trzecie piętro. Mógłby też łaskawie podać jej numer pokoju, czego nie zrobił a Chizuru zbyt szybko się ulotniła. Dopiero kiedy stanęła na ostatnim schodku, prowadzącym na dobre piętro zorientowała się, że nie wie jak dalej iść. Na szczęście jakiś łowca opuszczał jedno z pomieszczeń i to on wskazał jej dalszą drogę.
Dotarła w końcu pod odpowiednie drzwi, jednak nie zapukała od razu. Stała przed nimi przez chwilę, jakby bała się wejść. Czy rzeczywiście tak było? Możliwe, że tak. Wciąż miała w pamięci ostatnie wydarzenia, chociaż już o tym rozmawiali. Wzięła głęboki wdech, zapukała do drzwi i nie czekając na odpowiedź wsunęła głowę do środka.
- Mogę? - spytała, jednocześnie rozglądając się po pomieszczeniu. Po dłuższej chwili zlokalizowała postać ojca, leżącą na łóżku z zamkniętymi oczami. Najwyraźniej miał zamiar sobie trochę pospać, a tu przyłazi taka Chizuru, zachowując się jak natrętna mucha. Już z daleka, kiedy dokładniej przyjrzała się Marcusowi zauważyła, że nie wygląda najlepiej. Miała przeczucie, że musiało się coś stać i to właśnie przeczucie pchnęło ją ku temu, żeby wejść do pokoju i zamknąć za sobą drzwi najciszej jak się dało.

Trochę na twarzy mógł się wydawać bledszy ale nie na tyle by miała mu dokuczać jakaś poważniejsza choroba. W prawdzie to na nic nie chorował. Jak każdemu zdarzyć się może zjeść coś niestrawnego a potem od tego boli brzuch. Wymówkę zdążył sobie przygotować na wypadek spotkania tu jednej z ważnej dla niego osoby.
Odpoczynek został przerwany pukaniem do drzwi. Otworzył oczy i uniósł głowę zauważając część postaci Chizuru.
- Jasne. Wejdź. - Nie miał nic przeciwko. Nawet uśmiechnął się i podniósł powoli do siadu. Dziewczyna weszła do środka i zamknęła drzwi za sobą.
- Widzę że lepiej się już czujesz. - Dostrzegł to. Yutaka musiał ją wyleczyć, bo nie zauważył na jej dłoniach bandaży. Tak samo jak na szyi. Wątpił by zrobiła to Madeline, więc stawiał na niego. Jest jedynym poza jego siostrą medykiem o takich zdolnościach magicznych.

Pod tym względem, Chizuru była bardzo podobna do matki. Haruka też często miewała przeczucia, które zazwyczaj okazywały się trafione. Na początku dziewczyna się tego bała, bo to tak trochę jak jasnowidz, jednak później do tego przywykła. Wracając co Marcusa, na razie byli na etapie zapoznawania się, więc nie zawsze trafnie będzie potrafiła ocenić sytuację. Przynajmniej nie tak dobrze jak zapewne umiała to Madeline.
Kiedy już weszła do środka i zamknęła za sobą drzwi, przez chwilę stała w miejscu przeskakując z nogi na nogę. Usiąść na łóżku czy krześle? A może po prostu sobie stać? W końcu jednak zdecydowała się podejść do łóżka, na którego brzegu usiadła. Marcus stwierdził, że jego córka czuje się już lepiej, na co sama zainteresowana odruchowo dotknęła szyi w miejscu, gdzie nie tak dawno została ugryziona. Uśmiechnęła się lekko i pokiwała głową. Gdyby to Madeline się nią opiekowała, zrobiłaby to pewnie po spotkaniu z bratem, który zdążył już poinformować siostrę o istnieniu córki (tak, jestem małym szpiegiem, wiem wszystko!) więc myślę, że w takim przypadku nie obyłoby się bez oficjalnego przedstawienia sobie obydwu pań. A ponieważ Chizuru nie wspomniała o niej słowem, zatem było jasne, że to Yukata ją wyleczył.
- Dzisiaj rano miałam wrócić do Akademii ale stwierdziłam, że muszę się najpierw pożegnać. - powiedziała, delikatnie się uśmiechając. Może i była niemiła i tak dalej, jednak rodzina to co innego niż koleżanki z klasy. Dla rodziny a w szczególności dla nowo poznanego ojca mogła być miła.

