Czerwony Kapturek - historia prawdziwa.

Świat całkowicie inny, jakby krzywe zwierciadło. Tutaj wszystko się urzeczywistnia. To, co znamy jedynie ze świata baśni czy horroru, staje się prawdziwe, a zarazem najgorsze niczym powieść zaczerpinięta ze stronic samego Stephen'a King'a. Największe stachy zostają ucieleśnione jako zmory senne. I właśnie tego doświadczył nasz nowy bohater, Samuru. Tak, świat zapragnął jego jako swojej własnej, nowej ofiary. Jeszcze o niczym nie miał pojęcia. Zmęczony położył się spać. Zmęczony się obudzi, ale w całkiem innej rzeczywistości. Wszystko wydaje się takie realne. Smak, przyjemność, ból, wizualność... Wszystko jest tak prawdziwe, że ma się wątpliwości, co do tego, iż to zaledwie sen. Sen na jawie.
Kiedy tylko wampir otworzy swoje czerwone ślepia, zda sobie sprawę z tego, że jest całkowicie sam, w całkowitej, bezkresnej ciemności. Głucha cisza, niemalże staje się bezbolesna i wdziera się gwałtem w narządy słuchu. Aż głowa zaczyna od tego boleć, tępe pulsowanie w niczym nie pomaga. Powoli wszystko nabiera kolorów, choć jest to proces bardzo bolesny, bo tak naprawdę bohater poznaje dopiero co znaczą słowa "widzieć naprawdę". Kolory stają się intensywniejsze, zapach także dociera. Przyjemny, narkotyczny, wciągający, wręcz zapraszający aby zagłębić się bardziej w sen. Wówczas powoli zaczynają docierać do niego dźwięki. Niczym spokojna, delikatna melodia, która przypadła wampirowi do gustu. Cisza, spokój, wreszcie odpocznie od niezłomnego, codziennego trudu. Przecież nikt go nie rozumie, a tutaj, w tym świecie, wszystko staje siętakie jasne.
Następnie pojawiają się kształty. NIewielki pokoi, gustownie urządzony w starmodnym, wiejskim stylu. Nic nadzwyczajnego, gdyby nie fakt, że zasypiał w swoim gabinecie, a budzi się w całkowicie innym miejscu. Jednak pastelowe kolory mają to do siebie, że uspokajają. Wpływają niemalże kojąco na wampira. Zaczyna odpływać, jak w transie. Taki błogostan bardzo przypada mu do gustu. A co, jeśli nie będzie chciał się już nigdy więcej obudzić? Czy sen, ten nieralny z pozoru świat, przyjmie go w swoje ramiona, w swoje łoże, w swoje drżące dłonie?
I wreszcie, na sam koniec, nasz bohater doznaje pewnego olśnienia. Ta cisza i spokój tak mu się podobają, że naprawdę zaczyna mieć ochotę pozostać tutaj na zawsze, niezależnie od wszystkiego. Powraca do niego czucie w kończynach. Pod sobą ma coś miękkiego i delikatnego, niczym muślin. Okrywa jego delikatne, małe, wręcz dziewczęce ciałko. Viałe piórka opadają dookoła...
A wreszcie, gdy nabierze ochoty na wstanie z jakże wielkiego łoża i zerknie w lustro, przerazi się. Przerazi się na pewno. I to własnym odbiciem. Przerazi go widok długim, lekko pofalowanych, czarnych włosów. Nagich piersi i kobiecej sylwetki. Tak, Samuru w tym śnie przybrał dziewczęcą postać.

W evencie nie jesteś w posiadaniu swoich mocy. Posiadasz jedynie swój artefakt (korzystaj z niego mądrze). Masz jedynie wampirzą szybkość, zwinność, siłę. Nie jesteś także narażony na spalenie przez słońce. Masz swoje umiętności w walce, acz nie posiadasz żadnej broni, chyba że takową sobie zrobisz, bądź znajdziesz.

Event dla Samuru.

