Apartament Isao

Droga do apartamentowca była ciężka i zdecydowanie dłuższa, niż Mad to sobie wyobrażała. Gdy ujrzała przed sobą wejście do budynku, w duchu westchnęła z ulgą. Była już porządnie zmęczona, niejednokrotnie przejmując na siebie ciężar wampira, kiedy ten tracił równowagę i od czasu do czasu przesyłając mu wiązkę magii, co zawsze ją wykańczało. To był jednak dopiero początek. Nie znała się może na samym leczeniu wampirów, ale zamierzała tego osobnika traktować jak ludzkiego pacjenta. Zdawała sobie też sprawę, iż chłopak będzie przede wszystkim potrzebował krwi - żadnych tabletek zmieszanych z wodą, a czystej posoki, by jego obrażenia w ogóle zaczęły się regenerować. I, oczywiście, miała zamiar użyczyć mu swojej krwi. Byli przecież przyjaciółmi, zależało jej na nim, nawet jeśli on nie miał pojęcia kto mu pomaga. Tak zresztą było lepiej.
W holu wyręczył ją ochroniarz i dziewczyna trochę zregenerowała siły. Rozmasowała zdrętwiałe ramiona i kark. W windzie, kiedy to mężczyzna próbował przekonać muzyka do wizyty w szpitalu, Madeline zajęła się przeszukiwaniem swojej torby. Chciała się upewnić, że ma pod ręką wszystko, co będzie jej potrzebne. Woda utleniona, gaza, mnóstwo bandaży. Złamaną rękę mogła nastawić, ale będzie też potrzebowała usztywnienia. Cięte rany od noża wymagały szwów, dziewczyna jednak postara się je przynajmniej częściowo zasklepić magią - z całą resztą poradzi sobie przyspieszona regeneracja wampira. O ile ten dostanie krwi.
Otworzyła drzwi, kilkoma słowy podziękowała ochroniarzowi, zapewniając go, iż teraz już sobie poradzi i weszła do mieszkania za blondynem. Otwierała już usta, by coś powiedzieć, ale chłopak uprzedził ją. Wysłuchała jego bezsensownych słów ze zmarszczonymi brwiami. Naprawdę spodziewał się, że dziewczyna teraz go zostawi? Nawet, gdyby się nie znali, gdyby był dla niej całkiem obcym, przygodnie spotkanym wampirem, Maddie siedziałaby przy nim choćby całą noc, opatrując go i czekając póki nie wydobrzeje.
- To nie będzie konieczne, bo nigdzie nie idę - zaoponowała, ściągając jednocześnie płaszcz. Zawiesiła go gdzieś, po czym z ostrożnością sięgnęła po wierzchnie odzienie Isao. - Potrzebna ci jest medyczna pomoc i zamierzam jej udzielić - poinformowała go jeszcze. Jeśli bez trudności udało się jej zdjąć płaszcz wampira, poprowadziła go przez przedpokój do salonu.
- Chodź, na kanapę - powiedziała cicho. Już tam, w mieście, zorientowała się, że chłopak ma jakieś problemy ze wzrokiem. Mogła mieć tylko nadzieję, że to tymczasowe, bowiem jej magiczne zdolności zdecydowanie nie były na poziomie pozwalającym uleczyć ślepotę. Musiałaby sprowadzić Yutakę, licząc na to, że doktor nie jest tak uprzedzony do krwiopijców, jak brat Mad.
Z pomocą dziewczyny Isao powinien zasiąść na kanapie, a następnie położyć się powoli. Madeline przełknęła ślinę, czując lekki niepokój, ale szybko wzięła się w garść. Musiała to zrobić, nie było innej opcji.
- Zaczekaj tu i nie ruszaj się - poprosiła. - Przygotuję się.
Udała się do kuchni. Najpierw w kranie dokładnie umyła ręce, a potem rozejrzała się. Jej wzrok padł na niewielki nożyk, który natychmiast pochwyciła. Wróciła do salonu, przysiadła na podłodze, tuż przy Isku i na chwilę przymknęła oczy. Następnie jednym zdecydowanym ruchem rozcięła jasną skórę własnego nadgarstka, z którego momentalnie poczęła spływać czerwona posoka.
- Pij - mruknęła, podsuwając nadgarstek chłopakowi. Jeśliby się wzbraniał dosłownie przycisnęła mu go do ust, nie popuszczając, póki nie wypił chociaż kilku łyków. Wprawdzie bała się, iż w tym stanie wampirowi z trudem przyjdzie kontrola, ale nie było wyjścia - dopóki się nie napił, Mad nie miała nawet co myśleć o niesieniu mu pomocy. Potrzebowała wsparcia naturalnie szybkiej regeneracji chłopaka, zaś w innym razie zamierzała natychmiast dzwonić na pogotowie.

I tu po raz kolejny upór chłopaka odnośnie wizyty w szpitalu nieco utrudniał zadanie Madeline. Tam bez wątpienia od razu podłączyliby go do kroplówki z krwią, uzupełniając w jego ciele ten drogocenny płyn i Isao momentalnie poczułby się lepiej. Niestety, nie jest żadnym zaskoczeniem, że woreczków z krwią łowczyni przy sobie nie nosiła, a zatem jedynym źródłem posoki była ona sama. Do zmęczenia spowodowanego użyciem magii i dość długim spacerem z ledwie przytomnym wampirem na ramieniu, dochodziła jeszcze utrata krwi, która człowieka osłabiała bardzo szybko. Trudno jednak, Mad podjęła decyzję, by nie zabierać blondyna do szpitala wbrew jego woli, a zrobić dla niego wszystko, co będzie w jej mocy.
- Niewątpliwie - odparła sucho na jego zapewnienia. Już zdążyła zapomnieć, jaki bywał uparty, a ostatnie na co w tej chwili miała ochotę, to kłótnie z nim. Skoro zdecydowała się mu pomóc, mógłby jej to przynajmniej ułatwić, bo naprawdę bardzo, bardzo się o niego martwiła, a z każdą chwilą jego stan nieznacznie się pogarszał. To naprawdę nie był czas na sprzeczki. Nie zwracając zatem uwagi na jego słowa, pomogła mu z płaszczem i zaprowadziła na kanapę.
- Można tak powiedzieć, znam się trochę na medycynie - odpowiedziała, nie chcąc zdradzać o sobie zbyt wielu szczegółów, by w połączeniu z jej głosem Isek nie uświadomił sobie z kim na do czynienia.
Tuż przed tym, jak dziewczyna przecięła swój nadgarstek, Isao mógł usłyszeć jak jej serce przyspieszyło nieznacznie. Była nieco zdenerwowana, wszak nikt nie lubił celowo sprawiać sobie bólu. Poza tym, jeśli chodzi o wampiry, nigdy nie można być niczego pewnym. Dla chłopaka była w tej chwili jedynie głosem, nieznajomą postacią, która z jakiejś przyczyny postanowiła mu pomóc. Co powstrzymałoby go od wypicia zbyt dużej ilości krwi i pozbawienia dziewczyny przytomności, czy wręcz życia? Chyba tylko samokontrola, która w jego obecnym stanie mogła być znacznie osłabiona.
Niemniej Maddie zacisnęła zęby i przejechała nożem po skórze, tworząc mimo wszystko dość głębokie nacięcie. Podsunęła wampirowi nadgarstek lewej ręki, z kolei prawą, jakby spodziewając się oporu, objęła go za ramiona. Tak jak sądziła, w pierwszej chwili blondyn gotów był odmówić. Z niemałym wysiłkiem utrzymała go w pozycji leżącej. Gdyby teraz podniósł się tak gwałtownie, prawdopodobnie byłoby to tragiczne w skutkach. I choć Maddie nie należała do osobników specjalnie silnych fizycznie, dzisiaj pokazała, jak wiele siły może człowiekowi przynieść zaangażowanie się w pracę i chęć niesienia pomocy. Co tu jednak dużo mówić, była porządnie zmęczona i gdyby nie adrenalina, pewnie zasnęłaby siedząc na podłodze.
- Mówiłam żebyś się nie ruszał! - rzuciła ostro.
Przytknęła krwawiącą rękę do warg chłopaka, krzywiąc się przy tym z bólu. Wzdrygnęła się, czując, że wampir zaczyna pić, ale wzięła głęboki oddech i siedziała spokojnie, wciąż stanowczo obejmując go zdrowym ramieniem. W pewnej chwili została nieco pociągnięta, więc nachyliła się nad nim tak nisko, że mógł poczuć jej ciepły oddech na twarzy. Cóż, chciał więcej - była gotowa mu dać. Jednocześnie uwolniła blondyna z uścisku i sięgnęła po artefakt, który nosiła pod bluzką. Nie chciała, by uruchomił się właśnie teraz. Zacisnęła powieki i czekała na kolejne ukłucie bólu. Skuliła się nieznacznie, gdy wampir drasnął kłem jej skórę, ale nic więcej się nie wydarzyło.
Uchyliła powieki i ze współczuciem popatrzyła na rannego.
- Nie przejmuj się tym - szepnęła. - Wszystko jest w porządku. - Ton jej głosu był ciepły, czuły, uspokajający. Pogłaskała do delikatnie po głowie, po czym odsunęła się nieco. Jej biała koszula poplamiona była krwią, a rana na nadgarstku piekła niemiłosiernie. Maddie, wciąż siedząc na ziemi, oblała ją wodą utlenioną i nie kłopocząc się dokładnym oczyszczeniem, szybko nalepiła plaster.
