Uliczka

Słysząc wrzask dziewczyny Rosa tylko podniosłą jedną brew. Jej twarz wyrażała całkowitą olewkę a nawet swojego rodzaju wyzwanie. Już miała odpowiedzieć kiedy wtrącił jeden chłopak. Swojska? Jak ona zaraz im pokaże kto tu komu swojski jest to zapomną gdzie jest góra a gdzie dół. Ne mogła strawić tego, że tak po prostu bawią się cudzym cierpieniem. Złe emocje były dodatkowo spotęgowane ostatnimi wydarzeniami. Kąciki jej ust zadrżały. Wzruszyła nieznacznie ramionami i podeszła kilka kroków. Przyjrzała im się z bliska. Widząc wymowny gest chłopaka przewróciła oczami. Gówniarze. Wydawało jej się, ze są mniej więcej w jej wieku. Chociaż mogła się mylić. Panował pół mrok jednak wiek jej rozmówców miał małe znaczenie. Tak samo jak ich imiona. Przyjęła je kiwnięciem głowy. Zastanowiła się chwilę zanim odpowiedziała. Było ciemno a jej twarz zasłaniał kaptur. W końcu odezwała się tym samym głosem co wcześniej.
-Philian-
Odpowiedziała lakonicznie. Nie chciało jej się rozgadywać. Tym bardziej, że ci osobnicy napawali ją obrzydzeniem. Podeszła do mężczyzny. Czuła, ze patrzą się na jej ręce. Znaczy się dopiero zaczną patrzeć bo do tej pory nie wyjęła ich z kieszeni. Obrała dosyć niemiłą taktykę, chociaż jej wyrzuty sumienia będą niczym w porównaniu do krzywdy, jaką zamierzała wyrządzić wampirowi.
Niechaj gra się zacznie!
Wredny uśmiech wstąpił na jej twarz. Gdy ujrzała błaganie w jego oczach splunęła po raz kolejny. Wyjęła dłoń z kieszeni i wymierzyła mężczyźnie policzek po czym splunęła mu na niego. Zaśmiała się krótko i wyjęła z kieszeni swoją broń. Złożony [You must be registered and logged in to see this link.] wyglądał jak nóż. W sumie zakończenia jego żeber były ostrze jak brzytwa. Jednak Rosa szybko rozwijała wątpliwości otwierając wachlarz i pokazując wzór na tkaninie. Płonąca czerwona róża. Herb jej rodu taki sam wzór ma wytatuowany na plecach. Jednak teraz, zdeformowany przez ogień, wygląda komicznie, wręcz groteskowo. Zamknęła wachlarz wydając charakterystyczny dźwięk. Podniosła tessen na wysokość wzroku wampira by ten mógł się mu przyjrzeć. Wolną dłonią złapała za włosy ofiary i szarpnęła.
-Posłuchaj mnie teraz ty śmieciu...wiesz co to jest? Hmm?- kolejny raz zamknęła i otworzyła wachlarz -To jest moja broń aby zabijać takie śmieci jak ty. Wystarczy jeden dotyk byś zaczął jęczeć. Chcesz się przekonać? Tak? To świetnie...potem może jeszcze poprzepalam ci trochę paluszki...-
Ani ton jej głosu ani postawa nie zdradzały jak wielkie ma wyrzuty sumienia. Jej słowa brzmiały wręcz nienormalnie. Jakby dziewczyna miała trochę nie po kolei w głowie i była gotowa posiatkować swoja ofiarę. Jednak umysł dziewczyny dział na najwyższych obrotach. Z kata chciała stać się obrońcą. Zebrało jej się na wymioty jak przyłożyła ostrze do jego policzka. Kiedy metal zetknie się za skórą wampira ta zaskwierczy. Rosa przygryzła policzek i postanowiła naciąć twarz wampira. Jednym szybkim i nie zdradzającym wahania ruchem. Poczuła się jak suka. Najgorszy potwór tego świata. Spróbowała się rozeznać gdzie kto jest w końcu wstała i przeczyściła wachlarz o spodnie.
-Rozbierzcie go i przytrzymajcie. Pokaże wam co potrafi łowiecka broń- kolejne słowa skierowała do wampira -Błagaj o litość to może przyniosę ci krew szczura i pozwolę ją zlizać z bruku. No dwaj udowodnij mi ile jest warte twoje życie potworze-
Te słowa powinny zrobić wrażenie na debilach jakich miała za towarzyszy. Tym bardziej jeżeli wampir wcześniej krzyknął. Jeżeli ktokolwiek spróbuje jej wyrwać broń po prostu na to nie pozwoli. Jednak ci gówniarze szukają rozrywki i ona miała zamiar im ją dostarczyć. Tylko nie takiej jakiej się spodziewają. Jeżeli inni się schylą by wykonać jej polecenie to rzuci się na dziewczynę. Jest silniejsza od przeciętnego człowieka nawet jeśli osłabiona więc powinna sobie poradzić spokojnie z taką jak tamta. Jeżeli szamotanina wyjdzie na jej korzyść to przystawi tessen do gardła Miko. Wampir czy człowiek, z rozciętym gardłem niedaleko zajdą.
