Cela nr 2 [podziemia]

Nie szarpał się, nie próbował przeciwstawić czy uciec. Wiedział, że nie ma to sensu. Był znacznie osłabiony, otaczali go łowcy, którzy posiadali szkodliwą dla niego broń. Raz próbował nawet użyć mocy, nie wiedząc, że kajdanki krępujące jego ręce blokowały jego wszelkie umiejętności. Dowiedział się dopiero gdy żadna nie zadziałała. Tym bardziej więc poddał się. Wstał grzecznie i bez słowa pozwolił się prowadzić. Wzrok wbił w ziemię i zmrużył oczy, w myślach psiocząc sobie na obecną sytuację, analizując wszystko i tak dalej... Czuł się beznadziejnie, zupełnie jakby trafił do wnętrza koszmaru. Choć nie było jeszcze tak źle, cała ta sytuacja wręcz ściskała go od środka. Nie był przyzwyczajony do tego, więc jego panika i samopoczucie tylko powiększały się. Nie wiedział bowiem jak to wszystko się potoczy.
Kiedy wepchnięto go do celi, wreszcie się przeciwstawił. Próbował nawiać, jednak zatrzymano go, być może uderzono lub w jakikolwiek inny sposób powstrzymano. Tak czy owak skończył przykuty. Musieli go trzymać kiedy zakładali mu kajdany, bowiem nie pozwalał na to z własnej woli. Cały czas powtarzał, że jest niewinny i powinni go wypuścić. Powtarzał, że zamiast zajmować się nim lepiej powinni szukać prawdziwych sprawców. Ostatecznie jednak i tak łowcy dopełnili swego, na koniec wychodząc z celi i zostawiając go samego. Stał chwilę w miejscu i patrzył w stronę drzwi, jakby nie wierząc, że to się dzieje na prawdę lub sądząc, że zaraz ktoś się zawróci. Gdy jednak przekonał się o tym, że został sam na nie wiadomo jak długo, postanowił choć spróbować uciec. Ponownie próbował użyć mocy. Chciał cokolwiek podpalić, przenieść, lecz nic to nie dawało. Najpierw próbował zerwać kajdanki, lecz nie udało mu się to. Szarpnął więc się, próbując zerwać łańcuchy przykuwające go do podłogi. Używał wszystkich sił, jakie miał, nie zważając na ból. Stalowe kajdany wbijały mu sie w skórę, obcierając i raniąc aż popłynęła krew. Nie miał jednak zbyt wielu sił. Po jakimś czasie zaczynał się poddawać, czując, że robi się zmęczony. Usiadł więc pod ścianą, podsuwając pod siebie nogi. Czołem oparł się o własne kolana i siedział tak. Zamknął oczy i powoli zaczynał robić się senny...

Pozostawiony sam sobie został jedynie z własnymi myślami. Usiadł pod ścianą zaś w jego głowie mimowolnie pojawiać zaczęły się różne obrazy i myśli, często niezbyt pozytywne. Cały czas czuł obawę. Co jeśli nie złapią tamtych? Co jeśli zostanie uznany za mordercę i go zabiją? W tym momencie zaczął żałować wielu rzeczy. Nie wyznał Madeline miłości, nie założył rodziny, nie odwiedził rodziców, nie reaktywował zespołu... Było jeszcze tyle rzeczy, które chciał zrobić. Pesymistyczne nastawienie zawładnęło nim całym. Towarzyszyło mu jednak uczucie zmęczenia, które powoli zaczynało go pchać w stronę krainy snów. Zaczął powoli przysypiać, kiedy nagle usłyszał, że ktoś wchodzi do środka. Drgnął lekko z zaskoczenia i wyprostował się, spoglądając na osobę, która przybyła. Gdy został sam zdążył ochłonąć i cała ta złość oraz agresja przeszły mu. Wszystko jednak wróciło ze zdwojoną siłą gdy ujrzał tego człowieka. To był ten najokrutniejszy łowca, który torturował Testamenta a jego postrzelił. Widział w jego twarzy zagraniczne rysy, lecz nie chciał przypisywać go do żadnego kraju. Takie skur*syny jak on mogły być wszędzie.
Na jego słowa nie odpowiedział nic. Patrzył na niego jedynie chłodno, zastanawiając się co kombinuje. Analizował każdy jego ruch, każdy gest. Wiedział, że mężczyzna coś knuje, czuł to w kościach. Nie mógł jednak zareagować gdy ten chwycił go za koszulkę i podniósł. Ręce miał zakute za plecami, nogi przykute do łańcuchów. Ciężko było tu jakkolwiek zaprotestować. Podniósł się więc i popatrzył na rosjanina ostro. Gdy ten zsunął mu płaszcz, szarpnął się, mierząc go morderczym spojrzeniem. Nie wiedział co ten knuje, lecz na pewno nie spodziewał się tego, co zaraz się stało. Mężczyzna zaczął rozrywać mu koszulkę! Czemu, do cholery, ostatnio ciągle trafiał na tak dziwnych facetów? Czemu coraz częściej ta sama płeć widziała w nim obiekt do przelecenia? To nie było normalne. To była czysta złośliwość losu.
- Pojebało Cię, człowieku?! - wydarł się nagle i szarpnął. Szybko jednak przekonał się o tym, że niewiele to dało. Cóż więc miał zrobić? Ręce zakute, nogami też nie mógł swobodnie operować. Co więc zrobił? Przyłożył łowcy z głowy w dyńkę. Zapewne zabolało, bo nawet od odczuł nieprzyjemny ból w tamtym momencie. Z tym, że był wampirem i był nieco bardziej wytrzymały. Jeśli łowca sądził, że on mu na to pozwoli to się grubo mylił. - Kup sobie lalkę jeśli chcesz sobie ulżyć. - warknął.

