Apartament Takanori

Rozejrzałam się cicho po apartamencie. Byłam wsumie trochę zdziwiona bo dawno nie widziałam takich miejsc.
Jedyne co miałam szansę widzieć to jakieś opuszczone miejsca czy zakamarki, gdzie zazwyczaj spędzałam polowania czy wieczory.
Z tego co widzę, Takanori dobrze się trzyma, radzi sobie w przeciwieństwie do mnie.
Wytarłam delikatnie mokre od łez policzki, nie chciałam by ten uważał mnie za bekse, tym bardziej że dawno się nie widzieliśmy.
- Ładnie tu
Powiedziałam cicho starając się nie pokazać mu jak bardzo tęsknie za rodzicami...
- Od dawna tu mieszkasz ?
Zapytałam ciszej po chwili. Chciałam dowiedzieć się o nim więcej, bo przecież jesteśmy rodziną, więc nie wypada nic o sobie nie wiedzieć.

Mikage zamykał drzwi na zamek i potem zaczynał zdejmować swój czarny płaszcz, a póżniej buty. Widział reakcję Yami nie był zdziwiony specjalnie, bo faktycznie dużo czasu minęło od tamtego spotkania. W danym momencie założył swoje domowe kapcie idąc powoli do przodu po apartamencie. Uśmiechnął się wampir delikatnie do niej.
- Dziękuję Yami - odparł spokojnym głosem widząc reakcję młodej, która tak samo tęskni za rodzinką, jak on za swoją mamą czy też tatą. Mikage znał jej rodzinę, byli naprawdę według niego życzliwi. Cicho odetchnął nie chcąc okazywać tego zbytnio przy niej.
- Mieszkam już dobre 2-3 lata. Wcześniej byłem za granicą w wojsku - rzekł krótko do młodej. Nie miał zamiaru na razie wracać do wojaczki. Nie po tym jak rodzina Hiou opustoszała więc musiał się pilnować. Gdy ruszył w kierunku salonu zaprowadził ją żeby mogła usiąść.
- Proszę usiądź gdzie chcesz - odpowiedział ze spokojem do swojej siostrzenicy. Właściwie będzie faktycznie myślał o przyziemnej sprawie.

- Nie ma za co
powiedziałam cicho pociągając noskiem.
- Dobrze...
odpowiedziałam mu cicho po chwili zamyślenia.
Usiadłam delikatnie na dywanie i rozejrzałam się po salonie. W moich oczach zaczęły zbierać się łzy, nie potrafiłam tego powstrzymać. Skuliłam się na ziemi i zaczęłam płakać.
Te wszystkie wspomnienia wróciły... rozumiem jeśli będzie miał mnie dosyć. Zacisknęłam ręce na bluzce płacząc.
Mimo tego że mam 14 lat to w środku dalej jestem dzieckiem...chciałabym poprostu przytulić się do kogoś, mieć rodzinę która mnie nie porzuci... która zawsze dla mnie będzie... będzie mnie wspierać...nie zostawi mnie aż do mojej śmierci...

Mikage cały czas obserwował ją wtedy zauważył ból i cierpienie u niej. W tym wieku jakim ona jest, będzie przeżywała stratę bliskich. W danym momencie chciał pójść do kuchni to usłyszał płacz siostrzenicy i wrócił się do salonu widząc skuloną wampirzycę. Schylił się aż do momentu jak nie usiadł na dywanie wtedy przytulił ją do siebie.
- Nie płacz proszę Yami, będzie wszystko dobrze. Masz mnie, nie opuszczę Ciebie, jeśli tamci zagrożą w twoim życiu to będą mieli ze mną do czynienia - odparł krótko do wampirzycy. Nie lubił takich sytuacji bo samo to wywoływało wspomnienia u Hiou. W danym momencie przymrużył ślepia wtedy pomyślał sobie, że jego kuzyn też znał ich więc mógłby wytropić tych łowców, którzy zamordowali jej rodzinę.
- Masz teraz nowy dom, w którym możesz spokojnie żyć ze mną i zawsze możesz na mnie liczyć Yami - odparł krótko do niej. Uspokajał dalej ją żeby przestała płakać chcąc poprawić humor.

