Cela nr 3 [podziemia]

Tak, to cholerne choróbsko stało się już istną epidemią. Mimo to Isao nie miał o nim zielonego pojęcia. Najwyraźniej zaraził się na basenie, kiedy to ratował małego chłopca po ataku dziwnego stworzenia. A może kiedy indziej? Nie, raczej nie, bowiem od tamtego czasu muzyk niewiele wychodził z domu. On nie miał pojęcia o istnieniu tej choroby. Właściwie był w niemałym szoku widząc, że coś nienormalnego się z nim dzieje. Wszystko go swędziało, bladą skórę zdobiły czerwone krostki, miewał momenty osłabienia i czuł się jakoś... źle. Nie rozumiał kompletnie co się działo. Przecież wampiry nie chorowały? Nie wiedział o co chodziło. O tym, że stał się nieco bardziej agresywny się nie zorientował. Wszak nie widzi się swojego złego zachowania i błędów dopóki ktoś nam tego nie wypomni, prawda?
Gdy dowiedział się, że Banshee została złapana przez łowców zareagował w sposób bardzo do siebie nie podobny. Normalnie zacząłby się zastanawiać nad powodem pojmania ukochanej przez nich, zadzwoniłby do Marcusa. Jednak tak się nie stało. Wyciągnął telefon i próbował znaleźć do niego numer ale go nie posiadał. No tak, ostatnio stracił swój telefon przez Sophie. Miał widocznie nie zapisany na karcie numer. Normalnie zacząłby szukać kontaktu do dowódcy, ale nie tym razem. Czuł narastającą w nim złość i desperacje. Postępował wręcz irracjonalnie. Specjalnie zaatakował tych łowców, była to część jego planu. Chciał się dostać do oświaty.
Tuż po ataku złagodniał. Dał się skuć, spakować do samochodu, zawiązać sobie oczy przepaską. To przez to właśnie wampiry nie umiały dotrzeć do kwatery łowców. I dlatego właśnie musiał posunąć się do takich środków by się tu dostać. Oprócz tego nie miał żadnego planu. Chciał po prostu dostać się do oświaty i jakoś uwolnić Banshee. Działał w irracjonalny, ale również nieco agresywny sposób. Nigdy bowiem nie załatwiał spraw w ten sposób. I była to wina oczywiście choroby.
Grzecznie dał prowadzić się do lochów. Przez całą drogę raczej się do niego nie odzywano, nie odzywał się więc także i on. Szedł posłusznie, czując zmianę temperatury i zapachu. Musiał trafić do podziemi, te zawsze wyróżniały się od innych miejsc. Podejrzewał, że to właśnie tu mogą trzymać Ban. Taką miał nadzieję, bowiem miałby problem ze znalezieniem jej gdyby była gdzieś indziej. Szybko jednak okazało się, że miał rację, bowiem gdy przechodził obok jednych drzwi, poczuł jej zapach. Jego serce aż zadrżało, krew w żyłach przyspieszyła. Adrenalina rosła. Była tutaj. Musiał działać. Dał się więc zaprowadzić do celi i czekał na okazję do ucieczki. Szybko analizował w głowie swoją sytuację. Musiał coś poradzić.
Całe szczęście okazja nadarzyła się szybko. Gdy tylko odpięto mu jedną rękę, on natychmiast się wyrwał. Kopnął jednego łowcę w krocze, a gdy się skulił dał mu drugiego kopniaka w twarz. Mógł mu złamać nos, ale aż tak wielkiej krzywdy mu nie zrobił. Jeżeli drugi do niego strzelał, próbował jakoś się osłonić, ewentualnie złapał za drugiego łowcę, osłaniając się nim. Przecież nie będzie strzelać do swojego towarzysza, prawda? Tak czy owak, trzymając mocno mężczyznę, który wcześniej dostał w klejnoty, powoli przesuwał się ku wyjściu.
- Będziecie grzeczni to nikomu nic nie zrobię. Mam tu coś do załatwienia. - mruknął, cofając się. Tak doszedł do progu, wyrwał łowcy broń, odrzucając go na jego towarzysza i sam nawiał. Od razu skierował się do celi obok.

