Sala 2 dla ludzi

Ta wampirzyca zaczynała mu cholernie działać na nerwy. Skoro nie podobał się jej jego zawód, mogła komentarze zachować dla siebie. Ale nie. Z tego co widać, wampirzyca była cholernie szczera w takich sprawach. Nie ciągnął już z nią tego tematu, nie widząc najmniejszego sensu. A skąd miał takie auto? Mógł przecież dostać od rodziny. Ma przecież duży majątek, bogatego ojca, kuzynów. Jego samochód nie był jakiejś marki sportowej, tylko zwykły miejscowy. Dlatego też dziwiło go, że wampirzyca nie chce mu oddać kluczyków. I jak na złość, zaczęła ich szukać, że ponoć zgubiła.
- Nie denerwuj mnie głupimi pytaniami.
Było już po nim widać te rosnące nerwy. Nawet aparatura na to wskazywała, że ciśnienie mu rosło. Jeszcze trochę a doprowadzi go ona do zawału i co będzie? Nie zamierzał jej udzielać odpowiedzi na tak głupie pytanie, jakby oskarżyć go chciała o kradzież. Czego? Własnego auta? Jak można ukraść sobie auto? We wszystkich papierach zakupu, znajdzie jego nazwisko, że on jest jego właścicielem. Nikt inny!
- Oddawaj moje kluczyki albo dzwonię po policję! Ewentualnie do Oświaty Łowieckiej.
Gniew jego sięgnąć zenitu. Policją może ją nie wystraszy, ale znajomości w Oświacie miał bardzo dobre, że dla niej nie skończy się to dobrze. A wątpił, by Marcus łagodniej potraktował wampirzycę, za doprowadzenie jego kuzyna do gniewu z powodu kluczyków od auta. Nie komentował już sprawy z misiem i nawet nie słuchał jej do końca, tylko od razu przerwał podnosząc głos. Aż usiadł z gniewem na nią patrząc. Nie dał się nawet położyć ani przykryć. Gdzieś w szafce powinny być jego rzeczy, to i nawet broń antywampirza. Już nawet zechciał wstać z łóżka, zsuwając oczywiście nogi, ale nagle na jego twarzy pojawił się grymas bólu. Skulił się znacznie z trudem łapiąc powietrze. Poczuł silny ból w klatce piersiowej. Serce go kłuło a aparatura znacznie pikała o podwyższeniu ciśnienia i nieodpowiednim funkcjonowaniu serca. Brawa dla Yukyuko. Być może doprowadziła Azela do zawału.

Zakładamy, że Yukyuko na polecenie lekarzy opuściła pomieszczenie. Sama winna jest tego wszystkiego, więc powinna oddać swoje serce biednemu Azelowi aby mógł żyć. Tylko czy wampirze serce przyjmie organizm ludzki? Mało prawdopodobne.
Gdy pielęgniarka przybyła, mężczyzna niemal zwinął się z bólu siedząc na łóżku.  Musiała go położyć, kiedy w między czasie wzywała lekarza i przechodziła do czynności reanimacyjnych. Tym samym trzeba było zdjąć mu temblak, który mógłby przeszkadzać.
Azel częściowo jeszcze kontaktował, słyszał krzyki, ale z każdą chwilą się oddalały. Stawały się dla niego echem oddalającym się. W oczach zapadała mu ciemność a z końca tunelu światło. Jego serce w tym momencie się zatrzymało a on przestał dawać znaki życia. Przestał oddychać i się poruszać. Jego dusza zaczynała powoli opuszczać ciało, kierując się w stronę widzialnego światła. Pewien głos mu powiedział, "jeszcze nie teraz", a liczne wstrząsy przywróciły go szybko do życia. Klatka piersiowa zaczęła się na nowo unosić. Puls był słaby ale był. Zapewne przez najbliższe dni, będzie zmuszony przebywać pod aspiratorami podtrzymującymi jego serce przy życiu. Minęły godziny, aż się uchylił powieki. Szczęście chyba w tym, że stał tuż obok lekarz. Zapewne sprawdzający jego stan zdrowia. Pół przytomnie omiótł otoczenie, zatrzymując spojrzenie na doktorze.
- Ile zostało mi czasu? - Zapytał osłabiony. Znał to uczucie. Nie pierwszy raz miewał zawał, ale pierwszy raz przeżył śmierć kliniczną.
O dziwo, ze spokojem przyjął informację jaką przekazał mu lekarz. Kwestia tylko tego, ile zostało mu czasu na znalezienie dawcy a co więcej, życia. Ile jego serce jeszcze pociągnie. Być może leżeniem w szpitalu o wiele dłużej, bowiem byłby pod stałą obserwacją.

