Sala Chorych nr1 [parter]

- Też nie lubię leżeć w takim miejscu, ale musiałem to przeżyć. Po zabiegu będzie mnie chyba to czekać...
Czekał go zabieg kolana, aby w końcu móc normalnie chodzić i nie kuleć. W przeciwnym razie nie może wykonywać w pełni swojej pracy i to w patrolu. A teraz jeszcze musi pomagać Emmie, to już w ogóle. Nie chciał być kaleką. Wystarczy mu że oko stracił.
- Sporo o nim wiesz... O tym Barabalu. - Teraz poprawnie wypowiedział owe imię, bowiem Gerard o nim wspomniał w swojej odpowiedzi. Dzięki temu miał już zadanie dla przyjaciela, żeby nie nudził się leżąc tutaj. No ale ten teraz odstawiał w sumie drugi cyrk. Tym razem wyglądało to tak, jakby bał się kajdanek.
Matabei przystanął, kiedy Trizgane podniósł się do siadu a przez jego emocje, czy nerwy, aparatura zaczęła być aktywniejsza niż powinna. Marcus to także zauważył, więc podszedł do doktora.
- Niech Pan odda kajdanki. Dopilnuję by Gerard został tutaj i nigdzie nie wychodził, jeżeli mu nie wolno.
Matabei zerknął na dowódcę, po czym surowo spojrzał na pacjenta.
- Jako lekarz mam większe prawa niż Pan, Panie Trizgane. Ode mnie, zależy życie Was wszystkich.
Oddał kajdanki Marcusowi.
- Wrócę za godzinę. - Oznajmił doktor i opuścił salę chorych. Marcus został z Azelem i Gerardem, chowając zaraz kajdanki do kieszeni.
- Aż mnie ciarki przeszły przy rozmowie z nim. - Skomentował sobie nieco żartobliwie słowa i spojrzenia Matabeia. Ale trzeba teraz wrócić do obecnej sytuacji. Azel leżał, zaś Gerard stał się bardziej aktywny.
- Kładź się. Bo jeszcze ja wylecę z Oświaty. - Trochę postraszył przyjaciela, ale zaraz zamierzał wyjaśnić parę spraw.
- Oddałem stanowisko Christianowi. Od teraz Ty Gerard i on, zarządzacie Oświatą.

Nic dziwnego, że Gerard źle nosił leżenie w szpitalu. Ciągle praca, aktywność fizyczna i obowiązki. Pewnie rzadko mu się zdarzało przebywać w takim miejscu z poważniejszymi obrażeniami.
- Ja niestety nie miałem innego wyjścia. Urodziłem się z wadą serca, więc jakoś znoszę leżenie w szpitalu. Często jednak bywałem na obserwacjach.
Zdrowy chorego nie zrozumie. Jednakże w tym przypadku, oboje mieli podobne objawy i to dotyczące serca. Azel po przeszczepie, Gerard po wczesnym zawale. Miał w sumie większe szanse na opuszczenie szpitala niż Azel. Ale to wszystko i tak należało do ostatecznej decyzji doktorów Matsushita.
- Przecież Marcus jest dowódcą.
Te słowa Trizgane były dla Azela zaskoczeniem. Nie wiedział o pakcie i planach kuzyna i tego, co obecnie zrobił. Wiedział co prawda o tym, że dzieciaki są we Włoszech. Jako nauczyciel akademii, załatwiał im zwolnienia u Kaiena. Choć tyle zdążył zrobić przed trafieniem tutaj.
Chwilę później, gdy Gerard próbował zwiać, pojawił się Marcus i Matabei. Oboje powstrzymali Trizgane, a już na pewno zrobił to doktor, pragnąc zakuć przykuć do łóżka. Nie udało się i odpuścił. Azel nie mając teraz ochoty na rozmowy i wtrącanie się, po prostu ich słuchał. Z tym, że oświadczenie Marcusa o przekazaniu swojego stanowiska zastępcy, zaskoczyły Azela.
- Oddałeś swoje stanowisko? Dlaczego?
Chciał wiedzieć, co sprawiło że Marcus podjął taką decyzję. Czyż nie pragnął kierować Oświatą tak długo jak żyje? Zmądrzał czy może popełnił głupotę?

Gdy Marcus wspomniał o zabiegu, Gerard spojrzał na jego kolano. Od razu domyślił się, że to właśnie z nim miał największe kłopoty. Wciąż zresztą kulał, co obniżało jego koordynację ruchową. Właściwie to już był kaleką, ze względu na utratę oka. Choć obecnie wspomina się o niepełnosprawnych, by nie urazić niczyich uczuć. Można przecież otrzymać niezłą karę finansową z sądu za wyrażanie na głos prawdy.
– Owszem.
I tyle. Znacząco spojrzał na Azela i pokręcił przecząco głową. Nie chciał poruszać takich spraw przy obcych. Nie miał nic do Azela i wiedział, że trzymałby język za zębami, jednakże wampiry mogłyby wyegzekwować od niego tę wiedzę, jaką by posiadł. Mógłby się znaleźć w niebezpieczeństwie, tak jak jego żona. Nie chciał już wciągać do porachunków rodowych więcej ludzi niż to potrzebne.
– Nie sądzę, doktorze Matabei. Oświata zatrudnia i zwalnia lekarzy w tutejszym szpitalu
Groził? Skądże! Po prostu nie chciał, żeby ktokolwiek zakuwał go w kajdany. Uniemożliwią mu w ten sposób poruszanie się. Nie znosił być przykuty do jednego miejsca, a teraz byłoby to dosłowne. Nie bał się kajdanek, nie raz był w nie spętany, nie znosił po prostu marnować w tak bezproduktywny sposób cenny czas.
– To na pewno sadysta…
Powiedział cicho, jakby do siebie, ale na tyle głośno, żeby towarzysze mogli usłyszeć. To także była prawda! Facet lubił chyba zabawy sado-maso.
– Już dopilnuję, żebyś nie wyleciał. Ale na pewno weźmiesz urlop dziewięciomiesięczny i zajmiesz się swoimi prywatnymi sprawami.
Stwierdził kategorycznie i lepiej, żeby mu się nie sprzeciwiał. Spojrzał tym samym na Azela, który nie wiedział jeszcze o decyzji Marcusa. Sam był zresztą w niemałym szoku! Pozwolił Marcusowi odpowiedzieć na zadane pytanie. Właściwie to bardziej z przyzwyczajenia, że jest dowódcą. Nie będzie mu łatwo się przestawić, że teraz ma niejaką „władzę” nad przyjacielem.