-Mam ją zabić? Wypierdalać mi z tego zaułku. Szukałam tego śmiecia od tygodni żeby wykonać zlecenie. Mam go zaprowadzić do siedziby łowców żywego. Żywego rozumiecie?! Nie psujcie mi nerwów tylko poszukajcie innej ofiary. Mam zbyt wiele do stracenia...pozabijam was wszystkich a potem zostawię na pastwę E zrozumiano?! Wynocha! Jak odejdziecie to nic jej nie będzie...wyposzczę ją ze wszystkimi kończynami na swoim miejscu...-
Cóż taki był plan. Jednak nie zawsze wszystko może wyjść dobrze. Jeżeli sprawy się skomplikują to najzwyczajniej na świecie stanie do walki. Potrafi pokonać cztery zdziczałe wampiry. Ludzkie wypierdki jak te to bułka z masłem. No przynajmniej w teorii.

Szopka nie wzbudziła podejrzeń w chłopkach a Miko mimo wszystko postanowiła obserwować Rosę. No nic poradzi sobie i z tym. Łowczyni przez chwilę zastanowiła się nad tym dlaczego jej tessen nie poparzył ofiary, jednak nie dała po sobie poznać wahania i dalej grała swoją rolę. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, ze wampir w takim stanie powinien mieć wysunięte kły i szkarłatne oczy. Beznadzieja razy dwa. Jeszcze nie widziała krwiopijce odpornego na działanie jej broni. To mogło oznaczać tylko jedno...Przygryzła policzek by się skupić na tym, co musi zrobić. Miała plan jednak dziewoja postanowiła go zepsuć. Widząc unik dziewczyny fuknęła niezadowolona, ba syknęła niebezpiecznie podobnie do zwierzęcia.
-I tak cię nie lubiłam mała zołzo-
Była blada i nosiła kaptur. Wesoła gromadka mogła ją wziąć za wampira, jednak teraz to nie miało znaczenia. Była wściekłą. Krew w niej buzowała a zapach krwi wampira jeszcze bardziej nakręcał jej ciało do walki. Puściła wodze swojemu ciału. Nie nie hamuje ją sumienie, już nie. Zostało zepchnięte na dalszy plan.
Gdy jej przeciwniczka wymierzyła pierwszy cios przyjęła na gardę, jednak kolejny postanowiła [You must be registered and logged in to see this link.] uderzając złożonym wachlarzem w zgięcie łokcia tak mocno by wyłączyć tą rękę z użytku. W tym samym czasie wyprowadzi uderzenie lewą ręką w odsłoniętą lewą cześć szyi uderzenie pociągnie za sobą przednie kopnięcie wymierzone w splot słoneczny w sztukach walki zwanym [You must be registered and logged in to see this link.]. Wciskając dziewczynę tym samym w ścianę. Jest to dosyć silna kombinacja wykonana w błyskawicznym tempie. Jeżeli wszystko pójdzie po jej myśli to Rosa przygwoździ ślicznotkę do ściany i nałoży [You must be registered and logged in to see this link.] na rękę dziewczyny doprowadzając ją do pozycji "na klęczkach". Wystarczy jeden ruch by złamać swojej ofierze rękę. Łowczyni zrobi to z przyjemnością jeżeli wszyscy nie zrozumieją przekazu i się nie wyniosą.
-Wypad...-
Syknie jadowitym tonem.
Jeżeli jednak coś pójdzie nie tak to najzwyczajniej na świecie stanie w wyjściowej pozycji walki czyli najzwyczajniej gardzie. Lekki rozkrok z ręką trzymającą tessen prostopadłą do podłoża na wysokości czoła a drugą na poziomie ucha. Rosa garbi się i chowa szyję w ramionach brodą zarywając delikatną krtań. W tej pozycji będzie czekać na ewentualny atak.

:

Przesrane? No to mało powiedziane. Nikt chyba nie chce mieć za przeciwnika sto-kilogramowego wkurzonego byka. Dlatego też Rosa nie była zachwycona tą sytuacją. Tym bardziej, ze przez tego olbrzyma nie zdołała kolejny raz wykonać tego co planowała. Jednak po części jej się to udało Miko leżała półprzytomna na ziemi. Jednak łowczyni nie miała czasu świętować zwycięstwo bo niedoszły chłoptaś pyskatej małolaty postanowił bawić się w księcia na białym rumaku. Rosa zaśmiała się w duchu na te myśl jednak wyklinała przeciwnika za siniaka.
