Klub Nocny - Night Crow

Możliwe że Naizen wyczuł istoty go śledzące. Nie robił sobie z tego na razie nic, póki nie zagrażali jego osobie. Nie zabierał ze sobą siostry. Przybył tutaj sam. Oboje co prawda przebywali w starej odnowionej rezydencji ojca, mieszczącej się na wyspie Kyushu. Nie gdyś ta rezydencja przysłużyła ich ojcu na miejsce spotkań Rady, ale po tym jak odszedł, rezydencja stała opustoszała. Po pewnych wydarzeniach w Yokohamie, nie chcąc by jego siostra więcej była narażana na niepowodzenia i niebezpieczeństwa, odbudował stary ich dom i tam się przenieśli. Często też podróżując w inne rejony świata.
Naizen siedział nadal przy barze, rozmawiając ze swoimi pracownikami. W tym ze swoim zastępcą Nicholasem, zajmującym się klubem pod jego nieobecność.
Byłoby wspaniale, gdyby nie wyczucie zbliżającej się aury szlachetnego. W klubie pojawił się Sanguinoso. Kto by pomyślał, że zaszczyci tutaj swoją obecnością. Szef Rady Wampirzej.
Naizen z początku nie reagował na jego obecność, ale kiedy ten się zbliżył, nie mógł go ignorować. A pamiętał, jak skończyło się ostatnim razem, kiedy został ukarany za czyny ojca. Co wręcz nie było sprawiedliwe.
- Sanguinoso.
Rzekł spojrzawszy poważnie na Hiro. Wstał nawet, na sekundę rzucając okiem na jego dłoń, zauważając iż jego stanowisko nic się nie zmieniło.
- Po co przybyłeś?
Odpowiedział pytaniem na pytanie. Tłumaczyć się z tego, czy tęsknił, nie zamierzał. To nie była sprawa Hiro. Ani tego, w jakim celu Naizen tutaj zawitał. Przecież miał tutaj także swoje interesy. Może i otworzy kolejny? Kto wie.

Przewodniczący miał to do siebie, że nie obawiał się spotkania z dawnym nieprzyjacielem. Nawet jeśli gdzieś kryło się wsparcie, Hiro wyglądał na kogoś, kto ochrony nie potrzebuje. Pewny swojej siły stwór o anielskim obliczu. Aczkolwiek Naizen doskonale wiedział jakim aniołem jest Przewodniczącym; bliżej mu do upadłego.
- Jak to po co, przyjacielu? Żeby cię zobaczyć! Ile to już lat unikałeś powrotu do Japonii?
Zastanowił się przez moment, chociaż nie miał wcale zamiaru odpowiadać. Naizen naprawdę i tak nie wyglądał na zadowolonego z obecności szlachetnego. Kto wie? Może nawet odczuwał niepewność?
- Właściwie powinienem spytać; Po co ty wróciłeś? Myślałeś, że twoja obecność przejdzie po moich starych kościach niczym prosta choroba? W żadnym wypadku.
Zaznaczył, że Shiroyama stąpał po cienkim gruncie. Niemniej nie chciał mu grozić, po prostu był ciekawy powodu. A może chciał zakończyć spór? Tylko jak przekona Przewodniczącego, któremu daleko było do naiwności? Postukał lekko pazurem o blat.
- Co tam u twojej szanownej rodzinki? Jak ojciec? Bo nawet nie pamiętam czy żyje.
Odpowie? Wątpił. Niemniej szlachetny próbował być przyjazny, właściwie nie mógł zaprzestać się uśmiechać. Jakby naprawdę przybył tutaj w przyjacielskim nastawieniu.