- Boję się ... boje się że ci też coś zrobią... że zabiorą cię ode mnie
Powiedziałam płacząc. Przytuliłam go mocno. Mimo strachu w jego objęciach czułam się bezpieczna.
Dlatego tak bardzo bałam się że ktoś mi go zabierze.
Że znowu zostanę sama, że nie będę mieć nikogo więcej..
Zacisknęłam delikatnie ręce na jego bluzce dając mu znak tym żeby mnie nie zostawiał.
Było to jakby... błaganie ? nie chciałam by mnie opuścił...
Tak właśnie próbowałam pokazać mu że zależy mi na nim i że naprawdę się boję że mnie zostawi lub że łowcy mu coś zrobią.. tak jak moim rodzicom ...
Niby wiedziałam że jest silny i da radę się obronić ale ... wiem także że będzie chciał mnie bronić... a to może doprowadzić do tego że oni mu coś zrobią...

Mikage uśmiechnął się wtulając nadal młodą wiedząc, że naprawdę straci kolejnego z rodziny.
- Nie bój się, nie łatwo mnie zabić tak naprawdę. Nie zabiorą bez obaw - odparł krótko przymykając złote ślepia. Nie potrafił jej odtrącić bo nie lubi krzywd na młodszych wampirach, a tym bardziej u siostrzenicy. W danym momencie zauważył reakcję jak zaciskała rękoma bluzę. Po chwili obdarował jej całusem w czoło żeby uspokoiła się młoda.
- Nikt mnie nie zabierze, będę cały czas przy Tobie - rzekł spokojnym głosem do niej. Złożył w tym momencie obietnicę, że nigdy jej nie opuści. Nie miał nawet zamiaru opuszczać członków rodziny.
- Nie lubię krzywd na bliskich osobach - wypowiedział krótko widząc wciąż nadal reakcję Yami.

- O...Obiecujesz ?
Powiedziałam smutno ścierając łzy oraz rozluźniając uścisk rąk.
- Dziękuje Takanori...
Uśmiechnęłam się czuło do niego a moje oczy zrobiły się szkarłatne oraz lekko błyszczały. W moim wzroku było prawdopodobnie widać nadzieję, ufność którą darzyłam Takanori'ego.
Czułam się tak, jakbym była w domu, nowym domu gdzie ktoś szczerze mnie kocha i nie pozwoli by ktoś coś mi zrobił, nawet lekkiego draśnięcia.
Cieszę się że się odnaleźliśmy, mamy teraz siebie i będziemy się wzajemnie bronić, mogę to obiecać i sobie i jemu. Mimo mojego wieku byłam szczerze bardzo mądra co mówiło mi wiele osób.
Potrafiłam wymyślać różne strategie oraz plany, dobrze je zaplanować i przygotować.
Dzięki temu wsumie czuję się pewniejsza bo wiem że nikt nie będzie taki jak ja.
Dzięki temu się wyróżniałam, dzięki temu byłam sobą.

- Obiecuję - odpowiedział do niej krótko dając do zrozumienia, że podchodzi do tego poważnie. Nie miał zamiaru złamać obietnicy, którą przed chwilą złożył. Uśmiechnął się ciepło w jej kierunku.
- Proszę - - rzekł krótko obdarowując uśmiechem i spokojem. Obserwował cały czas jej zachowanie, wiedząc że naprawdę zaczyna rozumieć ciepło i bezpieczeństwo wystarczyło tylko doświadczyć takiej sytuacji. Na dobrą sprawę cieszył się, że nie będzie mieszkał sam. Na dobrą sprawę mieszkać będą z Anastasją ale nie widział jej raczej ostatnio albo pewnie śpi.
- Głodna jesteś może Yami? - spytał się jej bo może faktycznie nic nie jadła od dłuższego czasu.

- Tak trochę
Powiedziałam cicho pociągając noskiem. Poprawiłam delikatnie opaskę i usiadłam na kanapie.
Naprawdę było tu ślicznie, tak spokojnie i ciepło.
- Bardzo dziękuje że mnie przyjąłeś do siebie
Uśmiechnęłam się czuło odpowiadając chłopakowi szczerze.
Przytuliłam go czuło dalej mu dziękując za to wszystko. Wkońcu nie musiał mnie przygarniać a jednak to zrobił, sam z siebie co naprawdę mnie zdziwiło.
Chciałam mu za to wszystko się odwdzięczyć tylko nie wiedziałam jak.

