Gabinet Dyrektora

Kaname niewiele wiedział na temat tego, co działo się w tym mieście po jego wyjeździe. Razem z Yuuki zniknęli nie po to aby ciągle martwić się czymś, w tym także losami tego miasta czy Akademii. Był jednak w trakcie zbierania tego typu informacji, gdyż niektóre mogły okazać się przydatne w realizacji jego planów. Dobrze wiedział, że obecna sytuacja w mieście była beznadziejna. Nie przyjeżdżałby tu gdyby nie wymagało to jego osobistej interwencji. Jako "król" wampirów czuł się zobowiązany do zaprowadzenia porządku, zwłaszcza w miejscu gdzie spędził kilka lat i teoretycznie się urodził. Choć czasu cofnąć nie mógł i wielu rzeczy nie mógł powtórzyć. Na przykład nie miał czasu aby obejmować stanowisko przewodniczącego klas nocnych. A właśnie to było gwarancją zaprowadzenia porządku w Akademii.
- Najwyraźniej. Jednak wiedząc o tym co się tu dzieje, wcale się nie dziwię. Wygląda na to, że wampiry za bardzo przyzwyczaiły się do samowolki i ktokolwiek, kto chce im tego zabraniać staje się przeszkodą. - skomentował w końcu, poważnym tonem, kierując wzrok prosto na Kaiena. Nic się nie zmienił, tak jak przypuszczał. Od dawna wiedział już, że Cross był człowiekiem, który nie musiał martwić się czasem. Mimo upływu lat jego twarz pozostała niezmienna. Nie pojawiły się żadne zmarszczki, siwe włosy. Był tym samym dyrektorem sprzed lat, którego znał Kaname. A przynajmniej z wyglądu.
- Słyszałem o tym dość sporo. Nie rozumiem tylko jak łowcy i wampiry mogli do tego dopuścić. Nie musisz się martwić, dyrektorze. I tą sprawą się zajmę. Prawdopodobnie nawet w pierwszej kolejności.
Kuran mówił tonem poważnym i pewnym siebie. W międzyczasie splótł ręce na torsie i przeszedł się parę kroków po pomieszczeniu. Zrobił niewielkie kółko i przystanął przy oknie, wyglądając za nie. Przypominały mu się czasy gdy przychodził tu jako przewodniczący klas nocnych i obserwował poczynania patrolującej Yuuki lub po prostu uczniów.
- Z chęcią skorzystam z tej propozycji, Dyrektorze. Sadzę, że to będzie wygodniejsze dla nas i dla uczniów, których mogło poruszyć moje nagłe pojawienie się. Choć zapewne i tak większość nie wie kim jestem.
Ruszył z miejsca i przeszedł całą długość pomieszczenia, by wreszcie wyjśc z gabinetu. Na zewnątrz czekała na nich grupka składająca się z pięciu wampirów. Ich oczy od razu skierowały się w stronę Kaname, potem na Dyrektora. Skłoniły się grzecznie. Wszyscy pozostali w skłonie oprócz jednej kobiety, która wyprostowała się i zrobiła pół kroku w ich stronę.
- Panie Kaname, chyba czas wracać. Musisz odpocząć po podróży - odezwała się niepewnie, zerkając ukradkiem na Crossa. Kuran podniósł rękę i pokręcił przecząco głową.
- Nie, w tej chwili muszę porozmawiać z dyrektorem. Przenosimy się jedynie do jego mieszkania. - stwierdził. Kobieta ukłoniła się i cofnęła posłusznie, nie mówiąc już nic więcej. Tymczasem Kaname, pozwalając dyrektorowi prowadzić, szedł w stronę jego apartamentu. Całą drogę rozmawiali, jakiś kawałek za nimi zaś szła cała grupka podwładnych Kurana. Nie odstępowali go nawet na krok.

