Opuszczony cmentarz.

Miejscowe legendy. Nigdy nie wiadomo która tajemnica kryje w sobie prawdę, a która jest tylko sceptyczną bajką wymyśloną by straszyć dzieci. Wielokrotnie mawiało się na temat tego miejsca, lecz nigdy nie spotkano kogoś kto zechciał sprawdzić to na własnej skórze. Wszak cmentarz kojarzył się ludziom tylko ze śmiercią. Jej zapach przepełniał każdy centymetr terenu, a widok nagich i zimnych kamieni przyprawiał o dreszcze. Zwykłe dźwięki wydawane przez wiatr bądź skrzypnięcia mogły za chwilę stać się pierwszym sygnałem na pojawienie się paranormalnej cywilizacji. Tak właśnie działała na ludzi wyobraźnia. Kuźnia ich własnego strachu i bajkopisarstwa. Bajek, które zawsze mogły okazać się prawdziwe, choć oczywiście nie musiały. Właśnie dzięki takiej miejscowej opowieści na opuszczony cmentarz przybyła całkiem żywa jeszcze dusza wiedziona obietnicą i chęcią sprawdzenia własnych możliwości. Powiadano bowiem że cmentarz poza rzeszą nieboszczyków jest domem stworzeń o którym nie śniło się nawet filozofom. Nie mam tu naturalnie na myśli żuli gnieżdżących się w każdym zakamarku nadajadącym się do szerokorozumianej libacji, ale prawdziwych pereł których zarówno nauka jak i medycyna jeszcze nie poznały. Organizmów myślących i poddanych licznym spekulacjom, choć nigdy w praktyce nie ujawnionych. Veronica nie mogła przepuścić okazji sprawdzenia tych pogłosek. Mogły być fikcją – to prawda, ale w przypadku dużej religijności dziewczyny, nie mogła uważać przyjścia na cmentarz za coś straconego. W jej rodzinie często odwiedzało się cmentarze, dlatego po ominięciu ledwo trzymającej się bramy dziewczyna przystanęła. Przyglądała się przez chwile ruinie jaką pozostawiło ludzkie niedbalstwo i brak zainteresowania swoimi bliskimi.
To smutne – Biała róża którą trzymała w ręku lekko kołysała się na wietrze, a zapach niknął pośród odoru ziemi i rozpadających się „budowli”. Można by rzec że zachowanie było iście nieprofesjonalne, lecz każdą, nawet najmniejszą akcję rozpoczynała od chwili na modlitwę. W tym celu skierowała się do zachowanego jako tako wizerunku anioła i właśnie przed nim położyła biały kwiat.
Grób dziecka. Anioł stróż sądząc po tym co się zachowało – przeżegnała się i po prostu nasłuchiwała. Jeśli na cmentarzu jest coś innego za wyjątkiem strachu mieszkańców z pewnością będzie w stanie to wychwycić. Charakterystyka tego miejsca pozwalała na częściowe rozpoznanie dźwięków które są naturalne, a tych będących zwiastunem niebezpieczeństwa. Ot zboczenie zawodowe.




Ubiór: Ciemnie skórzane spodnie, gorset kończący się przed piersiami, biała bawełniana bluzka o długich lekko bufiastych rękawach, skórzane karwasze na rękach, biała chustka którą przewiązane są włosy (spięte w kok), oraz czarne długie buty na płaskim obcasie. Szyja przewiązana jest skórzanym ochraniaczem mającym za zadanie zniwelować ewentualne obrażenia.
Ekwipunek: Plecak, a w nim: Apteczka z bandażami i środkiem odkażającym, oraz opaskami uciskowymi( po 3 sztuki, środek odkażający – butelka 200ml). Do tego: siatka opatrunkowa; sznur (7,5m), hermetycznie zamknięte kawałki mięsa naszprycowane bezwonnym środkiem osłabiającym i uspokajającym ( 2 szt po 0,5kg każda), nożyczki.