Zgadza się, Marcus jest kaleką, ale nie mówi tak o sobie. I nawet by tego sobie nie życzył. Dla niego kaleka jest osobą bezużyteczną, która nie jest wstanie zrobić nic, z powodu nieciekawej sytuacji swojego organizmu czy ciała. Utrata oka nigdy nie zwalniała go od zadań i bycia łowcą dalej. Póki miał jedno jeszcze sprawne i bardzo dobre oko, mógł być łowcą dalej. Ale z tym kolanem, miał ograniczone pole popisu. Siedzenie w jednym miejscu w papierach, go dosłownie dobijało. Gerard wiedział coś o tym. Dlatego na swojego zastępcę, Marcus wyznaczył Christiana, który dodatkowo będzie i Gerarda wyręczał w papierach. Ale teraz to on zarządzać będzie Oświatą i wydawać polecenia. Najmniej będzie się wychylał i istniało małe prawdopodobieństwo, że oberwie od wampirów.
Matabei nim wyszedł, obdarzył Trizgane dość surowym spojrzeniem, żeby nawet nie próbował kombinować ze zwalnianiem. Rodzina Matsushita potrafi się za taki czyn nieźle odwdzięczyć. Takie ostrzeżenia dostawał Marcus. Pomagać, pomagają. Stawiają łowców na nogi żeby mogli dalej wypełniać swoją pracę, bo gdzie indziej dostaną takich medyków? W zamian oczekując dostarczenia wampirów na eksperymenty. Co tym samym pomagają się ich pozbywać, jeżeli eksperymenty zawiodą. Tak działa polityka.
Po wyjściu Matsushity, łowcy zostali sami z Azelem, który nie ukrywał szoku po wieści kuzyna.
- Tak, oddałem. Muszę na jakiś czas odciąć się od tego wszystkiego żeby działać wbrew Samuru.
Odpowiedział Azelowi, ale nie był z tego zadowolony. Przywykł do tej posady, ale niestety, ostatnio kiepsko zarządzał oświatą. Czas by ochłonąć i przekazać pałeczkę komu innemu.
Słowa Gerarda go normalnie strzeliły jak piorun.
- Oszalałeś? Dziewięciomiesięczny? Dwa trzy miesiące starczą ale nie prawie cały rok.
Nie no, tu Marcus się zgadzał. Normalnie zaprotestował!


/ pomijamy Azela /

Marcus nie był jeszcze niedojdą, za jakiego się uważał. To, że nie miał oka nie znaczy, że stał się całkowicie bezużyteczny! Był doświadczonym, świetnym łowcą, który potrafił trzeźwo myśleć. Czasami jednak nienawiść do krwiopijców go zaślepiała, ale Gerard w ogóle się nie dziwił. Gdyby mógł, własnoręcznie zamordowałby Samuru. Wiedział jednak, że nie mógł tego zrobić. Nie chciał mieć Rady Wampirów na karku. Pół biedy, gdyby chodziło tylko o niego, ale miał przecież jeszcze swoje dzieci, do których mogliby się dobrać.
Faktycznie, gdy w grę wchodziło kulenie, robiło się już niebezpiecznie. W walce, gdy obciąży tę nogę, mógł go przeszyć ostry ból, który spowoduje, że się zdekoncentruje i mógłby wówczas porządnie oberwać od wampira. Dopiero wówczas może zrobić się naprawdę nieciekawie.
Gerard nie da się zastraszyć żadnemu z Matsushitów. Nie mieli prawa mścić się za decyzje zarządu. Jeśli będą w taki sposób traktować każdego pacjenta, to szybko Matabei skończy tutaj pracę. Zdecydowanie większą sympatią darzył Yutakę. Świetnie także prowadził młodych adiutantów, których wprowadzał w medyczny świat. Widział, jak Louisa cieszyła się z ich współpracy.
Zerknął na przyjaciela i wyszczerzył się w uśmiechu.
– Nie, Marcusie. Zajmiesz się swoim kolanem, a także nową rodziną. Dobrze Ci to zrobi. Będzie na bieżąco informowany we wszystkich sprawach. Jeśli zajdzie potrzeba, wierz mi, wezwę Cię do pomocy. Yutaka także przyzna Ci dziewięć miesięcy.
Koniec. Gerard nie da się przekupić niczym. Marcus jeszcze nie wiedział, że tyle czasu dla nowej kobiety oraz ich dziecka na pewno się przyda. Poznają siebie oraz własne uczucia. Niech to doceni i spędzi wolny czas z dziećmi. Gerard był za głupi, żeby skorzystać z takiej sytuacji i jego syna, Zack, odsunął się od niego. W dodatku obwiniał go o śmierć Michiru i może nie bez podstawnie.
– Marcusie, nie popełniaj moich błędów. Rodzina dla łowcy nie jest słabością, ale siłą. Zrozumiałem to za późno.
Zamknął oczy i nawet nie wiedział, kiedy ponownie odpłynął w krainę snu. Potrzebował odpoczynku, organizm był wymęczony. Oby tylko Marcus się nie obraził i zrozumiał, że Gerard wcale go nie olał, zasypiając. Było to silniejsze od niego.