zt

Ostatnia historia Kruka przypomina mi coraz bardziej film "Ciało" w którym to wożą trupa po całej Polsce, tutaj była tylko niewielka różnica wynikająca z tego iż Raven nie był martwy, a tym bardziej nie był w Europie no ale cóż, niezłe nawiązanie. Jego ślepia zaczynały powoli się otwierać, nie zdawał sobie nawet sprawy gdzie był, ani przez co przeszedł ostatnio. Powoli próbował sięgnąć ręką oczu aby je przetrzeć, tutaj pojawiły się już nieprzyjemności. Nie dość, że był skuty to na dodatek był w oświacie i to w cholernym lochu, szlag by ich wszystkich trafił. Wszystko go bolało do znudzenia, nie miał siły nawet zacząć wyklinać tych którzy go pojmali, ponieważ rany, mimo że wyleczone to i tak dawały o sobie znać, nie pozostało mu nic innego jak zawołać strażnika, aby poszedł po Namikaze, aby w końcu mieli to wszystko za sobą.
-Miejmy to za sobą. - zawołał w stronę wejścia do jego celi, licząc, że ktoś go usłyszy i zadecyduje się o jego losie, nie będzie przecież tutaj siedział całą wieczność.

Dowódca został powiadomiony o złapaniu i przewiezieniu Ravena. O postępach Gerarda i złapaniu Testamenta. Miał z czego być dumny posiadając tak wyszkolonych i zdecydowanych łowców, tylko szkoda iż takich wyczynów nie było wcześniej. Być może uniknęliby takich problematycznych sytuacji z Samuru.
Marcus czego teraz pragnął, to spotkać się ze swoimi dziećmi. Możliwe to było z synem, ale nie córką. Azel zapowiedział że ją przywiezie, tylko czemu to trwało tak długo? Cierpliwość Namikaze pozwoli się kończyła i zaczynał wzrastać niepokój.
Raven przebudził się i zachciało mu się odwiedzić dowódcy. Widocznie spieszyło się mu do śmierći albo porządnej kary. W zależności od tego, co zaplanował dla niego Marcus. Łowca pilnujący podziemi, przekazał wiadomość Namikaze. Ten oznajmił iż pojawi się w lochach. Szybko to się jednak nie stało, a półgodziny później. Powodem nie tylko było kulenie ale i załatwianie innych spraw.
Namikaze podpierając się kuli do chodzenia, stanął przed celą, w której zamknięty został Raven. Stanął sobie i patrzył przez kraty na zdrajcę.
- Czego chcesz? - Rzucił chłodno pytanie w jego kierunku, jakby miał jego istnienie głęboko w dupie. Mógłby go tu nawet trzymać tak długo aż starość go nie dopadnie.

Skoro Raven milczał, Marcus nie zamierzał na niego tracić cennego czasu. Opuścił więc lochy. Być może odwiedzi zdrajcę dopiero wtedy, kiedy ten dojdzie do siebie.


[z/t]

Dobra, nastała ta chwila kiedy w końcu Raven nabrał ochoty na rozmowy, jednak z tego co można było zauważyć, nie było już tutaj Marcusa, co za nieszczęście, no nic teraz tylko liczył aż przyśle mu tu jakiegoś egzekutora,aby zajął się nim. Podniósł się on wówczas ze swojej pryczy i zaczął uderzać w drzwi, jakby domagał się w poświęcenia uwagi, wiadomo zaczynało mu się już tutaj nudzić, a jego piękne ciałko nie mogło dłużej siedzieć w więzieniu, było to zbyt męczące, według mnie jako karę powinni mu wydłubać ślepie, wtedy stara zasada oko za oko nabrała by dosłownego znaczenia. Jednak to zależało od cholernej łowieckiej inkwizycji, jedyne na co miał nadzieję to, że nie zaczną szukać jego bliskich których miał bardzo niewiele, a także jego pani, bo tak czy inaczej miałby ostro przejeba*** z jednej albo drugiej strony, jednak Kruk jak to on, przecież to zdrajca, jak można mu w ogóle zaufać hm? Nadirę mógłby wystawić szybciej niż sobie ona o tym wyobraża, skoro zrobił to Marcusowi, ale co zrobi teraz? To już jest jego słodka mała tajemnica. Uderzył w drzwi poraz drugi jako iż nie było odzewu, chciał wreszcie mieć wszystko za sobą.
-Strażnik!, skończmy to cholerne przedstawienie - zawołał w stronę, z której miał nadzieję przyjdzie niedługo jakaś postać, która się odpowiednio nim zajmie.