- Teraz poczujesz się lepiej, ogarnie cię senność. Śpij, będę tu - odezwała się jeszcze, po czym ponownie ułożyła obie dłonie na klatce piersiowej chłopaka. Przez blisko pięć minut niebieska poświata krążyła wokół jego postaci, znieczulając i kojąc. Gdy Mad, teraz już porządnie zmęczona, upewniła się, że chłopak nie będzie czuł bólu, zabrała się do pracy. Rozcięła jego koszulę i nogawkę spodni, dokładnie obmyła wszystkie obrażenia. Raz jeszcze pomogła sobie magią, starając się jak najbardziej zasklepić rany i zniwelować obrażenia wewnętrze, choć w największej mierze liczyła tu na samoregenerację wampira. Opatrzyła go czystymi bandażami, na pęknięty łuk brwiowy przykleiła plaster z gazą jałową i obmyła z krwi jego twarz. Na końcu, gdy chłopak powinien już być pogrążony w głębokim, leczniczym śnie, nastawiła jego złamaną rękę, usztywniła długą, drewnianą łyżką, którą wcześniej zabrała z kuchni i dokładnie obandażowała.
Wreszcie skończyła. Przetarła dłonią twarz, zostawiając na białym czole smugę krwi - nawet tego nie zauważyła. Była wykończona. Planowała wyjść z mieszkania nim Isao się obudzi, ale musiała chwilę odpocząć. Nie zmieniając pozycji, z całą apteczką rozwaloną na podłodze wokół siebie, z zakrwawionym nożykiem przy nodze i w poplamionym ubraniu, Maddie przyłożyła głowę do kanapy, tuż obok twarzy Isao. Zasnęła w kilka sekund.

Skoro zatem tak uparcie tkwił przy swoim, dziewczyna nie mogła tu nic poradzić. Problem polegał na tym, iż sama też była lekarzem, czy może medykiem, zważywszy na nieukończenie wyższej uczelni. Chociaż i ją wiele nieprzyjemności, wiele zła spotkało z rąk doktorów, nie potrafiła wszystkich od razu przekreślić. Wciąż miała w pamięci własnego wujka, doskonałego kardiochirurga, który dla pacjentów poświęciłby własne zdrowie i życie. Taka chciała kiedyś być, do tego dążyła. I taka, jak uważała, była większość lekarzy na świecie. Od każdej reguły znajdą się jednak wyjątki. Zarówno Maddie, jak i Isao mieli pecha, natrafiając na ludzi nieodpowiedzialnych, niedouczonych, lub po prostu nieodpowiednich. Wciąż jednak marzeniem dziewczyny była praca na stałe w szpitalu. Nie zmieniła zdania, mimo że Bóg jeden raczy wiedzieć, co robili z nią przez ostatnie lata ludzie, którzy porwali ją z kliniki w Tokio.
Tylko kilka razy w życiu Maddie, wampir pił jej krew. Było to uczucie o tyle nieprzyjemne, co interesujące. Z jednej strony pojawiał się ból i narastające osłabienie, z drugiej - dziewczyna była w stanie wyczuć, jak krew stopniowo opuszcza jej organizm. Słyszała niegdyś, że pijąc krew człowieka, wampir może odczytać jego myśli. Skupiła się zatem na przyjemnych wspomnieniach, podsyłając Isao obrazy z ich wspólnej przeszłości - jak się poznali na rynku, jak spotkali w jej urodziny. Przy odrobinie szczęścia (jeśli chłopak rzeczywiście wychwytywał jej myśli) Isao mógł stwierdzić, iż to jego własna wyobraźnia działa w ten sposób.
Kiedy pożywanie się wampira przeciągało się niepokojąco długo, Madeline drgnęła nieznacznie. Zwykle działała w sposób przemyślany i racjonalny, chyba, że chodziło o ratowanie czyjegoś życia. Wtedy wyłączała rozsądek, kierując się impulsami i potrzebami rannego. Tak było w tym przypadku. Zdawała sobie sprawę z własnego wycieńczenia i niebezpieczeństwa, które wiązało się z oddawaniem wygłodniałemu wampirowi swojej krwi, a jednak nie mogła postąpić w inny sposób. To był przecież Isao! Chłopak zadziwiająco dla niej ważny, zważywszy na to, jak niewiele czasu spędzili ze sobą. Może to przez wzgląd na jego kuzyna, Akirę, którego Maddie niegdyś kochała? Ale nie, spoglądając teraz na zmizerniałe, pokryte krwią oblicze blondyna widziała tylko jego - i modliła się w duchu, by wydobrzał, otworzył szare oczy i uśmiechnął się po dawnemu.
Kąciki jej warg uniosły się nieznacznie, gdy Isao przycisnął dłoń Mad do swojego policzka. Może podświadomie wyczuwał z kim ma do czynienia? Może pomimo wszelkich okoliczności wiedział, że jest tu ktoś znajomy, komu na nim zależy? Chłopak zamknął oczy, a Madeline przystąpiła do działania. Magia zawsze bardzo szybko wyczerpywała jej siły. Od matki wiedziała, że jest to umiejętność wymagająca sporych pokładów energii i nie każdy się do tego nadaje. W przypadku złotookiej nauka szła jednak bardzo szybko, mimo że skutki używania zbyt dużej ilości magii odczuwała potem przez kilka dni. Teraz wszakże nie miała wyboru. Chciała, by chłopak zasnął i nie czuł zupełnie nic, oprócz ciepła i delikatnego mrowienia. Wystarczająco się dzisiaj nacierpiał, a fakt, że jego obrażenia same nie zaczęły się regenerować świadczył tylko o ich powadze.
Nie przerywała leczenia go, nawet, gdy dojrzała, że ten na chwilę uchylił powieki. Spojrzała na niego, ciekawa, czy blondyn zaczyna coś dostrzegać. Najwyraźniej tak, bowiem po chwili chłopak dotknął lekko jej włosów. Słowa Isao napełniły bólem jej serce. Przygryzła wargę, wpatrując się w te szare oczy, które najwyraźniej nie odzyskały jeszcze pełni sprawności.
- Mam wrażenie, że niedawno stamtąd wróciłam - odpowiedziała bardziej do siebie, na jego wzmiankę o piekle. Ponownie skupiła całą uwagę na procesie leczenia. Wampir zasnął, rozluźnił się, a to jej znacznie pomogło. Gdy skończyła wokół kanapy porozrzucanych było mnóstwo zakrwawionych wacików, nożyczki, resztki bandaży. Zamierzała, naprawdę chciała to sprzątnąć i szybko zniknąć, musiała jednak posiedzieć jeszcze chociaż chwilę. Nawet nie zauważyła, kiedy zasnęła.
Spała nieco dłużej niż Isao, to jest dobrych kilka godzin. A należy jej przyznać, iż nie obudziła się sama z siebie. Czy sprawiło to poruszenie się kanapy, gdy blondyn wstawał, czy raczej jakiś drobny hałas - trudno stwierdzić. Grunt, że gdy powoli, z trudem otworzyła oczy, wciąż siedziała na ziemi, przykryta kocem.
- Isao...? - mruknęła nieopatrznie, jeszcze na wpół śpiąc. Uniosła głowę, a widok pustej kanapy początkowo ją przestraszył. Czy chłopak wyszedł z budynku, czując głód? Albo leży gdzieś w mieszkaniu zupełnie osłabiony, nie mogąc podnieść się o własnych siłach? Potem jednak dosłyszała coś z kuchni. Najwyraźniej muzyk poczuł się na tyle dobrze, że wstał o własnych siłach. A ona...? Szlag! Miała mu się na oczy nie pokazywać, a śpi tu w najlepsze. Jak najciszej pozbierała swoje rzeczy do torby i spróbowała wstać. Zachwiała się na nogach, które drżały teraz mocno, a świat zawirował jej przed oczyma. Wszystko ją bolało, całe ciało miała zdrętwiałe, a nieopatrzona rana na nadgarstku pulsowała nieprzyjemnie.
Mimo to dziewczynie udało się wykonać kilka chwiejnych kroków w stronę przedpokoju. Tam chwyciła swój płaszcz z zamiarem jak najszybszego opuszczenia apartamentu.

Planował pozostawić przeszłość za plecami? Cóż, traf chciał, że jedna z ważniejszych postaci tejże przeszłości właśnie w tej chwili opatrywała jego rany. Nie, nie dało się uciec od przeszłości, bez względu na to, jak bardzo człowiek się starał. Madeline wiedziała o tym z własnego doświadczenia, a teraz miał dowiedzieć się także Isao. Dziewczyna nie była już w stanie stwierdzić, czy to, że pojawiła się dziś w tamtej uliczce, chłopak zawdzięcza swojemu szczęściu, czy pechowi. Owszem, odprowadziła go do domu i udzieliła należnej pomocy, ale być możne znalazłby się ktoś inny, kto uczyniłby dla niego to samo. Tymczasem teraz, gdy tylko Isao otworzy oczy, ujrzy ducha, zjawę z przeszłości, która wywoła w jego sercu jedynie ból i zaskoczenie. Tak samo było z Marcusem, z tym, że on nie był zranionym i nieco niezrównoważonym głodnym wampirem. Dowódca Oświaty długo nie chciał wierzyć, że widzi własną siostrę, niemniej nie próbował jej zaatakować, ani skrzywdzić. Jak będzie z Isao? O tym przekonamy się niebawem.
Jak już było wspomniane, Maddie bardzo pragnęła uniknąć spotkania z przytomnym Isao. Teraz, kiedy wiedziała, że on wciąż mieszka w mieście, odżyła w niej chęć, by mimo wszystko spróbować odnowić tę znajomość i wytłumaczyć mu całą sytuację. Dzisiaj jednak nie było to dobrym pomysłem. Właściwie, jedyne o czym teraz marzyła to znaleźć się we własnym łóżku. Bolała ją ręka, mięśnie, głowa. Odczuwała mdłości i wciąż wirowało jej przed oczyma. Zdecydowanie nie miała ochoty na konfrontację z wampirem. Zważywszy na swój stan, zbierała się dość długo, być może także narobiła przy tym trochę hałasu. To jednak nie miało znaczenia, musiała się po prostu stąd wydostać. Nawet nie zakładała płaszcza, jedynie przewieszając go przez ramię. Już, już sięgała klamki drzwi wyjściowych, gdy wtem, tuż za jej plecami rozległ się brzęk tłuczonego szkła. Zamarła, by następnie bardzo powoli odwrócić się do Isao.