Co miał zrobić? Gerard nie odpuścił i postawił na swoim. Dziewięć miesięcy nie brzmiało dla Namikaze zbyt dobrze. Jakby ostatni z tych miesięcy miał się dla niego kazać koszmarem. Ale tak przecież być nie musi. Westchnął spuszczając głowę w rezygnacji. Przegrał i dostał długi urlop. Może faktycznie mu się przyda i poświęci teraz czas dla rodziny. Oderwie się od pracy, która była i jest jego życiem.
- W porząąąądku...
Odpowiedział przeciągając słowo, nie bardzo chcąc się na to zgodzić. Ale nie będzie tutaj się teraz wykłócał. Azel był w sumie tego samego zdania. Ale nie odpowiedział już. Zasnął widocznie szybciej od Gerarda.
Ostrzeżenie, jakie Trizgane powiedział, Marcus postanowił wziąć do serca. Nie uznał, że Ger go olał, kiedy nagle zasnął. Zmęczenie zrobiło swoje. Z Azelem przecież mieli teraz problemy z sercem i musieli odpoczywać. Nie zamierzając im przeszkadzać, opuścił salę kulejąc. Na korytarzu zatrzymał się jednak i spojrzał na swoje kolano. Odezwało się. Za dużo chyba się nachodził, że zaczęło boleć. Rzadko się to zdarzało, ale teraz się powtórzyło. Ruszył jednak dalej, ignorując ból. Pojechał do Emmy, by zobaczyć jak sobie radzi...

Tydzień później.
Yutaka z Matabei'em na zmianę nadzorowali stan zdrowia jednego i drugiego pacjenta. Mimo protestów i marudzenia Gerarda, częściej ze środkami wzmacniającymi, dostawał środek lekko nasenny. Nie powodował on co prawda zasypianie, nie chcąc by zapadł w śpiączkę, ale bywał zmęczony i senny. Tylko tyle. Jakby nic mu się nie chciało. Ale dzięki temu częściej monitorowali jego stan serca, które z każdym dniem nabierało siły aż mogli wspólnie zadecydować o wypisaniu Trizgane.
W przypadku Azela, sytuacja była dużo łatwiejsza. Namikaze nie wykazywał chęci "ucieczki" i stosował się do ich zaleceń. Przeszczep się przyjął. Ale bez leków utrzymujących stan zdrowia po operacyjnego, się nie obejdzie. Przez parę miesięcy będzie zażywał specjalne leki. Obaj Panowie zostali wypisani tego samego dnia. Jednak nakazana została im opieka. Z tym akurat problemu nie było. Marcus który przyjechał po Azela, zabrał nie tylko kuzyna ale i przyjaciela. W trasie na wioskę, zaproponował wspólne zamieszkanie u Azela, przynajmniej na jakiś czas. Wszystko jednak omówione zostanie na miejscu.


[z/t wszyscy]

Blair czuła się błogo. Przez jakiś czas nic nie zaprzątało jej myśli. O nic nie musiała się martwić. Nad niczym się nie zastanawiała, o nikogo nie troszczyła. Była tylko ona. Po raz pierwszy od wielu tygodni mogła pobyć sama ze sobą. Po raz pierwszy żadne zbędne myśli, wspomnienia, uczucia nie zalegały jej w głowie. Przez chwilę ciemność okalała ją niczym cieplusieńki kocyk. Cisza brzmiała w jej uszach niczym najwspanialsza melodia wygrywana na skrzypcach. W pewnym momencie coś zaczęło ją wypychać z tego ciepłego zakątka. Coś ciągnęło ją w stronę oślepiającego, jaskrawego światła. Wolała zostać jeszcze chwilkę w tej kojącej ciemności, ale światło zbyt mocno ją przyciągało. Nie mogła mu się oprzeć, choć próbowała. Ciemność koiła, a światło przynosiło ból. Wyrywało ją z objęć upragnionego spokoju, by przenieść ją do zwariowanego, wciąż jeszcze rozkołysanego świata. Wreszcie ciężkie powieki uniosły się. Słyszała głosy, ale były one przytłumione. Obraz przed oczyma rozmazywał się. Uniosła lekko drżącą rękę i przetarła nią oczy, ale to ani trochę nie poprawiło jej wzroku. Pochyliła głowę w dół i odczekała chwilę. Wreszcie wszystko przestało wyglądać jak rozmazana plama, a zaczęło nabierać kształtów. Leżała na strasznie nie wygodnym łóżku, podobnym do takich jakie są w szpitalach, a w okół niej pozawieszane były kotary. Nie czuła się najlepiej we wszelkiego rodzaju punktach medycznych. Od zapachu leków i krwi robiło jej się niedobrze. Musiała stąd wyjść, ale przede wszystkim musiała znaleźć Rosę i upewnić się, że wszystko z nią w porządku i to jak najszybciej. Wstała pospiesznie i... to zdecydowanie nie był dobry pomysł. Zachwiała się. Przed jej oczami pojawiły się mroczki i ponownie opadła na łóżko.