Kruk nie miał ochoty spędzać nawet sekundy dłużej w tym miejscu, zaczynało go to nurzyć, odliczał minuty, sekundy, godziny, a nawet dni kiedy czekał na wyrok, to była najgorsza tortura ze wszystkich, nie szła ona w ciało, a w jego umysł, który zaczynał mu już płatać figlę, co można by było wytłumaczyć tymi drzwiami, ale jednak w takim razie miał widoczność na strażnika. Wstał ze swojej pryczy, podchodząc do krat i wystawił przez nie ręcę spoglądając na strażnika z wrednym uśmiechem, a także desperacją w oczach.
- Wątpie, żebyś był taki twardy gdyby nie te kraty, według mnie pozujesz tylko na wielkiego złego strażnika czyż nie? - Faktycznie, dziecko w celi obok? No nie można powiedzieć, żeby Raven się tym przejmował, to była ich sprawa jeśli go obudzi, a tym bardziej nastraszy dzieciaka swoim podniesionym głosem. Westchnął głęboko nie spuszczając wzroku ze strażnika, który najwidoczniej, miał tak samo głęboko gdzieś Kruka, jak kruk tego dzieciaka z sąsiędniej celi, no cóż taka to już miła rodzinka łowców, cóż poradzić. Postanowił jednak sprowokować tego strażnika, gdyż jakby mu się śpieszyło do śmierci, albo do wolności, zależy jaki układ zaproponuje mu dowódzctwo.
-Myślicie skurwiele, że możecie mnie tu trzymać jak... - warknął głośniej w tym momencie - ZWIERZE? , bądź grzecznym psem strażniczym i przyprowadź kogoś kto może się mną zająć, zaczyna mi brakować towarzystwa chłoptasiu. - specjalnie użył takich słów, nie wiadomo o co mu dokładnie chodziło, zakładam, że o prowokacje, wciąż był pod ochroną rządu Rosyjskiego, ale czy ten zdąży na czas, zanim tu zgnije? Gdyby mógł wykonać telefon, ale niestety, takie rarytasy nie były dostępne dla zdrajców.

Pytanie teraz było czy te kajdanki są w stanie powstrzymać ludzką magię, chyba jeszcze takich cudów nie wymyślili o ile było mu wiadomo, jeśli jednak się mylił to mogło się dla niego nieciekawie skończyćl. No więc, pan łowca postanowił odszczeknąć Krukowi? Oj nieładnie panie strażniku, z pewnością to będzie zapamiętane. Trzy razy dostawał jeść? O kurde prawie jak hotel, normalnie gdyby nie twarda prycza i widok zza krat to by się nawet przyzwyczaił, a no i brak kobiet, to już mu całkowicie nie odpowiadało, dlatego wrócił do pierwotnego zajęcia, czyli prowokacji strażnika.
-Słuchaj przydupasie, bo widocznie musisz być tutaj kimś bardzo ważnym, że dostałeś taką super robotę - przerwał swoją wypowiedź zachodząc się śmiechem.
-Jak się czujesz gdy Twoi bracia i siostry giną tam bez żadnej pomocy, której mógłbyś im dostarczyć, jednak jesteś kimś tak nieważnym, że nikt Cię nawet nie wziął pod uwagę, powiedz mi dlaczego słuchasz ślepo Namikaze, to większy dupek niż większość krwiopijców. - jeśli nie uda mu się prowokacja, to może wpłynie jakoś na postrzegania świata tego strażnika, ha może nawet zostaną najlepszymi przyjaciółmi co? W to raczej wątpił, ale nawet mała szansa na wprowadzenie go w zastanowienie mogła uratować Krukowi skórę.

