Ponury las

Nie byłam pewna tego co robię. Wszystkie moje myśli przestały krążyć po wielu tematach, a skupiły się na jednym - obecna sytuacja. Przede mną siedziała dziwna istota, jakiej nigdy w życiu nie widziałam. Przypominała człowieka z wyjątkiem sterczących do góry, trójkątnych uszu i puchatego ogona. Sama nie wiedziałam do jakiego zwierzęcia mogę te dwa aspekty właściwie porównać. Wilk...? Lis...? Białe, długie do pasa włosy były niezwykle mylącym aspektem. Wszystko jednak wspólnie łączyło się w estetyczną, urokliwą całość. Zdecydowałam podejść się do istoty, a następnie użyczyć jej swojej chusteczki. Otarłam delikatnymi ruchami krew cieknącą z oczu oraz ust. Po tym schowałam materiał do kieszeni i przybrałam delikatny uśmiech. Starałam się załapać jakikolwiek kontakt wzrokowy. Może jeżeli odezwał się raz, zrobi to ponownie?
Uczucia, jakie mi towarzyszyły zdołałam jakoś okiełznać. Dalej odczuwałam delikatne zmęczenie, lecz nie było już niczym w porównaniu do emocji, jakie odczuwałam chwilę temu. Do tego w parze szło również delikatne rozkojarzenie, lecz to już było prędzej kwestią tego co ja czuję, nie mężczyzna. W końcu niespodziewanie przemówił. Podziękował mi, co sprawiło, że na moich policzkach pojawiły się delikatne wypieki. Oczy w tym samym czasie przybrały na kształcie, ukazując tym samym zdziwienie. Tęczówki poczęły drżeć.
- Ja... nie ma za co... - wydobyłam jakimś cudem. Nieznajomy czuł się chyba równie niezręcznie co ja. Wskazywał na to przynajmniej jego sposób wypowiedzi. Cofnęłam się o krok, by dać mu nieco swobody oraz samej zyskać nieco wolnej przestrzeni. Musiałam jakoś odwrócić uwagę od tego głupiego zawstydzenia.
Wstałam, a następnie włożyłam ręce do kieszeni. Rozejrzałam się po ciemnym lesie. Jakkolwiek głupio to nie zabrzmi, zapomniałam, że jest noc. Dziwna chwila sprawiłam, że zdołałam wyrzucić z pamięci cały otaczający nas świat. Było tylko to, co wtedy. Dziwnie się z tym czułam. Moje rozmyślenia jednak zostały przerwane ponownie przez miły dla ucha głos. Białowłosy stwierdził, iż był to miły gest. Uśmiechnęłam się do niego delikatnie.
- To chyba ja... - przerwałam na krótką chwilę, by potem dokończyć zupełnie coś innego: - ...no, może trochę... - stwierdziłam, uświadamiając sobie jak głupio musi wyglądać przestraszony wampir. Zwykle takie rzeczy nie robiły na mnie takiego wrażenia. Samotne spacery odzwyczaiły mnie z drugiej strony od spotykania nowych osobników na drodze. Odwróciłam się plecami, by ukryć resztki zawstydzenia.
- Właściwie... jak tu trafiłeś? Coś się Tobie stało? - zapytałam, korzystając z okazji, że mogę zwinnie zmienić temat. Z drugiej strony stan mojego rozmówcy wyglądał dosyć niepokojąco i nie wyglądał jak osoba, która poradzi sobie sama. Nie na co dzień widzi się kogoś, komu krwawią usta, a co dopiero oczy. Nieco przerażający widok, lecz nie robiący na mnie za dużego wrażenia. Jedno było pewne - coś było nie tak!

