Apartament Dyrektora

Kaien skinął głową nauczycielce w zgodzie, że może już opuścić gabinet. To samo uczyniła po chwili uczennica, przedstawiając się na jego prośbę. Postara się zapamiętać jej nazwisko w razie gdyby chciał sprawdzić, jak ona sobie radzi z karą.
- Dobranoc. - Odpowiedział uczennicy i poczekał aż obie kobiety wyjdą. Długo spokoju z Kaname nie miał. Do Apartamentu zapukała kolejna osoba. Nim to nastąpiło, Kaien zdążył jeszcze odpowiedzieć Kuranowi na jego pytania i stwierdzenia.
- Obecnie mam przewodniczącego klasy nocnej. Jest nim Amelie Hiou. Jednakże dziewczynie przydałby się autorytet do naśladowania lub chociaż lekcje jak postępować z Waszą rasą. Jest młoda, ale nie wiem czy mogłaby zostać Twoim uczniem. Od Ciebie nie wymagam byś zajmował swoje poprzednie stanowisko, ale chociaż doglądał wampiry w akademiku. Ewentualnie prowadził dla nich zajęcia. - Ostatnie zdanie dodał z uśmiechem jakby zadowolony był z pomysłu jaki od razu mu wpadł do głowy. Wtedy zaś zezwolił osobie za drzwiami na wejście do Apartamentu. Gabinet jest nadal w remoncie.
- Proszę wejść.

Dobra. Powiedzmy, że najpierw poszła do gabinetu, bo nie wiedziała, że ten jest w remoncie a kiedy nikt jej nie odpowiedział, poszła do apartamentu. Nie musiała długo czekać, ponieważ po kilku minutach usłyszała głos Crossa, pozwalający jej wejść do środka. Nacisnęła klamkę i najpierw w pomieszczeniu znalazła się jej głowa z burzą ciemnych loków, a potem reszta drobnej Chizuru wślizgnęła się do pomieszczenia.
- Dzień dobry, nie przeszkadzam? - spytała od razu na wstępie rozglądając się po pokoju. Wzrok jej ciemnych oczu padł na Kurana, w którym niemal od razu rozpoznała znaki charakterystyczne dla wampirów. Nie, nie wiedziała kim on jest, jednak już sam fakt, że jest wampirem, którego nigdy wcześniej nie widziała i który najwyraźniej był w dobrej komitywie z dyrektorem sprawił, że mimowolnie napięła mięśnie wlepiając w niego wzrok rozszerzonych oczu. Bezczelne wgapianie się w kogoś należało, obok gadania co ślina na język przyniesie, do niezliczonych talentów panny Namikaze.
- Mam wiadomość od taty. - przeniosła wzrok na dyrektora, oczekując zezwolenia. Nie znała Kaname i nie wiedziała, czy może przy nim przekazać Kaienowi klucz, który najwyraźniej był bardzo ważny a obecnie przebywał w kieszeni koszuli Chizuru.

Po rozmowie i ponownym spotkaniu z Yuki, a także dowiedzeniu o miejscu przebywania Louisy oraz radosnej wieści iż mają krew by odwampirzyć dziewczynę, Azel niezwłocznie udał się z powrotem do budynku szkoły i zmierzał szybkim krokiem do apartamentu dyrektora. Zdziwił się dostrzegając uchylone drzwi. Gdy podszedł bliżej, w ich wejściu rozpoznał córkę kuzyna - Chizuru. Stanął za nią i przeniósł wzrok na dyrektora. Kuran jak widać nadal u niego gościł
- Przepraszam że znów nachodzę... Ale mam coś ważnego do przekazania. Chodzi tu o Louisę. - Jak widać on tak jak Chizuru miał coś ważnego by przekazać Kaienowi. Jego wzrok był właśnie na nim utkwiony. Obecnie starał się ignorować obecność wampira w pomieszczeniu. Nie stanowiło mu żadnego problemu przekazanie krwi podchodząc bliżej dyrektora i przekazując mu wiadomości szeptem. Fiolkę z krwią trzymał w lewej dłoni, na jej nadgarstku także spoczywała bransoleta nie do zdjęcia. Niewolnik wampirów. Już zdążył się do tego przyzwyczaić, póki Ci nie przypominali sobie o nim. A może Kuran byłby wstanie go od tego uwolnić? Nawet nie wiedział jak wielką on władzę może posiadać.