Niewiele zdążyła zrobić. Do Rosy szła równie nieprzytomnie jak zmierzający ku dziewczynie Cornelius, co mogło wyglądać na małą obławę zombie, a mimo upadku większego z nich, Ptaszynka doszła tam później. - M-mogę pomóc? - Zająknęła się i klęknęła, po czym usiadła w typowo japońskim siadzie. Zupełnie nie mogła ustać. Chwiała się, a jej oczy zachodziły mgłą. Zrozumiała też, że od jakiegoś czasu trzyma się za dłoń, przyciskając palce do mocno piekącej rany, z której nietypowo długo sączyła się krew. Było jej gorąco i czuła, przez to, utratę krwi i wysiłek, pragnienie, chociaż bardziej doskwierał jej rwący ból całego ciała i mroczki, coraz gęstsze na oczach.
Nie zdążyła usłyszeć odpowiedzi od opatrującego Rosę Corneliusa, bo do środka wpadli jacyś ludzie. W pierwszym odczuciu wyglądało to dla niej nieco jak atak terrorystyczny. Jakoś tak się jej skojarzyło. Wzdrygnęła się i chciała poderwać, ale jej nie wyszło. Zrozumiała tylko, że opiera się bokiem o ścianę, a jej głowa opada na ramię przyjaciółki. Po tym, Kotori pamiętała tylko, że jakiś obcy człowiek odsunął ją od Rose, by ktoś inny mógł zabrać ją na noszach, a potem wziął ją za ramiona i potrząsnął, zawołał, ale nie potrafiła odpowiedzieć. Powieki zamknęły się jej same i straciła przytomność.
Już od chwili wszystko widziała jak przez mgłę, zamroczone czarnymi plamkami, dźwięki dochodziły do niej z daleka. Grigorij obudził ją tylko na chwilę, zebrała się w sobie i poszła, choć dawno już przeciążyła swoje ciało i chwiała się tuż poza limitem własnej wytrzymałości. Przyszła pomoc i była tego świadoma. Zapewne to spadek adrenaliny przyczynił się do obecnego stanu rzeczy.
~*~
Ocknęła się w szpitalnym łóżku. Po prostu otworzyła oczy i spojrzała bezmyślnie w lampę na suficie. Co się stało...? W czasie, w którym przewożono ją do szpitala doznała swoistego szoku, ostatnie wydarzenia nieco się jej zamgliły w umyśle, więc była zdezorientowana. Czuła się osłabiona i obolała. Czemu boli mnie każdy mięsień... i głowa...? Jakbym ze schód spadła... Nawet nie próbowała się podnieść, poczuła, że to zły pomysł. Co się wydarzyło...? Rosa chyba gdzieś się przebierała... chciałam pójść za nią? Po co...? Na szatańskie obrzędy? Co za głupi sen. Uśmiechnęła się lekko, doprawdy nie dowierzając, jak wybujała jest jej wyobraźnia. Rosa księżniczką, pielęgniarka przywódcą krwawego rytuału zmieniającego Wampiry w Ludzi, nauczyciel biologii przywódcą łowców wampirów. Ha! Co jeszcze? Może chrześcijańscy księża trzymają pod ołtarzem srebrną broń? Daj spokój
Zamknęła oczy i zasnęła na jeszcze jakiś czas. Była przemęczona, nawet nie zauważyła, że tych kilka godzin to nie było pięć minut. Podniosła lewą rękę, wpierw dostrzegła szpitalną piżamę, a potem zobaczyła plaster na spodzie dłoni. Jak ja to zrobiłam...? Mam nadzieję, że nie uszkodziłam poręczy w akademiku. Do prawej dłoni miała podłączoną kroplówkę. Coś jest nie tak. Czemu jestem aż tak obolała? Popękały mi kości? Czy to sól fizjologiczna? W co ja palnęłam...? Zdecydowała się zaczekać na pielęgniarkę, by zapytać o swój stan. Z drugiej strony głupio było jej powiedzieć, że nie pamięta dnia, w którym wydarzył się wypadek, chociaż było to dość popularne zachowanie osób przeżywających takie incydenty.

Ciemnowłosy mężczyzna, prawdopodobnie lekarz  podszedł do niej i zaczął coś do niej mówić. Z trudem rozróżniała słowa, ale jakoś dała radę. Prychnęła jak kotka na jego wypowiedź.
-Nie będę spokojna dopóki stąd nie wyjdę- odparowała Blair tonem, którego często używała jej matka, gdy jakaś sprawa zupełnie nie podlegała dyskusji.
Nie cierpiała szpitali odkąd jej ciotka umarła. Nie znosiła woni chorych i rannych ludzi. Sama unikała szpitali jak tylko mogła,  więc pobyt w tym przybytku był dla niej nie lada szokiem Zmierzyła lekarza wzrokiem i warknęła:
-Czuję się wyśmienicie. Chcę stąd do cholery wyjść! - celowo zignorowała pytanie o sen. Uznała je za głupie i bezsensowne. Od wielu lat nie śniła. Zapadała w tak zwany sen bez snów.  
Czuła się jak mała dziewczynka, której "milutki" lekarz tłumaczy, że potrzebuje wycięcia migdałków, i że będzie potem mogła jeść lody kiedy tylko będzie chciała.
-Chcę wiedzieć co z Rosą- wypowiadała kolejne żądania w międzyczasie gdy zbierała się do  wstania z tego pieprzonego łóżka. Plecy bolały ją niemiłosiernie, a przed oczami miała mroczki, ale za nic w świecie nie zostanie tu ani minuty dłużej. Usiadła na brzegu materaca i powoli podniosła się.  Kolana ugięły się pod nią. Była słaba, ale to nie był powód by przetrzymywać ją wbrew woli w jakimkolwiek miejscu, a zwłaszcza w szpitalu lub w czymś w podobie

To czas, by i pewna ruda maruda się ocknęła. Tak, tym razem było dane Serafielowi się obudzić. Na początku odczuł skołowanie. Nie wiedział, gdzie się znajdował... Tak, po raz pierwszy był w tej części Oświaty. Mimo wszystko, nie specjalnie mu się podobało, że tutaj tkwił... I nie potrafił sobie przypomnieć, skąd się wziął. Wymusił na swojej pamięci, by wróciła do poprzedniego wydarzenia. Pamiętał, że rzucił zaklęcie na rudowłosą łowczynię... Potem senność zawładnęła nim. Choroba czy wyczerpanie? Mógł jedynie zgadywać.
Przeciągnął się lekko, po czym skrzywił się. Powinien tutaj być? Chyba tak, skoro go tutaj raczyli przynieść. Odczuwał również zmęczenie i senność. Pewnie efekty tego, że odleciał tak nagle. No i jego pomarańczowe tęczówki rozglądały się wokół... Zapach panujący tutaj nie przeszkadzał mu, bardziej nie podobał mu się fakt, że tutaj był. I tak można uznać, że wzięcie udziału w rytuale dla tego łowcy to był cud. Nie nadawał się na kontakty z innymi ludźmi.
Syknął cicho, gdy przypomniał sobie o rytuale właśnie. Tajemne głosy, przyciąganie. Aż uniósł dłonie do uszów, by sprawdzić, w jakim są stanie - był prawie pewien, że wtedy czuł krew wypływającą z nich. Iluzja? Rzeczywistość? No i też... Do kogo się zwrócić, by wiedzieć, czy mógł iść sobie? Dziwne. To wszystko było prawdę dziwne - pomyślał jedynie, mrużąc nieco powieki. Nie ma co więcej się rozpisywać, trzeba poczekać, aż ktoś tutaj przybędzie, albo sam ruszy stąd tyłek.