z/t x2

Louisa wreszcie opuściła imprezę. Była w dość nieciekawym stanie. Oczywiście przespała cały dzień, pogadała jeszcze trochę z przyjaciółką, której dawno nie widziała. Na dodatek zasmuciła się tym, że Tomato zostawił ją bez słowa i opuścił posiadłość. Nie miała do niego żadnego numeru, więc nie wiedziała na dobrą sprawę czy się jeszcze spotkają. Jednak było to bardzo możliwe, skoro razem uczęszczają do Akademii. Może chłopak faktycznie wprowadzi się do Luśki. Byłoby miło. W jej rezydencji było strasznie pusto, a odkąd wrócił niezapowiedzianie ojciec, woli trzymać się z dala od niego. Bo jeszcze faktycznie wpadnie na pomysł zabicia dziewczyny. A przecież chciała jeszcze pożyć, miała także szansę powrócić do swojego dawnego, ludzkiego życia.
Wstała zatem tuż po zachodzie słońca. Nie miała pojęcia cóż Delorie robiła. Możliwe, że spała albo gdzieś jeszcze dopijała resztki alkoholu. Louisę nie bolała nawet głowa, ani nie miała kaca. Możliwe, iż do dzięki wampiryzmowi, który wciąż krążył w jej żyłach. Wzięła zatem szybki, chłodny prysznic i przebrała się w świeże, letnie ubranie. Zadzwoniła po taksówkę i udała się do Akademii. Miała nadzieję, że zastanie w gabinecie dyrektora. Chciała się z nim spotkać i wrócić wreszcie do ludzkiej postaci! O niczym innym wręcz nie marzyła!
Podróż do Akademii ze wsi zajęła jakieś dwie godziny. Dziewczyna ze znudzeniem spoglądała przez szybkę, a gdy dojechali na miejsce i przyszło zapłacić za rachunek, to aż się za głowę złapała! Następnym razem chyba faktycznie pojedzie autobusem, byle tylko wsiadła do odpowiedniego, a nie znów pomyliła.
Wybuliwszy za tę pieprzoną taksówkę, udała się w stronę pokoi nauczycielskich, gdzie znajdował się gabinet dyrektora. Dotarłszy na miejsce zapukała do drzwi gabinetu. O tej porze wciąż wyczuwała obecność ludzi. Przełknęła ślinę. Chciała się już pozbyć tego nieznośnego pragnienia.

Gabinet był już wyremontowany i lśnił jak nowy. W końcu remont był zakończony, no w sumie już dawno, ale dopiero teraz Kaien rozliczył się z pracownikami, ponieważ naprawie ulegały jeszcze schody i wyszło mu na większy wydatek niżeli przypuszczał. Z pieniędzmi było już bardzo ciężko. Akademia nie rozwijała się tak, jakby tego chciał. Nie było już tak jak kiedyś, gdy do szkoły uczęszczali Zero i Yuuki. Wspomnienia.
Usłyszał pukanie, ale nie otwierał ani też nie odpowiedział. Skończył rozmowę z przełożonym pracowników grupy remontowej i odprowadzając go do wyjścia z pomieszczenia otworzył drzwi.
- Jeszcze raz Panu bardzo dziękuję. - Pożegnał się, człowiek odszedł a Kaien spojrzenie swe przeniósł na Louise.
- Witaj. Wejdź do środka. - Zaprosił ją z uśmiechem ciepła na twarzy. Jeżeli skorzystała z zaproszenia, rozejrzał się jeszcze po korytarzu, po czym zamknął drzwi i spojrzał na dziewczynę.
- Zgaduję że przyszłaś w jednym celu? - Nie potrafił czytać w myślach, ale przez te parę dni właśnie na nią czekał.

Louisa była poza Akademią, kiedy doszło tutaj do jakiejś walki. Nie miała oczywiście o niej pojęcia, bo skąd mogłaby się o tym dowiedzieć? Owszem, uczęszczała na zajęcia, przecież nie mogła ich wiecznie opuszczać, jednak z każdym dniem czuła się coraz gorzej. Pragnienie dawało o sobie znać, miała wrażenie, jakby dostała jakiejś febry za każdym razem, gdy wyczuje krew.
Po zapukaniu do drzwi gabinetu dyrektora, nie dostała żadnej odpowiedzi. Jednak czekała. Wyczuwała zapach dyrektora w towarzystwie jakichś ludzi. Wstrzymała od razu oddech i automatycznie chwyciła się za gardło. Nie znosiła tego uczucia. Przeklinała się w duszy za to, że jest zbyt słaba, aby móc obronić się przed szlachetnym. Nie było jakiegoś sposobu, by chronić się przed ich ukąszeniem? Musiało coś być... jakieś antidotum na wampiryzm...
Po chwili drzwi się otworzyły i na zewnątrz wyszli jacyś ludzie. Wampirzyca spojrzała na nich. Jej źrenice już paliły się na krwistoczerwono. Tak, tego też nie znosiła, acz podobała jej się myśl o tym, że ludzie się bali na nią spoglądać. Wyglądała mrocznie i jak chodząca śmierć. Posłała mężczyznom upiorny uśmiech i weszła do gabinetu dyrektora, zamykając drzwi ( o dziwo nie pokłoniła im się, co w ty gabinecie było już całkiem modne...). Odpowiedziała uśmiechem, acz bladym, na uśmiech dyrektora.
- Dziękuję.
Odpowiedziała na zaproszenie i rozejrzała się dookoła. Dłonią wymacała tabletki krwi. Musiała je zażyć... Ból był nie do zniesienia. Nawet jeśli niedługo już będzie człowiekiem, czuła się w tej chwili zbyt słabo.
- Mogę trochę wody?
Spytała, siadając na krześle po drugiej stronie biurka dyrektora. Czuła się jakby coś przeskrobała i miała zostać wyrzucona zaraz ze szkoły.
- Czy to boli...?
Odpowiedziała na pytanie dyrektora odnośnie celu jej wizyty. Przemiana w wampira była bardzo bolesna, więc czy odwampirzenie było równie bolesne? Jeśli dostała tę wodę, podziękowała za nią i wrzuciła dwie tabletki. Poczekała aż się rozpuszczą, po czym wypiła je duszkiem...