Zdecydowałam się na obrót plecami nie z pobudek braku wychowania. A nawet, jeżeli to bym jeden z symptomów jego braku to i tak mnie to nie interesowało. Przynajmniej nie kiedy nie umiem zapanować nad tym, co dzieje się w środku mnie. Byłam zmieszana na tyle, iż nie potrafiłam tego opanować. W momencie, w którym spotykasz drugą istotę, a jej emocje wpływają na Twoje, na prawdę trudno to wszystko na raz okiełznać. Wzięłam głębszy wdech, a potem wydech. Nikogo już tak dawno nie widziałam. Na zajęciach w Akademii Cross trzymałam się zawsze gdzieś na uboczu. Im dalej od wszelkich istnień, tym lepiej. Stałam się zagorzałą introwertyczką. Wykorzystywałam każdą okazję, w której mogłam być sama. Dopiero teraz uświadomiłam sobie, iż nie robiłam tego do końca ze względu na charakter. To trochę trudniejsza przeprawa przez głąb myśli. Uciekałam od ludzi, wampirów... istot z uszami oraz ogonem? Uciekałam przed każdym, by moja empatia jakimś cudem zaniknęła. Odzwyczaiłam się przez lata przebywać w czyimkolwiek towarzystwie. Ta moc była dla mnie darem i karą w jednym. Mimo to, tym razem trafiłam na kogoś na prawdę sympatycznego. Nieznajomy machał ogonem, a jego kły wyszczerzyły się w szczerym uśmiechu. Było na nich trochę krwi, ale i tak muszę przyznać, że to był miły widok. Bujna, biała grzywa świetnie komponowała się ze szpiczastymi uszami. Do tego ten ogon, który potrafił nieświadomie zdradzić tyle emocji. Taki widok sprawiał, iż ja sama miałam ochotę odwzajemnić zadowolenie. Cieszyłam się, że już z nim lepiej, a krew z oczu nie byłam tak poważna, jak podpowiadał mi umysł.
W pewnym momencie moje wszystkie przemyślenia zostały przerwane. Wyrwano mnie z nich jak z głębokiego snu. Do tego zimnym wiadrem, wylanym prosto na twarzy. Prowodyrem całej sytuacji okazał się białowłosy. Jego głos przemówił i tym razem nie zatrzymał się na jednym słowie. Od razu miałam się obrócić, lecz jego kwestia mnie powstrzymała. Usłyszałam, iż od niego... "uciekam"? W sumie doskonałe określenie. Jakby facet czytał ze mnie jak z księgi. Uciekałam przed relacjami, by nie musieć czuć tego, co mój rozmówca. Może gdyby uśpili moje wewnętrzne obawy, rozmawiałoby się znacznie lepiej. Westchnęłam cicho na ten fakt. Nagle obróciłam się gwałtownie jak poparzona. Moja twarz była całkiem przejęta. Ukazywała w tym momencie wiele emocji, lecz tym do zdiagnozowania na pewno było swojego rodzaju poczucie winy, mieszane ze smutkiem.
- Z uprzejmości?! - wypaliłam nieco zawyżonym tonem. Sytuacja po prostu zdziwiła mnie zbyt bardzo. Zdarzył się tu totalnie zły odbiór uczuć. Byłam trochę zdziwiona, ale i zniesmaczona tym, co mężczyzna wygłaszał. Jakim prawem mógł oceniać mnie po tak błahym czynie. Mimo to spaliłam buraka ze wstydu. Rzeczywiście totalny obrót do niego tyłem mógł być brakiem jakiekolwiek zainteresowania. Ale czy to rzeczywiście mnie interesowało? Nieco zamieszania w to wszystko również się wplątało. Moja twarz była wymowna, lecz przewijało się przez nią na prawdę sporo emocji. Na pewno uśmiechniętą nie była. Opuściła lekko głowę, by oczy zostały zasłonięte przez grzywkę. Komicznie to swoją drogą musiało wyglądać.
- Ja... - zaczęłam dosyć cicho, ale na tyle głośno, aby nieznajomy mógł mnie usłyszeć. Dlaczego się jąkam i każdą wypowiedź zaczynam właśnie w taki sposób?! Postanowiłam się wziąć w garść. Wzięłam głęboki wdech, a potem wydech. Zabieg wykonany nosem, więc trudniejszy do zidentyfikowania, lecz dla temu gadowi zapewne nic nie umknie. Uszy jak pies, ogon jak pies. Zapewne wyostrzone zmysły też posiada!
- To wcale nie jest tak, jak Ci się wydaje - stwierdziłam nieco głośniej, a potem uniosłam wzrok na rozmówcę. Właściwie to moje ślepia wbiły się prosto w jego świecące tęczówki. Ten teraz siedział oparty tyłkiem na nagrobku. Zapewne zepsułam jakąś fajną chwilę i nie był z tego zbytnio zadowolony.
- Nie chodzi mi nawet o Twoją wdzięczność... nieznajomy. A o samą powinność - podeszłam od razu i ukucnęłam. Teraz to on był wyższy ode mnie. Dopiero z tej perspektywy dostrzegłam jaki musi być wysoki.
Postanowiłam swoje czerwone poliki totalnie olać i zająć się sytuacją bieżącą. Jeżeli ten nie zwrócił na to zapewne nawet uwagi, ja również postaram się to zignorować. Pech chciał, że jedyny facet, z którym miałam jakieś doświadczenie to mój były narzeczony. Nasze jakże proste relacje składały się z wielu spotkać. Nie lubiliśmy się nawzajem. Panicz okazał się osobą bardzo zadumaną oraz przemądrzałą. Śmiał krytykować mnie w każdej kwestii, co godziło w moją szlachecką dumę. W końcu po pół roku samych rozmów, stwierdziłam, iż nie wytrzymam dłużej tej farsy. Pierścionek zaręczynowy zdjęłam z palca i wywaliłam daleko w las. Jegomość spanikował i pobiegł szukać swojej błyskotki. Ja w tym czasie zwinęłam się do domu, a do następnego spotkania już nie doszło.
- Więc... jak właściwie się czujesz? - zapytałam już nieco bardziej opanowana. Zdeterminowana zapanowałam nad wszystkimi emocjami. Nie mogę dąsać się jak dziecko i oczekiwać, że za każdym razem ktoś to zrozumie. Poza tym, jak ktoś ma zrozumieć coś o czym nawet nie ma pojęcia? Wilczur nie zdawał sobie sprawy z empatii jaką posiadam oraz z tego, ile kosztuje mnie opanowanie wewnętrznego chaosu. Dziwnym było jednak to, że jego uczucia jakby... ustały. Nie był już zły, albo po prostu nie odczuwałam tego tak mocno, jak wcześniej.