Stał tam wyprostowany, jakby nagle wróciły mu wszystkie siły. Wpatrywał się w nią z niemalże tym samym wyrazem twarzy, co kilka dni wcześniej Marcus. Może powinna być przygotowana, bardzo ją to jednak zabolało. Nie chciała, by zaskoczone spojrzenia ludzi wciąż przypominały jej o tym, co przeżyła. Ale musiała się uzbroić w cierpliwość. Opuściła ręce wzdłuż ciała i spokojnym spojrzeniem zmierzyła chłopaka. Zwróciła uwagę na jego bandaże - na szczęście nie widziała, by przesiąkały krwią. Jeśli jednak nie będzie uważał, niedługo to nastąpi, bowiem miast zszyć rany, Maddie mogła tylko zasklepić je odrobinę przy użyciu swoich umiejętności. To byłoby zdecydowanie za mało dla człowieka, ale pewnie i krwiopijcy w tak złym stanie.
Wtedy chłopak się odezwał. Jego głos... Coś zmieniło się w jego spojrzeniu... To wtedy Maddie pierwszy raz poczuła lęk. Był wściekły. Nie zaskoczony, zszokowany, nie pełen bólu, ale po prostu rozgniewany. Na kogo? Nie planowała odpowiadać na jego pytanie, a jednak słowa same pocisnęły się jej na usta.
- Osobą, która uratowała ci życie? - wtrąciła nieśmiało, starając się tylko przypomnieć chłopakowi, że skoro z takim poświęceniem mu pomagała, nie przyszła tu, by go krzywdzić. Nie sądziła jednak, by te słowa odniosły zamierzony skutek. Nie rozumiała, o czym chłopak mówił. Czy wydawało mu się, że ktoś przysłał do niego osobę podobną do Mad, by dręczyć go psychicznie? Tylko po co? Bardziej pasowałoby to do Marcusa, on kochał Madeline i długo cierpiał po jej rzekomym odejściu. Jednak z Isao łączyła ją zaledwie krótka relacja, która powoli formowała się w przyjaźń, ale która nie dostała możliwości, by się rozwinąć. Tym bardziej reakcja blondyna wydawała się łowczyni niezrozumiała.
Gdy wokół dłoni wampira poczęła się kreować kula ognia, w Maddie zawrzał gniew. Więc tak się jej odwdzięcza za pomoc? Próbą spalenia żywcem? Skoro chciał, by wyszła, to miała zamiar zrobić. Bez słowa odwróciła się i ponownie sięgnęła do klamki. Tym razem jednak zamki w drzwiach automatycznie się zatrzasnęły. Dziewczyna zacisnęła zęby i przymknęła na chwilę oczy. Naprawdę zaczynał ją denerwować. Była coraz bliższa wybuchu, bo zwykle na gniew reagowała właśnie gniewem.
Mocniej uchwyciła torbę, w której miała schowaną broń, po czym raz jeszcze stanęła przodem do krwiopijcy. Chciał wyjaśnień - proszę bardzo, ale nie w takich warunkach.
- Ty chyba zmysły postradałeś, żeby do mnie z tego celować! - warknęła, nie potrafiąc pohamować złości. - Nie zamierzam z tobą rozmawiać, póki tego nie odstawisz - zapowiedziała mu. Rzuci w nią kulą ognia, czy zawierzy nadziei, że to może być prawdziwa Maddie? Pytania chłopaka wciąż wywoływały zamęt w jej głowie. Może wyobrażał sobie, że Mad została przysłana przez tajną organizację złych mocy, by uratować życie niewdzięcznemu wampirowi. W tej chwili we wszystko gotowa była uwierzyć.

Szybko pojęła, że Isao uważał ją za wampira. Najwyraźniej sądził, że krwiopijca z mocą zmiany postaci przemienił się w Madeline. Wciąż jednak nie mogła dociec powodu. Zachodziła w głowę, starając się domyślić, co wywołało tak gwałtowną reakcję na jej nagłe pojawienie się. W grę wchodziło kilka opcji, ale każda jedna mniej realna od poprzedniej. Z jej wspomnień wynikało, że nie byli z Isao aż tak blisko. Owszem, wcześniej nie chciała mu się w ogóle pokazywać, nie miała wszakże wątpliwości, iż gdyby to uczyniła, on szybciej niż Marcus przyjąłby to do wiadomości. Bezskutecznie próbowała się przebić przez mgłę, która szczelnie otaczała jej umysł. Kilka szczegółów sprzed wypadku przypomniała sobie dzięki rozmowie z bratem, teraz jednak w głowie miała pustkę. Być może to gniew, albo zmęczenie, albo po prostu brak odpowiednich bodźców. W końcu pamiętała Isao jako ciepłego, troskliwego i dobrego wampira, a ten, który stał przed Mad, mierząc w nią ze śmiercionośnego pocisku był kimś zupełnie obcym.
Nie wiedziała, jak przekonać go o swojej tożsamości. A może na początek - o tym, że była człowiekiem. Mógł nie pamiętać ciepła jej ciała, albo smaku krwi, był wtedy ledwie przytomny. Teraz zaś z pewnością nie pozwoliłby się jej dotknąć. Kiedy patrzyła w jego rozgniewane oblicze, nawet nie czuła już strachu. Adrenalina buzowała w jej żyłach, ponownie odpychając na bok zmęczenie. Wyprostowała się i nie przerywała kontaktu wzrokowego. Co miała robić? Jak to wyjaśnić? I dlaczego właściwie nie było tak łatwo jak z Marcusem? Cóż, pewnie dlatego, że w przypadku Dowódcy Maddie była nieświadoma swojego zniknięcia. Jej szczere, nieudawane zaskoczenie i przerażenie na widok nagrobka upewniły mężczyznę w przekonaniu, iż jego siostra wróciła. Tutaj niestety, dziewczyna była już świadoma swojej sytuacji i chcąc, nie chcąc, w jej oczach malowała się pewna doza zrozumienia.
- Nie wiem, o czym ty w ogóle mówisz. - Próbowała spokojnie przemówić chłopakowi do rozsądku. Na moment przeniosła wzrok na ognistą kulę i przełknęła ślinę. Jeśli teraz wyszarpnie broń z torebki, wampir może w nią tym rzucić i w jednej sekundzie Mad naprawdę będzie martwa. Nie, musiała zachować spokój i rozsądek. I, cholera, przekonać chłopaka, że jest człowiekiem! Gorączkowo zastanawiała się, co zrobić, ale nic konstruktywnego nie przychodziło jej na myśl. Nie dałaby rady uciec w żadnym kierunku. Nie pojmowała, dlaczego Isao zupełnie zignorował to, że przecież mu pomogła. Dała mu się napić swojej krwi! Kilka godzin spędziła z nim, próbując go doprowadzić do porządku. Czy to naprawdę nic już nie znaczyło, czy nie mógł choć przez chwilę się nad tym zastanowić?
Gdy kula zniknęła z ręki chłopaka, emocje natychmiast opuściły Mad. Dziewczyna znów poczuła silny zawrót głowy, westchnęła ciężko i oparła się plecami o drzwi. W przeciwnym razie najzwyczajniej w świecie znalazłaby się na ziemi. Teraz miała szansę. Musiała z nim porozmawiać, spróbować się wytłumaczyć. Problem polegał na tym, iż sama niewiele wiedziała. Gdyby zaczęła mu opisywać swoją wersję historii - obudziłam się dwa tygodnie temu w szpitalu i wróciłam do domu - nie uwierzyłby i mógłby znowu zaatakować.
- A niby co ja ci mogę zrobić? - spytała niemalże udręczonym głosem, bo już naprawdę nie miała na to wszystko sił. Co więcej, bała się, że Isao także. Powinien się położyć, usiąść przynajmniej. Jeśli osłabnie jeszcze bardziej, straci przytomność i być może nawet kolejna dawka krwi Maddie nie będzie w stanie go odratować. Oto była cała Mad - znalazła się w sytuacji zupełnie dla siebie niezrozumiałej, zagrażającej jej życiu, a jednak nie martwiła się o siebie, tylko o przyjaciela.
- Isao, błagam - jęknęła rozpaczliwie. - Usiądź, albo połóż się. Twoje obrażenia są ledwie zaleczone, jeśli te rany się otworzą nie dam rady znowu ci pomóc. Porozmawiamy, wszystko wyjaśnię, tylko, proszę, wróć na kanapę.
Oderwała się od drzwi, gdy chłopak nieco skulił się w sobie. Postąpiła ku niemu kilka chwiejnych kroków. Jego następne słowa były niczym igły bólu, wbijane prosto w jej serce. Z jakiego powodu on tak cierpiał...? Wahała się, ale ostatecznie stanęła tuż przy nim. Drżącą, acz ciepłą ręką dotknęła jego włosów i policzka. Jeśli nie odsunął się, a spojrzał na nią, popatrzyła mu prosto w oczy.
- Usiądź - poprosiła jeszcze raz. - Nie chcę cię skrzywdzić. Nikt mnie tu nie przysłał. Ale ty musisz odpocząć.
Mimo kompletnego wycieńczenia wysłała mu spomiędzy palców kolejną wiązkę magii, nie mogąc znieść widoku jego cierpienia. Nie pomagała na psychiczny ból, ale leczyła dolegliwości fizyczne, które z pewnością u chłopaka z każdą chwilą się nasilały, jednocześnie oczyszczając nieco umysł. Łowczyni była gotowa powiedzieć Isao wszystko, odpowiedzieć na każde pytanie, ale najpierw on musiał zadbać o siebie. Jeśli tego nie zrobi, cała praca Madeline pójdzie na marne.