Jak Louisa weszła do gabinetu, dyrektor zamknął drzwi, gdyż przed tym jeszcze sprawdzał, czy kogoś na korytarzu nie ma. Taki mały szczegół sprostowania.
- Oczywiście. - Podszedł do małego stolika, gdzie posiadał czajnik, herbaty, szklanki, kawę. Wziął jedną szklankę i nalał do niej wody przegotowanej z czajnika. Była letnia, więc wampirzyca się nie poparzy.
Wtem zajął swoje miejsce za biurkiem, zauważając iż ta pierw będzie chciała porozmawiać. Przy okazji wyjął z kieszeni fiolkę z krwią, wampira który ją przemienił.
- Tak. Proces ten jest odwróceniem przemiany. Osoby posiadające silny organizm przeżyją. Jednak słabsze, niestety nie. Odwampirzenie czasami niesie za sobą skutki uboczne, więc radziłbym Ci po rytuale, jak odzyskasz siły, udać do łowieckiego medyka by Cię przebadał. Tak w ramach upewnienia, że wszystko przebiegło bez komplikacji. - Odpowiedział na jej pytanie, by wiedziała co może być po odwampirzeniu. Lecz nie musiała tego bólu przechodzić. Zatem przedstawił jej propozycję.
- Wybór należy do Ciebie. Możesz przejść rytuał w świadomości znieść ból, albo w nieświadomości. Uśpię Cię na ten czas i obudzę jak będzie po wszystkim.
Niewiele osób decydowałoby się na świadome przechodzenie odwampirzenia, ale ostatnio wielu u niego rezygnowało ze znieczulającej opcji. A przeważnie robili to łowcy, tłumacząc iż to doświadczenie pozwala im także w pewnym stopniu się do tego przyzwyczaić i wzmocnić.

Zatem dziewczyna weszła jako pierwsza do gabinetu, goszcząc się i siadając naprzeciwko krzesła dyrektora. Mężczyzna zaś sam zajął się zamykaniem drzwi, skoro chciał jeszcze sprawdzić czy ktoś czeka na spotkanie z nim. Louisa na szczęście była sama, więc nie musiała martwić się tym, by się pospieszyć.
Skinięciem głowy podziękowała dyrektorowi i jednym haustem wypiła rozpuszczone tabletki. Poczuła się o wiele lepiej, a myśl, że niedługo będzie człowiekiem poprawiała jej humor.
Następnie dyrektor przeszedł do wytłumaczenia całego procesu. Dziewczyna wolała nie wiedzieć wszystkiego. Wiadomo, świadomość takich rzeczy sprawia, że człowiek zaczyna się bać. Nawet jeśli teraz była wampirem, to mimo wszystko traktuje siebie jak człowieka. Człowieczeństwo wciąż w niej bije pełną parą.
- Niezależnie od skutków, chcę się tego poddać.
Tym samym zgodziła się na odwiedzenie medyków w Oświacie. I tak pewnie musiałaby wpaść do Oświaty, więc miała jakby "po drodze".
Śmierci się nie bała, jako wampirzyca i tak była martwa. Różnicy jej to nie robi. Chciała się tego poddać i koniec. Bała się jedynie bólu, jaki mogłaby przejść.
Przez kilka chwil pomyślała nawet o wyborze, ale zdecydowała się znieść to wszystko świadomie. Będzie to traktować zarówno jako karę jak i cel w życiu. Musiała stać się silniejsza, by więcej przez takie cierpienie nie przechodzić.
- Chcę przejść przez to świadomie...
Trzeba spojrzeć bólowi w oczy i pokonać własne słabości.

- W porządku.
Skoro dziewczyna zdecydowała się przejść proces odwampirzenia świadomie, uszanuje jej decyzję. Niestety rytuału nie będzie mógł przerwać by podać jej wtedy coś przeciwbólowego lub ją uśpić. Potrzebowałby wtedy drugiej osoby do pomocy, która by się tego wtedy podjęła.
Dyrektor wstał więc ze swojego miejsca i wziął co najpotrzebniejsze. Katanę, kredę i krew.
- Udamy się do piwnicy by nie niepokoić uczniów hałasami.
Rzekł spokojnie preferując inne miejsce na wykonanie rytuału, z powodu trwającego roku szkolnego. Jeżeli Louisa się zgodziła, to oboje opuścili gabinet a dyrektor go zamknął.