Żeby jeszcze mówić o nim jako o przyjacielu? Naizen nie uważał za takiego Hiro. Nie po tym, jak go potraktował pewnego razu, kiedy musiał a ojca grzechy cierpieć. Gdzie tu mówić o przyjaźni? Naizen przyjeżdżając tutaj, nie planował składania wizyty Głowie Rady Wampirzej. Nie był wzywany, więc nie zamierzał składać tam jakiejkolwiek wizyty. Co innego zebrania, wymagające obecności. Wtedy musiał się stawiać.
- Unikałem? Nie rozśmieszaj mnie.
Uśmiechnął się kącikiem ust, jakby Hiro powiedział dobry kawał. Naizen nie unikał. Bywał w Japonii, jako że mają odbudowaną rezydencję Shiroyama w Kyusiu. To też wyspa Japońska. Lecz często tez podróżował po świecie. Wyglądało na to, że Hiro musiał być źle poinformowany. Całkiem zabawne.
Temat jednak schodził na nieco poważniejszą sprawę, która już raczej na śmiech się nie zapowiadała.
- Wiem, że masz w tym mieście swoich szpiegów w każdej części dzielnicy i okolic. Więc i tak byś się dowiedział o moim przybyciu. I nie zapominaj, że nawet tutaj mam swoje interesy i biznes o który muszę dbać. Nie powinno Cię to dziwić. A może jednak? Interesujące, że składasz mi osobistą wizytę, przychodząc do klubu.
Nie da się ukryć, że pojawienie takiej osoby jak Sanguinoso było zaskoczeniem. Nawet pracujące tu wampiry i zastępca Naizena byli zaskoczeni jego obecnością. Trochę też zmieszani, jak to odebrać, ale starali się skupić na swojej pracy i obsługiwaniu klientów.
- U mojej rodziny w porządku.
Krótko Shiroyama odpowiedział na jego pytanie. Nie wdając się w szczegóły.

Niby dlaczego miałby aż tak śledzić poczynania Naizena? Usunął się z najważniejszych terenów Yokohamy, więc Hiro zaprzestał działania przeciw niemu. Nie widział w tym sensu i nie chciał marnować czasu. Przewodniczący ma lepsze rzeczy do roboty, niż śledzić zdrajcę. Poza tym Naizen dostał już solidną nauczkę.
- To tylko wnioski.
Odparł luźno. Kolejny temat faktycznie okazał się poważniejszy, wszak właściciel klubu nie miał pojęcia dlaczego Hiro postanowił złożyć mu wizytę. Ciekawość? A może faktycznie coś leżało w interesie? Niemniej Przewodniczący i tak nie ufał zbytnio komuś, kto był potomkiem zdrajcy. Nie wiadomo jak te jabłko upadło daleko od drzewa.
- Oczywiście. Wbrew pozorom zakorzeniłeś się w Yokohamie. Praca, pieniądze. Przecież to całkiem zrozumiałe. Nie miałem zamiaru nigdy tego niszczyć.
Dodałby jeszcze "znasz mnie", ale już sobie odpuścił. Sam uśmieszek wampira powinien dać wiele do zrozumienia. Pochylił się lekko, chcąc lepiej widzieć twarz młodszego krwiopijcy.
- Niezmiernie mnie to cieszy.
Rzekł niskim tonem, nie odrywając wzroki od rozmówcy. W pewnym momencie wyprostował się i sięgnął zza płaszcza do wewnętrznej kieszeni. Wyciągnął z niej portfel.
- Skoro tu jestem, prosiłbym o kieliszek czerwonego wina z krwawym dodatkiem. Chwila przyjemności jeszcze nikomu nie zaszkodziła.
W końcu miał prawo. W końcu siedzi w klubie; głośnym, irytującym i zupełnie nie pasującym do jego stylu.
- Ach, młodzież tak szybko zmienia charakter zabaw; kiedyś przychodziło się do pięknych domów, brało udział w klasycznych przyjęciach i rozmawiało o ważnych sprawa lub też poznawało osobistości. Teraz są tylko używki, alkohol i kto, jak wypadnie na tych portalach społecznościowych.
Chciał luźnej rozmowy. Ale czy Naizen się podejmie? Mimo wszystko szlachetny nie był wrogo nastawiony. Nawet uśmiechnął się życzliwie do jakiś dwóch młodych wampirzyc. Kobiety z lekkim strachem spojrzały na Białowłosego, ba, wiedziały kim jest. Przewodniczącego nie należy lekceważyć.

