Szkolenie Chizuru [poza fabularne]

Sala treningowa w Oświacie Łowieckiej.
Pomieszczenie zostało wynajęte przez dowódcę na kilka godzin. Sala przypominała gimnastyczną, lecz bardziej przystosowaną i przygotowaną na ćwiczenia z broni białej. Stojące manekiny pozwalały nauczyć się trafiać w różne i ważne miejsca przeciwnika. To tutaj Marcus umówił się z córkę na trening obiecując iż podszkoli ją na tyle dobrze by mogła sobie bez problemu radzić z wampirami i umieć przed nimi bronić.
Tego popołudnia skupią się na walce bronią białą. Żeby nie było za ostro, wziął ze sobą bambusowe kije przypominające miecze. Jako że ona jest jeszcze dla niego "dzieckiem" nie chciał by na wstępie zrobiła sobie krzywdę. A pierwsze lekcje do łatwych nienależną. A zatem czekał na przybycie Chizuru.

Chizuru w końcu doczekała się dnia, w którym będzie mogła zacząć szkolenie na łowcę. Kiedy Marcus oznajmił jej datę rozpoczęcia treningów, prawie posikała się w gacie ze szczęścia. Przez kilka poprzedzających dni łaziła zadowolona z siebie i z życia, jednak im bliżej szkolenia, tym bardziej się denerwowała. Zwłaszcza, że jej mentorem miał zostać jej ojciec we własnej osobie. No ale nic, pomimo lekko odczuwalnego strachu, Chizuru i tak była szczęśliwa, że wreszcie nadszedł ten dzień. Oczywiście to nie będzie na razie takie pełne szkolenie, ale wypadałoby potrafić się bronić. Nie może przecież cały czas odgrywać roli damy w opałach, którą ratują dzielni rycerze.
Kije bambusowe były dobrym rozwiązaniem. Wprawdzie Chizuru miała kilka razy w ręce jakiś rodzaj broni białej, ale prędzej zrobiłaby krzywdę sobie niż stojącym manekinom.
O umówionej godzinie przybyła na miejsce. Kiedy tylko przekroczyła próg sali treningowej, z błyszczącymi oczami i szerokim uśmiechem na twarzy zaczęła się po niej rozglądać. Sala jak sala, Chizuru była kiedyś w podobnej, jednak teraz była tak bardzo podekscytowana, że mogła cieszyć się z dosłownie wszystkiego.

Punktualnie dziewczyna się pojawiła w sali. Marcus co prawda przybył wcześniej by przygotować salę i odpowiednią broń, którą będzie uczył swoją córkę jej władania. Mógłby pierw zacząć od podstaw samoobrony i ataku, ale stwierdził, że to może poczekać. By walczyć z wampirem dobrze jest mieć broń. Sam uważał że ostrze jest o wiele lepsze niż broń palna. Zaleta taka, że broń biała nie potrzebuje amunicji a odcięcie nią głowy krwiopijcy, od razu pozbawia go życia.
Ubrany w jeansowe spodnie i białą koszulę, spojrzał w stronę podekscytowanej córki. Uśmiechnął się pod nosem i pokręcił głową. Dał jej rozejrzeć się po pomieszczeniu, po czym podszedł wręczając kija bambusowego.
- Dziś poćwiczymy broń białą. Dobrze będzie jak opanujesz choć podstawy na sam początek. - Rzekł ze spokojem.

Prawda, broń biała w wielu przypadkach była lepsza od broni palnej, ale to nie tylko dlatego Chizuru chciała nauczyć się nią władać. Haruka często opowiadała jej jakieś bajki o samurajach, kiedy Chizu była małą dziewczynką, no i pewnie naoglądała się o nich mnóstwo filmów, przez co jej marzeniem zawsze było stać się jednym z nich. Kiedy podrosła zrozumiała, że samurajem czy ninja raczej nie zostanie, bo nie te czasy, ale jako przyszły łowca miała okazję walczyć tak samo jak oni. W sensie, że tą samą bronią. Tak, głównie właśnie dlatego tak bardzo śpieszno jej było do nauki.
To chyba dobrze, że się cieszyła, prawda? Tak będzie bardziej posłuszna i łatwiej przyswoi sobie pewnie rzeczy, niż gdyby miała co chwilę marudzić, że ona nie chce, jest zmęczona i takie tam. No i przynajmniej nie była zestresowana tym, że tylko jej ojciec będzie świadkiem porażek początkującej. Z jednej strony to też minus, bo chciała pokazać się mu z jak najlepszej strony, ale i tak wolała przejść trening z nim niż z kimś obcym.
Kiedy już nacieszyła oczy nowym widokiem i przeniosła wzrok na czekające Marcusa, ten wręczył jej do ręki kij bambusowy, który miał dzisiaj posłużyć za broń. Początkowo dziewczyna spojrzała na ten nieszczęsny kij trochę zawiedziona, ale później doszła do wniosku, że prawdziwą bronią mogłaby zrobić sobie krzywdę, a przecież nie chciała pozbawiać się swoich pięknych paluszków!
- Tak jest! - powiedziała głośno, stając na baczność i salutując. Niemal od razu parsknęła śmiechem, stając w pozycji 'spocznij'.
- Dobra, to co mam najpierw robić?

