Wejście główne / Hall [parter]

Powrót do przeszłości, ahhh...
Jakże on wspaniały ale i tajemniczy. Wspaniały, że można znów robić to co się kocha. Tajemniczy bo nie wiadomo jak Marcus na powrót zareaguje. Jest wiele kombinacji, przeróżnych, na prawdę przeróżnych. Może być tylko zadowolony z powrotu i mieć jednego łowcą do zabijania tych nieudaczników. Albo zadowolony i zdenerwowany, wkurzony? Jiro może i nie był czasami mądry w niektórych sytuacjach, choć starał się w każdej sytuacji wyglądać na osobę, która zawsze ma jakiś plan. Czasami udawało mu się, jednak były takie momenty, że jedynym wyjściem była ucieczka ale on i tak zrobił swoje. Wszystko okaże się wkrótce.
Stanął znów przed tymi wielkimi, drewnianymi drzwiami. Ponowne powroty do przeszłości w myślach byłego-nowego łowcy wampirów. Przez chwilę znów dobijał się do głowy jego demon ale szybko go zmiótł.
- Czy aby dobrze robię powracając? Nie jestem jeszcze do końca "wyleczony" ehmmm
Podszedł do drzwi, wykonał kombinację i chciał wejść do Oświaty ale jednak w progu się zatrzymał. Nie był jednak na to gotowy... Musi jeszcze chwilę przeczekać i pomyśleć. Tak więc odwrócił się w drugą stronę i poszedł w siną dal.

[z/t]

Azel wraz z Chizuru dojechali jego samochodem pod samą bramę Głównej Oświaty. Gdyby nie tak duża znajomość rodu Namikaze, łowcy od razu bez legitymowania wpuścili czerwonowłosego na teren prywatny posiadłości. Zaparkował na dziedzińcu i wysiadł z Chizuru kierując się z nią do wnętrza budynku. Przekroczyli próg znajdując się zaraz w samym hallu. Tutaj także powinni gdzieś znaleźć Jacoba, który najprawdopodobniej od dłuższego czasu mieszka i podejmuje się szkolenia. Bo tak zadecydował Marcus, skoro chłopak ponownie nie chciał wracać do matki. Ale o tym jeszcze owa dwójka nie wiedziała.
- Chcesz pierw spotkać się z tatą czy bratem? - Zapytał Chizuru i będzie jej towarzyszył tak długo jak to będzie konieczne. Choćby w momencie spotkania jej z ojcem.

Droga z Akademii do posiadłości łowców nie była długa, jednak mimo to podczas jazdy samochodem nie padło ani jedno słowo. Być może Chizuru była po prostu zmęczona, albo też nie wiedziała o czym ma mówić. Czasem zdarzały jej się takie zawiechy, kiedy przez cały dzień z nikim nie rozmawiała, bo nie miała o czym. W każdym razie, kiedy jechali samochodem, Chiz cały czas wyglądała przez okno, chociaż znała ten krajobraz niemal na pamięć. Właściwie to nawet trochę przysypiała, oparta prawym policzkiem o chłodną szybę. Oprzytomniała dopiero wtedy, gdy Azel wysiadł z samochodu, trzaskając drzwiami. Sama po chwili wyłoniła się z pojazdu, razem z wujkiem kierują się w stronę budynku. Zatrzymała się, gdy Azel zapytał kogo chce najpierw widzieć.
- Z bratem - odpowiedziała krótko. Wiedziała, że z Ekiguchim będą mieli więcej roboty, bo przecież nie wiedzieli, gdzie chłopak obecnie się znajduje ale przynajmniej, gdy dojdzie do spotkania córki z ojcem, za wsparcie będzie miała i wujka i brata. Jakoś tak, będzie jej lepiej.