*Sorka za słaby początek*

Czuła się jak mała dziewczynka, którą ojciec gani za złe zachowanie, nie żeby coś takiego jej się wcześniej zdarzało. Szpital, punkt medyczny jedno i to samo. Nie chciała być nie grzeczna, ale wszelkie ośrodki zdrowia były jej największym koszmarem.
-Nie jest mi wstyd - powiedziała - duszę się tu - wyznała, a w jej oczach pojawiły się łzy.
Naturalnie nie pozwoliła by którakolwiek z łez popłynęła, ale jej oczy były równie szklane jak oczy porcelanowej lalki. Bała się. Doznała czegoś w rodzaju wstrząsu anafilaktycznego i po prostu zaczęła się trząść. Powracały do niej wszelkie koszmarne wydarzenia, które miały miejsca w podobnych przybytkach. Tu nigdy nie działo się nic dobrego. Czuła się pusta, ale nie wyprana z emocji. Emanowała z niej desperacja. Objęła się ramionami. Ciężko jej się oddychało, cała zaczynała się pocić, choć było jej zimno. Wbiła paznokcie w ramiona i kołysała się powoli. Czuła się jak wariatka z niskobudżetowego filmu obyczajowego.
-Wypuśćcie mnie, błagam - wyszeptała.

Doktor może i był wesołym, i miłym człowiekiem... Ale sam Serafiel niekoniecznie. Jakkolwiek było wcześniej, to nadal jednak istniało coś takiego, co sprawiało, że nie umiał dogadać się z innymi. Dlatego też spoglądał na nieznajomego mu człowieka z ukrywaną niechęcią, jak również już mniej skrywaną nieufnością.
Oczywiście było mu dane, by zauważyć kroplówkę, na której widok lekko zmarszczył brwi, lecz nie skomentował. Za to jego pomarańczowe tęczówki skupiły się właśnie na przybyłym.
- Dzień dobry - przywitał się niechętnie. Kto to był tak właściwie? Nie, rudowłosy nie dawał rady, by być miłym od tak. Niestety, ale to dla niego najwyraźniej było za dużo. Przynajmniej na teraz, skoro dopiero co się ocknął.
Pytanie? Westchnął cicho, zanim odpowiedział.
- Obolały, zmęczony, śpiący i zniechęcony do wszystkiego - w kilku słowach opisał swój własny stan. Nie widział akurat jakiegoś sensu ukrywania się z tym, bo po co to byłoby? Wojowniczego nastroju też nie miał ten łowca.
- Kiedy będę mógł opuścić to miejsce? - tym razem to on zadał pytanie. To było akurat coś, co go ciekawiło. Może przy okazji się dowie, jaki jest jego stan i jakie są obrażenia? Albo cokolwiek innego... Zanim zacznie sam sobie to sprawdzać, co tylko by pogorszyło jego humor.
Bądź co bądź lekarz niekoniecznie musiał mieć teraz łatwą rozmowę, bo pacjentowi było coraz trudniej ukrywać własny nastrój, który jedynie się pogarszał, gdy w myślach podsumowywał to wszystko, co się działo tutaj... I jak również przypominał sobie wcześniejsze wydarzenia... Po których po prostu na początku stwierdzić, że to cud, że przeżył, zwłaszcza, gdy przypominał sobie z niechęcią, co było przez ten cały czas.

Z drugiej strony... Powinna chyba powiedzieć, co pamięta, a co nie. Jeżeli stało się coś poważnego, mogła mieć coś z głową, a wtedy lepiej tego nie zatajać. Czekała spokojnie, nie ruszając się z miejsca, a tylko kręcąc od czasu do czasu głową, aby dokładnie przyjrzeć się ścianie, kotarom, stolikowi, suficie, lampie. Chłonęła wszelkie szczegóły będące w tej sali. Zawsze lubiła być w miejscach, które zna, czy rozpoznaje. Często wstrzymując odruch ucieczki i tak czuła się lepiej, gdy wiedziała, że pod ręką jest czym rzucić i znała drogę, którą mogła wykorzystać.
Modły się spełniły i do sali wpadł lekarz. Cóż, miała nadzieję, że będzie to pielęgniarka, bo na widok takiego faceta aż robiło się jej niedobrze, zwłaszcza, ze leżała obolała. Ale no. To lekarz, więc wszystko w porządku. Przyglądała mu się, kiedy podniósł jej kartę i zaczął odczytywać różne rzeczy. Wydawał się nią zaabsorbowany i zainteresowany. Może to jest normalne? Mimo wszystko coraz bardziej zaczęła obawiać się o swoje zdrowie. Czekała, aż sam się do niej odezwie, co nastąpiło już wkrótce. Odchrząknął, kiedy jej wzrok zaczął znów przesuwać się po pomieszczeniu i zapytał o nią, używając jej imienia. Szpital jak szpital. Czemu miałaby nie zaufać lekarzowi ze szpitala?
- Jestem tylko obolała. I niewyspana. Jakbym spadła ze schód, skarpy albo potrącił mnie samochód, ale zupełnie tego nie pamiętam. - Głos jak zwykle miała cichy. Wyglądała na zamyśloną i zmartwioną. - Boli mnie też głowa. Nie pamiętam dnia, w którym zdarzyło mi się to... coś. Nie wiem nawet, jak się tu znalazłam. Zatarła mi się granica między prawdziwymi wydarzeniami a snami, jakie miałam nim się obudziłam. - Mówiła tyle, bo z doświadczenia wiedziała, że lekarz powinien takie pierdoły wiedzieć. Nawet jakby nie powiedziała, pewnie o coś z tych rzeczy by dopytał, a jeśli nie, to może mógłby stracić jakąś ważną wskazówkę co do tego, co się z nią dzieje? Najprawdopodobniej tylko kotarę dalej odezwała się jakaś głośna pacjentka. Nie kojarzyła jej głosu. W kościele nie odezwały się do siebie ani razu, a Kotori nie przysłuchiwała się jej rozmowie z Rosą. Uznała ten wybryk za nieco głupi od strony pacjentki. W zasadzie nie zrozumiała wielu słów przez Blair wypowiedzianych, dlatego je zignorowała. Czasem zdarzają się i tacy poszkodowani.
- Powie mi pan, co się stało? Czuję, że to dziwne, że tylko rękę mam rozciętą. - Mówiąc starała się zachowywać uprzejmy ton, niekoniecznie pospieszny, żeby mężczyzna zrozumiał wszystko i nie musiał się dopytywać. Poza tym, po całej wypowiedzianej kwestii dialogowej, można było poznać w głosie Ptaszynki zmęczenie i lekkie otumanienie oraz niewielką nutę niepewności. Ale chyba każdy by tak się zachowywał, gdyby ból ogarniał jego głowę i całą resztę ciała, a w dodatku nie pamiętał przynajmniej paru godzin swojego życia.