-Pobaw to ty się kulkami analnymi synku-
Krzyknęła, jednak nie zdołała nic dodać ponieważ hulk postanowił dalej ją atakować. Jeden cios przyjęła, kolejny również jednak za trzecim zadziałała. Była niższa od swojego napastnika oraz zapewne szybsza, tym bardziej, że ruchy pijanych osób są często wolniejsze niż normalnie. Uniknie ciosu przykucając lekko po czym pochwyci mężczyznę jedną ręką za nadgarstek a tessen zablokuje staw łokciowy i odwróci się do niego tyłem i [You must be registered and logged in to see this link.] go sobie przez bark. Taki upadek, w dodatku niezamortyzowany może odbić płuca i  odebrać oddech. jak już sprowadzi przeciwnika do parteru to wymierzy mu cios w skroń. Nie chce go zabić ale ululać by nie musieć się już użerać z niedźwiedziem grizzly. Po wszystkim znów przyjmie gardę i poczeka na kolejny atak i szansę na pozbycie się wroga. Tak samo zrobi jeżeli z jakiegoś powodu coś jej nie wyjdzie. Tak naprawdę o to chodzi w sztukach walki. Szybkie ruchy i powrót. Przy atakach się odsłaniamy a to najlepszy sposób by dać się pokonać. Właśnie w tej chwili dziękowała w duchu Mistrzowi za trening jaki jej wyrządził. Darren ważył tyle co ten misiek, więc z rzuceniem go nie było problemu jeżeli chodzi o wagę. Do tego trzeba dodać, ze wszystkie te rzuty są obmyślone tak by nawet słabsza osoba zdołała pokonać silniejszego od siebie. Kiedy już zdoła się uwolnić od ciężaru jakim sobą reprezentował Garteh zacznie się powoli wycofywać w kierunku wyjścia od uliczki. Nie po to żeby uciec.

Rosa miała zadyszkę. Przeklęła pod nosem nieznośną chorobę i skrzywiła się. Czuła jak pulsują jej ręce zapewne od uderzeń. Uśmiech triumfu pojawił się na jej twarzy gdy poskromiła bydlaka. Przeszła nad jego cielskiem i podeszła do pozostałej dwójki. Przetarła czoło rękawem i zaciągnęła kaptur, który przez to wszystko prawie zsunął jej się z głowy. Jej serce biło szybciej a gardło błagało o wodę. Już miała się odezwać gdy chłopak pochwycił jej wzrok i się odezwał. Kiwnęła tylko głową po czym w ciszy poczeka aż wszyscy się wyniosą po czym podejdzie do zmaltretowanego chłopaka. Uklęknie przy nie i pomoże mu wstać po czym wyjmie z plecaka butelkę z wodą i podsunie ją ofierze.
-Przepraszam-
Jej ton głosu nie był wyższy od szeptu. Przygryzła wargę zakłopotana i zaczęła szperać za tabletkami krwi. Podejrzewała, ze nieznajomy nie jest wampirem, jednak ostrożności nigdy za wiele. W takim stanie mógł ją zaatakować a ona nie miała siły ani ochoty na kolejną szamotaninę. Westchnęła ciężko i odłożyła tessen na ziemi na tyle blisko by w każdej chwili móc go pochwycić. Teraz miała do dyspozycji dwie ręce planowała mu pomóc jednak wpierw musiała o coś spytać.
-Jesteś wampirem? Niezależnie od odpowiedzi pomogę ci ale muszę wiedzieć jak-
Czuła się dziwnie w tej sytuacji, już była gotowa wziąć się za ocenianie ran wampira pewnie miał coś złamane. Jeżeli jest krwiopijcą wszystko się zagoi szybciej jak łyknie trochę osocza, ale sama myśl, ze czyjeś kły miałyby wbić się w jej ciało robiło się łowczyni niedobrze. Skrzywiła się kolejny raz i ściągnęła kaptur z głowy. Miała ściągnięte rysy twarzy. Widać było jednak, ze jest młoda. Rozejrzała się w poszukiwaniu ciekawskich oczu.

Przyjrzała się ofierze. Poczuła jak chłodny dreszcz przebiegł jej po plecach. Wyglądał paskudnie. Przygryzła wargę w zamyśleniu po czym wróciła do rzeczywistości i podała mężczyźnie wodę. Przyjrzała się jak pije. Przemilczał jej przeprosiny, miał prawo. Dziewczyna wolałaby usłyszeć jaka to nie jest okropna. Milczenie nieznajomego bolało ja o wiele bardziej, niż jakiekolwiek słowo. Przełknęła ślinę słysząc jego odpowiedź. Pokiwała powoli głową. Pijani debile wzięli człowieka za wampira. Westchnęła ciężko i potarła dłonią twarz. Po czym znów podstawiła wodę pod nos mężczyzny. Jej fiołkowe oczy straciły swój blask. Przygryzła wargę aby rozwijać myśli. Zastanawiała się co zrobić w tej sytuacji. Powinna zadzwonić po policje i pogotowie jednak co powie? Jak wytłumaczy, ze chuda dziewczyna przegoniła oprawców, którzy skatowali dorosłego mężczyznę? No nijak. Opcją byłoby zadzwonienie i zostawienie nieznajomego samego, wystarczyło by spojrzała się na szramę na policzku. Żołądek ścisnął się jej nagle i momentalnie zbladła. Zagarnęła za ucho kilka kosmyków i naciągnęła rękaw bluzy. Kiedy mężczyzna już się napije to odbierze butelkę i poleje materiał po czym zbliży się do nieszczęśnika z pytaniem w oczach.