- Nie przeszkadzasz, wejdź. - Zachęcił bardziej by dziewczyna weszła do środka i przedstawiła powód swojej wizyty. Jak się okazało, Chizuru przychodzi w imieniu swojego ojca. Spoważniał lekko, ponieważ zakładał że może chodzić o coś ważnego. Jednakże w tym momencie zajrzał także Azel, mając do niego sprawę. Rodzina Namikaze widocznie dzisiaj mu spokoju nie da.
- Zamknij drzwi za sobą Azel. - Polecił nie wyganiając go. Wysłucha ich obu co mają mu do przekazania. Zwrócił uwagę na to, co łowca trzymał w dłoni. Krew? Oczy mu się powiększyły lekko i wstał ze swojego miejsca. Skoro sytuacja dotyczyła Louisy to czyżby...
- Azel. Nie chcesz mi chyba powiedzieć... Że masz krew...?
Nie dokończył tylko spojrzał na niego pytająco. Zerknął na Chizuru, Kaname i powrócił spojrzeniem na czerwonowłosego oczekując od razu odpowiedzi. Jeśli jest to co myśli, to znaczy iż szybko będzie można odwampirzyć Louisę. Przy okazji Chizuru będzie miała o czym więcej powiadomić swojego tatusia. Dzięki temu Louisa uniknie zwolnienia z Oświaty a i Marcus jej nie będzie kazał zabić.

Po słowach dyrektora przestała czuć się niezręcznie, więc z ulgą weszła do pomieszczenia. Nie doczekała się jednak pozwolenia Crossa na udzielenie mu informacji w obecności wampira, ponieważ do pokoju weszła kolejna osoba, którą w odróżnieniu od Kaname Chizuru znała bardzo dobrze. Azel też miał jakąś bardzo pilną wiadomość dla dyrektora, więc Chizu tylko czekała na to, komu pierwszemu pozwoli mówić.
Gdy czerwonowłosy powiedział, że chodzi o Louisę, młoda Namikaze przeniosła na niego wzrok szeroko otwartych brązowych oczu. Nie, nie była jeszcze z Louisą zaprzyjaźniona, ale Trizgane była jak dotąd jedyną osobą w Akademii, z którą Chizuru miała dobry kontakt. Teraz to już w ogóle całkowicie umilkła czekając, co wujek ma do powiedzenia. Może przy okazji będzie mogła przekazać tacie jakieś nowe informacje. Stanęła sobie tak mniej więcej na środku pokoju przed biurkiem Kaiena, splatając ręce za plecami i grzebiąc butem w podłodze.

Widząc zaskoczenie u obu osób, uśmiechnął przyjaźnie do Kaiena i Chizuru. Zamknął drzwi za sobą i zbliżył do dyrektora, który co prawda zajmował miejsce przy stoliku pijąc zapewne kawę z obecnym tutaj wampirem.
- Tak. To krew tego który ją przemienił. Yuki ją zdobyła.
Wręczył fiolkę Crossowi i cofnął się zabierając rękę. Spojrzał na Chizuru posyłając jej ciepły uśmiech, ciesząc że jest cała i zdrowa. Że wyszła w jednym kawałku po akcji w jego domu. Więcej nic do przekazania nie miał, poza może jednym.
- Louisa przebywa w Akademiku. Yuki udała się ją powiadomić o owej nowinie.
Zerknął na wampira, po czym powrócił wzrokiem na dyrektora.
- To będzie wszystko co miałem zrobić. - Skinął głową i opuścił pomieszczenie zostawiając zgromadzonych za sobą. Nieco odetchnął z ulgą, opierając się o drzwi apartamentu dyrektora, stojąc na korytarzu. Skrzywił lekko dotykając znów tego obolałego miejsca, jakim jest serce. Im szybciej zgłosi się do Matsushity o przeszczep, tym lepiej będzie dla niego i nie wyląduje w szpitalu. Gdy mu zaraz przeszło, udał do pokoju nauczycielskiego po swoje rzeczy.


[z/t]

Normalnie dyrektor był pod wrażeniem tak szybkiego załatwienia sprawy ze strony Yuki i Azela. Nie tyle co uratowali dziewczynę z krytycznego stanu zdrowia, to jeszcze szlachetna postarała się o zdobycie dla niej krwi a Azel przekazał krew prosto w jego ręce. Odebrał fiolkę patrząc na znajdującą się w niej ciecz. Wysłuchał Namikaze i jedyne co mógł mu teraz powiedzieć to:
- Dziękuję Azel. - Uśmiechnął lekko i zacisnął mocniej fiolkę w dłoni, jakby była czymś na prawdę cennym. Szczerze, jest bardzo cenna.
Nauczyciel wyszedł, zatem Kaien swoją uwagę przeniósł na Chizuru.
- Jaką wiadomość chciałaś mi przekazać? - Zapytał spokojnie dziewczynę, ciekaw będąc co też Marcus chciał przekazać a osobiście nie mógł stawić się w apartamencie.