Niby Hiro nie miał zamiaru niszczyć tego, do czego Naizen sam doszedł, odremontowując klub nocny i go jednocześnie zakładając, jak i również park rozrywki, ale mając taką władzę nad wampirami, mógł przecież zrobić wszystko. Zniszczyć mu karierę w tym mieście, przejąć lub zamknąć jego punkty finansowe. Tak samo jego siostrze Nadirze. Nie był to jednak typ wampira, który za wszelką cenę zniszczyłby do takiego stopnia osiągnięte cele rodzeństwa Shiroyama w tym mieście. To były osobiste sprawy.
Na te słowa Naizen zaś nie odpowiedział. Ale okazał w tym momencie wdzięczność spojrzeniem, że Hiro mimo bycia tyranem, ostro przestrzegającym zasady Rady, nie zamknął jego lokali ani Nadiry. Czego więc chciał przychodząc do jego klubu? Czy rzeczywiście tylko się rozerwać? W niepokój stawiając jego pracowników?
Słysząc że jednak postanowi zostać i chętnie by się czegoś napił, Nicholas spojrzał na Naizena pytająco. Shiroyama skinął mu głową, że ma wykonać zamówienie. Młody wampir podjął się przygotowywania krwistego drinka.
- Wolisz siedzieć tutaj, czy preferujesz spokojniejsze miejsce?
Jak już tutaj przybył przewodniczący, kulturalnie było zapytać się o miejsce godne rozmowy. I czy hałaśliwa muzyka mu nie przeszkadza, jak i bawiąca się publika na scenie, bądź siedząca przy stolikach.
- Takie miejsca jeszcze istnieją. Ale świat nie stoi w miejscu. Idzie do przodu i czy nam się to podoba czy nie, musimy do niego przywyknąć. Dla Waszego pokolenia to pewnie trudno znosi te zmiany.
Skoro tak, to i Naizen postanowił dołączyć do normalnej rozmowy, lecz nadal nie wyzbył się ostrożności i obserwacji, nie mając pojęcia, z jakim tak na prawdę zamiarem przybył Hiro. Może dowie się tego, jeżeli przejdą do jego biura, gdzie głośna muzyka nie będzie przeszkadzać?
Nicholas przygotował wyśmienitego i najlepszego krwistego drinka dla Przewodniczącego, stawiając na ladzie baru w eleganckim kryształowym kieliszku. Każda grupa wiekowa u Naizena mogłaby się odnaleźć w tym klubie, jeżeli mowa o wampiry.

Dastan zjawił się w klubie nieco wcześniej niż o umówionej godzinie z ojcem. Miał ochotę napić się czegoś wcześniej i to niekoniecznie napoju wyskokowego. Miał ochotę na "Krwawą Mary", ale tę oryginalną. Prosto z żyły jakiejś niewiasty. Wiedział jednak, że w klubie ojca nie mógł sobie na to zbytnio pozwolić. Jakoś nie bardzo chciał, aby ojciec wiedział, że Dastan nadal ma problemy z utrzymaniem swojej żądzy na wodzy. Musiał przed nim udawać, że ma się świetnie. Zawsze doskonale udawał, byle tylko nie dopuścić do tego, aby ktoś obcy odkrył jego słabe strony. Chociaż już dawno temu jego "słaba strona" postanowiła go zostawić. Wszystko zatem wróciło do normy.
Miał interes do swojego ojca. Aż dziw bierze, że Naizen miał dla niego czas. Ostatnio był mocno zajęty jakimiś swoimi interesami. Albo miał kogoś nowego... Nawet nie chciał w to wnikać. Uważał, że orientacja ojca jest ujmą na ich rodzie.
Podszedł do baru i zamówił drinka. Potem następnego i jeszcze jednego... W międzyczasie lustrował otoczenie, jakby czegoś szukał. A raczej kogoś. Miał bardzo wyrafinowany gust i ciężko było go zadowolić. Wydawało mu się, że udało mu się namierzyć "idealną" ofiarę dla siebie na tę noc. Oczywiście zaraz po rozmowie z ojcem...
Ruszył więc w tłum tańczący, albo raczej skaczący, do jakiegoś wrzaskliwego utworu, który nie przypominał żadnego gatunku muzycznego. I właśnie w tym momencie wyczuł obecność osoby, której miał nadzieję nie ujrzeć już nigdy więcej. Ostrzegał ją. Następnym razem nie będzie już tak "przyjemnie". Stanął na środku sali, wśród tańczących i pijanych gości klubu, rozglądając się dookoła. Wreszcie namierzył ją swoimi szkarłatnymi ślepiami. Czekał. Wyczekiwał aż i on go dojrzy w tym tłumie. Wiedział, że prędzej czy później jego woń do niej dotrze.