Azel podczas kierowania, spoglądał na milczącą Chizuru, która to powoli przysypiała. Nic dziwnego, bowiem przeszła ostatniego dnia poważny proces odwampirzania. Gdy dojechali na miejsce, mógłby ją nawet zabrać z pojazdy i zanieść na rękach do pokoju, jaki tam zajmowała. Nie musiał tego robić. Dziewczyna oprzytomniała i wysiadła z samochodu, wchodząc z nim do głównego budynku. Wtedy zadał jej pytanie, na które odpowiedziała. Rozejrzał się po holu.
- Więc będziemy musieli się podpytać, gdzie go znajdziemy.
Ruszył do przodu w stronę schodów, gdzie to zaczepił jakiegoś łowcę. Ten niestety nie wiedział gdzie może być chłopak. Dopiero za drugim razem, otrzymali cynk że powinien być w sali treningowej, albo u siebie w pokoju. I od czego zacząć? Trudno powiedzieć. Ustalił więc z Chizuru aby udała się do sali treningowej, a on spróbuje dowiedzieć się jaki chłopak zajmuje pokój i na którym piętrze. W razie czego, poinformują się krótkimi smsami. A zatem, w drogę.


[z/t + Chizuru]

Całkiem zapomniałam, że Chiz miała ze sobą jakieś zakupy, co... No ale nic, uznajmy, że miała je teraz ze sobą. Nie było tego dużo, raptem dwie małe torebki. Do tego oczywiście książka, przez którą wplątała się w znajomość z dziwnym wampirem. Swoją drogą, przez całą drogę nie mogła przestać myśleć o zaistniałej sytuacji. Białowłosy zdecydowanie potrzebował pomocy. Wiedziała o tym już w momencie, kiedy tak uporczywie brał ją za kogoś, kim nie była. Na początku ta cała Kat całkiem jej zwisała, jednak im więcej o tym myślała, tym bardziej chciała się dowiedzieć o co w ogóle chodzi i dlaczego to niby właśnie ją musiał pomylić. Wszystko to prowadziło do tego, że podczas jazdy Chizuru była dziwnie milcząca i cały czas wyglądała przez okno.
Kiedy znaleźli się przed budynkiem Oświaty, Chizuru ładnie pożegnała się z Norbertem, bo jakieś tam resztki kultury jeszcze miała, po czym razem z Michaelem udała się do samego hallu. Dała mu się przeszukać i chociaż na początku przewróciła lekko oczami to jednak doszła do wniosku, że lepiej taki Michael, niż na przykład jej ojciec miałby znaleźć ślady po ugryzieniu. Gdyby takie oczywiście istniały.
Westchnęła na wzmiankę o tym, żeby została w Oświacie.
- Wiem, ale przecież nie możecie mnie wiecznie trzymać w zamknięciu. Sfiksuję od tego, poważnie - odpowiedziała, a na następne pytanie pokręciła przecząco głową.
- Nie mam zielonego pojęcia. Wpadłam na niego przypadkiem, a on się przyczepił i stwierdził, że jestem jego wampirzą narzeczoną - pokrótce streściła blondynowi przebieg spotkania z Aristeo, zanim nie pojawili się łowcy.

Prawda. Chizuru też trochę nad tym myślała. Gdyby zgodziła się wyjechać do Norwegii, mogłaby bez przeszkód chodzić gdzie tylko by chciała, bez nadzoru. Ale nie, musiała uparcie trwać przy swoim. Nie to, żeby żałowała. Nie chciała rozstawać się z dopiero co poznanym ojcem, no i może jeszcze lubiła być z wydarzeniami na bieżąco. Czasem jednak potrafiła dostrzec niechciane konsekwencje swoich decyzji i dzisiejszy dzień mogła do takich zaliczyć.
Chizuru już otworzyła usta, żeby swoim zwyczajem odpyskować, ale gdy Michael wspomniał o poświęceniu Marcusa, natychmiastowo zamknęła usta w wąską linię i zacisnęła dłonie w drobne pięści, na razie nic nie mówiąc. Serio? Sama doskonale zdawała sobie sprawę, że nawaliła, bo gdyby nie ona, ojciec byłby w jednym kawałku a Oświata nie miałaby takich problemów. Wiedziała o tym bardzo dobrze, nie musiał jej przypominać. W końcu westchnęła, wypuszczając z płuc powietrze, które nieświadomie wstrzymywała.
- Wiem, ja... Nie powinnam nigdzie sama wychodzić zwłaszcza, że ciągle pakuję się w kłopoty i potrzebuję pomocy, ale nie należę do osób, które będą siedziały w domu jak mysz pod miotłą. Nie umiem grzecznie siedzieć w jednym miejscu i czekać, aż to wszystko się skończy. Co jeśli zawsze będzie tak samo? Nie mogę przecież całego życia spędzić w pokoju i się przed wszystkimi chować - odpowiedziała. Na sugestię o to, aby poprosiła tatę o ochronę nic nie powiedziała. W sumie dobry pomysł, ale czy naprawdę uśmiechałoby się jej przez cały czas łazić z obstawą? A co jeśli będzie chciała spotkać się z chłopakiem? Przecież nie zabierze osób trzecich na randkę!