Po części właśnie na to liczyła - że Isao jakimś cudem powstrzyma się przed zabiciem jej, widząc znajomą postać, tę samą twarz, oczy, w których malowało się zaniepokojenie i troska. Mimo woli wyobraziła sobie, co Marcus by powiedział, gdyby widziała w jakiej Maddie znalazła się sytuacji. Pewnie zdrowo by ją ochrzanił, a należało się jej. Jak zawsze wpakowała się w kłopoty, pokładając w wampirach zbyt wielkie zaufanie. Ot, taka już była, nikogo nie skreślała na wstępie, wierząc w najlepsze cechy każdej istoty i dając ludziom, czy krwiopijcom doskonałą okazję, by ją zranić. Nie potrafiła, jak jej brat, znienawidzić wszystkich wampirów, nawet mimo tego, jak wiele przez nie straciła. To przecież wedle wszelkiego prawdopodobieństwa, wampir porwał ją z kliniki, przemienił w istotę nocy, a być może i torturował, by ostatecznie odstawić niczego nieświadomą łowczynię w to samo miejsce. Wciąż jednak wierzyła, że w każdej rasie są te dobre i złe jednostki. Isao był dobry. Bez względu na to, jak się teraz zachowywał i co chciał jej zrobić. Zaszło po prostu ogromne nieporozumienie, a że zamiast dać dziewczynie dojść do słowa, zareagował gniewem? Najwyraźniej taka porywcza była jego wampirza natura.
Najgorsze w tej chwili było dla Madeline to, że zupełnie nie rozumiała bólu Isao. W przeciwnym razie mogłaby chociaż próbować mu pomóc, ulżyć. Ale skoro nie znała natury problemu, błądziła po omacku, starając się wymyślić dobry sposób, by udowodnić mu kim jest. Przez chwilę myślała nawet, że blondyn z kimś ją pomylił. Być może jego ukochana kobieta zginęła, a przypominająca ją Mad stanęła nagle przed nim, niczego się niespodziewającym. On jednak kilkakrotnie wymienił jej imię, toteż o pomyłce nie mogło być mowy. W pierwszej kolejności dziewczyna musiała wszakże zadbać o zdrowie muzyka, które ten bardzo skutecznie w tej chwili nadwyrężał. Nie było żadnej możliwości, by dała mu jeszcze więcej leczniczej magii, niż do tej pory - po prostu nie miała na to siły. Jeśli zaś wypije więcej krwi, to Mad straci przytomność, a on może się po raz drugi nie powstrzymać. Rozumiała, jaka to trudna sytuacja, dla nich obojga, ale trzeba zachować przynajmniej odrobinę zdrowego rozsądku!
Bezradnie przyglądała się chłopakowi, słuchając tego co mówił.
- Zaraz to cię zacznę torturować, jak się nie opamiętasz - mruknęła w bezsilności do siebie, nie przerywając mu jednak. Zdecydowała się ostatecznie podejść do wampira i choćby przy użyciu resztek siły zaprowadzić go z powrotem na kanapę. O dziwo, poddał się temu bez sprzeciwów, co łowczyni powitała z niekłamaną ulgą. Usiadła obok niego na kanapie, starając się jednak zachować między nimi jak największy dystans. Wciąż niejako obawiała się jego gwałtowności i tego, że zwyczajnie ją skrzywdzi. Patrzyła na przyjaciela ze współczuciem, które jednak zniknęło, gdy z jego ust padło dość zaskakujące pytanie. Pewna myśl, pewne podejrzenie poczęło się rodzić w blond główce Maddie.
- Nie widać? - spytała chłodno, nie kłopocząc się dodawaniem czegokolwiek. Zawinił? Może miał na myśli to, że ledwie się opanował sięgając po jej krew... Nie, nie winiła go przecież, już mu to mówiła. Chciała tylko, by wydobrzał. Wciąż nie mając najmniejszego pojęcia o czym Isao bredzi (bo w ten sposób to sobie teraz tłumaczyła - jako gorączkowe majaki), nie odzywała się, tylko pozwalała mu mówić. Niech się wygada, a przede wszystkim uspokoi. Drgnęła, gdy wyciągnął dłoń w jej stronę. Tak, teraz już odczuwała lęk, ale on pewnie nawet tego nie dostrzegł, zbyt skupiony na swoich absurdalnych podejrzeniach. Mimo oporów wzięła jednak z jego dłoni wisiorek.
Na moment zapadła cisza, a Maddie w zamyśleniu obracała w palcach srebrny inicjał, pierwszą literę własnego imienia. Czy to miało z nią coś wspólnego? Zamknęła oczy i... wtedy to się pojawiło. Krótka scena, zaledwie migawka. Siedzieli w parku, po ciemku, dawno po zmroku. Wręczyła mu wisiorek z kamieniami w kolorze jej oczu, a on podarował jej bransoletkę. Odłożyła medalik na kanapę tuż obok siebie i jakiś czas, wciąż nie otwierając oczu, kontemplowała to odkrycie. To był jego największy skarb, trzymał to tak długo. Dlaczego?
Z zamyślenia wyrwał ją dotyk chłodnej dłoni. Wzdrygnęła się, ale nie wyrwała ręki. Pewne podejrzenia wciąż w niej narastały, aż wreszcie chłopak nachylił się i ją pocałował. Była tak zszokowana, że nawet się nie ruszyła. Dopiero, gdy się odsunął otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć. Miarka się przebrała. Tego już doprawdy było za wiele. Wcześniej chciał ją zabić, a teraz to?
- Co tylko chcę? - powtórzyła, unosząc głos, a ton tej wypowiedzi nie wróżył nic dobrego. - Chcę pójść do domu! Ty... ty jesteś tak uparty, że aż brak mi słów. Nie dajesz sobie nic wytłumaczyć. Nie umarłam! Żyję! I wiesz co? Powoli mam tego wszystkiego dość, dość tej całej cholernej sytuacji, dość tłumaczeń, których nie słuchasz, dość twoich niezrozumiałych wypowiedzi i oskarżeń, dość grożenia mi! - Gwałtownie podniosła się z kanapy, nie zważając na to, że znów zakręciło się jej w głowie. Oczy Maddie wypełniły się łzami. Łzami bezsilności, zmęczenia. Może Isao cierpiał w tej sytuacji, ale co z nią? Wydawało mu się, że wszystko tak po niej spływa?
- Pomogłam ci dzisiaj, bo jesteśmy... byliśmy przyjaciółmi - ciągnęła dalej drżącym głosem, spoglądając chłopakowi w oczy załzawionym spojrzeniem. - Ale ty w ogóle mnie nie słuchasz! Najpierw mi grozisz, potem obcałowujesz, co ty sobie wyobrażasz?
Urwała, bo stwierdziła, że jeszcze jedno słowo więcej i wybuchnie szlochem, który tłumiła do tej pory. Czuła się zraniona, wykorzystana w jakiś dziwny sposób, którego nadal nie rozumiała.
- Idę do domu. I tylko spróbuj mnie zatrzymać tymi swoimi cholernymi sztuczkami, to... to... - zabrakło jej słów, więc tylko zacisnęła wargi. Chwyciła torbę i płaszcz, po czym skierowała się ponownie do wyjścia, z zamiarem otwarcia tych nieszczęsnych zamków.

Nic dziwnego, iż nie chciał dopuścić do siebie myśli, że stoi przed nim nie kto inny tylko Madeline, znowu osiemnastoletnia dziewczyna, która zmarła kilka lat wcześniej, i której grób odwiedzał regularnie, zanosząc świeże kwiaty. To była czysta abstrakcja i Mad to rozumiała. Rozumiała, że w jego obecnym stanie fizycznym zobaczenie jej mogło być dla chłopaka prawdziwym szokiem. Być może dlatego reagował tak gwałtownie - męczył go ból i wspomnienia zadawanych obrażeń, przez co nie był w stanie myśleć do końca trzeźwo i ocenić swojej sytuacji z innej perspektywy. Nie, tego łowczyni nie miała przyjacielowi za złe.
Jednak, jak było już napisane, w pewnym momencie dziewczyna poczuła, że ma dość. I u niej czynnikiem przeważającym było prawdopodobnie fizyczne zmęczenie i osłabienie spowodowane zużyciem magii i oddaniem krwi. Gdy słuchała słów chłopaka, które dla niej nie miały najmniejszego sensu, gdy obserwowała jego poniekąd absurdalne zachowanie, coś w niej narastało. Jakiś sprzeciw, bunt przeciwko takiemu traktowaniu osoby wyglądającej chociaż jak jego przyjaciółka, osoby, bez której pomocy prawdopodobnie by nie przeżył. Żeby to było jasne - nie chciała dowodów jego wdzięczności. Wykonywała swoją pracę, a bezinteresowne pomaganie innym ludziom zawsze stanowiło dla niej nagrodę samą w sobie. Zależało jej tylko, by chłopak uświadomił sobie wreszcie, że dziewczyna, która go uratowała nie może być jednocześnie jego wrogiem. Tylko tyle, naprawdę.
Tymczasem jednak złotooka dawała się ponieść kłębiącym się w niej uczuciom. Im dłużej słuchała Isao, tym gorzej się czuła. Pocałunek na końcu, zwłaszcza w porównaniu z niedawną próbą zamordowania jej zimną krwią, przelał czarę goryczy. Oczy dziewczyny wypełniły się łzami, ona zaś wykrzyczała w wampirowi wszystko, co myślała o tej sytuacji. Po porostu nie potrafiła się powstrzymać. Słowa same cisnęły się jej na usta i wypowiadała je, nim zdążyła się nawet zastanowić. Wszystko, co mówiła było oczywiście prawdą, niemniej nie powinna wykrzykiwać tego w ten sposób przy rannym pacjencie, który nie myślał racjonalnie. Poczucie obowiązku na chwilę jednak zaniknęło, zepchnęła je na bok, chcąc wreszcie uświadomić temu wampirowi, co ona o tym wszystkim myśli. Miała serdecznie dość tego, że postrzegał ją za przebraną morderczynię bez uczuć i traktował poniekąd jak własną zabawkę (bo tak to niestety odczuła).
