Od­wa­ga to pa­nowa­nie nad strachem, a nie brak strachu.

Noriko jako Prim

Łaziła wśród ludzi i po prostu podziwiała ich stroje, ich pomysłowość, zatrzymywała się nawet co chwila by podpytać skąd taki a nie inny pomysł. Ba, robiła sobie nawet zdjęcia z co poniektórymi, chociaż trafniej było powiedzieć że to z nią chciał sobie zrobić zdjęcie niemały tłumek. Przebrała się za seksownego, a zarazem strasznego klauna. Wymalowała na twarzy szeroki otwarty uśmiech, a do tego krzywe ostre zębiska w miejscu prawdziwych ust, nos ozdobiła czerwona kropka, rozmyty cień do powiek spływał po policzkach no i jej sztandarowe kolorowe kucyki dopełniały całości. Ciuch składał się z podartej koszulki jakiegoś zespołu baseballa, szortów oraz kabaretek i tenisówek. Szła przez miasto, straszyła dzieci i puszczała oko do wybranych mężczyzn aż w jej łapki nie trafił jakiś papier. Przekrzywiła głowę w bok starając się rozczytać sens słów, a wtedy... wow! Prawie jakby znów wciągnęła za dużo, a przecież od tygodni nie ruszała żadnych prochów. Świat wirował aż całkiem nie zniknął.
Jęknęła podnosząc głowę i rozglądając się po pomieszczeniu. Co do kroćset, ktoś chciał się z nią zabawić czy jak? I wtedy zobaczyła podchodzącego do niej wielkiego gościa, wampira z uszyskami jak wilk i dyndającym my z tyłu ogonem. Powiedział coś do niej, jaka kartka, jakie NIE?
-Woooow chwila, chwila daj mi odetchnąć.- rzuciła unosząc obie dłonie przed siebie, udało jej się już usiąść i znów rozejrzała się uważnie po pomieszczeniu. Dziwna kolorystyka i dwoje drzwi, uniosła lekko brew.
-To twoja sprawka psiaczku? Ta karta?- opuściła w końcu dłonie i wstała nagle otrzepując szorty na tyłku. Czemu zawsze musiała trafiać na takich olbrzymów, nienawidziła kiedy ktoś był... tak wielki. Przez chwilę zabsorbował ją bardziej wzrost wampira niż fakt, że ktoś ją tu z nim zamknął.
-"Odważysz się?"- zacytowała przypominając sobie tekst z kartki.
-Tak, jasne że tak.- wzruszyła ramionami i nim mężczyzna zdążył coś jeszcze dodać po prostu podeszła do drzwi z napisem TAK. Nie widziała sensu by siedzieć tu dłużej no i była ciekawa co zgotował jej wampir, nadal podejrzewała go nieco o maczanie w tym wszystkim paluchów.

Podeszła odważnie jak na nią przystało i... co to do jasnej cholery miało znaczyć?! Ból jaki przeszył jej ciało był na tyle zaskakujący, że z ust wyrwał jej się krótki okrzyk. Gdyby tylko była bardziej tego świadoma na pewno zacisnęłaby mocniej zęby by nie dać nikomu satysfakcji, że krzyczy... W każdym razie ból i ten ciężar w kończynach był paskudny, a potem znów wirowanie. Ktoś miał paskudne poczucie humoru, sama miała nie lepsze ale żeby człowiekiem tak rzucać non stop? Zrobiło jej się w nie dobrze i o mało nie zwróciłaby hamburgera gdyby nie nagły spokój.
Zamrugała szybko oczyma patrząc na kolorowe ściany i... ludzi? Przekrzywiła głowę na bok po czym nagle cofnęła się krok w tył gdy obok niej zmaterializował się wysoki wampir o zabawnych uszach i kicie. Już miała do niego znów doskoczyć, złapać go za koszulę i szarpnąć by wygadał się w końcu co się tu wyczynia, ale nie było jej to dane.
Ludzie wymijali ich oprócz jednej dziewczyny o ładnych, niebieskich włosach, ta odezwała się nawet! Prim zmarszczyła brwi i wydęła nieznacznie swoje umalowane rozmazaną szminką usta. Tak po prostu? Może i zachowywała się jak nastolatka ale przecież była łowcą, a łowcy nie dają się wodzić za nos! Zacisnęła drobną dłoń w pięść i odwróciła twarz gwałtownie w stronę wampira.
-To twoja znajoma? Wiem, że znacie się na podobnych sztuczkach.- syknęła na tyle cicho by tamta niebieska jej nie usłyszała, a gdy odwróciła się do dziewczyny posłała jej słodki uśmiech.
Nie do pomyślenia! Musieli chyba jednak dalej brnąć w to szaleństwo inaczej utknie w tym miejscu na dłużej, a przynajmniej tak się jej wydawało.
-Szafa? Uch... niech będzie.- wzruszyła ramionami. Jej nagłe zmiany humorów były intrygujące, ale na tym polegała jej tajemnica. Będąc ciężką do zrozumienia mogła celniej i niespodziewanie trafić w czuły punkt! Podeszła jakby do własnej szafy i otwarła ją zamaszystym ruchem rąk.
-O rany ależ oni tu tego mają.- powiedziała ze szczerym zdumieniem. Och oczywiście, że nie zapomniała że została chyba porwana... ale co jej szkodzi ładnie wyglądać?
Zaczęła wywalać za siebie ubrania które jej się nie podobały robiąc wokół siebie jeszcze większy bałagan aż nie trafiła na skarb! Uśmiechnęła się pod nosem i zaczęła jakby nigdy nic zdejmować koszulkę i spodnie zostając tylko w pudrowo-różowej bieliźnie. Na wysokości nieco powyżej połowy uda miała wytatuowaną podwiązkę i to tyle ile było dane oglądać innym. Swój bat trzymała w zębach, nikt nie miał prawa go tknąć poza nią.
Włożyła na siebie białą luźną koszulę z bawełny wiązaną pod szyją ciemnym sznurkiem, na to brązowy skórzany gorset kończący się pod piersiami, miał piękne wytłoczone wzory liści. Na zadku znalazły się beżowe spodnie w białe pionowe pasy, przylegając i chyba również zrobione ze skóry. Na nogi włożyła kozaki do kolana z szeroką cholewą i widocznym szyciem z tyłu, ciemna i wytrzymała skóra była chyba wodoodporna. Na palcach oprócz jej artefaktu znalazły się również inne pierścienie, pewnie jakieś podróby ale pięknie się mieniły złotem, srebrem, jeden nawet brylantem. Całość miał zwieńczyć kapelusz z szerokim rondem, zanim go włożyła rozpuściła włosy. Z kapelusza odstawało piękne pióro... ach i pas! Nie mogła obyć się bez szerokiego pasa z ciężką klamrą do którego przytroczony był uchwyt na miecz ale bez samej broni oraz brzęczący woreczek z podrobionymi monetami. Owinęła swój bat wokół pasa i stanęła z dumą przed szafą. Opuściła na lewe oko czarną przepaskę i warknęła krótkie
-Arrrr.