Madeline to by go nawet ochrzaniła a kto wie czy nawet nie uwierzyłaby w jego kłamstwo. Tak, zapewne by ściemniał że zjadł coś nie zdrowego i temu tak wygląda. Nie przyznałby się do tego, że poddał małemu eksperymentowi Yutaki. Bo sam tak chciał. No ale szczęście dla niego, że wparowała tutaj Chizuru. A córka przecież ojcu nie będzie robić kazań. Choć kto wie jak to będzie w przyszłości? Jak bardzo ukażą się w niej cechy Haruki? Jak bardzo z charakteru będzie ją przypominała?
- Pożegnać? O nie. Odwiozę Cię do akademii. Sama nie będziesz wracać.
Już postanowił. Zsunął nogi na podłogę i siedząc teraz obok Chizuru, objął ją przytulając do siebie. Normalnie musiał się nacieszyć jej widokiem, że aż sam chciał ją odwieźć do szkoły. Że też Haruka wydała mu na świat piękną córkę. Nie wybaczyłby sobie, gdyby tej młodej istocie coś się stało.

W sumie były dwa czynniki, dla których to właśnie Madeline powinien obawiać się w takich chwilach Marcus. Po pierwsze, siostra znała go dłużej i lepiej, dlatego nie zawsze uda mu się ją oszukać. Po drugie, Chizuru była jego córką nie siostrą, dlatego chyba nie miałaby odwagi walnąć ojcu kazania. Chociaż kto wie? Panna Namikaze zawsze mówi to, co myśli, więc pewnie kiedy bardziej się poznają nie będzie miała większych oporów.
Kiedy Marcus powiedział, że sam osobiście odwiezie ją do akademii, na ustach dziewczyny pojawił się szeroki, radosny uśmiech. W końcu miała okazję spędzić z ojcem trochę więcej czasu. Przytuliła się do niego, gdy objął ją ramieniem i zamknęła oczy. Z takimi rodzicami jak Marcus i Haruka nic dziwnego, że Chizuru była ładna. W ogóle z tego co zauważyła, członkowie rodziny Namikaze raczej nie straszyli wyglądem. Wprawdzie poznała dopiero dwóch jej przedstawicieli ale zarówno Azel jak i jej ojciec byli przystojni. Teraz zostało jej tylko poznanie Madeline, która niespodziewanie zmartwychwstała. A kiedy tylko ją ujrzy... No cóż, wtedy dobitnie się przekona, że jej rodzina słynie ze swoich pięknych członków.
Siedzieli tak przez chwilę, ciesząc się swoim towarzystwem, aż w końcu Chizuru coś sobie przypomniała.
- Jak twoja noga? - spytała, otwierając oczy i spoglądając w dół.

Jeżeli Chizuru odziedziczyła w większości charakter po matce niż ojcu, to jest możliwe iż może w przyszłości mu na coś zwracać uwagę. Haruka tak robiła, jak w przypadku sytuacji, gdzie łowca wpakował się w jakieś tarapaty albo zrobił coś źle. Miło wspominać te czasu. Jak tak patrzył na swoją córkę, przypominała mu dawną kobietę, którą kochał.
Przytulił Chizuru do siebie, kiedy ta wtuliła do jego ciała. Pogłaskał ją nawet po włosach by poczuć ich miękkość.
- W porządku. Doktorek Matsushita wyleczył mi więc nie mam problemu z chodzeniem. - Uśmiechnął się do niej, ale po chwili odwrócił głowę zatykając usta dłonią. Znów brały go mdłości, ale na szczęście nie na tyle mocno, by zaraz znów miał lecieć do kibla. Przeszło jednak że odetchnął z lekką ulgą. Coś miał wrażenie że dzisiejszego dnia nic nie przełknie.