Specjalnie zabudowana torebka medyczna (przypasana przy biodrach – niewielkich rozmiarów, lecz z masą praktycznych przegródek) a w niej: tabletki z morfiną działające przeciwbólowo (2 szt), zastrzyk usypiający (zabezpieczony, sztuk 2), pojemnik wypełniony środkiem osłabiającym (zabezpieczony), pojemnik wypełniony środkiem osłabiającym (zabezpieczony),”mózgotrzep” w strzykawce– czyli środek zmniejszający agresję (zabezpieczony), strzykawka z trucizną + strzykawka z antidotum na ten rodzaj trucizny.
Sztylety nasączone środkiem osłabiającym i uspokajającym, obrzyn z nabojami pochodną substancją, medalion, odblaski (x2), latarka z możliwością przełączenia światła na uv + 2 zapasowe baterie.
Z racji że akcja będzie się działa na cmentarzu, Veronica jako osoba dość religijna posiada również białą różę.

Zamknęła oczy wytężając jednocześnie wszystkie pozostałe zmysły. Pora w jakiej znalazła się na cmentarzu z pewnością nie działała na korzyść Veronici, lecz czy nie właśnie wtedy wychodzi najwięcej strachów? Najwięcej potencjalnych celów i niebezpieczeństw które budzą przestrach w zwykłych ludziach. Wsłuchując się w mowę charakterystycznego miejsca przez dłuższy czas nie słyszała nic co mogłoby zwrócić jej uwagę. Lekko gwiżdżący wiatr i stukające gałązki starej akacji- równe dźwięki jakby właśnie wystukiwały melodię. Na swój sposób lubiła samotność. Plecione wtedy myśli nie uciekały jak uwolnione ze sznura koraliki, a każda decyzja była po dwakroć przemyślana. A myślała bardzo dużo. Zastanawiała się ile prawdy jest w tej legendzie i właśnie wtedy usłyszała kilkanaście metrów od siebie jakiś dźwięk. Nie był naturalny. Nie była to stukająca gałąź czy nawet wiatr. Słyszała wyraźnie i gdyby nie fakt że dźwięk się nasilał, prawdopodobnie pomyślałaby że to wędrowny żul. Za długo żyła żeby beztrosko wierzyć że nie jest to zagrożenie i choć nie była pewna jakiego typu, Veronica nie mogła, a raczej również nie chciała pozostać bierną. Jeśli to wampir… cóż… nie zostanie posiłkiem pierwszego lepszego pachołka.
- Spoczywaj w pokoju wiecznym – szepnęła zupełnie naturalnym głosem. Jeśli coś chce ją zaatakować, lepiej żeby myślało że dziewczyna niczego nie usłyszała. To najlepszy sposób na obronę – tak zwany atak z zaskoczenia. Dalsza akcja działa się dość szybko. Kiedy Veronica usłyszała charakterystyczny dźwięk odrywania stóp, nóg, łap czy czegoś co ułatwiało poruszanie – natychmiast padła do przodu i odbiła się od ziemi w bok. Wyglądało to trochę jak przeturlanie, dlatego w myślach dziękowała Bogu że wszystkie posiadane medykamenty są szczelnie zamknięte i zabezpieczone na tego typu ewentualności. Kiedy (o ile jej się to udało) znalazła się w bezpiecznej odległości natychmiast wstała i wyjęła sztylety. Trwało to kilka sekund, lecz jak wiadomo – każda sekunda była tu na wagę złota. Nie widziała powodu by sięgać po obrzyn, gdyż brała pod uwagę fakt bliskiej odległości swego wroga. Lewy sztylet trzymała poziomo na wysokości głowy, prawy zaś na wysokości brzucha, oba skierowane w geście obronnym. Miało to dać jej czas na obserwację i jeśli będzie konieczność – również na reakcję. Jeśli wróg się zbliży Veronica zacznie walkę ostrzami. Jeśli go zobaczy, a wróg pozostanie w bezpiecznej odległości spróbuje nawiązać z nim dialog.