Cisza, spokój, błogość... Gdzie on się znalazł? Czyżby nagle świat się wyłączył aby szlachetnej krwi wampir mógł wreszcie porządnie się wyspać? Dlaczego jest wszędzie ciemność...
Dopiero po chwili obraz zaczynał się pojawiać. Najpierw majaki, a potem wszystko stawało się wyraźniejsze, żywe. I ten delikatny, świeży zapach nie zmącony spalinami, jakby nie spał w pokoju, a na powietrzu, na jakiś łąkach. Oczywiście zorientował się, że spał w pokoju, tylko.... innym. Czyżby się upił i ktoś go wywiózł. Trudno odgadnąć. Lenistwo ogarnęło wampira, wsłuchującego się w otoczenie i nawet nie miał zamiaru się nad kwestią znalezienia rozprawiać! Może to raj? Kto wie! Jest mu tutaj tak dobrze. Zwłaszcza gdy poczuł pod sobą miękkość. Przejechał dłonią po powierzchni łoża, mrużąc swoje gadzie oczy. Chciałby zostać tu na zawsze, z dala od wszystkich.
Lecz lenistwo nie popłaca. Usiadł na łóżko, rozciągnął ręce, wyciągając je ku górze. Rozejrzał się po pokoju i od razu stwierdził, że jest w wiejskim domku. Urocze miejsce.
Wstał na nogi, odrzucając za sobą narzutę i podszedł do lustra, by móc przyjrzeć się swojemu majestatowi.
O zgrozo...
Piersi? Długie, czarne i bujne włosy? Dziewczęca twarz?! Tylko lśniące gadzie oczy pozostały! Chwycił się za włosy, sprawdzając czy są naprawdę jego, czy ktoś po prostu nie zrobił sobie z niego żartu. Pociągnięcie potwierdziło iż te kudły są jego. Dotykał lustra, badał jego ramę i wreszcie po pierwszym szoku, spojrzał na klatkę piersiową... Miał dwie piersi. Oczywiście ujął je w dłonie, licząc iż odpadną... Nic z tego, po dotknięcie poczuł delikatnu ból. To była prawda! Jest kobietą! Zatkał swoje małe, różowe usteczka bo już urywał się dziewczęcy krzyk. Odwrócił się do lustra, szukając jakiś ubrań. Nic. Ach, nawet i męskiego sprzętu nie miał!
Nie znalazł ubrań, dlatego owinął się narzutą, którą zgarnął z łóżka. Natychmiast rozpoczynąl szukanie domownika, byle kogo! Nawet jak znajdzie zboczeńca, który sprawił mu takie ciałko, rozerwie na strzępy.
I dlaczego na jego palcu widniał pierścień z gadzim okiem? Później nad tym rozprawi, teraz trzeba jak najszybciej całą sprawę wyjaśnić.