Kaname w spokoju przysłuchiwał się temu wszystkiemu. Kiwnął na powitanie tej nieznajomej dziewczynie, która pojawiła się w apartamencie dyrektora. Widział nieufność w jej oczach. Choć nie wiedział kim dziewczyna jest, czuł, że ona wie, że jest wampirem i dlatego jej wzrok ma taki wyraz, a nie inny. Poniekąd rozumiał to. Jego rasa nie cieszyła się teraz zbyt dobrą sławą. Nic dziwnego skoro zachowywali się w tak nieodpowiedni, wręcz głupi sposób. Widział, że dziewczyna chce coś powiedzieć, ale nie wie czy może w jego obecności. Właściwie rozmowa z Dyrektorem dobiegła już końca. Ten był zajęty więc Kuran nie chciał mu przeszkadzać. Zamierzał wyjść, ale wtedy wrócił mężczyzna, którego szlachetny widział już dziś w tym samym miejscu. Pijąc powoli reszki herbaty zerkał na wszystkich swoim niby nie zainteresowanym wzrokiem. A więc zdobyli krew wampira, który przemienił dziewczynę i mogli ją odmienić. Dobrze, bardzo dobrze. Kaname chętnie dowiedziałby się któryż to ze szlachetnych zabawia się życiem ludzkim w ten sposób. Nie mógł jednak ot tak zapytać o to dyrektora. Nie w tej chwili.
Wypił całą herbatę ze swojego kubka i odstawił to na blat stolika. W tamtym momencie wstał, zapewne przyciągając wzrok wszystkich zebranych.
- Dziękuję Dyrektorze za rozmowę i herbatę. Odwiedzę Dyrektora jeszcze kiedy pozałatwiam swoje sprawy. Wtedy będziemy kontynuować naszą rozmowę.
Uśmiechnął się do Kaiena blado, czyli tak jak uśmiechał się zawsze. Okrążył stolik i skierował się do drzwi.
- Do następnego spotkania, Dyrektorze.
I wtedy wyszedł. Na korytarzu czekała jego świta, stojąca tam przez calutki czas i czekająca na jego wyjście. Jak zwykle obstawiony skierował się ku wyjściu z Akademii. Tam czekał na niego samochód.

z/w

Chizuru odwzajemniła uśmiech Azela i nadal stała na środku pokoju. No, może odsunęła się nieznacznie na bok, jednak nadal na tyle blisko biurka, żeby móc wszystko uważnie obserwować i usłyszeć. Kiedy wujek potwierdził, że krew którą przyniósł należy do wampira, który przemienił Louisę, na drobnej twarzy Chizu pojawił się szeroki uśmiech. Nie tylko jej koleżanka odzyska swoją ludzką postać, ale również nie będzie wyrzucona z Oświaty. Brunetka cieszyła się, że tym razem może powiadomić ojca o czymś dobrym, a nie tylko o swoich kłopotach.
Po oddaniu fiolki z krwią Azel wyszedł z pomieszczenia, a wtedy dyrektor zwrócił się do Chizuru, lecz zanim dziewczyna zdążyła odpowiedzieć odezwał się Kuran. Podziękował za gościnę, przeprosił i wyszedł i dopiero wtedy Chizu mogła odetchnąć z ulgą. Nie znała Kaname ale wiedziała, kim jest. Zresztą, w jego obecności poczuła się bardzo nieswojo. Najwyraźniej musiał być jakimś bardzo wysoko postawionym wampirem. Dopiero gdy zniknął za drzwiami, Chizuru sięgnęła do kieszeni koszuli i wyciągnęła stamtąd mały kluczyk, który następnie podała Crossowi, podchodząc do jego biurka.
- Tata chciał, żebym to panu dała. - powiedziała, wyciągając dłoń z kluczykiem w stronę dyrektora.
- Nie powiedział mi co otwiera, więc pewnie pan już wie albo przekaże to inną drogą. - dodała. Przy ostatnich słowach wyraźnie było widać jej niezadowolenie z takiego obrotu spraw. Naprawdę bardzo chciała wiedzieć, co może kryć się za szufladą czy inną skrzynką, którą ten klucz otwiera.

