Sala 1 dla ludzi

Kaori obudziła się po jakimś czasie po operacji. Czuła się okropnie. Co prawda nie czuła żadnego wielkiego bólu, była spokojna i w ogóle ale odczuwała pewien dyskomfort. W końcu nie codziennie ma 20 szwów na brzuchu. Próbowała się wiercić jednak każdy ruch sprawiał jej nieco większy ból. Spojrzała na Jaq, na pielęgniarkę, żadnej z tych osób nie znała. W jej główce zaczęły tworzyć się dziwne rzeczy, myśli. Zaczęła podejrzewać że ten szpital to przykrywka, że to pułapka, jednakże tabletki uspakajające robiły swoje i dziewczyna dzięki temu nie zaczęła krzyczeć. Inaczej na tej sali a nawet i na innych było by słychać przerażone krzyki Kao. Kaori cały czas czuła się senna, oczy jej się zamykały. Nie tylko była zmęczona wrażeniami ale dostała tabletki nasenne. Kobietka czuła jakby jej czegoś brakowało, miała rację. Powoli podniosła swoją obolałą rękę i próbowała znaleźć włosy na głowie, niestety miała tam tylko opatrunek. Jej piękne, czerwone, długie włosy spłonęły. Kao zrobiło się smutno, wręcz łzy napływały jej już do oczu a w jej głowie roiło się od pytań. Dlaczego ja ? Co ja takiego zrobiłam ? Ratunku... Ja chce stąd wyjechać... Myślała zaciskając zęby. Po chwili jednak tabletki nasenne spowodowały że Kaori została objęta przez Morfeusza.

Kaori właściwie większość czasu spała. Była wykończona, ale teraz już nabrała sił. Ucieszyła się że może już wyjść ze szpitala. Wzięła ubrania które zostawiła jej pielęgniarka i ubrała jej. Nie były zbyt ładne ale Kao uznała że przeżyje ten kawałek do domu. Chodzenie sprawiało jej jeszcze mały problem, ale co się dziwić ? Dziewczyna zostawiła po sobie nienaganny porządek po czym wyszła. Na szczęście zapomniała o swojej łysinie bo inaczej by tam sikała że ona nie wyjdzie bez żadnej czapki. Ludzie w szpitalu dosyć dziwnie się na nią patrzyli, ale ona nie zwracała na nich uwagi.



[zt]

Została przewieziona tutaj, do szpitala tego miasta. Ale po co? Skąd nagle karetka? Czy nikt wcześniej nie mógł jej uratować, kiedy ona stawała się kawałkami, resztkami siebie? Jak w ogóle komukolwiek udało się przepłoszyć te nienajedzone wilki od jej osoby? Nie pamiętała co się dalej z nią działo, bo poczuła następnie siarczyste uderzenie w policzek, przez które po prostu zemdlała. Było to tak mocne uderzenie, na jakie nie była przygotowana.
No i dopiero tutaj, w tym szpitalnym łóżku przebrana i czysta, ocknęła się, czując się obolała na twarzy. Miejmy nadzieję tylko, że nie ma jakiś śladów po uderzeniu na twarzy, nie byłoby to zbytnio miłe. W ogóle co się stało? Przez ten cały czas, kiedy "spała", miała przed oczami tą scenę z wilkami, jakby była w dalszym transie, a parę sekund przed osłabnięciem, widziała przed sobą twarz mężczyzny i błyszczące się różnego koloru oczy, które się jej przyglądały. Wyglądało też na to, że to on ją uderzył w twarz. Nie, to nie było ważne. Ważne było to, że teraz była całkowicie zdrowa i cała. Jedynie miała kroplówkę umieszczoną w żyłę, tak to nic innego! Co to było? Czy tamta sytuacja, ta dramatyczna scena zjedzenia jej osoby przez wilki była prawdą, czy jedynie fikcją? Nie wiedziała co o tym myśleć.
Pierwsze co zrobiła po przebudzeniu się, to poprawiła swoją osobę na tym strasznie niewygodnym łóżku. A raczej starała się to zrobić. W każdym bądź razie zauważyła obok siebie lekarza. Chyba była pod jego "skrzydłami". Nie wiedziała tylko co się z nią stało, może on mógł jej coś opowiedzieć, przybliżyć.
- Co się stało? Jak tutaj trafiłam? Co ja tutaj w ogóle robię? Gdzie są moje rzeczy? - pytanie za pytaniem padało z jej ust, nie wiedząc co sobie nawet ma myśleć w tej sytuacji. Była zagubiona, wystraszona i jeszcze nie do końca była uświadomiona tego, że ten straszny "sen" się skończył, że jest cała, że ma wszystko na swoim miejscu. Trzeba się liczyć z tym, iż na zawsze jej to pozostanie w pamięci, wynikiem tego może stać się jej zmienność charakteru, a może i nawet popadnie w jakąś depresję czy coś takiego. Nie wiadomo, a Megumi nie czuła się silną osobą psychicznie. Lecz, jak na razie, chciała się czegokolwiek dowiedzieć. Może coś się jej przypomni jeszcze?