Niestety, właśnie przez ostatnie doświadczenia w owej sytuacji Isao pomyślał tak a nie inaczej. W jego oczach przybyły łowca widział go jako związany obiekt seksualny do przelecenia. Zbyt wiele miał ostatnio przypadków aż na odległość śmierdzących homoseksualizmem. Do tego dochodził fakt, że łowca ten był najbardziej podłym i okrutnym człowiekiem jakiego znał. Nie miał pojęcia o tym co jeszcze mogło mu przyjść do głowy. Uznał więc, że jest to mężczyzna zdolny do wszystkiego. Zresztą nie ważne...
Płaszcz zsunięto mu do ramion, bluzkę rozdarto nieco. I tak do niczego się już nie nadawała. Była podziurawiona od kul i brudna od krwi, która na czarnym materiale nie była aż tak widoczna. Nie to jednak było ważne. Liczył się sam fakt, że Isao nie pozwolił robić z sobą co tylko łowca chciał. Nie mając więc zbyt szerokiego pola do obrony, po prostu dał mu z bańki, co zapewne zabolało biednego człowieczka znacznie bardziej niż samego Takei'a. Nawet zatoczył się w miejscu, co dla blondyna było tylko powodem do dumy. Nie pokazał go jednak po sobie, uważnie obserwując mężczyznę. Gdy ten zaszedł go z boku, cofnął się o krok, jednak łańcuchy zbyt mu przeszkadzały. Omal się nie potknął a gdy tylko złapał równowagę, został pchnięty do przodu. Zrobił parę szybkich lecz również koślawych kroków aż nie poczuł nagle oporu łańcuchów. Jego przykute nogi zostały zatrzymane a on sam przechylił się do przodu i nie mogąc złapać równowagi uparł prosto na ziemię. Rzeczywiście uderzył glową prosto w podłogę. Przez chwilę aż poczuł nieznośny ból, któremu towarzyszyło chwilowe zamroczenie i szumienie w głowie. Uderzył się prosto w czoło aż po twarzy popłynęła mu krew.
Syknął, próbując się podnieść, lecz niewiele to dało. Ciężko było manewrować kiedy miało się skute za sobą ręce i przykute nogi. Być może nawet udałoby mu się wstać, jednak nim zdążył to zrobić, łowca usiadł na nim. Zaczął sie szarpać, lecz niewiele to dało.
- Złaź ze mnie! - krzyknął, wydając z siebie dodatkowo głośne warknięcie. Poczuł jak łowca ściąga mu jeszcze niżej płaszcz, tym bardziej krępując mu polę do manewru rękami. Słyszał tylko i czuł jak mężczyzna rozrywa jego bluzkę. W pierwszej chwili pomyślał, że ten na prawdę się do niego dobierze. Zdziwił się więc gdy łowca nagle wstał. Już miał przekręcić się by zobaczyć co się stało, gdy nagle poczuł mocne uderzenie w plecy. Syknął cicho i aż drgnął z zaskoczenia i bólu. Potem zaś skulił się nieco, zamknął mocno oczy, zacisnął zęby i ścisnął pięści. Choć cholernie bolało bez słowa przyjmował na siebie chłostę. Co jakiś czas tylko nie wytrzymywał i wydawał z siebie ciche jęki bólu.