Wiadomość przekazana przez lekarza, nie pocieszała Azela. Patrzył na niego ze spokojem, ale wieść o życiu jeszcze niemal rok, dała mu do zrozumienia, że ma wybór. Poddać się ponownemu przeszczepowi, albo odejść w wybrany dla siebie sposób. Lecz znając swoją rodzinę, będą go nakłaniali na ten przeszczep.
- O czymś jeszcze powinienem wiedzieć?
Zapytał, powracając spojrzeniem na lekarza, po chwili milczenia. Musiał to przez te parę sekund przyjąć do wiadomości stan swojego zdrowia. Lecz pytanie było jeszcze takie:
- Kiedy będę mógł opuścić szpital?
To w sumie także było ważne. Czy będzie mógł wrócić na ten rok do normalnego funkcjonowania w domu i w pracy. Czy zaś zmuszony będzie pozostać tutaj na długi czas. Tym samym będzie wiedział, jak kontaktować się ze swoim lekarzem i rodziną. Rozumiał, że ze względu na złamane żebra zostanie tu z dwa tygodnie, ale co w takim razie po zawale?

No jakby Azel o tym nie wiedział. Jednak lekarz ten nie był tego świadom, mając Namikaze jako pierwszego pacjenta. Do tej pory Azel leczył się u innego. Więc zrozumiałe, że mu wyjaśniał, sytuację, którą Azel znał doskonale. Przed poprzednim przeszczepem miał gorzej. Musiał mieć w ciągu paru miesięcy zrobiony. Gdyby nie żona jego zmarłego brata, nie poszłoby to wszystko szybko i po znajomości. Ale jak się okazało, organizm przyjął serce, lecz to niestety było wadliwe.
- Rozumiem. To nie pierwszy mój przypadek... Odkąd mam problemy z sercem, nie piję i nie palę.
Uświadomił o tym lekarza, że jest pacjentem stosującym się do pewnych zasad, aby tylko żyć. Nawet leki zażywa, aby nie dopuścić do zbyt szybkiego pogorszenia się stanu zdrowia swojego organu.
Wysłuchał kolejne słowa doktora, westchnąwszy jakby ze zmęczenia. Nic dziwnego. Ciągle czuł się dziwnie osłabiony, a zawał to nic przyjemnego. Sam to wiedział.
- Jeżeli to nie problem. Skontaktuję się ze swoim lekarzem, u którego się leczę. Zna moją sytuację, więc będzie wstanie mi pomóc.
Na myśli oczywiście miał Matsushitę, który już oferował mu chęć dokonania przeszczepu i załatwienie organu. Czekał tylko na jego decyzję. Teraz to chyba jest ten kulminacyjny czas, kiedy należy podjąć decyzję - życie czy śmierć. Na pewno Marcus nie pozwoli mu umrzeć, więc pozostawało jedno. Poddać się kolejnej ryzykownej operacji. A skoro będzie musiał tutaj zostać, to zostanie. Tym samym będzie musiał kuzyna powiadomić o swojej sytuacji.

- Zrobię to jak tylko zostanę wypisany.
Teraz sobie głowy tym nie będzie zawracał. Pozwoli swojemu organizmowi odpocząć i sercu, które tego wymagało. Skorzysta z tych tygodni na odpoczynek i regenerację. Najwyraźniej poinformuje kogoś najbliższego o swojej sytuacji oraz dyrektora, u którego akademii pracuje. Rozmowę i tak będzie miał nieuniknioną, a jego brak w szkole nie poprawi jej reputacji. Brak nauczycieli i tak był bardzo wysoki. Lecz miał cichą nadzieję, że to wszystko się ułoży. Podjęcie decyzji o kolejnym przeszczepie nie uśmiechała się mu i nie była zbyt prosta. Poprzednio dostał serce, które po czasie okazało się wadliwe. Nie wytrzymało nawet pięciu lat. Jak będzie z tym nowym? Nie wiedział. Nie lubił takiego ryzyka, ale widocznie nie miał wyjścia, jeżeli chce żyć.
Jeżeli lekarz miał mu coś jeszcze do powiedzenia, to wysłuchał. A później, pozwolił sobie na sen. Osłabienie i zmęczenie, przez ten czas mu jeszcze towarzyszyło. Może jutro poczuje się nieco lepiej?