Cornelius kiedy tylko padł na ziemie, w opuszczonym kościele, zapadł w sen. Był wycieńczony, więc nawet nie poczuł, że podczas upadku, stracił cześć swego uzębienia. Zapewne tego też nie wiedzieli Ci, którzy go zabrali stamtąd, bo pewnie się nie spodziewali tego.
Położony pewnie na łóżku, które pewnie było osłonięte kotarą, zaczął się w końcu budzić, jednak jeśli jego ząb nie został wyjęty mu z ust, zwyczajnie zaczął kaszleć, czując go w gardle. Automatycznie przechyli go na prawy bok, by w końcu wypluć to co go drażni. Kiedy tylko udało mu się wypluć nieznany mu obiekt, zerknął na niego i wywalił gały, nie mogąc w to uwierzyć, po czym szybko językiem, zaczął badać dziąsła.
-Noż kurwa mać... Takie rzeczy tylko ja potrafię zrobić... Sam sobie, wybić zęba... Geniusz...- Warknął cicho, i położył się zaś na łóżku, będąc jeszcze osłabionym, jak i obolałym. Kładąc się na łózko, zaczął analizować co się działo przed jego snem.
Przez co nie poleżał długo, bo z impet usiadł, wiedząc jedno! Musi znaleźć Esme. Dlatego zamierzał mimo bólu głowy wstać i jej poszukać. Miał wyjebane na swój stan. Musiał znaleźć kobietę, która zapewne najgorzej ucierpiała.
Mimo to szkoda zęba, którego podniósł z ziemi i zaczął oglądać, na tą chwile. Mimo straty opłacała się... Pomógł na tyle ile zdołał i to było najważniejsze, a nie jakiś tam ząb. Zawsze można sobie wstawić. Co prawda, nie będzie on taki jak naturalny, no ale cel uśmierza środki.
-Przepraszam...- Mruknął mimo wszystko na początku zdecydował pozaglądać, kto tu jest i czy ktoś mu pomoże z tą głową.

Igła zdążyła ledwie błgsnąć jej przed oczami, a już czuła bolesne ukłucie. Lekarz coś jej wstrzyknął, a ona miała wielką ochotę go za to spoliczkować. Po chwili jednak coś zaczęło się zmieniać. Myśli nadchodziły coraz wolniej. Ciężko jej było wyłapać własne myśli i emocje. Widziała i słyszała wszystko.w zwolnionym tempie. Miała bolesne odczucie, że coś jest nie tak. Nurtowało ją jedno pytanie. Czemu jej serce bije tak boleśnie wolno, a oddech jest co raz to.cięższy? Gdy zobaczyła igłę w dłoni lekarza, miała zamiar coś mu powiedzieć. Wiedziała, że było to szalenie ważne, ale za nic w świecie nie mogła sobie tego przypomnieć. Coś dziwnego działo się z jej ciałem. Czuła się jak nadmuchany do granic możliwości balon. Nie mogła zaczerpnąć tchu. Przed oczami robiło jej się ciemno, a głowa ciążyła jej co raz bardziej. Ciągle wertowała swój umysł, by przypomnieć sobie tę ważną informację, ale ona wciąż umykała. Była na samym krańcu jej mózgu, w tej szufladce, do której potrzeba kluczyka. Tracąc świadomość zyskała odpowiedź. Miała powiedzieć, że jest silnie uczulona na składniki niektórych leków, a w tym środka uspokajającego.

W takim razie zapomnijmy o sprawie z zębem, ale mimo to, łowca czuł ten ubytek... Jego język mimo wszystko badał miejsce, gdzie, jeszcze do nie dawna był ząb. Niestety, to ze grzebał tam językiem, nie oznaczało, że ząb tam się pojawi, jak niczym za pomocą magicznej różdżki. Niestety, nie wszystko jest takie piękne, a każda nasza decyzja ciągnie za sobą konsekwencje.  Raz są one dobre, a raz złe, jednak w tym przypadku Cornelius stracił tylko zęba, jednak dlaczego? Bo pragnął pomóc rannej. Ratowanie życia, jest  wiele ważniejsze niż jakiś ząb, bo tego można sobie wstawić, a życia nie.
Był czysty i to było przyjemne uczucie. Brak tego smrodu, krwi, którą nawet zdążył nie chętnie posmakować... Usiadł an łóżku, mając wyrąbane, na to że jest podłączony, no ale skoro był w pomieszczeniu, które wyglądało jak sala szpitalna, to chyba nie musiał zrywać z siebie sprzętu. Zaczął się rozglądać, no i nie ujrzał wiele, bo kotarę.
Jak widać nie musiał długo czekać, bo po chwili obok niego pojawił się Lekarz, stażysta, chuj wie, kto, ale zapewne osoba, która ma uprawnienia lekarskie. Spojrzał obojętnie, bez żadnych emocji na chłopaka i westchnął na jego pytanie.
-Nie wiem, czy stwierdzenie "Chujowo" Ci pomoże... Ale jest dobrze, w porównaniu z tym co było przedtem. A teraz daj mi to. - Odparł widząc, że ma kartę, po którą sięgnął. Chciał zobaczyć ją, jednocześnie dowiedzieć się o swoim dokładnym stanie. Chyba mógł zobaczyć. Kiedy, ją będzie miał w rękach, rzuci na nią okiem. Po dłuższej chwili ją odda chłopakowi, nie komentując swojej karty.
-Nie robię przecież. Wiec nie mów mi co mam robić, bo doskonale wiem, a teraz odpowiedz na moje pytanie, skro ja odpowiedziałem na Twoje. Co z resztą osób?- Zapytał, czekając spokojnie na odpowiedz. Chciał wiedzieć czy wszyscy są cali. Nie był niemiły dla chłopaka, po postu nie miał powodów by się uśmiechać tak samo jak on. Wolał swoją twarz bez uczuć.
Mimo czekania na odpowiedz, zaczął się rozglądać za swoimi rzeczami. Szukał telefonu, musiał sprawdzić, która godzina, czy nikt się nie dobijał, jak i sprawdzić co jest z jego oczkiem w głowie. Po prostu musiał.
-Musze stąd wyjść, jak najszybciej- Odparł nie zależnie czy znalazł telefon czy nie. Nie obchodził go swój stan zdrowia, skoro był dobry, a jego mała siostra. Nie jego wina, że był taki opiekuńczy. Przeczesał swoje włosy spokojnie, wracając wzrokiem na lekarza i mimo wszystko położył się po chwili na łóżku.
-Mogę prosić jakiś środek na ból głowy?- Zapytał zaś, chcąc się pozbyć bólu, bo to może on wpływał na jego chłodne zachowanie wobec lekarza.