Próby przekonania strażnika nie dawały mu żadnego celu który planował osiągnąć, niestety ale takie to już było ciężkie jego życie. Przynajmniej się nie nudził przez ten ostatni czas, mógł się odprężyć i poprawić sobie nastrój czekając na danie główne, a był to Christian hm? Z jednej strony bardzo się cieszył, że nie musi stawać na przeciw bardzo zdenerwowanego Marcusa, bo mogło by się dla niego skończyć jeszcze gorzej. Kiedy skończył swoją przemowę, spoglądał cały czas uważnie na broniącego niczym lew swojej jaskini, wejścia do celi Kruka, uśmiechając się cały czas kącikiem ust. Na koniec rzucił mu taki tekst? Oh strzał prosto w serce, w swojej ironii Vladimir uniósł ręcę w kajdankach i przyłożył do swojej piersi jako znak, że bardzo go to zabolało, nie tracąc swojego naturalnego ironicznego uśmiechu.
-Skończyłem, ale jeśli Cię w ogóle nie obchodzi to co powiedziałem nie jesteś lepszy od większości tutaj. - rzucił na pożegnanie, nie mieli już o czym rozmawiać. Nagle usłyszał kroki, to była dwójka albo trójka ludzi, pobyt tutaj osłabił lekko jego zmysły, jednak po jakimś czasie zauważył tylko dwoje ludzi, zastępca wraz z przyjacielem we własnych osobach, super. Trzymał skrzyżowane ręcę na piersi, tak bardzo na ile pozwalał mu łańcuch w kajdankach, a następnie zrobił krok do tyłu siadając na swojej pryczy, gdy rozległy się słowa skierowane w jego stronę. Naturalnie, miał zamiar skończyć to szybko, czy go zabiją, czy wypuszczą na jakiś kosmicznych warunkach, zależy pewnie tylko od przyszłych wyborów Kruka. Uniósł głowę w stronę krat uśmiechając się gdy usłyszał jak powitał go Christian.
- Oh, nie musisz mnie tytuować tak oficjalnie, to dla mnie zaszczyt. - jednak jego uśmiech lekko zszedł z twarzy gdyż zauważył że oboje łowcy nie wyglądają jakby byli w nastroju do żartów, tak więc westchnął głęboko, jakby wiedział co to oznacza po czym dodał na koniec.
-Tak, chciałbym to załatwić, znudził mnie widok tego pajaca za kratami. - westchnął raz jeszcze, jakby odsłaniał się na pewną śmierć, bo przecież myślał że właśnie tylko to go tutaj czeka.

Wyjściem Ravena było takie ultimatum? Najlepsze było to iż łowcy nie zdawali sobie sprawy tak naprawdę dla kogo pracował Kruk, więc co za problem przynieść im jakiegoś kozła ofiarnego? To był jego plan który ukształcił się w jego głowie, miał dług wdzięczności u Nadiry, nie mógł jej wsypać, nie po tym jak uratowała go przed pościgiem. Wiadomo, to nie było miejsce, na żarty, jednak Aristov był pewien że umrze, tak więc chciał sobie trochę poprawić humor przed nieuniknionym. Nie można powiedzieć żeby Vladimir nie żałował niczego, bo fakt, był między młotem i kowadłem, ale było mu głupio za swoje czyny, jednak wszystkiego dałoby się uniknąć gdyby nie cholerny Vatykan, dla którego aż skwierczał z nienawiści. Wstał z pryczy podchodząc do krat w stronę Christiana. i jego przyjaciela a następnie wyciągnął ręcę w ich stronę.
-Sprowadzę go żywego, nie odpowiadam za jego stan, bo będzie to cholerne trudne, ale chyba warto zrobić to dla odkupienia. - Oczekiwał że jego kajdany zostaną zdjęte, ponieważ skoro się zgodził nie było po co go tu trzymać, zwłaszcza że nie miał przy sobie żadnej broni.
-Sprowadzę właściwą osobę, ale mam do was prośbę, coś nie ochroni przy tym tylko mnie, ale moich bliskich, dla których wciąż dycham. Zaklepcie mi wizytę u lekarza waszego, muszę się trochę zmienić i stanąć do walki z tym na kim wam zależy jako obcy. - to było ostatnie czego chciał od nich, nic więcej, nic mniej. To znacznie pomoże mu uchronić Natashę, gdyby Nadira zechciała sie na nim zemścić. Sam nie wiedział co zdecyduje jak wyjdzie na wolność, ale miał w sercu prawdziwą determinacje aby wrócić w szeregi łowców, ale nie chciał zdradzić swojej Pani, cóż to będzie z pewnoscią trudny wybór, będzie kombinował jak szalony, żeby znaleźć jakąś lukę w tej umowie.