Broń biała była wspólnym zainteresowaniem Marcusa i Haruki, nie tylko jego. Nic dziwnego że w większości posługiwał się bronią białą, palną wykorzystując jedynie w sytuacjach ostatecznych. Co więcej, ojciec męczył go każdego dnia po kulka godzin wpajając wszystkie metody walki ostrzami długimi i krótkimi. Korzystania z broni palnej, nauczył się podczas szkolenia w Oświacie.
To że się cieszyła, zadowalało także i jego. Mieć ucznia z potencjałem i wielką chęcią podjęcia się nauki jest łatwiejsze niżeli prawić kazania leniwcowi. Jednakże zobaczymy czy Chizuru w pewnym momencie nie powie dość. On sam po sobie wiedział, jak treningi są wykańczające.
Zaśmiał się pod nosem na jej salutowanie, mogła sobie takie oficjalne sprawy zostawić za sobą.
- Najpierw uświadom mnie ile umiesz. Czego nauczyli się John i matka, bym wiedział jak dużo umiesz i ile czasu zabiorą nam treningi.
Pierw chciał znać jej umiejętności. Dowiedzieć się ile ona potrafi. Wiedział tylko o strzelaniu z broni palnej i pakowaniu się w kłopoty.

No właśnie! Haruka też przeważnie walczyła bronią białą, po palną sięgając w ostateczności, więc dlaczego nie chciała nauczyć tego swojej córki? Może myślała, że Chizuru jest za delikatna? Albo, że prędzej zrobi krzywdę sama sobie niż przeciwnikowi? Może stwierdziła, że John nie będzie tak dobrym nauczycielem jak Marcus? Albo po prostu w ten sposób chciała trzymać córkę jak najdalej od samego środka bitwy? No cóż, nie dowiemy się już jak było naprawdę, jednak Chizuru wolała myśleć o tym jak o środkowym przypuszczeniu. Dzieci zawsze uważały swoich ojców za najsilniejszych na świecie i mimo, iż to właśnie Johnowi przez ostatnie szesnaście lat przypadła w udziale rola ojca Chizu (dodajmy, że wcale jej nie chciał i nie był zadowolony), to jednak dziewczyna i tak przez cały ten czas akceptowała na tym stanowisku tylko jednego mężczyznę, chociaż nigdy wcześniej nie widziała go na oczy. No cóż, tak się kończą opowieści matki, która nie chce okłamywać własnego dziecka. A przecież wtedy była święcie przekonana, że Marcus i Chizuru nigdy się nie spotkają.
W tym momencie Chizu była tak podekscytowana, że ani jej w głowie rezygnować i się poddawać. Zdawała sobie sprawę z tego, że treningi są ciężkie, nigdy nie mówiła, że nie. Ale nie ma co gdybać, zobaczymy jak im to wszystko pójdzie.
Kiedy Marcus powiedział jej, czego najpierw oczekuje, Chizuru otworzyła szeroko oczy ze zdumienia, a jej mina wyrażała jedno wielkie HĘ?! No tak, nie powiedziała mu przecież wprost, że nie zna nawet podstaw. Kiedyś tam machała sobie jakimś kijem, ale potem wujek John powiedział jej, że to był pierwszy i ostatni raz i on nie będzie jej już tego uczył. Chizu wyzwała go od głupków i poleciała naskarżyć mamie. Nie wiedziała, że to właśnie ona kazała swojemu przyjacielowi zaprzestać nauki. W każdym razie, Marcus tego nie miał o niczym pojęcia. Wiedział tylko tyle ile mu powiedziała, więc niech się nie przestraszy jej marnych umiejętności.
- Dobra. - powiedziała w końcu pewnym głosem, z determinacją wymalowaną na jasnej twarzy i w ciemnych, dużych oczach. Odwróciła się twarzą do manekinów, wzięła głęboki oddech i zaczęła zaciekle atakować jeden z nich, powtarzając ruchy swojej matki, które kiedyś podpatrzyła na jej treningu i ze wszystkich znanych jej filmów o samurajach. Nie muszę chyba mówić jak bardzo komicznie wyglądało powtarzanie zaawansowanych ruchów?

Być może nie wysłowił się jaśniej, bowiem chodziło mu o ogólny zakres jest umiejętności łowieckich, ale plus taki że dziewczyna ograniczyła się do jednej umiejętności - machania kijem. Uniósł brew widząc co zaczynała wyczyniać. Naśladowanie jej wychodziło nieźle, ale to bardziej nadawać by się mogło tylko do występów teatralnych. Aż dziw, że Haruka i John nie nauczyli jej podstaw posługiwania się kataną. Przypadek Madeline był mu znany i nie bez powodu przydzielił siostrze nauczyciela, którym chyba był James. A tutaj? Nie do pomyślenia. Styl jaki dziewczyna prezentowała przed manekinem był podobny do tego jaki wykonywała Haruka. Pamiętał go kiedy robili sobie sparing i wygrywali ze sobą na zmianę.
- Wystarczy. Wiem na czym stoimy. Powiedz mi czego w ogóle Cię uczyli? Poza strzelaniem z broni.
Może jest coś innego co dziewczyna potrafi? Sztuki walk? Samoobrona? Zaskoczy czymś ojca?