[z/t + Louisa]

GABINET ZAMKNIĘTY

- Tym się nie przejmuj. Można ściemnić, że to po ostatniej przemianie. - Pocieszył ją chociażby w taki sposób, by się dziewczyna nie przejmowała. Marcus także posiadł skutki uboczne po pierwszej odmianie. Ona jako młoda dziewczyna może dopiero za drugim, a może i poszczęści się jej tak, że nic nie będzie jej dolegało? Badania to wykażą, kiedy tylko stanie się ona człowiekiem.
Ogarnięci wyszli z domu, wsiedli do jego auta i odjechali w kierunku Akademii Cross. Przejeżdżali przez miasto i mogli być świadkami niecodziennych wydarzeń. Choćby ataków agresji ze strony wampirów. Czy ludzi duszących się przez kaszel. Nieprzyjemny widok i miał tylko nadzieję, że zarkaza nie dotarła do Oświaty i Akademii.
Zaparkował  na dziedzińcu szkoły, po czym wysiadł wraz z Chizuru i udał z nią do wnętrza budynku, prosto do gabinetu Crossa. Stanęli przed drzwiami i zapukał. Niestety była cisza. Najwidoczniej Kaiena nie było w środku. Pozostaje im więc tylko czekac, ale ile? Azel wyjął telefon i wysłał wiadomość dyrektorowi, że już są i czekają na niego przed gabinetem. Przy okazji nauczyciel sprawdził jeszcze, czy wziął krew, a miał ją co prawda w kieszeni spodni.

Kaien był na obchodzie po terenie placówki, co by sprawdzać jej spokój i upewnić, że żaden zarażony wampir czy też agresor nie zjawił na jej ziemiach. Jednak ze względów bezpieczeństwa, zamierzał zamknąć szkołę, chroniąc w ten sposób osoby przebywające wewnątrz. Nawet zaczął rozpatrywać księgę zaklęć, czy może znajdzie jakąś barierę ochronną przed takimi stworzeniami. Niestety do tej pory na nic takiego nie trafił. Pozostawały mu tylko runy.
Dostawszy wiadomość od Azela, że jest już an miejscu, wrócił do budynku Akademii i skierował od razu na odpowiednie piętro, zmierzając do gabinetu, gdzie zastał czekającą już dwójkę.
- Wybaczcie oczekiwanie. Byłem na obchodzie.
Odpowiedział im z lekkim uśmiechem, ale w takich czasach, nie miał nawet ochoty na dobry nastrój. Na jego twarzy dało się wyczytać zmęczenie i być może drobne zmarszczki w okolicach oczu i czoła. Starość dawała o sobie znać.
- Wejdźcie. - Rzekł z gościnnością otwierając drzwi i zapraszając ich do środka jako pierwszych. Sam wszedł jako ostatni zamykając drzwi za sobą, kiedy tylko goście znaleźli się wewnątrz jego gabinetu. Spojrzał na Chizuru ze współczuciem.
- Znów stałaś się ofiarą wampirów? Marcus o tym wie?
Zadał dwa pytania, drugie kierując tym samym do Azela.

Chizuru zastanowiła się przez chwilę nad słowami Azela. Rzeczywiście, takie rozwiązanie nie przyszło jej do głowy. Wprawdzie nie wiedziała czy skutki uboczne odwampirzenia mogą wystąpić dopiero po kilku miesiącach a Marcus już co nie co na ten temat wiedział, ale chyba warto było spróbować.
Droga do Akademii jak zwykle zabrała im trochę czasu, jednak nie rozmawiali za dużo. Na samym początku Chizuru była zbyt zaabsorbowana próbami przypomnienia sobie ojca, a potem z przerażeniem i lekkim niedowierzaniem przykleiła nos do szyby, by oglądać niecodzienne widoki. Najwyraźniej chory wampir zaraził już pół miasta i teraz każdy mieszkaniec zarażał drugiego. Chizuru przypomniała sobie, jak jeszcze kilka godzin temu rozszalały wampir zaatakował ją podczas zakupów. Jak dobrze, że była z nią wtedy Elise, bo prawdopodobnie mogła teraz zmagać się z chorobą jak ci, których właśnie mijali. Gdy już znaleźli się na miejscu i weszli do okazałego budynku, drzwi do gabinetu dyrektora okazały się zamknięte. Najwyraźniej musiał gdzieś na chwilę wyjść, tak więc poczekali na niego na korytarzu. Długo czekać nie musieli, ponieważ już kilka minut później na końcu korytarza zamajaczyła znajoma sylwetka. Chizu przywitała się ładnie lekkim uśmiechem i wszyscy razem weszli do gabinetu. Kaien od razu przeszedł do rzeczy, na co dziewczyna tylko pokiwała głową. Nie musiała nic mówić, przecież wszystko doskonale było widać.
- Przepraszam za kłopot - odezwała się cicho, szurając butami po podłodze. Naturalnie, że zauważyła zmęczenie wypisane na twarzy dyrektora i naprawdę było jej głupio, że znów musi prosić go o pomoc, która wymaga dużych pokładów energii.