Nie pamiętała zbyt dobrze ostatniego czasu, zemdlała z wyczerpania i nie miała bladego pojęcia jakie zamieszanie powstało wokół niej. Nie miała pojęcia o tym, że zdobyła choć gram wampirzej łaski. Nie miała pojęcia, że to Nadia z którą walczyła zadzwoniła po pogotowie. Nie miała najmniejszego pojęcia jaka wywołała reakcję biednego dyżurnego który nie na co dzień miał okazję oglądać zmasakrowanego przez wampira łowcę. I nie miała pojęcia jak dużo czasu spędziła na stole operacyjnym nafaszerowana nie wiadomo czym tylko by przeżyć.
Dopiero po długich godzinach leżenia pod stałym nadzorem Leslie raczyła odzyskiwać przytomność, choć była ona raczej mglista i było jeszcze wiele do życzenia by odzyskała ją w pełni. Nie otwarła oczu od razu, nie potrafiła, miała jeszcze gorączkę, miała wrażenie jakby najcichszy nawet głos był tępym dudnieniem w jej głowie, pierwszymi oznakami polepszenia jej stanu był grymas niezadowolenia i bólu, gdzieś po kątach świadomości wiedziała, że przegrała, przegrała walkę z pijawką o porąbanym sposobie myślenia, choć dopiero po czasie zdała sobie sprawę, że nadal ją wszystko niemiłosiernie boli, cóż za ulga, nie była przynajmniej zmieniona w padalca wampirzego, tego by jeszcze tylko brakowało, jednak z niewyjaśnionego powodu wampirzyca postanowiła dziewczynę oszczędzić, oszczędzić jej tej hańby. Dopiero po następnych godzinach odzyskiwania i ponownej utraty świadomości spowodowanej przez gorączkę odzyskała dosyć siły by znów spojrzeć na świat, ale cóż to był za świat? wszędobylska biel na suficie i tylko parę mdłych jak mydło kolorów na ścianach, jedyny sensowniejszy kolor to ten błękit za oknem który się Leslie rozmazywał przed oczami. Z trudem próbowała się rozejrzeć, choć to co widziała nie napawało jej zbytnim optymizmem, wszystko ją bolało, i to bardziej niż zazwyczaj, choć miała wysoki próg bólu to to było już za wiele nawet dla niej, wstawać nawet nie próbowała, bo ledwo mogła ręce w pięści zacisnąć by nie krzyknąć z bólu kiedy poczuła jak rozciągają się rozpalone zakażeniem mięśnie, a to był tylko wierzchołek góry lodowej, nogi bowiem dziewczyna nawet nie czuła, bo poszarpane nerwy nie były w stanie nawet przekazać apogeum zniszczeń do mózgu dziewczyny, może to i dobrze, bo ten ruch znów mógłby się skończyć długim snem. Tak więc jedyne co mogła robić to patrzeć błędnie po otoczeniu tak mało optymistycznym, zapakowana w okłady odkażające i czując się jak na haju przez antybiotyki i ból. Oby tylko pielęgniarka nie zaczęła zbyt głośno gadać, bo Lessli znów się zmarszczy jakby dostała łopatą w łeb.

Pielęgniarka ja w końcu zauważyła, lecz na szczęście dziewczyny wykazała się na tyle odrobiną rozsądku, że nie krzyczała w mniemaniu dziewczyny, choć i tak dźwięki słów ja drażniły, w końcu jednak zamrugała kilka razy i obraz pomału wracał do jakiego takiego składu, lecz i tak otwarcie oczu było ciężkie jak i samo podtrzymywanie powiek, najchętniej by wróciła do błogiej nieświadomości
-Gatt...?
Próbowała się zapytać o swoje zwierzę rzecz jasna lecz aparatura jak i stan obecny ciała włącznie ze skołowanym językiem jej to skutecznie uniemożliwiał, nawet ściągnięcie maski wiele nie momoże, bo próba pytania spoczęła na laurach, dopiero z mozołem i rosnącą irytacją dziewczyny która nie cierpiała nie móc zrobić tego co chciała w końcu warknęła cicho i jęknęła po chwili z bólu który wywołała zbednym ruchem
-G...dzie...je..st..ga..d..?
W końcu jakoś wydukała to po czym oparła się na łóżku luźno, nie miała co walczyć z tym teraz leki które chroniły ją przed utratą życia były dosyć kłopotliwe, musiała cierpliwie czekać aż ich działanie minie, tylko gdyby nie niepokój o najbliższego przyjaciela w postaci owego zwierza.