Tak na wstępnie, to Kaien stał przy kąciku salonowym, czyli w pobliżu kanapy, foteli i stolika, prowadząc rozmowę z Kuranem. Zatem skinął wampirowi w zgodzie nie mając nic przeciwko spotkania się ponownie innym razem. Bo jak widać, teraz co jakąś chwilę ktoś przychodził w jakiejś sprawie.
Gdy Kaname opuścił apartament, Kaien skupił całą swoja uwagę na młodej Namikaze, która podała mu dziwnie mały i nietypowy kluczyk. Przyjrzał się małemu przedmiotowi poprawiając swoje okulary na nosie, posiadającego dziwnie wyrzeźbiony języczek z obu stron. W dodatku technika nie wyglądała na prostą.
- Szczerze to także nie wiem. Pierwszy raz widzę taki klucz. Ale skontaktuję się z Twoim tatą i porozmawiam z nim.
Odpowiedział dziewczynie i uśmiechnął, chowając mały przedmiot do kieszeni spodni. Dostrzegł to jej niezadowolenie, że o tym nie wiedziała, ale zapewne Marcus nie chciał obarczać córki dodatkowymi niebezpiecznymi informacjami. A powiadają, że ciekawość, to pierwszy stopień do piekła.

Ach, no dobrze. W takim razie Chizuru podeszła w pobliże kanapy i reszty tam, gdzie stał dyrektor i podała mu ten nieszczęsny, mały, dziwny kluczyk. Kiedy Cross powiedział jej, że sam nie wie do czego może służyć, wcześniejszy entuzjazm Chizuru nieco opadł. Zresztą, pewnie nawet gdyby wiedział to i tak by jej nie powiedział, nie? Nie chciał raczej wtrącać się między ojca a córkę, a skoro Marcus nie powiedział dziewczynie wszystkiego to musiało znaczyć, że nie chce aby cokolwiek wiedziała. Brunetka pokiwała ze zrozumieniem głową i rozejrzała się po gabinecie.
- Więęc... Ta krew, którą przyniósł wujek Azel. Należy do wampira, który przemienił Louisę, tak? - spytała, w końcu przenosząc wzrok wielkich czekoladowych oczu na dyrektora. Niby słyszała rozmowę, ale czasem zdarzało jej się przeinaczać fakty, dlatego chciała się upewnić w swoich przypuszczeniach, zanim powiadomi o wszystkim ojca. I nie, raczej nie zostanie na odwampirzeniu. No chyba, że Louisa nie będzie chciała przechodzić przez to sama, ale z drugiej strony dlaczego to Chizuru miałaby poprosić o pomoc?

Może by i nie powiedział dziewczynie do czego służy owy klucz, albo powiedział ale ściemę. Co by zaspokoić jej ciekawość, jeżeli na prawdę okazałoby się to zbyt niebezpieczne dziewczynie wiedzieć, do tego służy owy kluczyk. Zatem pomóc jej w tym nie mógł, ale przedmiot schował i porozmawia o tym z Marcusem w wolnej chwili. Wtem Chizuru zadała pytanie, dotyczące wcześniejszej wizyty Azela.
- Na to wygląda. Jak Louisa przyjdzie to omówię z nią kiedy przeprowadzimy proces odwampirzania. - Odpowiedział jej z ciepłym uśmiechem chowając także fiolkę z krwią co by się nie zgubiła czasem a była najważniejsza nawet od tego kluczyka jaki przyniosła Chizuru.
- Coś jeszcze chciałaś mi przekazać? Zapytać?

Została podwieziona do domu. Musiała się w końcu najpierw przebrać, a paradowanie po mieście z sukni ślubnej raczej nie byłoby najmądrzejsze, a przynajmniej ona sama wyglądałaby dziwnie... zupełnie jak uciekająca panna młoda, a przecież Yu była już po ślubie, już miała męża. Znów raczej. Tak więc pierwsze co zrobiła, to przebrała się z tej sukienki i ubrała coś bardziej odpowiedniego, a gdy była już gotowa, poprosiła by Brad zawiózł ją do akademii. Musiała porozmawiać z Kaienem odnośnie swojej czasowej nieobecności, w związku z planowaną podróżą poślubną. Jako, że Cross był jej szefem, to wypadało go o tym poinformować, bo nie sądziła, by w związku z tym robił jej jakieś problemy.
W akademii od razu udała się do gabinetu, ale tam nie zastała dyrektora. Jako że jednak potrzebowała sie z nim rozmówić, to postanowiła szukać dalej i jak najszybciej załatwić tę sprawę. Tym samym zaszła do apartamentu, który powinien być przez dyrektora zajmowany. Zapukała cicho, a gdy usłyszała zgodę na wejście uchyliła lekko drzwi dostrzegając zaraz postać Kaiena oraz nieznanej jej dziewczyny.
- Dzień dobry, przepraszam, że przeszkadzam, ale mam małą sprawę...
Powiedziała od razu, kierując swoje słowa rzecz jasna do mężczyzny.