-Mogę? Mój tessen nie należy do najczystszych nie mam apteczki tylko tyle mogę zrobić...proszę...-
Jeżeli chłopak się zgodzi to dziewczyna delikatnie przemyje ranę na policzku przy okazji wycierając krew. Kolej potem na sine oko. Woda jest dosyć chłodna, więc powinna chociaż trochę ulżyć nieznajomemu. Jeśli jednak odmówi to dziewczyna najzwyczajniej na świecie wzruszy ramionami i odwróci wzrok zakłopotana.
Po dłuższym milczeniu w końcu się odezwała. Miała słaby głos i zeszklone oczy. Zachciało się jej płakać. Zabawne. Nie ona była tutaj skatowana, jednak dziewczyna nie mogła sobie poradzić z wyrzutami sumienia, które paliły ją jak kwas. Pomimo to przełknęła ślinę by jej głos się nie złamał.
-Zadzwonię po karetkę, jesteś w opłakanym stanie potrzebujesz lekarza-
Zaczęła szukać komórki po kieszeni, dopiero po chwili zdała sobie sprawę, ze przecież schowała ja do plecaka. Wyjęła urządzenie, wystukała numer i czekała na odpowiedź. Przy okazji okładając sobie w głowie możliwe wytłumaczenia.

Poczuła ulgę, mogła zrobić cokolwiek. Zaczęła bardzo delikatnie przemywać rany. Starała się nie sprawiać mu bólu jednak przy takich obrażeniach jest to praktycznie niemożliwe. Gdy już skończyła przyjrzała się kolejny raz mężczyźnie. Miał trzydzieści z hakiem. Tak jej się wydawało, chociaż siniaki skutecznie utrudniały określenie wieku. Wybrała numer i zaczęła dzwonić. No i szlag ją jasny trafiał. Linia zajęta. Skrzywiła się i spróbowała kolejne razy. Bez skutku. Czy to możliwe, ze ludzie aż tak robią sobie krzywdę? Pewnie teraz karetki interweniują przy pijaczyskach, którzy pełzają po ulicach a gdy normalny człowiek potrzebuje pomocy to nigdy jej nie ma. Kilka razy uderzyła telefonem o udo i spróbowała ostatni raz. Jęknęła czując smak porażki.
Gdy odłożyła słuchawkę usłyszała głos mężczyzny. Spojrzała na niego z wątpliwością. Nie myślała, ze zechce wstać. Jednak kiwnęła głową i schowała komórkę w kieszeni spodni. Jednak zanim mu pomoże to poda mu butelkę wody by wziął kolejny łyk. Zastanowiła się chwilę nad tym jak by to gu podnieść by nie uszkodzić biedaka. W końcu postanowiła wziąć jego rękę na kark trzymając ją za nadgarstek, drugą ręką podtrzyma go w pasie. Spróbuje wstać, co nie będzie należało do łatwych rzeczy. Jest niska i drobna i chociaż nie należy do słabeuszy to koniec końców musi udźwignąć faceta większego od siebie. Jeżeli się jej to uda to oprze go o ścianę i przytrzyma by nie daj boże gruchnął na ziemię.
Jeżeli jednak okaże się zbyt słaba będzie próbować do skutku. Jest zawzięta i ciężko ją zniechęcić.
W końcu odezwała się cichym, trochę nieśmiałym głosem. Dalej miała wyrzuty sumienia, które męczyły ją za każdym razem gdy spojrzała na ranę na policzku.
-Dlaczego się na ciebie uwzięli? Nie wyglądasz nawet na krwiopijce...-
Po tych słowach odchrząknęła i zaczęła obserwować z zaciekawieniem swoje trampki. Gdyby nie jej niesubordynacja mężczyzna pewnie wąchałby kwiatki od spodu. Uśmiechnęła się w duchu na te myśl do tej pory tylko zabijała. Niesienie pomocy to miła odmiana. Uśmiechnęła się nieśmiało w stronę nieznajomego.