Udało mi się opanować emocje, dzięki czemu moja postać stała się bardziej pogodna. Mężczyzna mógł na mnie teraz spojrzeć w lepszym świetle i nie oceniać mnie jedynie po tym jak obróciłam się do niego plecami. Właściwie był bardzo zdziwiony faktem, iż mu pomogłam. Spodziewał się, że jeszcze podejdę i go skopię? Właściwie większość wampirów swoją drogą jest bardzo nieczuła i raczej obojętna na ludzkie cierpienie. Znaleźliby się i tacy, którzy wykorzystując okazję, zatopiliby w tym biedaku swoje zębiska.
- Czym Ty tak właściwie jesteś...? Te uszy i ogon są na prawdę ciekawe. Szczególnie, kiedy ich właściwie nie jest wcale taki zły... - stwierdziłam sama do siebie w myślach. W tym czasie przez mojego rozmówcę przedzierało się sporo uczuć. Najgorsze chyba było to, że mieszały się z moimi. Łącząc się w całość, tworzyło to swojego rodzaju wybuchową mieszankę, jaką musiałam wytrzymać. Wymagało to ode mnie dużo pokory i skupienia. Już dawno nie czułam czegoś, co przesyła mi ktoś inny. Teraz miałam okazję sobie przypomnieć jakie to trudne. Czułam się niczym kobieta w trudne dni. Rozchwiana emocjonalnie, wybuchowa, a najlepiej to bez kija i czekolady do takiej nie podchodź.
Nagle dało wyczuć się... dumę? Strasznie mnie to zdziwiło, lecz nie dałam tego po sobie poznać. Twarz zachowałam totalnie niepozorną, w końcu nie dam z siebie czytać, niczym z otwartej księgi. Zawsze byłam osobą, która przebywa z daleka od ludzi, ale to nie znaczy, że nie jestem podatna, czy wrażliwa na ich cierpienie. Wręcz przeciwnie, a odkąd nabyłam dar empatii, znacznie mi się to pogłębiło.
Kiedy nieco się uniosłam, białowłosy grzecznie siedział i słuchał co mam mu do powiedzenia. Pokornie przyjął pretensje, albo po prostu je jednym uchem wpuścił, a drugim wypuścił. Zastanawiające, która z tych opcji mogłaby do niego bardziej pasować. Uśmiech, który malował mu się na twarzy wskazywać mógł na każdą z tych opcji. Nie chciałam jednak stawiać go w złym świetle, dlatego pod uwagę wzięłam pierwszą. Dopiero po chwili dzięki empatii mogłam się przekonać, iż wcale źle nie obstawiłam. Na usta sam wcisnął mi się delikatny uśmiech. Nieznajomy poczuł się nieco zmieszany zaistniałą sytuacją. Był zbity z tropu i wyraźnie nie wiedział czego spodziewać się po moim dalszym zachowaniu. Przy tym wszystkim wlepiał we mnie swoje magnetyzujące spojrzenie, lecz zaczęłam sobie z tego nic nie robić. W końcu nie stał w kącie i nie patrzył na mnie jak psychopata, a normalnie rozmawialiśmy. To całkiem dobre uzasadnienie. Starałam się jedynie to odwzajemniać i dążyłam do tego, by nasze spojrzenia się skrzyżowały.
Wszystko było dobrze, póki nie zaczęłam się tłumaczyć. Wtem chłopak wypalił nie wiadomo skąd z tym, iż jestem urocza. Moje oczy zrobiły się nieco większe ze zdziwienia, zaś jak nim cokolwiek z siebie wydukałam, zamrugałam kilka razy w ciszy wyraźnie zawstydzona. Oczywiście moje wypieki ponownie wyszły na wierzch, co musiało całkiem zabawnie wyglądać w oczach obserwatora.
- Kłopotliwa...? Nie! To dla mnie nic takiego! - rzuciłam w jego stronę po czym obróciłam wyraźnie naburmuszona głowę w bok. Zupełnie jakbym chciała powiedzieć "nie rób sobie z tego za wiele". Ten facet ewidentnie widział moje zawstydzenie i chciał ten fakt wykorzystać przeciwko mnie. Dlaczego więc miałabym nie być trochę dla niego wredna? Po tym odpowiedział na moje pytanie. Fakt, iż czuje się nieco lepiej, sprawił, iż zrobiło mi się w środku lżej. Nie martwiłam się już tak bardzo. No właśnie, dlaczego martwiłam się o totalnie nieznaną mi osobę? To było dobre pytanie.
- Tak, powinność - stwierdziłam, patrząc już na niego normalnie. Nawet się delikatnie uśmiechnęłam, a zawstydzenie z mojej twarzy całkowicie zniknęło. Jeszcze, aby ten było mało, położył łapę na mojej głowie i pogłaskał. Czułam, że jego myśli kłębiąc się wokół jednego tematu. Chyba wywołałam w jakiś sposób u niego poczucie winy. W końcu powtórzył po mnie słowo "powinność" w dziwnym akcencie. Mimo, iż delikatne pieszczony opuszkami po włosach mogłyby wydać się dla innych przyjemne, ja osobiście za nimi nie przepadałam.
- Meaaah - wydałam z siebie śmieszny dźwięk, a potem uniosłam swoje ręce. Złapałam w nie głaszczącą mnie dłoń i ściągnęłam już delikatnie z lekkim uśmiechem. Nie lubiłam, kiedy ktoś dotykał ich bez zgody, a tym bardziej ktoś nieznajomy. Może gdyby wkupił się już trochę w moje łaski, mogłabym pomyśleć nad jakimś ultimatum, a nawet pozwoleniem. Na razie działało mi to na nerwy i nie ma mowy, bym pozwoliła w najbliższym czasie zrobić mu to jeszcze raz.
W końcu wypłynęło kolejne pytanie ze strony dziwaka. Tym razem dotyczyło tego, co tu robię, no i oczywiście nie szczędził sobie od komplementów. Postanowiłam nieco się unieść, skrzyżować nogi i przyjąć pozycję lotosu. W niej najwygodniej mi się siedziało. Pech niestety chciał, że często przez to przygniatałam sobie włosy. Chwilę pomyślałam nad odpowiedzią, a potem wzruszyłam ramionami.
- Właściwie po prostu się szwendałam... A Ty? Co Ci się w ogóle stało? - odrzekłam, a potem zapytałam o to samo. Ciekawa byłam co spowodowało taki stan u mojego rozmówcy. Oczywiście nie omieszkał odpowiedzieć na moje pytanie kim jest, ale może chociaż w ramach rekompensaty dowiem się co go spotkało. Dopiero tera dotarło to mnie, iż ciągle trzymałam go za dłoń... dosyć szybko i impulsywnie uwolniłam ją z uścisku.