Poczuła na swojej głowie delikatne pociągnięcia dłonią, jakby chciał być niebywale dla niej miły, uroczy i czuły, aby czuła się tutaj niczym w domu, może i nawet lepiej. Patrzyła na doktorka i sama nie wiedziała co o tym wszystkim myśleć. Była strasznie znerwicowana i skołatana z powodu tej całej sytuacji. Czy powinna się tego wszystkiego bać, co się dzieje wokół niej? Na razie znajdowała się w szpitalu, więc nie miała się czego obawiać... Chyba.
Telefon od przechodnia? To czemu ten przechodzień jej nie pomógł wcześniej, co?! Niektórzy przedstawiciele gatunku ludzkiego są nader śmieszni. Chociaż wampir by się pewnie podobnie zachował, żeby przypadkiem go nie podkusiło ugryzienie dziewczyny. Z drugiej strony - co takiego potwora to obchodzi? Niewinna dziewczyna była sama w parku, mógł to wykorzystać, zrobić cokolwiek, żeby tylko ją wyssać. Więc jednak z dwojga złego już to wezwanie pogotowia było dobrą opcją.
Słuchała dalszych słów doktora, nie dowiadując się, niestety, niczego więcej na swój temat, oprócz stanu zdrowia. Uraz głowy? Aż tak mocno została spoliczkowana przez potencjalnego napastnika? To całkiem możliwe, bo przecież potem spadła z ławki. A miała zamiar tylko posiedzieć w parku i odpocząć od miejskiego zgiełku! Jak widać - od dzisiaj musi z kimś z wychodzić na zewnątrz, jeśli chce się czuć bezpiecznie.
- 0 - odparła, przedstawiając swoją grupę krwi. Ale... Po co to? Przecież nie straciła krwi, nie widziała na swoim ciele żadnych raz. Jedynie odczuwała ból na policzku, które spuchł i nabrał ładnego kolorku zapewne. Wzięła głęboki wdech, aby nie zdenerwować się i nie przejmować głupotami. Może to była po prostu czysta, formalna procedura? Ten tak zwany wywiad? Całkiem prawdopodobne. Położyła się, zaczynały ją boleć plecy.
- Przepraszam, chciałabym prosić o podanie mi telefonu, mógłby Pan, jeśli nie jest to kłopotem? Nie mogę, niestety, sama tego zrobić, bo odczuwam straszny ból kręgosłupa, a nie chcę zbędnymi ruchami sobie tego bólu pogorszyć. - zapytała po sekundzie lekarza. Miejmy nadzieję, że Pan Doktor będzie bardzo miły i poda rzecz, o którą poprosiła. Chyba przydałoby się z kimś skontaktować czy też chociaż pograć w jakąś grę, żeby się nie nudziła.

Wszystkie badania przeszły w spokoju i Emma mogła wreszcie odpocząć. Nie miała nic przeciwko żeby zostać na dwa dni w szpitalu. Zaszyje się, a otaczająca ją cisza wspomoże nerwy i sprowadzi sen. Choć gdy tylko zamykała oczy, widziała twarz swojego oprawcy. Temu jak tylko znalazła się w sali, przebrana w szpitalne ubranie, poprosiła też o dawkę tabletek na sen. Okryła się pościelą po uszy, uważając oczywiście na kroplówkę, zastrzyk przeciwbólowy działał wyjątkowo kojąco. O swoje przedmioty zacznie martwić się później. Teraz pora na sen w samotni, bo przecież Emm nikt nie odwiedzi.