Nie o to chodziło Takei'owi. Isao chciał aby łowca jak najszybciej zszedł z niego, odszedł i nie wracał najlepiej w ogóle. Chyba, że chcąc go wypuścić, o. Było to jednak oczywiste, że Michaił tak nie zrobi. Blondyn znał go krótką chwilę lecz już wiedział, że jest to człowiek niezwykle podły, okrutny i nie znający granic. Najwidoczniej gnębienie, torturowanie i sprawianie bólu wampirom wywoływały u niego radość. Był bezlitosny i wszystkich szufladkował, wrzucając każdego krwiopijcę do tej samej półki, podpisanej jako bezwzględni mordercy do wybicia. W tej chwili zaś należało się zastanowić kto tu był większym potworem... On czy Isao? Oczywiście w tej konkurencji wygrywał raczej łowca.
Sam nie spodziewał się, że będzie potrafił tak tłumić w sobie ból. Gdy obserwował to, co robiono Testamentowi, dobrze wiedział, że sam nie jest nawet w połowie tak wytrzymały jak on. Jednak teraz był sam na sam z Michaiłem - człowiekiem, którego w tak krótkim czasie zdążył znienawidzić. Nie mógł pokazać mu słabości. Zawziął się, zacisnął zęby i pięści by wytrzymać jak najdłużej. Gdy jednak jego blada skóra na plecach zaczęła gęściej barwić się czerwienią, nie wytrzymał. Rany zaczęły krwawić a każde kolejne uderzenie sprawiać niezwykły ból. Choć udało mu się nie krzyczeć, raz na jakiś czas zdarzało mu się jęknąć z bólu. I nie zawsze wychodziło mu tłumienie tych dźwięków więc raz były one głośniejsze, innym razem nieco bardziej ciche.
Leżał nieruchomo jeszcze przez jakiś czas od momentu, gdy Michaił przestał uderzać go biczem. Próbował dojść do siebie, jakoś zapomnieć o odczuwanym bólu, jednak nie dawało się. Ból tylko wzmocnił się, gdy został ciągnięty za kajdanki, którymi zakuto mu nadgarstki. Zmieniał pozycję, jego mięśnie i skóra inaczej się układały, powodując tylko kolejne fale bólu. Syknął cicho, siadając grzecznie i nie ruszając się aby nie nasilać swoich nieprzyjemnych odczuć. Spuścił głowę zaś jasne włosy opadły mu na twarz, częściowo ją zasłaniając. Tkwił tak chwilę, aż dopiero po jakimś czasie lekko uniósł głowę. Spod kurtyny jasnych włosów popatrzył chłodno na łowcę. Jego czerwone oczy aż kipiały nienawiścią.
- Jesteś gorszym potworem od samego Testamenta. - warknął nieprzyjemnie. Miał ochotę go zabić, rozerwać na strzępy. Pierwszy raz w życiu poczuł, że nie miałby oporów by kogoś pozbawić życia. - Choć nigdy nie zrobiłem nikomu krzywdy, Ciebie bym zabił bez zastanowienia. - dodał po chwili, zaraz ponownie spuszczając głowę. Wbił wzrok w podłogę i oddychał spokojnie, starając się skupić na tym a nie na przeraźliwie bolących i piekących go ranach na plecach.

Na jego słowa nie odpowiedział już nic. Nie miał nic do dodania, wiedząc, że z pewnością łowca zgarnia tu koronę z tytułem tego bardziej okrutnego i bezlitosnego. Jeżeli ktoś z tej dwójki był prawdziwym potworem to właśnie Michaił. Sadysta, który znęcał się nad więźniami, którym nie udowodniono winy. Ciekawe co mężczyzna ten powie kiedy okaże się, że Isao jest niewinny... O ile się okaże, bowiem co do tego nawet sam Takei nie miał pewności. Wampiry, które wymordowały tych ludzi miały parę ciekawych i przydatnych w ucieczce umiejętności. Byli niewidzialni, zniszczyli nagrania z monitoringu... Nie miał pewności co do tego czy uda mu się wyjść na wolność. Być może to miał być koniec jego krótkiego życia ~
Wstał, gdy łowca zaczął ciągnąc go za ramię. Nie chciał by ten uraził go w bolące, zakrwawione plecy. Ten jednak i tak popchnął go zaraz na ścianę. Najmniejszy dotyk sprawiał mu teraz ból a więc nie było to uczucie przyjemne. Syknął, kuląc się nieco i zamykając oczy. Wtedy zaś poczuł jak łowca odpina mu kajdanki. To była jego szansa! Szarpnął się ale zszokowany odkrył, że nie miał zbyt wielu sił. Michaił trzymał go mocno i nie pozwalał mu się wyrwać. Najpierw więc przykuł mu jedną rękę, potem drugą. Choć szarooki nieustannie próbował się wyrwać, niewiele to dawało. Sypały się obelgi, przekleństwa i groźby, na które łowca zdawał się nie zwracać najmniejszej uwagi.
- Będziesz się smażyć w piekle! - warknął gdy łowca przykuł go już całkowicie. Szarpnął się, ale zaraz na jego twarzy pojawił się grymas bólu. Każdy najmniejszy ruch sprawiał mu mocny ból w miejscu, które zostało tak okrutnie potraktowane przez Rosjanina. Syknął cicho i już po chwili usłyszał świst powietrza przecinanego przez bicz, który uderzył go w twarz. Drgnął czując ból i ponownie syknął. Woń krwi stała się silniejsza, jednak nie pobudzała go. Własna krew nie działała na wampiry. Mimo to nadal był głodny... Ale nie ważne. - Gdyby nie te cholernie łańcuchy, wsadziłbym Ci ten bicz w dupe. - zagroził mu.
Dawno nie był już tak agresywny jak w tej chwili. Dawno już nie pałał do nikogo tak mocną nienawiścią. Patrzył na łowcę chłodno, czując jak strużka krwi spływa po jego policzku. Oblizał zaschnięte wargi i nagle znieruchomiał, widząc co robi mężczyzna. Czy on wyciągnął nóż i zamierzał w niego rzucić? Oczy Takei'a mimowolnie się powiększyły. Zszokowany wpatrywał się w niego, czując jak serce przyspiesza mu. Przez fakt, że miał w taki sposób przykute ręce, nie mógł się ruszyć. Uniknięcie ostrza było bardzo trudne, o ile nie niemożliwe. I stało się. Wkrótce poczuł jak nóż wbija mu się w brzuch. Jęknął z bólu, zaciskając ręce na łańcuchach i napinając mięśnie. Zamknął oczy, ścisnął mocno usta. Z trudem powstrzymał się w tamtej chwili od krzyknięcia, chociażby stłumionego. Ile... Ile jeszcze miał wycierpieć za zbrodnie, których wcale nie popełnił?!