Czy wszystko wróciło do normy? Tak sobie wmawiała. Nałożyła maskę obojętności na śliczna buzię i wróciła do starego, nudnego życia przed-tym-zdarzeniem. Skupiła się na swojej pracy. To ona trzymała ją w ryzach. Dzięki niej mogła odgrodzić się od pesymistycznych myśli, miała cel. Własny cel. Kariera ruszyła z impetem od ostatniej kampanii, dzięki której wylądowała na okładce jednej z najnowszych gier komputerowych. W końcu młodzi chłopcy kochali piękne kobiety w swoich grach. Teraz jednak musiała systematycznie pielęgnować swoją sławę. Pracowała praktycznie non-stop. Mimo tego, że wyruszyła do klubu w miarę wcześnie, przygotowania trwały długo jeszcze w aucie. Kiedy była już gotowa ruszyła do góry. Oczywiście nie sama. U jej boku znajdował się młody model, z którym przyszło jej pracować przy następnej produkcji. Od ostatniego tygodnia chodziły plotki, że są ze sobą oficjalnie. Były to zwyczajnie bzdury, jednak ich menażerowie postanowili ciągnąć przedstawienie dla lepszej sprzedaży. Tak oto wchodzili głównymi drzwiami do klubu trzymając się za ręce. Zatrzymywali się co jakiś czas, kiedy ktoś z kolejki zdecydował się cyknąć im fotkę. W końcu dotarli na główną salę, była już praktycznie pełna. Ruszyli przez tłum w stronę baru, przecież Aimi nie potrafią przetrwać takich imprez na trzeźwo. Po trzech szybkich szotach ruszyli na parkiet. Wampirzyca miała na sobie czarną długą, obcisłą sukienkę do kostek z rozcięciem na lewym udzie. Okropnie nieprzyzwoicie długim. Sukienka miała długie rękawy i z przodu idealnie przylegała do jej ciała podkreślając kobiece kształty. Jednak to plecy były tutaj wyjątkowe. Odsłonięte praktycznie w całości, odsłaniające sporą, jasnoróżową, wciąż dosyć świeżą bliznę po „wypadku samochodowym” - tak głosiły tutejsze gazety. Może niektórzy uznaliby ją za oszpecenie własnego ciała, ale Mel nosiła ją dumnie, niczym zdobycz wojenną. Włosy spięła wysoko w kok, żeby jeszcze bardziej odsłonić plecy. Całość uzupełniały wysokie szpilki i obrzydliwie droga biżuteria. Na parkiecie zrobiła sobie zdjęcia z Renem, kilka selfie, żeby móc wstawić potem na profil. Tańczyli, wirowali. Do czasu.
Kilka chwil później poczuła znajomy zapach. O n tutaj był. Nie mogła się pomylić. Poznałaby go wszędzie i zawsze. Nie było innej opcji. Jeszcze kiedyś zaczęłaby się trząść jak galareta wpadając w panikę. Teraz jednak pokonała już własny strach, Dastan sam jej w tym pomógł. Stanęła oko w oko ze śmiercią i przetrwała. Stała się twardsza, silniejsza. Odnalazła go wzorkiem. Jej krwistoczerwone tęczówki odnalazły jego złote piękne. Wpatrywała się w niego o dwie sekundy za długo. Jej wzrok perfidnie powędrował w dół jego ciała, jak gdyby dokładnie go sobie przypominała. Potem znów spojrzała mu prosto oczy i oblizała pełne, czerwone wargi. Kąciki jej ust uniosły się delikatnie ku górze. Oczywiście nie mogła się powstrzymać. Prowokowanie Dastana przychodziło jej łatwiej niż oddychanie. Potem odwróciła swoje ciało tyłem do niego, prezentując bliznę.
- Zobacz co mi zrobiłeś, kochanie - wyszeptała tak, że w zgiełku rozmów, śmiechów i głośnej muzyki jedynie wampirzy słuch był to w stanie usłyszeć. Wtuliła się w silne ramiona swojego pachołka, który chyba rzeczywiście coś do niej czuł. Ponownie spojrzała na Dastana, jeśli wciąż stał na swoim miejscu. Przyciągnęła do siebie Rena i kiedy wbijała śnieżnobiałe kły w jego szyję, jej tęczówki pociemniały. Nie odrywała wzroku od Dastana, kiedy piła zachłannie krew ludzkiego chłopaka, który stęknął zaskoczony, jednak się nie odsunął. Podobało mu się?