No to się porobiło. Ktoś chce kulturalnie komuś pomóc a tu nagle rozpętuje się armagedon. Dziewczyna była nieźle podminowana, ostatnio jej życie postanowiła ją wkurzać, jednak pomimo to postanowiła wyciągnąć dłoń. Wszystko szło dosyć łatwo, znaczy się jej kręgosłup poczuł ciężar, ale nie był on straszny. Wtedy nieznajomy się szarpnął ją i zmusił do spojrzenia sobie w oczy. Rosa poczuła jak przechodzi ją dreszcz. Było coś niepojącego w jego zachowaniu. Nagle zrozumiała dlaczego tamci wzięli go za wampira. Dotarło to do niej w chwili kiedy Indianin zaczął...parować. Wyglądało to makabrycznie i łowczyni spróbowała się wyrwać i uciec, ale pomimo to nie potrafiła się ruszyć. Wzrok mężczyzny był hipnotyzujący. Ciało miała jak z ołowiu. Jej fiołkowe oczy straciły blask wyglądała jakby znalazła się w transie. Jednak jej umysł działał na najwyższych obrotach.
Ta mgła to dym.
Dotyk mężczyzny parzy, liżą ją płomienie.
Nie słyszała jego słów a zaczęła się co raz to bardziej bać. Strach powoli zaciskał jej pętle na szyi. Chciała krzyknąć ale nie mogła. Mgła ją spowijała a Rosa miała przed oczami obraz Krwawej Kolacji. Gdy mężczyzna ją puścił to odwróciła się i zaczęła biec. Chciała uciec z tego miejsca.
W głowie poprzysięgła sobie, ze nigdy więcej nikomu nie pomoże. Zakręciło jej się w głowie i zachwiało ją na boki. Zaczęła kaszleć i się dławić. Zatkała usta i rozejrzała się dookoła. Nie widziała nic prócz czubka swojego nosa. Spróbowała się uspokoić i zrozumieć co się dzieje. Krzyknęła kilka razy jednak słowa były tak zniekształcone, ze niemożliwe jest zrozumieć co znaczą. Zaczęła gorączkowo szukać swojego wachlarza by poczuć się choć ciut spokojniej. Nabrała powietrza do płuc krztusząc się ponownie.

Uderzenie było bolesne. Dziewczyna złapała się za nos. Miejmy nadzieję że go nie złamała. Jednak ból wyczyścił jej umysł. Zresetował uczucie strachu i przywrócił naturalną reakcję Róży na ten bodziec. Wściekłość. Z krzykiem uderzyła w ścianę. Ulżyło jej. Przynajmniej na obecną chwilę. Jednak uczucie niepokoju nieprzyjemnie przypominało o sobie. Przynajmniej zerwał się wiatr, ta paskudna mgła zniknie i po prostu zniknie z tego zaułka, tak szybko, ze będzie się za nią kurzyć. Jednak, nie chwal dnia przed zachodem, mówią. I dobrze mówią. Cholerne zjawisko atmosferyczne było gorsze od mgły. Jej czarne włosy poruszały się jakby żyły własnym życiem i bezczelnie zasłaniały pole widzenia właścicielce.
Chwili chwila...przecież związała je. Jedną ręką powędrowała do głowy szukając fryzury. Oczywiście jej nie było. Jej zdziwienie było jeszcze większe kiedy zdała sobie sprawę, ze bluza również zniknęła. Czyżby w tym napadzie paniki zgubiła ubranie? Nie to niemożliwe. Szybko odgarnęła włosy i przyjrzała się sobie. Z jej gardła wydobył się jęk rozpaczy. Zaczęła gorączkowo macać ubiór aby się upewnić, ze to nie omam. Poczuła, ze brakuje jej ponownie tchu, nie z powodu gorsetu, ale znajomości miejsca gdzie się znajdywała.
Po tylu latach rozpoznała swój były dom. Zdziwiła się sobie. Pamiętała każdy szczegół. Zebrało się jej na wymioty. Zacisnęła oczy by odpędzić obraz martwych rodziców i brata. Kochała go tak mocno, ze to chyba jego stratę opłakiwała najbardziej. Brakowało jej wzoru do naśladowania. osoby, która zawsze i wszędzie będzie jej bronić. Poczuła jak łzy wzbierają w jej oczach. Powstrzymała się jednak od płaczu.
To musi być jakiś żart, głupia gra. Zaczęła się rozglądać po pomieszczeniu szukając wyjścia, gdy ujrzała znajomą sylwetkę. Szczęka jej opadła.
-To jakiś pieprzony żart-
Szepnęła nie mogąc się opanować. Przecież wszyscy w zamku umarli z wyjątkiem jej. Jack nawet to potwierdził. Ale co ona się zastanawia nad tym? Skoro została zamknięta w iluzji to nie powinna się tym przejmować. Strach to bardzo parszywe uczucie. Wdzierał się do umysłu łowczyni i nie było sposobu by się od tego odgonić. Od wielu lat Zamek Valentine był scenerią jej koszmarów.