Jeśli chciał, to mógł jej towarzyszyć, proszę bardzo. Tylko nie wiem, czy wytrzymałby z nią te kilka godzin na dobę. Chizuru kiedy chciała, potrafiła być naprawdę bardzo męcząca. Czasem nie potrafiła wytrzymać sama ze sobą, więc naprawdę podziwiała swoją matkę, że udało jej się to prawie dwadzieścia cztery godziny.
Wysłuchała dalszych słów Michaela i rzeczywiście może coś w tym było, ponieważ przez chwilę zastanawiała się na takimi rozwiązaniami. Sama doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że nie jest najlepsza w walce wręcz. Boleśnie zaczęła uświadamiać się w przekonaniu, że może rzeczywiście się do tego nie nadaje. Chciała być taka jak mama, walczyć z wampirami i w ogóle. Problem jednak polegał na tym, że działała impulsywnie, a jak wiadomo wtedy popełnia się największe błędy.
- Moi rodzice są... i byli okropnymi kucharzami, więc to raczej odpada. Potrafię przypalić nawet jajecznicę - wyznała, tym samym przyznając się do swoich wątpliwych zdolności kulinarnych. O medycynie nie powiedziała natomiast nic. Może i był to jakiś pomysł, jednak Chizuru kompletnie się na tym nie znała. Nie pociągało ją to w ogóle. A może... Może coś związanego z magią? Nie koniecznie musiała za jej pomocą uzdrawiać ludzi, na pewno znalazłoby się coś jeszcze! Westchnęła ciężko i podrapała się po głowie.
- Chyba będę musiała zapytać tatę, kogo jeszcze potrzebujecie. Może w końcu znajdę coś, do czego będę mogła się przydać.

No cóż, musiała również odziedziczyć coś po ojcu, prawda? A ponieważ wyglądem łudząco przypominała matkę, toteż udział Marcusa musiał odbić się na jej charakterze. Oczywiście nie pod każdym względem. Chizuru przez piętnaście lat mieszkała tylko z matką, przebywając z nią praktycznie dwadzieścia cztery godziny na dobę, więc to jasne, że podpatrzyła u niej pewne schematy zachowań, dopasowując je później do siebie. Tak więc wychodziło, że mimo iż z charakteru była podobna do ojca, to jednak więcej miała z matki. Prawdopodobnie, kiedy będzie więcej czasu przebywać z Marcusem, to od niego przejmie więcej.
Chizuru przygryzła policzek od środka i pokiwała głową. Nie, to zachowanie nie było na pokaz. Ona rzeczywiście zaczęła rozważać rady Michaela, które musiała przyznać, nie były takie głupie.
- Muszę przemyśleć i obgadać wszystkie opcje z tatą - odezwała się po chwili. I nie, jej słowa wcale nie miały oznaczać, że się poddała. Nadal będzie marzyła o zostaniu prawdziwym łowcą, który gania za wampirami. Pewnie pomęczy jeszcze trochę Marcusa, a ostatecznie i tak zajmie się czymś innym.
- Chyba muszę iść i zanieść te rzeczy do siebie - dodała, skinieniem głowy wskazując na leżące pod nogami zakupy. Naprawdę bardzo by nie chciała, żeby tata ją z nimi przyłapał. Nie lubiła i nie potrafiła kłamać, ale dopóki się o nic nie zapyta, nie musiała tego robić.