Eh cały misterny plan poszedł sie nie powiem gdzie, za szybko się zgodził, ale czas spędzony w celi juz mu zaczynał wyrządzać szkody w mózgu. Christian był wyjątkowo cwany, super przysłali mu tutaj robocopa do negocjacji, jednak trafił na równego sobie. Vlad był szkolony na agenta wywiadu rosyjskiego o czym dobrze wiedział jego rozmówca, bo przecież dostał o nim pełną teczkę. Miał zamiar dać w długą tak szybko jak tylko by stąd wyszedł, no i oczywiście załatwił swoje sprawy. Nie zamierzał wydać swojej ukochanej pańci która uratowała mu dupę podczas pościgu, kiedy to oświata rzuciła się za nim jak dzikie psy. Jedyne wyjśscie jakie mu zostało to kłamstwo, kłamstwo i jeszcze raz kłamstwo. Tym bardziej jego złote ślepia skupiły się z niebywałym przeszywającym spojrzeniem kiedy czytał informacje o nim, pięści zaciskały sie tak mocno, że gdyby miał przy sobie swoje wakizashi przebiłby go przez te kraty. Był mocno zdnerwowany aż oparł sie o ściane blisko krat aby odsapnąć. Oczy nie zmieniały tego nienawistego wyrazu w stronę Christiana, tamtego drugiego całkowicie ignorował.
-Twardy z Ciebie skurwiel, na dodatek jesteś całkiem mądry. Mówisz o tej walce w której Twoje psy gończe zaczęły strzelać w sklepie niewinnych ludzi? Niszcząc wszystko co popadnie? Nie czuje się winny tego wydarzenia. - Postanowił sie uspokoić, bo tiki nerwowe mogły łatwo zdradzić kiedy kłamał, przypominał sobie w tej krótkiej chwili wszystko czego był nauczony w ośrodku szkoleniowym w Rosji a następnie z lekkim sarkastycznym uśmiechem podszedł do krat, krzyżując ręce na dole. Spokojnie, bez żadnego ruchu powieką, nawet bez spojrzenia w inną stronę, cały czas spoglądał przeszywającym wzorkiem przez kraty prosto na Christiana, kiedy w końcu zaczął mówić.
-Zmieniasz reguły żebym Ci nie nawiał, bardzo rozsądnie. Twój plan wystawia mnie jednak na pewną śmierć tak szybko jak tylko wejdę, mogę wam pomóc, ale na połowie Twoich, na połowie moich reguł. Powiem Ci wszystko o kontakcie któremu przekazywałem informację, ale nie będę z nim przesłuchiwany, nie w jednej sali, nie razem. Nie może mnie zobaczyć. - Jego wyraz twarzy był kamienny jak u najlepszego pokerzysty na świecie, nie było sposobu żeby jakimkolwiek sposobem wyczuć czy kłamie, a jeśli ktokolwiek spróbuje wejść w jego umysł , zastanie tam totalną pustkę, po coś miał tą blokadę. Teraz dopiero przyszła pora na jego prawdziwe umiejętności, teraz dopiero miał zamiar skłamać w 90%.
-Moim kontaktem była kobieta używająca przykrywki lub prawdziwego imienia Nadira, nic więcej nie wiem. Poznałem ją na przedstawieniu odbywającym się w teatrze Pandora, wiem tylko że ma powiązania z rodziną Kuroiashita bezpośrednio, podejrzewam że jest członkinią tego rodu, sposób w jakim wyrażała sie o Samuru był w pewien sposób specyficzny, jakby go dobrze znała a jednocześnie była nim zafascynowana. Posiada krótkie czarne włosy oraz oczy koloru zielonego. Nigdy nie byłem w stanie dostrzeć jej twarzy, wiem tylko że używała różnych numerów telefonu, ten w moim który pewnie znaleźliście powinien być już dawno niekatywny. Co dwa tygodnie spotykałem się z nią w klubie burmistrza, gdzie dostawałem numer telefonu i instrukcje jakie miałem wykonać. - westchnął głęboko jakby się zastanawiał, bardzo dobrze był nauczony jak mówić, w końcu rosyjskie szkolenie na agenta specjalnego się do czegoś przydało. Zrobił wyraz twarzy jakby się zastanawiał glęboko.
Nie.. To już wszystko co wiem, ona mnie rozpoznaje, lub ktoś z jej ludzi, wtedy dopiero do mnie podchodzi, wreczając kartkę z numerem telefonu... - Kajdany bardzo mu ciążyły, chciał mieć już je zdjęte i wyjść w końcu z tej celi, właśnie dał popis mistrzowskiego kłamstwa, ale zamieścił tam tyle informacji że nawet Christian musi się dać na to złapać!
-Teraz rozumiesz dlaczego, chciałem się zmienić, dlaczego nie chce być z nią przesłuchiwany, nie jest jedyną osobą w tej siatce uknutą przez kogoś znacznie wyżej. Jeśli nawet ją złapiecie to się nie skończy, korzenie są wbite znacznie głębiej niż ja, ja byłem zaledwie łodygą tego planu. - Oparł się o kraty ukazując wielką skruchę na twarzy, szczerze nawet tak myślał że chce się odkupić, ale nie takim kosztem moja droga.