Choć widziałam dystans, jaki zachował nieznajomy, związany z głaskaniem mnie po głowie, postanowiłam mu go przerwać. Mężczyzna dał mi pochwycić swoją dłoń i stworzyć z nich swojego rodzaju kanapkę. Najpierw była moja ręka, potem jego i znowu moja. W tym czasie mogłam dostrzec na jego twarzy brwi unoszą się do tyłu, tworząc swojego rodzaju zamyślenie. Wypłynęła też odpowiedź, której tak oczekiwałam. Dotyczyła tego jakim cudem znalazł się tutaj i spać pod jakimś starym grobem. Teraz na nim siedział, bezczeszcząc to dawno zapomniane miejsce.
- Właściwie to nigdy mi się nie zdarzyło być, aż tak zmęczoną - stwierdziłam, zastanawiając się. Czułam się trochę spięta, ale to ze względu na bliskość, jaka nas łączyła. Spoczywałam po turecku zaraz przed moim rozmówcą. Znajdywał się on kapkę wyżej ode mnie, lecz spoglądaliśmy ciągle na siebie, co tworzyło swojego rodzaju, dziwny nastrój.
- Zawsze, kiedy potrzebowałam, po prostu kładłam się do łóżka - dodałam po chwili i wzruszyłam ramionami. Zaraz po tych słowach, obdarzyłam mojego rozmówcę delikatnym uśmiechem. Nagle do głowy przyszła mi pewna myśl, o którą musiałam zapytać. Nurtowała mnie zbyt długo. Właśnie dlatego przybrałam dosyć poważną minę.
- Mam do Ciebie pytanie... czy jesteś? Widziałam w swoim życiu na prawdę wiele istot, ale takiej z ogonem oraz uszami niestety nigdy dotąd - zapytałam na początku trochę nieśmiało. Zaraz potem jednak postanowiłam nieco zakłopotana wyjaśnić skąd w ogóle wypłynęło to pytanie. Niektórzy wścibskość mogą odebrać jako naganną cechę. Byłam ciekawa jak też zinterpretuje to białowłosy. Z drugiej strony miałam nadzieję, że to nie będzie nic negatywnego.
Dotarliśmy również do momentu, w którym ten mi odpowiedział na wcześniejsze usprawiedliwienie. Jak już wspominałam niejednokrotnie, spacery były dla mnie czymś szczególnym. Lubiłam podziwiać piękne widoki oraz znajdywać nowe miejsca. Mogłam to połączyć z długimi rozmyśleniami oraz podejmowaniem trudnych decyzji.
- Właśnie tak, szwendałam. Lubię poznawać nowe miejsca takie jak to. Opuszczone i samotne... tak gdzie nikogo nie ma - stwierdziłam, a kiedy usłyszałam propozycję pomocy, przybrałam nieco większe oczy.
- Pomóc? - pomyślałam. Do głowy tłukło mi się wiele pomysłów oraz usprawiedliwień propozycji. Mimo tego żadna z nich nie wydawała się na tyle prawdziwa, abym mogła ją wziąć pod uwagę. Dopiero, kiedy mężczyzna wysunął swoje ręce przede mnie i ponowił pytanie o pomoc, zdołałam cokolwiek z siebie wykrzesać. Spojrzałam mu w oczy i nie obracając wzroku, powoli zdecydowałam się ułożyć swoje małe dłonie z krótkimi palcami na wielkich łapach, należących do niego. Moje policzki zalały się kolorem delikatnej róży.
- Właściwie to... nie wiem... - stwierdziłam, wpatrując się w żółte ślepia jak zaczarowana. Niemal nie mogłam od nich oderwać wzroku. Czy ten zwierzak miał coś w sobie, co sprawiało, iż mnie hipnotyzuje? Dziwna sprawa, lecz w tamten chwili nawet o tym nie pomyślałam.
- A w czym... chciałbyś... mi pomóc? - wydukałam z siebie na koniec. Czułam się jak Kapturek igrający z Wilkiem. Może nawet i lepszym porównaniem będzie Alicja, która wpadła do króliczej nory, a potem leciała w nieskończoność na dół.

Pytanie nieznajomego wywołało u mnie nieco zdziwienia. Obydwoje byliśmy istotami nadnaturalnymi i przynajmniej ja z naszej dwójki zmuszona byłam zadowolić się jedynie nocą. Teraz, kiedy godziny szczytu należały do wampirów, ten pytał się mnie czemu nie odpoczywam. Zamrugałam kilka razy ze zdziwionym wzrokiem, nim cokolwiek powiedziałam i dopiero teraz dotarło do mnie, iż ten może mnie brać za człowieka.
- Śpię w dzień - odpowiedziałam jednoznacznie, nie bojąc ukazać się mu prawy. Nie wstydziłam się swojego pochodzenia, ani tego, iż jestem od narodzin martwa. Całkiem zabawnie to brzmi, ale taka jest prawda. Swoją drogą, cieszyłam się, iż to Słońce, a nie Księżyc grozi mi śmiercią. Kiedy niebo jest ciemne, widać przynajmniej pięknie na nim gwiazdy. Na samą myśl o tym powróciłam do lekkiego uśmiechu. Potem oddałam swoje dłonie w ręce mężczyzny. Ten w tym czasie zaś odpowiadał na moje pytanie. Zdradził, iż jest hybrydą. Był wampirem, jak ja, a do tego stał się wilkołakiem. Z zainteresowania przekrzywiłam głowę w bok.
- Hybryda, huh? Ciekawe, nigdy nie słyszałam o czymś podobnym. Moje książki nic nigdy nie zdradzały na temat krwiopijców połączonych ze zwierzętami - skomentowałam od razu po usłyszeniu wytłumaczenia. Do prawdy dziwne, ale też na prawdę interesujące zjawisko. Moje rozmyślenia zostały przerwane przez kolejną wypowiedź rozmówcy. Tym razem pytał czy takie miejsca jak to nie wprowadzają mnie w smutny nastrój. Od razu pomachałam głową na boki.
- Nie patrzę na takie miejsca w ten sposób. Są piękne i odnajduję w nich spokój, brak towarzystwa - odrzekłam, a potem delikatnie się uśmiechnęłam. Choć to mogło wyglądać dosyć wymownie, takim nie było.
W końcu białowłosy odważył się dotknąć moich dłoni. Z należytą delikatnością obrócił je środkiem do góry, by następnie sprawdzić ich miękkość? Obserwowałam jego ruchy, a potem przeniosłam wzrok znowu na żółte oczy. Jarzy się w ciemności, co sprawiało, że coraz bardziej mi się podobały. Za tą czynnością pojawiło się kolejne pytanie, które nieco mnie rozbawiło.
- Jesteś całkiem spostrzegawczy... pianino i skrzypce - odrzekłam, ukazując pierwszy raz swoje kły. Z nimi wyglądałam zupełnie inaczej i nie byłam już taką niewinną uczennicą liceum. Z resztą, ze mnie taka tam pilna studentka, jak z tego tutaj teraźniejszy wampir.
Nastała chwila ciszy. Mężczyzna wspomniał, że nie potrafi stwierdzić źródła mojego problemu. Ja sama nie miałam żadnych, które mogłyby przychodzić mi do głowy. Bez namysłu postanowiłam wolną dłoń unieść lekko do góry i pogłaskać nią nieznajomego po policzku. Czyn był delikatny i powolny. Towarzyszył mu delikatnym uśmiech oraz kontakt wzrokowy. Może to było swojego rodzaju podziękowanie? Sama nie umiałam tego stwierdzić.