Czekając na odpowiedź Chizuru, w tym czasie rozległo się pukanie i zajrzała do środka Yuki. Kaien na jej widok uśmiechnął się ciepło i oczywiście zezwolił wampirzycy na wejście.
- Wejdź Yuki. Cieszę się że jesteś. Azel właśnie mi przekazał zdobytą przez Ciebie krew dla Louisy. Bardzo Ci dziękuję.
Skoro już tutaj jest, to podziękował jej za takie poświęcenie czasu i zdobycie tejże krwi. Przy Chizuru nie musiał tego ukrywać. W końcu to córka łowców i wiedziała dużo o tej sytuacji. Sama zaś przeszła to tak zwane "piekło" jak i jej ojciec. A zatem przed nią tajemnicy nie miał. Jedynie miał nadzieję, że nie będzie tego wydarzenia po innych osobach rozpowiadać.

Owszem, Chizuru była ciekawską osobą i zawsze musiała wszystko wiedzieć, jednak bardzo wątpię, żeby męczyła pytaniami Kaiena. Marcus to co innego. Był jej ojcem, więc jakiś stopień bliskości między nimi był. Wprawdzie nie znali się długo, ale Chizu już potrafiła wejść mu na głowę. Natomiast Kaien to zupełnie inna para butów. Po pierwszy piastował stanowisko dyrektora w jej szkole, a po drugie był łowcą tak bardzo legendarnym, że szczerze mówiąc Chizuru czasem się go bała. Nie, żeby miał zrobić jej krzywdę, ale po prostu czasami sprawiał takie właśnie wrażenie.
- Przekażę tacie, że już wszystko w porządku. - odwzajemniła uśmiech i stała jeszcze chwilę na przeciwko Crossa dając mu czas na wyrażenie aprobaty bądź też nie, gdyby sam chciał Marcusowi wszystko przekazać. Już miała odpowiedzieć, że to wszystko i z grzecznym 'dzień dobry' wyjść z gabinetu, kiedy nagle swoją obecnością zaszczyciła ich nowa osoba. Tak jak z Kaname, Chizu rozpoznała w niej wampira. Kobieta wydawała się brunetce znajoma i w miarę jak się jej przyglądała, zrozumiała dlaczego. To była ta wampirzyca, którą spotkała w szkole razem z tatą. Ta, wobec której Marcus tak dziwnie się zachował, a potem nic nie chciał córce powiedzieć.
- Nie, to już wszystko. - oderwała wzrok od blondynki i przeniosła go na dyrektora.
- Do widzenia. - pożegnała się ładnie, ostatni raz spojrzała w stronę wampirzycy i wyszła z pokoju.

[zt]

Udało jej się zastać dyrektora w apartamencie. I dobrze, nie chciała sie ograniczać tylko do wysyłania zawiadomienia o jej nieobecności, gdyż z pewnością nie byłoby to grzeczne, a Yuki chce załatwiać takie sprawy osobiście. To tylko zawiadomienie, ale kultura wymagała odpowiedniego zachowania. Uśmiechnęła się ciepło do dziewczyny, ale całą swoją uwagę skupiła na postaci Kaiena, który na jej widok wyraźnie się rozpromienił. Z początku nie wiedziała o co chodzi, ale zaraz sobie przypomniała o krwi, którą zdobyła dla Louisy. Wampirzyca uśmiechała się trochę niepewnie, nieco zawstydzona.
- Nie ma za co. Z przyjemnością się tym zajęłam. Cieszę się, że Lou będzie mogła znów żyć jak dawniej... ale w innej sprawie.
Zaraz dziewczyna się pożegnała i postanowiła wyjść, tym samym pozostawiając tę dwójkę samą. Yuki przybliżyła się nieco do Kaiena.
- Przyszłam zawiadomić, że przez najbliższy czas będę niedyspozycyjna. Dopiero co wzięłam ślub i wraz z mężem planujemy podróż poślubną.
Uśmiechnęła się nieco zakłopotana. Miała nadzieje, że Kaien to zrozumie i da jej wolne bez problemu.