Rezygnuje z 1 sztuki mięsa z ekwipunku oraz medykamentów występujących w ilościach większych niż 1. Wszystkie te medykamenty minimalizuję do właśnie jednej sztuki.

Na dłuższą metę ciężko walczyć z przeciwnikiem którego się nie widzi. Jedno natomiast było pewne – wróg doskonale znał cmentarz i co najważniejsze potrafił dosłownie zniknąć z oczu. Po raz kolejny nabrała zatem pewności że w każdej miejskiej legendzie istnieje ziarnko prawdy. Oczywiście mogło się też okazać że jej „bestia” jest tylko bezpańskim i lekko nadpobudliwym psem, ale dźwięki jakie udało się wychwycić z  pewnością tego nie potwierdzały. Psy nie miały też tak ostrych pazurów. Wystarczająco ostrych by przy zamachu zniszczyć najlepsze skórzane spodnie i rozerwać przy tym kawałek skóry. Veronica nie zwróciła na to z początku uwagi. Lekkie pieczenie i… to wszystko. W końcu bestia nie naruszyła kości, a jedynie lekko ją drasnęła. Cóż to za problem dla osoby przyzwyczajonej do krwi oraz bólu. Jedynym dyskomfortem mogła być myśl czy będzie musiała powtórzyć szczepienie na tężec, bo nigdy nie wiadomo jakie żyjątka znajdują się w cmentarnej ziemi.
- Pięknie, po prostu wspaniale…moje ulubione spodnie psia mać - jeśli prawdą są słowa ludzi, to potwór z którym miała do czynienia należał do całkiem inteligentnych. Veronica już dawno przemyślała strategię. Po cóż bowiem używać nadmiernej siły czy zasadzek do schwytania bestii, skoro złapana w ten sposób nigdy nie okaże lojalności wobec swojego „pana”. Dziewczyna prędzej odeszłaby do krainy wiecznych łowców z piękną artystyczną raną na swoim poderżniętym gardle. Wszak z niewolnika nie ma pracownika, czy jak to ładnie przeinaczyć… towarzysza.
- Posłuchaj… wierzę że nie jesteś tępym bezmyślnie działającym stworkiem. Gdybym chciała przyniosłabym ze sobą kule emitujące promienie świetlne. Nie zrobiłam tego, bo nie chcę Cię skrzywdzić – co chwila przerywała zdania, by zobaczyć czy bestia przypadkiem na nią nie szarżuje. Ta paplanina mogła zainteresować niejednego, ale czy zmora cokolwiek zrozumie z tych słów? – Przyniosłam dla Ciebie jedzenie. Jest w moim plecaku. To mięso. Jeśli mi pozwolisz to je dostaniesz. Nie chcę Cię zabić ani zniewolić. Widzę raczej obopólną współpracę – sztylety trzymała mocno i zdecydowanie, ale wyraźnie zaznaczała gestem że jest to odruch obronny – Co z tego że mnie zjesz? Jestem chuda i niska. Nabawisz się zgagi… ba, musisz wiedzieć że moje ciało jest naszprycowane trucizną żabek afrykańskich. To takie zielone coś co skacze po listkach wodnych lilii… kumasz prawda?– skarciła się w myślach zastanawiając ile z tych słów może tak naprawdę zrozumieć zmora. Prawdopodobnie większość nieboszczyków przewracała się teraz ze śmiechu słysząc jej produkcję i domyślając się jaki może być koniec tej historii – Dowiedziałam się o Tobie od ludzi. Chcą przyjść całą grupą i Cię zniewolić. Jeśli zechcesz ze mną współpracować nigdy nie pozwolę żeby zabrakło Ci jedzenia, czy cokolwiek zagroziło Twojemu bezpieczeństwu… - jeśli bestia nie wykazywała żadnych agresywnych ruchów, Veronica próbuje nawiązać kontakt i zachęcić zmorę do współpracy. Jeśli natomiast zauważy lub usłyszy zagrożenie, natychmiast się cofa i zaczyna obronę. Jest przygotowana na ewentualne próby wyszarpnięcia sztyletów, lecz jeśli zora zaatakuje – Veronica jako specjalista od anatomii postara się szybkim cięciem przeciąć ścięgno bestii. Ot tak jako pierwsze ostrzeżenie.