Na twarzy Chizuru pojawił się szeroki i jakże uroczy uśmiech, kiedy Michael wspomniał, że mógłby ją gdzieś zabrać. Znała go już jakiś czas, więc na pewno czułaby się bardziej swobodnie, niż gdyby miała pójść z kimś zupełnie obcym. Pomachała mu na pożegnania, po czym z westchnieniem sięgnęła po torby z zakupami i raźnym krokiem ruszyła głównym holem, z zamiarem udania się do swojego pokoju. Miała nadzieję, że nie natknie się gdzieś na Marcusa, który od razu wpadłby w rolę zatroskanego ojca i zaczął wypytywać gdzie była, z kim i po co. Nie lubiła kłamać, ale przecież nie musiał wszystkiego wiedzieć, prawda? Lepiej dla niego i dla niej.

[zt]

Krótkie spojrzenie Vlada wystarczyło do nabrania pewności, że nie jest on zadowolony z udostępniania swojego auta. Wychuchany mustang z niepokojąco sterylnym wnętrzem… tym ani gramem kurzu, czy choćby jednym papierku po batoniku. Esmeralda wielokrotnie zastanawiała się, czy łowca wynajął sobie może fachową ekipę sprzątającą. Był pedantem, więc spodziewała się po nim prawie wszystkiego. No prawie.
- W takim razie pójdę po niego i od razu przebiorę się na górze – skwitowała z uśmiechem, po czym odebrała kluczyki, nim ten przypadkiem się nie rozmyślił. Lekarka nie potrzebowała dodatkowej zachęty czy zgody. Jak gdyby nigdy nic podążyła do auta i wyjęła wszystkie niezbędne przedmioty. Tylko jedno spojrzenie wystarczyło by wyłapać „swój” strój. Kobiecy i dopasowany… dokładnie taki jaki chciałaby założyć. Vlad znał jej gust, jednak czy miał w oczach/dłoniach miarkę, dzięki której poznał dokładny rozmiar? Najwyraźniej. Esmeralda zamknęła bagażnik i wróciła do domu, by wedle wspomnianego planu przebrać się na górze. Na zwykłą bieliznę założyła przylegający biały podkoszulek i… kombinezon. Nie przywykła do całkowitego zakrywania swojego ciała, lecz zagrożenie idące ze strony dymu, nie pozostawiało innego wyboru. Dopięła wszystkie klamry i zabrała najpotrzebniejsze rzeczy. Plecak został wypełniony medykamentami i sprzętem, który zdaniem kobiety mógł okazać się bardzo przydatny. Nie kazała mężczyznom długo czekać, dlatego zabrawszy po drodze jeszcze jakąś Samuelową koszulę dla Leya, w końcu zeszła na dół.
- Łap, powinna pasować – rzuciła mężczyźnie elegancką niebieską koszulę. Nie była pewna, czy miał coś na zmianę, jednak dłuższe paradowanie z gołym torsem, mogło źle się dla niego skończyć.
- Możemy się zbierać – wyprosiła mężczyzn ze swojego domu i zamknęła drzwi, upewniając się, że spakowała lewe dokumenty, na wypadek drogowej kontroli. Miała na pokładzie policjanta, jednak pomoc Leyasu w w tej sytuacji była bardzo wątpliwa.
Esmeralda natychmiast zapięła pasy i nie zwracając uwagi na strofującego ją z każdej chwili Vlada, po prostu ruszyła w miasto. Ostrożnie, lecz z piekielną szybkością, jak to przystało na pasjonata jazdy samochodem. Po może piętnastu minutach, cała piątka znajdowała się pod terenem oświaty, a Esmeralda wysiadając z auta, schowała sobie kluczyki do jednej z kieszeni.
- Jaki masz plan, Vladislau?- powiedziała, będąc już jedną nogą przy głównym wejściu do budynku.