W takim razie pożegnał się z Chizuru po czym uwagę swoja skupił na przybyłej Yuki. Która jak widać, przyszła powiadomić go o swojej nieobecności na zapewne długi czas. Ta wiadomość go nie pocieszała. Było to można ujrzeć na jego twarzy. Jakby trochę posmutniał.
- Niedawno co się rozwiodłaś, a teraz znów wzięłaś ślub. - Podrapał się trochę po głowie. Dla niego życie wampirów było co prawda dziwne. I jakoś nie spotkał takiego co by popadł w depresję jak człowiek i tak szybko podejmował decyzję o kolejnym ślubie po rozwodzie.
- Nie moja sprawa jak układasz sobie życie, ale potrzebuję dla tej akademii medyka. Kto Cię zastąpi gdy wyjedziesz? - Musiał wiedzieć kto ją zastąpi. Jak na razie była niezastąpioną osobą w tej placówce. Inni się wykruszyli, nie podołali temu zadaniu albo stwierdzili że to miejsce nie jest dla nich. Tylko na Yuki mógł liczyć w tej kwestii. Co ona na to?

Sprawa z jej ślubem była dość trudna i przede wszystkim skomplikowana. Świat wampirów jest zdecydowanie inny niż świat ludzi i kierują się oni zupełnie innymi zasadami o czym Kaien, jako bardzo doświadczony łowca powinien doskonale wiedzieć. Wiedziała doskonale, że jej nieobecność akurat w tym czasie mogła zostać uznana za bardzo niefortunną, ale co ona mogła na to poradzić? Ringo już wszystko zaplanował, a ona choć nie bardzo chciała, to mimo wszystko zgodziła się. Miała jednocześnie nadzieje, że jednak nie potrwa to zbyt długi i będzie mogła szybko wrócić do swoich obowiązków.
Uśmiechnęła się smutno.
- Trochę to wyszło nie po mojej myśli i jakby poza mną, ale tak, już jestem po ślubie.
Oczywiście miała na myśli fakt, iż do tego ślubu została zmuszona. Najpierw postawiono ją przed faktem dokonanym, związanym z zawarciem umowy, a potem już poszło z górki i nawet sie nie obejrzała, gdy stanęła ponownie na ślubnym kobiercu. To co jednak bardziej ją martwiło, to jak na to zareaguje Kaien. No właśnie... sprawa zajęcia się skrzydłem szpitalnym...
- Nie wiem... mam nadzieje wrócić jak najszybciej, a niestety nie mam za bardzo możliwości odwołania wyjazdu. W razie czego będę w kontakcie.
Oczywiście praca była dla niej bardzo ważna, ale odpoczynek też jej się przyda. Z drugiej strony nie chciała zostawiać szkoły bez opieki lekarskiej. Tu był właśnie problem, a nie bardzo miała kogo podesłać w zamian na zastępstwo. Może porozmawiałaby z Naizenem i poprosiła o pomoc? Miała mimo wszystko nadzieje, że jej nieobecność nie potrwa długo i że jakoś sobie poradzą, albo dyrektor znajdzie kogoś na chwilowe zastępstwo.

Jej wyjazd był właśnie problemem. Akademia znów na długi czas może stracić medyka głównego i jedynego tej placówki. Kaien mimo przyjmowania nowych ludzi czy wampirów, spotykał się po czasie z rezygnacją. Jedynie na Yuki mógł w takiej sytuacji liczyć. Czemu nie pomyślała wcześniej o znalezieniu swojego zastępcy, tylko zwala tę sprawę na barki Crossa, który i tak jak widać, nad wszystkim musi panować?
Westchnął poprawiając okulary na nosie. Spojrzał, na nią poważnie.
- Co mi da z Tobą kontakt przez telefon, jeżeli będziesz potrzebna zaraz? Teleportujesz się nagle? Yuki, przychodzisz prosić o urlop a nie ma kim Cię zastąpić. Nie miałbym nic przeciwko Twojemu wyjazdowi, gdybym miał co najmniej dwóch medyków w tej szkole.
Podparł ręce o biodra i zrobił parę kroków wokół swojego pokoju. Wyglądał na analizującego sytuację i szukającego jakiegoś rozwiązania.
- Kiedy wyjeżdżasz? - Zapytał, przenosząc na nią spokojne ale trochę zawiedzione spojrzenie. Gdyby tylko wiedzieli, że w gabinecie medycznym, leży kolejna ranna uczennica.