Skoro widział, że jego słowa nie przynoszą efektu, powinien po prostu zamilknąć. Nie potrafił jednak. Zawsze był rozgadany a zwłaszcza w nerwowych sytuacjach. Nie łudził się, że jego słowa cokolwiek tu pomogą. Byłby chyba na prawdę głupi gdyby miał nadzieję na to, że obelgi, wyzwiska i groźby cokolwiek zmienią. Może jednak mniej denerwował się gdy tak ciągle gadał? Kto wie. Był to w końcu chłopak jedyny w swoim rodzaju i bardzo ciężko było zgadnąć co siedzi mu w głowie... Tak czy owak został przykuty. Pomimo swoich protestów, gadaniny i szarpania się i tak skończył zakuty w kajdany przyczepione do ściany...
Bał się. Choć tego po sobie nie okazywał, czuł ten cholerny strach wewnątrz siebie. Tym bardziej go to denerwowało. Był facetem, takie uczucia powinny być mu obce, a jednak krążyły wokół niego. Nieprzyzwyczajony do bólu bał się doświadczania go. Nie wiedział jak będzie silny, jak go zniesie, ile wytrzyma i co go czeka. Mimo to trzymał się jeszcze nieźle. Plecy bolały go niemiłosiernie, w gardle paliło z głodu. Nawet kiedy nóż wbił się w jego brzuch, on nie krzyknął tylko jęknął z bólu. Zacisnął mocno zęby, próbując wytrzymać. Wiedział, że to nie koniec... Musiał być silny i nie okazywać słabości. A przynajmniej tak sobie powtarzał, chociaż było mu coraz ciężej. Wiedział, że jeszcze trochę a pęknie.
Teraz i tak było ciężko. Ostrze wbijane w brzuch z pewnością nie było niczym przyjemnym. Milczał i nie otwierał ust, bojąc sie, że pokaże wtedy po sobie swoją słabość. Tymczasem nim się obejrzał, mężczyzna wepchnął mu do ust chusteczkę. To zwiększyło jego obawy. Było zupełnie niczym znak, że to dopiero początek i czeka go wiecej cierpienia. Drgnął i jęknął znów, gdy łowca wyciągnął z jego brzucha nóż. Nie był w stanie krzyknąć, choć zapewne by to zrobił. Dźwięk ten jednak stłumiony zostałby przez materiał, który miał w ustach. Krew od razu wylała się z rany, kapiąc na podłogę. Nie było to nic dobrego, bowiem Isao stracił już tego dnia zbyt dużo krwi. Tabletki w tym przypadku nic nie pomagały. Zwłaszcza po tym, co się stało przed chwilą.
Mając już dość, Takei uniósł lekko głowę i spojrzał zmarnowanym wzrokiem na łowcę. Mieszały się tam setki uczuć, emocji i przekazów. Z jednej strony nienawidził go i gardził nim, z drugiej strony zdawało się, że chciał powiedzieć, iż ma dość. W odpowiedzi jednak dostał jedynie to, że mężczyzna zajął poprzednie miejsce i znów się zamachnął. Blondyn w ostatniej chwili zorientował się o tym co się dzieje i gdzie leci nostrze. Odchylił lekko głowę i te uderzyło w ścianę, odbijając się od niej i upadając na ziemię. Szarooki spuścił głowę, a włosy opadły mu na twarz.

Ups... To z udem to moja wina. Tak to jest jak sie nie umie czytać. Uznajmy więc, że odchylania głowy nie było XD"