Ale powtórzę jeszcze raz - jej zachowanie było bardzo nieprofesjonalne, a w tej chwili Maddie była przede wszystkim medykiem.
Trudno się dziwić, że dzięki jej wybuchowi szczerych emocji i być może widokowi łez w oczach Mad, do Isao coś wreszcie zaczęło docierać. Gdyby uznał to za kolejną sztuczkę mającą na celu zamieszanie mu w głowie, czy psychiczne tortury - Madeline wybuchłaby płaczem tu i teraz, tak jak przed nim stała. Może na pierwszy rzut oka nie było tego widać, jednak bardzo, bardzo przeżywała to, że poniekąd wstała z martwych. Czuła się źle, czuła się inna, dziwna, jakby nie miała do końca prawa przebywać na tym świecie, skoro już wszyscy pogodzili się z jej odejściem. Ale wróciła i nieświadomie siała zamęt w sercach najbliższych. A ona po prostu chciała, by było jak dawniej. Chciała tylko znowu śmiać się, żartować i spędzać czas z ludźmi, którzy byli dla niej ważni. Niestety, czasem ci ludzie, nie zważając na jej ból, zatracali się we własnym i zapominali, że być może i sama Mad ma powód, by cierpieć w tej chwili.
Emocje wciąż w niej wrzały, więc ledwie odnotowała fakt, jak zmienił się wyraz twarzy wampira, który nareszcie, przynajmniej po części, domyślił się prawdy. Była wciąż zbyt zdenerwowana, by chociaż rozważać pozostanie tu i spokojną rozmowę z nim. Naprawdę miała już dość. Nie pierwszy raz relacje z wampirami kosztowały ją tyle nerwów i sprzecznych uczuć. Z ludźmi było jakoś łatwiej... Ale może przez to mniej ciekawie?
Odwróciła się na pięcie i na tyle zdecydowanym krokiem, na ile w tej chwili było ją stać, ruszyła do drzwi wyjściowych. Usłyszawszy za sobą blondyna, spojrzała na niego przez ramię. Na chwilę spuściła wzrok na jego tors. Spod rozdartej koszuli widoczny był bandaż, początkowo zupełnie biały, a teraz z rosnącą, wciąż czerwieniejącą plamą. Szlag! Więc stało się to, czego się obawiała. Rana na brzuchu, ta najbardziej poważna, otworzyła się ponownie, a chwilowo chłopak nie mógł chyba liczyć na samo regenerację.
Isao wrócił do salonu, ona jednak wciąż stała w przedpokoju. Zamknęła oczy i oparła się czołem oraz dłonią o drzwi. Poczuła się winna. Wyrzuty sumienia uderzyły w nią z całą mocą, tym silniejsze, że jej gniew po prostu wyparował. Była okropna. Nie powinna tak wybuchać, przecież teraz liczył tylko Isao, jego zdrowie, jego życie. Nie ona, nie Mad - i nie powinna była o tym zapominać. Co z niej za lekarz? Wstyd i poczucie winy rozpaliły rumieńcem jej pobladłe policzki. Stała w bezruchu może minutę, oddychając głęboko i starając się przekonać samą siebie, że tak nie zachowuje się prawdziwy medyk. Wreszcie poczuła się gotowa. Wyprostowała się, ale nie wyszła z mieszkania. Wróciła do salonu.
- Przepraszam, nie powinnam była mówić tych rzeczy - odezwała się na wstępie. Podeszła do chłopaka i stanowczo, acz bardzo delikatnie ułożyła dłonie na jego ramionach i popchnęła tak, by się wyprostował, a następnie usiadł w luźniejszej pozycji, podpierając się plecami o tylne oparcie sofy.
- W tamtej pozycji twoja rana szybciej się otwierała - poinformowała go jeszcze. Zajęła miejsce obok i ponownie wyciągnęła apteczkę z torby. Jeśli nie było sprzeciwów, przecięła bandaż, którym wcześniej obwiązała chłopaka i usunęła cały opatrunek. Zacisnęła wargi. Nie wyglądało to dobrze. Co miała zrobić bez możliwości nałożenia szwów? Pozostawało tylko jedno.
- Nie ruszaj się przez chwilę - poprosiła, bowiem musiała być teraz maksymalnie skupiona. Nie była pewna, czy jej to nie wykończy, niemniej to ona doprowadziła Isao do takiego stanu, powinna więc ponieść ewentualne konsekwencje. Dłonie umiejscowiła nad raną, nie dotykając jej jednak. Pod wpływem bardzo wątłej poświaty krwawienie powoli ustępowało, a brzegi rany minimalnie się zasklepiły. Mad oddychała coraz ciężej, a wreszcie zachwiała się niebezpiecznie, cofając dłonie i podpierając się. Więcej już zrobić nie mogła, dała mu wszystko z siebie, wszystko, co miała.
Po kilku chwilach spojrzała na Isao i posłała mu blady, bardzo zmęczony uśmiech.
- Proszę, nie zmarnuj tego tym razem - jej głos był zaledwie szeptem, ale dziewczyna jak zawsze szybko wzięła się w garść. Wyciągnęła z apteczki czyste opatrunki i wodę utlenioną.
- Nie wiem co się ze mną działo przez ostatnie lata - zaczęła, opatrując ranę i nie patrząc już w oczy wampira. - Nie pamiętam wypadku, a z rozmowy z Marcusem wywnioskowałam, że i kilku tygodni przed tym wypadkiem. Obudziłam się w szpitalu dwa tygodnie temu. Powiedzieli mi, że moje obrażenia były poważne, ale wszystko będzie w porządku. Nikogo... nikogo tam nie było, myślałam, że wszyscy zostawili mnie samą - urwała na chwilę, bo jej głos zaczął drżeć. Obłożyła ranę wyjałowioną gazą.
- Ale wróciłam do domu, kiedy tylko mnie wypuścili. I widziałam swój grób. - Zakleiła ranę plastrem. W kawałek bandaża wytarła dłonie znów pokryte krwią. Dosłownie, wyglądała jak siedem nieszczęść.
- Potrzebujesz krwi? - spytała poważnie, nareszcie unosząc na niego wzrok. - Napij się, szybciej się zagoi.
Więc dała mu wszystko, a zamierzała dać jeszcze więcej. To się nazywa poświęcenie swojej pracy. Podsunęła mu swój zraniony nadgarstek, odrywając plaster. Wystarczyło, by drasnął go kłem, krew od razu poleci.

Teraz, gdy Maddie niemal zupełnie się uspokoiła, a tylko lekki tępy ból pozostawał na dnie jej serca, nie uważała wcale Isao za egoistę. Wprawdzie zachowywał się dziwnie i niezrozumiale, ale postarała się (choć nie było to łatwe) spojrzeć na całą sprawę z jego perspektywy. Jeżeli faktycznie rozpaczał po jej śmierci, to fakt, że ona stoi teraz przed nim, cała, zdrowa, młoda - mógł wytrącić go z równowagi. Może część jego gniewu podświadomie skierowana była także przeciwko Maddie. W ten sposób bardzo często reaguje się na śmierć ukochanej osoby, rozpaczając, ale i niejako obwiniając ją. Bo ona odeszła, nie cierpi, jest wiecznie szczęśliwa i spokojna, a my zostaliśmy tutaj sami z naszym bólem. To normalne, nie było w tym nic niezwykłego. Zatem, gdy jej emocje opadły, Madeline w swoim umyśle usprawiedliwiała chłopaka, starając się przekonać siebie, iż miał prawo zareagować w ten sposób. Że tak naprawdę nie chciał jej zabić, a ona powinna wziąć się w garść i mu pomóc. Bez względu na to, co by czuła, nie potrafiłaby zostawić rannego człowieka, czy wampira bez udzielenia mu pomocy.
Nie odpowiedziała nic na jego pierwsze słowa, zbyt skupiona na swoim zadaniu. Była zmęczona i jej myśli łatwo umykały na boczne tory, jednak nie mogła sobie na to pozwolić. Jeszcze tylko chwila, ostatnie kilka minut pracy i, miała nadzieję, wreszcie sobie odpocznie. Oczywiście, jeśli Isao nie zacznie znów hasać po mieszkaniu. Tym razem umyłaby ręce. Swoje zrobiła, pomogła mu raz, zamierzała zrobić to po raz drugi. Żaden lekarz nie bierze jednak odpowiedzialności za pacjenta, który sam sobie nierozsądnie szkodzi i nie szanuje pracy medyka.
- Dam radę. Tylko siedź nieruchomo - odparła, nie będąc do końca pewną własnych słów. Przez kilka następnych dni będzie pewnie zachowywała się niczym zombie, skutki zbyt długiego używania magii nie znikały ot tak, po krótkiej drzemce. W każdym razie, chłopak nie protestował dłużej, więc zrobiła swoje. Nie przyniosło to tak zadowalających efektów, jak poprzedniego dnia, jednak wystarczyło, by rana przestała krwawić. Teraz wampirowi należał się porządny odpoczynek. Na szczęście Isao w żaden sposób nie przeszkadzał Mad i nie rozpraszał jej. Na chwilę znów zatraciła się w wyczuwaniu magią jego ciała i obrażeń. Potrafiła dzięki tej umiejętności jakby wniknąć w organizm drugiej osoby. Nie posługiwała się tam ani wzrokiem, ani dotykiem. To chyba dzięki szóstemu zmysłowi potrafiła stwierdzić, gdzie leżał problem i jak mu zaradzić. Pozamykała popękane naczynia krwionośne, żyły, zmusiła oporne tkanki do szybszej regeneracji. Chociaż do magii zawsze odnosiła się ze sporą dozą nieufności, nie potrafiła nie docenić cudu, rozgrywającego się pod jej palcami.