- Marcus o tym nie wie. I wolałbym to zachować w tajemnicy. Natomiast podejrzewam u Chizuru wymazanie go z jej pamięci. Nie pamięta swojego ojca.
Azel przedstawił krótko sprawę Kaienowi, po czym wyjął z kieszeni fiolkę z wampirzą krwią, która podobno pochodziła od tego, który przemienił Chizuru.
- To krew jaką Chizuru miała przy sobie. Należy do wampira, który ją przemienił.
Dodał pozostawiając teraz całą sprawę w rękach Crossa. Jeżeli będzie konieczna potrzeba, to Azel będzie w pobliżu przeprowadzanego rytuału przez Kaiena by wspierać swoją obecnością Chizuru. O ile ta będzie tego chciała.

Marcus nie wiedział o kolejnej przemianie córki i jak widać, Azel chce dochować to w tajemnicy. Nie dziwił mu się w sumie, ale dobrze gdyby ojciec tej dziewczyny wiedział co się z nią działo. Na pewno jak ją zobaczy, będzie zadawał jej pytania. To będzie nieuniknione. Może nie od razu ale stopniowo będzie chciał znać szczegóły.
Odebrał fiolkę od Azela i przyjrzał się jej zawartości. Nawet otworzył i powąchał, jakoby po zapachu potrafił ocenić poziom krwi. Każda miała swój specyficzny smak i zapach. Gdy miał pewność że to szlachetna, spojrzał na dziewczynę.
- Zdajesz sobie sprawę z tego, że drugie odwampirzenie może być ryzykowne? Wiesz jak to działa, więc zapytam, czy chcesz przechodzić ten ból ponownie, czy wolisz nieświadomie?
To było w sumie ważne. Nie każdy jest przygotowany na kolejne dawki bólu czy nawet te same.
- Jeżeli chodzi o utratę skrawka pamięci, ujrzenie danej osoby i rozmowa z nią może pomóc przywrócić wspomnienia. Wampir nie usuwa ich całkowicie a jedynie blokuje w mózgu ofiary. Także prędzej czy później sobie przypomnisz.
Dodał informacyjnie, gdyby czasem i w tej sprawie Chizuru chciała wiedzieć, czy ma szansę odzyskać utracone wspomnienia o ojcu.

W trakcie wymiany zdań Azela i Kaiena, Chizuru siedziała cicho, jak zawsze grzebiąc butem w podłodze. Cross naprawdę czasem sprawiał, że wiedząc kim jest czuła się w jego obecności nieswojo, nie mówiąc już o tym, czego niedawno dowiedziała się od wujka. Między innymi dlatego czuła się trochę winna, że znów musi zabierać mu czas i przede wszystkim energię. Zdecydowała, że po wszystkim tylko zapyta się o te artefakty ale już o ich wzmocnienie poprosi innym razem. Zresztą nie zdziwiłaby się, gdyby Kaien prosto z mostu powiedział jej, żeby przyszła kiedy indziej. Nawet by się nie obraziła! Jeśli zaś chodzi o Marcusa, to nie był przecież głupi a Chizuru kłamać nie umiała, więc łatwo może się domyślić, że ponownie została przemieniona w wampira. Mimo, iż go nie pamiętała, to właśnie spotkania z nim obawiała się najbardziej. A jeśli na nią nakrzyczy? Niby nic wielkiego, ale Chizu nie lubiła gdy ktoś na nią krzyczał. Haruka na przykład nigdy tego nie robiła, więc nawet nie było wiadomo jak nastolatka może zareagować. Mogłaby się rozpłakać albo znów nie myśląc nad słowami odpyskować coś niemiłego i obraźliwego.
Pokiwała głową na słowa dyrektora, że owszem, rozumie o co chodzi ale nie odpowiedziała od razu. Posłuchała jeszcze co Cross ma do powiedzenia w sprawie wyczyszczenia pamięci i zaczęła się zastanawiać jak chce przejść przemianę. Z tego co pamiętała ostatnim razem była nieprzytomna ale tylko dlatego, że Matsushita uderzył ją w tył głowy i zemdlała.
- Ja... Myślę, że wybiorę opcję świadomą - odpowiedziała unosząc wzrok i patrząc z determinacją na Kaiena. Nie wiem, może uznała, że świadome przechodzenie odwampirzenia będzie dla niej czymś w rodzaju kary i następnym razem nie da się tak łatwo przemienić? Pewnie tak, chociaż znając życie nie poskutkuje.