Nooo... Do Chizu czasem trzeba przemówić trochę jaśniej. Żyła we własnym świecie, niezbyt uważnie kogokolwiek słuchając, więc czasem miało się wrażenie, że jest wyjątkowo tępa. Ale to tylko wrażenie i tylko czasem, bo na co dzień... Cóż, właściwie trudno jednoznacznie to określić. Zależy od sytuacji albo z kim ma do czynienia. Jej postawa w ciągu jednego dnia potrafiła się dużo razy zmienić. W jednej chwili jest dla ciebie miła, śmieje się i takie tam, a już w drugiej obraża o byle co i drze się na wszystkich. Musi uspokoić swoje hormony, bo inaczej do daleko nie zajedzie.
Przerwała, kiedy Marcus jej kazał, po czym cała czerwona na twarzy odwróciła się w jego stronę. Co on może sobie o niej teraz pomyśleć? Że jest beznadziejna? Do niczego? A co jeśli stwierdzi, że okłamała go mówiąc o ojcostwie? Chociaż to przecież tylko głupi trening z głupią walką bronią białą, której podstaw nawet nie znała. Potrafiła za to coś innego, a przynajmniej podstawy na tyle, by obronić się przed napaścią. Westchnęła ciężko opuszczając rękę, w której trzymała kij.
- Wujek John uczył mnie sztuk walki, ale nie wszystkich i świetnie opanowałam na razie tylko podstawy. - zastrzegła od razu, celując w ojca końcem trzymanego kija. Trzeba pamiętać, że treningi rozpoczęła zaledwie półtora roku przed morderstwem, a to wcale nie jest długo.
- To było... Ju-jitsu, karate i aikido. - dodała, w zamyśleniu kiwając poważnie głową.
- Tak, te trzy, na pewno. Ju-jitsu nie jest takie trudne. Właściwie to potrafię nawet trochę więcej niż podstawę. Ale karate i aikido... - westchnęła, rozkładając z rezygnacją ręce.
- W tych dwóch jestem kompletnie beznadziejna. Może miałam złego nauczyciela? - zasugerowała, uśmiechając się delikatnie z nadzieją. Widzisz? Jednak coś tam umiała. Niewiele, bo niewiele, ale też do tej pory nie musiała się tego wszystkiego uczyć. W końcu całe swoje życie spędziła zamknięta w czterech ścianach ogromnego budynku londyńskiej Oświaty. Wprawdzie zanim po śmierci najbliższych dotarła do Japonii i odważyła się w końcu stanąć twarzą w twarz z ojcem minęło trochę czasu, ale Chizuru starała się być ostrożna. Wampiry, które spotykała najczęściej miały krew typu E, z którymi radziła sobie bez problemów. Świetnie radziła sobie z bronią palną i jak do tej pory to wystarczało. Niestety, teraz było zupełnie inaczej. Już nie chodziło o to, że chciała zostać łowcą, po prostu miała dosyć siedzenia w zamknięciu, a niestety na łowców polował zły Samuru, co automatycznie sprowadzało się do tego, że pewnie nie raz przyjdzie jej się zmierzyć z wampirem wyższej krwi niż E.

Więc umiała niewiele. John i Haruka nie poświęcili jej wystarczającego czasu na podszkolenie również z broni białej. Czym się wtedy kierowali? Ochranianiem jej i trzymaniem istnienia w tajemnicy przed nim? Jako jej ojciec miał prawo wiedzieć, że ma córkę. Być może dawno by nauczył Chizuru posługiwać się bronią białą, co szczerze było tradycją w rodzinie Namikaze. Każdy członek musiał umieć posługiwać się wybranym rodzajem broni białej.
- Mało umiesz. Zakładam że nie poświęcili Ci większej uwagi na wyszkolenie. Rozumiem co chciała osiągnąć Twoja matka, ale tutaj nie jest to możliwe. Nawet ja sam nie jestem w stanie Cię chronić całą dobę. Czas byś się usamodzielniła.
Westchnął i uśmiechnął się lekko do niej.
- Zaatakuję Cię teraz i sprawdzę Twoją obronę.
Odczekał aż ta się przygotuje, po czym za plecami schował prawą rękę a w lewej trzymał kij. Podszedł do dziewczyny i zrobił pierw zamach w górę, jeżeli zablokowała to następne były w lewy bok, prawy, znów góra, lewy i środek. Sprawdzał szybkość jej reakcji i zastosowywanie technik blokady. Miała wszystkie ruchy dozwolone.

Tutaj nie chodziło raczej o Marcusa. Chizuru również nie rozumiała, dlaczego mama zabraniała jej go poznać, chociaż przecież opowiadała o nim tyle różnych historii. Może wiedziała, z jak niebezpiecznym przeciwnikiem ma do czynienia Marcus? Chociaż Samuru tak czy siak dowiedział się o tym, że jego przeciwnik ma córkę. Może chodziło o to, że bała się jak na tą wiadomość zareaguje mężczyzna? Tak, to było chyba to. Haruka może i była świetną łowczynią, ale gdy przychodziło do trudnych życiowych spraw, potrafiła wykazać się niezłym tchórzostwem. Natomiast dlaczego razem z Johnem nauczyli Chizu tylko tyle? No cóż, nikt z nich nie podejrzewał, że wszystko skończy się w tak tragiczny sposób. Myśleli sobie, że mają jeszcze czas, a Chizuru zdąży się wszystkiego nauczyć. No cóż, nie zdążyła i teraz to Marcus musi się martwić o jej edukację.
Dziewczyna pokiwała poważnie głową na pierwsze słowa ojca, jednak gdy ten nagle oznajmił, że ją zaatakuje, spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami, w których można było dostrzec nutkę paniki.
- Tak do razu? - zapytała głośno, jednak przełknęła ślinę i przybrała postawę, jaką pokazał jej kiedyś, ten jeden jedyny raz, John. Trzeba przyznać, że trochę miała tremę. Serce waliło jej w piersi i czuła dziwne drżenie na całym ciele. Udało jej się odbić pierwszy zamach, cztery kolejne również. To było tak, jakby nagle została zaatakowana przez kogoś obcego i chcąc nie chcąc, musiała się bronić. W które miejsce uderzy Marcus wyczuwała intuicyjnie, chociaż może to też trochę zasługa krwi łowców? Trzymała kij bambusowy w obydwu dłoniach operując nie tylko nimi, lecz także całym ciałem odsuwając się w jeden bok, kiedy Marcus atakował ten drugi. Jej ruchy były szybkie i płytkie, blokowała ataki w ostatniej chwili. Ostatni zamach jaki wykonał Namikaze, Chizu nie udało się odbić. Wprawdzie stuknęła swoim kijem bambusowym o kij, który trzymał w ręce jej ojciec, ale niestety straciła równowagę i upadła prosto na swe zacne cztery litery.