Może przeceniła inteligencję zmory, ale wyraźnie widziała że stworzenie nie ma zielonego pojęcia o czym do niej mówią. Szkoda. Veronica liczyła na doskonałego pomocnika w postaci przyszłego szpiega i co za tym idzie… potencjalnego zbieracza informacji. Sądząc po zachowaniu zwierzaka zmora była bardziej zainteresowana zbieraniem menu dla swego żołądka niźli prawdziwym zakumplaszczeniu. Szkoda. Wielka szkoda. Kiedy więc zaatakowała, Veronica nie miała wyboru jak tylko się bronić. Dzięki niewielkim gabarytom łowczyni była całkiem gibka, a jej ruchy mimo że nie tak szybkie jak u zmory i osłabione przez ranę, były całkiem imponujące. Wciąż czuła mrowienie w nodze mając wrażenie że niczym już nie odpierze tych spodni. Zwierzak natomiast został trafiony i się wycofał. Punkt dla niebieskich.
Ciekawe jak prędko zacznie działać trucizna zawarta w sztylecie – pomyślała, obserwując dokładnie poczynania zmory która właśnie się wycofała. Pozostanie w tym miejscu wiązało się z dużym ryzykiem, gdyż poruszony przez zmorę pomnik mógł w każdej chwili runąć. Swoją drogą imponującą miał siłę nasz mały stworek.
Było jasne że ruch dziewczyny wytrącił bestię z równowagi. W końcu mało który obiad stawia tak mocny opór i to jeszcze trując zamiast sycić! Veronica nie traciła czasu i również się cofnęła, jednym ruchem ściągając plecak. Już wcześniej zauważyła że zmora jest nim zainteresowana, dlatego bezceremonialnie odsunęła go i sięgnęła po kawałek mięsa. Znała każdy fragment swojego ubioru, więc podczas tego działania nadal patrzyła na zmorę dając do zrozumienia że nici z nagłego ataku.
- Widzisz? Mówiłam Ci że coś mam. Bądź dobrą zmorą i pociesz się kawałkiem pysznego mięska. Ja nie chcieć Ci krzywda. Kumasz? – powiedziała odrzucając plecak na bok. Nie było tam nic co mogło się teraz przydać. Medykamenty i lina… Po co jej lina? Nie złapie zmory jak psa na smycz, bo ceni sobie życie i wie że to niekoniecznie spodobałoby się zwierzakowi. Gdyby ktoś ją związał też by się wkurzyła i nie ważne czy akcja działaby się na cmentarzu, łące pełnej kwiatów czy w jej własnej prywatnej sypialni. Jednym ruchem sztyletu uwolniła mięso z opakowania i przez dłuższą chwilę machała nim żeby narobić odpowiednich zapachów. A trzeba przyznać że jako dobry kucharz Veronica miała całkiem niezłą rękę do żywności i co jak co, ale mięso było też przedniej jakości. Bo kto bogatemu zabroni?
- To co? Wolisz jeść naszprycowaną trucizną mnie czy może ten pyszny kawałeczek mięsa? Ułatwię Ci zadanie – mięso było specjalnie ponacinane, dlatego korzystając ponownie ze sztyletu, Veronica odcięła kawałek przyszłego posiłku i rzuciła je zmorze.
- Spróbuj sama Zmoro – aktualne rozstawienie wyglądało tak że kawałek mięsa powędrował tuż pod nogi bestii, a łowczyni stała z około 350gramowym kawałkiem w dłoni oraz jednym sztyletem na wypadek obrony w drugiej. Jeśli chodzi o bliźniaczy sztylet , został on schowany przed otworzeniem plecaka ażeby nie blokować ruchów i możliwości ewentualnej obrony. Miała tylko dwie ręce.