Był taki pewny siebie kiedy kłamał, trzeba było zobaczyć jego błysk w oku, jego determinację by uchronić Nadirę, jednak bez skutku, ten człowiek był naprawdę wysłany chyba z jakiejś cholernej gwiezdnej przyszłości, serce i umysł miał zastąpiąne komputerem który działa jako najnowszy wykrywacz kłamstw. Trzeba było zobaczyć minę Ravena kiedy Christian zaczał mówić, jego twarz zrobiła się blada w momencie, temperatura mu chyba spadła i poczuł sie słabo, co można było zauważyć przez podparcie się o ścianę. Przez dłuższa chwilę milczal, nie wiedział co powiedzieć,przecież nikt tak sobie nie mógł sie podnieść z takiego szoku, wydawałoby się, że informacje od niego są tylko częścią jakiejś gry, w którą Christian pogrywał sobie z czystej nudy, z chęci tyrani nad pokonanym więźniem, albo naprawdę chciał mu dać szansę na odkupienie. Cóż, dostał szansę dwa razy nawet po tym jak skłamał w tak perfekcyjny sposób, ktory i tak został wykryty. Usiadł na podlodze widocznie zrezygnowany opierając się plecami o ściane, jednak uniósł w końcu głowę do Christiana, przypomniało mu się to że naprawdę ma za duzo do stracenia, żeby zginąć teraz w tej celi, czyżby przyszła chwila na wymuszony płacz? Możliwe. Jego głos zmienił się z pewnego siebie na bardzo kruchy, łamiący się, był zrezygnowany, ale z drugiej strony gdy tylko pomyślał o swojej rodzinie, swojej kobiecie i tak dalej, nie mógł teraz przegrać, dlatego koniec gierek, szczur szczurem pozostanie, zrobi wszystko by uchronić siebie, z małą różnicą że on chronił wszystkich mu bliskich.
-Czy Ty w ogóle jesteś człowiekiem? Jak... - niedowierzający, łamiący się głos przegranego. -Nadira Shiroyama, właścicielka teatru Pandora, nie przepada za Samuru, robiła to tylko dlatego żeby dać wam w dupę, albo liczyła na jakieś specjalne względy. Wiem tylko tyle że często znajduje się w okolicach wioski, tam się z nią spotykałem. - Spojrzał mu w oczy, za to jego wzrok z pewnego siebie, był przerażony, nie wiedział co dokładnie może się zdarzyć, można powiedzieć, że był nawet szklany, zamierzał mu również powiedzieć całą prawdę związaną z jego osobą, dlaczego nie chce tego robić tutaj w oświacie.
-Masz moje akta, zapewne znasz mnie jako łowcę, nie jestem świetym wojownikiem jak większość z was, jestem szczurem, trucicielem czającym się w mroku uderzającym tylko raz, tylko wtedy kiedy najmniej się mnie spodziewa. To jest prawdziwy powód, dlaczego nie chce stanąć z nią twarzą w twarz, potrafię atakować zabójczo, lecz moja obrona jest nikła, nie przetrwam ataku szlachetnej furii. - Podniósł się z siadu i przetarł delikatnie oczy przedramieniem ,jego dłonie były zbyt brudne po takim czasie spędzonym w celi.
-Dajesz mi szansę na odkupienie, ja ją chciałem zmarnować, mój błąd, nie wiem czy potrafisz zdobyć się raz jeszcze na taki gest, ale tym razem bez żadnych numerów. - ukłonił się w pół w ich stronę, został złamany, jest na straconej pozycji, koniec z kombinacjami. -Pozwól mi się odkupić, tylko wciąż utrzymuje osobne przesłuchanie, na moim telefonie powinny być wszystkie wiadomości. Wasza wola, moje dłonie. - Stanął oko w oko z Christianem, bez żadnych sztuczek, nawet robocop taki jak on, powinien wyczytać te uczucia jako prawdziwe, nie było w nich ani krzty kłamstwa, czy teraz w końcu jest zadowolony? To się okaże.