Odważna decyzja ze strony Chizuru. Kaien skinął głową w zrozumieniu i przyjęciu do wiadomości jej decyzji. Wyjaśnił jej nawet sytuację z odzyskaniem skrawka pamięci, ale o jej odzyskanie to będzie musiała sama się postarać. Jeżeli ujrzenie Marcusa nie pomoże, wtedy poszukają hipnotyzera.
Skoro wszystko mieli ustalone, mogli przenieść się do innego pomieszczenia.
- W takim razie chodźmy do piwnicy.
Rzekł i cała trójka opuściła gabinet dyrektora. Cross zamknął pomieszczenie, by żaden z uczniów mu tam nie wparował i nie narodził bałaganu. Już jedną eksplozję przeżył. Lecz sam gabinet przeżył już którą z kolei.


GABINET ZAMKNIĘTY

[z/t wszyscy]

Ostatnie dni nie były łatwe dla Kotori.
Przeszła zaskakująco wiele w tak krótkim czasie, że aż zabrakło jej sił oraz łez. Wypłakała już chyba wszystko. Nadal jeszcze obawiała się wielu rzeczy, ale idąc za przykładem swojej współlokatorki postanowiła nie dać się rozpaczy, tylko zmieć te niemoc w siłę.
Opuściwszy akademiki, Kotori ruszyła w kierunku gabinetu dyrektora Crossa.
Miejsce samo w sobie nie było często odwiedzane przez Akiyamę. Zarówno w Tokio jak i tu. Była bowiem tak szablonową uczennicą, że nie zachodziły takie sytuacje, gdzie musiałaby zostać wezwana na dywanik.
Tym razem jednak szła tam z własnej i nie przymuszanej woli. Zamierzała zostać prefektem, żeby w jakiś sposób móc chronić innych uczniów przed tym, co jej się przytrafiło.
Idąc korytarzem nie spotkała w sumie nikogo, ale to i dobrze. Nie była w nastroju do pogawędek z innymi.
Dotarłszy na miejsce zatrzymała się i zapukała.

Dyrektora w środku nie było. W tym akurat momencie wychodził ze swojego apartamentu, zamykając go na klucz. Wyszedł na korytarz, zmierzając w stronę swojego gabinetu. Już po zakręcie na korytarzu, dostrzegł uczennicę w oddali. Kolejne sprawy związane ze szkołą. Miał tylko nadzieje, że przyszła w dobrej mierze i o niczym niepokojącym go nie poinformuje. A jeżeli tak, przyjmie to do wiadomości i będzie musiał wykonać kolejne kroki. W tych czasach ciężko było utrzymać tę Akademię. A Kaname jak się pojawił, tak też zniknął. Czyżby się rozmyślił? Tego nie wiadomo.
Podszedł do swojego gabinetu i mimo lekkiego osłabienia, uśmiechnął ciepło do dziewczyny.
- Witaj. W jakiej sprawie do mnie przyszłaś? - Przywitał i zapytał od razu, wyjmując odpowiedni klucz z kieszeni, którym otworzył drzwi do swojego gabinetu i zaprosił ją pierwszą. Jeżeli weszła, wszedł za nią zamykając drzwi i wskazując jej wolne miejsce dla gości przy biurku. Sam zaś zajął swoje za meblem, aby wysłuchać sprawy w jakiej przybyła owa dziewczyna.

Kotori miała to szczęście, że nie musiała siedzieć i czekać pod pustym gabinetem. Kiedy zapukała i nie usłyszała odpowiedzi myślała, że odejdzie z kwitkiem.
Nie lubiła, kiedy przychodziła do kogoś, a owej osoby nie było.
Denerwowało ją, że ona przychodziła, bo miała sprawę. Z drugiej jednak strony nie zawiadamiała dyrektora, że ma zamiar się dzisiaj pojawić. Liczyła jednak, że będzie u siebie.
Jednakże dyrektor pojawił się chwilę później.
Akiyama lubiła dyrektora Akademii. Zawsze odnosiła wrażenie, że jest sympatyczny i życzliwy.
Miała jednak miała ten problem, że nie zawsze wychodziło jej ocenianie ludzi.
- Dzień dobry, panie dyrektorze - przywitała się Kotori.
Weszła pierwsza do gabinetu, kiedy dyrektor ją przepuścił.
Podeszła do wskazanego krzesła i usiadła. Zakaszlała, zasłaniając buzię, po czym przeszła do wyjaśniania po co się tu fatygowała.
- Chciałabym zostać prefektem.