Niestety, bardzo szybko poczuła ogarniającą ją słabość, miała też wrażenie, że znowu pojawiły się mdłości. Nie była jeszcze przyzwyczajona do tej umiejętności, trudno się więc dziwić tak silnej reakcji. Zaprzestała swoich działań i potrzebowała kilku minut, by w ciszy dojść do siebie. Po raz kolejny zamarzyła o własnym łóżku i oddaniu się w ciepłe objęcia Morfeusza. Ale nie skończyła jeszcze swojej pracy.
- Przeżyję - skwitowała przeprosiny Isao. Naprawdę ich nie potrzebowała, dobrze wiedziała co sobie robi. I robiła to dla niego, gdyż był ranny i był jej przyjacielem. Bez wahania zrobiłaby to ponownie, choć może nie dzisiaj. Zajęła się dalszym opatrywaniem chłopaka, jednocześnie lakonicznie streszczając mu swoją historię, w której było tak wiele niewiadomych, że właściwie nie powiedziała mu dużo. Nie chciała się też w to zagłębiać. Z jednej strony wolałaby wiedzieć, co się jej działo, ale po części także bała się poznać prawdę.
- Przestań, nie jesteś egoistą - żachnęła się, wreszcie spoglądając mu w oczy. Nawet uśmiechnęła się nieznacznie, choć miała wrażenie, że na ten delikatny grymas wykorzystała już resztą swoich sił. - Po prostu spotkaliśmy się w najgorszym możliwym momencie.
Wolała nie kontynuować tego tematu. Podczas rozmowy z Marcusem i kiedy chwyciła w dłonie wisiorek Isao, pewne wspomnienia powróciły do niej, niczym wyrwane z kontekstu sceny filmowe. Patrzyła na siebie, wiedziała, że to ona, a jednak się nie rozpoznawała. Nie chciała kolejnych tego typu sytuacji, już na dziś dosyć się dowiedziała. Poza tym, rozmowa o wszystkim, co mogło się jej przydarzyć, przywodziła na myśl tamten zadbany grób na cmentarzu. Co tu dużo ukrywać, widok ten był dla Madeline przeżyciem traumatycznym. Do dzisiaj codziennie przed snem łowczyni zażywała silne leki, które odpędzały koszmary i pozwalały jej przespać stosunkowo spokojnie całą noc. Byle się tylko dziewczyna nie uzależniła od antydepresantów, akurat tego jej nie potrzeba.
Zacisnęła powieki, obawiając się bólu, który miał nastąpić po ugryzieniu wampira, ale nic takiego się nie wydarzyło. Naprawdę chciała, by Isao się napił, ale teraz, gdy odzyskał już część sił, nie byłaby w stanie zmusić go do tego. Toteż tylko zerknęła na swój zraniony nadgarstek, marszcząc brwi. Jeśli porządnie tego nie opatrzy zostanie jej blizna. Cięcie było głębsze niż to zapamięta, najwyraźniej wtedy i ona nie myślała trzeźwo, koncentrując się jedynie na udzieleniu rannemu pomocy medycznej.
- Nie, nie, myślę, że powinnam już iść do domu - odpowiedziała. Nie chciała zostawać, ale chłopak nie powinien tego odbierać do siebie. Ot, jedyne miejsce w którym czuła się naprawdę dobrze, tak jakby nic się nie zmieniło, to jej własny pokój zastawiony znajomymi książkami i zdjęciami. Tylko tam mogła liczyć na chwilę spokoju. - To jest, o ile nie masz jeszcze jakichś pytań - dodała, bo chociaż nie chciała więcej o tym myśleć, wciąż uważała, że blondynowi należą się wyjaśnienia. Niech więc pyta, skoro ma okazję.
To też zaraz uczynił, a Maddie zasępiła się. Marcus nagabywał ją o to samo - na jakim momencie się zatrzymałaś, co pamiętasz. I znów w tym pytaniu wyczuła jakby drugie dno. Tak jakby obaj starali się jej coś uświadomić, albo obaj wiedzieli coś, o czym zapomniała. Czy tuż przed wypadkiem w jej życiu zdarzyło się coś ważnego, co dotyczyło obu tych mężczyzn?
- Pamiętam, że jesteśmy... byliśmy... - westchnęła cicho. - W moich ostatnich wspomnieniach jesteśmy przyjaciółmi. Nie pamiętałam tego wisiorka, ale gdy mi go pokazałeś, przypomniałam sobie, jak ci go wręczyłam. Wcześniej, zdaje się, ty dałeś mi bransoletkę. Ale obawiam się, że nic więcej.
Wzruszyła bezradnie ramionami. Może Isao chciał jej coś podpowiedzieć, może rozjaśni trochę mroki jej pamięci? Spoglądała na niego wyczekująco, zastanawiając się, czy wystarczy mu udzielona odpowiedź i jak na nią zareaguje.

Owszem, jeśli chodzi o zdrowie Maddie była zwykle nieprzejednana, a wiedział to każdy, kto miał do czynienia z nią jako medykiem. Podchodziła do swojej sprawy bardzo poważnie i bywało nie raz, iż do swoich ewentualnych pacjentów, jeśli ci zachowywali się nierozsądnie, odnosiła się z chłodem, czy surowością. W rzeczywistości jednak trudno było o delikatniejszy dotyk, cieplejszy uśmiech i czulsze słowa. Medycyna była jej powołaniem i od wielu, wielu lat niegasnącą wciąż pasją, co malowało się chociażby w wyrazie jej twarzy, gdy wykorzystywała resztki własnych sił, by pomóc rannemu przyjacielowi. Pod tym względem byli do siebie z Isao trochę podobni. Oboje, choć w różny sposób, chcieli przede wszystkim nieść pomoc i świadome skrzywdzenie drugiej osoby było w ich przypadku nie do pomyślenia. Marcus, i łowcy generalnie, byli inni. Wykazywali się nieraz nieuzasadnionym wręcz okrucieństwem, w wielu przypadkach bardziej krzywdząc, niż chroniąc. Trudno stwierdzić, co zatem skłoniło Madeline do oddania swych usług medycznych właśnie Oświacie. Na pewno nie bez znaczenia był fakt, iż to właśnie tam spotkała człowieka, który zajmuje się leczeniem już od ponad setki lat, człowieka, którego podziwiała, szanowała i od którego chciała się uczyć. Bo chociaż jej pomoc udzielona Isao, jak na obecne warunki, była bardzo profesjonalna, wciąż pozostawało tak wiele do nauki.
Już się z nim nie sprzeczała, nie próbując go przekonać, iż w jej przekonaniu, jako pacjent, miał prawo zachowywać się jak tylko chciał i myśleć jedynie o sobie. Taka już rola lekarza - sprawiać, by ranny lub chory czuł się jak najbardziej komfortowo i troszczył jedynie o własne sprawy, nie przejmując otoczeniem. To dlatego dziewczyna nadal bardzo wstydziła się swojego poprzedniego wybuchu. Bez względu na to, co odczuwała, powinna była stłumić to w środku. Z drugiej jednak strony, dzisiejsza sytuacja znacząco przekraczała normy szpitalne, więc na swój sposób łowczyni była chyba usprawiedliwiona.
Przyglądała się przez chwilę chłopakowi w zamyśleniu. Czy i ona czuła mur, który pomiędzy nimi wyrósł? W pewnym sensie tak. Wynikało to wszakże z innych niż u wampira powodów. Ot, dla Maddie minęły dwa tygodnie. Ona zatrzymała się na tym momencie w przeszłości, gdzie z Isao stanowili parę przyjaciół. Dla niego, niemniej jednak, czas wciąż płynął. I choć bardzo chciała czuć się w jego towarzystwie tak swobodnie jak dawniej - uważała, iż on mógłby to uznać za zbytnie spoufalanie się. Przecież dawno już zrozumiał, że Mad odeszła i może nie chciał się nadal przyjaźnić? Może pozawierał nowe znajomości, w teraźniejszości, które nie pchałyby go do tyłu, w kierunku nieprzyjemnych wspomnień? Marcus nie miał wyboru - zaakceptował to, że siostra wróciła i przyjął ją z powrotem bezwarunkowo. Byli przecież rodziną. Isao jednak wciąż ten wybór miał. I jego dziwne zachowanie nie ułatwiło złotookiej rozszyfrowania tego, co chłopak w ogóle do niej czuje.
Maddie usiadła nieco wygodniej, podpierając się głową i ramieniem o tylne oparcie kanapy, a w ten sposób wciąż była zwrócona przodem do wampira. Faktycznie, nie wyglądała najlepiej. Ubrudzona krwią, o pobladłej twarzy, niemal przejrzystej cerze i ciemnych cieniach pod oczyma, które miast świecić zwykłym złocistym blaskiem przygasły niepokojąco. To był ciężki dzień, ale nie zamierzała się skarżyć. Wezwie sobie taksówkę i pojedzie do domu, bo o własnych siłach, czy też korzystając z komunikacji miejskiej - daleko by nie dotarła. Nadal bowiem uparcie tkwiła przy podjętej wcześniej decyzji - chce wrócić do domu. Nie, żeby miała coś przeciwko apartamentowi chłopaka, czy nawet jemu samemu. Ot, doskonale wiedziała, że jeśli nie znajdzie się w znajomym otoczeniu i, co zdecydowanie ważniejsze, nie weźmie tabletek na sen, choćby była setnie zmęczona, po prostu nie zaśnie. To że wcześniej drzemała trochę, gdy Isao spał pod wpływem magii, należy chyba przypisywać jedynie swego rodzaju szczęściu. Teraz jednak na myśl o ulokowaniu się w którejś z sypialni Isao czuła w środku dziwny niepokój.
- Bez przesady - odparła słabo. Wyprostowała się nieco. - Wiem jak o siebie zadbać i znam swoje możliwości.
Na wspomnienie o Marcusie spojrzała na Isao z... może nie z politowaniem, ale na pewno lekkim niedowierzaniem.