Dziewczynie nie dano zbyt wiele czasu na zapoznanie się z nową sytuacją. Przynajmniej dowiedziała się gdzie właściwie mniej więcej jest jej zwierze, choć o szczegóły nie było czasu się teraz pytać. Jeśli dobrze zrozumiała to szpital miał obecnie poważne kłopoty. Więc cym prędzej, a nie było to niestety zbyt łatwe. Dostała maseczkę jak każdy ewakuowany pacjent i z pomocą pielęgniarki się podniosła, spojrzała na pielęgniarkę i kiwnęła na pytanie kobiety twierdząco
-Tak mam, pójdę do niego, nie chcę sprawiać więcej kłopotu.
Odpowiedziała przez coraz lepiej pracujące gardło które musiało się przyzwyczaić do wymowy i szło jej to nie najgorzej. Skorzystała z pomocy w pozbieraniu się, w końcu utrzymać pion po miesiącach leżenia nie jest łatwe, ale w końcu się udało i to, więc razem wyszły z budynku wraz z ewakuowanymi. A potem udała się bezpośrednio tam gdzie mogło być trochę bezpieczniej, no i jak tylko zdoła musi w końcu odnaleźć swojego brata, nie był to najlepszy czas na chorowanie, więc starała się twardo trzymać na nogach póki jest taka konieczność.

[zt]

Anastasja całe życie igrała z niebezpieczeństwami. Jeśli nie wypadek to zapewne przedawkowanie mogły doprowadzić prawie do jej śmierci. Bawiła się jak gdyby nigdy nic wyglądało nawet jakby nie dbała o swoje własne życie. Gdzie ma wszystkie zasady gdzieś. Jednak doigrała się, a los upomniał się o swoje i zamierzał przypomnieć jej o tym, że śmierć przychodzi po każdego.
Chciała się tylko zabawić, a tym razem skończyło się to prawie jej śmiercią. Nie miała nawet pojęcia, że to właśnie z jej głupoty chłopak, który z nią jechał już nigdy nie będzie sprawny. To coś o czym nigdy się nie zapomni, wina zżerać będzie aż od środka. Nawet nie wiedziała, że dojdzie do czegoś takiego. Jednak jak na razie wyglądała jakby spała wiecznie. Lecz los postanowił zrobić jej psiuka i pozwolić żyć. Chciał dać nauczkę? Być może...
Nagle palec dziewczyny jakby drgnął...przywidzenie? Przez chwilkę jednak znów nic się nie działo. Lecz zaraz znowu palec drgnął, aż w końcu dłoń.Prawdopodobnie urządzenia dadzą znać, ze coś się zmienia. Dziewczyna po prostu zaczęła się wybudzać!
Po chwili nastąpiły kolejne drgania aż wreszcie jej zamknięte powieki zaczęły się poruszać. Dziewczyna jednak chciała walczyć o życie. Usta jej nieco się otworzyły. Przez chwilkę jakby walczyła, aby się obudzić chcąc złapać powietrza w płuca. Coraz większe i większe. Stan taki trwał chwilkę, aż dziewczyna powoli zaczęła otwierać oczy. Gdy je otworzyła nie wiedziała co się dzieje, gdzie jest, a obraz miała jakby zamazany.
- G...Gdzie...
Udało jej się wypowiedzieć z trudem. Czuła się strasznie otępiała, a obraz przed oczami powoli się wyostrzał.

Usłyszała męski głos, jej oczy skierowały się na lekarza. Wzrok nieco poprawiła się chociaż czuła się okropnie. Miała wrażenie jakby przejechał po niej tir. Dziewczyna była jakby nieobecna niby się wybudzała, ale miała wrażenie jakby to był sen. Nawet nie potrafiła wypowiedzieć żadnych słów. Gdy lekarz zaświecił jej latarka po oczach odruchowo chciała zamknąć oczy gdyż strasznie ją tym oślepiał. Starała się nie ruszać chociaż jej dłonie znowu drgnęły. To dziwne, ale odczuwała niewielki ból gdy próbowała ruszyć inną częścią ciała.
- Nie...pamiętam...
Powiedziała słabym głosem. Teraz już widziała nieco więcej. Szpital? Anastasja słysząc to była zaskoczona tym, ze znajduje się w takim miejscu. Co tutaj robiła? Skąd się du wzięła? Była zbyt słaba, aby nawet się zbytnio ruszać. Przekręciła lekko głowę. Próbowała sobie coś przypomnieć, ale nie mogła. Czuła jakby miała w głowie pustkę, jedynie czuła ból głowy.
Na razie wstrzyma się z pytaniami do lekarza, ale jakim cudem jest w szpitalu? Gdy bardziej się rozejrzała zauważyła swoją rękę i nogę. Co się takiego wydarzyło? Cholera... Zamrugała nieco oczami spoglądając w sufit. Nie mogła się zbytnio ruszać no. Trochę ciężko się jej oddychało. Czuła się otępiała?