Percival jak to miał ostatnio w zwyczaju siedział gdzieś na dachu budynku, obserwował okolicę. Nie wiadomo czemu to robił w sumie, lubił czasami spędzać czas na wysokich budynkach bo tutaj tylko był szum wiatru. Patrzył się na to spaczone miasto jak i dym który się unosił. Jego medytacja nie trwałą długo bo jego stary telefon wibrował. Zobaczył wiadomość od dowódcy, spojrzał na czas usiadł na krańcu budynku wysyłając mu swoje wymiary 1,85 wzrostu, pas 80.
Siedział tak bo miał jeszcze bardzo dużo czasu, bo w sumie prze teleportować się do oświaty zajmie mu nie wiem, 2 sekundy? Zamknął oczy, wziął głęboki oddech i skoczył z budynku na wysokości 6 piętra pochłonęła go ciemności i po chwili znalazł się przed wejściem do oświaty zaraz obok wejścia. Dla osób które go nie znały mogły się zlęknąć, przestraszyć. Ten dosłownie znalazł się obok Esmeraldy słysząc to co miała do powiedzenia.
-Witam, o co chodzi z tymi wymiarami?
Jakby niby nic znalazł się obok nich tak jakby od zawsze przy nich stał i gadał. W sumie zaczął dotrzymywać im kroku.

[Sry za krótki post ale nie wiem co pisać na zapoznaie}

Esmeralda była pewna, że Vladislau miał już konkretne plany co do działań ukierunkowanych przeciwko mgle. Nie do końca sprecyzował kogo spotkają w oświacie i ile osób zostało wdrożonych w ten cały plan. Radosny Pan policjant miał zająć się przesłuchaniem więźnia, a zatem odpadł jako potencjalny członek załogi dream-teamu. Szkoda. Nie będzie komu dogryzać. Z drugiej jednak strony, wypadało się skupić na zadaniu. Kobieta przystanęła, znajdując się tuż obok głównego wejścia oświaty z zamiarem wejścia do środka. Stało się jednak coś… czego się nie spodziewała, coś...co podziałało na nią jak przysłowiowa płachta na byka. Czując pojawienie się osoby trzeciej, a także doskonale słysząc źródło głosu, Esmeralda wykonała szybki cios, mający na celu uderzenie przeciwnika w twarz. Obracając się niczym reprezentant klasycznego wkurwu, postawiła sobie za cel honoru uderzenia gościa, którego najwidoczniej nie nauczono jak prawidłowo powinno się wchodzić na teren oświaty. Sprowokował ją, więc zasłużył. Lekarka nie należała do osób walczących dystansowo, a wyszkolenie w walce bezpośredniej pozwoliło na precyzyjne wymierzenie luja na ryj. Nawet widząc, że tajemniczy przybysz jest łowcą, Esmeralda nie przestanie wymierzać ciosów. Jeśli natomiast mężczyzna jakimś cudem spróbuje się uchylić, lekarka skorzysta z potencjału długich nóg – serwując mu kopniaka prosto w czułe miejsce.