Wiedziała doskonale, że sytuacja w jakiej stawia dyrektora nie była łatwa i nawet pomyślała nad tym, by skontaktować się z Ringo i zawiadomić go, iż jednak będą musieli odwołać wyjazd. Nie była pewna czy się on w ogóle nawet na to by zgodził, mimo wszystko czuła przed nim lęk, który był jak najbardziej uzasadniony. Nie chciała jednak zawodzić Kaiena, tym bardziej, że doskonale wiedziała o trudnej sytuacji jaka panowała w akademii. Yuki miała na głowie właściwie całe skrzydło szpitalne. Nie chciała też zwalać na dyrektora dodatkowej pracy. Musiała chwile pomyśleć...
- Wiesz co Kaien? Postaram się kogoś załatwić i przysłać na czas mojej nieobecności... a może nawet i na stałe, jako dodatkowa pomoc.
Tak teraz pomyślała o tym wszystkim i może udałoby jej się załatwić tę sprawę, tylko najpierw musiałaby wykonać kilka telefonów. Mimo wszystko ten wyjazd może okazać się nie takim złym pomysłem, bo dzięki temu załatwi się jeszcze jedną, nurtująca i problematyczną sprawę. A że była wampirem krwi szlachetnej, to mimo wszystko jakieś kontakty miała i mogłaby jakoś problem rozwiązać.
- Mieliśmy wyjechać natychmiastowo, ale poprosiłam męża, by poczekać, bo chciałam się z tobą rozmówić i gdy tylko załatwię swoje sprawy, a on swoje w planach mamy niezwłoczny wyjazd.
Ringo bardzo się spieszyło, ale i tak udało jej się nieco odwlec to w czasie.

Natychmiastowo? To nie odpowiednia sytuacja by nagle wyjechała. Tym bardziej mu się to nie podobało. Jednak wcześniejsze jej słowa mówiły iż zapewne da radę kogoś na swoje miejsce tutaj załatwić.
- Postaraj się. Nim wyjedziesz chcę mieć pewność że ktoś Cię zastąpi. Gdybyś wcześniej z tym do mnie przyszła, zdążyłbym wysłać ogłoszenie gdzieś. A tak, nagle teraz nikogo nie znajdę.
Jego ton juz złagodniał. Jednak nie ukrywał że takie postawienie go w sytuacji trudnej mu się nie podobało. Zwłaszcza że teraz za dobrze się nie dzieje. Akira musiał wyjechać. Sam zatem został z paroma nauczycielami i uczniami by chronić tej akademii. A o uczniach, to mowa o prefektach i klasie nocnej. Medycy są tu potrzebni w razie nagłych wypadków. A brak takowego narazi życie nie wiadomo ilu osób.
Wtem usłyszał dziwne hałasy dobiegające najprawdopodobniej z korytarza. Spojrzał zaniepokojony na Yuki.
- Coś się dzieje... - Rzekł i od razu zabrał swoją katanę i opuścił apartament zostawiając drzwi otwarte.


[z/t]

Z pewnością załatwi dla siebie zastępstwo, być może nawet uda jej się ściągnąć nowego pracownika w ogóle. Doskonale wiedziała jaka jest sytuacja w skrzydle szpitalnym, i że to ona właściwie zajmuje się wszystkim, a przecież nawet Yuki nie jest w stanie wszystkiego przewidzieć i być na miejscu zawsze gdy jest taka konieczność. Czasem po prostu się nie da i dlatego przydałaby jej się pomoc w pracy i wtedy nie musiałaby być na ciągłe zawołanie, tylko przykładowo pracowałaby na zmiany z innymi.
- O to się nie martw, załatwię sprawę.
Uśmiechnęła się lekko. Nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Gdyby nie ślub i planowany wyjazd, z pewnością kwestia braków w kadrze medycznej prędko by nie została poruszona, o ile w ogóle. Yuki jakoś sobie dotąd radziła, ale jak widać i ona nie jest w stanie być zawsze dostępna.
Po chwili dało się słychać hałas. Oboje spojrzeli po sobie, a Kaien zaraz się zerwał i wybiegł z bronią w ręku. Yuki podążyła za nim czym prędzej.

z/t

Cross zabrał Trizgane do swojego apartamentu, gdzie po wejściu od razu skierował się do swojej sypialni a tam położył ciało dziewczyny na łóżku. Zdjął jej buty i przykrył ja kocem. Potrzebowała czasu by odzyskać siły i odpocząć po całym przejściu odwampirzenia. Pozostaje jeszcze kwestia badań, jednak o tym już jej wspomniał, więc będzie wiedziała do kogo się ma udać.
Dyrektor zamknął drzwi apartamentu, umył ręce i przebrał się w trochę lżejsze ubrania. Nalał sobie krwi do szklanki i usiadł na kanapie i odetchnął zmęczony. Upił parę łyków krwi co by jakoś wzmocnić swój organizm. Pozwolić sobie teraz na sen nie mógł, dlatego też sięgnął po wampirzą krew.