Zobaczymy jak to będzie. Na razie widzę, że Chizu poszła trochę w inną stronę niż chciałam, ponieważ jest strasznie miła i dziecinna. No ale nic, pewnie z biegiem fabuły to się zmieni ale na razie niech już zostanie tak, jak jest.
Chizuru pewnie bardzo by się ucieszyła gdyby usłyszała, że jest podobna do mamy. Zawsze uważała ją za piękną kobietę i jakoś nigdy nie potrafiła dostrzec w sobie jej cech. Jeśli zaś chodzi o charakter, tutaj nie pogardziłaby podobieństwem do tatusia. Chciałaby czasem wiedzieć, kiedy ma zamilknąć i nie paplać tego wszystkiego, co akurat ma na myśli. Niby to dobrze, bo przynajmniej jest szczera ale możecie mi uwierzyć, że ta cecha przysporzyła jej więcej kłopotów niż chciała. Jeszcze jak jej się czasem w klasie wymsknie jakaś krytyka pod adresem nauczyciela, nigdy nie jest miło.
- Cieszę się. - odpowiedziała z szerokim uśmiechem. Tylko tyle zdążyła powiedzieć, nim Marcus odwrócił się, zasłaniając usta. Zaniepokojona Chizuru uniosła nieco głowę, którą wcześniej trzymała na ramieniu ojca.
- Dobrze się czujesz? - spytała swoim niewinnym głosikiem, otwierając nieco szerzej swoje brązowe oczy.

Na pewno będzie jeszcze ten moment, kiedy Marcus jej to powie. Można też stwierdzić, że obecnie z charakteru dziewczyna przypomina ojca zaś z wyglądu matkę. W końcu dzieci zawsze coś po rodzicach dziedziczą.
Także się cieszył, że kolano mu już nie dokucza i może chodzić a tym samym że jego córka również jest wyleczona i nie musi przebywać w skrzydle szpitalnym. Choć nawet nie wiedział, że ta próbowała wstać kiedy pozostała pod opieką i towarzystwem Michaela.
- Trochę mam mdłości ale to nic poważnego. - Odpowiedział przenosząc na nią spojrzenie i lekki uśmiech. Mimo tych mdłości dałby radę odwieźć Chizuru do Akademii a dzisiaj zdecydowanie chyba w ogóle weźmie wolne od pracy. Christian nie powinien się pogniewać, że będzie odwalał za niego robotę. Od tego się ma przecież zastępcę.
- Chcesz teraz jechać do Akademii czy masz ochotę pierw odwiedzić inne miejsce? - Zaproponował jakiś spacer czy odwiedzenie jakiegoś miejsca we dwoje by dziewczyna mogła w końcu poczuć jak to jest mieć tatę. On w sumie też musiał do tego przywyknąć i pokazać się dobrze w roli ojca. Trudne zadanie ale miał nadzieję że podoła. I tak ma się z czego cieszyć, że Chizuru jest już prawie dorosła i nie trzeba jej zmieniać pieluch.

Właśnie! Przecież Marcus jeszcze nie wiedział, że jego córka nie leży już w skrzydle szpitalnym. Więcej! Ona już zdążyła zwiedzić cały budynek Oświaty i nawet wybrać sobie pokój. Nieźle się tatuś zdziwi kiedy o tym wszystkim usłyszy. Jeszcze jak mu Chizuru opowie o swoich planach dotyczących remontu, to w ogóle chyba się w głowę popuka. Tyle pieniędzy na to pójdzie, że ho ho! Chociaż, czego się nie robi dla dziecka, prawda?
Pokiwała głową na znak, że rozumie i się lekko uśmiechnęła. No skoro powiedział, że to nic poważnego to nie miała się czym martwić. Chyba. Nie umiała jednak czytać w myślach ani nie była wszechwiedząca, dlatego uwierzyła tacie na słowo. Bo niby czemu nie? Był jej ojcem a rodzice raczej nie okłamują swoich dzieci, ponieważ dają im wtedy zły przykład. No chyba, że chodzi o coś, co nie jest przeznaczone dla uszu ich pociech. Wtedy jestem w stanie wybaczyć.
Chizuru pokręciła głową dając do zrozumienia, że nie chce jeszcze wracać do Akademii.
- Chodźmy się gdzieś przejść. Albo możemy coś zjeść na mieście, jak ojciec z córką. - zaproponowała śmiało, nie spuszczając wzroku z twarzy Marcusa. Do niego należy decyzja, gdzie pójdą.