Mikage usłyszał odpowiedzieć na temat głodu. W danym momencie wstał razem z nią widząc jak usiadła potem na kanapę. Po chwili usłyszał słowa Yami.
- Bardzo proszę, czuj się jak u siebie - wypowiedział słowa do niej. Odwzajemnił wtulanie się do młodej. Właściwie nie musiał oczekiwać niczego specjalnego, jedynie tylko żeby czuła się bezpiecznie tylko tego na razie chciał wliczając z miłością.
- Dobrze to już Ci zrobię coś dobrego - rzekł krótko do niej. Poszedł do kuchni robiąc naleśniki. Zapach pewnie młodą skusi i z pewnością przyjdzie poobserwować jego w kuchni. Takanori nie lubił zbytnio jak służący podawali jedzenie bo zbytnio nie ufał im ze względu na różne wypadki typu "otrucie pana". Niestety dużo słyszał o takich przypadkach dlatego wolał sam się nauczyć gotować i jeść zdrowo jak śmiertelnicy to robią.

Cudowny zapach dochodzący z kuchni odrazu przyciągnął moją uwagę. Podniosłam się z kanapy po czym weszłam do kuchni.
Przytuliłam Takanori'ego od tyłu lekko pociągając noskiem.
- Co gotujesz ?
Zapytałam zaciekawiona a moje czarne oczka pobłyskiwały szkarłatem.
Starałam się zrozumieć co on przygotowuje lecz dawno nie jadłam takich rzeczy więc nie miałam pojęcia co to takiego lecz wiem jedno, pachnie cudnie.
Nie wiedziałam że Takanori umie gotować, bo niestety moja amnezja dosięgnęła czasów kiedy jeszcze się znaliśmy.
Jedyne co pamiętam z całego mojego życia to to że moi rodzice zostali zamordowani a mi coś podali. Od tamtego momentu nic nie pamiętam.
- Pozwolisz że wyjdę na chwilę na dwór ?
Zapytałam cicho patrząc na niego. Ciągnęło mnie do zemsty na nich, na łowcach co zabili moich rodziców, wiedziałam że muszę się zemścić, muszę.

Mikage zaczynał dalej gotować aż nie usłyszał jej co do dania.
- Robię dla Ciebie naleśniki na słodko - odparł krótko do wampirzycy. Wampir dziwnie na początku się czuł, że będzie wychowywać młodą ale cóż przynajmniej szybciej on zmądrzeje na swój młodzieńczy wiek.
- Na dwór? Niebezpiecznie jest teraz gdyż możesz spotkać patrolujących. Lepiej zostań w domu - rzekł krótko spogladajac na nią. Wtedy skonczyl gotowac i podal na talerzu nalesnika z jabłkami i smietaną o ile lubi.

- Dobrze
Odpowiedziałam cicho. Muszę się jakoś stąd wyrwać, muszę się zemścić ale Takanori nie może o tym wiedzieć...
Wzięłam delikatnie talerz i usiadłam przy stole. Jedząc dalej zastanawiałam się jak stąd wyjśc by nie martwić Takanori'ego. Wiem że boi się że coś mi się stanie ale..musze się zemścić.
Zjadłam cicho naleśniki które szczerze smakowały mi i to bardzo.
Odłożyłam talerz do kranu, umyłam ręce i poprawiłam włosy.
-Bo wiesz... muszę coś pilnie załatwić na dworze
Próbowałam wymyślić cokolwiek by mnie wypuścił.
-Obiecuje że będę ostrożna
Spojrzałam mu w oczka pokazując mu tym że naprawdę dam sobie radę.

Mikage miał nadzieję, że posłucha się, jednakże nie był tego pewny ale naprawdę by chciała wyjść z domu to najlepiej żeby nie oddalała się zbytnio daleko. Nie chciałby robić sobie zmartwień zniknięciem młodej i szukanie jej po różnych zakątkach Yokohamy. W danym momencie spojrzał się raz jeszcze jak zjadła kolację i te załatwianie pilne i jeszcze bycie ostrożnym trochę nie trzymało się dla niego kupy.
- Dobrze, ale nie oddalaj się zbyt daleko - rzekł krótko. W danym momencie zadzwonił telefon i wyświetlił się numer kuzyna, który miał do powiedzenia kilka ważnych rzeczy. Niestety nie mógł olać interesów rodu Hiou.
- Jeśli nie będzie Ciebie długo, to zacznę Cię szukać - wypowiedział spokojnym i poważnym głosem do niej. Nie chciałby żeby jej coś się stało.