Haruka musiała wiedzieć dużo o rodzie Namikaze i jak bardzo są znienawidzeni przez społeczeństwo wampirze. Są jednym z nielicznych, którzy zabijają wampiry nie zależnie od przewinienia czy poziomu ich krwi. Jednak trzymając się zasad by mieć powód dla którego pozbawiają te bestie "życia". Mimo swojej nienawiści, Marcus zawsze miał okazję do zabicia najgorszych wampirów w tym mieście, ale często kończyło się z jego strony groźbami i surowymi karami. Po tym co teraz odwala Samuru, przestanie straszyć torturami i pogrzebaniem na żywca, a zacznie zabijać.
Nie odpowiedział córce i od razu przystąpił do ataku kiedy ta przybrała odpowiednią pozycję obronną. Jej styl obrony nie był zły. Potrafiła przewidzieć jego ruch i zablokować czy też odbić atak. W takim razie przy ostatnich uderzeniach wzmacniał siłę zamachu i uderzał mocniej, co spowodowało iż dziewczyna padła na swój zadek. Wyprostował się i zrobił parę kroków do tyłu patrząc na córkę.
- Nie jest źle. Wstań i teraz Ty mnie zaatakuj.
Bronić się jakoś potrafiła. Teraz chciał sprawdzić jak pójdzie jej atak na żywego przeciwnika a nie manekina. Marcus nadal trzymał kij w jednej dłoni, drugą rękę mając schowaną za plecami.

Chyba wszyscy wiedzieli dużo o ich rodzinie, w końcu Namikaze byli wśród łowców sławni, a przynajmniej tak wywnioskowała ze swoich obserwacji Chizuru. Nie wiedziała tylko, czy matka jej młodszego brata też o tym wiedziała. Oprócz poinformowania córki, że ma rodzeństwo, Marcus nigdy nie mówił o nim nic więcej. W sumie, Chizu nawet go o to nie męczyła, ale kto wie czy jej się nagle nie odwidzi i po raz kolejny nie zasypie ojca pytaniami?
Chizuru, pomimo swojej niechęci do wampirów miała miękkie serce i czasem żałowała tych bestii bardziej niż osobników swojej rasy. Nadal nie wiedziała, co tak bardzo wkurzyło Samuru ale przeczuwała, że to nie ma nic wspólnego ani z nią, z jej przemianą w wampira czy odbiciem i odwampirzeniem. Nie, musiało się stać coś dużo gorszego. Co się stanie, kiedy dziewczyna dowie się prawdy? (Bo oczywiście zamierzała zapytać o to wprost i nie oczekiwała żadnych wykrętów!) No cóż, na pewno będzie zła, a jeśli na jaw wyjdzie, że na to wszystko pozwolił jej szanowny ojciec... Chyba już pora, żeby jego córka poznała go od tej złej, okrutnej dla wampirów strony.
Nie odezwała się ani słowem, podnosząc się z podłogi, chociaż pochwała od taty miło ją połechtała. Wiedziała, że nie może spocząć na laurach, zwłaszcza, że dopiero zaczęli, tak więc nawet się nie uśmiechnęła. Przybrała bardziej zdeterminowany i skupiony wyraz twarzy, kiedy Marcus nakazał jej atakować. Ustawiła się w pozycji wyjściowej, jak zwykle robiła to Haruka, kiedy Chizu podglądała jej treningi. Zaatakowała ojca i mentora w jednym tak samo jak wcześniej manekina, robiąc zamachy w górę, dół i oba boki. Niestety najwyraźniej brakowało jej techniki, ponieważ powtarzała tylko ruchy, które kiedyś gdzieś podpatrzyła. Marcus z łatwością mógł odbić każdy jej atak, a na końcu nawet sprawić, że dziewczyna znów znalazła się na ziemi.

Jeżeli Chiziru będzie nalegała na wyznanie powodu dla którego ich ród jest przez wampiry znienawidzony, Marcus nie mając wyjścia, powie dziewczynie prawdę. Zrobiłby to nawet wtedy, gdyby nie pytała. Ale dopiero w odpowiednim czasie, kiedy ta przejdzie decydujący egzamin na łowcę. Niezależnie od tego czy go zaliczy czy tez nie.
O synu swoim dużo nie wiedział, także wiele do opowiadania córce o jej bracie przyrodnim nie miał. Kontaktu także nie utrzymywał i cud, że on mimo iż najmłodszy to nic mu nie grozi. W przypadku Chiziru takiego dystansu nie może trzymać. Haruka nie żyje więc nie ma ona innego rodzica jak tylko jego. Istnieje jeszcze jedno rozwiązanie, oddać ją matce pod opiekę by zabrała do Szwecji czy Norwegii. No ale znając upartość swojej pociechy, ta zapewne tutaj pozostanie z nim by mu pomagać i się uczyć.
Jej postawa bardzo przypominała jej matki. Widząc te ruchy mało brakowało a straciłby panowanie nad kijem i Chizuru by go pokonała zwykłymi technikami. W porę się opanował i zablokował każdy jej cios. A ostatni niezależnie z której strony był, uniknął kucnięciem i przesunięciem w bok uderzając ją lekko w plecy by padła na podłogę.
- Wiadomo już jakie błędy robisz, więc zaczniemy od obrony.
To było najważniejsze dla niej teraz. Do ataku przejdą dopiero jak nauczy się ona bardzo dobrze bronić. W następnej kolejności będzie już kontratak.
Poczekał aż dziewczyna się pozbiera i stanie na przeciw jego osobie.
- Gdy przeciwnik Cię atakuje, musisz być czujna u potrafić przewidzieć jego ruch. Jeżeli zadaje atak z góry, bronisz się górą. Następnie może on zadać cios z boku dowolnie wybranego.
I dla przykładu. Marcus zbliżył się do niej kiedy była gotowa i zaatakował ją z góry a potem z boku obserwując jej obronę. Powtarzali to tak długo aż opanowała podstawę i każdy krok. Potem już tylko przyspieszał sprawdzając jej refleks. Wampir to nie człowiek. Jego ruchy są znacznie szybsze w porównaniu do nich więc trzeba myśleć również szybko.