Czasami się zdarzało, że Kaien musiał być gdzieś indziej i nie mógł wysłuchać próśb i uwag swoich ukochanych uczniów. Tego zaś dnia miał dla nich czas i nie mógł się za bardzo przemęczać. Prowadzenie rytuałów odwampirzania bywało wręcz wykańczające, zwłaszcza w momencie robienia ich w zbyt krótkim odstępie czasowym.
Skinął głową na jej powitanie i zaprosił do gabinetu. Gdy zajęli swoje miejsca, usłyszał nie tylko jej powód przybycia, ale też i kaszel. Pewnie grypa jesienna.
- Dlaczego chciałabyś zostać prefektem? - Zapytał ponownie, bowiem jakiś powód być musi, a być może zdradzi mu iż wie o nocnej klasie. Kim są jej uczniowie. Od tak zdradzać jej tego nie zamierzał. Dobierając prefektów, musiał mieć pewność, że dadzą sobie oni radę z wampirami i mają pojęcie o ich istnieniu. A tym samym muszą zadbać o to, aby to ich istnienie nie zostało rozpowszechnione. Co raczej obecnie jest trudne do utrzymania w tajemnicy.

-Dwa lata temu zaginął mój starszy brat. - Zaczęła. Nikomu jeszcze o tym nie mówiła. - Rok temu, na zimę, dostałam list napisany jego charakterem pisma i podpisany mieniem brata, z prośbą o spotkanie. Poszłam. - Kotori zakaszlała, zasłaniając buzię. - Przepraszam - powiedziała, po czym wróciła do wątku. - I spotkałam faktycznie mojego brata, z tym, że jak powiedział został, z własnej woli, wampirem. Od tego czasu więcej go nie widziałam, ani on się ze mną nie kontaktował. Powiedział, że to dla dobra nas obojga.
Kotori westchnęła bezgłośnie. To wszystko wydawało się jakieś nie dorzeczne i nierealne, kiedy sama słyszała swoje słowa. Szkoda, że to nie była fikcja. Tylko prawda i rzeczywistość. Szkoda, że ten kretyn nie pomyślał o rodzicach zanim postanowił zostać krwiopijcą.
- W dodatku ostatnim czasy miałam dwa niebezpieczne spotkania z wampirami. Jeden gorszy do drugiego. - Kotori mimochodem dotknęła policzka, gdzie skóra jeszcze nie w pełni doszła do siebie, po spotkaniu z zimą. - W obu przypadkach byłam całkowicie bezbronna. Za drugim razem - dłonie Kotori zacisnęły się w pięści - zostałam zmuszona, żeby zostać służącą wampira. - Ostatnie dwa słowa prawie wypluła.
Kiedy pierwsze przerażenia minęły, po za strachem pojawiła się też nienawiść i frustracja. Nie cierpiała, kiedy ktoś za nią decydował lub zmuszał ją do czegoś. Nie lubiła nie mieć kontroli nad własnym życiem. A tak się czuła przez ostatnie dni.
- Chcę zostać prefektem, żeby móc bronić nie tylko siebie, ale też i innych uczniów przed tymi bestiami, dyrektorze. Chcę, żeby inni uczniowie mogli żyć ze świadomością, że na świecie są tylko ludzie. Żeby byli bezpieczni.

Kaien wysłuchał dziewczyny w milczeniu z uwagą. Wiedział dzięki temu, że uczennica jest uświadomiona o istnieniu wampirów. I to przez własnego brata. Słuchając dalej, nie spodobała mu się informacja o byciu zmuszonym do służby wampirowi. Widać że z byle powodu dziewczyna nie przyszła być prefektem. Ale bez podstawowych zasad samoobrony i wiedzy o wampirach, nie da rady sobie z nimi radzić.
- Powiedz mi... Jak nazywał się wampir, który zmusił Cię do służby? Pamiętasz go? Przedstawił się? Albo czy mogłabyś mi opisać jego wizerunek?
To chciał teraz wiedzieć najbardziej, jaki wampir śmie zmuszać jego uczennice do służenia. Jeżeli to ten którego zna, będzie wiedział co robić. Jeżeli nie i okaże się to inny, sprawa tak czy inaczej, trafi też do Oświaty Łowieckiej.

Kotori może i nie miała podstaw, ale była gotowa poświęcić tyle czasu ile to konieczne. Mogłaby z tym, kogo wyznaczyłby dyrektor.
Akiyama łatwo nie zamierzała się poddać. Potrafiła być uparta jak osioł, jeśli czegoś mocno chciała. A naprawdę chciała zostać prefektem.
- Testament, panie dyrektorze.
Ciężko przyszło jej wymówienie imienia wampira. Przypomniało jej się, że jej współlokatorka wspaniała o nim, kiedy wróciły do internatu. Z tego, co mówiła Fuma wynikało, że jest najgorszym ze wszystkich. Albo jakoś tak.
W każdym razie, Kotori nadal miewała przed oczami to wszystko. Nie chciała jednak znów przechodzić przez to.
Starała się przemienić strach i inne negatywne emocje w siłę. Bo tego najbardziej będzie potrzebować. Potrafiła być wytrwała i cierpliwa jeśli szło o naukę. Nie na darmo przez dziesięć lat ćwiczyła gimnastykę artystyczną.
- Niech mi pan powie, czy mam jakieś szanse, żeby zostać prefektem? - Zapytała spoglądając na Crossa.