- Dobrze
Odpowiedziałam mu spokojnie ale z czułością.
- Obiecuję że wrócę niedługo
Dopowiedziałam po chwili przytulając go. Skierowałam się spokojnym krokiem do korytarza.
Ubrałam swoje pantofelki i rękawiczki. Przytuliłam go na pożegnanie dając mu znać że nie musi się martwić. Przecież nie pierwszy raz gdzieś wychodzę sama, a łowcy ? Napewno nie są tacy silni by coś mi zrobić. Dam radę bez narażania jego życia. To tylko mała zemsta i wrócę.
- Do później
powiedziałam czuło i wyszłam z domu.

(z.t)

Mikage żegnając się wpierw z siostrzenicą musiał w końcu porozmawiać przez telefon z kuzynem. W danym momencie obserwował młodą i przytulił ją zarówno do siebie. Gdy wyszła z apartamentu miał jedyną nadzieję, że nie wpadnie w tarapaty, bo młoda jest według niego. Niestety on swoje przeżył, a jak usłyszał jej słowa to zagotowało mu się że ruszyli zwykli śmiertelnicy rodzinkę wampirzycy.
- Halo kuzynie - odparł krótko odbierając ponownie telefon komórkowy jak zadzwonił drugi raz kuzyn. Gdy wampir ruszył w stronę salonu zauważył barek to zbliżył się jedynie do niego otwierając wolną ręką szafkę. Wyciągnął szklankę i potem alkohol Whisky nalewając go do niego. Potem zostawił alkohol na brzegu jeśli będzie chciał nalać sobie znowu. Rozmawiali na różne tematy gdzie był Mikage podczas obławy na jego rodziców aż do wyjazdu do Rosji. Nie słyszeli się od kilku lat ze swoim przyjacielem.

Kiedy się obudziłam byłam w nieznanym mi samochodzie co mnie przeraziło.
-K...Kim pan jest ?! Gdzie ja jestem ?!
Powiedziałam przerażona. Bałam się że coś mi zrobi, że mnie porwie. Po moich policzkach zaczęły spływać łzy. Nie wiedziałam nic, gdzie jestem, kim on jest, jaki jest dzień czy nawet jak się nazywam.
Przerażało mnie to bardzo, chciałam wrócić do domu, wsumie... Czy ja wogóle go mam?  W moich oczach widać było przerażenie oraz roztrzęsienie.
Rozglądałam się wystraszona po samochodzie. Nie wiedziałam kim ja sama jestem...
Kiedy przyprowadził mnie do jakiegoś domu przeraziłam się jeszcze bardziej. Wiedziałam że chce mi coś zrobić, znaczy tak to wyglądało...

Mikage usłyszał przerażony głos jakby faktycznie miało coś stać. Był już dawno po rozmowie z kuzynem chyba dobre 2-3 godziny temu. Gdy otworzył tylko drzwi był mocno spięty i wkurzony widząc jakiegoś młodego wampira z siostrzenicą Yami. W danym momencie zareagował:
- Zostaw ją nieznajomy wampirze - rzekł krótko idąc w ich kierunku, wtedy zakrył swoim ciałem młodą. Po rozmowie z nimi wyjaśnili sprawę pomiędzy sobą. Po chwili zabrał ją do apartamentu zamykając drzwi na zamki.
- Na drugi raz nie rozmawiaj proszę z nieznajomymi wampirami bo może naprawdę coś złego stać - odpowiedział na spokojnie do Yami. Miał nadzieję, że nic złego nic nie stało.

- K...Kim jesteś ?...
Zapytałam cicho roztrzęsiona. Zachowywał się jakbyśmy się znali ale... Ja go niw pamiętam.
Próbowałam przypomnieć sobie kim on jest lecz na marne. Byłam przerażona..
Znalazłam się w nieznanym mi miejscu ... Z nieznaną mi osobą...
W środku strasznie się bałam, moje serce biło bardzo szybko, wkońcu byłam sama z jakimś mężczyzną, bałam się że mi coś zrobi a to było przecież możliwe.
W moich oczach zaczęły zbierać się łzy z przerażenia.