Możliwe, że rzeczywiście Isao dostawał jakiś halucynacji. Był w tej chwili zbyt zamroczony bólem i wyczerpany. Nie dość, że w jego ciele dalej tkwiły naboje z antywampirzej broni, to jeszcze jego plecy były w tej chwili jedną wielką raną, zaś z brzucha, w którym przed chwilą znajdował się nóż, leciała teraz spora stróżka krwi. Ta kapała na ziemię tworząc coraz większą kałużę krwi wampira. On zaś, oprócz bólu, wyczerpania i innych uczuć, odczuwał także coraz większe osłabienie oraz wzmacniający się głód. Gardło piekło go niemiłosiernie, płuca również. Dawno już nie był tak głodny jak w tej chwili.
Przez chwilę zdawało mu się, że ostrze leci w stronę jego głowy. Jakież jednak było jego zdziwienie, kiedy poczuł ostry ból na swoim udzie! Spuścił nieco wzrok i zobaczył rączkę od noża, która wystawała z jego nogi. Jęknął z bólu, przymykając oczy. Najchętniej potraktowałby teraz siebie własną mocą, usypiając się mocno. Nie czułby teraz tego, co czuł teraz. Ale czy obudziłby się kiedykolwiek? Nie, tego nie mógł być pewien. Całe szczęście jednak sprawdzić nie mógł, bo jego moce były w tej chwili zablokowane.
Spojrzał na łowcę wymęczonym spojrzeniem. Nie wydał z siebie nawet najmniejszego dźwięku kiedy ten złapał go za włosy. Czerwonymi oczyma wpatrywał się prosto w twarz Michaiła wzrokiem nie tyle wyczerpanym, o ile porządnie zamroczonym. Zupełnie jakby powoli tracił przytomność. Na jego nieszczęście wcale tak nie było i do utraty przytomności było mu jeszcze daleko. Jęknął znów, zamykając na chwilę oczy, gdy wyjęto mu ostrze. Kolejna porcja krwi skapnęła na podłogę. Zawarczał cicho, sprawdzając stan swojego gardła. Było źle... Robił się cholernie głodny. Wtedy jednak jego wzrok zmienił się. Oczy otworzyły się szeroko, kiedy poczuł jak ostrze wbija mu się w miejscu, gdzie biło jego wampirze serce. Te przyspieszyło teraz znacznie. Był przerażony. Zginie tu... Ten łowca go zabije. Tak właśnie myślał, kiedy poczuł ten ból. Szybko jednak zorientował się, że łowca nie wbił noża dostatecznie głęboko. Jęknął więc znów kiedy ten zaczął rysować na jego skórze krzyż. Krwawy krzyż. Jakiż to piękny musiał być widok w oczach Michaiła! Tymczasem Isao miał już dość... Błagał w myślach o to aby mężczyzna przestał lub aby wreszcie stracił przytomność. Na nieszczęście Bóg, los ani inna nadprzyrodzona moc nie zechciała mu pomóc.

Słowa Michaiła jakoś nie bardzo docierały do Isao. Im więcej milczy tym więcej siły z niego ulatuje? A przez kogo milczał? Właśnie przez niego, bo ten wepchnął mu do ust chusteczkę, uniemożliwiając mu powiedzenie czegokolwiek. Rzeczywiście kiedy się darł, przeklinał łowcę i mu groził, był nieco bardziej energiczny. A to zapewne dlatego, że mógł jeszcze cokolwiek zrobić. Teraz nie mógł się ruszyć gdyż był zakuty i przede wszystkim porządnie osłabiony. Nie mógł też powiedzieć ani słowa. Cóż więc miał zrobić? Nie mógł zrobić nic, jedynie prosić w myślach o to aby to wszystko się skończyło. Lecz takie działania zawsze nie dawały żadnego efektu. Koszmar dalej trwał...
Wszystko go bolało. Ból był wręcz nie do zniesienia i chyba był jedynym powodem, który trzymał Takeia przytomnego. Był on na tyle silny, że nie pozwalał mu uciec w stan błogiej nieświadomości. A choć w obecnej chwili Isao nie wiedział czy jeśli zaśnie to kiedykolwiek się obudzi, utrata przytomności była niczym zbawienie. Błagał o to aby się to wszystko skończyło kiedy łowca grawerował na jego klatce piersiowej krzyż. Kolejna porcja krwi spłynęła po jego bladej skórze. Pod nim tworzyła się już porządna czerwona kałuża, która tylko powiększała się z chwili na chwilę. Nic dziwnego, że był już tak osłabiony. Powoli zaczynał nawet mieć wrażenie, że ból zmniejsza się, zaś całe jego ciało drętwieje. Ocknął się jednak kiedy łowca nagle wymierzył ostrze w jego krocze i przebił mu spodnie, dotykając ostrym czubkiem noża w jego przyrodzenie. Drgnął, a jego oczy ponownie poszerzyły się lekko. Mimo to, gdy ból w tamtym miejscu nie pojawiał się, ponownie wpadł w ten sam stan odrętwienia, wyczerpania i połowicznej nieświadomości tego, co się działo.
Gdy łowca zadał pytanie, przez chwilę nie poruszał się. W pierwszej chwili miał się przyznać. Sądził, że kiedy to zrobi - łowca da mu spokój i nie zrobi tego, co planował. W pewnym momencie jednak przyszło mu do głowy, że jeśli się przyzna, nawet jeśli niczego złego nie zrobił, łowca tym bardziej wbije ostrze w jego krocze, uznając, że wampir i tak zostanie ukarany za swoje poczynania. Ostatecznie więc pokręcił nieznacznie głową, przecząc. Wpółotwartymi oczami wpatrywał się w jakiś punkt. Miał wrażenie, że już niedługo odleci. Nie miał już na nic siły, modlił się o to aby dano mu spokój. Jeszcze trochę a nie będzie błagał o życie a o śmierć.