- Chciałabym zobaczyć, jak próbuje mnie uziemić. - Ot, Madeline miała wyjątkowo niezależną naturę i nie przywykła do mówienia jej co ma robić. Gdyby tylko Isao upierał się dłużej, że powinna u niego zostać, pewnie kolejny raz zareagowałaby zdenerwowaniem. Bo jedna sprawa to troska, za którą w tej chwili była mu wdzięczna, druga jednak to nakazy i zakazy. Na to była, powiedzmy jasno, zbyt dorosła. Popatrzyła po sobie, konstatując z niezadowoleniem, iż jej biała bluzka rzeczywiście nosi ślady dzisiejszych wydarzeń. Ale miała przecież sweter i płaszcz. Jeśli trochę odświeży się w łazience, być może nawet nikt nie odróżni jej od chorobliwie bladej populacji tego miasta, z której zdecydowana większość była przecież krwiopijcami. A skoro mowa o krwi...
Tak, to mogłoby postawić ją na nogi. Niegdyś regularnie piła krew wampirzą, przez co nie chorowała i nie starzała się zupełnie. W jej rodzinie było to całkiem normalne, a choć Madeline odnosiła się do tego z niemałym obrzydzeniem, skutki raczenia się posoką były naprawdę wymierne. Nie zamierzała jednak prosić chłopaka, by użyczył jej swojej krwi, o nie! Właściwie, odkąd wróciła po wielu latach wyglądając dokładnie tak samo jak przed wypadkiem straciła ochotę na odmładzanie się. Niech Marcus i matka żyją sto lat, ona jednak miała wrażenie, iż chętnie powita w lustrze oznaki upływającego czasu. Żeby się upewnić, że nadal jest człowiekiem.
Reakcja Isao na jej słowa zasmuciła także ją. Wprawdzie nie wiedziała w czym dokładnie tkwił problem, ale na pewno wampir oczekiwał czegoś innego. A może po prostu bał się, że teraz, kiedy Mad wróciła, nie będzie się już chciała z nim przyjaźnić. Tak, to prawdopodobne. Dlatego też wyciągnęła dłoń i pogłaskała go lekko po policzku.
- Dla mnie nic się nie zmieniło, wiesz? Dla mnie wciąż jesteśmy przyjaciółmi, minęło przecież zaledwie kilka tygodni. Ale rozumiem, że z twojej perspektywy wygląda to inaczej. Nie chcę ci się narzucać, ale też nie chciałabym cię stracić. Więc może przemyśl sobie wszystko i zastanów się, co chciałbyś z nami zrobić - zaproponowała ciepło, opuszczając rękę z powrotem na swoje udo. Przez chwilę patrzyła na niego ze spokojem, ale ten na raz zaczął się podnosić! Oszalał, jak nic! Maddie przybrała kamienny wyraz twarzy. No, nie. Znowu chciał marnować jej robotę? Jego rana ledwie się trzymała, a ten ot tak się podnosił! Doprawdy, czy ktoś spotkał kiedyś mniej rozsądną istotę? Wątpliwe.
- Siadaj - wycedziła tylko tonem wyraźnie nieznoszącym sprzeciwu. Sama zaraz wstała (nawet nie chwiała się tak bardzo, odzyskawszy trochę sił dzięki odpoczynkowi na kanapie) i stanęła przed Isao. Już nie miała do niego cierpliwości.
- Czy ja ci czegoś nie mówiłam? Miałeś się nie ruszać! Zaraz znowu zaczniesz krwawić i wtedy gwarantuję - nawet się do ciebie nie zbliżę, tylko każe ochroniarzowi dzwonić po karetkę.
Zerknęła na prowizoryczny opatrunek usztywniający i westchnęła. Cóż, mogła mu podać swoje zalecenia, ale szczerze w tej chwili wątpiła, by słuchał co do niego mówiła.
- Myślę, że powinieneś to ponosić przynajmniej do jutra. Znając waszą szybką regenerację, jeśli nie będziesz przesilał ręki, jutro opatrunek nie powinien być konieczny.
Uznała, że nie zazna spokoju, póki nie wyjdzie z apartamentu. Przebywając tu i obserwując chłopaka wędrującego w najlepsze po mieszkaniu, szargała sobie nerwy z niepokoju o jego stan. Sięgnęła po torbę i płaszcz.
- Wrócę tu jutro i wolałabym zastać się żywego - zakomunikowała, zarzucając wierzchnie odzienie na ramiona. Wspięła się na palce i zupełnie swobodnie pocałowała Isao w policzek. Jak mówiłam, dla niej nic się nie zmieniło.
- Dbaj o siebie - rzuciła na odchodnym, posłała mu niemrawy uśmiech, po czym opuściła apartament, kręcąc głową nad bezmyślnością wampirzej rasy. Zamówiła taksówkę i dojechała nią do domu.




zt.

Poprzedniego dnia Madeline udała się prosto do Oświaty taksówką zamówioną jej przez Isao. Zgodziła się na to drobne ustępstwo, głównie po to, by nie wywoływać już sprzeczek, wszak chłopak powinien odpoczywać. Sama zaś wzięła porządną dawkę leków nasennych (mało rozsądnie, ale ona po prostu chciała spokojnie zasnąć), umyła się i położyła do łóżka. Spała bez przerwy ponad dwadzieścia godzin - najlepszy znak tego, jak była wykończona. Na całe szczęście Marcus nie planował jej w tym czasie odwiedzać, bardzo by się bowiem zdziwił, zauważywszy poplamione krwią ubrania porozrzucane po zwykle wysprzątanym pokoju siostry.
Po przebudzeniu dziewczyna długo nie mogła dość do siebie i dopiero lodowaty prysznic w pełni przywrócił jej trzeźwość myśli. Niedługo zastanawiała się, co ma dziś robić. Był przecież pewien nierozważny pacjent, który - o ile wciąż żył, wymagał stałej opieki. Tak, planowała odwiedzić Isao, ale skłamałaby mówiąc, że powodem była tylko lekarska troska. To nie tak, że w Madeline nie pozostało już uczucie, którym przed wypadkiem darzyła chłopaka. Ona o nim zapomniała, ale miłość nie znika od tak. To dlatego coś ją do niego ciągnęło. Chciała być przy nim, chciała wywołać uśmiech na jego twarzy, chciała z nim rozmawiać jak dawniej. Pewna więź wciąż między nimi istniała, chociaż łowczyni nie zdawała sobie z niej sprawy.
Przebrała się więc szybko, poplamioną bluzkę wrzuciła do kosza, żeby czasem nie rzuciła się komuś w oczy i wyszła z posiadłości. Droga nieco się jej dłużyła, ponieważ blondynka zaczęła się poważnie niepokoić, co też zastanie w apartamencie. A może Isao w ogóle tam nie będzie? Może zignorował wszystkie jej zalecenia i wyszedł gdzieś na miasto? Na samą myśl westchnęła ciężko. Wszystkiego się mogła spodziewać.
W holu powitał ją ten sam ochroniarz, który wcześniej pomógł zaprowadzić wampira do mieszkania. Przywitała go skinieniem głowy, jednak on zatrzymał ją i z widoczną troską począł wypytywać o młodego muzyka, którego znał, przynajmniej z widzenia, całkiem dobrze. Madeline uspokoiła go, że mimo ciężkiego stanu Isao wykazuje naturalnie szybkie zdolności regeneracyjne i z pewnością ma się już wcale nieźle. Następnie skierowała się do windy i po chwili już stała przed odpowiednimi drzwiami. Zapukała raz. Drugi. Cisza.
Zmarszczyła brwi, tym razem uderzając mocniej w drzwi. Nadal zero reakcji.
- Isao? - Czyżby nie było go w domu? Już miała odejść, gdy coś ją podkusiło i nacisnęła klamkę. Drzwi ustąpiły. Madeline zajrzała do środka, a że w mieszkaniu panowała kompletna cisza, weszła do przedpokoju. Zawahała się, ale ostatecznie ściągnęła płaszcz, gotowa, gdyby było trzeba, zaczekać na Iska. Obiecała mu, że dziś przyjdzie, poza tym... no, właśnie, też chciała się z nim zobaczyć.
W całkowitej ciszy udała się do salonu, a tam jej oczom ukazał się widok doprawdy rozczulający. Maddie mimowolnie uśmiechnęła się, uświadamiając sobie, że chłopak jednak posłuchał jej rady i najprawdopodobniej w ogóle się z kanapy nie ruszał. Podeszła do niego i spojrzała nań z góry. Wyglądał uroczo, tak spokojnie. Najwyraźniej spał głęboko, bo mięśnie twarzy miał rozluźnione i nie znaczył jej żaden grymas, mogący świadczyć o odczuwanym bólu. Nachyliła się nad nim, uważnie spoglądając na jego oblicze. Dłonią delikatnie odgarnęła kosmyk przydługawych włosów z jego czoła i przeciągnęła opuszkami palców po jego kości policzkowej, żuchwie, aż dotarła do warg.
Wyprostowała się gwałtownie. Boże, chyba pozwalała sobie na trochę za wiele. Otrząsnęła się i przysiadła na fotelu, torebkę kładąc obok, na podłodze. Podciągnęła pod siebie nogi, przechyliła się tak, że na wpół leżała na bocznym oparciu fotela, a długi, złoty warkocz spływał swobodnie do samej ziemi. Miała czas, mogła zaczekać aż wampir się obudzi. Prawdę powiedziawszy, im dłużej spał, tym lepiej dla niego.