Oczywiście, że będzie nalegała i to jeszcze zanim dojdzie do końca szkolenia. Musi mieć jakąś motywację, a sama nienawiść wpojona przez matkę oraz chęć jej pomszczenia nie wystarczą. Musiała, albo może raczej chciała się dowiedzieć, dlaczego to właśnie jej rodzina zajmuje pierwsze miejsce na liście wrogów wampirów.
Z jednej strony Chizuru cieszyła się, że Marcus nie ma kontaktu z synem. Miała ojca tylko dla siebie i nie musiała dzielić go z młodszym bratem. Jeśli chodzi o uwagę rodzica, Chizu zawsze chciała być w jej centrum. Zresztą, to nic dziwnego, skoro została wychowana przez matkę, której uwaga skupiała się tylko na niej. Z drugiej jednak strony, trochę brakowało jej towarzystwa kogoś młodszego niż wiek jej rodziców. Mogliby się powygłupiać, opowiadać sobie nawzajem swoje sekrety i potem pilnować, żeby rodzice ani nikt inny się o nich nie dowiedział. Tak, posiadanie rodzeństwa mogłoby się okazać całkiem fajne.
Jak widać, Chizuru fatalnie radziła sobie z ostrzem. Marcus odbił wszystkie jej ataki, a na końcu sprawił, że z jękiem znów wylądowała na tyłku. Była młoda, więc szybko podniosła się na nogi i pomasowała swoje cztery litery. Niby mocno nie bolało ale wiedziała, że dzisiaj jeszcze parę razy na nich wyląduje.
Chizuru pokiwała głową na słowa ojca dając mu do znać, że rozumie. Zacisnęła obie dłonie na kiju bambusowym i z determinacją wypisaną na twarzy czekała na jego ruch. Udało jej się odbić pierwsze dwa ataki. Kiedy pokazywał jej pojedyncze kroki broniła się bez problemu. Gorzej szło jej wtedy, gdy mieszał wszystkie ataki, za każdym razem w innej kolejności. Parę razy znów wylądowała na tyłku, chociaż im dłużej ćwiczyli, tym więcej ataków udawało jej się uniknąć, aż w końcu w pewnym momencie broniła się bez problemów. Kiedy doszli do wniosku, że podstawę ma opanowaną, Marcus zwiększył szybkość swoich ruchów i tutaj znów zaczęły się schody, ponieważ jak się okazało, Chizuru była za wolna. Wprawdzie nie lądowała już na podłodze, jednak gdyby walczyła z prawdziwym wampirem, mogłaby już kilka razy zginąć. I znowu, im dłużej ćwiczyli tym ruchy dziewczyny stawały się coraz szybsze, a ona sama zyskała całkiem niezły refleks.

Nieźle dawała sobie radę. Podstawy szybko opanowała, ale problem miała z szybkością, refleksem. Zbyt wolno reagowała i poruszała bronią. Jednakże upływające minuty sprawiały iż zaczynało jej iść znacznie lepiej. Po paru godzinnej męczarni z machaniem kija, zrobił krótką przerwę by odpoczęła. Jest młoda, jest dziewczyną, więc na początek pozwoli jej trochę odsapnąć póki ciało nie przyzwyczai się do takich ćwiczeń.
- Jak na pierwszy dzień, całkiem dobrze sobie radzisz. Podstawy znasz, jednakże musisz popracować nasz szybkością i refleksem. Grałaś kiedyś w tenisa?
Pochwalił córcię i jednocześnie zapytał o taki drobny szczegół. Niby zwykła dyscyplina sportowa, ale miał tu pewny pomysł z popracowaniem nad jej refleksem. Po tej przerwie zabierze ją na kort tenisowy i pokaże co będzie robiła, kiedy on nie znajdzie chwili dla niej by danego dnia ją podszkolić.

To chyba jasne, że jednego dnia nie uda jej się wszystkiego perfekcyjnie opanować. Oczywiście, może i udało jej się opanować podstawę, ale co jeśli jutro nie pójdzie jej tak rewelacyjnie? Będzie musiała jeszcze trochę poćwiczyć, żeby być pewną swojej obrony i nie liczyć na łut szczęścia, lecz na swoje umiejętności. Co do szybkości i refleksu to owszem, w końcu nikt się z nimi nie rodzi.
Kiedy po raz kolejny udało jej się odbić atak, Marcus zarządził przerwę, co Chizuru przyjęła z niemałą ulgą. Ugięła nogi w kolanach, opierając na nich dłonie (w jednej ciągle trzymała kij bambusowy), po czym pochyliła się i zwiesiła głowę w dół głęboko oddychając. Podniosła ją jednak do góry, kiedy usłyszała słowa taty i posłała mu szeroki uśmiech, zadowolona z pochwały. Na pytanie o tenisa zastanowiła się przez chwilę, a potem wolno pokiwała twierdząco głową.
- W mojej poprzedniej szkole na wf-ie kilka razy graliśmy w tenisa, kiedy nie było wolnych sal gimnastycznych. - odpowiedziała. Nie była w tym jakoś szczególnie dobra, bo też zdarzyło się to zaledwie kilka razy, a sama Chizu za tym sportem nie przepadała, ale trafiała rakietą w piłkę, więc jakiś sukces już mamy. Musiałaby tylko popracować nad szybkością i celnością, ponieważ kilka razy udało jej się wycelować piłką w siatkę.