Na razie nikt nic nie mówił dlaczego tu jest, miała wrażenie, że coś ukrywają. Jednak nie myślała o tym zbyt długo. Była zmęczona nawet jeśli wybudziła się ze śpiączki, chociaż nie wiedziała nawet o tym, że tyle spała. Tak wiele pytań i żadnych odpowiedzi. Nie była wstanie nawet złożyć prostych słów. Jej komunikatywność była mówiąc prostym słowem do kitu. W końcu zmęczenie wygrało znią i odpłyneła zamykając oczy. Czuła się fatalnie.
Od tamtego momentu spędziła kilka dni w szpitalu jeszcze. Rzeczywiście wyglądała koszmarnie, chociaż z dnia na dzień odzyskiwała siły i czuła się nieco lepiej. Ale nadal nie pamiętała co się wydarzyło, a gdy tylko próbowała się skupić ogarniał ją okropny ból głowy. Nieznosiła tego. Nie była zadowolona z swojego pobytu tutaj, ale nie mogła nic zrobić. Coraz lepiej zaczynała się komunikować chociaż zacinała się, a nawet w pewnych momentach czuła się otumaniona. Pustka w głowie.
Dzisiejszego dnia odwiedził ją lekarz. Spojrzała na niego uważnie poważnym wyrazem twarzy. Jego łagodność w głosie sprawiała, że czuła się niezręcznie. Cały personel medyczny był dla niej miły. Anastasja odczuwała dziwne uczucie.
- Nawet dobrze...chociaż ta pustka w głowie...i ból głowy gdy tylko się skupiam.
Czuła się w sumie nawet dobrze, ale niezbyt najlepiej. Czasem miewała bóle również przy większej próbie wysiłku. Tak Anas nawet chciała wielokrotnie wstać z tego łóżka, ale stan jej na to niepozwalał.
- Czuje się na siłach...doktorze ja...
Jej ton głosu nieco był stłumiony jakby bała się o coś zapytać.
- ...Miałam sen i...twarz...widziałam twarz chyba chłopaka...ale była taka zamazana...ja...
Poczuła, że jej duszno nieco, wzięła nawet głębsze wdechy i wydechy. Nie rozumiała dlaczego powiedziała o tym lekarzowi. Nie lubiła się zwierzać, ale teraz coś się zmieniło.

Z jednej strony nieco denerwowała się, że leży w szpitalu nie mogąc nawet wstać z łóżka. Z drugiej zaś czuła się nieswojo gdy wszyscy byli tacy mili dla niej. Jej zachowanie było zupełnie inne. Anastasja czuła, że coś się zmieniło wewnętrznie po wypadku. Najgorsza jednak ta pustka. Cholera...dlaczego nic nie pamięta? Dodatkowo ból głowy. Nawet gdy patrzyła lekarza chciała wiedzieć co takiego ma jej do powiedzenia.
- Uraz głowy? Wypadek...
Syknęła po chwili dotykając dłonią swojej głowy. Znowu przeszywający ból gdy tylko próbowała skupić swoje myśli. Miała jakiś wypadek, ale jedynie co pamięta to, że była w klubie. I twarz chłopaka. Nagle spojrzała na niego. Anas doigrałaś się dziewczyno w końcu.
- To żart, prawda? Amnezja? Nie pamiętam nic z wcześniej...
Dotknęła dłonią swojej głowy. Odpowiedz lekarza była dla niej szokiem. Dodatkowo nie spodobało jej się to co usłyszała. Więc to stąd ten ból głowy, a jej obecny stan to dzięki wypadkowi.
- Po co psycholog?
Nie była zbyt przekonana co do tego, aby iść do psychologa. Czuła się lepiej chociaż nieco inaczej. No dobra miewała chwile zacinania się, co noc miała koszmary, ale psycholog? Nie była pewna.
- Więc nie bez powodu śnił mi się. Jechałam na motorze z nim? Ja nie wiem... Mieliśmy razem wypadek? Gdzie on jest, co z nim?
Anastasja uniosła się nieco, chciała wiedzieć wszystko co się wydarzyło podczas jej nieobecności. Wyszła z klubu, a potem ciemność i pustka. Znała chłopaka? I jechała na motorze więc coś zaczyna się układać w całość. W pewnym sensie zmartwiła się, że była wtedy z kimś. Cholera jasna dlaczego zupełnie nic nie pamięta z wypadku?