Emmie nie przeszkadzała obecność psychologa. Jeśli przyszły pytania odnośnie gwałtu, odpowiadała na nie. Lecz nadal nie ujawniła wyglądu napastnika. Niestety głębsze szczegóły nie mogły mieć jeszcze miejsca, zważywszy na świeżość sytuacji. Tak czy inaczej poleżała trochę w szpitalu i nieco się jej stan polepszył, aczkolwiek nadal pozostawała psychicznie wykończona. Wreszcie przybyła jedna z pielęgniarek. Emma obdarzyła ją zmęczonym spojrzeniem i na pytanie pokręciła głową. Nie chciała nikogo widzieć, poza tym nie ma bliskich. Nie licząc syna, ale on jest za młody na takie rzeczy, poza tym nie zamierzała zaprzątać jego głowy swoją osobą. I usiłowała by zasnąć, gdyby nie kolejna informacja. Nie ma żadnej infekcji, co oczywiście było dobrą wiadomością, lecz druga... ciąża. Czyli to co wtedy u niej w domu. Zasłoniła usta dłońmi, będąc bardziej przerażoną. Nie ma pracy, ledwo co się utrzymuje sama i ten gwałt.
- Wszystko w porządku z ciążą? - Spytała pełna obawy, patrząc na pielęgniarkę. Powinna chyba poinformować Namikaze o wieści. Ale nie będzie to problemem? Rozejrzała się w okół siebie i na krześle znalazła swoją torebkę. Sięgnęła po nią, szukając telefonu. Była mocno zdenerwowana, w dodatku nie najlepiej się czuła i zaatakowały ją mdłości, co jest naturalne dla ciężarnej kobiety.

Tym lepiej dla zgwałconej kobiety. Emma mogła odetchnąć w spokoju, zrelaksować się, a obecność pani psycholog poprawić ją nieco na duchu. Właściwie nie powinna upadać, psychicznie a podnieść się i stanąć do walki z tym potworem. Aczkolwiek jeszcze nie czuła sie na tyle silna, a słabość skrzywdzonej niewinności była za świeża i zbyt podłamana. Więc trzeba czasu. Co do reporterów. Wolała żeby trzymano się od niej z daleka.
- Tak, tak oczywiście! Zgodzę się na wszystkie badania, na jakie potrzeba. - chętnie odebrała od pielęgniarki formularz, uzupełniając go. Życie dziecka było czymś o co trzeba walczyć.
- Chcę to zgłosić na policje. Taki margines nie powinien bezkarnie chodzić po świecie i krzywdzić niewinne kobiety. - oddała jej formularz i mimo uderęczenia, pokazała pazury. Może nie da sama rady rozprawić się z wampirem, to może chociaż łowcy się nim zajmą. Opadła zmęczona na poduszki, zamykając oczy. Nieebawem koleja seria męczących badań, jednakże bardzo ważnych. Odruchowo położyła dłoń na podbrzuszu, w którym rozwijało się kolejne życie i bardzo liczyła żeby ono było zdrowe. Warto też dodać, że mdłości minęły, a telefon. Cóż... jak szybko się włączył, tak szybko z powrotem padł - słaba bateria. Oto powód.

Zgodziła się na wykonanie badania i to przez mężczyznę, właściwie nie powinna mieszać ich do jednego worka, przecież lekarze źli być nie mogą. Temu też skinęła jej głową, kończąc w ten sposób temat o badaniu. Następna sprawa - gwałciciel. Cóż, niestety wampir musi zostać ukarany i może gdyby Emma wiedziała o braku kontroli oraz urwanie świadomości, pewnie zastanowiła by się nad karą. A tak? Skąd mogła niby o tym wiedzieć?
Położyła się wygodniej, nie mając pojęcia, iż na jej martwy baterią telefon Jacob wysłał wiadomość. Nie wiedziała, że bez jej wiedzy wyjechał do Włoch. Wielka szkoda... A może jednak powiadomić Marcusa o nowym dziecku, które z całą pewnością należy do niego? Zastanawiając się, powoli zapadła w sen, jednakże niestety nie na długo. Do pokoju wszeli reporterzy. Usiadła, patrząc w lekkim szoku na postacie. Zawiadomiła pielęgniarkę, poprzez użycie specjalnego pilota. Nie chciała tego typu tutaj gości.
- Proszę stąd wyjść! - Krzyknęla, wskazując palcem na drzwi. Nie zamierzała dzielić się swoimi dramatem z innymi. Co innego jakby mieli zachować jej anonimowość, a te sępy przecież lubią cykać zdjęcia ludziom do swoich gazet. I sam gwałciciel jakby się o tym dowiedział, z całą pewnością mógłby się zemścić. Lepiej zatem chuchać na zimne, mało tego. Zakryła się poduszką.