A więc grała w tenisa, także zna zasady. To nawet dobrze, choć bawić się nie będą. Pokiwał głową w zrozumieniu.
- Masz godzinę przerwy. Potem spotkamy się na zewnątrz i pojedziemy na kort tenisowy.
Z uśmiechem zakomunikował i ulotnił się z sali by przygotować do wyjazdu i zabrać niezbędne. W tym czasie również i Chizuru mogła się przygotować oraz odpocząć.
Po upływie owej godziny, gdy spotkali się na zewnątrz, zajechali jego samochodem pod najbliższy kort tenisowy. O tej porze było znacznie mało ludzi. Także mieli więcej miejsca i czasu dla siebie. Wykupił jeden plac na dwie godziny, uznając iż na sam początek będzie to wystarczający czas na przećwiczenie. Mogli udać się do szatni by przebrać, ale Marcus z tego zrezygnował. Zapłacił także za użytkowanie maszyny do wyrzucania piłek. Gdy znaleźli się na swoim terenie, podjął się wytłumaczenia córce zasad treningu.
- Weźmiesz rakietę i staniesz po tamtej stronie. - Wskazał pole dla jednego zawodnika, jak to jest w przypadku takiej gry.
- Włączę maszynę i zaczniesz obijać piłki. Tempo będę stopniowo zwiększał im więcej ich odbijesz na drugie pole za siatką, będzie sukces. Możesz także robić uniki. Potraktuj to jakby przeciwnik do Ciebie strzelał. Z prawdziwej broni tego nie będziemy teraz testować bo to niebezpieczne.
Czekał na pytania, a jeśli ich nie było, to mogła zająć swoje miejsce. On w tym czasie rozwiąże siatkę, która może przeszkadzać i zajmie uruchamianiem maszyny do wyrzucania piłek tenisowych.

Czy znała zasady? Wiedziała jak odbijać, oraz że nie wolno trafić w siatkę, ale to chyba wszystko. Grała w tenisa zaledwie parę razy i to tylko dla zabawy, tak więc więcej wiedzieć jej nie potrzeba.
Kiedy Marcus powiedział jej, że może sobie godzinkę odpocząć, na twarzy Chizuru pojawił się uśmiech ulgi. Nie to, żeby nie chciała już trenować, ale kiedy tak stali przez chwilę dopiero do niej dotarło, jak bardzo jest zmęczona. Razem z tatą opuściła salę treningową, a potem każde z nich udało się na swoje piętra. Chizuru weszła do swojego pokoju i niemal natychmiast opadła na łóżko. Fajnie jej się leżało, jednak po chwili się podniosła stwierdzając, że jak poleży jeszcze trochę to do jutra nie wstanie z łóżka. Pochodziła trochę po pokoju, poczytała książkę siedząc na krześle, a kiedy już się przyszykowała zauważyła, że minęła już godzina, więc szybciutko zabrała potrzebne rzeczy i wybiegła na zewnątrz.
Dojechali na kort tenisowy i w czasie, kiedy Marcus załatwiał plac, jego córka szykowała się do czekającego ich ćwiczenia. Po kilku minutach udali się na swoje miejsce, gdzie Namikaze zaczął tłumaczyć swojej starszej latorośli co będą robili. Chizuru kiwała głową na znak, że rozumie. Wprawdzie nigdy jeszcze nie korzystała z takiej maszyny, ale to prawie to samo co odbijanie piłki z prawdziwym przeciwnikiem.
- Rozumiem. - powiedziała, gdy skończył mówić i udała się na wskazane wcześniej przez Marcusa miejsce. Podczas kiedy tata szykował siatkę i maszynę, Chizuru zastanawiała się, w jakiej pozycji ma się ustawić. W końcu wybrała tą najwygodniejszą i tylko czekała, aż ojciec uruchomi maszynę.

Marcus nie zamierzał katować dziewczyny treningami do upadłego. Jak o każdego swojego ucznia dbał, by ten miał jakiś określony czas na odpoczynek pomiędzy treningami. W upływie danej godziny zdążył pozałatwiać drobne sprawy, które wymagały jego obecności. Czyli chociażby przejrzenie pewnego raportu czy podpisaniu jakiegoś dokumentu. Tym samym przygotował samochód i powiadomił parę osób o swoim wyjeździe na parę godzin.
Będąc na miejscu wyjaśnił jej co będzie robiła. Gdy zajęła swoją pozycję, on zdjął siatkę co by im nie przeszkadzała na taką odległość. Włączył maszynę na wolnych obrotach a ta wyrzuciła jedną piłkę wprost na Chizuru. Jej celem było odbicie jej bez problemu za pomocą rakiety. Jeśli się powiodło, poleciała w jej stronę kolejna piłka. Co jakiś czas Marcus obserwując poczynania Chizuru, zwiększał prędkość wyrzucanych piłek w jej kierunku na wprost. Tu liczył się teraz refleks ile ich zdoła odbić czy też uniknąć. Jeżeli próbowała biec w stronę lewą czy prawą, Namikaze przesuwał wyrzutnię piłek tenisowych w jej osobę. Tak, jakby był kimś kto do niej strzela.