Była na cmentarzu od zaledwie kilku godzin, ale z każdą kolejną minutą nabierała pewności że niepotrzebnie odbyła tą wędrówkę. Czyż nie lepsza w tym wypadku byłaby filiżanka gorącej herbaty i leżący na stole obok obiekt badań? Esme uśmiechnęła się sama do siebie, zastanawiając się przez chwilę jak to zakończyć ażeby sposób był w miarę szybki i patowy. Nie miała czasu na wychowawcze pstryczki. Wszak dała szansę dla zmory, lecz jak widać zwierzak pozostanie tylko zwierzakiem. W jej oczach zmora była bowiem pozbawionym wszelkiej inteligencji przerośniętym mięsożercą, a  nie  tym za kogo brały ją miejscowe pijaczki. No cóż.
- Byłam dla Ciebie miła, Zmoro – powiedziała spokojnie i ściskając w dłoniach sztylety, zwracała uwagę na każdy kolejny krok swojej niedoszłej towarzyszki. Dla Veronici było jasne że za chwilę zostanie zaatakowana, ale mimo to nie przejęła inicjatywy. Czystą głupotą byłoby rzucenie się na zmorę. Wszak nie znalazła się na cmentarzu po to by popełnić samobójstwo, gdyż jakby nie patrzeć uważała się jeszcze za całkiem młodą i atrakcyjną.
- Nie chcesz współpracować tępa dzido to chodź tutaj. No chodź do mnie a upierdolę Ci te łapki przy samym zadku. Zrobię z Ciebie nowe spodnie, psia Twoja mać – mówiła cicho, ale wyraźnie i spokojnie. Jeśli zmora się rzuci ( co było całkiem prawdopodobne) Veronica będzie ponownie celowała w ścięgno, lecz tym razem zrobi to biorąc pod uwagę nietypową anatomię zwierzyny. Jeśli chodzi o same uszkodzenie rąk , materiał w który się odziała nie jest ubiorem dla niemowlaka, a łowcy – co za tym idzie posiada niezbędne zabezpieczenia w postaci chociażby karwaszy. Ale co ta zmora może o tym wiedzieć. Prawda? Spróbować nie zaszkodzi.

Kły zmory nie zdołały skrzywdzić łowczyni, a to wszystko dzięki wzorowej wręcz przezorności Veronci. Dziewczyna syknęła bardziej ze zdenerwowania niźli z bólu. Nie wiadomo co jadła bestia i jakie bakterie znajdują się w jej paszczy. Każde naruszenie skóry i kontakt z obcym elementem był potencjalnym zagrożeniem, choć ktoś jej pokroju nie musiał się martwić dzikim tężcem czy innymi pierdoletami. A przynajmniej taką nadzieję miała nasza doktorka. Kiedy zmora została trafiona po raz drugi, Esme uśmiechnęła się z przekąsem, jednocześnie unosząc do góry lewą brew.