Spojrzała jeszcze na siebie. Ubranie odsłaniało oszpecona skórę, w tym ślady po ugryzieniach i poparzenie. Czuła się dziwnie skrępowana w tym ubiorze. Tak dawno nie miała na sobie sukienki, ze zapomniała jak bardzo ograniczają ruchy. Gdy zauważyła podchodzącą kobietę skrzywiła się. Spojrzała na nią przymrożonymi oczami.
Każda iluzja ma swój słaby punkt, coś co zniekształca obecną rzeczywistość. Słysząc głos kobiety aż się wzdrygnęła. Objęła się ramionami. Odwróciła wzrok i odezwała się typowym dla siebie podłym tonem.
-To nie jest prawda...wy wszyscy umarliście...zostaliście zabici...-
Ostatnie słowa wypowiedziała szeptem. Nagle cała brawura uszła z niej jak powietrze z dziurawego balonika. zastąpiła ją wściekłość. Puściła luźno ręce wzdłuż ciała i postąpiła krok do przodu. Zajrzała głęboko w oczy kobiety gdy ta wspomniała o jej rodzicach.
"To jakiś żart. Uderzyłam się w głowę i mam koszmary. I gdzie do jasnej cholery jest mój tessen?!"
Pokręciła tylko głową słysząc kolejne słowa kobiety. Wypisz wymaluj Aida. Zawsze ją interesowało czy młoda dziewczyna znajdzie sobie męża i jak on będzie wyglądać. Nie mówiąc już o tym jak się wściekała gdy młoda Valentine przychodziła ze zdartym kolanem. Powtarzała wtedy, ze blizny szpecą skórę kobiety. Mocno zaczęła dumać nad tym dlaczego nie zaczęła jęczeć o oparzenie i inne blizny. Może to właśnie to jest ten błąd w tej całej iluzji?
Czując obejmujące ją ramiona, zesztywniała. Nie wiedziała za bardzo jak to odebrać. Czy jeżeli jest to iluzja to zmieni to jakoś realny świat? Ale ten uścisk był tak znajomy, ze Rosa nie mogła się oprzeć i go odwzajemniła. Kobieta pachniała tak jak zawsze. Woń kojarzyła się jej z zamkiem. A dokładniej ze szklarnią, która została zbudowana w jego ogrodach. Dama dworu lubiła tam zabierać księżniczkę na przechadzki. Szczególnie jak kwitły róże. Mówiła wtedy, ze nawet najpiękniejszy kwiat nie może się równać z Rosą. Na to wspomnienie aż łza się jej zakręciła w oku.

Podczas czułego uścisku do uszu Rosy dotarły dźwięki krzątaniny. Dobrze znała te dźwięki. Kuchnia szykowała się do kolacji. Dziewczyna odsunęła się Aidy i potarła czoło ręką. Nie trudno się domyślić jak się czuje. Zagubiona w tej całej dziwnej sytuacji. Bolesne wspomnienia zaczynały nabierać na sile.
Wtedy też były przygotowanie i była kolacja. Był mord i ogień.
Rosa przygryzła policzek by rozwijać myśli, chociaż żadna czynność nie mogła ją przygotować na to co zaraz usłyszała. Dosłownie szczęka jej opadła. Łzy napłynęły jej do oczu zakryła usta by stłumić szloch. czy to możliwe? Może zobaczyć brata...i rodziców. Pozwoliła łzom popłynąć. Uśmiechnęła się do opiekunki jak ta poprawiła jej rękaw. Nie wyrwała ręki ani nie narzekała jak to robiła zazwyczaj.
-M-Mogę? Samael!-
Jęknęła nie dowierzając. Nawet jeśli to tylko sen...głupi żart. Nawet jeśli jej ciało teraz umierało przebite czyjąś bronią, nic się nie liczyło. Mogła na nowo pogadać z rodziną, jeszcze nigdy wcześniej coś takiego nie przeżyła, postanowiła więc z tego korzystać tak długo jak jest jej to dane. Puściła mimo uszu komentarz o kolacji. Nie chciała słuchać o czymś takim. Zepsułoby to jej tylko humor. Tak samo jak mina damy dworu. Nie zwróciła na to uwagi bo nie chciała.
Pozwoliła Aidzie się uporać z jej ubraniem i nie dodając nic więcej okręciła się na pięcie i ruszyła biegiem do komnat. Przecież wiedziała gdzie są pokoje rodziców i brata. Gdy tak goniła to pozwalała wspomnieniom płynąć. Zapachy, smaki odczucia. Przystanęła tylko po to by zdjąć buty i biegła dalej. Minęła przy okazji swój pokój, nie zatrzymała się. Jej przystankiem była komnata brata.
Co prawda nie wypadało. Musiała się wpierw przywitać z rodzicami, ale w tej chwili głęboko w noszy miała zasady obowiązujące na dworze. Stanęła przed drzwiami prowadzącymi do komnaty Samaela. Zastanowiła się przez chwilę czy dalej będę w niej wisieć czerwone zasłony, czy może plakaty przedstawiające konstelację już zniknęły? Czy bronie brata nadal są poukładane na ścianie? No i przede wszystkim czy dalej czuć jego zapach? Prochu, męskich perfum i słonej wody...