Nie wiedział, ani o jej buszowaniu po posiadłości, ani planach odnośnie pokoju a tym bardziej znalezienia sobie jakiegoś. Zdziwi się nieco, gdy mu powie że wybrała na drugim piętrze. Zapewne zakładałby chęć bycia dziewczyny blisko niego i posiadania pokoju na tym samym piętrze co on. Tak też załatwił swojej siostrze, że mieszkają obok siebie. No ale to wybór Chizuru. Nie będzie tego podważał jeśli mu po tym powie.
Dobrze trafił z propozycją odnośnie spędzenia trochę czasu we dwoje. Oboje będą mogli się dobrze i bliżej poznać.
- Zjeść... To może na końcu, ewentualnie Tobie mogę coś kupić bo sam nie wiem czy cokolwiek przełknę. - To tak na marginesie dodał, masując brzuch. Jeszcze by jakiś numer odwalił w restauracji a tego nie chciał.
- Co więc wybierasz. Ogród zoologiczny? Park rozrywki czy zwykły?
Rzucił pierwsze lepsze propozycje gotów zabrać ją prawie wszędzie. Prawie, bo na pewno nie we wszystkie miejsca jak kluby czy dyskoteki.
W oczekiwaniu na jej podjęcie decyzji, wstał z łózka i podszedł do szafy wyjmując płaszcz który na siebie ubrał. Wziął także podręczną broń, katany zamierzając zostawić. Nie będzie z tym paradował, mając nadzieję, że nie zaskoczy go niespodziewanie jakikolwiek wampir. Jest obecnie przed południe więc powinny spać w swoich trumnach.

Oczywiście, że mogła wybrać pokój na trzecim piętrze ale kiedy to robiła nie wiedziała jeszcze, gdzie urzęduje jej ojciec. Inaczej wybrałaby pokój zapewne obok niego. No ale nic, trudno. W przyszłości jeszcze i tak pewnie będą mieli siebie dosyć. W końcu mieli ze sobą przebywać prawie dwadzieścia cztery godziny na dobę.
Na propozycję jedzenia pokiwała tylko twierdząco głową. Skoro tak, w takim razie sama coś zje. Była trochę głodna ale jeszcze nie na tyle, żeby od razu jeść. Jak jej zacznie burczeć w brzuchu to dopiero wtedy wysunie propozycję jakiegoś jedzenia.
Podejrzewam, że również Chizuru nie chciałaby pójść do klubu czy dyskoteki z ojcem. Nie, żeby robiła na nich coś, co spędza Marcusowi sen z powiek, ale jednak byłoby to bardzo mało wygodne zarówno dla córki jak i ojca.
- W takim razie niech będzie park rozrywki. - odpowiedziała, podejmując decyzję. Ogród zoologiczny kojarzył jej się z wycieczkami pięciolatków a w zwykłym parku zazwyczaj było dużo ludzi. W parku rozrywki oczywiście również mieszkańcy zbierali się tłumnie ale chyba wolała jednak pójść właśnie tam. Obserwowała przygotowania Marcusa do wyjścia. Zauważyła, że zabiera ze sobą broń co przypomniało jej o tym, że ona swoją również zabrała.
- Idziemy? - spytała wesoło wstając z łóżka, po czym oboje wyszli z pokoju.

[z/t 2x i już gdzieś tam zacznij :p]