Była zamroczona. Magia wpłynęła na jej ciało po raz pierwszy i z bardzo silną siłą. Przy okazji straciła dużo krwi. I nie była przy tym łowcą, choć ciało miała akurat zdrowe, a nawet dobrze wyćwiczone i wytrzymałe. Kiedy lekarz usiadł, nieco się zdziwiła, zapowiadało się na dłuższą rozmowę, a lekarze zwykle tego nie robili. Nie mogło być tak źle, prawda? Leciutko zmarszczyła brwi, bezwiednie, zdradzając w ten sposób zaniepokojenie i zamyślenie.
Dużo krwi? To draśnięcie. Pomyślała, starając się odtrącić wspomnienia pochodzące ze „snu”, kiedy posoka po prostu się z niej lała, kiedy osłoniła przyjaciółkę Rosy oddając swoją krew runie. To nie może być prawda. Kolejne słowa lekarza runęły na nią jak grom z jasnego nieba. Albo młot na kowadło, bo tylko bardziej rozbolała ją głowa. Na chwilę wlepiła spojrzenie w sufit. Pierwszą myślą było uczucie szczęścia spowodowane tym, że lekarz powiadomił ją o dobrym stanie innych. Dziewczyna obok musiała być przyjaciółką Rosy. Dlaczego brzmiała na tak zdenerwowaną? Przypomniała sobie jak bardzo oblepiona była krwią i przełknęła ślinę. Kolejne myśli przyniosły niepewność i poczucie zagrożenia. Nie dość, że wplątała się w tajemny rytuał, którego żaden śmiertelnik pewnie nie miał prawa widzieć, to jeszcze znajdowała się na obcym terenie. Spojrzała na lekarza bardzo charakterystycznym spojrzeniem. Lekkie ogłupienie i próba utrzymania spokojnego skupienia zmieniły się na powagę. Uważnie zaczęła obserwować mężczyznę w białym fartuchu, a jej powieki były przymrużone. Ciężko było jednak stwierdzić, czy to nie przypadkiem przez ból głowy. Czuła się jak zwierzyna w cudzej norze. Ponadto była osłabiona. Ale skoro czeka ją rozmowa, nie powinna na razie spodziewać się wielkiego niebezpieczeństwa. Zachowała spokój i okazała to, co zwykle - powagę i ostrożność. Nie więcej, nie mniej. Skinęła mu głową i odetchnęła nieco ciężej przez nos.
- Co teraz się ze mną stanie? - Zapytała cicho. Wcześniejszy rozluźniony ton nieco się pogłębił, stając się nieco bezuczuciowy, ale jeszcze nie całkiem suchy. Nie sądziła, by podobało im się, że trafiła akurat tutaj. - Dlaczego nie znalazłam się w zwykłym szpitalu? - Powiedziała po chwili, jeszcze ciszej, prawie szeptem, jakby głośniejszy dźwięk miał rozsadzić jej głowę i chyba tak było, bo znowu odetchnęła głębiej. Starała się jakoś nie specjalnie okazywać, jak dokucza jej obecny stan i powinno jej to wychodzić, skoro w zasadzie się nie ruszała. Osłabienie zapewne wpływało na radzenie sobie z innymi problemami organizmu, który potrzebował sporo większej dawki odpoczynku.

Serafowi nie specjalnie spodobało się takie porównanie, co też ukazał przez posłanie tamtemu nieprzychylnego spojrzenia. Peszek. Wychodziło na to, że Lekarz był zupełnym przeciwieństwem tego łowcy, więc nie dobrali się za dobrze. A rudowłosy oczywiście odczuwał się coraz bardziej to zniechęcony... I chętnie by coś innego zrobił. Na przykład nie słuchał tamtego.
Przynajmniej dowiedział się, że nie jest z nim źle. Mógł nawet niedługo wyjść, a to już duży sukces. Ino te środki... Będzie trzeba się im przyjrzeć niedługo. I co najważniejsze - jego słuch również nie ucierpiał. Przynajmniej według słów tamtego.
- Rozumiem - powiedział jedynie tyle. Po co się wgłębiać w więcej szczegółów? Dowiedział się? Dowiedział. A teraz został z jakąś dziewczyną, na którą patrzył z ostrożnością w oczach.
- Dobry - również sie przywitał. No bo czemu nie? Może jest marudny i nieprzychylnym większości, których znał, ale mimo wszystko kulturę powinien zachować.
Przygryzł dolną wargę, widząc zachowanie tamtej, po czym pokręcił nieco głową. Miała go karmić jak małe dziecko?
- Daj mi to. Jeszcze potrafię sam jeść - odezwał się natomiast. Kij z tym, czy smaczne, czy też nie, nie zamierzał dać, by ktoś go tak traktował. Maluszek... Przedszkolak... A może nawet niemowlę? Niestety, lecz miał takie skojarzenia. - Inaczej tego nie zamierzam przyjmować.
Uniósł dłoń, by stłumić ziewnięcie, po czym wyciągnął ręce po nieznaną mu substancję. Może to było podejrzliwie, ale bardziej chodzi o to, że jest sobą i musiał na to postawić. Chyba, że już typowo nie było wyjścia... Ale zanim by do tego doszło, to by nie byłby zachwycony zbytnio. A biedna by tylko ucierpiała przez niego.