Sam fakt bycia kobietą był niczym koszmar. Szlachetny wielbił siebie takim jakim jest i z całą pewnością nie marzyło mu się być płcią żeńską, nawet i podświadomie. Więc skąd taki psiksu? Przemęczenie? Kto wie, w końcu rzadko spał, jedynie pozwalał sobie na krótkie drzemki i bywały one rzadko. Luuub... Brakowało mu kobiety, swojej żony i pragnienia odzywały się pod taką właśnie postacią bycia kobietą. W każdym bądź razie musiał dowiedzieć się Dlaczego tak się stało!
Nie wyczuł, że ktoś obserwuje go, siedząc sobie na szafie jakby nigdy nic. Zboczeniec? Jeżeli Samcio by się o tym dowiedział, czarne ślepia dziwnej istoty wylądowały by pod butami wampira, pierw zostałby wydłubane. No ale tym razem krew się nie poleje!
Owinięty szczelnie prześcieradłem, przechodził teraz chyba przez salon. Cóż, wystrój mówił, że mieszkanie tutaj jakiś czubek, co oczywiście Samowi nie przeszkadzało. Lubił wybijać innych świrów - w końcu dla Samura musi być więcej miejsca wśród szaleńców, prawda?
Co dalej? Ach brakło podłogi! Sam spadł w różowe czeluści kuchni. Na szczęście jest zwinny i skończył na czterech kończynach, niczym kot! Nawet prześcieradło mu nie spadło.
Wstał na równe nogi, rozkładając się. Róż aż oślepiał, musiał więc aż zmrużyć oczy i zasłonić nieco dłonią widok. Wtem rozległ się głosik, strasznie irytujący głos. Skrzywił się, szukając właściciela słów, no i znalazł. Różowa wróżka ze wstrętną twarzą, uroczo. Uniósł brew, patrząc na dziwną istotnę nieco zainteresowany. Jeśli chce odzyskać swoje ciało, ma zanieść koszyk do Starej Babci. Nieźle, coś mu tutaj śmierdzi sławną bajką o ukrytym przesłaniu.
- Babuszka szybko dostanie swój koszyk.
Rzekł pewny swego, w dodatku z seksownym ruskim akcentem. Ma zgniła wróżka pozytywną odpowiedz. Samuru skierował się do wyznaczonego miejsca, aby sięgnąć po czerwony strój. Tak jak myślał - ma stać się Czerwonym Kapturkiem. Więc przyjdzie mu spotkać się z krwiożerczym wilkiem! Zrzucił prześcieradło i przydział zgrabny strój. Związał go dokładnie pod szyja, nakrywając także swoje jędrne piersi. Kaptur założył na głowę, traktując go jakby złoty hełm, mający go chronić przed ciosami wrogich mieczy podczas wojny. Odwrócił się na pięcie w stronę wróżki, lecz tej już nie zastał.
- Cholera.
Burknęł do siebie, wyraźnie zdegustowany pozostawieniem go bez dalszych wskazówek.

Zapewne się przekona na końcu po jaką cholerę śnił mu się taki pokręcony sen, oczywiście o ile nie przegra, ha! W zasadzie takiej opcji nie brał pod uwagę, w końcu to twardziel! Kij z tym, że biegał z piersiami niemal na wierzchu, okryty szkarłatną peleryną.
No ale do rzeczy, do rzeczy... Szlachetny musi wykonać swoją misję z sukcenem aby wrócić do swojej męskości, wszak w tym ciele nie czuł się wcale dobrze! Temu w żadnym wypadku nie mógł pragnąć bycia kobietą, ot co. Temu też pełen odwagi i zawziętości, chwycił za koszyk pełen skarbów i ruszył ku wyjściu z kuchni. Nie zamierzał nic jeść, ba, jeśli okaże się wszystko zatrute, to przegra! Lepiej coś upolować na zewnątrz lub być głodnym niż zwijać się w konwulsjach. Nie zdziwił się wcale, kiedy wyjście z domku miało niecodzienny wygląd, bardziej skupił się na otoczeniu, by zaś gdzieś nie wpaść lub innych pułapkach. Dopiero ochłonął, kiedy znalazł się na wierzchu... Las tropikalny? Ach, niego takowy fakt go zaskoczonył, w końcu w tradycyjnej bajce nie było mowy o lasach deszczowych, a zwykłych. Zacisnął dłoń na drewnianej rączce koszyka i ruszył przed siebie.
Zatrzymał się przy trzech drożkach. Skrzywił się na widok drogowskazów, bo w końcu wszystkie wskazywały jedno - dom babci. Przecież cholera... Coś musi tutaj śmierdzieć! Ach, zanim uda się w dalszą część przygody, musi mieć broń. W końcu nie wie czy jego moce działają, wszak ma inne ciało. Znalazł odpowiedni długi badyl, kłami zdołał wyrzeźbić w miarę ostry dziób. Uchwyt wykonał z długich traw nieostrych. Po wykonaniu roboty, ruszył dalej. Wybrał drogę z wilkami, nie obawiał się, w końcu jest zręcznym wampirem i nic go nie złamie!