Nie wiedział czy jego odpowiedź wedle łowcy była zła czy dobra. Było wiele wariantów. Gdyby się przyznał łowca mógł go zostawić, w ten sposób nagradzając za ,,szczerość" i zostawiając innym łowcom wymierzenie kary Takei'owi. Równie dobrze jednak mógł wtedy wściec się i zrobić to, czym groził blondynowi, uznając to za karę godną mordercy. Gdyby zaś szarooki się nie przyznał sytuacja mogła być zupełnie taka sama. Mógł dać mu spokój, lub ukarać za "kłamstwo". Opcji było więc kilka i bez względu na to czy Isao przyznałby się czy nie mogło się to skończyć lepiej lub gorzej.
Myśli uciekały mu jakoś, kiedy łowca zaczął się odsuwać. Mimo to odczuł wyraźną ulgę, kiedy zorientował się, że łowca nie wbija mu ostrza w krok. Odetchnął. Akurat na tej części ciała zależało każdemu facetowi. Zwłaszcza jeśli takowy chciał w przyszłości założyć rodzinę. Isao chciał, nawet bardzo. Marzyła mu się co najmniej jedna córeczka. Gdyby Michaił dopuścił się tego, czym mu groził, blondyn byłby w bardzo bladej sytuacji. Całe szczęście tak się nie stało. Zamiast tego jednak zaraz poczuł ból w kolanie. Jęknął cicho, lecz dźwięk ten zaraz zamienił się w krzyk. Ten jednak był tłumiony przez chustkę wsadzoną mu do ust. Miał dość bólu. Jego wytrzymałość szlag jasny trafił. Takie kręcenie ostrzem w jakimkolwiek miejscu było cholernie bolesne. Tym bardziej bolała więc rzepka, która teraz była wręcz "skrobana" w ładną dziurkę. Kolejna porcja krwi polała się na ziemię. Pod blondynem wytworzyła się już spora kałuża, zaś on sam powoli tracił przytomność. Jak przez mgłę widział jak łowca odchodzi, zostawiając go w takim stanie, w jakim był. Obraz był niewyraźny, powieki zrobiły się ciężkie. W końcu oczy same mu się zamknęły a głowa opadła. Jasne włosy przykryły twarz. Stracił przytomność, choć dalej pozostawał przykuty do ściany. Teraz cały ciężar jego ciała zatrzymywały łańcuchy, które wbijały mu się w nadgarstki. On jednak tego nie czuł. Wreszcie odleciał w stan błogiej nieświadomości, gdzie nie czuł bólu i wyczerpania.

Nawet w okres świąteczny posiedzieć w spokoju w domu nie można. Gdyby nie złapanie Isao, Marcus by sobie tę sprawę olał. Z Testamentem wiedział co należy zrobić, bowiem ustalone miał z Matsushitą. Isao w lochach był niespodzianką. I lepiej jak teraz sprawdzi co jest grane, bo widział w oczach Mad iż musiała coś usłyszeć podczas jego rozmowy telefonicznej. Mimo tego i tak przed wyjściem jej powiedział.
Mimo kiepskiego już samopoczucia spowodowanego przeziębieniem, dojechał do ruin zamku. Wysiadł zamykając samochód, skierował się do wnętrza i podziemi. Tam w jednym z pomieszczeń spotkał Christiana.
- Nie sądziłem że przyjedziesz. - Stwierdził zaskoczony zastępca.
- Chcę dowiedzieć się co z tym Takei'em i porozmawiać z nim osobiście. - Rzekł dowódca zdecydowanym tonem. Blondyn zgodził się i zabrał pochodnię ze ściany, zaprowadzając Marcusa do odpowiedniej celi.
Gdy stanęli przy jednej z nich, ich oczom ukazał się szokujący widok. Wampir porządnie był poraniony. Marcus wcześniej zabierając klucze, otworzył i wszedł do środka, a za nim zastępca.
- Kazałeś go tak załatwić? - Spytał Namikaze.
- Nie. Miał tu siedzieć nietknięty póki sprawa jego sytuacją nie będzie pewna iż odpowiada za swoje czyny. Sam mówił ciągle że jest niewinny.
Marcus po otrzymaniu odpowiedzi podszedł do wampira. Na dłoniach miał rękawiczki. Złapał prawą dłonią za włosy blondyna i uniósł jego głowę by sprawdzić czy to ten Takei. Jak się okazało że to Isao, westchnął spuszczając głowę.
- Szlag... - Puścił głowę wampira i klepnął go mocno w policzek. - Obudź się Takei.