Chciał znać dokładny, swój stan zdrowia, nawet jeśli detale nie miała zbytnio żadnego znaczenia, no ale musiał i mógł to zobaczyć. Czytając kartę, był cicho. Skupił się na tym co tam pisało, a skoro tak zerkał w tą kartę, to medyk się pewnie zorientuje, że łowca ma tam jakąś wiedzę na temat medycyny. Większość pacjentów nie znała się na tym, co pisze w ich karcie. Było tam wiele skrótów, których nie każdy rozumiał, wiec wierzyli lekarzom na słowo.
-Nie musisz mnie uprzedzać o podstawowych procedurach. Spokojnie nie jestem na tyle głupi, by od razu wyskoczyć z łóżka, jak gumka z majtek. Objawiło by się to, bólem głowy, jak i mdłościami, a nawet z utratą równowagi, czy się mylę Panie doktorze? - Zapytał, patrząc na chłopaka, jak by mu chciał pokazać, że nie ma do czynienia z osobą, która nie zna nawet pierwszej pomocy. Jednak po chwili machnął lekko ręką, jednak tą, gdzie nie było doczepione żadne rurki, czy coś tam jeszcze. Chyba miał na jednej ręce.
Na jego słowa, że wszyscy są cali, westchnął z widoczną ulga i nawet się uśmiechnął, jak na razie nic nie mówiąc. Natomiast kiedy szukał telefony itp, usłyszał jak lekarz coś zaś mówi, przez co spojrzał na niego, jak na debila.
-Nie pali się, ale mam ważniejsze obowiązki, niż leżenie tutaj. - Odparł nie jasno, bo nie zamierzał się z nieznajomym spoufalać. Nie dostanie leków na ból głowy? No w sumie lekarz miał racje, dlatego też nie kwestionował już z nim dalej, na temat jego bólu głowy. Podanie mu jakiegokolwiek środka mogło by mu zaszkodzić.
-Właśnie... Skoro jesteśmy przy rudych, to gdzie jest Esmeralda?- Zapytał w prost, a na widok kubeczka, pokręcił głową. Nie był głodny, a nawet jak był, to widząc to, to stracił apetyt. Patrzył chwile na wenflon i po chwili zaczął go ściągać. Jednak nie zrywał go! Zdejmował zgodnie z tym, jak to się robi.
Spojrzy po tym na kroplówkę i naciśnie, na koreczek, który zapobiegnie wypływu, substancji do rurki. No chyba, że owego nie było, to nie zrobił tego.
- Zaprowadzi mnie Pan do Rudej?- Zapytał siedząc spokojnie na łóżku. Czuł ból głowy, no ale należał do osób, które nie potrafiły siedzieć kiedy nie były pewne co się dzieje z innymi, zwłaszcza z osobami, które miał blisko, albo które mu się podobały.

Była zaniepokojona, obolała. No. Wciąż. Dlatego wciąż trudno jej było zebrać absolutnie wszystkie myśli w jedną logiczną całość. Mimo wszystko ciężko byłoby dopuścić do tego, żeby Kotori spanikowała. W zasadzie to było chyba niemożliwe przy jej milczącym usposobieniu, ale kto by o tym mógł wiedzieć? Być może Grigorij. Miał z nią najwięcej wspólnego przez ostatnie tygodnie. I Rosa, przez to jak się nawzajem traktowały.
Głos doktora był spokojny, dlatego nie nadszarpnął nerwów Kotori bardziej, niż były poszarpane, chociaż i tak mocno się do siebie kleiły. Skinęła głową, kiedy odpowiedział na pierwsze jej pytanie i poczekała na drugie. Nie miała żadnego pojęcia o tym, co działo się na zewnątrz. - Ile czasu minęło, odkąd się tu znalazłam? - Wyrwało się jej cicho. Wszystko musiało wydarzyć się na przestrzeni kilku, kilkunastu godzin, a to nie było wcale tak dużo. Rozejrzała się wokół twarzy lekarza, jakby czegoś szukała. Gdy jej odpowiedział, tylko skinęła głową. Tym razem on zadał pytanie. Wysiliła się na niewielki uśmiech. Jej organizm domagał się energii po utracie życiodajnych płynów. - Trochę. I z chęcią przespałabym ból głowy, - tutaj wzięła niewielki wdech, - ale chciałabym opuścić to miejsce, gdy tylko będzie to możliwe. Chciałabym odszukać pana Petrowicza. Wiadomo, gdzie jest? - Ostatnie wspomnienie jego dotyczące przypomniało jej o czymś, co najwyraźniej ją zaniepokoiło. - Pani Green też jest cała? Jest tutaj? - Nie, żeby ją chociaż jakoś znała. Po prostu wyglądało to groźnie, a Kotori jak Kotori, „lubiła” martwić się o innych ludzi.
Odpowiedzi medyka zdecydowanie pozytywnie wpłynęły na jej ocenę sytuacji, dlatego zaczęła nieco bardziej martwić się o siebie i innych. Jej myśli wybierały więcej ścieżek, niż tylko ta, w której trzeba zdecydować, by uciekać aby chronić swoje własne życie. Podczas tej wymiany zdań trochę się rozluźniła, co mógł dostrzec uważny lekarz.