Nie oczekiwałam odpowiedzi na fakt, iż w nocy funkcjonuję, zaś w dzień śpię. Było to dla mnie całkowicie normalne, a co za tym idzie - nie wyobrażałam sobie innego życia. Funkcjonować prosto pod słońcem, które może Cię zabić? Nigdy w życiu, prędzej dam sobie uciąć głowę. W takich warunkach żyła tylko służba, która usługiwała w mym domu część ludzkiej rodziny. Druga część służek za to funkcjonowała w nocy. Aby nie wyrazić się niejasno - każdy z domowników miał do dyspozycji swojego osobistego lokaja. Były to w dużej mierze młode dziewczyny, które zgubiły się, albo po prostu chciały dorobić. Nie działo się jednak tak, że po roku odchodziły. Przystawały do rodziny oraz stawały się naszymi przyjaciółmi. Jak każdy, również miałam swojego sługę.
Słysząc słowa, które kieruje do mnie nieznajomy, nie wiedziałam co myśleć. Najpierw uniosłam jedną brew do góry, bo spojrzeć na niego niedorzecznie. Następnie mimika zmieniła się na niedorzeczne spojrzenie, przepełnione z zażenowaniem.
- Na prawdę myślisz, że możesz ocenić mnie po dłoniach? - wycedziłam z lekkim nie do wierzeniem. Wszystko wskazywało na to, iż białowłosy prawi te brednie całkowicie na poważnie. Nie wierzyłam w to i nawet nie chciałam uwierzyć. Fakt, iż ktoś tłumaczy mi funkcjonowanie innych istot w tak błahy sposób, sprawił, że poczułam się urażona. By porównywać je do takiej osoby jak ja?! Totalny nonsens.
Wtem udało mi się usłyszeć o wielu, nowych odmianach wampirów, o jakich nie udało mi się jeszcze nigdy usłyszeć. Zwierzęta pomieszane z wampirami? Przecież to podchodzi pod bezczeszczenie szlachetnej krwi. Co innego, jeżeli krwiopijca dysponuje taką mocą, a jej cechy po prostu na niego przejmą. Kiedy ogień zaczynał przejmować nade mną kontrolę, sama czułam się zupełnie inaczej, niż zwykle. Wtedy kierowałam się żywiołem.
Stertę niepotrzebnych myśli przerwał mi głos rozmówcy. Wypowiadał się o moim usposobieniu do świata. Odniosłam wrażenie, że uważa je za trochę nieodpowiednie.
- Nie ja... - odrzekłam półszeptem po krótkiej chwili, głaszcząc już go po policzku. Z początku mój ruch dłonią, zawahał się przez wątpliwości mieszańca. Potem jednak moim wnętrzem zawładnęła fala przyjemności. Akt fizyczny musiał wywoływać u niego sporą przyjemność. Delikatnie, lecz smutno uśmiechnęłam się na całą myśl. Twarz wtulająca się powoli w dłoń, sprawiła, iż nie miałam ochoty jej odrywać. Wychodząc z domu nie miałam pojęcia, że pod gwiazdami, na starym cmentarzysku mogę poznać kogoś takiego...
Postanowiłam tego nie przerywać, ot na kocu szczęki oderwałam delikatnie dłoń od policzka, by potem wrócić na jego początek i znowu wolno oraz z czułością głaskać. Przyjemnie tak obserwować, kiedy ktoś jest zadowolony. I jeszcze te nastroszone uszy!

Siedziałam przodem do mojego rozmówcy. Obecnie milczeliśmy, zakańczając wszystkie tematy na mojej wypowiedzi; przynajmniej tak się mogło wydawać. Nie wyczułam niczego niepokojącego, aż do czasu. Mężczyzna zdawał się być niezwykle zadowolony z pieszczot. Odniosłam wrażenie, że gdyby umiał mruczeć, bez dwóch zdań brzmiałby teraz niczym stare auto, albo traktor. Jego twarz przytulała się do głaszczącej dłoni, jakby żądał więcej i więcej pieszczot w moim wykonaniu. Było to całkiem miłe. W końcu ktoś nie spoglądał na mnie jak na potwora. Od lat unikałam innych istot, bo właśnie tak patrzono na mnie w rodzinnym domu. Czy teraz również zrobiłam coś nie tak? Nagle nieznajomy niespodziewanie począł emanować z siebie zawód. Może było w tych trochę złości? Trudno było mi stwierdzić, bo mi samej towarzyszyła dezorientacja. Moja mina nie zdradzała wiele, choć miałam ochotę zapytać o co chodzi. Mój nadgarstek został pochwycony, a potem odłożony na miejsce. Zupełnie jakby wszystkie połączenia duchowe, jakie do tej pory zostały zawarte, całkowicie ktoś podeptał.
- W to nie wątpię... dłonie zdradzą kilka podstaw, może nawet więcej po dłuższej analizie. Mimo wszystko nie dowiesz się z nich wszystkiego - odrzekłam, spoglądając gdzieś w bok. Jakoś po tym wszystkim bardzo głupio było mi spojrzeć w jego oczy. Czułam się zażenowana i w jakiś sposób winna, ale czego...? Jak niby tu zapytać, czy zrobiłam coś złego? Trudny orzech do zgryzienia. Na mojej twarzy pojawiło się lekkie zawstydzenie. Milczała tak sporo czasu, na pewno kilka sekund. Kątem oka widziałam, iż białowłosy dokładnie mnie obserwuje. Jego oczy w tak ciemnym świetle wydawały się świecić bardzo jasno. W końcu zdecydowałam się odwzajemnić jego spojrzenie. Było pełne wstydu oraz pokazywało nieświadomość, jaką w sobie kryłam. Pominę fakt, że uczucia, jakie biły od zwierzaka całkowicie mnie dobijały.
- Przepraszam... jeżeli zrobiłam coś nie tak - powiedziałam dosyć smutno. Przy tym miałam lekko opuszczoną głowę, ale spoglądałam prosto na wilka. Wstałam na proste nogi, a potem cofnęłam się o krok. Miałam ochotę wrócić się na swój grób i właśnie tam siedzieć. Zamiast tego jednak zostałam, pamiętając jak mężczyzna zareagował na ostatnią próbę ukrycia moich uczuć, pokazując mu po prostu plecy. Nie było z tego zadowolony i teraz znowu ukazał brak dezaprobaty, tylko, że z innego powodu. Nagle coś mnie olśniło, ale czy to mogło być słuszne? Podsumowałam wkład w rozmowę każdej z naszych osób. Możliwe, iż nieznajomy poczuł się ugodzony właśnie z tego powodu.
- Nie chcę być porównywaną do zwykłego człowieka. Jestem szlacheckim wampirem, który zasługuje na dużo większe miano. Za nic nie potrafiłabym funkcjonować w dzień, to noc jest moim przeznaczeniem. Jest o wiele piękniejsza, niż promienie słońca i daje mi o wiele więcej szczęścia. W moim rodzinnym domu zabraniano mi wychodzić w jasnych porach - zaczęłam tłumaczyć swój punkt widzenia. Przy tym jednak obróciłam wzrok i patrzyłam gdzieś w dal. Akurat udało mi się dostrzec polanę, nad którą wcześniej siedziałam. Widząc tyle wolnego terenu, wzięła mnie ochota na sentymenty oraz na zabawę w ganianego. Jak wiele lat już dawno w to z nikim nie grałam.
- Oddychający wampir... - zaczęłam dalej po chwili przerwy. Starałam się przypomnieć, o czym białowłosy wcześniej gadał. Słuchałam go, lecz przeanalizowanie wszystkiego oraz danie mu odpowiedzi po jakimś czasie, było o wiele trudniejsze od rozmowy bieżącego. - Nauczyłam się tego, pracując w hotelu. Ludzie mniej podejrzewają i nie zadają przede wszystkim pytań. Taki proces po prostu ułatwia życie. Ot, kwestia przyzwyczajenia. - wzruszyłam ramionami, szykując sobie od razu kolejną wypowiedź. Teraz to ja dałam swojego rodzaju monolog, a mój rozmówca mógł jedynie słuchać. - Nie czuję się właściwie samotna nigdy... łatwo do tego się przyzwyczaić. Czasem nawet się cieszę, że jestem sama i nikt nie stawia mi żadnych warunków. Lubię swoje towarzystwo - odpowiadałam zgodnie z prawdą, nie ważne co ten miały o mnie pomyśleć. Skoro i tak już mnie odrzucił oraz było na tyle źle, gorzej być nie może. Poza tym szczerość to najlepsze, co można dać drugiemu człowiekowi.
- Co do wieku... zachowam go do siebie, ale podpowiem, że po części masz rację - w kwestii wieku oraz moich dłoni wolałam zachować delikatną dozę tajemnicy. Przecież nie mam obowiązku mówić mu wszystkiego, ani nawet nie chciałabym tego robić. Mimo dziwnej więzi, jaką w tak krótkim czasie udało nam się na chwilę wytworzyć, chcę zachować ostrożność. W końcu białowłosy teraz może być miły, lecz nie znam go za bardzo.