Sam sprzątał swój samochód. Podobnie jak swoje niewielkie mieszkanie. Ktoś inny mógłby wszak przeczyć coś co doprowadzałoby go do frustracji, a trzeba przyznać że poprawiać po kimś nie lubił niewiele mniej niż zdrajców. Szybka jazda Esmeraldy specjalnie mu natomiast nie przeszkadzała. Szczęściem żaden idiota się nie nawinął i nie naraził na jej uliczny gniew. Wtedy już Vladislau miałby dość. I jeszcze wstydu by się za nią najadł. Przez chwilę nawet się zastanawiał czy nigdzie tu nie mają magicznych skrzynek nazywanych fotoradarami, ale machnął na to ręką. Niech się bawi. Punkty i tak da się wyczyścić. W końcu dojechali. Długo to nie zajęło. Zdążyli praktycznie wysiąść z samochodu, a już zaczął się cyrk. Znikąd pojawił się Percival co wywołało u Esmeraldy reakcję obronną. Naturalne u medyka przyuczonego do walki w zwarciu. Cios prawdopodobnie dosięgnął celu ponieważ unik czy użycie jakiejkolwiek zdolności w ułamku sekundy było mało możliwe jeśli ktoś nie spodziewał się ataku. Zresztą Vlad nie przyglądał się specjalnie i nie czekał. Wiedział, że na jednym uderzeniu się nie skończy. Znał Esmeraldę i spodziewał się serii ciosów i bluzgów wykonywanych dopóki druga osoba nie będzie daleko poza zasięgiem, nie spacyfikuje jej bądź nie będzie leżeć skamląc o życie. Vlad w tej samej sekundzie, w której usłyszał gwałtownie wypuszczone przez Czerwonowłosą powietrze i zauważył próbę ataku rzucił się niczym zapaśnik napierając całym ciałem na Esmeraldę. Taranowanie jest może mało nonszalanckie, lecz wykonane umiejętnie przez kogoś o sile i ogólnej sprawności Vlada wyjątkowo skuteczne. Jeśli, a mało prawdopodobne by tak nie było, Esmeralda będzie już przygwożdżona przez niego do ziemi zacznie do niej mówić. Przecież gotowa byłaby go pogryźć bez wytłumaczenia. Nawet po nim jest to prawdopodobne.
- To Percival. Jest z nami. Uspokój się Esme. Nie mamy czasu na błahostki. - rzekł siedząc na niej okrakiem. Był pochylony nad nią i trzymał jej ręce dociskając je do ziemi na tyle mocno by oswobodzenie graniczyło z cudem i na tyle delikatnie by jej nie skrzywdzić.
- Twoje wymiary przesłałem naszemu nowemu kwatermistrzowi. W mieście zaczyna panować chaos dzięki działaniom Samuru. Musimy zapewnić sobie ochronę, a potem znaleźć źródło Szkarłatnej Mgły. Po to były potrzebne wymiary. Szybciej będzie wprowadzić poprawki niż zaczynać od początku. Liczy się czas. - rzekł do Percivala jednocześnie odpowiadając, przynajmniej częściowo, na pytanie Esmeraldy. Spojrzał prosto w oczy Czerwonowłosej swym chłodnym spojrzeniem. Gdzieś na dnie jego oczu widoczne były iskry, które zwyczajnie się nie pojawiały. Któż jednak mógłby to wiedzieć?
- Mogę już z Ciebie zejść? Potrzebuję nas wszystkich w dobrym stanie. - powiedział gotowy poluzować uchwyt i poderwać się do góry by uniknąć ewentualnej próby ataku gdyby zdecydowała się go oszukać. Następnie wyciągnie dłoń by pomóc jej wstać.

No i mordka zapiekła, poczuł luja ogłuszacza na mordze tak, że aż trochę go odrzuciło ale Perc to dzielny facet spojrzał się na Esme.
-Krzepę to Ty masz kobieto.
Syknął bez namiętnie w stronę jej a potem zobaczył jak ląduje na glebie razem z szefem, Percival patrzył na nich jak hmm.. na parę która miała by zaraz kopulować? przepraszać nie miał zamiaru choć w sumie dobrze, że dziewczę jest czujne chyba aż nad czujne. Może PMS? nie wiadomo. Spojrzał na Griga.
-Ta Szkarłatna Mgła to jakiś związek chemiczny, musimy najpierw pobrać próbki i ustalić jej właściwości bo od tego zależy powodzenie operacji.-wziął głęboki oddech spojrzał się na studzienkę kanalizacyjną-Wydaje mi się, że problemu należy szukać w kanałach, stamtąd po raz pierwszy wydostał się związek. Tak samo, maski przeciw gazowe mogą nie pomóc, wyślijmy najpierw może drona zwiadowczego, o ile taki jest, aby pobrał próbki i przesłał mi je do analizy.
Kucnął przy parce która wręcz oddziaływała na siebie, spojrzał się wzdłuż nich, westchnął głęboko pokręcił głową.
-Możliwe, że potrzebne będą nam butle tlenowe.-przechylił głowę-Najpierw musimy mieć dane, potem wchodzić a nie od razu byle co byle jak, chemia to taka suka, że chociaż możesz nic nie widzieć, nie czuć to zabije Cię od środka jeśli się nie zabezpieczysz.
Był chemikiem, znał się na tym, nie miał zamiaru pchać się do przodu jeśli by to nic nie dało, po co wchodzić gdzieś, gdzie można zginąć. Nic nie myślą ale Perc swoje wie i nie ma zamiaru ukrywać tego. Chłodnym spojrzeniem przejechał po nich, rozprostował się.
-Ale Szefie mogłeś chociaż Pannie drinka postawić a nie tak przy ludziach.
Wredny i chamski charakterek zawsze bierze górą, oczywiście dostanie po mordzie a jak! Ale on już jest przyzwyczajony do takiego głaskania go, w sumie ma to gdzieś i tak jest tylko pionkiem w wielkiej grze, jak zresztą oni też.