Aristov ku wszelkim, "ale" dobrze wiedział, że kłamstwem można osiągnąć znacznie więcej, niż mówiąc prawdę, jednak Christian złamał go dość łatwo, złamałby go jeszcze szybciej gdyby posiedział tu znacznie dłużej. Nie lubił życia za kratami, zresztą jak mówiłem, Vladimir był zwykły szczurem który zrobi wszystko, żeby chronić swoją dupę, więc kiedy jego plan zawiódł, szybko sprzedał wszystkie istotne informacje do łowcy stojącemu za kratą. Uśmiechnął się do niego kiedy łowca stojący naprzeciw niego stwierdził, ze mógł tak od razu, w sumie to miał rację, dużo łatwiej by tak było, jednak Vladimir nie mógłby potem mówić "próbowałem, sorry bejbe" Może chodziło tu o brak doświadczenia, może chodziło tu o zwykłą grę psychologiczną, więzień był na pewno słaby po takim czasie spędzonym w celi, nie chciał po prostu jej dłużej oglądać, siedząc za tymi kratam, to wszystko mogło wpłynąć na jego decyzję. Dodajmy jeszcze do tego, że wcale nie wiedział dużo o Nadirze, a słowa Christiana miały rozwiać jego wątpliwości, nakarmiła go bajką o tym jaki to Namikaze jest zły, a w rzeczywistości sama nie była lepsza. Biedny złotooki był tak łatwo zmanipulowany, że targnął się na oświate, teraz ta manipulacja miała się skończyć, a w jego życiu miał nastąpić punkt zwrotny. Z niedowierzaniem z początku słuchał każego słowa zastępcy, a to co powiedział później sparaliżowało młodego Rosjanina.
-Że co? Zaraz, Ty jesteś śmiertelnie poważny.. Dałem się tak łatwo zmanipulować, nie szukając dalszych informacji o swoim pracodawcy, błąd żółtodzioba, jest mi wstyd za siebie. - Skierował te słowa do łowców stojących za kratami, jednak jego głos powrócił do swojej rzeczywistej postaci, był znów pewny, był znów pełen determinacji, a jego oczy były przesiąknięte nienawiścią, tylko do kogo były skierowane? Splunął na bok w swojej celi, a następnie w jego ślepiach znów pojawił się błysk.
-Cofam swoje poprzednie słowa dotyczące przesłuchania, Własnoręcznie ją ubije za traktowanie mnie jak zabawki.... - przerwał na chwilę oraz westchnął głęboko, kierując wzrok na strażnika stojącego nieopodal. -Jestem strasznym dupkiem, mają rację, wybacz że sprawiałem Ci kłopoty. To się nie powtórzy. - Spoglądnął raz jeszcze na Christiana i usiadł zrezygnowany kiedy usłyszał że musi tutaj spędzić jeszcze trochę czasu, ale nic, tak widocznie trzeba było pokutować za swoje złe czyny. Usiadł zrezygnowany pod ścianą ze spuszczoną głową, łowcy nie wygladali jakby mieli mu coś więcej do powiedzenia.