Gdy tylko Kaien usłyszał to znane imię, zamknął powoli oczy jakby chciał powiedzieć "znowu on". Tak, znał tego wampira zbyt dobrze. Przez niego sporo było i jest problemów. Nawet związanych z akademią. Nie jedna uczennica przez niego była atakowana a nawet zamordowana. Że ta bestia wciąż pozostaje na wolności.
Po chwili dziewczyna powróciła do pytania o prefekta. Widać było w jej oczach ten zapał i pragnienie bycia nim. Podobne cechy widział u innych dziewczyn przychodzących do niego o lekcje. Choćby u Mayi, której dawno nie widział. To go bardzo zmartwiło. Ponownie wzrok utkwił na twarzy rozmówczyni.
- W tych czasach potrzebujemy każdego uzdolnionego człowieka. Nawet ucznia. Żebyś mogła się bronić przed takim wampirem jak Testament, musisz umieć potrafić się bronić. Posiadasz jakieś umiejętności w walce? Samoobrona? Karate czy coś w tym stylu?
Kolejne pytania. Jeżeli nic z takiego nie posiadała w swoich umiejętnościach, to zapisze ją na szkolenie do Oświaty. Niech przejdzie podstawowy trening, opanuje co trzeba i wtedy ją przyjmie na prefekta. Dodatkowo nauczyłaby się korzystania z broni, bowiem to też jest ważne.

Kotori dopiero po chwili zorientowała się, że nadal ściska dłonie w pięści. Paznokciami zaczynała przebijać skórę.
Wzięła głęboki oddech, żeby się uspokoić. Nie dać się tym ponurym wspomnieniom. Musi być silna.
Po głębokim oddechu, Kotori nie co się rozluźniła. Na razie przecież nic jej nie groziło, czyż nie? Najgorsze pewnie jeszcze przed nią. Zwłaszcza trening na prefekta, bo nie oszukujmy się. Akiyama nie chodziła na żadne kursy. Rodzice trochę za bardzo na nią chuchali i pilnowali, kiedy Kanji się ulotnił.
- Niestety nic z tego nie umiem - powiedziała. - Ale trenowałam przez dziesięć lat gimnastykę. Co prawda artystyczną, lecz może to się jakoś przyda w szkoleniu?
Kotori wiedziała, że na chwilę obecną marna z niej kandydatka na prefekta, ale była gotowa udowodnić, że nie jest to tylko jej chwilowa zachcianka.

- Widzę w Tobie ten zapał i chęć zostania prefektem. Nie mam nic przeciwko, ale nie chciałbym żeby stała Ci się krzywda podczas patrolowania szkoły, oraz żebyś nie poczuła się w pewnym momencie bezsilna, kiedy przyjdzie Ci kogoś ratować. Jeżeli jesteś zdecydowana, zapisałbym Cię na miesięczne szkolenie do Oświaty Łowieckiej. Nauczysz się podstaw jak radzić sobie z wampirami. Zgadzasz się?
Nim zdecyduje się dać jej ekwipunek, chciał mieć pewność, że dziewczyna jest gotowana na to co postanowiła. Co zadecydowała i czy tego chce. Czy jest wstanie podołać takiemu zadaniu. Wiadomo że polowanie na wampira nie jest prostą rzeczą dla nastolatki, ale być może wykaże się sporą kreatywnością, jeżeli nie walką?

- Jestem pewna, panie dyrektorze. Nie chcę znów czuć się tak, jak podczas ostatni spotkań z wampirami. Nawet jeśli będzie ciężko. Nie chcę już być bezbronna.
Możliwe, że będzie znacznie gorzej niż sobie Kotori wyobraża. Ale strach przed tym, że znów będzie bezsilna i zdana na łaskę wampirów zdecydowanie przeważały. Nie chciała nigdy więcej być ofiarą.
Po za tym sama świadomość, że może się bronić dawała jakąś swego rodzaju pociechę.
Kotori była przyzwyczajona do ciężkich treningów, bo gimnastyka też nie należała do łatwych dziedzin.
Po za tym będzie mogła się też nieco podszkolić z Fumą, jeśli ta się zgodzi.
Dziewczyna pamiętała wszak, jak sobie radziła z Ringo.
Bez wątpienia czekała ją długa i ciężka droga.
- Mam jeszcze jedno pytanie - zaczęła. - Czy jest jakiś sposób na wyrwanie się z tej przymusowej służby u tego wampira?