Sam Isao od dłuższego czasu pozostawał nieprzytomny. I dobrze. Pozostając w błogiej nieświadomości, nie czuł tego bólu, głodu, upokorzenia. Nie cierpiał tak jak podczas tortur na nim przeprowadzanych. W tej chwili, gdyby ktoś dokopał się do jego świadomości i spytał czy chce się obudzić, zapewne stwierdziłby, że nie chce. Każdy normalny wolał śnić sobie o rzeczach przyjemnych nawet jeśli nigdy miałby się nie zbudzić, niż powrócić do rzeczywistości, w której czekały tylko cierpienia. Rany blondyna nie goiły się zbyt szybko, zachowując tempo odpowiednie dla regeneracji ludzkiej. Wszystko to przez znaczne utraty krwi (której w sumie ciągle powoli mu ubywało) oraz przez pociski z broni antywampirzej, które nadal znajdowały się w jego ciele.
Takei nie był świadom tego, że o całym zajściu został powiadomiony Marcus. Nie wiedział o tym, że mężczyzna ten zmierzał w kierunku kwatery, o tym, że Madeline również wiedziała, iż przebywa w lochach. Nie było szans żeby wiedział o czymkolwiek, skoro pozostawał w zamknięciu a dodatkowo ciągle nie odzyskiwał przytomności. Nie dochodziły do niego głosy mężczyzn, którzy zbliżali się do sali w lochach, w której przebywał sam szarooki. Nie docierały do niego nawet gdy oboje weszli do środka i stanęli przed nim. Dalej pozostawał nieprzytomny, najwyraźniej nie mając zamiaru się budzić. Jego zamiary zostały jednak zignorowane, bowiem sam dowódca chciał go sprowadzić do rzeczywistości.
A jak zachował się Isao? Przez jakiś czas nie budził się. Świadomość wracała mu powoli, bardzo mozolnie. Gdy wreszcie zaczął się wybudzać, poruszył lekko głową, która w tej chwili zdawała mu się być niezwykle ciężka. Powoli otworzył oczy i pustym wzrokiem wpatrywał się w zimną, kamienną podłogę w lochach. Lekko poruszył rękoma, wyprostował nogi, próbując przenieść na nie swój ciężar. Do tej pory bowiem cały jego ciężar utrzymywały łańcuchy, które boleśnie wbijały mu się w nadgarstki. Jego tęczówki miały teraz barwę szkarłatu. Nie było w nich nic z tego znanego wszystkim, optymistycznego blondyna, który z radością oddawał się swoim pasjom.
- P-przyznam się do wszystkiego. Dobijcie mnie. - mruknął niewyraźnie, straszliwie ochrypłym głosem. W miarę im bardziej odzyskiwał przytomność, tym bardziej zaczynał odczuwać pragnienie. Do tego stopnia, że jego własna świadomość zaczynała mu gdzieś uciekać. Nie był raczej świadom kogo w tej chwili ma przed sobą.

Isao nie wyglądał najlepiej. Tak to widział Marcus. To nie był ten sam wampir jakiego spotkał nie pierwszy raz. Jak się przyjrzał jego ciału, dostrzegł rany cięte nożem, jakby ktoś mu wbijał ostrze albo rzucał. Tym samym przesiąknięte bandaże od pocisków antywampirzych.
- Christian... Przynieś krew jeżeli jest tu jeszcze. - Dowódca zwrócił się bezpośrednio do zastępcy. Ten skinął głową i udał do innego pomieszczenia. Marcus pozostał teraz sam z wampirem. Uniósł ponownie jego głowę łapiąc za włosy, spojrzał mu w oczy.
- Isao, poznajesz mnie? - Spytał i klepnął go porządnie w policzek. Musiał sprawdzić jego świadomość. Jak bardzo się zatracił w sobie. A może nawet nie? Może jeszcze jest sobą i pozna kto stoi przed nim? Gdyby Madeline teraz widziała Isao w takim stanie, kto wie co by się stało. Na pewno by się przejęła. Od razu nawet udzieliłaby mu pierwszej pomocy. Marcus nim się tego podejmie, musi wiedzieć co ten nabroił. Teraz powiedział że się do wszystkiego przyznaje. Te słowa jednak szczere nie były. Nawet mało wyraźne przez jego stan.

Nie było możliwości aby Isao wyglądał lepiej po tym wszystkim co mu robiono. Wyglądał jak cień siebie i gdyby nie cechy wyglądu charakterystyczne dla każdego, nikt by raczej nie poznał w tej chwili Takeia. Był cały we krwi, cały poraniony, a do tego cholernie osłabiony i głodny. Ktoś nieźle się nim zabawił, co było doskonale widoczne już na pierwszy rzut oka. Chłopak nie miał siły nie tylko by ustać na nogach, skazując się w ten sposób na więcej bólu gdyż łańcuchy wbijały mu się nieprzyjemnie w nadgarstki, ale nawet by unieść głowę. Słowa, które wymieniali między sobą łowcy nie docierały do niego. Nie rozumiał ich znaczenia, nie rozpoznawał głosów. A przecież głos Marcusa powinien rozpoznać. Nie raz ani nie dwa razy miał już z tym mężczyzną do czynienia. Ta dwójka spędziła ze sobą sporo czasu jak na łowcę i wampira. Tymczasem do blondyna nie docierało nic.
Nie uniósł głowy, ona została uniesiona siłą przez dowódcę łowców. Szarooki otworzył oczy i zamglonym wzrokiem popatrzył na Marcusa. Jego oczy pozostawały krwisto-czerwone lecz jednocześnie puste, zamglone, ale również zdradzały cierpienie i męczarnie, przez które przechodził wcześniej i teraz. Słowa Namikaze po raz kolejny do niego nie dotarły. Zdawał się go wcale nie rozpoznawać, chociaż jego twarz była tak blisko. Czuł jednak jak jego pragnienie z chwili na chwilę drastycznie rośnie. W pewnym momencie zaś osiągnęło krytyczny stan. Chłopak zaczął kaszleć, ponownie opuszczając głowę i plując krwią na ziemię. Chwilę tkwił w bezruchu, aż nagle zerwał się, chcąc się wyrwać. Warcząc zaczął szarpać łańcuchami, jakby chciał wyrwać je ze ściany i uwolnić się. Stracił świadomość ustępując miejsca bestii, która tkwiła w każdym wampirze, a w nim ujawniała się tylko w momentach, w których głód brał nad nim górę. Nie miał pojęcia kto przed nim był. Wiedział jedynie, że był to człowiek. Czuł jego zapach bardzo wyraźnie. Słodki, kuszący, rozlewający się dookoła i drażniący jego gardło, które teraz piekło niemiłosiernie. Ból, jaki w tej chwili odczuwał był nie do opisania. Jeżeli Marcus nie odsunął się w odpowiednim momencie, Takei próbował ugryźć go w rękę, ramię, szyję, cokolwiek. Czy mu się to udało? Kto wie.