Boże, całkiem o tym zapomniałam... Ale już jestem i możemy kontynuować.
Chizuru chyba nigdy nie chciałaby zostać dowódcą Łowieckiej Oświaty. Nie dość, że jesteś odpowiedzialny za jej członków i każde twoje potknięcie może zaważyć na ich życiu, to jeszcze te wszystkie sprawy papierkowe i tak dalej. Nikt nigdy nie daje ci spokoju, musisz wiecznie nad wszystkim czuwać. Chizu zdecydowanie się do tej roboty nie nadawała. Zresztą to i tak nie było możliwe, nawet w dalekiej przyszłości. Na razie nie potrafiła zająć się samą sobą, więc co tu dopiero mówić o innych.
Marcus zajął się piłkami, natomiast Chizu odpowiednim ustawieniem swojego ciała. Kiedy wszystko było już gotowe w jej stronę poleciała piłka, którą dziewczyna bez problemu odbiła. Tak samo było z drugą, trzecią i czwartą, zanim starszy Namikaze zaczął zwiększać prędkość. Na początku nie miała większych problemów. Odbijała piłki na wprost, lewo lub prawo, tak więc ojciec musiał przesuwać wyrzutnię stronę, w którą biegła. Piłki wylatywały z maszyny coraz szybciej i szybciej. Chizuru starała się je odbijać, jednak nie we wszystkie udało jej się trafić. Połowa z nich leżała nieodbita po jej stronie boiska. Trzeba dodać, że mimo, iż nie udało jej się niektórych piłek odbić to jednak potrafiła ich uniknąć. Nie wszystkich, ale większość.

Marcus także nie pchał się na tak wysokie stanowisko, zdając sobie sprawę jak wiele to pracy kosztuje. Jednak podziwiał ojca i wuja, że są wstanie tyle zdziałać. Niestety jego ojcu nie udało się otrzymać awansu na dowódcę oświaty Norweskiej z powodu śmierci od zadanych przez wampira ran. Stanowisko to przejął jego brat a wuj Marcusa. Tutaj, w tym mieście propozycję Marcusowi wystawił Kaien Cross, dostrzegając w nim odpowiednie umiejętności przywódcze i spore doświadczenie w walce z wampirami, uważając że ten nadawałby się na dowódcę Japońskiej Oświaty. Chcąc zdobyć więcej doświadczenia i pomóc Kaienowi, Marcus przyjął owe stanowisko. Nie przypuszczał jednak, że życie sprawi mu tyle niespodzianek a bycie dowódcą okaże się z każdym dnie coraz trudniejsze.
Obserwując ruchy córki musiał przyznać iż radziła sobie ona znakomicie. Mimo iż to piłeczki, to większość z nich dawała radę szybko odbijać oraz robić uniki. Widocznie nie będzie marnował czasu na szkolenie jej a jedynie bardziej rozwinie jej umiejętności. Widział w niej zastępczynię Haruki. O tak, bardzo ją przypominała.
- Wystarczy. - Oznajmił i wyłączył maszynę. Nawet nie spoglądał ile czasu minęło ale zapewne gdzieś dwadzieścia minut. Specjalnie kazał jej tyle czasu się poruszać, bo w życiu gdy do Ciebie będą strzelać non stop, musisz mieć siłę biec, unikać lub odbijać pociski.
- Pół godziny przerwy. Przy okazji posprzątaj ten bałagan. Za niedługo wrócę. - Rzekł z uśmiechem i opuścił kort zostawiając Chizuru samą. Czy teraz odpocznie a potem posprząta, czy zrobi to na odwrót, od niej zależało. Marcus wyszedł na około piętnaście minut, wracając z małą reklamówką oraz lodami w dłoniach, gdzie to jednego podarował córce.

Właśnie! Marcus musiał obowiązkowo opowiedzieć córce o swojej rodzinie. Na dzień dzisiejszy Chizuru znała tylko historię Madeline i Scarlett, zresztą i tak nie całe. Natomiast o dziadku nie wiedziała nic. Nie miała nawet pojęcia, że ten nie żyje. Nic dziwnego, Haruka nigdy nie opowiadała jej o rodzinie ojca, tylko o nim samym. Pewnie stwierdziła, że to zadanie należy do Marcusa, jeśli kiedyś Chizuru się z nim spotka. Cóż, przyszło to szybciej niżby się spodziewała. Co do samego bycia córką dowódcy Oświaty, Chizu widziała więcej minusów niż plusów. Gdyby w końcu udało jej się został pełnoprawną łowczynią, ojciec i tak drżałby z niepokoju gdyby brała udział w jakiejś misji zakładając, że w ogóle na jakąkolwiek ją puści.
Jeszcze przez jakiś czas odbijała i unikała piłeczek, aż w końcu Marcus zarządził przerwę. Nieco zdyszała Chizu oparła się rękami o uda i zwiesiła głowę oddychając głęboko. Zanim Marcus sobie poszedł, zdążyła tylko obdarzyć go niezbyt przyjemnym spojrzeniem kiedy kazał jej posprzątać, ale oczywiście nie zabrała się do tego od razu. Najpierw rozwaliła się płasko na korcie i zamknęła oczy uspokajając swój oddech. Poleżała tak kilka minut, a gdy Marcus wrócił mógł zastać córkę zbierającą małe piłeczki tenisowe do kosza stojącego obok maszyny. Dziewczyna odwróciła się twarzą do taty, kiedy do niej podszedł. Na widok lodów, jej duże czekoladowe oczy zabłyszczały radośnie.
- To dla mnie? - spytała, chociaż wcale nie musiała, ponieważ ojciec już wyciągał jednego w jej stronę. Chizuru chętnie przyjęła prezent, jednak zanim spróbowała jej bystre oczy dostrzegły jeszcze coś.
- Co to? - skinieniem głowy wskazała na reklamówkę, której wcześniej nie miał. Mogło to być więcej lodów albo coś równie nieszkodliwego. Niestety, ciekawość Chizuru była tak duża, że musiała zapytać.