Miałam wrażenie, że pierwszy raz od jakiegoś czasu mój rozmówca ukazuje po sobie jakieś inne uczucia, aniżeli obojętność. Jego skorupa była na tyle twarda i stara, że trudno było mi z niej coś odczytać. Bałam się, że empatia może mnie zawieść, a ja przypisuję swoje uczucia jako jego. Istnieje również szansa na to, że zupełnie źle interpretuję to, co mi pokazuje. To chyba byłaby najgorsza opcja ze wszystkich. Zaczęłam się otwierać i mówić, choć zwykle tego nie robię. Nie opowiadaj nieznajomym o swojej osobie. Ja nawet z nimi nie rozmawiam. Ten wilk jednak miał w sobie coś godnego uwagi.
- Zdaję sobie z tego sprawę, jednak ja również nie należę do byle jakiej rangi krwiopijców - odrzekłam, nadając wampirom tę brutalną nazwę. Lubiłam jej używać, by określić czym nasz gatunek potrafi tak na prawdę być. Nigdy nie odczuwałam zbytniej dużej potrzeby mordowania. Był to dla mnie bezmyślny zabieg, który mógł ktoś wykonać równie dobrze za mnie. W domu od tego były służące, a po ucieczce zdecydowałam się korzystać z odpowiednich barów.
Wysłuchałam, co białowłosy miał do powiedzenia po czym samej postanowiłam się do tego ustosunkować.
- Właściwie to... masz racje. Świat pełny jest dziwnych stworzeń, lecz ja wiele z nich nie widziałam... - stwierdziłam, potwierdzając poniekąd, że jestem młoda oraz niedoświadczona. Na swoim koncie nie miałam żadnych poważnych pojedynków, czy osiągnięć. Byłam świeżym mięskiem w wielkim świecie, pełnym niebezpieczeństw. Przy okazji zwróciłam uwagę na podkreślenie wieku wilka, zdradził, iż jest dużo starszy, niż myślałam.
Na opowieść o wampirze, który może stać się człowiekiem, aż mnie skrzywiło. Czy ktoś w ogóle chciałby zostać taką kreaturą wedle swojego uznania? Szczerze w to wątpię i cieszyłabym się, gdyby ta anegdota została jedynie nieodpowiednim żartem.
- Jeżeli tak się dzieje... i tak nic mi nie grozi. Robię to tylko w pobliżu kogoś. Nie ma mowy, bym stała się jedną ze śmiertelników - i w tej wypowiedzi było wiele pewności siebie oraz przekonania co do racji. Nieznajomy nakreślał mi jakąś sytuację, a ja od razu wyrabiałam sobie na jej temat opinię. Nie sądziłam, że będą one złe, albo nieodpowiednie. Idąc logicznym tokiem rozumowania wysnuwałam wnioski, a potem je po prostu przedstawiałam.
Nagle zostałam zaskoczona po raz kolejny, tym razem anegdotą o chęci bycia samą. Wilk wysnuł problematyczną teorię, która wcale nie miała racji bytu.
- Tego nie powiedziałam. Lubię w samotności myśleć, lecz kiedy spotkam raz na pięćdziesiąt lat kogoś nieznajomego to będzie to miła odskocznia od codzienności - skomentowałam, a potem się zaśmiałam. W tym czasie białowłosy usiłował wstać. Jego stan nie był najlepszy. Najpierw krew z oczu oraz ust, a teraz do tego chwiał się, stojąc w miejscu. Kiedy ruszyłam do niego, przypomniała mi się nasza rozmowa o powinności oraz uczucia, jakie mu wtedy towarzyszyły. Znajdując się w końcu przy uszatym, podtrzymałam go dłonią w okół pleców, przekładając ją pod pachę, a drugą oparłam sobie jego rękę przez ramię. To miało zapobiec jego ewentualnemu upadkowi, choć wyglądało dosyć komicznie. To w końcu śmieszne, kiedy taka niska persona usiłuje unieść na swych barkach kogoś tak wysokiego i ciężkiego.
- Powinieneś uważać... staruszku - odrzekłam, zaś ostatnie zdanie wypowiedziałam z wrednym uśmieszkiem. Czułam, że mogę pozwolić sobie na taki akt. Trochę rozluźnienia atmosfery po tak burzliwej fali emocji nigdy nie jest za wiele.