- I co boli? Ojej… Chodź to poprawimy – powiedziała, po czym nadal dzierżąc w dłoniach sztylety wykonała kpiąco-zachęcający ruch. Szczerze wątpiła że zmora będzie miała siłę na kolejny skok, choć budowa anatomiczna bestii nadal pozostawała pod znakiem zapytania. Jakież było zdziwienie Veronici kiedy usłyszała za sobą charakterystyczny dźwięk mówiący tyle co „ ooo oł… znowu masz kłopoty. Spieprzaj póki czas”. Ale ucieczki nie było. Była za to kolejna zmora, która w dodatku zrobiła coś, czego z pewnością nie spodziewała się Veronica. Przez chwilę nawet zastanawiała się czy nie jest w jakiejś ukrytej kamerze. A może to po prostu szczęście? Ciężko było zrozumieć zwierze pokroju zmory, ale póki oba chowańce były zajęte sobą, Esme miała chwilę na ponowne ułożenie myśli. Oceniła sytuację zwracając uwagę w jakim położeniu są oba zwierzaki, oraz jaka jest jej odległość od walczących. Cała kalkulacja trwała może trzy sekundy, lecz był to czas konieczny i jakby nie patrzeć również wystarczający. Nie była to wystawa lecz walka o przetrwanie. Dwie zmory i jedna łowczyni. Co zatem było pierwszym o czym pomyślała Esme? Lepiej od razu wyeliminować jednego wroga. Z pojedyncza zmorą może mieć szanse, ale jak to mawiają… dwoje to już tłok. Idąc tym tropem myślenia, Esme wycofała (powoli i spokojnie) znajdując również dobry punkt zaczepno-obronny w postaci dużego prostokątnego nagrobka za którym się skryła(Znajdował on się w bliskiej odległości od jednej i drugiej zmory). Nadal obserwując sytuację, odczekała stosowny moment i wycelowała sztyletem o wdzięcznej nazwie Hell w pierwszą zmorę. Chciała trafić w klatkę piersiową. Próba celowania w szyję mogła skończyć się skrzywdzeniem drugiej zmory, a prowokowania jej Esme nie chciała. Lepiej wykończyć tę, która jest już w jakiś sposób wymęczona. Czyż nie? Warto wspomnieć że niezależnie od tego czy trafi czy nie, drugi sztylet pozostanie nadal w jej dłoni. Trzeba brać pod uwagę ewentualną obronę, a bez sztyletu Esme była jak bez ręki.

Plan zadziałał bez zarzutu i już po chwili w powietrze wzniosło się zawodzenie bólu. Sztylet przeciął skórę bestii, dając przewagę drugiej zmorze, która definitywnie zakończyła całe starcie. Oczywiście że w głowie łowczyni kłębiło się mnóstwo pytań. Dlaczego jedna zaatakowała drugą? Czy chodziło o mięso? A może terytorium? Może zmora sama chciała dobyć ciała czerwonowłosej, choć sama Esme średnio nadawała się na posiłek. Powodów mogło być mnóstwo, ale nie było czasu na dalsze dywagacje. Już podczas walki zauważyła znaczące różnice między dwoma Chowańcami, ale nauczona przezornością nie wykonała żadnego ruchu, który zmora mogła uznać za nagły. Esme zeszła powoli z nagrobka i okrążając w bezpiecznej odległości zmorę podeszła do truchła wyciągając swój sztylet. Przez chwilę pomyślała o oskórowaniu bestii, choć i na to zapewne przyjdzie czas, a Bóg jeden wie jaka będzie reakcja żyjącej zmory.
- Nie chcę zrobić Ci krzywdy. Nie chciałam również i jej śmierci – wskazała na truchło i lekko rozłożyła ręce. Nie było powodów dla których mogła sądzić że zmora ją zrozumie, ale kto próbuje ten nie żałuje (czy jakoś tak) – Byłaś bardzo dzielna zmoro. Przydałby mi się taki towarzysz. Jesteś samotna, prawda? Ze mną nie doskwierałby Ci głód. Mogłabym się Tobą zaopiekować. Jestem… lekarzem. To taki zawód który zobowiązuje do pomocy rannym. Może pozwolisz więc żebym Cię opatrzyła? Ledwo chodzisz –nadal znajdując się w bezpiecznej odległości Esme kucnęła ażeby znaleźć się wzrokiem na równi ze zmorą. Nie chciała okazywać jej wyższości. Ton głosu łowczyni był spokojny i wyważony, mimo że w środku czuła się jak kretynka gadająca sama do siebie. Może dobrze że na cmentarzu nie było innej żywej duży i NIKT nie widział metod jakie stosuje chcąc pozyskać sojusznika.
- Smakuje Ci? Wzięłam ze sobą więcej – kawałek który szarpała zmora był tylko częścią sztuki jaką ze sobą wzięła Esme. Wyciągnęła pozostałą część i uśmiechając się nieśmiało pomachała mięsem po czym położyła je na ziemi. Nie rzuciła go. Po prostu odłożyła i się cofnęła.

Esmeralda obserwuje zmorę. Jeśli zauważy agresję i próbę ataku to automatycznie zacznie się bronić.