Czas jeszcze będą mieli na wspomnienia a nawet opowieści o rodzie Namikaze. Jednak Marcus nie wiedział ile Haruka opowiadała swojej córce o ojcu i jego rodzinie. A że Chizuru o nic jeszcze nie pytała, rozumiał iż coś tam wie. Ale brał pod uwagę fakt jaką ma on pracę i ile czasu jest w stanie poświęcić swojemu dziecku. Nigdy nie przypuszczał że będzie miał jakiekolwiek. A niestety wpadki się zdarzają. Ta akurat była wynikiem miłości. Co zresztą już wiadomo.
Nie spieszył się z powrotem na kort tenisowy dając córce wytchnąć po ciągłym unikaniu i odbijaniu piłeczek. Musiał zaś przyznać, że dawała sobie radę świetnie. Ale daleko jej jeszcze do perfekcji. Dlatego też teraz postanowił zmienić nieco taktykę. Skoro kort mieli wynajęty na jeszcze trochę, by nie zmarnować tych godzin, potrenują i tutaj coś innego. Po prostu będzie chciał ją sprawdzić.
I tak jak było widać. Gdy wrócił, dziewczyna zbierała piłeczki. A że jeszcze ich leżało na placu, zrozumiał iż od razu się za to nie wzięła.
- Tak. - Potwierdził z uśmiechem widząc to ujrzał w jej oczach błysk. Jako ojciec trzeba się przecież wykazać, nie tylko ze strony surowej ale i dobrej. W końcu przez tyle czasu nie mieli okazji się dobrze poznać, a przeważnie on, nie miał okazji podziwiać dorastającej córki, która stawiała pierwsze kroki i wymawiała pierwsze słowa. Może i minęło tyle lat, to zawsze ten stracony czas można nadrobić. I tutaj zamierzał to uczynić podczas krótkich przerw.
Skierował się w stronę ławeczki by usiąść i samemu skosztować także loda. Na wskazanie przez nią pytanie o reklamówkę, zerknął krótko po czym powrócił spojrzeniem jednego oka na swoją córeczkę.
- Zabawka dla chłopców. Poćwiczymy Twoje uniki z pistoletu na kulki. - Zdradził jej kolejny etap treningu. Nie będzie to niej przecież strzelał z prawdziwej broni. Kulka nic jej nie zrobi, a jedynie kilka siniaków a prawdziwe pociski to mogłyby ją przecież zabić.

No tak, w sumie Chizuru nie zamęczała ojca pytaniami o jego rodzinę ale było tyle innych, bieżących spraw, które absorbowały jej uwagę, że po prostu o tym zapomniała. Żeby nie było, że nie jest ciekawa, bo to nie leżało raczej w jej naturze. Tak więc, jeśli znajdą więcej czasu i nie będzie to odpoczynek w czasie treningu, Chizu wypyta bardzo szczegółowo Marcusa o jego rodzinę. Będzie oczekiwała również szczegółowych odpowiedzi, więc niech się Marcus przygotuje!
No ba, że daleko. To dopiero pierwszy dzień treningu, nie można mieć wszystkiego od razu. Nawet jej matka miewała małe potknięcia podczas swoich treningów i jak widać w prawdziwej walce również. Wprawdzie Chizuru nie widziała ile wampirów zaatakowało jej dom rodzinny, ale najwyraźniej musiało być ich bardzo dużo, skoro potrafili powybijać cały klan łowców.
Chizu, cała w skowronkach po otrzymaniu loda, poszła w ślady taty i zasiadła obok niego na ławeczce. Dopóki jej nie odpowiedział, cały czas gapiła się na reklamówkę, jakby chciała przeniknąć ją wzrokiem. Natomiast gdy już dostała odpowiedź, wzrok wielkich czekoladowych oczu przeniosła na Marcusa.
- Nie chcę nic mówić, ale zabrzmiało mi to trochę dwuznacznie. - wypaliła po krótkiej chwili ciszy. No cóż, tak już jest jak się ma dorastające dziecko. Takich skojarzeń czy rozmów raczej się nie uniknie szczególnie, jeśli rozmawiało się o tym z Chizuru, która nigdy nie wiedziała co wypada powiedzieć a czego nie. Jak wspomniałam wcześniej, Marcus był jej ojcem, więc uważała, że może sobie pozwolić na zbyt dużą poufałość. W każdym razie, kolejny etap treningu przyjęła skinieniem głową i powróciła do jedzenia loda.
- Też będę mogła strzelać? - spytała. Bardziej chyba podobała jej się rola strzelca niż ofiary. Przynajmniej nie nabawiłaby się siniaków.

Nieco zdziwił się jej odpowiedzią i przez to zaczynał zastanawiać, jak mogły jego słowa zabrzmieć dwuznacznie. W końcu stwierdził, że nie będzie się nad tym zagłębiał. Po prostu siedząc, jadł swojego loda patrząc przed siebie. Wiedziała już co będą później robili, ale go teraz co innego zastanawiało. Czy nie narobią tutaj zbędnego hałasu. Chyba lepiej będzie wrócić do Oświaty. Tam postrzelają sobie do siebie.
- Raz Ci pozwolę. - Spojrzał z lekkim uśmiechem w jej stronę. Zgodził się raz jej postrzelać, by zapewne pokazać jak on potrafi unikać pocisków kierowanych w jego stronę. Pomimo iż miała okazję już widzieć ojca w takiej akcji.
- Zastanawiam się, czy nie lepiej będzie jak wrócimy. Możemy narobić niepotrzebnego hałasu. - Rzekł rozglądając się po terenie. Byliby chyba jedyną parą strzelającą do siebie zamiast odbijać piłeczkę rakietą tenisową. No ale na razie posiedzą sobie, zjedzą lody i udadzą potem na krotki spacer do samochodu.