Szczerze mówiąc nie przypuszczał, że tak dużo czasu spędzi w celi, naprawdę chciał wyjść, mógłby pomóc, zwłaszcza, że włączyło się w nim poczucie obowiązku, poczucie tego, że zrobił źle, zrobi teraz wszystko aby to naprawić. Z jednej strony nie rozumiał Christiana dlaczego nie odrąbał mu głowy od razu na wejściu, jednak to wszystko zdawało się nabierać kolorów, kiedy przypadkowo usłyszał rozmowę dwóch łowców przy sąsiedniej celi. Brakowało im ludzi, wampiry zdawały się przejmować kontrole, wszystko szło, że tak powiem do dupy. Był młody, głupi i dał się złapać na łatwe kłamstwo które skutkowało tym co musi teraz przeżyć, jeszcze nie wiedział, że najgorsze przed nim gdy tylko wróci do domu. Zacznie jak każdy łowca nienawidzić każdego wampira, stanie się człowiekiem o stalowych nerwach, bez współczucia dla tych istot, a mówią że resocjalizacja wcale nie przynosi efektów. Uśmiechnął się tylko siedząc na ziemi, ale kiedy dotarły do niego słowa Marcusa, który był w sąsiedniej celi, aż wzdrygnął i podniósł się na równe nogi. Okazało się, że jeden z łowców towarzyszących Christianowi opuścił więzienie, postanowił wziąć się za jakąś akcje na rozkaz samego Namikaze. Jednak Raven nie zamierzał, tak łatwo dać się spławić, szczerze? Miał naprawdę dość dłuższego pobytu. Zwrócił na siebie uwagę Christiana po czym podekscytowany do niego powiedział.
-Chcecie mi dać szansę na odkupienie? Pozwólcie mi sobie pomóc! Z tego co słyszę, sytuacja jest do dupy, każdy człowiek wam się przyda. Zgodzę się nawet założyć jakieś urządzenie, jeśli boicie się, że dam nogę. - Kruk był całkiem poważny, naprawdę chciał wyjść, a pomoc łowcom mogła być naprawdę dobrym początkiem jego nowej i właściwej drogi, dlatego ze skrzyżowanymi palcami na klatce piersiowej liczył, że Christian się zgodzi. Nosiło go, oj i to bardzo, po słowach usłyszanych od łowców, jakim był idiotą, chciał to wszystko naprawić, a jak lepiej udowodni swoją wartość? Shiroyama go szczerze nie obchodziła, ważne, że dostanie pod dupsku. Naprawdę liczył, że go wypuszczą, determinacja błyskała z jego oczu, jeśli by mu się udało wyjść, złapałby za broń i ruszył za łowcami którzy wcześniej opuścili teren.