Widziałam nastawienie wilka, jednak postanowiłam jak na razie nic sobie z niej nie robić. Być może mężczyzna jest z innej epoki, niż ja lub po prostu nie rozumie wszystkich moich zachowań. Złudnym jednak było czekać właśnie na taki efekt. Zdanie za zdaniem zniechęcenie odczuwalne dla mnie robiło się coraz większe. Kolejny raz przekonałam się o tym, że nie warto z kimś rozmawiać. Ludzie ocenią Cię zbyt szybko, a potem nawet nie dadzą szansy. Westchnęłam, machając głową na boki do samej siebie.
- Najlepiej zostać tym, kim się jest od początku - zarzuciłam, a potem złapałam pod rękę naszego inwalidę. Jego stan nie był najlepszy. Trudno też ruszyć się jakkolwiek, kiedy taka wielka klucha utrzymuje się na Twoim ramieniu. Po chwili usłyszałam, że to niepotrzebne. Białowłosy ukazał swoje kły w serdecznym uśmiechu, jego wnętrze zaś podpowiadało mi co innego. Automatycznie zaczęło się we mnie gotować. Nienawidziłam, gdy ktoś okazywał mi litość lub udawać przede mną jakieś uczucia. W sytuacji jak teraz, poczułam się oszukana i nie zamierzałam wcale tego faktu pominąć. Mając pewność, iż zwierzak utrzyma się prosto na nogach sam, puściłam go i odsunęłam się.
- Wiem, że za mną nie przepadasz. Da się to wyczuć na odległość, nawet kiedy sztucznie się uśmiechasz - zwróciłam mu uwagę, a potem zwiększyłam naszą odległość na metr, może dwa. Wcześniejsze spoufalania się z nim były całkowicie niepotrzebne, a natura wilka uświadomiła mi, że były one błędem. Kim ja byłam, aby tak szybko ufać nowo poznanemu. On nawet nie wykorzystał mi, jak to Ci najgorsi mają w zwyczaju robić. Po prostu mnie oszukał i nic więcej. Przynajmniej tak odbierałam teraz jego czyny.
- Tak, jest na tyle późno, że chyba będę musiała wrócić do domu - stwierdziłam, wtem słuchając pytania o moje miejsce zamieszkania. Spojrzałam się nieco zdziwiona na mojego towarzysza. Nie umiałam go rozgryźć.
- Nie, moje mieszkanie pełne jest istnień. Tych żywych, jak i tych martwych - dodałam dosyć zagadkowo na koniec i westchnęłam. Uniosłam głowę i spojrzałam w niebo. Najlepszy widok, jakiego doświadczyłam dzisiejszego wieczoru. Miejsce, które znalazłam na wędrówki, ani trochę mnie nie zawiodło. Spotkałam tu miłe widoki, ale i towarzystwo, które jak zawsze nauczyło mnie czegoś. Wyciągnięcie wniosków z tego spotkania wcale nie było takie trudne.

Zdziwiłam się, kiedy mężczyzna oskarżył mnie o czytanie jego myśli. Przybrałam pytającą minę, a potem po kilku sekundach zaśmiałam się lekko. Dotarło do mnie, iż pewnie chodzi mu o empatię. Ale skąd on właściwie o niej wie? A z resztą, mało ważne, bo i tak się nie przyznam. Jeszcze tego brakowało, abym nieznajomemu wspominała o swoich mocach, przeszłości, a najlepiej, abym jeszcze podała mu numer konta bankowego oraz hasło. Chociaż, kiedy spoglądałam na jego sposób bycia oraz postawę, wątpiłam, iż chciałby mnie okraść. Było widać, że jest to istota o własnych zasadach i sposobie bycia. Zwierzak nie dostosowywał się do czasu, lecz to uciekający czas płynął wraz z jego długim żywotem. Dopiero teraz to zrozumiałam. Poważniałam i lekko przekrzywiłam głowę.
- Odczytywanie myśli? - zapytałam krótko, by upewnić go, że słucham jego słów. Nigdy nie było tak, że patrzyłam przed siebie lub się czymś zajmowałam, zaś mojemu rozmówcy nie oddawałam chociaż części uwagi. Zawsze starałam się nawet skupić na nim, lecz gestykulacja lub zmiana pozycji okazywały się o wiele lepszym sposobem, niż siedzenie w miejscu.
- Nie wiem o czym mówisz. Nie posiadam żadnej z umiejętności, jakie wymieniłeś - dodałam po chwili, obserwując dalej swojego rozmówcę. Kiedy ten się całkowicie wyprostował, ogarnęło mnie lekkie zdziwienie. Nie sądziłam, że białowłosy jest aż tyle wyższy ode mnie. Toż to wyglądałam przy nim jak karzeł!
- Tak sądzisz? Dlaczego więc odnoszę takie wrażenie? - dopytałam się, kiedy wytłumaczył mi, że moje przemyślenia to nonsens. Wiedziałam czy kłamie, czy też nie. Nie mogłam jednak wymusić na nim odpowiedzi. Jego prawdomówność pokaże mi po prostu czy to persona godna zaufania.
Po tym przeszliśmy do innego tematu. Było nim moje małe gniazdko, a raczej pokój w akademiku. Dzielony do tego na współę z uciążliwą i wkurzającą dziewczyną.
- Czy ja wiem... - stwierdziłam na samą myśl o niej. Potem od razu skierowałam podobne pytanie: - A Ty? Co z Twoim miejscem, do którego zawsze wracasz? Masz jakiś dom?