Nie myśląc już dłużej weszła z impetem i uśmiechem na ustach rozglądając się w poszukiwaniu brata. Chciała go uściskać. Rzucić mu się w ramiona i usłyszeć jego głos.
-Samael!-
Według Róży nie ma silniejszej miłości niż ta do brata. Oddałaby za niego wszystko. Chronił ją i rozumiał. Chciała być taka jak on. Podziwiała jego postawę i odwagę, potrafiła z nim rozmawiać całą noc i nigdy im nie brakowało tematów. Spała z nim kiedy straszna gałąź stukała za oknem. Uczył ją o gwiazdach i tłumaczył jak używać karabinów. Pokazywał jak składać broń a ona zawsze go słuchała.

Serce dziewczyny aż zabiło szybciej gdy się okazało, że wszystko jest na swoim miejscu. Wewnątrz czuła lęk, ze zobaczy na miejscu brata jakieś potwora wyrwanego z jej koszmarów. Jednak strach całkiem zniknął gdy przed oczami stanęła jej postać Samaela. Pobiegła w jego stronę i uścisnęła go najmocniej jak umiała. Biorąc pod uwagę to, że wyrosła kilka dobrych lat i do tego sporo ćwiczyła, jej brat mógł się poczuć jak w imadle. Dziewczyna zaczęła płakać ze szczęścia. Przez kilka minut nawet nie myślała o tym by się od niego odsunąć.
-Tęskniłam...boże jak ciesze się, ze cię widzę...-
Mruczała w jego ubranie co jakiś czas chlipiąc jak małe dziecko. W końcu odsunęła się od niego i spojrzała mu w oczy. Pomimo tego, ze teraz byli w podobnym wieku dalej przerastał ją o dobre dwadzieścia centymetrów. Uśmiechnęła się do niego. Czuła jak wewnątrz promienieje, tak bardzo jej brakowało tego głosu, że aż ją to bolało. Gdy zmarł to tak jakby zabrali jej połowę życia.
Niestety nie miała grobu nad którym płakać, ani ciała, które mogłaby pochować. Przekrzywiła głowę i przyglądała się mu chłonąć każdy szczegół.Nie wiedziała ile jej zostało czasu więc chciała go wykorzystać jak najlepiej.
-Jakim cudem? Przecież...widziałam cię martwego...potem zamek spłonął...-
Dukała nie za bardzo ogarniając co się wokół niej dzieje. Czuła się zagubiona w tej rzeczywistości i bała się, ze iluzja pryśnie. Emocje w niej kipiały tak, ze dotarła wypieków na twarzy. Na szczęście łzy przestały płynąć. Wytarła oczy wierzchem dłoni i rozejrzała się szybko po pokoju. Tak wiele znajomego miejsca...
"Kimkolwiek jesteś...zostaw mnie tutaj nie rozpraszaj tej iluzji..."
Jęknęła w duchu i ponownie wtuliła się w brata, tym razem delikatniej. N ie chciała by mu popękały żebra. Miała ochotę się schować u niego na rękach tak jak robiła to gdy była mała. Twarda skorupa, którą hodowała przez te lata, zniknęła. Wyszedł na wierz jej charakter. Delikatna dziewczynką, która tęskni za bliskimi, która boi się krzywdzić i nie lubi zabijać. Nawet jeśli musi.

Kochała to miejsce, brata i jego uścisk. Był z ich dwojga zawsze najlepszy. Ona jako mała czarna owca a on był tym pożądanym przez dziewczyny. Młoda Rosa sprawiała problemy, urodziła się prawie martwa. Cudem przeżyła, była krucha i delikatna, aż Samael nie wziął ja w obroty. I chociaż nikomu temu nie mówi, nabrała od niego charakterku. Przestała się nad sobą użalać i zaczęła się uczyć. Po kilku latach wieszała się na żyrandolach, skakała z szafy na łóżko i wyczyniała cuda niewidy na drzewach w sadzie.
Słyszała jego głos. Nuta bólu raniła jej biedne serduszko a szczęście je koiło i tak na zmianę wyciskając z jej oczu łzy. Zawsze musiała udawać silną, bo jego nic nie ruszało. Nie płakała, bo on nie płakał. Był nawet okres czasu kiedy to nie chciała czegoś jeść bo brata nie było.
Zaczęła dukać. Było jej strasznie wstyd przez swoje zachowanie. Jednak on jak zwykle, otarł jej łzy i spojrzał jej w oczy. Jego słowa zabolały, jednak nie płakała więcej. Uśmiechnęła się do niego szeroko i ponownie uściskała.