Wysłuchał słów Percivala przytrzymując wciąż Czerwonowłosą. Dał jej tym samym czas na lekkie ochłonięcie. I tak pewnie będzie niepocieszona.
- No co Ty nie powiesz... - odparł zabierając się do wstania z Esmeraldy po krótkim wstępie Percivala. Dobrze, że się zaangażował, lecz dla Vlada mówił o rzeczach oczywistych. Z drugiej strony cieszył się, iż ten już tworzył jakiś plan, nawet jeśli ten nieznacznie kolidował planami Białowłosego. Wewnętrzna radość nie trwała wiecznie ponieważ nasz uczony łowca musiał po prostu coś pierdolnąć.
- Pierdol się Percival. Nie wiesz do czego jest zdolna. - skwitował niewybredny komentarz swego towarzysza dotyczący pozycji w jakiej znaleźli się z Esmeraldą. Ten mu niemalże ratuje życie, a tamten jeszcze dolewa oliwy do ognia. Czerwonowłosa z pewnością nie skończyłaby na pojedynczym strzale w ryj. W każdym razie kobieta wyglądała na względnie uspokojoną toteż Vlad mógł się z czystym sumieniem podnieść.
- Butle tlenowe, niewielkie, będą dołączone na wszelki wypadek. Mgła będzie przefiltrowywana przez maski gazowe toteż nie powinna stanowić większego zagrożenia. Nie widziałem też by ludzie Samuru zmienili uniformy. To oznacza, że można się na nią zaszczepić. Poza tym nie ma rzecz nie do oddzielenia od powietrza. Nie możemy pozwolić też by mgła za bardzo się rozprzestrzeniła i musimy zaryzykować. Inaczej i tak będzie za późno. Próbki pobierzemy samodzielnie bo tak się składa, że nie przypominam sobie by dotąd Oświata rozwijała się technicznie, więc o dronach badawczych możesz zapomnieć. Potem badaniem nad nimi i ich wpływie na istoty żywe zajmie się Esmeralda. Ty mi będziesz potrzebny w kanałach. Co dwóch chemików to nie jeden. - rzekł stanowczo otrzepując swoje ubranie z ziemi. Wiedział, że w kanałach się pobrudzi i akceptował to. Jednakże dopóki ma jakiś wpływ na to z pewnością pozostanie względnie czysty. Sam Vladislau też był chemikiem czego Percival wiedzieć nie musiał jeśli jakoś bliżej nie interesował się postacią nowego dowódcy. Dlatego też widząc co się dzieje z ludźmi po kontakcie z mgłą mógł kilka rzeczy wykoncypować. Między innymi to, że jest bardziej organiczna niż by chcieli. Ze zwykłą chemią łatwiej byłoby walczyć. Gdy dochodzi biologia znaczy to, że jeśli nie zaczną działać szczep może stać się bardziej niż dotychczas letalny.
- Chodźmy. - zakomenderował i ruszył w kierunku labiryntu by przeprowadzić całą trójkę przezeń. Zmierzali ku laboratoriom Oświaty, które od jakiegoś czasu stały puste. Teraz jednak działał tam Śruba który był w swoim żywiole...


< z / t wszyscy zainteresowani: Pers, Esme, Runiarz, Grig i Psiul do pracowni pod labiryntem...>