Robiło się coraz ciekawiej. Właściwie odkąd poznałam jegomościa, którego imienia właściwie nie znałam, zdążyliśmy przerobić chyba wszystkie etapy znajomości, jakie się da. Na początku było dosyć niezręcznie. Ja byłam płochliwa, zaś on za to bardzo spokojny. Z biegiem czasu zaczęliśmy rozmawiać jak starzy, dobrzy przyjaciele na na prawdę nieistotne tematy. Wtedy właściwie nie wiadomo skąd przeszliśmy do drobnych czułości. Wilk głaskał mnie po głowie, zaś ja go po policzku. W pewnym momencie jednak postanowił to przerwać w dosyć dziwny sposób. Odniosłam wrażenie, jakoby mnie odrzucił. Wzbudziło to we mnie nieco złości oraz wiele pytań, jednak żadnego z nich nie zamierzałam mu zadawać. Uważałam na tamtą chwilę, iż postąpić niesłusznie... chociaż z drugiej strony mógł nie mieć po prostu na to ochoty. Na sam koniec zaczęliśmy dyskutować, a nasza rozmowa szła coraz bardziej w stronę kłótni. Moje moce, ukazujące mi, co ta istota czuje wcale nie pomagały. Westchnęłam cicho, a dłuższy kosmyk włosów zaczesałam dłonią za ucho.
- Skoro tak... posiadam dar empatii. Odczuwam emocje innych, a bardziej często te biorą nade mną górę. W żaden sposób tego nie kontroluję, a kiedy dochodzi do kontaktu fizycznego... odczuwa są dużo mocniejsze - wytłumaczyłam, by być fair wobec białowłosego. Jego argumentacje były całkiem słuszne, co nie zmieniało faktu, że ryzykuję, zdradzając mu takie informacje na swój temat. Może kiedyś świat będzie dla tego dziadka o wiele bardziej łaskawy i sprawi, że odzyska od swoje wszystkie siły witalne?
Postanowiłam na chwilę zgubić wzrok z mojego rozmówcy i popodziwiać jeszcze trochę pięknie oświetloną polanę. Cieszyłam się, że udało mi się znaleźć takie miejsce jak to. Rzadko widzi się coś równie pięknego. Z letargu wybił mnie głos uszatego. Odpowiedział, iż nie ma on swojego kąta, a raczej śpi tam, gdzie mu się zachce. Trochę to smutne.
- Miałbyś może ochotę na spacer w świetle księżyca? - zapytałam dla przełamania lodów, odwracając się przodem do niego. Dodałam do tego wszystkiego delikatny, uroczy uśmiech. Tym tym momencie zebrał się lekki wiatr, który porwał moje długie włosy.

Wyglądało na to, że ja i stary wilk jednak umiemy się dogadać. Kiedy słuchałam go, wyszczerzyłam swoje kły w delikatnym uśmiechu. Właściwie to co prawiła ta dziwna istota rzeczywiście miało rację bytu. Lecz skąd wiedział, że jestem na tyle młoda, by nie panować nad swoimi mocami? To trochę trudna kwestia, bo wiele wampirów w moim wieku uważa się już za dorosłe. Właściwie ja również do nich należę. Nigdy nie dorównam doświadczeniem osobnikowi żyjącemu chociaż ponad sto lat. Mimo to jestem w stanie o sobie powiedzieć, iż ponad trzydzieści lat przeżyłam i wiele rzeczy wydarzyło się w tym czasie.
Moje kłębiące się myśli przerwał przypominający mi fakt, że muszę odpowiedzieć białowłosemu.
- Nie znam wielu osób w moim wieku... właściwie to... - w tym momencie moja głowa została opuszczona na dół dokładnie tak, by grzywka zakryła oczy. - ... ja zbytnio nawet nikogo nie znam - dokończyłam po chwili zwątpienia. Wtem uniosłam głowę do góry, a kąciki ust wywinęły się w smutnym uśmiechu.
Spojrzawszy na niebo dostrzegłam, iż księżyc zmienił całkowicie swoje położenie, zaś nasza rozmowa trwała znacznie dłużej, aniżeli myślałam. Westchnęłam cicho. Wtedy właśnie do moich uszu dotarł komentarz nieznajomego. Delikatny rumieniec wlał się na moje policzki, zaś wzrok uciekł gdzieś na bok.
- Muszę wracać do domu... zrobiło się zbyt późno. Nie wychodzę po zmroku - poinformowałam, zwracając wzrok ku rozmówcy. Mój głos był nieco mniej napełniony optymizmem, niż wcześniej.
- Chciałabym, abyśmy jeszcze kiedyś się spotkali... uważaj na siebie. Bywaj - dodałam w pośpiechu, a na koniec lekko, z gracją się ukłoniłam. Spojrzałam w stronę wschodzącego słońca i w tamtym kierunku też się udałam.

z/t

Jakie dziwne wymuszone najpewniej pożegnanie. Z jednej strony mogłem być przekonany, że naprawdę chciała ze mną wyjść na nocne podróże i nagle jednak uznała, że jest późniejsza godzina niż się wydaje, co jest oczywiście ewidentnym kłamstwem. Nawet przestała w ogóle przejmować się moimi słowami, czyżby emocje zeszły z niej gdy uznała, że nie jestem warty jej uwagi? Zostaje mi się z tym faktem pogodzić pomimo smutku, który się we mnie kłębi. Niedługo i tak to wszystko wokół straci na znaczeniu, w końcu i mnie dosięga czas. Albo starała się udawać życzliwą, albo bardzo nie wie że może już nigdy ta okazja nie mieć szans na nadejście.
Nie uraczyłem Ją żadnymi słowami, nie chciałem w żadne sposób już więcej jej razić i uszanować to co sądzi. Optymistycznie się uśmiechnąłem i pomachałem jej pożegnalnie. Tak by wiedziała, że z chęcią się z nią spotkam ponownie, choć w to ani trochę nie wierzyłem i nie zamierzałem tego pokazać. Nieważne, że wyczuje we mnie jakieś odmienne uczucie, choć najpewniej przez odległość już nie może, ale przecież tego nie wiem, prawda?
Gdy tylko odeszła wpoił się we mnie na powrót smutek, na nowo kontynuuje swoją samotność, taki już mój wybór, dlatego po chwili wzruszyłem i bezradnym uśmiechem ruszyłem w dalszą drogę. Bardzo niemrawo kładłem kroki, ale nie dam sobie radę! Najwyżej gdzieś znowu w dziwnym miejscu sobie zasnę.

(zt)