Odsunęła się lekko skołowana gdy zadał pytanie o blizny. Chciała mu wszystko opowiedzieć, każdą historię każdego ugryzienia i zadrapania. Pokazać mu mapę życia jaką przeżyła po czym spytać go o zdanie i przyjęć krytykę. Było coś co jej w tym przeszkadzało. Sukienka. Zaczęła ją zdejmować w międzyczasie mówiąc.
-Kiedy...wtedy kiedy była kolacja ze wszystkimi przyjaciółmi rodziny. Zostaliście zaatakowani, ja tylko przeżyłam, bo poszłam do sadu...potem rozniecił się ogień a ja została zamknięta w jadalni na pastwę płomieni. Gdyby nie mój mistrz już bym dawno nie żyła...może wtedy byłabym tutaj z wami-
Westchnęła i uporała się z ubranie stając przed bratem w samej bieliźnie. Nie ukrywała swoich emocji jak mówiła Samael i tak by ją przejrzał na wylot. Widać teraz było wszystkie ślady na jej ciele. Poparzenie było tylko tłem dla ugryzień, zadrapań, ran ciętych w większości zszytych samodzielnie, a co się za tym ciągnie niedokładnie. Mówiła długo nie pomijając najważniejszych szczegółów. Skończyła na tym, ze pomogła mężczyźnie w zaułku i znalazła się tutaj. Przetarła dłońmi twarz i westchnęła ciężko. Ponownie wskoczyła w sukienkę.
-Nie pamiętasz Krwawej Kolacji?-
Słowa ledwo przecisnęły się jej przez gardło. Czuła jak rośnie w nim gula, która zatyka jej dopływ powietrza i ponownie napełnia oczy łzami. Zmusiła się by je przełknąć wraz ze śliną. On nie zył...trzeba było się z tym pogodzić. Iluzja czy nie, taka była prawda.

Słowa płynęły z jej ust jak strumień. Nie potrafiła ich zatrzymać a ni nie chciała. Przez te wszystkie lata była zmuszona do płakania po kątach. Nie miała prawa użalać się nad sobą musiała być silna. Zaciskała zęby i szła do przodu. Nauczyła się walczyć i zszywać rany. Potrafi zapanować nad strachem przed śmiercią, oraz nie raz jej uciekała. Pomimo zadanych ran nie jest złym człowiekiem, płacz i ma serce, które rozsypuje się na kawałki za każdym razem gdy wiatr rozwiewa prochy kolejnego wampira. Nie spowszedniał jej mord i odór krwi. Nie stała się maszyną chociaż cały świat mówił by tak było.
Skręcała w prawo gdy tłum szedł prosto. Zawracała nawet jeśli była pewna, ze nie ma do czego. Wyciągała rękę do każdego nawet jak sama miałaby spaść. Udawała wredną i nieczułą by jej biedne serce miało jeszcze siłę by bić. Pękłoby chyba gdyby została targane miłością.
Ubrała się i ponownie wylądowała w ramionach brata. Jej mistrz był przyjacielem rodziny i nic o tym nie wiedziała... Kłamał, a przecież i ona kłamała. Nie można winić kogoś za grzech, który się samemu popełnia. W uścisku brata czuła się jak w domu. Była w domu. Pozwoliłaby się zabić by ta chwila trwała wiecznie. Zamknięta w uścisku kochającego brata. Oddalona od problemów, od całego zła tego świata.
Rodziców? Tak chce zobaczyć. Odsunęła się od niego powoli i zdołała tylko pokiwać głową. Głos gdzieś jej uwiązł w gardle. Zamknęła oczy i westchnęła. Złapała brata za dłoń i wyprowadziła go z pokoju. Miała wrażenie, ze widzi go po raz ostatni. Te ściany, które były przez całe życie takie znajome zaraz znikną pozostawiając po sobie rozmyte wspomina. Chciała pobiec i schować się w szafie. Skulić w sobie i rozpłakać. Zatracić na zawsze w swojej tęsknocie za tym co było. Zamiast tego ścisnęła mocniej dłoń brata i wyprostowała się. Zadarła brodę do góry i przyjęła władczy wyraz twarzy.
Może i była cała czerwona z opuchniętymi oczami i bliznami. Ale nie są one słabością są oznaką że żyła, zdołała pokonać to co chciało ją zabić przyrównać do szmaty, niepotrzebnego śmiecia. Była księżniczką, córką władców i jako taka się im pokaże. Dumna ze swojego nazwiska.
W końcu dotarła do komnaty rodziców. Zapukała wyczekując odpowiedzi. Serce biło jak oszalałe. Podjęła decyzję i puściła rękę Samaela. Jest teraz znów zdana na siebie ale pierwszy raz od dawna nie czuła się samotna. Oni zawsze byli i będą na nią czekać dopóki nie spełni wszystkiego co ma do zrobienia na tym świecie po czym umrze i wróci do domu. Ale jeszcze nie czas, teraz są to tylko odwiedziny.