Czym się kierował? Wiedzą o bajce, w końcu to wilk wynalazł krótszą drogę, poza tym nie chciało mu się walczyć z sieciami pająków ani wymijać niematerialne potwory zwane zjawami, duchami etc. A z wilka zawsze można coś zrobić! Na przykład ściągnąć z niego skórę i nałożyć ją na swój grzbiet! No ale to tylko takie myślenie, Samuru po prostu stwierdził, że lepiej pójdzie mu z wilkami. W każdym bądź razie odwrócić się już nie mógł.
Szedł przed siebie, mając oczy i uszy otwarte na wszystkie szmery, nawet węszył by po zapachu rozpoznać jakieś zmiany, wszak doszukał się nawet jednej... Smoki śmierdzą na ogół siarką, no i że ma w żyłach krew gadziego wampira, umie wyczuć zmianę... Co prawda nie mógł odgadnąć co to takiego się kryje, choć na pewno jest gadem! Zmarszczył brwi, zatrzymując się na chwilę. Rozejrzał się po okolicy i skoro niczego nie wyszukał gołym okiem, postanowił kroczyć dalej. Ach, przepaść! Tym razem zatrzymał się tuż przy samej krawędź. Na szczęście aż takiej odległości do drugiej strony, będzie mógł to przeskoczyć, a w razie czego skorzystać z mocy przyczepności do wszelakich ścian. I kiedy już miał wziąć rozbieg, coś ciepłego uderzyło o jego ciało... Ciepłe powietrze? Jakby wiatr? O nie, nie ma czasu się zatrzymywać. Wznowił swój rozbieg i według słów Mistrza Gry, śmiało przedostał się na drugą stronę. Wiadomo, Samcio to zręczny gość.
Otrzepał swoje ubranko, chwycił kija jaki upuścił na ziemię tuż przy lądowaniu i śmiałym krokiem szedł dalej.

Wiadome, że wiedział co ma zrobić! Sam ma w końcu łeb na karku i dalej zamierza z niego korzystać! Oczywiście, że smokiem się nie przejął, ba, nawet się nie obejrzał, bo jeśli smoczysko miałoby go ścigać, usłyszałby. Po prostu zbędny ruch.
Szedł dalej przed siebie. I jakoś nie spodziewał się pięknego lasu pełnego sarenek, ptaszków i śpiewającej Śnieżki na haju. Jego oczom ukazały się bagniska, w dodatku śmierdziało zgnilizną oraz mokrymi psami. Ocho, czyli coś się szykuje. Szlachetny zmrużył ślepia, wsłuchując się w teren. Słyszał kroki, sapanie... Aż w końcu ujrzał dwa paskudne, wielkie Wilkołaki.
Wiadomo jak bardzo wampiry z wilkołakami się nie lubią, zatem i Samuru nie był przyjaźnie nastawiony. Wlepiał swój lodowaty, gadzi wzrok w postacie stworzeń, które niegdyś musiały być ludźmi. Te puste stworzenia widziały niewinnie wyglądająca dziewczynkę, a nie miały pojęcia jaki demon czai się w środku.
No, wilki umieją mówić. Szlachetny nie odzywał się za to nic, jedynie przyglądał głupim stworzeniom. Nie szykowała się miła rozmowa, ach, Sam nawet na takową nie miał ochoty. Zacisnął mocniej łapę na kiju, a wtedy jeden z wilkołaków zaatakował.
Nie zamierzał stać, jak tylko dostrzegł pysk lecący w jego stronę, cofnął się i wymierzył ostrze kija prosto w paszczę wilka, powinien go przebić na wylot. I jeśli mg pozwoli, wyszarpnie swoją broń i także postara się śmiertelnie wycelować w tego drugiego. Ot, celował w szyję lub w serce. Zabić jak najszybciej, wszak może czaić się ich tu więcej.