Siedziała sobie na łóżku wlepiając spojrzenie w ścianę. Na twarzy malował jej się delikatny uśmiech, czuła się spełniona. Chodź cena jaką przyszło jej zapłacić za ochronę poprzedniego klienta była dość wysoka. Mimo tego nie żałowała decyzji, postąpiłaby w ten sam sposób raz jeszcze gdyby taka zaszła potrzeba. Kiedy drzwi się otworzyły i do pomieszczenia wszedł przystojny lekarz, Cherry wlepiła spojrzenie w pościel.
- całkiem nie źle.. - odpowiedziała spoglądając na swojego wybawcę. Przez chwilę przyglądała mu się, śledząc jego każdy ruch. Przysłuchiwała mu się z uwagą i oczywiście robiła wszystko o co ją prosił. Kiedy zaczął dotykać obolałego miejsca, mięśnie same się napięły. Cherry szybko zacisnęła usta, a jej dłoń zacisnęła się na pościeli mimowolnie. Na wzmiankę o bliźnie uśmiechnęła się z nieukrywaną satysfakcją.
- kolejna.. pamiątka do kolekcji.. - odpowiedziała łagodnie, po czym usadowiła się wygodnie na łóżku. Nie bardzo ucieszyła ją wiadomość o miesięcznym urlopie "To za długo.. muszę trenować.. cholera.." przeszło jej przez myśl. Z drugiej strony wiedziała że mężczyzna ma rację. Jeśli chciała wskoczyć do siodła jak najszybciej, to musiała pozwolić ranie się zagoić całkowicie. Po chwili milczenia westchnęła i spojrzała ponownie na lekarza.
- rozumiem że będę musiała przychodzić na wizyty kontrolne raz na jakiś czas.. muszę się wtedy do pana zgłosić czy może to być również inny lekarz ? - spytała z czystej ciekawości.

Skupiała całą swoją uwagę na młodym lekarzu, miał przyjemną barwę głosu no i mówił z sensem.
- w takim razie będę co pięć dni pana nachodzić.. - powiedziała pół żartem uśmiechając się do niego. Kiedy w końcu dał jej 'złotą' przepustkę na wyjście z tego miejsca, ona jedynie wyciągnęła dłoń aby odebrać karteczkę. A zaraz za nią całą wyprawkę w postaci recept, nie jeden lekoman by skakał teraz z radości po szpitalnym materacu. Cherry wymusiła lekki uśmiech na myśl ile chemii jej organizm przyjmie w nadchodzących dniach "Po takiej dawce farmaceutyków nie będę potrzebowała latarki nocą.." przeszło jej przez myśl.
- w sumie to chciałabym podziękować za pomoc jakiej mi pan udzielił.. będę wiedziała do kogo się zgłosić w przyszłości.. - powiedziała puszczając mu oczko. Po czym wzięła się za przeglądanie recept i zatrzymała się na jednej. Przygryzła dolną wargę wlepiając spojrzenie w jedno brzydkie jej zdaniem słowo.
- nn.. nie.. jaaa ja..to .. to nie będzie.. konieczne.. ja.. nie potrzebuje TEGO.. - wydukała oddając mu receptę na zastrzyki. Sama myśl o wielkiej strzykawce wbijającej się w jej ciało napawała ją przerażeniem. Dzięki bogu nie miała żadnej przed oczami bo pewnie wyskoczyłaby z łóżka jak poparzona. Kto by pomyślał że 25 letnia kobieta, która zasłoniła człowieka własnym ciałem przed pociskami - panicznie boi się zastrzyków.
- mogę zamiast tego jakiś syrop dostać.. ? - spytała spoglądając oczkami pełnymi nadziei prosto w twarz przystojniaka. Miała nadzieje że coś utarguje.