Wampir nie reagował na słowa Marcusa. To co w nim łowca widział, widywał u wielu wampirów. Isao się właśnie zatracił poprzez rany i utratę krwi. To nie była ta sama istota jaką znał on i jego siostra. Puścił głowę blondyna i cofnął się. Akurat w tym momencie chłopak zaczął się szarpać i próbować uwolnić, albo nawet zaatakować samego dowódcę. Niewzruszony zachowaniem krwiopijcy Namikaze się tylko przyglądał. Czekał aż jego zastępca wróci z porcją krwi. Stało się tak po upływie dziesięciu minut.
- Są tylko dwie ostatnie. - Wrócił Christian wręczając dwa woreczki z krwią Marcusowi.
- Powinno wystarczyć. - Rzekł łowca odbierając woreczki. Wyjął nożyk i rozerwał jedną folię, drugą oddał zastępcy by potrzymał. Nożyk schował i podszedł do Isao. Zapach krwi powinien bardziej pobudzić wampira. Dlatego też Marcus z ostrożnością do niego podszedł by zawartość torebki wlać mu prosto do ust. Gdy folia została opróżniona, wziął drugą i postąpił tak samo. Kiedy i ona była już opróżniona, czekał na jakąś reakcję i zmianę w zachowaniu Takei'a.

Może dla łowcy był to normalny widok, jednak dla samego Isao nie było to w żaden sposób normalne. Choć był wampirem, nie pamiętał czy kiedykolwiek zdarzyło mu się aż tak stracić nad sobą kontrolę, całkowicie się zatracić. Czasem zdarzało mu się poddać pragnieniu, jednak zawsze zostawała mu ta cząstka świadomości. Nawet w momencie gdy został zaatakowany i poważnie zraniony, w chwili gdy po raz pierwszy od tych długich lat spotkał Madeline... Wtedy również stracił wiele krwi, dziewczyna zaś, chcąc mu pomóc, podsunęła mu nadcięty nadgarstek, z którego sączyła się krew. Był wtedy okropnie głodny a jednak zachował trzeźwość umysłu i nie zrobił jej krzywdy.
Tym razem było jednak zupełnie inaczej. Nie był świadom tego co robi. Dostał nagłego przypływu sił i energii. Cały czas rzucał się, warczał, próbował wyrwać łańcuchy, które przykuwały go do ściany, dorwać człowieka będącego przed nim. Czerwone oczy wlepiał prosto w Marcusa ale nie rozpoznawał go. W tej chwili jego postać była jedynie woreczkiem krwi, który wampir chciał natychmiast dorwać i opróżnić. Trwało to nieustannie przez te dziesięć minut, podczas których zastępca dowódcy szukał woreczków krwi. Nawet gdy mężczyzna znalazł się już w lochach, zachowanie Takeia nijak się nie zmieniło. Rzucał się, warczał i szaprał niczym wściekła bestia, chcąc dorwać cokolwiek, co ukoiłoby jego pragnienie. Zapach krwi, który rozszedł się dookoła jedynie bardziej podrażniał go i sprawiał, że wampir zaczął zachowywać się jeszcze bardziej agresywnie. Dopiero w chwili, gdy łowca ostrożnie wyciągnął w jego stronę woreczek z czerwoną posoką, krwiopijca instynktownie zrozumiał, że właśnie dostanie jeść. Otworzył szeroko usta i wyciągnął język, łapczywie spijając krew lejącą się do jego ust. Wypił jeden woreczek, potem drugi. Strużka krwi wypłynęła mu z ust i pociekła po brodzie. Zlizał ją, po czym spuścił nieco głowę, uspokajając się. Jego oczy dalej pozostawały czerwone, cała energia i siła zeszła z niego niczym z balonu. Głód ustąpił, ale osłabienie spowodowane ranami i utratą krwi dalej pozostawało. Wszak w jego ciele ciągle tkwiły naboje z antywampirzej broni, które spowalniały regenerację jego organizmu.
- M-marcus? - mruknął w końcu słabo, unosząc lekko głowę. Czerwonymi oczami zmierzył postać dowódcy przed nim. - Wypuśćcie mnie. -mruknął cicho, błagalnym tonem, ponownie spuszczając wzrok. Powróciły mu zmysły, wrócił więc również ból.