Bestia została skaleczyla w podniebienie, nie tak jak chciał szlachetny. Zaklnął pod nosem, robiąc krok w tył. Drugi wilkołak uciekł - zapewne z tchórzostwa, no trudno. Został sam z szalonym i musi wykazać się zręcznością oraz bystrością, niż siłą.
Obserwował dokładnie swojego przeciwnika, starając się przewidzieć jego ruchy, bo ranny potwór może wpaść w gorszy szał i atakować bez ostrzeżenia. I jaką wysnuł analizę?
Wilkołak z rannym pyskiem oraz świadomością, że wampir ponownie go dźgnie w to samo miejsce, będzie starał się na pewno używać pyska jak najmniej. W końcu wilkołak myśli jak typowe zwierzę, działa instyntkem, nie pełnią umysłu. Temu szlachetnemu łatwiej było odgadnąć jego ruch. No i tak jak myślał! Niby atakował zębami, ale szybko w ruch poszła łapa. Oczywiście bokiem badyla uderzył jego pysk, przy okazji blokując łapę. Swoją broń trzymał w taki sposób aby nie uległa ona złamaniu. Po blokadzie, odskoczył w tym lądując na lekko zgiętych nogach. Teraz jego kolej!
Skierował się na najbliższe zniszczone drzewo, wbiegając szybko na jego pień. Nie myślał korzystać z mocy, wskakiwał odpowiednio na wystające gałązki, które te nie uległy zniszczeniu. Czemu? Skakał szybko, stąpając zawsze jedną stopą na drewienko, więc prędkość i delikatność współgrały - dzięki temu masa wampira nie naciskała całą swoja wielkością. Chociaż jako drobna dziewczynka warzył niewiele. No i jakie zakończenie?
Będąc wysoko, zaatakował z wyskoku. Zamierzał z całą swoją wampirzą siłą nabić wilcze cielsko na swój mini pal, kierował się na ten kudłaty łeb. Jeśli jednak psi potwór jakoś uniknie, wampir wyląduje na ziemi i szybko odskoczy w bok, aby czasem samemu nie oberwać.

Ta, wilkołaki i ich instynkt walki. Szlachetny miał wyjebane na to co potrafią, bo i tak padną trupem. Poza tym w realnym świecie nie spotkał nigdy żadnego wilkołaka, temu też nie zamierza ingerować jakie one są. Najchętniej by je wszystkie wybił, znalazł ten dom babci, wcisnął koszyk i wrócił do swojej ukochanej rzeczywistości. Ale czy mu na to pozwolą, to się jeszcze okaże. Na razie miał na głowie szalonego zwierza.
No tak, ciężko było mu wskakiwać na drzewo, które się chwieje, ale na szczęście utrzymał jakoś równowagę i zdołał wykonać swój atak, choć nie tak skuteczny jak chciał. Wilkołak oberwał, lecz dalej sapał. Samuru westchnął i raz jeszcze spróbował zabić wilka. Tym razem zaczął krążyć przyspieszonym krokiem w koło wroga. Cel? Zmęczyć! I jak do tego doszło, Kapturek wykona dźgnięcię w szyję z zamiarem przebicia mu tchawicy. Po takim ataku powinien się udusić i paść martwy. Jak tak się stanie? Szlachetny liczy na spokój i dostanie możliwości na dalszą drogę do domku.

Wilkołak nie ma szans z Samuru w sukience. Chłopak jest tak okrutny i skuteczny, że aż strach go atakować! W każdym bądź razie nie zdawał sobie jeszcze sprawy z tego, że to tylko sen i mógłby nim kierować gdyby chciał. Może nawet i lepiej, że nie wiedział? Przynajmniej jest ciekawie!
No ale, ale... został zraniony w bok! Syknął pod nosem, czując przeszywając ból i jak krew ścieka po ciele. U licha, tak ładne ciałko skaleczyć.
Mimo wszystko wilk padł, szlachetny nie okazywał żadnego współczucia ani troski o stan stworzenia, które już dawno się w swojej naturze zwierzęcia zatraciło. Patrzył na zwłoki z obojętnością w sieciach... No i trzymał się za ranę. Koszyk zawieszony na ręku, kij w jednej ręce, służył teraz za oparcie. Awrrr, co słychać w oddali? Wycie, szczekanie? Wataha wilkołaków nadchodzi. Samur nie czekając, ruszył na wolną ścieżkę. Nieco wolniej, bowiem musiał oszczędzać siły, ale wciąż gotów na wszelką obronę. Ot co.