Louisa sama nie miała pojęcia czy żyje czy nie. Nie czuła już bólu. Może właśnie tak jest po śmierci? Odchodzi cały ból z ciała, odchodzą wszelkie ludzkie potrzeby, znikają wszelkie troski i problemy życia i pozostaje jedynie ten spokój i ta krystaliczna cisza. Dziewczynie się to podobało, najchętniej pozostałaby w takim stanie już na zawsze. Nie widziała jednak żadnego światełka w tunelu, więc może zawiesiła się w jakimś świecie zjaw? Może to dlatego, że była wampirem? Przeżyła śmierć kliniczną? Tak, spokój i cisza, zero pragnienia, nic jej nie budzi. Właściwie to uczucie z czymś jej się kojarzy. Z ponownym, uzdrawiającym narodzeniem. Otrzymała nowe życie, które zamierzała właściwie wykorzystać.
Nie czuła nic. Nawet momentu, kiedy dyrektor wziął ją na ręce, by udać się do jego apartamentu. Miała jedynie wrażenie, że jest lekka i unosi się na wietrze, w białej mgle. Taka lekka i puszysta, niczym chmurka!
Nie miała pojęcia jak długo spała. Powoli zaczynała budzić się świadomość dziewczyny. Przypomniała sobie wszystko, po kolei. W umysle pojawił się także ból. Skrzywiła się. Otworzyła powoli oczy, by gwałtownie je zamknąć. Zachłysnęła się powietrzem i zaczęła kasłać. Dawno nie odczuwała tak silnej potrzeby oddychania. Ponownie otworzyła oczy, tym razem znacznie wolniej, by pozwolić siatkówkom przyzwyczaić się do jasnego światła. Była straszliwie głodna, ale nie był to głód krwi. Zaburczało jej w brzuchu, jakby nie jadła nic od wieków! Przez ostatnie pół roku żywiła się jedynie krwią, nic więc dziwnego, że żołądek domagał się porządnej diety.
Louisa czuła na sobie coś miękkiego, więc uniosła ostrożnie obolałą rękę, dotykając materiału. Koc. Przyjemny w dotyku. Wreszcie ostrożnie zaczyna rozglądać się po pomieszczeniu i odnajduje dyrektora.
Nie pachnie już tak apetycznie, a ona sama nie ma ochoty wyssać z niego ostatniej kropli krwi. To wnerwiające uczucie wreszcie zniknęło!
- Achh... wreszcie nie mam ochoty pana zjeść.
Przyznała się bez bicia i posłała dyrektorowi wdzięczny uśmiech. Oj tak, miała mu za co dziękować. Odzyskała swoją kruchą, utęsknioną, ludzką powłokę.
- Dziękuję. Jak długo spała?
Ponownie się uśmiechnęła. Nie miała pojęcia jak długo leżała nieprzytomna. A i tak cieszy się z tego, że przeżyła ten bolesny proces. Powinna powiadomić Jamesa...

Reakcja na zaczerpnięcie powietrza była dyrektorowi dobrze znana. Każdy po przemianie musiał na nowo nauczyć się oddychać. Nie panikował, a jedynie zajrzał do sypialni, kiedy dziewczyna kaszlem oznajmiła iż się już przebudziła. Picie krwi zakończył wcześniej. W tym czasie, kiedy ona jeszcze spała, nawet wziął prysznic i sam odpoczął.
Uśmiechnął się lekko na jej słowa, ciesząc w duchu że przemiana się powiodła a dziewczyna ma dzięki temu poczucie humory. Żart był trafiony.
- Cieszę się. - Odpowiedział krótko na jej słowa, po czym zbliżył się do łóżka na którym leżała, by sprawdzić jej stan z bliska. Tym samym pomachał jej przed oczami, jakoby sprawdzał stan jej wzroku.
- Kilka godzin. Tym się nie przejmuj. Jak dojdziesz do siebie, pójdziesz coś zjeść.
Burczenie jej brzucha było słyszalne w cichym pomieszczeniu, więc jedynie zaproponował jej udanie się później do stołówki szkolnej.