Mikage po pewnym momencie usłyszał słowa "kim jesteś?" przecież dopiero poznali się, a teraz? W danym momencie zaczynał zastanawiać czy wyczyścił tamten jej pamięć czy amnezja? Nie miał pewności tak naprawdę co było z nią więc niestety trzeba przedstawić ponownie.
- Spokojnie nic Ci nie grozi. Jestem Mikage Hiou, twój wujek. Znalazłem Ciebie w dzielnicy Slumsy - spoglądał się mówiąc do niej spokojnie. Jeśli faktycznie miała amnezję to niestety czas musi upłynąć żeby sobie wszystko przypomniała ale czy śmierć rodziców byłaby dobrą opcją żeby przypomniała, pewnie nie.

- Slumsy ?
Zapytałam cicho, nie miałam pojęcia co to za miejsce. Przyglądałam się mu lecz naprawdę go nie kojarzyłam. Co parę minut pamiętałam mniej rzeczy. Bałam się. Patrzyłam cicho swoimi szarymi oczami na niego. Nie miałam pojęcia o czym on mówi. Wujek ? Dzielnica Slumsy ?
Z minuty na minutę stawałam się coraz bardziej zagubiona.
To co on mówił było nie logiczne dla mnie, przecież pamiętała bym go, skoro niby jest moją rodziną.
Moje oczy zabłysknęły na szkarłatno kiedy się mu przyglądałam. Nie wiem dlaczego, nie wiem o co chodzi. Boję się, co się ze mną dzieje ?...

Mikage w tym momencie był bezradny widząc Yami przerażoną i zagubioną. Wtedy uznał żeby zrobić przywrócenie pamięci jej poprzez wypicie krwi.
- Jest jedyny sposób żebyś odzyskała pamięć - rzekł krótko spojrzał się i podszedł odkrywając swoją szyję co oznaczało że chce zeby spojrzala w jego wspomnienia od momentu gdy ją znalazł w slumsach. Nachylił się wampir wtedy delikatnie wtulił ją i skierował w stronę gdzie miała swoje kły.
- To dla twojego dobra - odparł czekając na jej reakcję.

- Dobrze...
Szepnęłam cicho i wbiłam kły w jego szyję. Nie chciałam go ranić ale musiałam to zrobić. Zrobię wszystko by pamiętać przeszłość. Już po chwili wejrzałam w jego wspomnienia. Byłam w nich ja... Tamten chłopak... On...
Odsunęłam się od niego a po moich policzkach zaczęły spływać łzy. Nie mogłam w to uwierzyć, oni nie mogli umrzeć... Nie mogli...
Muszą żyć, muszą się mną przecież zajmować. Nie mogli zginąć i mnie zostawić. To nie może być prawda. Nie może.
Nie potrafiłam powstrzymać łez, wybiegłam z apartamentu w poszukiwaniu rodziców.

(Z.T)

Młodzieniec widząc jej posłuszeństwo zrobiła to co on chciał ale zdał sobie sprawę z jednej rzeczy, że faktycznie dojdzie do tego gdyż dowie się o śmierci rodziców. Mógłby być to zły pomysł ale musiał i jeszcze to, że uciekła z jego apartamentu. Był niestety trochę poruszony sytuacją dlatego uznał, że ją poszuka w mieście chcąc przyprowadzić z powrotem. Ubrał swój czarny płaszcz i buty biorąc ze sobą telefon komórkowy, portfel, dokumenty i w końcu klucze do samochodu i apartamentu. Po zamknięciu drzwi na klucz szedł przez korytarz aż do parkingu w apartamencie, który znajdował się na poziomie -1.

z.t

Młodsza podała mi adres, pod którym aktualnie mieszkała, co trochę mnie zdziwiło, bo przecież jest niepełnoletnia. Rozejrzałam się po apartamencie, dalej trzymając młodszą na rękach.
- Um... Jest tu kto ?
Powiedziałam dosyć głośno, wolałam nie ryzykować, że ktoś uzna, że jestem włamywaczem, co już się wiele razy zdarzało.
Miałam tylko nadzieję, że nie zamieszkuję tego miejsca żaden łowca, bo wiem, że w takim wypadku nie dam rady się obronić.
Poprawiłam bandaż, zasłaniając ranę tak, by dziewczynka się nie martwiła.
Wiedziała, że długo nie wytrzyma, iż dodatkowo ta karmiła się jej krwią, a sama niedawno dużo jej straciła.