Czekanie na Isao wcale się jej nie dłużyło. Właściwie pogrążyła się we własnych rozmyślaniach i czas ten zleciał jej nadspodziewanie szybko. Robiła plany na najbliższe dni, zastanawiała się, czy rzeczywiście nie wrócić do Akademii Cross i tym razem ją ukończył. Myślała też o dzieciach Marcusa, zwłaszcza o Chizuru, która nadal przebywała w Oświacie i z tego, co Madeline zrozumiała, miała tam zostać na stałe. Jakim była typem osoby? Czy była podobna do Marcusa, a może więcej cech odziedziczyła po swojej matce? Z jednej strony Mad naprawdę chciałaby się z nią spotkać, z drugiej wszakże obawiała się tego. Młodsza panna Namikaze mogłaby nie polubić ciotki, a Dowódcy kłótni w rodzinie nie potrzeba do szczęścia. Poza tym, ciekawa była, czy Chizuru wie o jej istnieniu, a jeśli tak - i o śmierci. Cóż, miejmy nadzieję, że Marcus wytłumaczy córce całą tę skomplikowaną sytuację. Robić tego po raz kolejny Maddie chyba nie miałaby siły.
W każdym razie, na wpół leżąc na fotelu, Madeline błądziła myślami gdzieś daleko, tak, że w pierwszej chwili umknęło jej poruszenie się Isao. Dopiero, kiedy ten zaczął się wiercić i podnosić, Mad zamrugała, powracając do rzeczywistości. Uniosła nieco głowę, uśmiechając się z rozbawieniem. Rzeczywiście, w tej chwili blondyn przypominał duże dziecko, takie, którym człowiek (Mad) po prostu chce się zająć.
- Już dawno południe, czas wstawać - odezwała się na powitanie, czekając aż wampir przejrzy na oczy. O ile, naturalnie, wzrok całkiem mu powrócił. Dziewczyna wszakże słusznie się domyśliła, że muzyk został potraktowany mocą innego krwiopijcy, której skutki najwyraźniej nie były trwałe. Chłopak wreszcie ją zauważył, więc łowczyni spuściła nogi na podłogę, wstała i przeciągnęła się lekko. Jej mięśnie nadal nie pracowały jak powinny, tu pobolewały, tam drętwiały. Najchętniej Mad wróciłaby do łóżka, ale czego oczekiwało jej ciało, z tym niekoniecznie zgadzał się umysł. Bowiem bezczynne leżenie w łóżku należało w pojęciu Madeline do największych grzechów. Tyle rzeczy można było zrobić miast po prostu się wylegiwać!
- Jakbyś zgadł - potwierdziła żwawo. Podeszła do kanapy, układając dłonie na ramionach Isao. - No, kładziemy się jeszcze na moment.
Gdy chłopak to uczynił (bo innej opcji przecież nie było), medyczka zajrzała najpierw pod plaster przykrywający jego czoło. Rana niemal zupełnie się zagoiła i opatrunek był już zbędny. Jeśli chodzi o bok i udo, tu sprawy miały się mniej pomyślnie, acz wszystko szło w dobrym kierunku. Przez parę minut dziewczyna uważnie analizowała obrażenia wampira, nie tylko sprawdzając, czy nie trzeba go podleczyć, ale jednocześnie zapamiętując sobie pewne szczegóły - jak szybko leczą się u wampirów konkretne typy ran, czy bez szwów same się zasklepiają i tak dalej. Oto miała przecież nieoceniony obiekt badań, który zresztą nie okazując niechęci się tym oględzinom poddawał.
Była bardzo zadowolona, co odmalowało się na jej bladym wciąż licu. Zakleiła ponownie obie rany - te wciąż bowiem wymagały pewnej ochrony, jeszcze minimum dzień, dwa - i z aprobatą uśmiechnęła się do przyjaciela.
- Wszystko jest w porządku. Jeśli nie będziesz szalał, za kilka dni nie powinno być nawet śladu. - Zmięła w dłoniach plaster odklejony z czoła wampira i raz jeszcze przejechała palcami po nacięciu. Zastanawiała się, czy nie wyleczyć go od razu, używając magii, ale zrezygnowała. Nie było takiej potrzeby, chłopak sam radził sobie doskonale.
Cofnęła się kilka kroków, tym samym przyzwalając pacjentowi, by nareszcie się podniósł.
- Potrzeba ci czegoś, na przykład zakupów? Mogę zaraz skoczyć do sklepu - zaproponowała uprzejmie, wszak nie był to najmniejszy problem.

Przyglądała się chłopakowi bez słowa, gdy ten zdecydował się potwierdzić jej słowa zerkając na komórkę. Szło mu dość opornie, bo nie dość, że miał tylko jedną rękę sprawną, to jeszcze w drugiej najwyraźniej cały czas coś ściskał. Mimo to Maddie nie niecierpliwiła się. Rozumiała, jak ciężko obudzić się po takiej dawce emocji i wrażeń, jakich dostarczył im obu dzień wczorajszy. Sama też długo dochodziła do siebie, przez kilkanaście dobrych minut zupełnie nie ogarniając otoczenia świadomością. Siedziała zatem teraz spokojnie, czekając, aż wampir zorientuje się o jej obecności. Jednocześnie zastanawiała się na tym, jak to możliwe, że chociaż wczoraj blondyn wydawał się jej po męsku przystojny, dziś sprawiał wrażenie uroczego, rozkosznego dziecka. Takiego zresztą go zapamiętała, zwłaszcza z czasów ich pierwszego spotkania w mieście. Ciekawe, czy jego powaga była spowodowana tylko wczorajszymi wypadkami, czy może coś na stałe zmieniło jego charakter.
Gdyby tylko ją zapytał, wytłumaczyłaby mu, dlaczego tu jest i jak weszła do mieszkania, skoro jednak żadne pytania nie padły, Madeline uznała, że chłopak pamięta o jej wczorajszej obietnicy i fakcie, iż nie zamknął drzwi wejściowych. Nie śpieszyła zatem z żadnymi wytłumaczeniami, pozwalając chłopakowi domyśleć się wszystkiego we własnym tempie.
Parsknęła cichym śmiechem, gdy Isao wyraźnie zdziwił się na potwierdzenie swoich wcześniejszych słów. Ciekawe dlaczego odczuwał taką niechęć do wszystkiego, co wiązało się z medycyną. Łowczyni zrzucała to na karb tego, że prawdopodobnie szarooki zwykle nie chorował, nie miał do czynienia z lekarzami, nie musiał także leżeć w łóżku i uważać, by jego stan się nie pogorszył. Nie był przyzwyczajony, ot i wszystko. Z drugiej jednakże strony, jeśli przypomnieć sobie wczorajszy upór Isao na samą wzmiankę o szpitalu, można zacząć podejrzewać, iż ma to jakieś głębsze znaczenie. Być może coś nieprzyjemnego spotkało go niegdyś z rąk niewprawionych medyków, kto wie. Aczkolwiek jedno było pewne - Maddie krzywdzić go nie zamierzała i chyba chłopak już dawno się o tym przekonał. Bowiem i wśród lekarzy znajdowały się nadal te jednostki, dla których pomaganie innym było prawdziwym powołaniem, przed którym nie sposób uciec, i które swojej pracy oddawały się z pasją i pełnym zaangażowaniem. Przyznajmy, że nie od rzeczy byłoby takich uzdrowicieli spotykać zawsze, gdy tylko zdarzy nam się zachorować. Tymczasem Isao miał sporo szczęścia, bowiem chyba najbardziej oddana swej pracy medyczka poświęcała czas na doprowadzanie go do porządku, zresztą z wielką przyjemnością.
Dokładnie zbadała chłopaka, zupełnie nie spodziewając się jak jej stanowczy, acz przecież delikatny dotyk działa na wampira. Obejrzała też dokładnie jego rękę, wciąż usztywnioną tą nieszczęsną łyżką. Każdy inny lekarz na ten widok złapałby się za głowę, ale Madeline nie miała żadnego wyboru. Poza tym, wkładanie krwiopijcy ramienia w gips zupełnie mijało się z celem. Na tyle, na ile dziewczyna mogła wyczuć, ręka zrastała się poprawnie i, jak przewidywała, jutro, czy pojutrze Isao pożegna się z prowizorycznym usztywnieniem na dobre.
Następnie zaś zaproponowała przyjacielowi zrobienie zakupów. Może i nie potrzebował ludzkiego jedzenia, ale jeśli je lubił mógł mieć na coś ochotę. Tymczasem obawiała się, że jego lodówka świeci pustkami. Jakże miłe było zatem jej zaskoczenie, gdy okazało się, że wampir ma wszystko, czego mu do szczęścia potrzeba (czytaj: pół lodówki zawalonej budyniem). Pokręciła rozbawiona głową. Patrząc na wyraźnie z siebie dumnego Isao, doszła do wniosku, że jej wcześniejsze obawy, jakoby mogła poczuć coś więcej do wampira, były nieuzasadnione. Wszak on był dzieckiem, być może nie wiekiem, ale z pewnością zachowaniem!
- No, dobra, zakupów faktycznie nie potrzebujesz - mruknęła mówiąc do siebie i jednocześnie rozglądała się po kuchni. Wprawdzie mieszkanie nie było brudne, ale znać w nim było brak chociażby służki, która utrzymywałaby miejsce w porządku. Tu i ówdzie zebrały się spore warstewki kurzu, podłoga także wymagała wyszorowania. Coś w sam raz dla Mad, nieznoszącej bezczynności.
- Więc posprzątam - zadecydowała, wracając wzrokiem do blondyna. W tej chwili dojrzała wreszcie, co takiego wciąż ściskał w dłoni, a to o czymś jej przypomniało.
- Czekaj chwilę. - Wróciła do salonu i pogrzebała trochę w torbie. Jeśli Isao podążył za nią, po prostu wstała, jeśli został w kuchni i ona tam poszła. Poruszyła ręką, w której coś trzymała, a delikatne świetlne refleksy odbiły się od przedmiotu. W jej palcach połyskiwała dziewczęca bransoletka, która powinna być dla Isao całkiem znajoma (tak, to była TA bransoletka, tylko mi się nie chce wklejać linku).
- Znalazłam ją w swoich rzeczach, Marcus nic nie wyrzucił - odezwała się i uśmiechnęła. - To mi wtedy dałeś, prawda?