Pokój 1 (2 piętro)

*Akcja jest kontynuacją z tego tematu. Nadal pozafabularna*

Czarnowłosa łowczyni niedługo potem dotarła do jednej z kwater, o których wcześniej mówiła Kotoko. Westchnęła cicho, rozglądając się ponuro. I... Muszę tutaj tkwić aż do jutra? Nie pociesza mnie to - pokręciła nieco głową, by potem siąść na łóżku. Otrzymane rzeczy położyła na bok... Lecz jednak po krótkim namyśle wzięła karteczkę z zaleceniami i zaczęła ją czytać.
W sumie... - międzyczasie również jej myśli krążyły wokół innego tematu. - Ciekawi mnie czy tamta substancja rzeczywiście do końca opuściła moje ciało. Mam wrażenie, że tak... Ale z drugiej strony, nie jestem pewna. To nie jest coś, na czym się znam. Zupełnie nie moja działka.
Położyła się na łóżku, wcześniej jednak przekładając rzeczy na szafkę nocną. Jeny. Ciekawi mnie, czy on naprawdę tutaj przyjdzie.... - uniosła dłonie i przyłożyła je do swojej twarzy, delikatnie się rumieniąc. Mam nadzieję, że tak. Ale... Nie chcę się przy nim zaś zbłaźnić. Rany, rany, rany! - wzięła głębszy wdech, by się uspokoić. Spokojnie. Do wieczora jest jeszcze trochę czasu - dodała w myślach, skupiając swoje złote oczy na suficie. Póki co i tak nie umiała sobie wymyślić bardziej sensownego zajęcia...

Sala przepełniona marudzącymi łowcami nie była idealnym miejscem do rekonwalescencji. Nikt nie przewidział, że dorośli ludzie walczący na co dzień z potworami, będą się zachowywali jak banda przedszkolaków, którym ktoś zabrał świerzaki. Być może właśnie przez to jedna z lekarek zdecydowała się wypisać Midori wcześniej. Dziewczyna potrzebowała kontroli medycznej, ale obecność pośród pozostałych nie wpłynie korzystnie na jej stan. Nie jeśli nie dostanie szansy na sen i odpoczynek. A jak odpoczywać, jeśli wkoło ciągle rozgrywały się te same ochy, achy i płacze? Carlos podzielał zdanie doktor Kotoko, dlatego po skończonym dyżurze w szpitalu Oświaty, postanowił odwiedzić kilku pacjentów. Miał na sobie ciemne jeansowe spodnie i błękitną koszulę, której mankiety zwinął aż do łokci. Na lewej dłoni lekarza znajdowały się bransoletki z rzemyków i różnych paciorków. Sfatygowane, ale wciąż wytrzymałe.
Wszedł cicho do pomieszczenia i równie bezszelestnie zamknął drzwi. Spojrzał na Midori i dopiero wtedy doszło do niego, że dziewczyna nie śpi.
- Przepraszam, nie chciałem Cię obudzić – szepnął, jakby w pomieszczeniu rzeczywiście znajdował się ktoś kto w tej chwili śpi. Podszedł bliżej i usiadł na krześle obok łóżka, a medyczna torba wylądowała na podłodze.
- Jak się czujesz Yukari? - oczywiście, że znał jej imię! Dlaczego miałby go nie znać? Carlos może nie sprawiał wrażenia tak dokładnego jak Vlad, ale w rzeczywistości miał jakieś zadatki na służbistę.

Z tego wszystkiego rzeczywiście w którymś momencie ucięła sobie drzemkę, jednakże w momencie, gdy pojawił się Carlos, leżała na łóżku i gapiła się w sufit, zarazem pozwalając swoim myślom krążyć wokół różnorakich tematów. Oh takich zupełnie błahych, przynajmniej dla niej. Tyle co... Ciut żałowała, że nie zgarnęła międzyczasie czegoś do czytania. Przynajmniej skróciłoby to czas zanudzania się.
- Nie obudziłeś mnie - powiedziała dziewczyna, podnosząc się tak, by postawić nogi na podłodze obok łóżka... No po prostu siedziała tak na łóżku. Odwróciła się w jego stronę, po czym uśmiechnęła się łagodnie.
Gdy usłyszała swoje imię, poczuła niemałe zaskoczenie. Już dawno nikt się do niej tak nie zwracał, dlatego też ciężko było inaczej zareagować. Zwłaszcza, że nie spodziewała się usłyszeć akurat od niego to.
- Całkiem dobrze - odpowiedziała mu, gdy już pierwsze emocje zniknęły. W sumie, to nawet miłe, że wiedział. Albo chociaż pamiętał.
Prawdę mówiąc, kompletnie nie wiedziała, co dalej. Aaa... Ogarnij się! Ogarnij. Ogarnij. Dasz radę. No... Raczej dasz.
- A jak z nastrojem u ciebie? - no co? Próbowała jakoś podtrzymać rozmowę. Już powinna dostać pochwałę za to, że właściwie się odważyła. W końcu niezręczna cisza nie była pożądana!